Suchergebnisse

Every historical period has its characteristic epidemic. In the Middle Ages, up to one-third of the European population died of the plague epidemic called the Black Death (1346 to 1353). Later, cholera, Spanish flu, and AIDS terrified the population. Every epidemic triggered social changes and functioned as a catalyst for developments, which were already taking place. In addition to the often-devastating impact on life and health, epidemics and pandemics hold potential for innovations. The Black Death certainly led to a rising standard of living and is even said to have accelerated the development of printing. In the 19th century, cholera was considered to be a motor of sanitary reforms, such as central water supply and sewerage. The current SarsCoV-2 pandemic clearly shows that epidemics are still part of human history
and not just, as has long been believed, limited to the Global South.

Empirische Studien legen nahe, dass politische Amtsinhaber von Naturkatastrophen profitieren können. Gilt dies auch für Epidemien? Deskriptive Statistiken für die deutschen Regierungsparteien auf Bundes- und Landesebene zeigen eindrucksvoll, dass die Zustimmung zu politischen Amtsinhabern in Zeiten der Coronakrise gestiegen ist. Besonders stark hat die Union in der Wählergunst von der Krise profitiert. Die Unsicherheit in Zeiten der Coronakrise ist groß. Bürgerinnen und Bürger scheinen daher verstärkt auf im Amt bewährte Politiker zu vertrauen, sie für gutes Krisenmanagement zu belohnen und sich zu Krisenzeiten keinen Wechsel in Regierungsämtern zuzumuten.

Abstract
The pandemic reminds us that, with the catastrophes to which biodiversity is subjected, with the disruption of ecosystems, much more dangerous and fatal viruses can appear. Also, disturbed in its quietude and reminded of its own mortality, the human being knows the same anguishes which were those of all the victims of the epidemics which formerly devastated the populations and of which the literature was able to account in multiple occasions.
Daniel Defoe's Diary of the Plague, which is very rich in lessons, bears witness to the similarities in attitude between the centuries: disruption of the economy, unemployment, famine, rumors, the search for false remedies, confinement, transgressions. Conjuring up confinement through writing is a remedy that tempts some. With the sound diary of the writer Wajdi Mouawad it is from the inside that the experience of confinement is given to understand.

CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest usystematyzowanie wiedzy o relacjach zachodzących pomiędzy epidemiami a strategiami walki z nimi w różnych typach systemów politycznych i ich konsekwencjami społecznymi.
PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problemem badawczym jest analiza modeli strategii walki z epidemiami w bipolarnym ujęciu systemów politycznych jako pochodnej różnych kryzysów społecznych, w tym wynikających z pandemii. Zastosowano metody badawcze właściwe dla nauk społecznych. Wykorzystano analizę krytyczną i syntezę literatury naukowej oraz badania porównawcze.
PROCES WYWODU: W pierwszej kolejności przedstawiono stan badań nad zagadnieniem epidemii i ich skutkami społeczno-politycznymi, następnie zaprezentowano modele walki z epidemiami w kontekście typów reżimów ustrojowych, a w kolejnym, na przykładzie procesów zachodzących w pierwszej połowie XX wieku, ukazano wpływ tych kryzysów na wzrost sympatii społecz­nych wobec ideologii antysystemowych.
WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Długofalowe skutki epidemii prowa­dziły do przesileń, które w sposób istotny wpływały na losy cywilizacji. Towa­rzyszyły temu zjawiska, które w związku z załamaniem się podstaw funkcjo­nowania społeczeństw oddziaływały na światopogląd mas, przewartościowując scenę polityczną i transformując systemy państwowe.
WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Nawet jeśli analizowano procesy społeczno-ekonomiczne pojawiające się w związku z kryzysami zdro­wotnymi, rzadko zastanawiano się nad relacją zachodzącą pomiędzy epidemia­mi a strategiami walki z nimi w określonych typach reżimów państwowych. Tym­czasem wnioski płynące z dotychczasowych rozważań wskazują na aktualność tej problematyki zarówno dla badaczy teorii polityki i państwa, jak i decydentów odpowiedzialnych za stabilność funkcjonowania systemu politycznego.

Die Bedrohung durch das Covid-19-Virus wird uns nicht nur als globaler Gesundheitsnotstand in Erinnerung bleiben, sondern auch als Verschärfung einer bestehenden demokratischen und staatspolitischen Krise. Im Namen der öffentlichen Gesundheit hat sich in vielen Ländern ein Regierungsstil durchgesetzt, dessen Angelpunkt der Erlass von Notverordnungen von zweifelhafter verfassungsmäi︣ger Richtigkeit war. Der Ausnahmezustand ist zum Normalzustand geworden. Einer der Ersten, der gegen diese Entwicklung seine Stimme erhob, war der heute bedeutendste Theoretiker der Staatskrisen, Giorgio Agamben. Seine anfängliche Empörung geht im Verlauf seiner Wort?mel?dungen, die hier nachzulesen sind, in die tiefere Analyse der neuen politischen Konstellation der ?Biosicherheit? über: eine Verbindung des juristisch-politischen Dispositivs des Ausnahmenzustands mit der Wissenschaft, insbesondere einer sakralisierten Medizin, und den digitalen Technologien. Eine Gesellschaft, die ihr Gesicht hinter einer Maske verbirgt, sich vom Prinzip der ?sozialen Distanzierung? leiten lässt und im ständigen Ausnahmezustand lebt, kann, so Agambens Befund, keine freie Gesellschaft sein. Was auf dem Spiel steht, sei nicht weniger als die Abschaffung des öffentlichen Raums in seiner Gesamtheit. Giorgio Agamben zählt zu den bedeutendsten Denkern der Gegenwart. Jurist und Philosoph, sein Werk bewegt sich zwischen Philosophie, Recht und Politik und ist in viele Sprachen übersetzt. Er lehrt heute Ästhetik an der Universität IUAV in Venedig, an der European Graduate School in Saas-Fee und am Collège International de Philosophie in Paris. (Verlagswerbung)