Suchergebnisse

Violent conflict is very old in human society. The development of military technology brought with itself the worst tragedies loss of human live and material devastation in the second half of 20th century in the Horn of Africa. This region is one of the centers of various political violent conflicts in the world, according to length of these violent conflicts, the number of death of people, mainly civilian, refugees and internal displaced persons (IDP). This study elucidates the root causes of long wars in the Horn of Africa focusing mainly on South Sudan and Somalia. It also illustrates how the Super Powers during the Cold War helped their client states to prolong the suffering of people in the region. When Socialist system disappeared from Eastern Europe, Mengistu Haile Mariam's and Siyad Barre's regime ignominiously collapsed. In Ethiopia Amhara power elite, who ruled the Empire state from 1889 to 1991 lost their state power and Tigrian guerrilla fighters captured it through the power of the gun, Eritrea gained its independence from Ethiopia, South Sudan is emerging from long heinous war to independence. The violent conflict in Somalia transformed after the old regime demise in 1991 and the new leaders unable to build new central government. Somalia is fragmented and became the good example of failed state in the theory of contemporary political sociology. The paper tries to explain these complex violent conflicts in this part of Africa.

The inauguration of Nelson Mandela as South Africa's first democratic president on 10 May 1994 became a symbol of the end of apartheid and the beginning of a new chapter in the country's history. As South African society was deeply divided, the 1993 Interim Constitution expressed the need for reconciliation between the people of South Africa and the reconstruction of its society. The legacy of apartheid was to be addressed based on 'a need for understanding but not for vengeance, a need for reparation but not for retaliation, a need for ubuntu but not for victimization'. Due to its introduction into the Constitution, ubuntu – a philosophy of unity, cooperation, compassion and respect for human dignity, which originated in small African communities – became a source of values for the whole legal system. The goal of the text is to present the ubuntu philosophy and to describe its role in the South African transitional justice process and in selected areas of South African law (criminal law, evictions and defamation). On the whole, South Africapresents a unique case in which both the political transformation and the legal system were strongly shaped by the said philosophical and ethical concepts, which bear close resemblance to the idea of restorative justice. ; Zaprzysiężenie 10 maja 1994 r. Nelsona Mandeli na pierwszego demokratycznie wybranego prezydenta Republiki Południowej Afryki stało się symbolem końca apartheidu i otwarcia nowego etapu w historii tego państwa. Wobec istniejących w społeczeństwie głębokich podziałów przejściowa Konstytucja RPA z 1993 r. wyrażała potrzebę pojednania pomiędzy obywatelami RPA, a także rekonstrukcji wspólnoty. Przezwyciężenie spuścizny apartheidu miało być oparte na potrzebie "zrozumienia, a nie zemsty", "rekompensaty, a nie odwetu" oraz "ubuntu, a nie wiktymizacji". Filozofia ubuntu (wywodząca się z małych afrykańskich wspólnot filozofia jedności, kooperacji, współczucia i respektu dla ludzkiej godności), do której odwołanie zamieszczono w Konstytucji – stała się rezerwuarem wartości dla całego systemu prawa. Celem artykułu jest przedstawienie filozofii ubuntu oraz omówienie jej roli w rozliczeniach z przeszłością w Republice Południowej Afryki i w wybranych obszarach południowoafrykańskiego prawa: w prawie karnym, regulacjach dotyczących eksmisji z nielegalnie zajmowanego gruntu oraz w regulacjach przewidujących odpowiedzialność deliktową za zniesławienie. RPA jawi się przy tym jako wyjątkowy kazus, w którym zarówno polityczna transformacja, jak i system prawny kształtowały się pod istotnym wpływem omawianych koncepcji filozoficznych i etycznych, silnie nawiązujących do idei sprawiedliwości naprawczej.

This text deals with the development assistance of the Republic of South Africa after the fall of the apartheid era. The article is framed by the theory of South-South cooperation, which was established in the 1950's and has risen since the beginning of the 1990's. The paper consists of two parts. The first one is focused on the theory of South-South cooperation with an emphasis on development cooperation. Five particular features which distinguish the South-South cooperation from the 'Western approach' are mentioned in this part. The second part tries to apply the mentioned features to the development cooperation of the Republic of South Africa. In the last section we briefly summarize some new information about the South-South cooperation. To put it briefly, we can say that the development cooperation of the Republic of South Africa is characterized by many particular features. Adapted from the source document.

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?

Among many conflicts between United States and Soviet Union during the cold war era, one of the longest were Namibia's independence war and civil war in Angola. In the historiography, especially South Africa's literature, both of them are linkaged and known as Border War. However, Namibians had begun their struggle in 1966, twenty years later there was no perspective to finisz the war. The major breakthrough appeared in 1987–1988 thanks to series of meetings between president of the US, Ronald Reagan and general secretary of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev. The key role played the year 1988. One year later United Nations has implemented Resolution 435 of Security Council from 1978. From that day, South Africa Defence Forces were beginning withdrawal from Namibia's territory. This article refers about the most characteristic and important aspects of United States' and Soviet Union' negotiations in 1987–1988, especially before and during Moscow summit in May and June 1988. ; Spośród wielu sporów istniejących między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Sowieckim w czasie zimnej wojny jednymi z trwających najdłużej była wojna o niepodległość Namibii i wojna domowa w Angoli, w literaturze traktowane niekiedy jako jeden konflikt, nazywany południowoafrykańską wojną o granice. Walka Namibijczyków o wolność trwała od 1966 r., jednak 20 lat później wciąż nie było widać perspektyw szybkiego zakończenia konfliktu. Przełom nastąpił w latach 1987–1988 dzięki seriom spotkań i negocjacji, jakie odbyły się między administracją prezydenta USA Ronalda Reagana i sekretarza generalnego KPZS Michaiła Gorbaczowa. Dla rozwiązania kwestii Namibii kluczowym rokiem był 1988 dzięki podpisaniu w Nowym Jorku grudniowych porozumień między władzami Angoli, Kuby i RPA. Rok później rozpoczęto realizację Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 435, a wojska południowoafrykańskie zaczęły stopniowo opuszczać terytorium Namibii. Artykuł ma na celu wskazać najważniejsze aspekty negocjacji między USA i ZSRS w sprawie Namibii w latach 1987–1988, głównie przed szczytem i w czasie jego trwania (Moskwa, przełom maja i czerwca 1988 r.).

Problem granic w Afryce nie wiąże się z nieprawdziwym faktem, iż są one "sztuczne" czy "młode" – jako że są w większości starsze niż granice państw europejskich – ale z tym, iż stanowiły dzieło Europejczyków i że nawet do tej pory nie został jeszcze zakończony proces ich delimitacji, a szczególnie demarkacji. O ich trwałości z kolei świadczy zaakceptowana zasada uti possidetis, podkreślana wielokrotnie w wyrokach Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w rezolucjach ONZ. Inne natomiast traktowanie granic w Afryce może prowadzić do rewizjonizmu terytorialnego i konfliktów, a nawet wojen. ; The problem of borders in Africa is not related to the false fact that they are 'artificial' or 'young', for in their majority they are older than those of European countries, but to the fact that they were created by Europeans and even today the process of their delimitation, and especially demarcation, has not been completed. Their permanence is confirmed by the accepted principle uti possidetis, emphasised many times in the judgments of the International Court of Justice in Hague and resolutions of the United Nations. Treating borders differently in Africa can lead to territorial revisionism and conflicts, ending even in wars.

The problem of borders in Africa is not related to the false fact that they are 'artificial' or 'young', for in their majority they are older than those of European countries, but to the fact that they were created by Europeans and even today the process of their delimitation, and especially demarcation, has not been completed. Their permanence is confirmed by the accepted principle uti possidetis, emphasised many times in the judgments of the International Court of Justice in Hague and resolutions of the United Nations. Treating borders differently in Africa can lead to territorial revisionism and conflicts, ending even in wars. ; Problem granic w Afryce nie wiąże się z nieprawdziwym faktem, iż są one "sztuczne" czy "młode" – jako że są w większości starsze niż granice państw europejskich – ale z tym, iż stanowiły dzieło Europejczyków i że nawet do tej pory nie został jeszcze zakończony proces ich delimitacji, a szczególnie demarkacji. O ich trwałości z kolei świadczy zaakceptowana zasada uti possidetis, podkreślana wielokrotnie w wyrokach Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w rezolucjach ONZ. Inne natomiast traktowanie granic w Afryce może prowadzić do rewizjonizmu terytorialnego i konfliktów, a nawet wojen.

The government of the South Kalimantan Province moved the provincial capital from Banjarmasin to Banjarbaru at the end of 2011. However, there has not been a clear decision as to what the government's old building will be used for. One thing is clear, the utilization has to be optimized by considering the local government regulations. The aim of the research is to examine the highest and the best alternatives of utilization that can be adopted for such an asset. Non-probability sampling method was used in the research to find the alternatives. The alternatives were analyzed by using the highest and the best use analysis as the relevance test instrument for each of them. After analyzing the alternatives, the benefit-cost ratio (BCR) analysis was conducted to analyze the alternatives prior to determining their feasibility. Legal analysis, physical analysis, financial analysis, and the maximum productivity analysis were the stages conducted on the research based on highest and best use analysis. Based on the result of the research, the alternative which is feasible to do is that the building is used for other governmental or public purposes. Through the analysis, the alternative meets the criteria of the analysis as mentioned before with NPV Rp. 747,439,143 and BCR 1.024. Furthermore, according to 42.5 percent of the respondents, the building is best used for UPT offices and other institutions.

The article studies cross-border cooperation of local self-governments as an instrument of local public policies. The article is based on an analysis of all identified cases of real cooperation projects of communes and poviats of Małopolska, Podkarpacie and the eastern part of Silesia from the period of 2004-2015. The research suggests that an intensive cross-border cooperation correlates with a strategic approach to international cooperation on the part of communes and those local governments that are able to use international projects to achieve their policy goals have more projects, versatile partners, and different areas of cooperation. Other local governments perceive international cooperation as beneficial but marginal to their core activities which presses them to focus on projects from the area of culture and to choose geographically close partners. Human and institutional resources seem to be crucial for the cross-border cooperation and, as a consequence, urban local governments are much more eager to cooperate than rural communes. ; Artykuł jest próbą spojrzenia na współpracę międzynarodową samorządów lokalnych jako na narzędzie realizacji lokalnych polityk publicznych. Analiza wszystkich zidentyfikowanych przypadków realnej współpracy gmin i powiatów Małopolski, Podkarpacia i wschodnich powiatów Śląska z okresu 2004-2015 dowodzi, że intensywną współpracę transgraniczną prowadzą te gminy, które potrafią używać projektów międzynarodowych strategicznie, jako narzędzia osiągania celów politycznych. Poza tą grupą samorządów postrzeganie współpracy międzynarodowej jako aktywności przynoszącej korzyści, ale całkowicie marginalnej w stosunku do codziennej pracy gmin i powiatów popycha w kierunku skupienia się na współpracy w dziedzinie kultury. Ograniczone zasoby własne samorządów powodują, że podstawowym kryterium atrakcyjności partnera jest bliskość geograficzna. Kluczowe znaczenie w prowadzeniu współpracy międzynarodowej mają zasoby instytucjonalne i kadrowe, co powoduje, że miasta dużo chętniej podejmują współpracę niż gminy wiejskie.

This paper is focused on the sub-regional level of integration in the region of Southern Africa. It aims to sketch the formation and operation of the most important development corridors (DC), spatial development initiatives (SDI) and industrial development zones (IDZ). From a theoretical point of view, this article is based on the concept of the new regionalism approach (NRA), especially with its emphasis on non-state actors (such as civic society, private enterprises, and financial corporations) in the process of integration. The hypothesis of the text is the following: sub-regional integration is currently the most dynamically developing form of integration. Judging by the way it exists and works, it has the best potential to contribute to African economic development. The paper summarizes the most important cases of sub-regional integration projects, describes their specificities and main characteristics, and points out some weak and strong features of this kind of integration. Adapted from the source document.

Nowadays, energy security is a growing concern in state foreignpolicy. Interdependency in the energy field is a very important dimensionof contemporary relations between states and transnational corporations.Energy security is becoming a key issue for the European Union (EU). TheUnion is one of the world's fastest-growing energy markets and the biggestimporter of energy resources. For the foreseeable future, Europe's energydependence will probably increase. Facing a shortage of energy, Europe isdependent on imports and the EU member states need to diversify their energysupplies. The Caspian region contains some of the largest undevelopedoil and gas reserves in the world. After the collapse of the Soviet Union, thenewly independent Caspian states became open to foreign investment. Thegrowing energy needs have given the EU a strong interest in developing tieswith energy-producing states in the Caspian region to build the necessarypipeline infrastructure. In this analysis, the pipeline infrastructure that exists orwill be built in the near future will be presented. The analysis will concentrateon routes transporting gas from the Caspian region and the most importantproblems and solutions in designing the midstream energy system in the region.The key aim of the article is to analyse the Southern Gas Corridor (SGC)infrastructure project, which will inevitably contribute to the EU's energy securityinterest.

Africa is subject of special interest for member states of the European Union. Since the beginning of the European Community, economical relations with African countries have been part of organization's functioning. Political aspect of those relations was a result of treaty amendments. During the summit of December 15–16, 2005, the EU Strategy for Africa was adopted by the European Council. The document was an example of comprehensive position of the European Union towards the African continent and served as a basis for the future strategic partnership between the European Union and Africa, confirmed during the second and the third summit of 2007 and 2010. The aim of this paper is to analise mechanisms of implementation of the EU Strategy for Africa. Attention will be paid to indicate the possibility and conditions of effective implementation and to evaluate effects of strategic partnership with Africa. ; Africa is subject of special interest for member states of the European Union. Since the beginning of the European Community, economical relations with African countries have been part of organization's functioning. Political aspect of those relations was a result of treaty amendments. During the summit of December 15–16, 2005, the EU Strategy for Africa was adopted by the European Council. The document was an example of comprehensive position of the European Union towards the African continent and served as a basis for the future strategic partnership between the European Union and Africa, confirmed during the second and the third summit of 2007 and 2010. The aim of this paper is to analise mechanisms of implementation of the EU Strategy for Africa. Attention will be paid to indicate the possibility and conditions of effective implementation and to evaluate effects of strategic partnership with Africa.