The article analyses the role of European Union (EU) and NATO in the system of the international security. The official documents often highlights that EU and NATO are unique and essential partners. Both organisations share common values and have 22 common members. Furthermore, it is stressed that UE and NATO can and should be complementary to one another and help one another in pressing area of international peace and security. Unfortunately co-operation between these both organisations still maintain difficult, complex and challenging problem. ; W artykule poddano analizie rolę Unii Europejskiej (UE) i NATO w systemie bezpieczeństwa międzynarodowego. W oficjalnych dokumentach często pojawia się stwierdzenie, że UE i NATO to wyjątkowi partnerzy. Obie organizacje łączą wspólne wartości, a 22 państwa członkowskie NATO należą też do UE. Podkreśla się, że UE i NATO mogą, a nawet powinny wzajemnie się wspierać i uzupełniać w dziedzinie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Niestety, współpraca pomiędzy nimi stanowi trudny i złożony problem.
The growing dependence of countries and societies on the use of space technologies results in the increasing activity in outer space of new actors, both state and non-state. It produces a number of adverse outcomes for the space environment, making it a less and less safe place (e.g. space debris). Emerging threats may affect national and international security on earth. As a result, an urgent need for a collective approach to the management of the use of outer space is emerging. The international legal regime for outer space that has been developing since the beginning of the space age is no longer sufficient, because it does not take into account many rapid changes. One of the attempts to overcome this problem is the International Code of Conduct for Outer Space Activities drafted by the European Union in 2008. This paper discusses the reasons why, despite long-lasting efforts and intensifying problems, the Code has so far failed to win the approval of the powers which is requisite to constitute an important part of the international outer space regime. ; The growing dependence of countries and societies on the use of space technologies results in the increasing activity in outer space of new actors, both state and non-state. It produces a number of adverse outcomes for the space environment, making it a less and less safe place (e.g. space debris). Emerging threats may affect national and international security on earth. As a result, an urgent need for a collective approach to the management of the use of outer space is emerging. The international legal regime for outer space that has been developing since the beginning of the space age is no longer sufficient, because it does not take into account many rapid changes. One of the attempts to overcome this problem is the International Code of Conduct for Outer Space Activities drafted by the European Union in 2008. This paper discusses the reasons why, despite long-lasting efforts and intensifying problems, the Code has so far failed to win the approval of the powers which is requisite to constitute an important part of the international outer space regime.
The rapid evolution of numerous contemporary threats and the development of multilateralism constitute two significant driving forces for the intensified cooperation between the European Union and the United Nations as regards crisis management. Responding to crises (threats), both natural and man-induced, in an efficient manner requires effective crisis management in order to take steps as early as possible when a threat emerges. Given the increasing external expectations in this field addressed at the EU, it has gradually been developing relevant civil as well as military instruments of crisis management and response. The EU has also been developing collaboration with the UN which calls for increased commitment of regional organizations in bearing the costs of maintaining international peace and security. Although this cooperation is mutually beneficial, it is not free from weaknesses and limitations on various levels of operation. ; The rapid evolution of numerous contemporary threats and the development of multilateralism constitute two significant driving forces for the intensified cooperation between the European Union and the United Nations as regards crisis management. Responding to crises (threats), both natural and man-induced, in an efficient manner requires effective crisis management in order to take steps as early as possible when a threat emerges. Given the increasing external expectations in this field addressed at the EU, it has gradually been developing relevant civil as well as military instruments of crisis management and response. The EU has also been developing collaboration with the UN which calls for increased commitment of regional organizations in bearing the costs of maintaining international peace and security. Although this cooperation is mutually beneficial, it is not free from weaknesses and limitations on various levels of operation.
Autorka tekstu koncentruje, zwraca uwagę Czytelnika na problemie fundamentalnym dla kondycji Europy i stanu bezpieczeństwa świata XXI wieku, w którym mechanizmy – do niedawna stabilizujące relacje międzynarodowe na różnych poziomach systemu międzynarodowego – zostały rozregulowane. Swoista "apolarność" systemu międzynarodowego z jakim jesteśmy konfrontowani niepokoi, rodzi pytania i dylematy co do przyszłości, kierunków zmian i mechanizmów potrzebnych do "poradzenia" sobie z rzeczywistością radykalnie różną od tej w jakiej przynajmniej od półwiecza – z lepszym lub gorszym bilansem strat i zysków – zwykliśmy funkcjonować. Wysoki stopień niepewności co do kierunków zmian, zasad jakie w tej niepewnej i niedookreślonej rzeczywistości zdominują myślenie o bezpieczeństwie i stabilizacji, o ładzie międzynarodowym wymusza pytania o kształt ładu światowego, jego możliwe projekcje oraz dylematy z jakimi trzeba się zmierzyć, aby jego ostateczny kształt stanowił silne "oparcie" dla bezpieczeństwa europejskiego. Na dzisiaj takiego projektu nie ma, podobnie jak uderzający jest brak wizji ładu, który odzwierciedlałby "adekwatne" oczekiwania, marzenia i racje Europy oraz innych regionów świata, ich mieszkańców, elit politycznych. Przyjmuję hipotetycznie, iż "ład"/"porządek" europejski w jakim tkwi kontynent jawi się bardziej jako oksymoron, w rodzaju "nieuporządkowanego" porządku europejskiego, "chaotycznego ładu" lub – co wydaje się brzmieć nieco optymistyczniej – "stan" przed uporządkowaniem elementów świata. Jest to jednak wciąż nośnik rozwiązań bardziej zorientowanych do wnętrza kontynentu i jego "wątpliwej" spójności aniżeli do systemu międzynarodowego. Co więcej proponowane rozwiązania zdają się trwać "…w zawieszeniu między przeszłością, którą pragnie przezwyciężyć, a przyszłością której jeszcze nie zdefiniowała" (Kissinger, 2016, s. 95). Przekroczenie tego progu jest niezbędne. Wymaga jednak, aby Europejczycy odpowiedzieli sobie na ponadczasowe pytanie: "ile jedności jest potrzebne i jak dużą różnorodność kulturowo-cywilizacyjną jest w stanie zaakceptować (tolerować) społeczność międzynarodowa (i rządy), aby porozumienie zapewniające pokój na kolejne stulecia przestało być efemerydą" (Kissinger, 2016, s. 95). Elementem ważnym w zaprezentowanej narracji jest próba uporządkowania istoty i sensu pojęciowego takich konstrukcji jak "ład", "porządek", "chaos", semiotycznie nieostrych a przez to wieloznacznych. To istotny zabieg analityczny. Czytelne i kluczowe dla wywodu pojęcia konkretyzują przedmiot badań, treść badanych zjawisk i procesów oraz ich funkcje, a przez to umożliwiają budowanie rozwiązań, które łączą różne racje, interesy, oczekiwania. ; The author draws the readers' attention to what is fundamental from the point of view of the disorder the world has found itself in in the 21st century, namely the current dismantling of the mechanisms that have hitherto stabilized international relations at the level of the global system, as well as its varied subsystems. The peculiar "apolarity" of this system is disturbing, it makes us feel threatened, raises questions and poses dilemmas with regard to the future, the directions in which changes are heading, and the mechanisms needed to "cope" with a reality radically different from the one we have functioned in for at least fifty years, with a better or worse balance of loss and profit. A high degree of uncertainty as to the directions of changes and the principles that will dominate thinking about security and stability, and international order, in this uncertain, undefined reality invites questions about the design of the global order, and the dilemmas that must be resolved for such an order to ensure robust "support" for the European order. There is no such design, nor is there a vision of the European order which would reflect the "relevant" expectations, dreams and arguments of other regions of the world, their inhabitants, and political elites. At present, a "European order" appears to be an oxymoron, something along the lines of "a disorderly European order", "a chaotic order" or, a little more optimistically, "a state before ordering the elements of the world," a vehicle of the solutions addressed to the interior of Europe and its "dubious" coherence rather than to the international system. The author presents a narrative based on the assumption that Europe does not have such a vision. What is more, the continent appears to be "suspended between a past it seeks to overcome and a future it has not yet defined" (Kissinger, 2016, s. 95). In order to move on, Europeans have to answer the timeless question of how much unity is required and how much cultural and civilizational variety is the international community (and the governments) able to accept (tolerate) in order for the agreement that will ensure peace for centuries to become more than ephemeral? A significant element of this narrative involves an attempt at arranging such concepts as "order," "orderliness" and "chaos," which are semantically vague, and therefore ambiguous. This is an important analytical measure, because clarifying the notions which are of key importance for these considerations concretizes the object of research, the content of investigated phenomena and their functions.
Autorka tekstu koncentruje, zwraca uwagę Czytelnika na problemie fundamentalnym dla kondycji Europy i stanu bezpieczeństwa świata XXI wieku, w którym mechanizmy – do niedawna stabilizujące relacje międzynarodowe na różnych poziomach systemu międzynarodowego – zostały rozregulowane. Swoista "apolarność" systemu międzynarodowego z jakim jesteśmy konfrontowani niepokoi, rodzi pytania i dylematy co do przyszłości, kierunków zmian i mechanizmów potrzebnych do "poradzenia" sobie z rzeczywistością radykalnie różną od tej w jakiej przynajmniej od półwiecza – z lepszym lub gorszym bilansem strat i zysków – zwykliśmy funkcjonować. Wysoki stopień niepewności co do kierunków zmian, zasad jakie w tej niepewnej i niedookreślonej rzeczywistości zdominują myślenie o bezpieczeństwie i stabilizacji, o ładzie międzynarodowym wymusza pytania o kształt ładu światowego, jego możliwe projekcje oraz dylematy z jakimi trzeba się zmierzyć, aby jego ostateczny kształt stanowił silne "oparcie" dla bezpieczeństwa europejskiego. Na dzisiaj takiego projektu nie ma, podobnie jak uderzający jest brak wizji ładu, który odzwierciedlałby "adekwatne" oczekiwania, marzenia i racje Europy oraz innych regionów świata, ich mieszkańców, elit politycznych. Przyjmuję hipotetycznie, iż "ład"/"porządek" europejski w jakim tkwi kontynent jawi się bardziej jako oksymoron, w rodzaju "nieuporządkowanego" porządku europejskiego, "chaotycznego ładu" lub – co wydaje się brzmieć nieco optymistyczniej – "stan" przed uporządkowaniem elementów świata. Jest to jednak wciąż nośnik rozwiązań bardziej zorientowanych do wnętrza kontynentu i jego "wątpliwej" spójności aniżeli do systemu międzynarodowego. Co więcej proponowane rozwiązania zdają się trwać "…w zawieszeniu między przeszłością, którą pragnie przezwyciężyć, a przyszłością której jeszcze nie zdefiniowała" (Kissinger, 2016, s. 95). Przekroczenie tego progu jest niezbędne. Wymaga jednak, aby Europejczycy odpowiedzieli sobie na ponadczasowe pytanie: "ile jedności jest potrzebne i jak dużą różnorodność kulturowo-cywilizacyjną jest w stanie zaakceptować (tolerować) społeczność międzynarodowa (i rządy), aby porozumienie zapewniające pokój na kolejne stulecia przestało być efemerydą" (Kissinger, 2016, s. 95). Elementem ważnym w zaprezentowanej narracji jest próba uporządkowania istoty i sensu pojęciowego takich konstrukcji jak "ład", "porządek", "chaos", semiotycznie nieostrych a przez to wieloznacznych. To istotny zabieg analityczny. Czytelne i kluczowe dla wywodu pojęcia konkretyzują przedmiot badań, treść badanych zjawisk i procesów oraz ich funkcje, a przez to umożliwiają budowanie rozwiązań, które łączą różne racje, interesy, oczekiwania. ; The author draws the readers' attention to what is fundamental from the point of view of the disorder the world has found itself in in the 21st century, namely the current dismantling of the mechanisms that have hitherto stabilized international relations at the level of the global system, as well as its varied subsystems. The peculiar "apolarity" of this system is disturbing, it makes us feel threatened, raises questions and poses dilemmas with regard to the future, the directions in which changes are heading, and the mechanisms needed to "cope" with a reality radically different from the one we have functioned in for at least fifty years, with a better or worse balance of loss and profit. A high degree of uncertainty as to the directions of changes and the principles that will dominate thinking about security and stability, and international order, in this uncertain, undefined reality invites questions about the design of the global order, and the dilemmas that must be resolved for such an order to ensure robust "support" for the European order. There is no such design, nor is there a vision of the European order which would reflect the "relevant" expectations, dreams and arguments of other regions of the world, their inhabitants, and political elites. At present, a "European order" appears to be an oxymoron, something along the lines of "a disorderly European order", "a chaotic order" or, a little more optimistically, "a state before ordering the elements of the world," a vehicle of the solutions addressed to the interior of Europe and its "dubious" coherence rather than to the international system. The author presents a narrative based on the assumption that Europe does not have such a vision. What is more, the continent appears to be "suspended between a past it seeks to overcome and a future it has not yet defined" (Kissinger, 2016, s. 95). In order to move on, Europeans have to answer the timeless question of how much unity is required and how much cultural and civilizational variety is the international community (and the governments) able to accept (tolerate) in order for the agreement that will ensure peace for centuries to become more than ephemeral? A significant element of this narrative involves an attempt at arranging such concepts as "order," "orderliness" and "chaos," which are semantically vague, and therefore ambiguous. This is an important analytical measure, because clarifying the notions which are of key importance for these considerations concretizes the object of research, the content of investigated phenomena and their functions.
This article examines the reasons for adopting a non‑institutional character of the Visegrad cooperation in the years 1991‑1992. Its focus concerns two causes of the initial reluctance to institutionalise the Visegrad Group: the high level of unpredictability in Central Europe after the collapse of Communism and the symbolic role the Group was expected to play outside the region. These issues are considered through the prism of two theories in International Relations: neorealism and neoliberal institutionalism. Both provide theoreti‑ cal grounds to support the research hypothesis which assumes that the infor‑ mal character of the Visegrad cooperation was a pragmatic choice of its found‑ ing members. However, neorealist and neoliberal explanations of how the political background and security issues could have influenced their decision vary. The article concludes that the neorealist approach holds more explana‑ tory power in this regard, suggesting that the choice of the Visegrad states was dictated by the preservation of their national interests and subjected to ex‑ ternal limitations, rather than motivated by a common intention to facilitate their regional cooperation. ; Arkadiusz Nyzio
Rosnące uzależnienie państw i społeczeństw od wykorzystania technologii kosmicznych skutkuje nasilającą się aktywnością w przestrzeni kosmicznej prowadzoną też przez nowe podmioty, zarówno państwowe, jak i niepaństwowe. Generuje to wiele negatywnych skutków czyniących środowisko kosmiczne coraz mniej bezpiecznym miejscem (np. gruz kosmiczny). Pojawiające się zagrożenia mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe na ziemi. W efekcie narasta pilna potrzeba kolektywnego podejścia do zarządzania korzystaniem z przestrzeni kosmicznej. Rozwijający się od początku ery kosmicznej międzynarodowy reżim prawny dotyczący tego środowiska nie jest już wystarczający, gdyż nie uwzględnia w wystarczającym stopniu szybko zachodzących zmian. Jedną z prób przezwyciężenia tego problemu jest przygotowany przez Unię Europejską w 2008 r. projekt międzynarodowego Kodeksu Postępowania dotyczący Działań w Przestrzeni Kosmicznej. Artykuł wskazuje ważniejsze przyczyny, dla których, mimo wieloletnich wysiłków i narastających problemów, nadal nie znalazł on akceptacji mocarstw niezbędnej, by stać się ważnym elementem międzynarodowego reżimu kosmicznego. ; The growing dependence of countries and societies on the use of space technologies results in the increasing activity in outer space of new actors, both state and non-state. It produces a number of adverse outcomes for the space environment, making it a less and less safe place (e.g. space debris). Emerging threats may affect national and international security on earth. As a result, an urgent need for a collective approach to the management of the use of outer space is emerging. The international legal regime for outer space that has been developing since the beginning of the space age is no longer sufficient, because it does not take into account many rapid changes. One of the attempts to overcome this problem is the International Code of Conduct for Outer Space Activities drafted by the European Union in 2008. This paper discusses the reasons why, despite long-lasting efforts and intensifying problems, the Code has so far failed to win the approval of the powers which is requisite to constitute an important part of the international outer space regime.
The Treaty of Lisbon has introduced a number of significant changes that enable the European Union to participate in the works of other international organizations. It should however be underscored that there is still no single legal basis in the Treaties, which would clearly provide for EU membership in other international organizations. For this reason, the decisions on EU accession to other international organizations are usually based on a combination of several provisions of the Treaties at the same time. The Treaties also do not define the precise rules which would regulate the issue of statements by the EU and its Member States in other international organizations. These rules were adopted by the Council, Member States, the Commission and the European External Action Service on 22 October 2011, as the 'EU Statements in multilateral organizations – General Arrangements'. The General Arrangements' legal nature indicates that they are legally binding and, at least in part, their provisions constitute some kind of an agreement between the parties involved in their adoption.
The leading goal of this paper is to attempt to answer the question whether gender and ethnic origin have an influence on the international professional career of an individual. Since 1989 Poland has been affected by the changes taking place worldwide in the wake of rampant globalisation. The country's accession to the European Union has opened new labour markets, an opportunity that Polish people are eagerly taking advantage of. At the same time, Poland has become home to international corporations, which have transformed its economy to a considerable extent. These processes involve the active participation of women. Their social position, professional opportunities, as well as related expectations and challenges have undergone a substantial change. The first part contains an overview of literature on gender and ethnic origin and discusses the most significant concepts related to culture and its dimensions according to G. Hofstede, as well as with culturally-conditioned social roles. The second part presents the results of the author's research on the influence of gender and ethnic origin on international professional career, taking into account the research method applied. The final part indicates possible practical implications and potential directions for further research. (fragment of the text) ; Głównym celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, czy płeć i pochodzenie etniczne mają wpływ na przebieg międzynarodowej kariery zawodowej jednostki. W nurt zmian zachodzących na świecie, związanych z postępującą globalizacją, Polacy włączyli się po 1989 r. Wejście Polski do Unii Europejskiej otworzyło nowe rynki pracy, z czego Polacy chętnie korzystają. Jednocześnie do Polski przybyły korporacje międzynarodowe, w zasadniczy sposób zmieniając sposób dotychczasowego modelu funkcjonowania gospodarki. W procesach tych aktywnie uczestniczą kobiety. Ich pozycja społeczna, możliwości zawodowe i związane z tym oczekiwania oraz napotykane wyzwania uległy zasadniczej zmianie. W części pierwszej dokonano przeglądu ...
Celem artykułu jest pokazanie, jaką rolę w kształceniu w szkołach wyższych odgrywają programy współpracy międzynarodowej. Opis programów oraz ich zakresu działań ma zobrazować, jakie jest ich znaczenie dla edukacji. Szeroki wachlarz zadań oparty jest przede wszystkim na transferze studentów oraz pracowników w całej Unii Europejskiej i poza nią. Przynosi to korzyści na wielu płaszczyznach, przede wszystkim umożliwia zdobywanie i przekazywanie doświadczeń naukowych. Ponadto sprzyja wspólnemu opracowywaniu programów naukowych, ujednolicaniu systemu zaliczania przedmiotów, wzajemnemu uznawaniu dyplomów i punktów zaliczających okres studiów odbytych za granicą. Programy współpracy międzynarodowej zapewniają spójne i ambitne postawy ponadnarodowego wspierania działań na rzecz nauki. ; The article is aimed at showing what is role of the programs of international cooperation in educating at Universities. The description of programs and their range of activities is supposed to depict what their meanings is for the education. A wide range of tasks is leaned above all against the transfer of students and employees in the entire European Union, but also outside it. It is benefitting on many plains, above all this enables to get and to broadcast scientific experience. Moreover it is supporting shared drawing up scientific programs, for standardizing ranking objects, for mutual recognition of diplomas and of points ranking the study period undergone abroad. Programs of the international cooperation guarantee consistent and ambitious attitudes of the supranational support for measures for the learning.
The aim of the article is topresent Poland's position ininternational trade and the importance of the solutions applied inthe common EU trade policy inincreasing the role of Polish trade ininternational commercial exchange. The article discusses the factors determining the turnover of Poland's international trade: achange inthe global economy, growing protectionism of some countries, competitiveness of the Polish economy, an increase inthe number of new free trade agreements concluded by the European Union, and thus by Poland, as one of the Member States. The article presents the findings of qualitative and quantitative analyses. The future of Polish trade will be conditioned by the pursuit of liberalization of the European Union's foreign trade, the exit of the United Kingdom from the EU structures, individual labour inputs and the competitiveness of Polish foreign trade. ; Celem artykułu jest przedstawienie pozycji Polski whandlu międzynarodowym iznaczenia rozwiązań we wspólnej polityki handlowej UE wzwiększeniu roli Polski wwymianie handlowej. Wartykule omówiono czynniki określające obroty handlu międzynarodowego Polski: zmianę koniunktury wgospodarce światowej, rosnący protekcjonizm niektórych państw, konkurencyjność gospodarki Polski, zwiększenie liczby nowych umów owolnym handlu zawartych przez Unię Europejską, atym samym przez Polskę. Wpracy zastosowano metodę jakościową iilościową. Przyszłość wymiany handlowej Polski będą warunkować dążenia do liberalizacji handlu zagranicznego Unii Europejskiej, wyjście Wielkiej Brytanii zUE, jednostkowe nakłady pracy oraz konkurencyjność polskiego handlu zagranicznego.
The paper has the objective to present public diplomacy as a discipline requiring interdisciplinary approach. At the current stage of development of the discipline, the approach rooted in the theory of international relations is dominating. The author suggests inclusion of the tools used for the analysis of political communication into the body of research on new public diplomacy. Therefore, there is nothing more as an aggregate of paradigms and tools of two disciplines implemented at the moment.Public diplomacy was defined in the paper as a symmetrical form of international, political communication targeted at foreign public opinion in order to facilitate the achievement of the goals of state abroad. Currently, the adjective "new" as added to public diplomacy, means that new public diplomacy is different from informational public diplomacy of United States before the liquidation of USIA. The new public diplomacy acknowledges non state organizations as actors of international relations and adjusts to the logic of globalization. New public diplomacy should not be equalized with political propaganda. ; The paper has the objective to present public diplomacy as a discipline requiring interdisciplinary approach. At the current stage of development of the discipline, the approach rooted in the theory of international relations is dominating. The author suggests inclusion of the tools used for the analysis of political communication into the body of research on new public diplomacy. Therefore, there is nothing more as an aggregate of paradigms and tools of two disciplines implemented at the moment.Public diplomacy was defined in the paper as a symmetrical form of international, political communication targeted at foreign public opinion in order to facilitate the achievement of the goals of state abroad. Currently, the adjective "new" as added to public diplomacy, means that new public diplomacy is different from informational public diplomacy of United States before the liquidation of USIA. The new public diplomacy acknowledges non state organizations as actors of international relations and adjusts to the logic of globalization. New public diplomacy should not be equalized with political propaganda.
Celem tekstu jest wskazanie na nową dyplomacją publiczną jako na obszar badawczy, który wymaga podejścia interdyscyplinarnego. Na obecnym etapie rozwoju tej dyscypliny dominują podejścia badawcze i narzędzia zaczerpnięte z nauki o stosunkach międzynarodowych. Autorka postuluje włączenie podstawowych paradygmatów badań nad komunikacją polityczną do analizy nowej dyplomacji publicznej. Na razie jednak nie można wskazać takiego podejścia badawczego, które wychodziłoby poza prostą sumę metod stosowanych w nauce o stosunkach międzynarodowych i badaniach nad komunikacja polityczną. Na potrzeby artykułu dyplomacja publiczna została zdefiniowana jako symetryczna forma międzynarodowej komunikacji politycznej, której celem jest wspieranie osiągnięcia celów państwa za granicą poprzez wpływanie na opinię publiczną. Współcześnie dyplomację publiczna określa się jako "nową", aby odróżnić ją od dyplomacji publicznej Stanów Zjednoczonych, uprawianą przed 1999 r. oraz wskazać na dostosowanie tej formy komunikacji politycznej do procesów globalizacji, w tym do rosnącego znaczenia aktorów niepaństwowych w stosunkach międzynarodowych. W tym ujęciu dyplomacja publiczna nie jest tożsama z propagandą. ; The paper has the objective to present public diplomacy as a discipline requiring interdisci - plinary approach. At the current stage of development of the discipline, the approach rooted in the theory of international relations is dominating. The author suggests inclusion of the tools used for the analysis of political communication into the body of research on new public diplo - macy. Therefore, there is nothing more as an aggregate of paradigms and tools of two disciplines implemented at the moment. Public diplomacy was defined in the paper as a symmetrical form of international, political communication targeted at foreign public opinion in order to facilitate the achievement of the goals of state abroad. Currently, the adjective "new" as added to public diplomacy, means that new public diplomacy is different from informational public diplomacy of United States before the liquidation of USIA. The new public diplomacy acknowledges non state organizations as ac - tors of international relations and adjusts to the logic of globalization. New public diplomacy should not be equalized with political propaganda
Operations under the auspices of the Security Council mandate span over 70 years. Repeatedly involved in resolving armed conflicts, they have made a significant contribution to ensuring security and stability around the world. In practice, they have taken the form of operations by individual states, coalitions, other international organizations or simply as United Nations missions composed of contingents provided by Troop Contribution Countries (TCC). While operations under the auspices of the United Nations have been involved on several occasions in offensive activities under Chapter VII of the Charter of the United Nations, and the question of responsibility for these actions has been the subject of many legal analyses and judgments, missions organized by the United Nations are always recognized as neutral, and their activities as conciliatory and focused on monitoring the cessation of hostilities, or supervising the disengagement between the parties of the conflict, with the use of force limited to self-defence. Thus, such operations benefited from legal protection, and any action against them was considered a violation of international law. The current engagement of United Nations goes far beyond the traditional understanding of peacekeeping operations. UN missions are frequently authorized to employ all necessary means, up to and including the use of lethal force or even neutralization of the armed group. This creates a situation where in the light of International Humanitarian Law, such actions can be recognized as involvement in armed conflict. This article is intended to show the problems that the international community will soon face to in using United Nations' missions as an instrument for resolving armed conflicts and as a tool for restoring peace and providing stability and securityin the area of operations. It presents the processes of decision-making and subordination, which in some circumstances might result in the United Nations missions being deprived of legal protection and, in addition, made liable for non-compliance with the provisions of International Humanitarian Law. ; Operations under the auspices of the Security Council mandate span over 70 years. Repeatedly involved in resolving armed conflicts, they have made a significant contribution to ensuring security and stability around the world. In practice, they have taken the form of operations by individual states, coalitions, other international organizations or simply as United Nations missions composed of contingents provided by Troop Contribution Countries (TCC). While operations under the auspices of the United Nations have been involved on several occasions in offensive activities under Chapter VII of the Charter of the United Nations, and the question of responsibility for these actions has been the subject of many legal analyses and judgments, missions organized by the United Nations are always recognized as neutral, and their activities as conciliatory and focused on monitoring the cessation of hostilities, or supervising the disengagement between the parties of the conflict, with the use of force limited to self-defence. Thus, such operations benefited from legal protection, and any action against them was considered a violation of international law. The current engagement of United Nations goes far beyond the traditional understanding of peacekeeping operations. UN missions are frequently authorized to employ all necessary means, up to and including the use of lethal force or even neutralization of the armed group. This creates a situation where in the light of International Humanitarian Law, such actions can be recognized as involvement in armed conflict. This article is intended to show the problems that the international community will soon face to in using United Nations' missions as an instrument for resolving armed conflicts and as a tool for restoring peace and providing stability and securityin the area of operations. It presents the processes of decision-making and subordination, which in some circumstances might result in the United Nations missions being deprived of legal protection and, in addition, made liable for non-compliance with the provisions of International Humanitarian Law.
The European Union is facing numerous internal and external crises which may affect its future operations. The crises may undermine the present integration model. They may even result in the EU's considerable transformation and exert impact upon its international position. The crises stem from member states' vast differences of opinion on methods for dealing with the internal and external challenges. The most critical of the challenges include the Eurozone crisis, attitude towards refugees and migrants from the Near East and Africa, and diverse approaches towards Russia in connection with the annexation of Crimea and with the conflict in Eastern Ukraine. They all illustrate a deep rift not only among member states but also within individual countries of the EU. ; Unia Europejska boryka się z licznymi kryzysami o charakterze wewnętrznym i zewnętrznym, które mogą wpłynąć na jej funkcjonowanie w przyszłości. Ich skutki mogą podważyć obecny model integracji i doprowadzić nawet do znaczącej transformacji UE oraz wpłynąć na jej międzynarodową pozycję. U podstaw obecnych kryzysów leżą poważne różnice zdań pomiędzy państwami członkowskimi co do radzenia sobie z wyzwaniami tak wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi stojącymi przed Unią Europejską. Do najważniejszych można zaliczyć kryzys w strefie euro, stosunek do uchodźców i migrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki oraz zróżnicowane podejście do Rosji w związku z aneksją Krymu i konfliktem we wschodniej Ukrainie. Wszystkie one są ilustracją głębokich podziałów nie tylko pomiędzy państwami członkowskimi, ale również w ramach poszczególnych państw.
