Suchergebnisse

W artykule przedstawiono jakościową metodę śledzenia procesu (process tracing) i jej przykładowe wykorzystanie w badaniu stosunków międzynarodowych. Po pierwsze, dokonano ogólnej charakterystyki metody. Po drugie, przedstawiono debatę toczoną w naukach społecznych na temat rozumienia mechanizmów przyczynowych i przyczynowego wnioskowania oraz użyteczności metody śledzenia procesu do testowania hipotez. Po trzecie, omówiono różnego rodzaju dyrektywy kierujące postępowaniem badawczym w ramach metody śledzenia procesu. Po czwarte, w końcowej części artykułu zademonstrowano implementację metody w nauce o stosunkach międzynarodowych na przykładzie analizy zakończenia zimnej wojny. W końcu sformułowano pewne wątpliwości związane z metodą. Celem artykułu jest wprowadzenie do polskiej nauki o stosunkach międzynarodowych jakościowej metody badawczej, która nie jest wykorzystywana przez polskich badaczy, chociaż większość z nich określa swoje stanowisko metodologiczne jako jakościowe. Autor w szczególności uzasadnia i ilustruje przekonanie, że metoda śledzenia procesu może stanowić mocną propozycję w rozwiązywaniu problemów związanych z rozpoznawaniem stosunków przyczynowych w nauce o stosunkach międzynarodowych. Autor posługuje się w artykule metodą analizy treści. Metoda śledzenia procesu została przedstawiona w oparciu o analizę tekstów uznanych zwolenników metody w filozofii nauki i nauce o stosunkach międzynarodowych oraz prac poświęconych problemom stosunków międzynarodowych badanych przy zastosowaniu tej metody. Wyniki przeprowadzonej analizy pozwalają na sformułowanie rekomendacji do stosowania metody do badania stosunków międzynarodowych. Autor przedstawia również słabe strony metody, których istnienia powinien być świadomy każdy z niej korzystający. ; The article presents a qualitative method known as process tracing and exemplifies its use in the study of international relations. Firstly, the general characteristics of process tracing are shown. Secondly, the debate in social sciences on the understanding of causal mechanisms and causal inference is discussed, and whether process tracing is useful in testing hypotheses. Thirdly, different types of directives that guide the research procedure within the framework of process tracing are presented. Fourthly, the final part of the article demonstrates the implementation of process tracing in International Relations on the example of the analysis of the end of the Cold War. The article is concluded with a few doubts the method raises. The aim of the article is to introduce a qualitative research method to the Polish studies of International Relations. This method has not been used by Polish researchers, although most of them declare their methodological standpoint as a qualitative approach. The author justifies and illustrates the belief that the method of process tracing can be strongly recommended in solving problems related to the identification of causal relations in International Relations. The author uses the content analysis method in the article. The method of process tracing is presented based on the analysis of the texts of renowned supporters of the method in the Philosophy of Science and International Relations and of works dedicated to the problems of international relations studied using this method. The results of the analysis make it possible to formulate recommendations for the application of the method to study international relations. The author also presents the weaknesses of this method, which every scholar employing it should be aware of.

The article presents a qualitative method known as process tracing and exemplifies its use in the study of international relations. Firstly, the general characteristics of process tracing are shown. Secondly, the debate in social sciences on the understanding of causal mechanisms and causal inference is discussed, and whether process tracing is useful in testing hypotheses. Thirdly, different types of directives that guide the research procedure within the framework of process tracing are presented. Fourthly, the final part of the article demonstrates the implementation of process tracing in International Relations on the example of the analysis of the end of the Cold War. The article is concluded with a few doubts the method raises. The aim of the article is to introduce a qualitative research method to the Polish studies of International Relations. This method has not been used by Polish researchers, although most of them declare their methodological standpoint as a qualitative approach. The author justifies and illustrates the belief that the method of process tracing can be strongly recommended in solving problems related to the identification of causal relations in International Relations. The author uses the content analysis method in the article. The method of process tracing is presented based on the analysis of the texts of renowned supporters of the method in the Philosophy of Science and International Relations and of works dedicated to the problems of international relations studied using this method. The results of the analysis make it possible to formulate recommendations for the application of the method to study international relations. The author also presents the weaknesses of this method, which every scholar employing it should be aware of. ; W artykule przedstawiono jakościową metodę śledzenia procesu (process tracing) i jej przykładowe wykorzystanie w badaniu stosunków międzynarodowych. Po pierwsze, dokonano ogólnej charakterystyki metody. Po drugie, przedstawiono debatę toczoną w naukach społecznych na temat rozumienia mechanizmów przyczynowych i przyczynowego wnioskowania oraz użyteczności metody śledzenia procesu do testowania hipotez. Po trzecie, omówiono różnego rodzaju dyrektywy kierujące postępowaniem badawczym w ramach metody śledzenia procesu. Po czwarte, w końcowej części artykułu zademonstrowano implementację metody w nauce o stosunkach międzynarodowych na przykładzie analizy zakończenia zimnej wojny. W końcu sformułowano pewne wątpliwości związane z metodą. Celem artykułu jest wprowadzenie do polskiej nauki o stosunkach międzynarodowych jakościowej metody badawczej, która nie jest wykorzystywana przez polskich badaczy, chociaż większość z nich określa swoje stanowisko metodologiczne jako jakościowe. Autor w szczególności uzasadnia i ilustruje przekonanie, że metoda śledzenia procesu może stanowić mocną propozycję w rozwiązywaniu problemów związanych z rozpoznawaniem stosunków przyczynowych w nauce o stosunkach międzynarodowych. Autor posługuje się w artykule metodą analizy treści. Metoda śledzenia procesu została przedstawiona w oparciu o analizę tekstów uznanych zwolenników metody w filozofii nauki i nauce o stosunkach międzynarodowych oraz prac poświęconych problemom stosunków międzynarodowych badanych przy zastosowaniu tej metody. Wyniki przeprowadzonej analizy pozwalają na sformułowanie rekomendacji do stosowania metody do badania stosunków międzynarodowych. Autor przedstawia również słabe strony metody, których istnienia powinien być świadomy każdy z niej korzystający.

The article discusses the experience of creation of peacekeeping missions in Bosnia and Herzegovina, Eastern Slavonia, Kosovo and East Timor with the use of comparative method. It also raises the role of international and regional actors in post-conflict peacebuilding. The author presents some practical solutions for the implementation of the effective peace process in eastern Ukraine, aimed at the reintegration of temporarily occupied territories.

Bilateral relations between the Republic of Turkey and the individual successor states of former Yugoslavia differ, after thirty years since its dissolution, in form and in substance. While just after the breakup of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia Turkey managed to establish and sustain cordial ties with such countries as, for instance, Macedonia, Bosnia and Herzegovina, relations with Serbia (Serbia and Montenegro) remained tense and the two countries perceived themselves, in the best case, as traditional opponents. The basic aim of this paper is to analyse the bilateral relations of these two states and Turkish foreign policy towards Serbia, a country currently perceived as a 'neighbour,' despite the fact that they do not share common border. The paper argues that rapprochement of two countries, so clearly visible in several dimensions after 2002, marks a new phase in Turkey's general foreign policy. The paper will trace the thirty-year evolution of bilateral contacts while arguing that the current positive relations have their source also in the domestic arena, both of Turkey and Serbia, which is willing to increase influence in the Western Balkans and institutionalise her international position. Thus, the two states for the first time share similar foreign policy goals. The whole analysis is theoretically anchored in the behavioural approach of the 'middle power' paradigm. An author-applied qualitative content analysis is the main research technique. The main sources are official documents, selected monographs, academic articles, and analytical reports.

The European Union does not have an autonomous and self-standing public policy concerning the protection of landscape. Instead, it adopts fragmentary and incidental measures meant to protect landscape. These measures are adopted within the frameworks of other EU policies, most importantly the EU environmental policy as well as other policies which are integrated with it (such as agricultural policy or policy concerned with special planning). In all these realms, the EU shares its powers with its member states. In some important areas, such as e.g. the property regime, the member states retained their exclusive competences. This particular distribution of powers makes the implementation of the extra-EU international law instruments rather difficult and not sufficiently effective to produce a worthwhile impact. These obligations have a limited influence because most of them are obligations of "a diligent pursue" rather than "firm result". As such, they are unlikely to give rise to direct application of respective conventional provisions. Notwithstanding, their importance is much more pronounced in the area of legal reasoning, where even the EU or domestic measures have to be interpreted in the light of the EU and/or its member states' obligations arising from international conventions on landscape protection.

This article is a case study that presents the international cooperation of one of the 66 Polish cities with the district status – Płock, a city of average size in this category of Polish local self-governments, which, however, is not average in terms of its historical traditions. For several decades it was the capital of Poland and the historical capital of one of its regions, Mazovia. Today, it is a medium-sized city, which is very active in theinternational arena. For its international cooperation it has been awarded many Council of Europe awards: the European Diploma, the Flag of Honour and the Plaque of Honour. This article presents the activities undertaken by the Płock authorities which led to the awarding of these distinctions. ; Artykuł ten stanowi studium przypadku i przedstawia współpracę międzynarodową jednego z 66 polskich miast na prawach powiatu – Płocka, miasta przeciętnej wielkości w tej kategorii polskich samorządów terytorialnych, które jednak nie jest przeciętne pod względem tradycji historycznych. Było ono przez kilkadziesiąt lat stolicą Polski i historyczną stolicą jednej z jej dzielnic – Mazowsza. Dzisiaj jest miastem średniej wielkości, które bardzo aktywnie działa na arenie międzynarodowej. Za współpracę międzynarodową zostało wyróżnione wieloma nagrodami Rady Europy: Dyplomem Europejskim, Flagą Honorową i Tablicą Honorową. Artykuł przedstawia działalność Płocka, która doprowadziła do otrzymania tych wyróżnień.

The article analyses the role of European Union (EU) and NATO in the system of the international security. The official documents often highlights that EU and NATO are unique and essential partners. Both organisations share common values and have 22 common members. Furthermore, it is stressed that UE and NATO can and should be complementary to one another and help one another in pressing area of international peace and security. Unfortunately co-operation between these both organisations still maintain difficult, complex and challenging problem. ; W artykule poddano analizie rolę Unii Europejskiej (UE) i NATO w systemie bezpieczeństwa międzynarodowego. W oficjalnych dokumentach często pojawia się stwierdzenie, że UE i NATO to wyjątkowi partnerzy. Obie organizacje łączą wspólne wartości, a 22 państwa członkowskie NATO należą też do UE. Podkreśla się, że UE i NATO mogą, a nawet powinny wzajemnie się wspierać i uzupełniać w dziedzinie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Niestety, współpraca pomiędzy nimi stanowi trudny i złożony problem.

The growing dependence of countries and societies on the use of space technologies results in the increasing activity in outer space of new actors, both state and non-state. It produces a number of adverse outcomes for the space environment, making it a less and less safe place (e.g. space debris). Emerging threats may affect national and international security on earth. As a result, an urgent need for a collective approach to the management of the use of outer space is emerging. The international legal regime for outer space that has been developing since the beginning of the space age is no longer sufficient, because it does not take into account many rapid changes. One of the attempts to overcome this problem is the International Code of Conduct for Outer Space Activities drafted by the European Union in 2008. This paper discusses the reasons why, despite long-lasting efforts and intensifying problems, the Code has so far failed to win the approval of the powers which is requisite to constitute an important part of the international outer space regime. ; The growing dependence of countries and societies on the use of space technologies results in the increasing activity in outer space of new actors, both state and non-state. It produces a number of adverse outcomes for the space environment, making it a less and less safe place (e.g. space debris). Emerging threats may affect national and international security on earth. As a result, an urgent need for a collective approach to the management of the use of outer space is emerging. The international legal regime for outer space that has been developing since the beginning of the space age is no longer sufficient, because it does not take into account many rapid changes. One of the attempts to overcome this problem is the International Code of Conduct for Outer Space Activities drafted by the European Union in 2008. This paper discusses the reasons why, despite long-lasting efforts and intensifying problems, the Code has so far failed to win the approval of the powers which is requisite to constitute an important part of the international outer space regime.

The rapid evolution of numerous contemporary threats and the development of multilateralism constitute two significant driving forces for the intensified cooperation between the European Union and the United Nations as regards crisis management. Responding to crises (threats), both natural and man-induced, in an efficient manner requires effective crisis management in order to take steps as early as possible when a threat emerges. Given the increasing external expectations in this field addressed at the EU, it has gradually been developing relevant civil as well as military instruments of crisis management and response. The EU has also been developing collaboration with the UN which calls for increased commitment of regional organizations in bearing the costs of maintaining international peace and security. Although this cooperation is mutually beneficial, it is not free from weaknesses and limitations on various levels of operation. ; The rapid evolution of numerous contemporary threats and the development of multilateralism constitute two significant driving forces for the intensified cooperation between the European Union and the United Nations as regards crisis management. Responding to crises (threats), both natural and man-induced, in an efficient manner requires effective crisis management in order to take steps as early as possible when a threat emerges. Given the increasing external expectations in this field addressed at the EU, it has gradually been developing relevant civil as well as military instruments of crisis management and response. The EU has also been developing collaboration with the UN which calls for increased commitment of regional organizations in bearing the costs of maintaining international peace and security. Although this cooperation is mutually beneficial, it is not free from weaknesses and limitations on various levels of operation.

The article includes an analysis of the peace mission in Lebanon with the participation of the Polish Military Contingent. The organizational structure of the military health service securing our soldiers in that mission was also presented, bearing in mind the initial intended use of Polish units in this mission. The article is looking for an answer to the question about the importance of participation in peacekeeping missions of the Polish Armed Forces. It is also a description of the first mission in Lebanon, with a view to the re-participation of Polish troops in the mission at the end of 2019. Poland is considered a responsible member of NATO and the European Union.

Autorka tekstu koncentruje, zwraca uwagę Czytelnika na problemie fundamentalnym dla kondycji Europy i stanu bezpieczeństwa świata XXI wieku, w którym mechanizmy – do niedawna stabilizujące relacje międzynarodowe na różnych poziomach systemu międzynarodowego – zostały rozregulowane. Swoista "apolarność" systemu międzynarodowego z jakim jesteśmy konfrontowani niepokoi, rodzi pytania i dylematy co do przyszłości, kierunków zmian i mechanizmów potrzebnych do "poradzenia" sobie z rzeczywistością radykalnie różną od tej w jakiej przynajmniej od półwiecza – z lepszym lub gorszym bilansem strat i zysków – zwykliśmy funkcjonować. Wysoki stopień niepewności co do kierunków zmian, zasad jakie w tej niepewnej i niedookreślonej rzeczywistości zdominują myślenie o bezpieczeństwie i stabilizacji, o ładzie międzynarodowym wymusza pytania o kształt ładu światowego, jego możliwe projekcje oraz dylematy z jakimi trzeba się zmierzyć, aby jego ostateczny kształt stanowił silne "oparcie" dla bezpieczeństwa europejskiego. Na dzisiaj takiego projektu nie ma, podobnie jak uderzający jest brak wizji ładu, który odzwierciedlałby "adekwatne" oczekiwania, marzenia i racje Europy oraz innych regionów świata, ich mieszkańców, elit politycznych. Przyjmuję hipotetycznie, iż "ład"/"porządek" europejski w jakim tkwi kontynent jawi się bardziej jako oksymoron, w rodzaju "nieuporządkowanego" porządku europejskiego, "chaotycznego ładu" lub – co wydaje się brzmieć nieco optymistyczniej – "stan" przed uporządkowaniem elementów świata. Jest to jednak wciąż nośnik rozwiązań bardziej zorientowanych do wnętrza kontynentu i jego "wątpliwej" spójności aniżeli do systemu międzynarodowego. Co więcej proponowane rozwiązania zdają się trwać "…w zawieszeniu między przeszłością, którą pragnie przezwyciężyć, a przyszłością której jeszcze nie zdefiniowała" (Kissinger, 2016, s. 95). Przekroczenie tego progu jest niezbędne. Wymaga jednak, aby Europejczycy odpowiedzieli sobie na ponadczasowe pytanie: "ile jedności jest potrzebne i jak dużą różnorodność kulturowo-cywilizacyjną jest w stanie zaakceptować (tolerować) społeczność międzynarodowa (i rządy), aby porozumienie zapewniające pokój na kolejne stulecia przestało być efemerydą" (Kissinger, 2016, s. 95). Elementem ważnym w zaprezentowanej narracji jest próba uporządkowania istoty i sensu pojęciowego takich konstrukcji jak "ład", "porządek", "chaos", semiotycznie nieostrych a przez to wieloznacznych. To istotny zabieg analityczny. Czytelne i kluczowe dla wywodu pojęcia konkretyzują przedmiot badań, treść badanych zjawisk i procesów oraz ich funkcje, a przez to umożliwiają budowanie rozwiązań, które łączą różne racje, interesy, oczekiwania. ; The author draws the readers' attention to what is fundamental from the point of view of the disorder the world has found itself in in the 21st century, namely the current dismantling of the mechanisms that have hitherto stabilized international relations at the level of the global system, as well as its varied subsystems. The peculiar "apolarity" of this system is disturbing, it makes us feel threatened, raises questions and poses dilemmas with regard to the future, the directions in which changes are heading, and the mechanisms needed to "cope" with a reality radically different from the one we have functioned in for at least fifty years, with a better or worse balance of loss and profit. A high degree of uncertainty as to the directions of changes and the principles that will dominate thinking about security and stability, and international order, in this uncertain, undefined reality invites questions about the design of the global order, and the dilemmas that must be resolved for such an order to ensure robust "support" for the European order. There is no such design, nor is there a vision of the European order which would reflect the "relevant" expectations, dreams and arguments of other regions of the world, their inhabitants, and political elites. At present, a "European order" appears to be an oxymoron, something along the lines of "a disorderly European order", "a chaotic order" or, a little more optimistically, "a state before ordering the elements of the world," a vehicle of the solutions addressed to the interior of Europe and its "dubious" coherence rather than to the international system. The author presents a narrative based on the assumption that Europe does not have such a vision. What is more, the continent appears to be "suspended between a past it seeks to overcome and a future it has not yet defined" (Kissinger, 2016, s. 95). In order to move on, Europeans have to answer the timeless question of how much unity is required and how much cultural and civilizational variety is the international community (and the governments) able to accept (tolerate) in order for the agreement that will ensure peace for centuries to become more than ephemeral? A significant element of this narrative involves an attempt at arranging such concepts as "order," "orderliness" and "chaos," which are semantically vague, and therefore ambiguous. This is an important analytical measure, because clarifying the notions which are of key importance for these considerations concretizes the object of research, the content of investigated phenomena and their functions.

Autorka tekstu koncentruje, zwraca uwagę Czytelnika na problemie fundamentalnym dla kondycji Europy i stanu bezpieczeństwa świata XXI wieku, w którym mechanizmy – do niedawna stabilizujące relacje międzynarodowe na różnych poziomach systemu międzynarodowego – zostały rozregulowane. Swoista "apolarność" systemu międzynarodowego z jakim jesteśmy konfrontowani niepokoi, rodzi pytania i dylematy co do przyszłości, kierunków zmian i mechanizmów potrzebnych do "poradzenia" sobie z rzeczywistością radykalnie różną od tej w jakiej przynajmniej od półwiecza – z lepszym lub gorszym bilansem strat i zysków – zwykliśmy funkcjonować. Wysoki stopień niepewności co do kierunków zmian, zasad jakie w tej niepewnej i niedookreślonej rzeczywistości zdominują myślenie o bezpieczeństwie i stabilizacji, o ładzie międzynarodowym wymusza pytania o kształt ładu światowego, jego możliwe projekcje oraz dylematy z jakimi trzeba się zmierzyć, aby jego ostateczny kształt stanowił silne "oparcie" dla bezpieczeństwa europejskiego. Na dzisiaj takiego projektu nie ma, podobnie jak uderzający jest brak wizji ładu, który odzwierciedlałby "adekwatne" oczekiwania, marzenia i racje Europy oraz innych regionów świata, ich mieszkańców, elit politycznych. Przyjmuję hipotetycznie, iż "ład"/"porządek" europejski w jakim tkwi kontynent jawi się bardziej jako oksymoron, w rodzaju "nieuporządkowanego" porządku europejskiego, "chaotycznego ładu" lub – co wydaje się brzmieć nieco optymistyczniej – "stan" przed uporządkowaniem elementów świata. Jest to jednak wciąż nośnik rozwiązań bardziej zorientowanych do wnętrza kontynentu i jego "wątpliwej" spójności aniżeli do systemu międzynarodowego. Co więcej proponowane rozwiązania zdają się trwać "…w zawieszeniu między przeszłością, którą pragnie przezwyciężyć, a przyszłością której jeszcze nie zdefiniowała" (Kissinger, 2016, s. 95). Przekroczenie tego progu jest niezbędne. Wymaga jednak, aby Europejczycy odpowiedzieli sobie na ponadczasowe pytanie: "ile jedności jest potrzebne i jak dużą różnorodność kulturowo-cywilizacyjną jest w stanie zaakceptować (tolerować) społeczność międzynarodowa (i rządy), aby porozumienie zapewniające pokój na kolejne stulecia przestało być efemerydą" (Kissinger, 2016, s. 95). Elementem ważnym w zaprezentowanej narracji jest próba uporządkowania istoty i sensu pojęciowego takich konstrukcji jak "ład", "porządek", "chaos", semiotycznie nieostrych a przez to wieloznacznych. To istotny zabieg analityczny. Czytelne i kluczowe dla wywodu pojęcia konkretyzują przedmiot badań, treść badanych zjawisk i procesów oraz ich funkcje, a przez to umożliwiają budowanie rozwiązań, które łączą różne racje, interesy, oczekiwania. ; The author draws the readers' attention to what is fundamental from the point of view of the disorder the world has found itself in in the 21st century, namely the current dismantling of the mechanisms that have hitherto stabilized international relations at the level of the global system, as well as its varied subsystems. The peculiar "apolarity" of this system is disturbing, it makes us feel threatened, raises questions and poses dilemmas with regard to the future, the directions in which changes are heading, and the mechanisms needed to "cope" with a reality radically different from the one we have functioned in for at least fifty years, with a better or worse balance of loss and profit. A high degree of uncertainty as to the directions of changes and the principles that will dominate thinking about security and stability, and international order, in this uncertain, undefined reality invites questions about the design of the global order, and the dilemmas that must be resolved for such an order to ensure robust "support" for the European order. There is no such design, nor is there a vision of the European order which would reflect the "relevant" expectations, dreams and arguments of other regions of the world, their inhabitants, and political elites. At present, a "European order" appears to be an oxymoron, something along the lines of "a disorderly European order", "a chaotic order" or, a little more optimistically, "a state before ordering the elements of the world," a vehicle of the solutions addressed to the interior of Europe and its "dubious" coherence rather than to the international system. The author presents a narrative based on the assumption that Europe does not have such a vision. What is more, the continent appears to be "suspended between a past it seeks to overcome and a future it has not yet defined" (Kissinger, 2016, s. 95). In order to move on, Europeans have to answer the timeless question of how much unity is required and how much cultural and civilizational variety is the international community (and the governments) able to accept (tolerate) in order for the agreement that will ensure peace for centuries to become more than ephemeral? A significant element of this narrative involves an attempt at arranging such concepts as "order," "orderliness" and "chaos," which are semantically vague, and therefore ambiguous. This is an important analytical measure, because clarifying the notions which are of key importance for these considerations concretizes the object of research, the content of investigated phenomena and their functions.

This article examines the reasons for adopting a non‑institutional character of the Visegrad cooperation in the years 1991‑1992. Its focus concerns two causes of the initial reluctance to institutionalise the Visegrad Group: the high level of unpredictability in Central Europe after the collapse of Communism and the symbolic role the Group was expected to play outside the region. These issues are considered through the prism of two theories in International Relations: neorealism and neoliberal institutionalism. Both provide theoreti‑ cal grounds to support the research hypothesis which assumes that the infor‑ mal character of the Visegrad cooperation was a pragmatic choice of its found‑ ing members. However, neorealist and neoliberal explanations of how the political background and security issues could have influenced their decision vary. The article concludes that the neorealist approach holds more explana‑ tory power in this regard, suggesting that the choice of the Visegrad states was dictated by the preservation of their national interests and subjected to ex‑ ternal limitations, rather than motivated by a common intention to facilitate their regional cooperation. ; Arkadiusz Nyzio

Rosnące uzależnienie państw i społeczeństw od wykorzystania technologii kosmicznych skutkuje nasilającą się aktywnością w przestrzeni kosmicznej prowadzoną też przez nowe podmioty, zarówno państwowe, jak i niepaństwowe. Generuje to wiele negatywnych skutków czyniących środowisko kosmiczne coraz mniej bezpiecznym miejscem (np. gruz kosmiczny). Pojawiające się zagrożenia mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe na ziemi. W efekcie narasta pilna potrzeba kolektywnego podejścia do zarządzania korzystaniem z przestrzeni kosmicznej. Rozwijający się od początku ery kosmicznej międzynarodowy reżim prawny dotyczący tego środowiska nie jest już wystarczający, gdyż nie uwzględnia w wystarczającym stopniu szybko zachodzących zmian. Jedną z prób przezwyciężenia tego problemu jest przygotowany przez Unię Europejską w 2008 r. projekt międzynarodowego Kodeksu Postępowania dotyczący Działań w Przestrzeni Kosmicznej. Artykuł wskazuje ważniejsze przyczyny, dla których, mimo wieloletnich wysiłków i narastających problemów, nadal nie znalazł on akceptacji mocarstw niezbędnej, by stać się ważnym elementem międzynarodowego reżimu kosmicznego. ; The growing dependence of countries and societies on the use of space technologies results in the increasing activity in outer space of new actors, both state and non-state. It produces a number of adverse outcomes for the space environment, making it a less and less safe place (e.g. space debris). Emerging threats may affect national and international security on earth. As a result, an urgent need for a collective approach to the management of the use of outer space is emerging. The international legal regime for outer space that has been developing since the beginning of the space age is no longer sufficient, because it does not take into account many rapid changes. One of the attempts to overcome this problem is the International Code of Conduct for Outer Space Activities drafted by the European Union in 2008. This paper discusses the reasons why, despite long-lasting efforts and intensifying problems, the Code has so far failed to win the approval of the powers which is requisite to constitute an important part of the international outer space regime.

The Treaty of Lisbon has introduced a number of significant changes that enable the European Union to participate in the works of other international organizations. It should however be underscored that there is still no single legal basis in the Treaties, which would clearly provide for EU membership in other international organizations. For this reason, the decisions on EU accession to other international organizations are usually based on a combination of several provisions of the Treaties at the same time. The Treaties also do not define the precise rules which would regulate the issue of statements by the EU and its Member States in other international organizations. These rules were adopted by the Council, Member States, the Commission and the European External Action Service on 22 October 2011, as the 'EU Statements in multilateral organizations – General Arrangements'. The General Arrangements' legal nature indicates that they are legally binding and, at least in part, their provisions constitute some kind of an agreement between the parties involved in their adoption.