Δεν παρατίθεται περἰληψη στα ελληνικά. ; Lina Venturas – Dimitria Groutsis, The Cold War and international migration regulation: The establishment of the Intergovernmental Committee for European Migration The immediate post WWII period saw the establishment of the Inter-governmental Committee for European Migration (ICEM) (now International Organisation for Migration, IOM), as a key organisation in the management of post WWII migration. This paper examines the debates and policies surrounding the creation of the ICEM as an agent responsible for the facilitation and administration of labour migration from parts of Europe to a variety of overseas countries. At the conclusion of the Second World War, the problems surrounding 'surplus population' and unemployment in Europe were discussed in many international forums. It was from these discussions that a consensus emerged which saw emigration as a viable solution. To this end, in 1951, the International Labour Organisation convened a Migration Conference in Naples, bringing together key stakeholders. The Naples Conference failed, an outcome driven mainly by the US. The US was particularly concerned with economic stagnation and mounting social unrest related to the 'surplus population' in European countries in this Cold War period. At the same time however, it strived at limiting international influence over migration and refugee policies and on receiving countries retaining their sovereign immigration policies. In spite of the disagreements and through a process of negotiation, the US subsequently led the creation of an intergovernmental body, which was established at a conference convened in Brussels in 1951. This newly formed organisation, initially named the Provisional Intergovernmental Committee for the Movement of Migrants from Europe (PICMME), was open only to states with a 'liberal' political regime and had specifically designed functions based on inter-governmental negotiations. The US ensured its predominance in the organization through budgetary control and other means. In 1953, the PICMME became a permanent 'fixture' of migration regulation and was renamed the Intergovernmental Committee for European Migration (ICEM). Hereafter, ICEM offered operational and financial assistance for migrants' transportation, language training, reception facilities, settlement services and labour market placement.
Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; Alexandros N. Teneketzis, Art and Politics in Cold War. The International Sculpture Competition for the Monument to the Unknown Political Prisoner The gradual transfer of the metropolis of the western art world from Paris to New York and specifically in circles around the Museum of Modern Art (MOMA) under the leadership of Alfred H. Barr Jr. and with the theoretical foundation by Clement Greenberg, but practically under the guidance and financing from the CIA, was also visible in the case of public memory and art about the Second World War. The international institution that was the cause for the widespread diffusion of the artistic standards grown in USA was the "International Sculpture Competition for the Monument to the Unknown Political Prisoner", which was organized under the auspices of the Institute of Contemporary Arts (ICA) in London and the Tate Gallery, but actually with the encouragement, blessings and supervision of the CIA. The competition was from the beginning a large turnout and the proposals submitted until January 1953 surpassed 3.500 –mainly abstract or semiabstract stylistic suggestions. The biggest names at the time in the international arena of sculpture in West took part, while artists from the Eastern Bloc boycotted the process. Therefore were precluded any realistic academic representative works and of course any relationship with socialist realism, giving thus the tone for both the style, and for all other future monuments in the western world. Eventually, the first prize of 2.500 pounds awarded to the British sculptor Reg Butler, unknown to the general public until that time but with a decisive commitment to abstraction. However, the work of Butler was never completed, principally because of the changing international circumstances and relationships after the death of Stalin in '53 and Khrushchev's secret speech in '56. The new "Thaw" era in EastWest relations imposed the final rejection in 1960. A public monument like that of Butler's, which would refer to the previous tense situation, was no more possible. Nevertheless, the dual objective of recognition and legitimization of abstract art in the western world and at the same time of the weakening of socialist realism and therefore of communism was promoted and achieved up to a certain degree.
Zoi Mella, The Greek Civil War and the Spanish Press during Franco's DictatorshipIn this article we would like to approach a quite unknown subject: the presence of the Greek Civil War in the Spanish Press. Our objective was to ascertain the impact this event had at the post war Spanish Press. How would react Spain in view of such a confrontation, especially since it had already experimented a Civil War? It was a complicated period for Greece, as well as for Spain, a time when both countries experienced problems of different nature but equally serious: Greece was suffering the devastating consequences of the Second World War and Spain was trying to encounter the contempt of the international political world. The Greek Civil War was the first confrontation between two worlds that were exiting reinforced from the Second World War. It became the field of conflict between the USSR and the Anglo-Saxon allies during several years. The interior problem of some rebels, who couldn't, or wouldn't, adapt themselves to the new post war situation or were discontented with the new regime, was transformed to an international matter of great impact, that managed to confront USSR, on one hand, and the US and Great Britain, on the other, in the International Organism of the United Nations. Our interest was centred in the various approaches that the newspapers and the magazines of the time made. Moreover we were interested in the points of view and the conclusions manifested by the diverse papers, according to their political and ideological affinities, without forgetting the strict regime of control and censure that was in force at that moment. This investigation forms part of a broader subject that is the bilateral relations of these two countries, rather different at first sight, that during the XX century were affected by very similar events, such as a civil war. ; Zoi Mella, The Greek Civil War and the Spanish Press during Franco's DictatorshipIn this article we would like to approach a quite unknown subject: the presence of the Greek Civil War in the Spanish Press. Our objective was to ascertain the impact this event had at the post war Spanish Press. How would react Spain in view of such a confrontation, especially since it had already experimented a Civil War? It was a complicated period for Greece, as well as for Spain, a time when both countries experienced problems of different nature but equally serious: Greece was suffering the devastating consequences of the Second World War and Spain was trying to encounter the contempt of the international political world. The Greek Civil War was the first confrontation between two worlds that were exiting reinforced from the Second World War. It became the field of conflict between the USSR and the Anglo-Saxon allies during several years. The interior problem of some rebels, who couldn't, or wouldn't, adapt themselves to the new post war situation or were discontented with the new regime, was transformed to an international matter of great impact, that managed to confront USSR, on one hand, and the US and Great Britain, on the other, in the International Organism of the United Nations. Our interest was centred in the various approaches that the newspapers and the magazines of the time made. Moreover we were interested in the points of view and the conclusions manifested by the diverse papers, according to their political and ideological affinities, without forgetting the strict regime of control and censure that was in force at that moment. This investigation forms part of a broader subject that is the bilateral relations of these two countries, rather different at first sight, that during the XX century were affected by very similar events, such as a civil war.
Konstantinos Katsoudas, "A Dictatorship that is not a Dictatorship". Spanish Nationalists and the 4th of August The Spanish Civil War convulsed the international public opinion and prompted most foreign governments to take measures or even intervene in the conflict. Greek entanglement either in the form of smuggling war materiel or the participation of Greek volunteers in the International Brigades has already been investigated. However, little is known about a second dimension of this internationalization of the war: the peculiar forms that the antagonism between the two belligerent camps in foreign countries took. This paper, based mainly on Spanish archival sources, discusses some aspects of the activity developed in Greece by Franco's nationalists and the way Francoist diplomats and emissaries perceived the nature of an apparently similar regime, such as the dictatorship led by general Metaxas. The main objectives of the Francoist foreign policy were to avoid any escalation of the Spanish civil war into a world conflict, to secure international assistance for the right-wing forces and to undermine the legitimacy of the legal Republican government. In Greece, an informal diplomatic civil war broke out since Francoists occupied the Spanish Legation in Athens and Republicans took over the Consulate in Thessaloniki. The Francoists combined public and undercover activity: they worked hard to achieve an official recognition of their Estado Nuevo, while at the same time created rings of espionage and channels of anticommunist propaganda. The reason of their partial breakthroughs was that, contrary to their Republican enemies, the Nationalists enjoyed support by a significant part of the Greek political world, which was ideologically identified with their struggle. Francoist anti-communism had some interesting implications for Greek politics. An important issue was the Francoist effort to reveal a supposed Moscow-based conspiracy against Spain and Greece, both considered as hotbeds of revolution in the Mediterranean, in order to justify both Franco's extermination campaign and Metaxas' coup. Although this effort was based on fraudulent documents, forged by an anti-Bolshevik international organization, it became the cornerstone of Francoist and Metaxist propaganda. General Metaxas was the only European dictator to invoke the Spanish Civil War as a raison d'etre of his regime and often warned against the repetition of Spanish-like drama on Greek soil. Nevertheless he did not approve of Franco's methods and preferred Dr. Salazar's Portugal as an institutional model closer to his vision. For Spanish nationalist observers this was a sign of weakness. They interpreted events in Greece through the disfiguring mirror of their own historic experience: thus, although they never called in question Metaxas' authoritarian motives, the 4th of August regime was considered too mild and soft compared to Francoism (whose combativeness and fanaticism, as they suggested, the Greek General should have imitated); it reminded them the dictatorship founded in Spain by General Primo de Rivera in 1920s, whose inadequacy paved the way for the advent of the Republic and the emergence of sociopolitical radicalism. Incidents of the following years, as Greece moved towards a civil confrontation, seemed to strengthen their views. ; Konstantinos Katsoudas, "A Dictatorship that is not a Dictatorship". Spanish Nationalists and the 4th of AugustThe Spanish Civil War convulsed the international public opinion and prompted most foreign governments to take measures or even intervene in the conflict. Greek entanglement either in the form of smuggling war materiel or the participation of Greek volunteers in the International Brigades has already been investigated. However, little is known about a second dimension of this internationalization of the war: the peculiar forms that the antagonism between the two belligerent camps in foreign countries took. This paper, based mainly on Spanish archival sources, discusses some aspects of the activity developed in Greece by Franco's nationalists and the way Francoist diplomats and emissaries perceived the nature of an apparently similar regime, such as the dictatorship led by general Metaxas. The main objectives of the Francoist foreign policy were to avoid any escalation of the Spanish civil war into a world conflict, to secure international assistance for the right-wing forces and to undermine the legitimacy of the legal Republican government. In Greece, an informal diplomatic civil war broke out since Francoists occupied the Spanish Legation in Athens and Republicans took over the Consulate in Thessaloniki. The Francoists combined public and undercover activity: they worked hard to achieve an official recognition of their Estado Nuevo, while at the same time created rings of espionage and channels of anticommunist propaganda. The reason of their partial breakthroughs was that, contrary to their Republican enemies, the Nationalists enjoyed support by a significant part of the Greek political world, which was ideologically identified with their struggle. Francoist anti-communism had some interesting implications for Greek politics. An important issue was the Francoist effort to reveal a supposed Moscow-based conspiracy against Spain and Greece, both considered as hotbeds of revolution in the Mediterranean, in order to justify both Franco's extermination campaign and Metaxas' coup. Although this effort was based on fraudulent documents, forged by an anti-Bolshevik international organization, it became the cornerstone of Francoist and Metaxist propaganda. General Metaxas was the only European dictator to invoke the Spanish Civil War as a raison d'etre of his regime and often warned against the repetition of Spanish-like drama on Greek soil. Nevertheless he did not approve of Franco's methods and preferred Dr. Salazar's Portugal as an institutional model closer to his vision. For Spanish nationalist observers this was a sign of weakness. They interpreted events in Greece through the disfiguring mirror of their own historic experience: thus, although they never called in question Metaxas' authoritarian motives, the 4th of August regime was considered too mild and soft compared to Francoism (whose combativeness and fanaticism, as they suggested, the Greek General should have imitated); it reminded them the dictatorship founded in Spain by General Primo de Rivera in 1920s, whose inadequacy paved the way for the advent of the Republic and the emergence of sociopolitical radicalism. Incidents of the following years, as Greece moved towards a civil confrontation, seemed to strengthen their views.
Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; Anna Mahera, Émigration et développement économique dans la Grèce d'après guerre. L'approche du problème par le milieu politique de Centre-gauche Dans les premières années de l'après guerre, en Grèce se pose de nouveau le problème du mode de développement économique. En effet, la perspective de l'arrivée massive des capitaux américains en combinaison avec la disponibilité d'une main-d'oeuvre autochtone créent des conditions favorables à un projet d'industrialisation. C'est au sein des milieux politiques grecques qu'un tel projet est élaboré, alors que les instances internationales —comme le Food and Agriculture Organisation des Nations Unies— signalent les graves difficultés à surmonter. Progressivement, dans le climat de la guerre froide des années 1950, la quasi-totalité des forces politiques grecques ont abandonné l'idée d'un développement industriel, admettant la position subalterne occupée par le pays dans la division internationale du travail. Celui-ci doit se contenter au rôle de fournisseur de main-d'oeuvre vers les pays européens, en particulier vers l'Allemagne, en phase de reconstruction économique, à travers Γ émigration du travail qui prend une grande ampleur dans les années 1950 et 1960. Tout au plus, la Grèce peut-elle envisager le développement du secteur des services. Contrairement aux autres forces politiques, le Centre-gauche a parcouru ce chemin avec une décennie de retard, en raison de la présence en son sein d'une réflexion économique affirmée, émanant d'économistes de haut niveau, orientés vers l'économie de la planification, et peut-être aussi à cause de l'éloignement de ce milieu du jeu politique immédiat. Le rangement du Centre-gauche à la politique officielle d'émigration intereuropéenne a marqué la fin d'une période de fermentation sur le projet d'industrialisation de la Grèce dont l'origine remonte à l'entre-deux-guerres.
Harvard University Professor Joseph Nye first revealed the concept of "soft power" which he describes as an ability of a state to form preferences of other actors of world policy using its attractiveness for them. This is connected with culture, political values, and the foreign policy of the USA. It is becoming obvious that the efficiency of using military forces is substantially limited, and the need for states to increase their influence cannot fully be realized. Ideas that in their essence are close to "soft power", appeared long before American political scientists started the discussion of the concept. It is necessary to pay attention to the works of G. Morgenthau, E. Carr, the Italian Marxist philosopher A.Gramsci, and others. Such concepts include the "concept of seduction" by J.Baudrillard, as well as the "concept of seduction" by Gilles Lipovetsky. Following John Hiring, researchers from different countries have made "soft power" the subject of their research. However, their positions concerning this concept are far from being unambiguous, and sometimes contradictory. An important rethinkingabout "soft power" is the Chinese school of research of this phenomenon. Chinese researchers point to the historical roots of the idea of "soft power", which can be found in the country's history, and that this concept is harmony and naturalness for Chinese society. ; Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Ջոզեֆ Նայը նախ բացահայտեց «փափուկ ուժ» հասկացությունը, որով նա հասկանում էր պետական ակտորի ունակությունը՝ ձևավորելու այլ ակտորների նախապատվություները՝ օգտագործելով իր գրավչությունը նրանց աչքերում: Սա վերաբերում էր ԱՄՆ մշակույթին, քաղաքական արժեքներին և արտաքին քաղաքականությանը: Ակնհայտ դարձավ, որ ռազմական ուժի կիրառումը սահմանափակ է, իսկ սեփական ազդեցությունը մեծացնելու անհրաժեշտությունը մնում է ոչ ամբողջովին իրականանալի: «Փափուկ ուժի» նման գաղափարներն ի հայտ եկան ամերիկյան քաղաքագիտության մեջ այդ հայեցակարգի քննարկումները սկսելուց շատ առաջ: Այս իմաստով պետք է նշել Հ. Մորգենթաուի, Է.Քարի, իտալացի մարքսիստ փիլիսոփա Ա. Գրամշիի և այլոց աշխատանքները: Նման հասկացությունները ներառում են Ժ.Բոդրիարի «գայթակղության հայեցակարգը», ինչպես նաև Ժ.Լիպովեցկիի «հրապուրման հայեցակարգը»: Հետևելով Ջ.Նային՝ տարբեր երկրների հետազոտողները «փափուկ ուժը» դարձրեցին իրենց հետազոտության առարկան: Նրանց դիրքորոշումները միանշանակ չեն: Այս երևույթի ուսումնասիրման չինական դպրոցը կարևոր է՝ մատնանշելով «փափուկ ուժի» գաղափարի պատմական արմատները: Այստեղից էլ թեզը չինական հասարակության համար՝ այս հայեցակարգի ներդաշնակության և բնականության մասին: ; Профессор Гарвардского университета Джозеф Най впервые раскрыл концепт «мягкой силы», под которой он понимал способность государства формировать предпочтения других акторов мировой политики, используя собственную привлекательность в их глазах. Это относилось к культуре, политическим ценностям и внешней политике США. Становилось очевидно, что применение военной силы ограничено, а потребность в увеличении своего влияния оказывается не вполне реализованной. Идеи, схожие по своему действию с «мягкой силой», появились задолго до того, как концепт начал обсуждаться в американской политологии. В этом смысле следует отметить работы Г. Моргентау, Э. Карра, итальянского философамарксиста А. Грамши и др. К подобным концепциям можно отнести «концепцию соблазна» Ж. Бодрийяра, а также «концепцию обольщения» Ж. Липовецки. Вслед за Дж. Наем исследователи разных стран сделали «мягкую силу» предметом своего исследования. Их позиции далеко не однозначны. Важной представляется китайская школа изучения данного феномена, указывающая на исторические корни идеи «мягкой силы». Отсюда - тезис о гармоничности, естественности данного концепта для китайского общества.
This article reviews the reasons behind Russia-Ukraine dispute and conducts comparative analysis of this conflict in the context of worldwide geopolitical processes. Ukrainian crisis undermined system of international relations. After the conflict started, the interests of world centers became obvious. This conflict is unfolding in the prism of the US strategy retaining its global dominance and as a result, changing techno-political structure of the world economics. This article also analyzes consequences and challenges of this conflict for the Republic of Armenia and the necessity of diversifying the foreign policy in the new regional reality. ; Հոդվածում դիտարկվում է ռուս-ուկրաինական հակասությունների առաջացման պատճառները և այն լուսաբանվում է համաշխարհային աշխարհաքաղաքական գործընթացների համատեքստում: Ուկրաինական ճգնաժամը սասանեց միջազգային հարաբերությունների համակարգը: Բացահայտվում է ռուս-ուկրաինական հակամարտության խորացման գործընթացում համաշխարհային կենտրոնների շահագրգռվածությունը: Այդ հակամարտությունը ներկայացված է գլոբալ գերիշխանությունը պահպանելու ամերիկյան ռազմավարության և համաշխարհային տնտեսության տեխնոլոգիական մի տնտեսաձևից որակական նոր կացութաձևի անցման համատեքստում: Հայաստանի Հանրապետության առջև ծառացած մարտահրավերների տեսանկյունից լուսաբանվում են այդ հակամարտության հետևանքները, ինչպես նաև հիմնավորվում է ձևավորված տարածաշրջանային նոր իրականության պայմաններում արտաքին քաղաքականության դիվերսիֆիկացիայի անհրաժեշտությունը: ; В статье рассматриваются причины возникновения российско-украниского противоречия и делается сравнительный анализ этого конфликта в контексте мировых геополитических процессов. Украинский кризис подорвал систему международных отношений. Выявляются заинтересованности мировых центров в разжигании российско -украинского конфликта. Данный конфликт раскрывается в призме американской стратегии сохранения глобального доминирования и как результат смены технологических укладов мировой экономики. Анализируются последствия и вызовы этого конфликта для Республики Армения и необходимость ...
Lambros Flitouris, The Suez Crisis and the Greek-French Relations The Suez crisis in 1956 constitutes an important point in the development of the international relations at the period of the cold war. 1956 is a landmark year for the appointment of the Arabic nationalism as a basic constitutive element of the anti-colonialist wave that convulsed the world. During this period, the relations of Greece with the states involved in the crisis were to a large extent precarious. The anti-imperialists tones of Nasser found impression in the Greek common opinion that was exceptionally irritated from the EOKA's fight in Cyprus. In the present article we examine one particular aspect of the crisis: the relations of Greece with France. The agreements of economic collaboration that was achieved by Markezinis in 1953 signalled a new era in the activation of French capital in Greece. In combination with the big cultural tradition that Prance had in the country but also with the crisis in the relations of Greece with the UK because of the Cypriot question, the French factor in Greece acquired a great importance. However, the French diplomacy followed the policy of London and because of this the relations between Greece and France faced their more important post-war crisis. The Greek common opinion also turned against France, while the French diplomacy lost a great opportunity to strengthen her place in Greece. In the sector of economic relations and cultural exchanges befell a period of algidity with extensions in the Greek internal political life. The crisis of the period 1956-1958 constituted a negative parenthesis in the traditionally good relations between Athens and Paris, while it could be characterized as an adjacent negative result of the anti-colonial struggle and the Cypriot affair. ; Lambros Flitouris, The Suez Crisis and the Greek-French RelationsThe Suez crisis in 1956 constitutes an important point in the development of the international relations at the period of the cold war. 1956 is a landmark year for the appointment of the Arabic nationalism as a basic constitutive element of the anti-colonialist wave that convulsed the world. During this period, the relations of Greece with the states involved in the crisis were to a large extent precarious. The anti-imperialists tones of Nasser found impression in the Greek common opinion that was exceptionally irritated from the EOKA's fight in Cyprus. In the present article we examine one particular aspect of the crisis: the relations of Greece with France. The agreements of economic collaboration that was achieved by Markezinis in 1953 signalled a new era in the activation of French capital in Greece. In combination with the big cultural tradition that Prance had in the country but also with the crisis in the relations of Greece with the UK because of the Cypriot question, the French factor in Greece acquired a great importance. However, the French diplomacy followed the policy of London and because of this the relations between Greece and France faced their more important post-war crisis. The Greek common opinion also turned against France, while the French diplomacy lost a great opportunity to strengthen her place in Greece. In the sector of economic relations and cultural exchanges befell a period of algidity with extensions in the Greek internal political life. The crisis of the period 1956-1958 constituted a negative parenthesis in the traditionally good relations between Athens and Paris, while it could be characterized as an adjacent negative result of the anti-colonial struggle and the Cypriot affair.
The database Cretan Institutional Inscriptions was created as part of the PhD research project in Ancient Heritage Studies Kretikai Politeiai: Cretan Institutions from VII to I century BC, carried out at the University of Venice Ca' Foscari by Irene Vagionakis from 2016 to 2019, under the supervision of Claudia Antonetti and Gabriel Bodard. The research project aimed at collecting the epigraphic sources related to the institutional elements of the many political entities of Crete, with a view to highlighting the specificity of each context in the period between the rise of the poleis and the Roman conquest of the island. The main component of the database consists of the epigraphic collection of the 600 inscriptions constituting the core of the documentary base of the study, for each of which an XML edition compliant with the TEI EpiDoc international standard was created. Each EpiDoc edition includes a descriptive and a bibliographic lemma, the text of the inscription, a selective apparatus criticus and a commentary focused on the institutional data offered by the document. In addition to the epigraphic collection, the database includes a collection of the main related literary sources, a catalogue of the attested Cretan institutions (assemblies, boards, officials, associations, civic subdivisions, social statuses, age classes, months, festivities and other celebrations, institutional practices, institutional instruments, public spaces) and a catalogue of the political entities of Crete (poleis, koina, dependent communities, extra-urban sanctuaries, hegemonic alliances). Data and SW available at https://github.com/IreneVagionakis/CretanInscriptions
Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; Juan Suriano, Cultural practices and politics of the argentine anarchism The writer attempts to establish the basic characteristics of the argentine anarchism, analyze its cultural dimensions and show the limits of its strategies. The basic concepts of the anarchism in Argentina were developed during the years 1870-1920, within a constantly changing and cosmopolitan social environment, since it was in that period that the country became part of the international market place. The anarchists' discourse, being flexible and out of rigid structures, based on the principles of class heterodoxy, individualism and universality, as well as on the spontaneous action, achieved to interpret, during the years 1890-1910, not only the demands of the working class, but also the discontent and frustration of the lower classes and oppressed social groups, in general. The anarchists undertook the mission to «illuminate» and educate morally the working class, through the doctrinaire press and a network of a considerable number of circles, clubs and alternative schools, which offered not only economic help but also education and entertainment to the workers and their families. On the other hand, the constant rejection, by the anarchists, of the concepts of citizenship, representation and political participation had a negative effect on the popularity of the movement: because of the new political situation during the 1910s —in 1912 all men obtained the right to vote—, the working class changed its attitude towards the electoral process and got interested in the social measures taken by the radical governments of the period; as a result, the anarchism faced serious difficulties to attract the interest of the lower classes.
Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; Maria Papathanassiou, Illegitimate Children and Foster Children in the Eastern Alps: Research Directions and Perspectives This article deals with the history of illegitimate and foster children (usually also illegitimate) in the region of Eastern Alps (Austria) between the mid-18th and the early 20th centuries. During that period these childrens' number, though not stable, remained considerably high in absolute and relative terms. The paper discerns three basic trends in literature on the subject and comments on their results: a) Studies related to an international historical debate on bastardy in Europe and trying to explain impressive statistical data by pointing to social and economic factors, such as the domination of animal husbandry, the system of inheritance, the family system, labour organization and the so-called «agricultural revolution» in Europe. b) Studies on legislation, on official politics regarding single mothers and illegitimate or foster children, as well as studies on public institutions taking care of illegitimate children and their mothers from the second half of the 18th century on. Austrian law did not provide clearly for illegitimate children until the civil code was enacted in 1811 and only in 1919 a new law came into being regarding illegitimate and foster children together. c) Studies in a «history from below» direction, regarding people and their experiences but clearly not dominating the field in terms of numbers as well as analytical breadth. This essay suggests a more systematic approach in this last direction, particularly by comparing social groups, for example illegitimate children with peasant children, illegitimate children in rural with illegitimate children in urban environments, illegitimate foster children with other foster children in rural Austria, single mothers born and grown up as illegitimate children themselves with single mothers born and grown up as peasant daughters etc.
A comprehensive examination of the relevant facts in the article shows that Turkey was one of the first to recognize the independence of Armenia, but no diplomatic relations were established between the countries, since Ankara presented the Armenian authorities some preconditions: not to mention the 1915 Armenian Genocide, to renounce claims officially, to put pressure on to stop the struggle for Nagorno-Karabakh, to recognize the sovereignty and territorial integrity of Azerbaijan. At the same time, Turkey demanded that the Republic of Armenia refrain from actions contrary to the interests of Turkey and in any way neutralize the anti-Turkish activities of the Armenians of the Diaspora. The Republic of Armenia rejected these preconditions and requirements, which are incompatible with the international practice. Turkey, in its turn, took a pronounced anti-Armenian position, unilaterally closing the border with Armenia, continuing to keep Armenia in a blockade. Therefore, it is no coincidence that Turkey's approaches to normalizing relations with Armenia were largely conditioned by the achievements of the Armenian armed forces in Artsakh, because the more obvious these successes, the tougher Turkey's position towards Armenia became. This manifested itself during the liberation of Karvachar (early April 1993) by the armed forces of Armenia, after which Turkey not only closed the border, but also began to accumulate troops near the border with Armenia, but Russia's sharp reaction deterred Turkey from further actions. We consider it appropriate to mention that during the period under discussion, such an approach of Turkey to the issue of normalizing relations with Armenia posed a serious threat to our national security. Analyzing the influence of the economic factor of mutual interest in the Armenian-Turkish relations, it was emphasized that no matter how favorable the development of economic relations with Armenia is for Turkey, Armenia is not of serious interest for Turkey in terms of its economic development. Some activation does not give us grounds to characterize this as a serious breakthrough in the normalization of the Armenian-Turkish relations. Therefore, it is no coincidence that, given a certain perspective of the Armenian-Turkish economic cooperation, the Turkish side tried to create the illusion of some progress in the Armenian-Turkish relations with the Armenian leadership, thereby prompting the Armenian leadership to convince the diaspora to stop encouraging the process of the international recognition of the Armenian Genocide. This circumstance, of course, also testifies to the impact of the process of the international recognition of the Armenian Genocide on the Armenian-Turkish relations. As for the economic factor, the fact that the Armenian leadership did not properly analyze in previous period the initiatives of the Turkish side to intensify economic contacts between the two countries, did not even catch the moment that the economic factor and the Turkish version of the solution to the Karabakh conflict were combined. Meanwhile, with the preconditions put forward, Turkey tried to make Armenia its servant, and through it to dictate its will to the Armenians of the Diaspora. Concerning the Armenian-Turkish contacts at the level of non-governmental organizations, it was noted that the activities of such organizations were initially doomed to failure due to the extremely opposite views of the parties. The leadership of the Republic of Armenia at that time, being aware of such contacts, however, did not properly analyze their possible positive and negative consequences both for the Republic of Armenia and for the Diaspora: it did not express a clear position on this issue. Meanwhile, the subsequent course of the events showed that Turkey, using the presence of such contacts, tried to move the issue of the Armenian Genocide from the political sphere to the sphere of scientific and public discussions, once again striving to stop the process of the international recognition of the Armenian Genocide. By and large, the same goal was pursued by the slogan "zero problems with neighbors" put forward by the Turkish leadership, which, despite the specific steps taken, does not lead to the normalization of the Armenian-Turkish relations. Thus, sometimes positive glimpses in the policy of the Turkish leadership in the relations with Armenia can be explained by various geopolitical interests of Turkey, in particular, the issue of joining the European Union. Specific facts have proved that even the fact of signing the famous Zurich Protocols on October 10, 2009 could not force Turkey to fulfill its obligations, to refuse to put forward preconditions for the establishing diplomatic relations with Armenia. Analyzing the content of the Zurich Protocols, it was noted that this does not fully meet the vital interests of all Armenians, since certain provisions of the protocols, especially the provision on mutual recognition of borders, make it senseless to continue the process of the international recognition of the Armenian Genocide, as well as steps to be taken to overcome consequences. Particular attention was paid to the fact that during the period under discussion a new phenomenon was observed in the process of the international recognition of the Armenian Genocide: some European countries are adopting laws criminalizing the denial of the genocide, some of which cannot be called finalized, which also affects the process itself in future. Summing up the results of the efforts of the second president of Armenia to normalize the Armenian-Turkish relations, it was emphasized that they, like during his predecessors, did not lead to the establishment of diplomatic relations between the two countries, and Turkey, in fact, got one more chance to show the world its "passionate desire" to settle relations with Armenia. Presenting the Centennial of the Armenian Genocide and the further process of recognition in the context of the Armenian-Turkish relations, the article draws special attention to the fact that on the eve of the Centennial of the Armenian Genocide, official Turkey does not change its policy of denial of the Armenian Genocide, nevertheless, it makes some changes into the strategy. The meaning of such changes was the theses put forward by Erdogan and Davutoglu about "common grief" and "fair memory". It was emphasized that such a new manifestation of Turkish denial was no less dangerous, since it was an attempt to equate "executioner" with "victim". It was further noted that this approach of Turkey did not give tangible results, since in the context of the Centennial of the Armenian Genocide, the process of the official recognition and condemnation of the Armenian Genocide by various countries and authoritative international organizations continued. The fact that after the adoption of the resolution on the Centennial of the Armenian Genocide in the Armenian realities the issue of transferring the Genocide to the legal field, in addition to the recognition of the Genocide, and the improvement of the international law, introducing a new wording - "patricide", was not ignored. In this regard, it was emphasized that the implementation of such an idea, although welcomed, would require tremendous efforts and energy. In addition, the idea was noted that the possibility of implementing these provisions will be much greater if Armenia becomes one of the influential "players" in the region, dictating its own rules of the game. As for the further efforts of the Armenian authorities to establish diplomatic relations between the two countries, it is obvious that it was not endlessly possible to endure Turkey's destructive approach to this issue. Consequently, the speech of the President of the Republic of Armenia on September 20, 2017 at the UN General Assembly was the first logical step towards the abolition of the Zurich Protocols by the Republic of Armenia, a process that came to its logical conclusion on March 1, 2018 by the decree of the President of the Republic of Armenia "On the termination of the procedure for establishing the Armenian Turkish relations". Not only did Turkey not establish diplomatic relations with Armenia, but 100 years after the Turkish-Armenian war, on September 27, 2020, it made an attempt to forcefully resolve its precondition on the Artsakh question. Through the direct instigation and support to "fraternal" Azerbaijan, it unleashed the war against the Republic of Artsakh and the Republic of Armenia, and, through military aggression, about 75% of the territory of the Republic of Artsakh was captured, not only 7 previously liberated regions, but also Hadrut and Shushi. Not satisfied with all this, on the advice of the same Turkey, Azerbaijan, in May 2021, invaded the sovereign territory of the independent Republic of Armenia, creating a real threat to the existence of the Armenian statehood, a real "threat to the security of the Armenian people", trying to connect Azerbaijan and Turkey through the so-called Zangezur corridor through Nakhichevan for the implementation of the long-standing program of Pan-Turkism. ; Հոդվածում համապատասխան փաստերի համակողմանի քննությամբ ցույց է տրված, որ թեև Թուրքիան առաջիններից մեկը ճանաչեց Հայաստանի անկախությունը, բայց նրա հետ դիվանագիտական հարաբերություններ չհաստատվեցին, քանզի Անկարան հայկական իշխանություններին նախապայմաններ ներկայացրեց չհիշատակել 1915թ․ Հայոց ցեղասպանությունը, պաշտոնապես հրաժարվել պահանջատիրությունից, ճնշում գործադրել Լեռնային Ղարաբաղի վրա՝ դադարեցնելու պայքարը և ընդունելու Ադրբեջանի գերակայությունն ու տարածքային ամբողջականությունը։ Միաժամանակ պահանջեց, որ Հայաստանի հանրապետությունը զերծ մնա Թուրքիայի շահերին հակասող գործողություններից և ամեն կերպ չեզոքացնեի սփյուռքահայության հակաթուրքական գործունեությունը; Հայաստանի հանրապետությունը մերժեց միջազգային պրակտիկային անհարիր այս նախապայմաններն ու պահանջները։ Թուրքիան իր հերթին որդեգրեց ընգծված հակահայկական դիրքորոշում, միակողմանիորեն փակելով ՀՀ-ի հետ սահմանը, շարունակելով շրջափակման մեջ պահել Հայաստանը։ Ուստի պատահական չէր, որ Թուրքիայի մոտեցումները՝ ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու հարցում մեծապես պայմանավորված էին նաև Արցախում հայկական զինված ուժերի ձեռքբերումներով, քանզի որքան ակնառու էին այդ հաջողությունները, այնքան ավելի էր կոշտանում Թուրքիայի դիրքորոշումը ՀՀ-ի նկատմամբ։ Դա դրսևորվեց հայկական զինված ուժերի կողմից Քարվաճառի (1993թ․ ապրիլի սկզբին) ազատագրման ժամանակ, որից հետո Թուրքիան ոչ միայն փակեց սահմանը, այլև Հայաստանի հետ սահմանաներձ շրջանում զորքեր սկսեց կուտակել, սակայն Ռուսաստանի կտրուկ անդրադարձը Թուրքիային հետ պահեց իր հետագա գործողություններից։ Կարծում ենք սխալված չենք լինի, եթե նշենք, որ քննարկվող ժամանակաշրջանում Թուրքիայի նման մոտեցումը ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու հարցում լուրջ սպառնալիք էր մեր ազգային անվտանգությունը։ Վերլուծելով հայ-թուրքական հարաբերություններում երկուստեք հետաքրքություն ներկայացնող տնտեսական գործոնի ազդեցությունը , շեշտվել է այն հանգամանքը, որ որքան էլ ՀՀ-ի հետ տնտեսական շփումների զարգացումը ձեռնտու էր Թուրքիային, այդուհանդերձ, Հայաստանն իր տնտեսական զարգացման մակարդակով Թուրքիայի համար լուրջ հետաքրքրություն չէր ներկայացնում և հայ-թուրքական շփումներում նկատվող որոշակի աշխուժացումը, մեզ բավարար հիմք չի տալիս բնութագրել այն որպես լուրջ բեկում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցում: Ոստի, ամենևին էլ պատահական չէր, որ հայ- թուրքական տնտեսական փոխհամագործակցության որոշակի հեռանկարով թուրքական կողմը փորձում էր ՀՀ ղեկավարության մոտ հայ-թուրքական հարաբերություններում որոշակի առաջընթացի պատրանք ստեղծել և դրանով իսկ շահագրգռել ՀՀ ղեկավարությանը' համոզելու Սփյուռքին ևս հետ կանգնելու Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանը հետամուտ լինելուց: Այս հանգամանքն, անշուշտ, վկայում է նաև Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացի հայ-թուրքական հարաբերությունների վրա ունեցած ազդեցության մասին: Տնտեսական գործոնի առումով կարևորվել է նաև այն հանգամանքը, որ ժամանակին ՀՀ ղեկավարությունը պատշաճ վերլուծության չենթարկելով թուրքական կողմի երկու երկրների միջև տնտեսական շփումները ակտիվացնելու նախաձեռնությունները, չէր էլ նկատում, որ դրանցում, փաստորեն, մեկտեղվում էին տնտեսական գործոնն ու ղարաբաղյան հիմնահարցի լուծման Թուրքիայի տարբերակը: Մինչդեռ, Թուրքիան իր կողմից առաջադրած նախապայմաններով փորձում էր ՀՀ-ին դարձնել իր կամակատարը և նրա միջոցով իր սեփական կամքը թելադրել նաև սփյուռքահայությանը: Անդրադարձ կատարելով հասարակական կառույցների մակարդակով հայ-թուրքական շփումներին, նշվել է, որ նման կառույցների գործունեությունն ի սկզբանե դատապարտված էր ձախողման' կողմերի ծայրահեղ հակադիր հայացքների պատճառով: Ժամանակի ՀՀ ղեկավարությունը, տեղյակ լինելով նման շփումներին, այնուամենայնիվ, պատշաճ վերլուծության չէր ենթարկել դրանց հնարավոր դրական և բացասական հետևանքները ինչպես ՀՀ-ի, այնպես էլ Սփյուռքի համար և չուներ հստակ դիրքորոշում այդ հարցում: Մինչդեռ, իրադարձությունների հետագա ընթացքը ցույց է տվել, որ Թուրքիան, շահարկելով նման շփումների առկայությունը, փորձել է Հայոց ցեղասպանության հարցը քաղաքական հարթությունից տեղափոխել գիտական և հասարակական քննարկումների ոլորտ' հերթական անգամ նպատակ ունենալով այդ կերպ հնարավորինս կասեցնել Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը: Մեծ հաշվով, նույն նպատակն էր հետապնդում նաև Թուրքիայի ղեկավարության կողմից առաջ քաշված «զրո խնդիր հարևանների հետ» կարգախոսը, որը, չնայած ձեռնարկած կոնկրետ քայլերին, այդպես էլ չի հանգեցնում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանը: Ուստի, ՀՀ- ի հետ հարաբերությունների հարցում թուրքական ղեկավարության որդեգրած քաղաքականության մեջ երբեմն առկայծող դրական միտումները կարելի է բացատրել Թուրքիայի աշխարհաքաղաքական զանազան շահախնդրություններով և, մասնավորապես, Եվրամիությանն անդամակցելու խնդրով: Կոնկրետ փաստերով ապացուցվել է, որ անգամ 2009 թ. հոկտեմբերի 10- ին ցյուրիխյան հայտնի արձանագրությունների ստորագրումն ի զորու չի լինում ստիպելու Թուրքիային կատարել իր կողմից ստանձնած պարտավորությունները և հրաժարվել Հայաստանի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու հարցում նախապայմաններ առաջադրելուց: Վերլուծելով ցյուրիխյան արձանագրությունների բովանդակությունը նշվել է, որ այն իր ամբողջության մեջ չէր բխում համայն հայության կենսական շահերից, քանզի արձանագրություններում առանձին դրույթներ և, հատկապես սահմանների փոխադարձ ճանաչման դրույթը, մեծ հաշվով անիմաստ էր դարձնում ինչպես Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացին հետամուտ լինելը, այնպես էլ հետագայում դրա հետևանքների հաղթահարմանն ուղղվելիք քայլերը: Հատուկ ուշադրություն է դարձվել նաև այն փաստին, որ քննարկվող ժամանակահատվածում Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացում նկատվում է նաև նոր երևույթ՝ առանձին եվրոպական երկրներ ընդունում են ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրենքներ, որոնց մի մասի անկատար լինելու հանգամանքն իր ազդեցությունն է թողնում դրանց հետագա ճակատագրի վրա: Ամփոփելով հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանն ուղղված ՀՀ երկրորդ նախագահի գործադրած ջանքերի արդյունքները, շեշտվել է, որ դրանք ևս, իր նախորդների նման, չեն հանգեցրել երկու երկրների միջև դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատմանը, մինչդեռ Թուրքիան, փաստորեն, կրկին հնարավորություն ստացավ աշխարհին ցույց տալ ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու իր «բուռն ձգտումը»: Հայոց ցեդասպանության 100-ամյակն ու ճանաչման հետագա ընթացքը ներկայացնելով հայ թուրքական հարաբերությունների համատեքստում, հատուկ ուշադրություն է դարձնում այն հանգամանքին, որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի նախաշեմին, պաշտոնական Թուրքիան չհրաժարվելով Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցում իր որդեգրած ժխտոոական դիրքորոշումից, այնուամենայնիվ, որոշակի փոփոխություններ է կիրառում այդ հարցում իր ռազմավարության մեջ: Նման փոփոխությունների իմաստը հանգում էր Էրդողանի և Դավութօղլուի կողմից առաջ քաշած «համատեղ վշտի» և «արդար հիշողության» թեզերին: Ընդգծվել է, որ թուրքական ժխտողականության նման նոր դրսևորումը պակաս վտանգավոր չէր, քանի որ դրանով փորձ էր արվում հավասարության նշան դնել «դահճի» և «զոհի» միջև: Այնուհետև նշվել է, որ Թուրքիայի նման մոտեցումը շոշափելի արդյունք չի տվել, քանի որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի համատեքստում շարունակվում էր աշխարհի տարբեր երկրների և միջազգային հեղինակավոր կազմակերպությունների կողմից Հայոց ցեղասպանության պաշտոնական ճանաչման և դատապարտման գործընթացը: Չի անտեսվել նաև այն փաստը, որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի հռչակագրի ընդունումից հետո, հայ իրականության մեջ որպես ՀՀ արտաքին քաղաքական առաջնահերթություններ առաջ են քաշվում Ցեղասպանությունը ճանաչման դաշտից բացի, իրավական դաշտ փոխադրելու և միջազգային իրավունքը նոր հայրենազրկում «պատրիոցիդ» իրավական ձևակերպումով բարելավելու խնդիրը: Դրա հետ կապված շեշտվել է, նման գաղափարի իրագործումը ողջունելի լինելով հանդերձ պահանջելու է վիթխարի ջանք ու եռանդ: Բացի այդ, կարևորվել է նաև այն գաղափարը, որ նշված դրույթների կենսագործման հնարավորությունը շատ ավելի կմեծանա, եթե Հայաստանը դառնա տարածաշրջանի ազդեցիկ «խաղացողներից» մեկը՝ թելադրելով խաղի սեփական կանոնները: Ինչ վերաբերում է երկու երկրների միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու ՀՀ իշխանությունների հետագա ջանքերին, ապա ինքնին հասկանալի է, որ հնարավոր չէր անվերջ հանդուրժել Թուրքիայի ապակառուցողական մոտեցումն այդ հարցում և միանգամայն տրամաբանական էր, որ արդեն 2017 թ. սեպտեմբերի 20-ին ՄԱԿ- ի Գլխավոր ասամբլեայի նստաշրջանի ամբիոնից ՀՀ նախագահի ելույթը դարձավ առաջին քայլը ՀՀ-ի կողմից ցյուրիխյան արձանագրությունների չեղարկման ճանապարհին, գործընթաց, որն իր տրամաբանական ավարտին հասավ 2018 թ. մարտի 1-ին՝ ՀՀ նախագահի «Հայ- թուրքական հարաբերությունների կնքման ընթացակարգը դադարեցնելու վերաբերյալ» հրամանագրով: ; Всестороннее рассмотрение соответствующих фактов в статье показывает, что Турция одной из первых признала независимость Армении, но никаких дипломатических отношений между странами установлено не было, поскольку Анкара представила властям Армении предварительные условия: не упоминать Геноцид армян 1915 года, официально отказаться от претензий, оказать давление на то, чтобы остановить борьбу за Нагорный Карабах, признать суверенитет и территориальную целостность Азербайджана. При этом Турция потребовала от Республики Армения воздержаться от действий, противоречащих интересам Турции и любым способом нейтрализовать антитурецкую деятельность армян диаспоры. Республика Армения отвергла эти предварительные условия и требования, несовместимые с международной практикой. Турция, в свою очередь, заняла ярко выраженную антиармянскую позицию, в одностороннем порядке закрыв границу с Арменией, продолжая держать Армению в блокаде. Поэтому не случайно подходы Турции к нормализации отношений с Арменией во многом были обусловлены достижениями армянских вооруженных сил в Арцахе, ведь чем очевиднее были эти успехи, тем жестче становилась позиция Турции по отношению к Армении. Это проявилось во время освобождения Карвачара (начало апреля 1993 г.) вооруженными силами Армении, после чего Турция не только закрыла границу, но и начала накапливать войска у границы с Арменией, но резкая реакция России удержала Турцию от ее дальнейших действий. Считаем уместным упомянуть, что в обсуждаемый период такой подход Турции в вопросе нормализации отношений с Арменией представлял серьезную угрозу нашей национальной безопасности. Анализируя влияние экономического фактора, представляющего взаимный интерес, в армяно-турецких отношениях, было подчеркнуто, что каким бы благоприятным ни было развитие экономических отношений с Арменией для Турции, Армения не представляет серьезного интереса для Турции с точки зрения ее экономического развития. Некоторая активизация не дает нам оснований охарактеризовать это как серьезный прорыв в нормализации армяно-турецких отношений. Поэтому не случайно при определенной перспективе армяно-турецкого экономического сотрудничества турецкая сторона пыталась создать иллюзию некоторого прогресса в армяно-турецких отношениях с руководством Армении, тем самым побуждая руководство Армении убедить диаспору прекратить поощрение процесса международного признания Геноцида армян. Это обстоятельство, безусловно, также свидетельствует о влиянии процесса международного признания Геноцида армян на армяно-турецкие отношения. Что касается экономического фактора, то тот факт, что руководство Армении не проанализировало в свое время должным образом инициативы турецкой стороны по активизации экономических контактов между двумя странами, даже не уловило тот момент, что экономический фактор и турецкая версия решения Карабахского конфликта были комбинированными. Между тем, с выдвинутыми предварительными условиями Турция пыталась сделать Армению своим прислужником, и через нее диктовать свою волю также армянам диаспоры. Касаясь армяно-турецких контактов на уровне неправительственных организаций, было отмечено, что деятельность таких организаций изначально была обречена на провал из-за крайне противоположных взглядов сторон. Руководство Республики Армения в то время, зная о таких контактах, однако не проанализировало должным образом их возможные положительные и отрицательные последствия как для Республики Армения, так и для диаспоры: оно не выразило четкой позиции по этому вопросу. Между тем последующий ход событий показал, что Турция, используя наличие таких контактов, пыталась вывести вопрос Геноцида армян из политической в сферу научных и общественных дискуссий, в очередной раз стремясь остановить процесс международного признания Геноцида армян. По большому счету, той же цели преследовал выдвинутый турецким руководством лозунг «ноль проблем с соседями», который, несмотря на предпринятые конкретные шаги, не приводит к нормализации армяно-турецких отношений. Таким образом, позитивные иногда проблески в политике турецкого руководства в отношениях с Арменией можно объяснить различными геополитическими интересами Турции, в частности, вопросом вступления в Евросоюз. Конкретными фактами доказано, что даже факт подписания 10 октября 2009 года знаменитых Цюрихских протоколов не смог заставить Турцию выполнить взятые на себя обязательства, отказаться от выдвижения предварительных условий для установления дипломатических отношений с Арменией. Анализируя содержание Цюрихских протоколов, было отмечено, что это не полностью отвечает жизненно важным интересам всех армян, поскольку определенные положения протоколов, особенно положение о взаимном признании границ, делают бессмысленным продолжение процесса международного признания Геноцида армян, а также шаги, которые необходимо будет предпринять для преодоления последствий. Особое внимание было уделено тому факту, что в обсуждаемый период в процессе международного признания Геноцида армян наблюдается новое явление: некоторые европейские страны принимают законы, криминализирующие отрицание геноцида, некоторые из которых нельзя назвать доработанными, что также влияет на сам процесс в будущем. Подводя итоги усилий второго президента Армении по нормализации армяно-турецких отношений, было подчеркнуто, что они, как и при его предшественниках, не привели к установлению дипломатических отношений между двумя странами, а Турция, по сути, снова получила шанс показать миру свое «страстное желание» урегулировать отношения с Арменией. Представляя 100-летие Геноцида армян и дальнейший процесс признания в контексте армяно-турецких отношений, в статье обращается особое внимание на то, что накануне 100-летия Геноцида армян официальная Турция не отказывается от своей политики отрицания Геноцида армян, тем не менее, вносит некоторые изменения в свою стратегию. Смыслом таких изменений стали выдвинутые Эрдоганом и Давутоглу тезисы о «совместной скорби» и «справедливой памяти». Было подчеркнуто, что такое новое проявление турецкого отрицания было не менее опасным, поскольку это была попытка приравнять «палача» к «жертве». Далее было отмечено, что такой подход Турции не дал ощутимых результатов, поскольку в контексте 100-летия Геноцида армян продолжался процесс официального признания и осуждения Геноцида армян различными странами и авторитетными международными организациями. Тот факт, что после принятия резолюции 100-летия Геноцида армян в армянских реалиях не был оставлен без внимания вопрос переноса Геноцида в правовое поле помимо признания Геноцида, и совершенствования международного права, внеся новую формулировку - «патрицид». В этой связи было подчеркнуто, что реализация такой идеи, хотя и приветствуется, потребует огромных усилий и энергии. Кроме того, была отмечена идея о том, что возможность реализации этих положений будет намного больше, если Армения станет одним из влиятельных «игроков» в регионе, диктующих свои правила игры. Что касается дальнейших усилий властей Армении по установлению дипломатических отношений между двумя странами, то очевидно, что терпеть деструктивный подход Турции к этому вопросу бесконечно не представлялось возможным. Следовательно, выступление Президента Республики Армения 20 сентября 2017 года с трибуны Генеральной Ассамблеи ООН стало первым логическим шагом на пути к отмене Цюрихских протоколов Республикой Армения, процесс, который пришел к своему логическому завершению 1 марта 2018 года указом Президента РА «О прекращении процедуры установления армяно-турецких отношений». Мало того, что Турция не установила дипломатические отношения с Арменией, но и через 100 лет после турецко-армянской войны, 27 сентября 2020 года сделала попытку силой дать решение своему предусловию по Арцахскому вопросу. Путем ее непосредственного подстрекательства и поддержке «братскому» Азербайджану война, развязанная против Республики Арцах и Республики Армения, посредством военной агрессии было захвачено около 75% территории Республики Арцах, не только 7 ранее освобожденных районов, но также Гадрут и Шуши. Не удовлетворившись всем этим, по совету той же Турции, Азербайджан в мае 2021 года вторгся на суверенную территорию независимой Республики Армения, создав реальную угрозу существованию армянской государственности, реальную «угрозу безопасности армянского народа», пытаясь через так называемый Зангезурский коридор соединить через Нахичевань Азербайджан и Турцию для реализации давней программы пантюркизма.
Książka stanowi tom studiów autorstwa polskich i zagranicznych językoznawców poświęcony zmianom we współczesnych językach słowiańskich, szczególnie widocznym w słownictwie i słowotwórstwie. Uwzględnienie aspektu stylowo-funkcjonalnego w rozwoju leksyki pozwala lepiej zrozumieć dynamikę zmian językowych i skuteczność działań komunikacyjnych. Celowościowy i pragmatyczny charakter zachowań komunikacyjnych ujawnia się szeroko w uwzględnionych przez Autorów kontekstach społecznych, politycznych i kulturowych. Prace zostały pogrupowane w trzy działy tematyczne: - Zjawiska, procesy i tendencje rozwojowe w słownictwie specjalistycznym (terminologii); - Dynamika mechanizmów słowotwórczych i leksykalnych; - Zmiany leksykalne we współczesnej komunikacji językowej i dyskursie. Wyodrębnione działy pomagają uporządkować przedstawioną w tomie problematykę, wskazując na dominantę tematyczną w poszczególnych tekstach. Zakresy tych grup nie są jednak ostre, złożona i wielowarstwowa problematyka tendencji i zmian we współczesnym słownictwie słowiańskim jest omawiana w różnym stopniu w każdym z wydzielonych działów. W większości prac zastosowano podejście konfrontatywne, pozostałe stanowią podstawę do takiego ujęcia. Do badań wykorzystany został bogaty materiał języków słowiańskich: polskiego, czeskiego, słowackiego, białoruskiego, rosyjskiego, ukraińskiego, bułgarskiego, słoweńskiego, a także innych języków, jak np. nowogreckiego. ; This volume of studies by Polish and international linguists is devoted to changes in modern Slavic languages, which are especially noticeable in the spheres of vocabulary and word formation. Taking into consideration the stylistic and functional aspect of lexis development allows for a better understanding of the dynamics of language change and the efficacy of communicational acts. The purposeful and pragmatic character of communicational behaviour manifests itself widely in the social, political and cultural contexts considered by the Authors. The works comprising the volume are divided into three thematic sections: - Phenomena, processes and tendencies in the development of specialist lexis (terminology); - Word formation and lexical mechanisms dynamics; - Lexical change in modern language communication and discourse. The sections help organize the volume by highlighting the dominant theme in particular texts. The scopes of the sections are, nevertheless, not sharply delineated – each section is to an equal extent devoted to the complex and multifaceted subject-matter of the tendencies and changes in modern Slavic vocabulary. Most of the works comprised in the volume adopt a contrastive approach, the remaining ones can serve as bases for contrastive studies. The text analyse the rich material of the Slavic languages – Polish, Czech, Slovak, Belarusian, Russian, Ukrainian, Bulgarian and Slovene – as well as of other languages, like Modern Greek. ; Publikacja finansowana ze środków Instytutu Slawistyki Polskiej Akademii Nauk
Athena Syriatou, Duty and Instinct: History in Schools in Post-war Britain 1945-1995 This article deals with the moral role of history in post-war British education, by examining the relationship between the expectations of educationalists and intellectuals from history teaching at schools, and the actual changes which did occur in the classroom on the subject of history as a result of general changes in society and education. It argues that despite the intentions of the educationalists who saw history teaching as a means of promoting ideas which were considered necessary for the moral upbringing of the nation, these ideas very often never reached the classroom or they were considerably altered, demonstrating different ideological dynamics in British society. It initially focuses on the immediate post-war decade when international is educationalists were arguing for the need of history teaching which leads to a world citizenship. The idea of an internationalist approach on history contradicted the conservative, Britocentric, Whiggish history which was finally taught at schools during that period, since there were very few new books published, while civil servants from the Ministry of Education were concerned with the more urgent problems of schools which were affected by enemy action rather than new views on history teaching. The second period which is examined is the decade of mid sixties until mid seventies. Great changes were initiated then, to cover the disparity between the two tier system of education, with the introduction of comprehensive secondary schools, which at the time were considered to contribute to further démocratisation of the welfare state. The spirit of a more tolerant, affluent and democratic society led some educationalists to propose the expulsion of history from schools and its replacement with other humanities such as sociology and behavioural studies. However, history did remain at schools during that period and in many ways it incorporated the new ideas, creating the so called 'new history' with the efforts of the progressive, non traditionalist, and often leftist historians. Problems of implementation of the new history' appeared during the following years as a result of the difference of academic standards at schools which at this period comprehensive education could not eliminate. The final period which is examined is the decade of mid eighties until mid nineties when the New Right ideology was dominant in the political scene, while a National Curriculum for all schools was deemed necessary. Educational planners of the Conservative Party argued that history should teach again traditional values, which were, according to them, intrinsic to the British nation. However, the National Curriculum for History which was drafted by educationalists coming various convictions,(nevertheless appointed by the Conservative government), was closer to the beliefs of the new history' creators, rather than the beliefs and national values that the Conservatives initially wanted to promote. ; Athena Syriatou, Duty and Instinct: History in Schools in Post-war Britain 1945-1995 This article deals with the moral role of history in post-war British education, by examining the relationship between the expectations of educationalists and intellectuals from history teaching at schools, and the actual changes which did occur in the classroom on the subject of history as a result of general changes in society and education. It argues that despite the intentions of the educationalists who saw history teaching as a means of promoting ideas which were considered necessary for the moral upbringing of the nation, these ideas very often never reached the classroom or they were considerably altered, demonstrating different ideological dynamics in British society. It initially focuses on the immediate post-war decade when international is educationalists were arguing for the need of history teaching which leads to a world citizenship. The idea of an internationalist approach on history contradicted the conservative, Britocentric, Whiggish history which was finally taught at schools during that period, since there were very few new books published, while civil servants from the Ministry of Education were concerned with the more urgent problems of schools which were affected by enemy action rather than new views on history teaching. The second period which is examined is the decade of mid sixties until mid seventies. Great changes were initiated then, to cover the disparity between the two tier system of education, with the introduction of comprehensive secondary schools, which at the time were considered to contribute to further démocratisation of the welfare state. The spirit of a more tolerant, affluent and democratic society led some educationalists to propose the expulsion of history from schools and its replacement with other humanities such as sociology and behavioural studies. However, history did remain at schools during that period and in many ways it incorporated the new ideas, creating the so called 'new history' with the efforts of the progressive, non traditionalist, and often leftist historians. Problems of implementation of the new history' appeared during the following years as a result of the difference of academic standards at schools which at this period comprehensive education could not eliminate. The final period which is examined is the decade of mid eighties until mid nineties when the New Right ideology was dominant in the political scene, while a National Curriculum for all schools was deemed necessary. Educational planners of the Conservative Party argued that history should teach again traditional values, which were, according to them, intrinsic to the British nation. However, the National Curriculum for History which was drafted by educationalists coming various convictions,(nevertheless appointed by the Conservative government), was closer to the beliefs of the new history' creators, rather than the beliefs and national values that the Conservatives initially wanted to promote.
In March 2011, rallies and demonstrations started in Syria, which later developed into an armed conflict and large-scale military operations between the Syrian government and opposition all over the country. With the gradual escalation of the conflict at the end of 2011, the Syrian government adopted a strategy of defending the western territories and regional centers, which were of strategic importance in Syria, and avoiding large-scale military operations in these areas. The situation in Syria changed dramatically at the end of 2015. It was due to Russia's direct military assistance to the Syrian government.The Syrian conflict has affected regional and extra-regional developments in the Middle East, paving the way for new realities, for the active engagement of a number of power centers in the Middle East and the processes of various formats aimed at a peaceful resolution of the conflict.During the conflict (2011-2020) there were some results in the negotiation process (regulated by various international formats) of the crisis. Though they had mainly solved problems partially in certain parts of Syria, the importance of meetings in such formats cannot be underestimated. The peculiarity and global nature of the conflict provided no other solution than partial solutions to the Syrian crisis, which had an enormous impact and created opportunities for the views of the conflicting parties to be heard. The aforementioned resolution processes of the conflict allow us to assume that the parties involved in the conflict have shifted to a partial solution to the Syrian crisis. It presupposes a short-term solution or freezing of issues related to some areas of military-political and socio-economic importance, ensuring predictability of developments, after which it will be possible to get a comprehensive agreement on the Syrian conflict.The Syrian conflict has long ceased to be a Middle Eastern regional reality, affecting global processes. Conflict resolution must have both regional and extra-regional dimensions, based on sensible and sincere approaches, which should prompt parties concerned with a quick resolution to the conflict to find the key to resolving the Syrian issue. ; 2011թ. մարտին Սիրիայում սկսվեցին բողոքի ցույցերը, որոնք վերաճեցին զինված բախումների և լայնածավալ ռազմական գործողությունների ողջ երկրում կառավարական ուժերի և ընդդիմության միջև: Իրավիճակը կտրուկ փոխվեց 2015թ. վերջին, երբ Ռուսաստանը կառավարությանն ուղղակի ռազմական օգնություն ցույց տվեց: Ճգնաժամին ուղեկցող բանակցային գործընթացն ընթացավ տարբեր ձևաչափերով և միայն մասամբ հարթեց ծագած խնդիրները: Հակամարտության լայնամասշտաբ բնույթը թույլ չտվեց ավելին, քան մասնատված լուծումներ: Բայց դրանք նաև հնարավորություն ստեղծեցին կողմերի տեսակետները լսելու համար: Սիրիայում արյունալի հակամարտությունը վաղուց դադարել է լինել այս երկրի ներքին գործը: Դրա կարգավորումը, անշուշտ, պետք է ունենա նաև արտատարածաշրջանային հարթություն՝ հիմնված ողջամիտ մոտեցումների վրա: ; С марта 2011 г. в Сирии начались акции протеста, которые переросли в вооружённые столкновения и крупномасштабные военные действия по всей стране между правительственными войсками и оппозицией. Ситуация резко изменилась к концу 2015 г., когда Россия оказала непосредственную военную помощь правительству. Переговорный процесс, сопровождавший кризис, протекал в разных форматах и лишь частично сглаживал возникшие проблемы. Масштабный характер конфликта не позволял большего, чем фрагментарноые решения. Но и они создали возможность, чтобы мнения сторон были услышаны. Кровопролитный конфликт в Сирии давно перестал быть внутренним делом этой страны. Его урегулирование непременно должно также иметь и внерегиональное измерение, основанное на разумных подходах.
