زمینه و هدف: کمبود مواد غذایی، تغییرات اقلیمی و دیگر عوامل سبب شده تا تولید گیاهان تغییر شکل‌یافته ژنتیکی (محصولات تراریخته) از دهه 90 میلادی مورد توجه قرار گیرد. تولید این گیاهان همان‌گونه که موجب امیدواری در رفع گرسنگی بود، به دلیل تأثیر احتمالی بر محیط زیست موج نگرانی را نیز برانگیخت. هدف از این تحقیق، بررسی تعهدات زیست‌محیطی دولت‌ها در حوزه محصولات تراریخته در پرتو اصول حقوق بین‌الملل محیط زیست، اتحادیه اروپا و ایران است. مواد و روش‌ها: نوشتار حاضر به شیوه توصیفی ـ تحلیلی ابتدا اصول پیش‌گفته حاکم در حقوق بین‌الملل محیط زیست را بررسی می‌کند تا دریابد تعهدات زیست‌محیطی دولت‌ها درباره محصولات تراریخته از نظر اصول حقوق بین‌الملل چگونه است و سپس رویکرد اختصاصی اتحادیه اروپا را بررسی و تطبیق داده و بالاخره گذرا این وضعیت را در ایران مرور می‌کند. یافته‌ها: اتحادیه اروپا برخلاف ایالات متحده دیدگاهی احتیاط‌آمیز توأم با سخت‌گیری در حمایت از مصرف‌کننده و محیط زیست پیش گرفته که ریشه در اصول کلی حقوق بین‌الملل محیط زیست دارد. اصولی مانند توسعه پایدار، اقدام احتیاطی، ارزیابی و اطلاع‌رسانی که به جمع رعایت مصالح دولت‌ها در دستیابی به توسعه و پیشرفت و حفظ محیط زیست می‌انجامد، در حالی که در ایران از سویی قوانین حمایتی از محیط زیست به صورت کارآمد تصویب نشده است و یا این‌که در برخی موارد محیط زیست و حمایت از آن مغفول مانده است. ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری، رعایت شده است. نتیجه‌گیری: نتایج این جستار نشان می‌دهد که دولت‌ها در خصوص محصولات تراریخته متعهد به رعایت اصول کلی یا عرفی توسعه پایدار، اقدام احتیاطی، ارزیابی و اطلاع‌رسانی بوده و رعایت اصول مزبور بهترین راهکار جهت صیانت از حقوق مصرف‌کننده و حمایت از محیط زیست است. ; Background and Aim: Food scarcity, climate change and other factors have led to the production of genetically modified crops (transgenic crops) since the 1990s. The production of these plants, as they had hoped to eliminate hunger, also raised concerns about the potential impact on the environment. The purpose of this study is to examine the Governments' Environmental Obligations on Genetically Modified Organism (GMO) in the light of the International Environmetal Law, European Union and Iran. Materials and Methods: The present paper is descriptive-analytical paper and firstly examines the aforementioned principles of international environmental law in order to understand what is the environmental commitment and obligation of governments in the process of cultivation and supply for transgenic products from the perspective of international law. Then, it examines and applies the EU-specific approach and finally reviews this situation in Iran. Findings: The European Union, unlike United States, has taken a cautious approach to consumer and environmental protection. This approach is rooted in the general principles of international environmental law. Principles such as sustainable development, precautionary principle and the principle of notification that bring together the interests of governments in achieving development, improvement and environmental protection, while in Iran,It has not been enacted environmental laws effectively on the GMO or in some cases the environment and its protection have been neglected. Ethical Considerations: In order to organize this research, while observing the authenticity of the texts, honesty and fidelity have been observed. Conclusion: The results show that governments are committed to adhering to the general or customary principles of sustainable development, precautionary principle and the principle of notification in the process of cultivating and supplying for Genetically Modified Organism (GMO), and adhering to these principles is the best way to safeguard consumer rights. Cite this article as: Pouresmaeili A, keykhosravi M, Vaezi Kakhki MR. The Studying of Governments' Environmental Obligations on Genetically Modified Organism (GMO) in the light of the International Environmetal Law, European Union and Iran. Bioethics Journal 2020; 10(35): e16.
In contemporary world, with the change of economic, social, political and cultural conditions, the expectations to the support or creation of welfare states are also changing. For the preservation or reinforcement of welfare states, elimination of the arising contradictions is necessary as well as positive, effective answers to the challenges raised to welfare states both in theoretic, ideological-value and practical sense. The aim of this article is to reveal and group the essential contradictions and challenges to welfare states and their public governance. This article is of a phenomenological, analytical-overview type. In chapter 1, the authors provide the notions of contradiction, challenge, welfare state, governance and public governance; chapter 2 analyses contradictions and challenges to public governance of welfare states in international, state and local levels; in chapter 3, the authors analyse the challenges to welfare states in the context of the changes of the 21st century.
In contemporary world, with the change of economic, social, political and cultural conditions, the expectations to the support or creation of welfare states are also changing. For the preservation or reinforcement of welfare states, elimination of the arising contradictions is necessary as well as positive, effective answers to the challenges raised to welfare states both in theoretic, ideological-value and practical sense. The aim of this article is to reveal and group the essential contradictions and challenges to welfare states and their public governance. This article is of a phenomenological, analytical-overview type. In chapter 1, the authors provide the notions of contradiction, challenge, welfare state, governance and public governance; chapter 2 analyses contradictions and challenges to public governance of welfare states in international, state and local levels; in chapter 3, the authors analyse the challenges to welfare states in the context of the changes of the 21st century.
The authors of the book have come to the conclusion that it is necessary to effectively use modern management mechanisms and development strategies of economic entities in order to increase the efficiency of their activities. Basic research focuses on assessing the organizational-legal forms of management, corporate governance, study of logistics processes, operation of stock exchange, study of organizational culture. The research results have been implemented in the different models of cluster structures, management tools in financial supervision, use of electronic commerce, environmental solutions, economic forecasting methods, models of government, development strategies of economic entities in various sectors of the economy. The results of the study can be used in decision-making at the level of international business, ministries and departments that regulate the processes development of economic systems, ensuring stability and efficiency. The results can also be used by students and young scientists in modern concepts of the development of economic entities in the context of institutional transformations of the global environment.
The authors of the book have come to the conclusion that it is necessary to effectively use modern management mechanisms and development strategies of economic entities in order to increase the efficiency of their activities. Basic research focuses on assessing the organizational-legal forms of management, corporate governance, study of logistics processes, operation of stock exchange, study of organizational culture. The research results have been implemented in the different models of cluster structures, management tools in financial supervision, use of electronic commerce, environmental solutions, economic forecasting methods, models of government, development strategies of economic entities in various sectors of the economy. The results of the study can be used in decision-making at the level of international business, ministries and departments that regulate the processes development of economic systems, ensuring stability and efficiency. The results can also be used by students and young scientists in modern concepts of the development of economic entities in the context of institutional transformations of the global environment.
This article reviews the reasons behind Russia-Ukraine dispute and conducts comparative analysis of this conflict in the context of worldwide geopolitical processes. Ukrainian crisis undermined system of international relations. After the conflict started, the interests of world centers became obvious. This conflict is unfolding in the prism of the US strategy retaining its global dominance and as a result, changing techno-political structure of the world economics. This article also analyzes consequences and challenges of this conflict for the Republic of Armenia and the necessity of diversifying the foreign policy in the new regional reality. ; Հոդվածում դիտարկվում է ռուս-ուկրաինական հակասությունների առաջացման պատճառները և այն լուսաբանվում է համաշխարհային աշխարհաքաղաքական գործընթացների համատեքստում: Ուկրաինական ճգնաժամը սասանեց միջազգային հարաբերությունների համակարգը: Բացահայտվում է ռուս-ուկրաինական հակամարտության խորացման գործընթացում համաշխարհային կենտրոնների շահագրգռվածությունը: Այդ հակամարտությունը ներկայացված է գլոբալ գերիշխանությունը պահպանելու ամերիկյան ռազմավարության և համաշխարհային տնտեսության տեխնոլոգիական մի տնտեսաձևից որակական նոր կացութաձևի անցման համատեքստում: Հայաստանի Հանրապետության առջև ծառացած մարտահրավերների տեսանկյունից լուսաբանվում են այդ հակամարտության հետևանքները, ինչպես նաև հիմնավորվում է ձևավորված տարածաշրջանային նոր իրականության պայմաններում արտաքին քաղաքականության դիվերսիֆիկացիայի անհրաժեշտությունը: ; В статье рассматриваются причины возникновения российско-украниского противоречия и делается сравнительный анализ этого конфликта в контексте мировых геополитических процессов. Украинский кризис подорвал систему международных отношений. Выявляются заинтересованности мировых центров в разжигании российско -украинского конфликта. Данный конфликт раскрывается в призме американской стратегии сохранения глобального доминирования и как результат смены технологических укладов мировой экономики. Анализируются последствия и вызовы этого конфликта для Республики Армения и необходимость ...
Harvard University Professor Joseph Nye first revealed the concept of "soft power" which he describes as an ability of a state to form preferences of other actors of world policy using its attractiveness for them. This is connected with culture, political values, and the foreign policy of the USA. It is becoming obvious that the efficiency of using military forces is substantially limited, and the need for states to increase their influence cannot fully be realized. Ideas that in their essence are close to "soft power", appeared long before American political scientists started the discussion of the concept. It is necessary to pay attention to the works of G. Morgenthau, E. Carr, the Italian Marxist philosopher A.Gramsci, and others. Such concepts include the "concept of seduction" by J.Baudrillard, as well as the "concept of seduction" by Gilles Lipovetsky. Following John Hiring, researchers from different countries have made "soft power" the subject of their research. However, their positions concerning this concept are far from being unambiguous, and sometimes contradictory. An important rethinkingabout "soft power" is the Chinese school of research of this phenomenon. Chinese researchers point to the historical roots of the idea of "soft power", which can be found in the country's history, and that this concept is harmony and naturalness for Chinese society. ; Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Ջոզեֆ Նայը նախ բացահայտեց «փափուկ ուժ» հասկացությունը, որով նա հասկանում էր պետական ակտորի ունակությունը՝ ձևավորելու այլ ակտորների նախապատվություները՝ օգտագործելով իր գրավչությունը նրանց աչքերում: Սա վերաբերում էր ԱՄՆ մշակույթին, քաղաքական արժեքներին և արտաքին քաղաքականությանը: Ակնհայտ դարձավ, որ ռազմական ուժի կիրառումը սահմանափակ է, իսկ սեփական ազդեցությունը մեծացնելու անհրաժեշտությունը մնում է ոչ ամբողջովին իրականանալի: «Փափուկ ուժի» նման գաղափարներն ի հայտ եկան ամերիկյան քաղաքագիտության մեջ այդ հայեցակարգի քննարկումները սկսելուց շատ առաջ: Այս իմաստով պետք է նշել Հ. Մորգենթաուի, Է.Քարի, իտալացի մարքսիստ փիլիսոփա Ա. Գրամշիի և այլոց աշխատանքները: Նման հասկացությունները ներառում են Ժ.Բոդրիարի «գայթակղության հայեցակարգը», ինչպես նաև Ժ.Լիպովեցկիի «հրապուրման հայեցակարգը»: Հետևելով Ջ.Նային՝ տարբեր երկրների հետազոտողները «փափուկ ուժը» դարձրեցին իրենց հետազոտության առարկան: Նրանց դիրքորոշումները միանշանակ չեն: Այս երևույթի ուսումնասիրման չինական դպրոցը կարևոր է՝ մատնանշելով «փափուկ ուժի» գաղափարի պատմական արմատները: Այստեղից էլ թեզը չինական հասարակության համար՝ այս հայեցակարգի ներդաշնակության և բնականության մասին: ; Профессор Гарвардского университета Джозеф Най впервые раскрыл концепт «мягкой силы», под которой он понимал способность государства формировать предпочтения других акторов мировой политики, используя собственную привлекательность в их глазах. Это относилось к культуре, политическим ценностям и внешней политике США. Становилось очевидно, что применение военной силы ограничено, а потребность в увеличении своего влияния оказывается не вполне реализованной. Идеи, схожие по своему действию с «мягкой силой», появились задолго до того, как концепт начал обсуждаться в американской политологии. В этом смысле следует отметить работы Г. Моргентау, Э. Карра, итальянского философамарксиста А. Грамши и др. К подобным концепциям можно отнести «концепцию соблазна» Ж. Бодрийяра, а также «концепцию обольщения» Ж. Липовецки. Вслед за Дж. Наем исследователи разных стран сделали «мягкую силу» предметом своего исследования. Их позиции далеко не однозначны. Важной представляется китайская школа изучения данного феномена, указывающая на исторические корни идеи «мягкой силы». Отсюда - тезис о гармоничности, естественности данного концепта для китайского общества.
Intentional and Unintentional Injuries;Healthy ApproachReferences Haddon WJr, Suchman E, Klein D. Accident Research: Methods and Approaches. Harper & Row Publishers, Chicago, IL, USA. 1964.Global Burden of Diseases, World Health Organization, http://www.who.int/topics/global_burden_of_disease/en/ Date of access, Sept. 2012.Iranian Census Center. http://www.amar.org.ir/, Date of Access August 2012.Iranian Legal Medicine Organization, www: lmo.ir/ Date of access, Sept. 2012.Hargarten, J.W.R.a.S.W. (2002). Principles of the Disease of Injury. Rosen's Emergency Medicine. J.A. Marx. St. Louis, Missouri, Mosby Inc. 1:821-828.Jones BH, Canham-Chervak M, Sleet DA .An evidence-based public health approach to injury priorities and prevention recommendations for the U.S Military. Am J Prev Med. 2010 Jan; 38(1 Suppl):S1-10.Khorasani-Zavareh D. System versus traditional approach in road traffic injury prevention: a call for action. J Inj Violence Res. 2011 J; 3(2): 61.Peden M, Scurfield R, Sleet D, Mohan D, Hyder A, Jarawan E, MathersC: World Report on Road Traffic Injury Prevention Geneva: World Health Organization; 2004.H. Soori, S.J. Hussain and J.A. Razzak.Road safety in the Eastern Mediterranean Region – findings from the Global Road Safety Status Report. EMHJ 2011; 17 (10): 770-76.World Health Organization. Data systems- A road safety manual for decision-makers and practitioners. World Health Organization. Geneva 2010.Margie Peden, Richard Scurfield, David Sleet, Dinesh Mohan, Adnan A. Hyder, Eva Jarawan Colin Mathers. World report on road traffic injury prevention: summary .World Health Organization Geneva 2004. Economic Commission for Europe. Glossary of transport statistics, 3rd Ed. New York, NY, United Nations Economic and Social Council, 2003 (TRANS/WP.6/2003/6) (http:// www.unece.org/trans/main/wp6/pdfdocs/glossen3.pdf, accessed 16 September 2012. 2008). World Health Statistics 2008. Geneva, World Health Organization, 2008 (http://www.who.int/whosis/ whostat/2008/en/index.htm, accessed 16 September 2012.Mathers C, Loncar D. Updated projections of global mortality and burden of disease, 2002–2030: data sources, methods and results. Geneva, World Health Organization, 2005.Kopits E, Cropper M. Traffic fatalities and income growth. Accident Analysis and Prevention, 2005, 37:169–178.Vincenten J, Michalsen A. Priorities for child safety in the European Union: agenda for action. Injury Control and Safety Promotion, 2003, 9:1–8.WHO mortality database: tables. Geneva, World Health Organization (http://www.who.int/healthinfo/morttables/en/index.html, accessed 21 September 2012).Rahman A. Bangladesh health and injury survey: report on children. Dhaka, Government of the People's Republic of Bangladesh, ICMH, UNICEF and TASC, 2005.Sitthi-amorn C. Child injury in Thailand: a report on the national injury survey. Bangkok, Institute of Health Research, TASC and UNICEF, 2006 (http://www.tasc- gcipf.org/downloads/Thai%20child%20report.pdf,accessed 22 August 2012).Bener A. The neglected epidemic: road traffic accidents in a developing country. State of Qatar. International Journal of Injury Control and Safety Promotion, 2005, 12:45–47.Pedem M, Oyegbite K,Ozanne-Smit J, Hyder AA, Branche c, Rahman AKMF and et al. Mortality due to injuries in Maputo city, Mozambique. International Journal of Injury Control and Safety Promotion, 2006, 13:1–6.Hyder AA, Labinjo M, Muzaff ar SSF. A new challenge to child and adolescent survival in urban Africa: an increasing burden of road traffic injuries. Traffic Injury Prevention 2006, 7:381–388.World Health Organization. Global status report on road safety: time for action. Geneva. 2009.World Health Organization. TEACH-VIP curriculum [electronic resource]. Users' manual. 2005.David R. Meddings, MHSc, FRCP(C), Lyndee M. Knox, Matilde Maddaleno, Alberto Concha-Eastman, Joan Serra Hoffman. World Health Organization's TEACH-VIP Contributing to Capacity Building for Youth Violence Prevention. Am J Prev Med 2005; 29(5S2):259–265.Akbari M, Naghavi M, Soori H. Epidemiology of Deaths from injuries in the Islamic Republic of Iran. Eastern Medietr Health J 2006; 12(3/4): 50-58.Falls. Geneva, World Health Organization, Violence and Injury Prevention and Disability Department (http:// www.who.int/violence_injury_prevention/other_injury/falls/en/index.html, accessed Sept 2012.Christoffel KK, Scheidt PC, Agran PF, Kraus JF, McLoughlin E, Paulson JA. Standard definitions for childhood injury research: excerpts of a conference report. Pediatrics, 1992, 89:1027–1034.Khambalia A, Josh P, Brussoni M, Raina factors for unintentional injuries due to falls in children aged 0–6 years: a systematic review. Injury Prevention, 2006, 12:378–385.Bartlett SN. The problem of children's injuries in low income countries: a review. Health Policy and Planning, 2002, 17:1–13.Morrison A, Stone DH. Unintentional childhood injury mortality in Europe 1984–93: a report from the EURORISC Working Group. Injury Prevention, 1999, 5:171–176.A league table of child deaths by injury in rich countries (Innocenti Report Card No. 2). Florence, UNICEF Innocenti Research Centre, 2001 (http://www.unicef-icdc. org/publications/pdf/repcard2e.pdf, accessed Sept 2012.Hyder AA, Sugerman D, Ameratunga S, Callaghan J A, Falls among children in the developing world: a gap in child health burden estimations? Acta Paediatrica, 2007, 96:1394–1398.Bangdiwala SI, Anzola-Pérez E, Romer CC, Schmidt B, Valdez-Lazo F, Toro J, D'Suze C. The incidence of injuries in young people: I. Methodology and results of a collaborative study in Brazil, Chile, Cuba and Venezuela. International Journal of Epidemiology, 1990, 19:115–124.Del Ciampo LA, Ricco RG, De Almeida CA, Mucillo G. Incidence of childhood accidents determined in a study of home surveys. Annals of Tropical Paediatrics, 2001, 21:239–243.Savitsky B, Aharonson-Daniel L, Giveon A. Variability in pediatric injury patterns by age and ethnic groups in Israel. Ethnicity and Health, 2007, 12:129–139. Bener A, Hyder AA, Schenk E. Trends in childhood injury mortality in a developing country: United Arab Emirates.Accident and Emergency Nursing, 2007, 15:228–233.Facts about injuries: burns. Geneva, World Health Organization and International Society for Burn Injuries, 2006 (http://www.who.int/entity/violence_injury_prevention/publications/other_injury/en/burns_factsheet.pdf, accessed Sept 2012.Davies JW. Toxic chemicals versus lung tissue: an aspect of inhalation injury revisited. Journal of Burn Care and Rehabilitation, 1986, 7:213–222.Saffle JR, Davis B, Williams P. Recent outcomes in the treatment of burn injury in the United States: a report from the American Burn Association patient registry. Journal of Burn Care and Rehabilitation, 1995, 16:219–232.Moritz AR, Henriques FC. Studies of thermal injury II: the relative importance of time and surface temperature in the causation of cutaneous burns. American Journal of Pathology, 1947, 23:695–720. Lund C, Browder N. The estimation of areas of burns. Surgical Gynecology and Obstetrics, 1944, 79:352–358.MacLennan N, Heimbach D, Cullen FB. Anesthesia for major thermal injury. Anesthesiology, 1998, 89:749–770. Walton J, Mandara AR. Burns and smoke inhalation. Anesthesia and Intensive Care Medicine, 2005, 6:317–321. WHO mortality database: tables. Geneva, World Health Organization (http://www.who.int/healthinfo/ morttables/en/index.html, accessed 21 April 2012). Barrow RE, Spies M, Barrow L N, Herndon D N. Influence of demographics and inhalation injury on burn mortality in children. Burns, 2004, 30:72–77. Achebe UJ, Akpuaka FC. Chemical burns in Enugu. West African Journal of Medicine, 1989, 8:205–208. Chuang SS, Yang JY, Tsai FC. Electric water heaters: a new hazard for pediatric burns. Burns, 2003, 29:589–591. Nursal, T Z, Yildirim S, Tarim A, Caliskan K, Ezer A, Noyan T. Burns in southern Turkey: electrical burns remain a major problem. Journal of Burn Care and Rehabilitation, 2003, 24:309–314.
Energy as one of the most important factors of production, today has a great contribution to the economic growth and development of countries and has played the greatest role in the development of recent human civilization. This role, from transportation to food production and the provision of medical and health services, is becoming more prominent day by day. In order to continue the supply of energy in order to continue to use it, a lot of investment must be made. That is why energy security has been so much the focus of energy policymakers around the world. In this book, we first address the issue of defining and examining the importance of energy security then we talk about fossil fuels. In the following, we will discuss the effects of fossil fuels on the Earth's climate and biosphere. The issue of international agreements, including the Paris Agreement, will also be considered, as well as providing solutions to fossil fuel damage by introducing renewable energy sources, which will be one of the chapters of this book. Finally, we will examine the disadvantages and disadvantages of renewable energy to realize that these energies are not perfect in themselves! Instead of fearing, or sitting and calculating, that there are a few years left until the end of the life of oil reserves, the world needs a policy that thinks about the available alternatives. Much more and better alternatives to the fossil fuels that have driven the world and industry for years. Renewable energy sources are another proposition facing human societies. A way to overcome the energy crisis and the time bomb that seems to be tuned to announce the end of energy at any moment. In fact, we should listen to the proposal of the Saudi Minister of Energy in the 1970s, who said: "The Stone Age did not end because the stone ran out. The age of oil must end much sooner than the end of oil."
A comprehensive examination of the relevant facts in the article shows that Turkey was one of the first to recognize the independence of Armenia, but no diplomatic relations were established between the countries, since Ankara presented the Armenian authorities some preconditions: not to mention the 1915 Armenian Genocide, to renounce claims officially, to put pressure on to stop the struggle for Nagorno-Karabakh, to recognize the sovereignty and territorial integrity of Azerbaijan. At the same time, Turkey demanded that the Republic of Armenia refrain from actions contrary to the interests of Turkey and in any way neutralize the anti-Turkish activities of the Armenians of the Diaspora. The Republic of Armenia rejected these preconditions and requirements, which are incompatible with the international practice. Turkey, in its turn, took a pronounced anti-Armenian position, unilaterally closing the border with Armenia, continuing to keep Armenia in a blockade. Therefore, it is no coincidence that Turkey's approaches to normalizing relations with Armenia were largely conditioned by the achievements of the Armenian armed forces in Artsakh, because the more obvious these successes, the tougher Turkey's position towards Armenia became. This manifested itself during the liberation of Karvachar (early April 1993) by the armed forces of Armenia, after which Turkey not only closed the border, but also began to accumulate troops near the border with Armenia, but Russia's sharp reaction deterred Turkey from further actions. We consider it appropriate to mention that during the period under discussion, such an approach of Turkey to the issue of normalizing relations with Armenia posed a serious threat to our national security. Analyzing the influence of the economic factor of mutual interest in the Armenian-Turkish relations, it was emphasized that no matter how favorable the development of economic relations with Armenia is for Turkey, Armenia is not of serious interest for Turkey in terms of its economic development. Some activation does not give us grounds to characterize this as a serious breakthrough in the normalization of the Armenian-Turkish relations. Therefore, it is no coincidence that, given a certain perspective of the Armenian-Turkish economic cooperation, the Turkish side tried to create the illusion of some progress in the Armenian-Turkish relations with the Armenian leadership, thereby prompting the Armenian leadership to convince the diaspora to stop encouraging the process of the international recognition of the Armenian Genocide. This circumstance, of course, also testifies to the impact of the process of the international recognition of the Armenian Genocide on the Armenian-Turkish relations. As for the economic factor, the fact that the Armenian leadership did not properly analyze in previous period the initiatives of the Turkish side to intensify economic contacts between the two countries, did not even catch the moment that the economic factor and the Turkish version of the solution to the Karabakh conflict were combined. Meanwhile, with the preconditions put forward, Turkey tried to make Armenia its servant, and through it to dictate its will to the Armenians of the Diaspora. Concerning the Armenian-Turkish contacts at the level of non-governmental organizations, it was noted that the activities of such organizations were initially doomed to failure due to the extremely opposite views of the parties. The leadership of the Republic of Armenia at that time, being aware of such contacts, however, did not properly analyze their possible positive and negative consequences both for the Republic of Armenia and for the Diaspora: it did not express a clear position on this issue. Meanwhile, the subsequent course of the events showed that Turkey, using the presence of such contacts, tried to move the issue of the Armenian Genocide from the political sphere to the sphere of scientific and public discussions, once again striving to stop the process of the international recognition of the Armenian Genocide. By and large, the same goal was pursued by the slogan "zero problems with neighbors" put forward by the Turkish leadership, which, despite the specific steps taken, does not lead to the normalization of the Armenian-Turkish relations. Thus, sometimes positive glimpses in the policy of the Turkish leadership in the relations with Armenia can be explained by various geopolitical interests of Turkey, in particular, the issue of joining the European Union. Specific facts have proved that even the fact of signing the famous Zurich Protocols on October 10, 2009 could not force Turkey to fulfill its obligations, to refuse to put forward preconditions for the establishing diplomatic relations with Armenia. Analyzing the content of the Zurich Protocols, it was noted that this does not fully meet the vital interests of all Armenians, since certain provisions of the protocols, especially the provision on mutual recognition of borders, make it senseless to continue the process of the international recognition of the Armenian Genocide, as well as steps to be taken to overcome consequences. Particular attention was paid to the fact that during the period under discussion a new phenomenon was observed in the process of the international recognition of the Armenian Genocide: some European countries are adopting laws criminalizing the denial of the genocide, some of which cannot be called finalized, which also affects the process itself in future. Summing up the results of the efforts of the second president of Armenia to normalize the Armenian-Turkish relations, it was emphasized that they, like during his predecessors, did not lead to the establishment of diplomatic relations between the two countries, and Turkey, in fact, got one more chance to show the world its "passionate desire" to settle relations with Armenia. Presenting the Centennial of the Armenian Genocide and the further process of recognition in the context of the Armenian-Turkish relations, the article draws special attention to the fact that on the eve of the Centennial of the Armenian Genocide, official Turkey does not change its policy of denial of the Armenian Genocide, nevertheless, it makes some changes into the strategy. The meaning of such changes was the theses put forward by Erdogan and Davutoglu about "common grief" and "fair memory". It was emphasized that such a new manifestation of Turkish denial was no less dangerous, since it was an attempt to equate "executioner" with "victim". It was further noted that this approach of Turkey did not give tangible results, since in the context of the Centennial of the Armenian Genocide, the process of the official recognition and condemnation of the Armenian Genocide by various countries and authoritative international organizations continued. The fact that after the adoption of the resolution on the Centennial of the Armenian Genocide in the Armenian realities the issue of transferring the Genocide to the legal field, in addition to the recognition of the Genocide, and the improvement of the international law, introducing a new wording - "patricide", was not ignored. In this regard, it was emphasized that the implementation of such an idea, although welcomed, would require tremendous efforts and energy. In addition, the idea was noted that the possibility of implementing these provisions will be much greater if Armenia becomes one of the influential "players" in the region, dictating its own rules of the game. As for the further efforts of the Armenian authorities to establish diplomatic relations between the two countries, it is obvious that it was not endlessly possible to endure Turkey's destructive approach to this issue. Consequently, the speech of the President of the Republic of Armenia on September 20, 2017 at the UN General Assembly was the first logical step towards the abolition of the Zurich Protocols by the Republic of Armenia, a process that came to its logical conclusion on March 1, 2018 by the decree of the President of the Republic of Armenia "On the termination of the procedure for establishing the Armenian Turkish relations". Not only did Turkey not establish diplomatic relations with Armenia, but 100 years after the Turkish-Armenian war, on September 27, 2020, it made an attempt to forcefully resolve its precondition on the Artsakh question. Through the direct instigation and support to "fraternal" Azerbaijan, it unleashed the war against the Republic of Artsakh and the Republic of Armenia, and, through military aggression, about 75% of the territory of the Republic of Artsakh was captured, not only 7 previously liberated regions, but also Hadrut and Shushi. Not satisfied with all this, on the advice of the same Turkey, Azerbaijan, in May 2021, invaded the sovereign territory of the independent Republic of Armenia, creating a real threat to the existence of the Armenian statehood, a real "threat to the security of the Armenian people", trying to connect Azerbaijan and Turkey through the so-called Zangezur corridor through Nakhichevan for the implementation of the long-standing program of Pan-Turkism. ; Հոդվածում համապատասխան փաստերի համակողմանի քննությամբ ցույց է տրված, որ թեև Թուրքիան առաջիններից մեկը ճանաչեց Հայաստանի անկախությունը, բայց նրա հետ դիվանագիտական հարաբերություններ չհաստատվեցին, քանզի Անկարան հայկական իշխանություններին նախապայմաններ ներկայացրեց չհիշատակել 1915թ․ Հայոց ցեղասպանությունը, պաշտոնապես հրաժարվել պահանջատիրությունից, ճնշում գործադրել Լեռնային Ղարաբաղի վրա՝ դադարեցնելու պայքարը և ընդունելու Ադրբեջանի գերակայությունն ու տարածքային ամբողջականությունը։ Միաժամանակ պահանջեց, որ Հայաստանի հանրապետությունը զերծ մնա Թուրքիայի շահերին հակասող գործողություններից և ամեն կերպ չեզոքացնեի սփյուռքահայության հակաթուրքական գործունեությունը; Հայաստանի հանրապետությունը մերժեց միջազգային պրակտիկային անհարիր այս նախապայմաններն ու պահանջները։ Թուրքիան իր հերթին որդեգրեց ընգծված հակահայկական դիրքորոշում, միակողմանիորեն փակելով ՀՀ-ի հետ սահմանը, շարունակելով շրջափակման մեջ պահել Հայաստանը։ Ուստի պատահական չէր, որ Թուրքիայի մոտեցումները՝ ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու հարցում մեծապես պայմանավորված էին նաև Արցախում հայկական զինված ուժերի ձեռքբերումներով, քանզի որքան ակնառու էին այդ հաջողությունները, այնքան ավելի էր կոշտանում Թուրքիայի դիրքորոշումը ՀՀ-ի նկատմամբ։ Դա դրսևորվեց հայկական զինված ուժերի կողմից Քարվաճառի (1993թ․ ապրիլի սկզբին) ազատագրման ժամանակ, որից հետո Թուրքիան ոչ միայն փակեց սահմանը, այլև Հայաստանի հետ սահմանաներձ շրջանում զորքեր սկսեց կուտակել, սակայն Ռուսաստանի կտրուկ անդրադարձը Թուրքիային հետ պահեց իր հետագա գործողություններից։ Կարծում ենք սխալված չենք լինի, եթե նշենք, որ քննարկվող ժամանակաշրջանում Թուրքիայի նման մոտեցումը ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու հարցում լուրջ սպառնալիք էր մեր ազգային անվտանգությունը։ Վերլուծելով հայ-թուրքական հարաբերություններում երկուստեք հետաքրքություն ներկայացնող տնտեսական գործոնի ազդեցությունը , շեշտվել է այն հանգամանքը, որ որքան էլ ՀՀ-ի հետ տնտեսական շփումների զարգացումը ձեռնտու էր Թուրքիային, այդուհանդերձ, Հայաստանն իր տնտեսական զարգացման մակարդակով Թուրքիայի համար լուրջ հետաքրքրություն չէր ներկայացնում և հայ-թուրքական շփումներում նկատվող որոշակի աշխուժացումը, մեզ բավարար հիմք չի տալիս բնութագրել այն որպես լուրջ բեկում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցում: Ոստի, ամենևին էլ պատահական չէր, որ հայ- թուրքական տնտեսական փոխհամագործակցության որոշակի հեռանկարով թուրքական կողմը փորձում էր ՀՀ ղեկավարության մոտ հայ-թուրքական հարաբերություններում որոշակի առաջընթացի պատրանք ստեղծել և դրանով իսկ շահագրգռել ՀՀ ղեկավարությանը' համոզելու Սփյուռքին ևս հետ կանգնելու Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանը հետամուտ լինելուց: Այս հանգամանքն, անշուշտ, վկայում է նաև Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացի հայ-թուրքական հարաբերությունների վրա ունեցած ազդեցության մասին: Տնտեսական գործոնի առումով կարևորվել է նաև այն հանգամանքը, որ ժամանակին ՀՀ ղեկավարությունը պատշաճ վերլուծության չենթարկելով թուրքական կողմի երկու երկրների միջև տնտեսական շփումները ակտիվացնելու նախաձեռնությունները, չէր էլ նկատում, որ դրանցում, փաստորեն, մեկտեղվում էին տնտեսական գործոնն ու ղարաբաղյան հիմնահարցի լուծման Թուրքիայի տարբերակը: Մինչդեռ, Թուրքիան իր կողմից առաջադրած նախապայմաններով փորձում էր ՀՀ-ին դարձնել իր կամակատարը և նրա միջոցով իր սեփական կամքը թելադրել նաև սփյուռքահայությանը: Անդրադարձ կատարելով հասարակական կառույցների մակարդակով հայ-թուրքական շփումներին, նշվել է, որ նման կառույցների գործունեությունն ի սկզբանե դատապարտված էր ձախողման' կողմերի ծայրահեղ հակադիր հայացքների պատճառով: Ժամանակի ՀՀ ղեկավարությունը, տեղյակ լինելով նման շփումներին, այնուամենայնիվ, պատշաճ վերլուծության չէր ենթարկել դրանց հնարավոր դրական և բացասական հետևանքները ինչպես ՀՀ-ի, այնպես էլ Սփյուռքի համար և չուներ հստակ դիրքորոշում այդ հարցում: Մինչդեռ, իրադարձությունների հետագա ընթացքը ցույց է տվել, որ Թուրքիան, շահարկելով նման շփումների առկայությունը, փորձել է Հայոց ցեղասպանության հարցը քաղաքական հարթությունից տեղափոխել գիտական և հասարակական քննարկումների ոլորտ' հերթական անգամ նպատակ ունենալով այդ կերպ հնարավորինս կասեցնել Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը: Մեծ հաշվով, նույն նպատակն էր հետապնդում նաև Թուրքիայի ղեկավարության կողմից առաջ քաշված «զրո խնդիր հարևանների հետ» կարգախոսը, որը, չնայած ձեռնարկած կոնկրետ քայլերին, այդպես էլ չի հանգեցնում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանը: Ուստի, ՀՀ- ի հետ հարաբերությունների հարցում թուրքական ղեկավարության որդեգրած քաղաքականության մեջ երբեմն առկայծող դրական միտումները կարելի է բացատրել Թուրքիայի աշխարհաքաղաքական զանազան շահախնդրություններով և, մասնավորապես, Եվրամիությանն անդամակցելու խնդրով: Կոնկրետ փաստերով ապացուցվել է, որ անգամ 2009 թ. հոկտեմբերի 10- ին ցյուրիխյան հայտնի արձանագրությունների ստորագրումն ի զորու չի լինում ստիպելու Թուրքիային կատարել իր կողմից ստանձնած պարտավորությունները և հրաժարվել Հայաստանի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու հարցում նախապայմաններ առաջադրելուց: Վերլուծելով ցյուրիխյան արձանագրությունների բովանդակությունը նշվել է, որ այն իր ամբողջության մեջ չէր բխում համայն հայության կենսական շահերից, քանզի արձանագրություններում առանձին դրույթներ և, հատկապես սահմանների փոխադարձ ճանաչման դրույթը, մեծ հաշվով անիմաստ էր դարձնում ինչպես Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացին հետամուտ լինելը, այնպես էլ հետագայում դրա հետևանքների հաղթահարմանն ուղղվելիք քայլերը: Հատուկ ուշադրություն է դարձվել նաև այն փաստին, որ քննարկվող ժամանակահատվածում Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացում նկատվում է նաև նոր երևույթ՝ առանձին եվրոպական երկրներ ընդունում են ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրենքներ, որոնց մի մասի անկատար լինելու հանգամանքն իր ազդեցությունն է թողնում դրանց հետագա ճակատագրի վրա: Ամփոփելով հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանն ուղղված ՀՀ երկրորդ նախագահի գործադրած ջանքերի արդյունքները, շեշտվել է, որ դրանք ևս, իր նախորդների նման, չեն հանգեցրել երկու երկրների միջև դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատմանը, մինչդեռ Թուրքիան, փաստորեն, կրկին հնարավորություն ստացավ աշխարհին ցույց տալ ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու իր «բուռն ձգտումը»: Հայոց ցեդասպանության 100-ամյակն ու ճանաչման հետագա ընթացքը ներկայացնելով հայ թուրքական հարաբերությունների համատեքստում, հատուկ ուշադրություն է դարձնում այն հանգամանքին, որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի նախաշեմին, պաշտոնական Թուրքիան չհրաժարվելով Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցում իր որդեգրած ժխտոոական դիրքորոշումից, այնուամենայնիվ, որոշակի փոփոխություններ է կիրառում այդ հարցում իր ռազմավարության մեջ: Նման փոփոխությունների իմաստը հանգում էր Էրդողանի և Դավութօղլուի կողմից առաջ քաշած «համատեղ վշտի» և «արդար հիշողության» թեզերին: Ընդգծվել է, որ թուրքական ժխտողականության նման նոր դրսևորումը պակաս վտանգավոր չէր, քանի որ դրանով փորձ էր արվում հավասարության նշան դնել «դահճի» և «զոհի» միջև: Այնուհետև նշվել է, որ Թուրքիայի նման մոտեցումը շոշափելի արդյունք չի տվել, քանի որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի համատեքստում շարունակվում էր աշխարհի տարբեր երկրների և միջազգային հեղինակավոր կազմակերպությունների կողմից Հայոց ցեղասպանության պաշտոնական ճանաչման և դատապարտման գործընթացը: Չի անտեսվել նաև այն փաստը, որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի հռչակագրի ընդունումից հետո, հայ իրականության մեջ որպես ՀՀ արտաքին քաղաքական առաջնահերթություններ առաջ են քաշվում Ցեղասպանությունը ճանաչման դաշտից բացի, իրավական դաշտ փոխադրելու և միջազգային իրավունքը նոր հայրենազրկում «պատրիոցիդ» իրավական ձևակերպումով բարելավելու խնդիրը: Դրա հետ կապված շեշտվել է, նման գաղափարի իրագործումը ողջունելի լինելով հանդերձ պահանջելու է վիթխարի ջանք ու եռանդ: Բացի այդ, կարևորվել է նաև այն գաղափարը, որ նշված դրույթների կենսագործման հնարավորությունը շատ ավելի կմեծանա, եթե Հայաստանը դառնա տարածաշրջանի ազդեցիկ «խաղացողներից» մեկը՝ թելադրելով խաղի սեփական կանոնները: Ինչ վերաբերում է երկու երկրների միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու ՀՀ իշխանությունների հետագա ջանքերին, ապա ինքնին հասկանալի է, որ հնարավոր չէր անվերջ հանդուրժել Թուրքիայի ապակառուցողական մոտեցումն այդ հարցում և միանգամայն տրամաբանական էր, որ արդեն 2017 թ. սեպտեմբերի 20-ին ՄԱԿ- ի Գլխավոր ասամբլեայի նստաշրջանի ամբիոնից ՀՀ նախագահի ելույթը դարձավ առաջին քայլը ՀՀ-ի կողմից ցյուրիխյան արձանագրությունների չեղարկման ճանապարհին, գործընթաց, որն իր տրամաբանական ավարտին հասավ 2018 թ. մարտի 1-ին՝ ՀՀ նախագահի «Հայ- թուրքական հարաբերությունների կնքման ընթացակարգը դադարեցնելու վերաբերյալ» հրամանագրով: ; Всестороннее рассмотрение соответствующих фактов в статье показывает, что Турция одной из первых признала независимость Армении, но никаких дипломатических отношений между странами установлено не было, поскольку Анкара представила властям Армении предварительные условия: не упоминать Геноцид армян 1915 года, официально отказаться от претензий, оказать давление на то, чтобы остановить борьбу за Нагорный Карабах, признать суверенитет и территориальную целостность Азербайджана. При этом Турция потребовала от Республики Армения воздержаться от действий, противоречащих интересам Турции и любым способом нейтрализовать антитурецкую деятельность армян диаспоры. Республика Армения отвергла эти предварительные условия и требования, несовместимые с международной практикой. Турция, в свою очередь, заняла ярко выраженную антиармянскую позицию, в одностороннем порядке закрыв границу с Арменией, продолжая держать Армению в блокаде. Поэтому не случайно подходы Турции к нормализации отношений с Арменией во многом были обусловлены достижениями армянских вооруженных сил в Арцахе, ведь чем очевиднее были эти успехи, тем жестче становилась позиция Турции по отношению к Армении. Это проявилось во время освобождения Карвачара (начало апреля 1993 г.) вооруженными силами Армении, после чего Турция не только закрыла границу, но и начала накапливать войска у границы с Арменией, но резкая реакция России удержала Турцию от ее дальнейших действий. Считаем уместным упомянуть, что в обсуждаемый период такой подход Турции в вопросе нормализации отношений с Арменией представлял серьезную угрозу нашей национальной безопасности. Анализируя влияние экономического фактора, представляющего взаимный интерес, в армяно-турецких отношениях, было подчеркнуто, что каким бы благоприятным ни было развитие экономических отношений с Арменией для Турции, Армения не представляет серьезного интереса для Турции с точки зрения ее экономического развития. Некоторая активизация не дает нам оснований охарактеризовать это как серьезный прорыв в нормализации армяно-турецких отношений. Поэтому не случайно при определенной перспективе армяно-турецкого экономического сотрудничества турецкая сторона пыталась создать иллюзию некоторого прогресса в армяно-турецких отношениях с руководством Армении, тем самым побуждая руководство Армении убедить диаспору прекратить поощрение процесса международного признания Геноцида армян. Это обстоятельство, безусловно, также свидетельствует о влиянии процесса международного признания Геноцида армян на армяно-турецкие отношения. Что касается экономического фактора, то тот факт, что руководство Армении не проанализировало в свое время должным образом инициативы турецкой стороны по активизации экономических контактов между двумя странами, даже не уловило тот момент, что экономический фактор и турецкая версия решения Карабахского конфликта были комбинированными. Между тем, с выдвинутыми предварительными условиями Турция пыталась сделать Армению своим прислужником, и через нее диктовать свою волю также армянам диаспоры. Касаясь армяно-турецких контактов на уровне неправительственных организаций, было отмечено, что деятельность таких организаций изначально была обречена на провал из-за крайне противоположных взглядов сторон. Руководство Республики Армения в то время, зная о таких контактах, однако не проанализировало должным образом их возможные положительные и отрицательные последствия как для Республики Армения, так и для диаспоры: оно не выразило четкой позиции по этому вопросу. Между тем последующий ход событий показал, что Турция, используя наличие таких контактов, пыталась вывести вопрос Геноцида армян из политической в сферу научных и общественных дискуссий, в очередной раз стремясь остановить процесс международного признания Геноцида армян. По большому счету, той же цели преследовал выдвинутый турецким руководством лозунг «ноль проблем с соседями», который, несмотря на предпринятые конкретные шаги, не приводит к нормализации армяно-турецких отношений. Таким образом, позитивные иногда проблески в политике турецкого руководства в отношениях с Арменией можно объяснить различными геополитическими интересами Турции, в частности, вопросом вступления в Евросоюз. Конкретными фактами доказано, что даже факт подписания 10 октября 2009 года знаменитых Цюрихских протоколов не смог заставить Турцию выполнить взятые на себя обязательства, отказаться от выдвижения предварительных условий для установления дипломатических отношений с Арменией. Анализируя содержание Цюрихских протоколов, было отмечено, что это не полностью отвечает жизненно важным интересам всех армян, поскольку определенные положения протоколов, особенно положение о взаимном признании границ, делают бессмысленным продолжение процесса международного признания Геноцида армян, а также шаги, которые необходимо будет предпринять для преодоления последствий. Особое внимание было уделено тому факту, что в обсуждаемый период в процессе международного признания Геноцида армян наблюдается новое явление: некоторые европейские страны принимают законы, криминализирующие отрицание геноцида, некоторые из которых нельзя назвать доработанными, что также влияет на сам процесс в будущем. Подводя итоги усилий второго президента Армении по нормализации армяно-турецких отношений, было подчеркнуто, что они, как и при его предшественниках, не привели к установлению дипломатических отношений между двумя странами, а Турция, по сути, снова получила шанс показать миру свое «страстное желание» урегулировать отношения с Арменией. Представляя 100-летие Геноцида армян и дальнейший процесс признания в контексте армяно-турецких отношений, в статье обращается особое внимание на то, что накануне 100-летия Геноцида армян официальная Турция не отказывается от своей политики отрицания Геноцида армян, тем не менее, вносит некоторые изменения в свою стратегию. Смыслом таких изменений стали выдвинутые Эрдоганом и Давутоглу тезисы о «совместной скорби» и «справедливой памяти». Было подчеркнуто, что такое новое проявление турецкого отрицания было не менее опасным, поскольку это была попытка приравнять «палача» к «жертве». Далее было отмечено, что такой подход Турции не дал ощутимых результатов, поскольку в контексте 100-летия Геноцида армян продолжался процесс официального признания и осуждения Геноцида армян различными странами и авторитетными международными организациями. Тот факт, что после принятия резолюции 100-летия Геноцида армян в армянских реалиях не был оставлен без внимания вопрос переноса Геноцида в правовое поле помимо признания Геноцида, и совершенствования международного права, внеся новую формулировку - «патрицид». В этой связи было подчеркнуто, что реализация такой идеи, хотя и приветствуется, потребует огромных усилий и энергии. Кроме того, была отмечена идея о том, что возможность реализации этих положений будет намного больше, если Армения станет одним из влиятельных «игроков» в регионе, диктующих свои правила игры. Что касается дальнейших усилий властей Армении по установлению дипломатических отношений между двумя странами, то очевидно, что терпеть деструктивный подход Турции к этому вопросу бесконечно не представлялось возможным. Следовательно, выступление Президента Республики Армения 20 сентября 2017 года с трибуны Генеральной Ассамблеи ООН стало первым логическим шагом на пути к отмене Цюрихских протоколов Республикой Армения, процесс, который пришел к своему логическому завершению 1 марта 2018 года указом Президента РА «О прекращении процедуры установления армяно-турецких отношений». Мало того, что Турция не установила дипломатические отношения с Арменией, но и через 100 лет после турецко-армянской войны, 27 сентября 2020 года сделала попытку силой дать решение своему предусловию по Арцахскому вопросу. Путем ее непосредственного подстрекательства и поддержке «братскому» Азербайджану война, развязанная против Республики Арцах и Республики Армения, посредством военной агрессии было захвачено около 75% территории Республики Арцах, не только 7 ранее освобожденных районов, но также Гадрут и Шуши. Не удовлетворившись всем этим, по совету той же Турции, Азербайджан в мае 2021 года вторгся на суверенную территорию независимой Республики Армения, создав реальную угрозу существованию армянской государственности, реальную «угрозу безопасности армянского народа», пытаясь через так называемый Зангезурский коридор соединить через Нахичевань Азербайджан и Турцию для реализации давней программы пантюркизма.
In March 2011, rallies and demonstrations started in Syria, which later developed into an armed conflict and large-scale military operations between the Syrian government and opposition all over the country. With the gradual escalation of the conflict at the end of 2011, the Syrian government adopted a strategy of defending the western territories and regional centers, which were of strategic importance in Syria, and avoiding large-scale military operations in these areas. The situation in Syria changed dramatically at the end of 2015. It was due to Russia's direct military assistance to the Syrian government.The Syrian conflict has affected regional and extra-regional developments in the Middle East, paving the way for new realities, for the active engagement of a number of power centers in the Middle East and the processes of various formats aimed at a peaceful resolution of the conflict.During the conflict (2011-2020) there were some results in the negotiation process (regulated by various international formats) of the crisis. Though they had mainly solved problems partially in certain parts of Syria, the importance of meetings in such formats cannot be underestimated. The peculiarity and global nature of the conflict provided no other solution than partial solutions to the Syrian crisis, which had an enormous impact and created opportunities for the views of the conflicting parties to be heard. The aforementioned resolution processes of the conflict allow us to assume that the parties involved in the conflict have shifted to a partial solution to the Syrian crisis. It presupposes a short-term solution or freezing of issues related to some areas of military-political and socio-economic importance, ensuring predictability of developments, after which it will be possible to get a comprehensive agreement on the Syrian conflict.The Syrian conflict has long ceased to be a Middle Eastern regional reality, affecting global processes. Conflict resolution must have both regional and extra-regional dimensions, based on sensible and sincere approaches, which should prompt parties concerned with a quick resolution to the conflict to find the key to resolving the Syrian issue. ; 2011թ. մարտին Սիրիայում սկսվեցին բողոքի ցույցերը, որոնք վերաճեցին զինված բախումների և լայնածավալ ռազմական գործողությունների ողջ երկրում կառավարական ուժերի և ընդդիմության միջև: Իրավիճակը կտրուկ փոխվեց 2015թ. վերջին, երբ Ռուսաստանը կառավարությանն ուղղակի ռազմական օգնություն ցույց տվեց: Ճգնաժամին ուղեկցող բանակցային գործընթացն ընթացավ տարբեր ձևաչափերով և միայն մասամբ հարթեց ծագած խնդիրները: Հակամարտության լայնամասշտաբ բնույթը թույլ չտվեց ավելին, քան մասնատված լուծումներ: Բայց դրանք նաև հնարավորություն ստեղծեցին կողմերի տեսակետները լսելու համար: Սիրիայում արյունալի հակամարտությունը վաղուց դադարել է լինել այս երկրի ներքին գործը: Դրա կարգավորումը, անշուշտ, պետք է ունենա նաև արտատարածաշրջանային հարթություն՝ հիմնված ողջամիտ մոտեցումների վրա: ; С марта 2011 г. в Сирии начались акции протеста, которые переросли в вооружённые столкновения и крупномасштабные военные действия по всей стране между правительственными войсками и оппозицией. Ситуация резко изменилась к концу 2015 г., когда Россия оказала непосредственную военную помощь правительству. Переговорный процесс, сопровождавший кризис, протекал в разных форматах и лишь частично сглаживал возникшие проблемы. Масштабный характер конфликта не позволял большего, чем фрагментарноые решения. Но и они создали возможность, чтобы мнения сторон были услышаны. Кровопролитный конфликт в Сирии давно перестал быть внутренним делом этой страны. Его урегулирование непременно должно также иметь и внерегиональное измерение, основанное на разумных подходах.
Backgrounds and Aims: Using Geographical Information System (GIS) can decreases the burden of road traffic injuries effectively by identification of hot spot to modification in hazardous areas. The aim of the study was determining geographical distribution of human risk factors associated with road traffic injuries by using Geographical Information System (GIS) in Iran. Materials and Methods: The national database of road traffic injuries registered by the Iranian traffic Police (Rahvar NAJA) was used. The human risk factors were investigated by recognition of the hazardous points and geographical distribution of associated risk factors. The Hot Spot Analysis and Map clustering approaches were employed to meet the objectives. Results: The mean age of injured subjects was 34 years and the most affected age group was 20-39 years. Death and injury occurrence within out of cities ways were 0.3 % and 28% respectively. Geographical distribution of risk factors also showed that roads of Northern provinces i.e. (Gilaan and Mazandaran) were the hazardous rising as well as Qazvin to Rasht and Qom to Tehran roads. Sistan and Balochestan Provinces and Tehran had the highest (4.8%) and the lowest (0.1%) rates of road traffic injuries leading to death in the country. Conclusions: Northern provinces and its leading axes by hazardous rising and Sistan and Balochestan province with fatal injuries need to identify the cause of injuries' and, if necessary, more tighten regulations and more controls by the traffic police must be applied. REFERENCESPeden M, Scurfield R, Sleet D, Mohan D Hyder A A, Jarawan E . (2004).World report on road traffic injury prevention: World Health Organization Geneva. 2004.Kopits E, Cropper M. Traffic fatalities and economic growth. Accid Anal Prev 2005;37(1): 169-78.Channa R, Jaffrani H A, Khan A J, Hasan T, Razzak J A. Transport time to trauma facilities in Karachi: an exploratory study. Int J Emerg Med 2008; 1(3): 201–4. Soori H, Hussain S, Razzak J. Road safety in the Eastern Mediterranean Region–findings from the Global Road Safety Status Report. East Mediterr Health J 2011;17(10):770-6.Soori H. Descriptive study (Chapter 8) in Basic applied epidemiology. Percian text book 2nd edition.Tehran: Arjmand publisher; 2008.Gesler W. The uses of spatial analysis in medical geography: a review. Social Science & Medicine 1986; 23(10): 963-73.Ameratunga S, Hijar M, Norton R. Road-traffic injuries: confronting disparities to address a global-health problem. The Lancet 2006;367(9521): 1533-40.Akbari M, Naghavi M, Soori H. Epidemiology of deaths from injuries in the Islamic Republic of Iran. East Mediterr health J 2006;12(3/4): 382-90.Rasouli M R, Nouri M, Zarei M R. Saadat S, Rahimi-Movaghar V. Comparison of road traffic fatalities and injuries in Iran with other countries. Chin J Traumatol 2008;11(3): 131-4.Ainy E, Soori H, Mahfozphoor S, Movahedinejad AA. Presenting a practical model for governmental political mapping on road traffic injuries in Iran in 2008: a qualitative study. J R Soc Med Sh Rep 2011; 2(10):79.Khorasani-Zavareh D, Mohammadi R., Khankeh H R, Laflamme L, Bikmoradi A, Haglund B J A. The requirements and challenges in preventing of road traffic injury in Iran. A qualitative study. BMC Public Health 2009; 23(9): 486-91.Nantulya V M, Reich M R. The neglected epidemic: road traffic injuries in developing countries. BMJ 2002; 324(7346): 1139-41. Elvik R. Road safety management by objectives: A critical analysis of the Norwegian approach. Accid Anal Prev 2008;40(3): 1115-22.Liang L Y, Mo'soem D, Hua L T. Traffic accident application using geographic information system. Journal of the Eastern Asia Society for Transportation Studies 2005;6(1): 3574–89.Braddock M, Lapidus G, Cromley E, Cromley R., Burke G, Banco L. Using a geographic information system to understand child pedestrian injury. Am J Public Health. 1994;84(7): 1158-61. Lascala E A, Gerbe D, Gruenewald P J. Demographic and environmental correlates of pedestrian injury collisions: a spatial analysis. Accid Anal Prev 2000;32(5): 651-8.Lightstone A, Dhillon P, Peek-Asa C, Kraus J. A geographic analysis of motor vehicle collisions with child pedestrians in Long Beach, California: comparing intersection and midblock incident locations. Inj Prev 2001;7(2): 155-60.Daum M L, Dorsch W R. Managing Land Use and Institutional Controls with GIS . Journal of Map & Geography Libraries: Advances in Geospatial Information, Collections & Archives2008 ;4(1): 163-73.Erdogan, S, Yilmaz I, Baybura T, Gullu, M. Geographical information systems aided traffic accident analysis system case study: city of Afyonkarahisar. Accid Anal Prev 1998; 40(1): 174-81.Al-Kharusi W. Update on Road Traffic Crashes. Clinical Orthopaedics and Related Research. 2008;466(10): 2457-64.Fars news. Saturday 5th October 2012.Mwatelah J. Application of Geographical Information Systems (GIS) to Analyze causes of Road traffic Accidents (RTAs)–case Study of Kenya. International Conference on Spatial Information for Sustainable Development Nairobi, Kenya. 2–5 October 2001.Cusimano MD, Chipman M., Glazier R. H, Rinner C, Marshall S P. Geomatics in injury prevention: the science, the potential and the limitations. Inj Prev 2007;13(1): 51-6.Rezaeian M, Dunn G, St Leger S, Appleby L. Geographical epidemiology, spatial analysis and geographical information systems: a multidisciplinary glossary. J Epidemiol Community Health 2005;61(2): 98-102.
