The Global Nutrition Report (GNR) provides a global profile and country profiles on nutrition for each of the United Nations' 193 member states, and includes specific progress for each country. It will be a centerpiece of the Second International Conference on Nutrition (ICN2) in Rome on 19-21 November, organized by the UN Food and Agriculture Organization and the World Health Organization. ; Supplementary Online Materials ix Acknowledgments x Abbreviations xii Executive summary xiii Chapter 1 ntroduction 2 Chapter 2 Nutrition Is Central to Sustainable Development 7 Chapter 3 Progress toward the World Health Assembly Nutrition Targets Is Too Slow1 5 Chapter 4 The Coexistence of Different Forms of Malnutrition Is the "New Normal" 22 Chapter 5 The Coverage of Nutrition-Specific Interventions Needs to Improve 29 Chapter 6 Interventions Addressing the Underlying Determinants of Nutrition Status Are Important, but They Need to Be More Nutrition sensitive 38 Chapter 7 The Enabling Environment Is Improving, but Not Quickly Enough 47 Chapter 8 The Need to Strengthen Accountability in Nutrition 56 Chapter 9 What Are the Priorities for Investment in Improved Nutrition Data? 67 Chapter 10 Key Messages and Recommendations 71 Appendix 1 The Nutrition Country Profile: A Tool for Action 75 Appendix 2 Which Countries Are on Course to Meet Several WHA Targets? 77 Appendix 3 Which Countries Are on Course for Which WHA Targets? 79 Appendix 4 Donor Spending on Nutrition-Specific and Nutrition-Sensitive Interventions and Programs 84 Appendix 5 How Accountable Is the Global Nutrition Report? 86 Appendix 6 Availability of Data for Nutrition Country Profile Indicators 88 Notes 91 References 95 PANELS Panel 11 Types of Nutrition Investment, Lawrence Haddad 4 Panel 21 Nutrition and the Sustainable Development Goals—No Room for Complacency, Michael Anderson 11 Panel 22 Some New Data from India: What If?, Lawrence Haddad, Komal Bhatia, and Kamilla Eriksen 12 Panel 23 How Did Maharashtra Cut Child Stunting?, Lawrence Haddad 13 Panel 24 Can Improving the Underlying Determinants of Nutrition Help Meet the WHA Targets?, Lisa Smith and Lawrence Haddad 14 Panel 41 Malnutrition in the United States and United Kingdom, Jessica Fanzo 25 Panel 42 Regional Drivers of Malnutrition in Indonesia, Endang Achadi with acknowledgment to Sudarno Sumarto and Taufik Hidayat 26 Panel 43 Compiling District-Level Nutrition Data in India, Purnima Menon and Shruthi Cyriac 27 Panel 44 Targeting Minority Groups at Risk in the United States, Jennifer Requejo and Joel Gittelsohn 28 Panel 51 Measuring Coverage of Programs to Treat Severe Acute Malnutrition, Jose Luis Alvarez 37 Panel 61 Trends in Dietary Quality among Adults in the United States, Daniel Wang and Walter Willett 41 Panel 62 How Did Bangladesh Reduce Stunting So Rapidly?, Derek Headey 43 Panel 63 Using an Agricultural Platform in Burkina Faso to Improve Nutrition during the First 1,000 Days, Deanna Kelly Olney, Andrew Dillon, Abdoulaye Pedehombga, Marcellin Ouédraogo, and Marie Ruel 45 Panel 71 Is There a Better Way to Track Nutrition Spending? 48 Panel 72 Tracking Financial Allocations to Nutrition: Guatemala's Experience, Jesús Bulux, Otto Velasquez, Cecibel Juárez, Carla Guillén, and Fernando Arriola 49 Panel 73 A Tool for Assessing Government Progress on Creating Healthy Food Environments, Boyd Swinburn 51 Panel 74 Engaging Food and Beverage Companies through the Access to Nutrition Index, Inge Kauer 52 Panel 75 How Brazil Cut Child Stunting and Improved Breastfeeding Practices, Jennifer Requejo 54 Panel 81 Scaling Up Nutrition through Business, Jonathan Tench 61 Panel 82 How Civil Society Organizations Build Commitment to Nutrition, Claire Blanchard 62 Panel 83 Building Civil Society's Capacity to Push for Policies on Obesity and Noncommunicable Diseases, Corinna Hawkes 63 Panel 84 Can Community Monitoring Enhance Accountability for Nutrition?, Nick Nisbett and Dolf te Lintelo 64 Panel 85 National Evaluation Platforms: Potential for Nutrition, Jennifer Bryce and colleagues 65 Panel 86 The State of African Nutrition Data for Accountability and Learning, Carl Lachat, Joyce Kinabo, Eunice Nago, Annamarie Kruger, and Patrick Kolsteren 66 ; PR ; IFPRI1; CRP4; B Promoting healthy food systems ; DGO; A4NH; PHND ; CGIAR Research Program on Agriculture for Nutrition and Health (A4NH)
The idea of Vietnam's opening, cooperating and integrating into the world has been sprung up in the very early days of the modern Vietnamese diplomacy under the leadership of President Ho Chi Minh. In the Doi Moi era, with creative application of Ho Chi Minh's Thoughts on international cooperation and integration, the Communist Party of Vietnam has gradually supplemented, improved and developed its perception on international integration in accordance with the evaluation of the world situation, international relations, new trends, the interactive relations between Vietnam and the world, opportunities and challenges for Vietnam in realizing the goals of security, development and raising its position in the international arena. The research paper will focus on studying the evolution of the Communist Party of Vietnam's perception on international integration, a crucial factor contributing to significant achievements in the cause of national renovation in general and foreign policy renewal in particular. ; Tư tưởng mở cửa, hợp tác và hội nhập với thế giới của Việt Nam đã được hình thành từ những ngày đầu tiên của nền ngoại giao Việt Nam hiện đại, dưới sự lãnh đạo của Chủ tịch Hồ Chí Minh. Bước sang thời kỳ Đổi Mới, vận dụng sáng tạo Tư tưởng Hồ Chí Minh về hợp tác và hội nhập quốc tế, Đảng Cộng sản Việt Nam đã từng bước hoàn thiện, bổ sung và phát triển tư duy về hội nhập quốc tế trên cơ sở đánh giá tình hình thế giới, quan hệ quốc tế, các xu thế mới, các mối tương quan giữa Việt Nam và thế giới cũng như những cơ hội và thách thức đối với Việt Nam trong việc thực hiện các mục tiêu đảm bảo an ninh, phát triển và nâng cao vị thế của đất nước. Bài viết tập trung tìm hiểu quá trình phát triển tư duy của Đảng Cộng sản Việt Nam về hội nhập quốc tế, nhân tố quan trọng góp phần đem lại những thành tựu đáng kể trong sự nghiệp đổi mới đất nước nói chung và đổi mới về đối ngoại nói riêng.
International economic integration is one of the major policies of the Vietnam's Government and the Communist Party of Vietnam (CPV) in the time of doi moi (renovation). This policy has been mentioned in several important resolutions and been implemented intensively since the Ninth National Congress of CPV. Through the national congresses of CPV, the policy of international economic integration has had new developments with new contents which have met the requirements of the domestic situation and matched with the general trend of our time. The Eleventh National Congress of CPV have developed the policy of foreign relations to a new height, in which international integration has become a major orientation of foreign relations. With this orientation, the characteristics and the level of international intergation have been improved, the scope of international integration has been extended. ; Hội nhập kinh tế quốc tế là một chủ trương lớn của Đảng và Nhà nước ta trong thời kỳ đổi mới. Chủ trương đó đã được đề cập đến trong nhiều nghị quyết quan trọng và được triển khai mạnh mẽ từ Đại hội IX đến nay. Qua các kỳ Đại hội Đảng, chủ trương hội nhập kinh tế quốc tế đã có những bước phát triển mới với những nội dung mới, vừa đáp ứng đòi hỏi của tình hình trong nước vừa phù hợp với xu thế chung của thời đại. Đại hội XI của Đảng đã phát triển đường lối, chính sách đối ngoại lên một tầm cao mới, trong đó, hội nhập quốc tế trở thành định hướng đối ngoại lớn. Với định hướng này, tính chất và trình độ hội nhập quốc tế được nâng cao, phạm vi hội nhập quốc tế được mở rộng.
The conflict over Kashmir has been a core issue between India and Pakistan since their independence. It is not only just a territorial conflict but also the core issue of the region, which has been changing along with the regional and international environment. In particular, after the 1990's, the people of Kashmir committed to armed resistance, which has become the focus of the risk to regional and international security because both India and Pakistan are nuclear powers. Resolution of this problem is quite difficult because it would require committing to the ideas of national integration of both countries. Specifically, for India, it is secularism; for Pakistan, it is the two-nation theory. However, the people of Kashmir want to choose their own destiny—integration with neither India nor Pakistan. India promised Kashmir a degree of freedom and democracy under article 370 of the Indian Constitution; however, for the time being, these right have been curtailed. To resolve this issue, two main plans have been presented by both countries; a referendum and the partition of Kashmir along the Line of Control. But, these ideas disregard the right of self-determination or the nationalist sentiment of the people of Kashmir. Recently a new idea emerged based on the notion of shared sovereignty. The history of discord between India and Pakistan has caused critical anxiety for regional peace and stability. However, there will is hope that a constructive solution to this problem can be found in the future through continuity of dialogue and negotiation between the two countries. We as an international society surrounding these nations, we should maintain a supportive stance for continued cordial dialogue.
Harvard University Professor Joseph Nye first revealed the concept of "soft power" which he describes as an ability of a state to form preferences of other actors of world policy using its attractiveness for them. This is connected with culture, political values, and the foreign policy of the USA. It is becoming obvious that the efficiency of using military forces is substantially limited, and the need for states to increase their influence cannot fully be realized. Ideas that in their essence are close to "soft power", appeared long before American political scientists started the discussion of the concept. It is necessary to pay attention to the works of G. Morgenthau, E. Carr, the Italian Marxist philosopher A.Gramsci, and others. Such concepts include the "concept of seduction" by J.Baudrillard, as well as the "concept of seduction" by Gilles Lipovetsky. Following John Hiring, researchers from different countries have made "soft power" the subject of their research. However, their positions concerning this concept are far from being unambiguous, and sometimes contradictory. An important rethinkingabout "soft power" is the Chinese school of research of this phenomenon. Chinese researchers point to the historical roots of the idea of "soft power", which can be found in the country's history, and that this concept is harmony and naturalness for Chinese society. ; Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Ջոզեֆ Նայը նախ բացահայտեց «փափուկ ուժ» հասկացությունը, որով նա հասկանում էր պետական ակտորի ունակությունը՝ ձևավորելու այլ ակտորների նախապատվություները՝ օգտագործելով իր գրավչությունը նրանց աչքերում: Սա վերաբերում էր ԱՄՆ մշակույթին, քաղաքական արժեքներին և արտաքին քաղաքականությանը: Ակնհայտ դարձավ, որ ռազմական ուժի կիրառումը սահմանափակ է, իսկ սեփական ազդեցությունը մեծացնելու անհրաժեշտությունը մնում է ոչ ամբողջովին իրականանալի: «Փափուկ ուժի» նման գաղափարներն ի հայտ եկան ամերիկյան քաղաքագիտության մեջ այդ հայեցակարգի քննարկումները սկսելուց շատ առաջ: Այս իմաստով պետք է նշել Հ. Մորգենթաուի, Է.Քարի, իտալացի մարքսիստ փիլիսոփա Ա. Գրամշիի և այլոց աշխատանքները: Նման հասկացությունները ներառում են Ժ.Բոդրիարի «գայթակղության հայեցակարգը», ինչպես նաև Ժ.Լիպովեցկիի «հրապուրման հայեցակարգը»: Հետևելով Ջ.Նային՝ տարբեր երկրների հետազոտողները «փափուկ ուժը» դարձրեցին իրենց հետազոտության առարկան: Նրանց դիրքորոշումները միանշանակ չեն: Այս երևույթի ուսումնասիրման չինական դպրոցը կարևոր է՝ մատնանշելով «փափուկ ուժի» գաղափարի պատմական արմատները: Այստեղից էլ թեզը չինական հասարակության համար՝ այս հայեցակարգի ներդաշնակության և բնականության մասին: ; Профессор Гарвардского университета Джозеф Най впервые раскрыл концепт «мягкой силы», под которой он понимал способность государства формировать предпочтения других акторов мировой политики, используя собственную привлекательность в их глазах. Это относилось к культуре, политическим ценностям и внешней политике США. Становилось очевидно, что применение военной силы ограничено, а потребность в увеличении своего влияния оказывается не вполне реализованной. Идеи, схожие по своему действию с «мягкой силой», появились задолго до того, как концепт начал обсуждаться в американской политологии. В этом смысле следует отметить работы Г. Моргентау, Э. Карра, итальянского философамарксиста А. Грамши и др. К подобным концепциям можно отнести «концепцию соблазна» Ж. Бодрийяра, а также «концепцию обольщения» Ж. Липовецки. Вслед за Дж. Наем исследователи разных стран сделали «мягкую силу» предметом своего исследования. Их позиции далеко не однозначны. Важной представляется китайская школа изучения данного феномена, указывающая на исторические корни идеи «мягкой силы». Отсюда - тезис о гармоничности, естественности данного концепта для китайского общества.
This article reviews the reasons behind Russia-Ukraine dispute and conducts comparative analysis of this conflict in the context of worldwide geopolitical processes. Ukrainian crisis undermined system of international relations. After the conflict started, the interests of world centers became obvious. This conflict is unfolding in the prism of the US strategy retaining its global dominance and as a result, changing techno-political structure of the world economics. This article also analyzes consequences and challenges of this conflict for the Republic of Armenia and the necessity of diversifying the foreign policy in the new regional reality. ; Հոդվածում դիտարկվում է ռուս-ուկրաինական հակասությունների առաջացման պատճառները և այն լուսաբանվում է համաշխարհային աշխարհաքաղաքական գործընթացների համատեքստում: Ուկրաինական ճգնաժամը սասանեց միջազգային հարաբերությունների համակարգը: Բացահայտվում է ռուս-ուկրաինական հակամարտության խորացման գործընթացում համաշխարհային կենտրոնների շահագրգռվածությունը: Այդ հակամարտությունը ներկայացված է գլոբալ գերիշխանությունը պահպանելու ամերիկյան ռազմավարության և համաշխարհային տնտեսության տեխնոլոգիական մի տնտեսաձևից որակական նոր կացութաձևի անցման համատեքստում: Հայաստանի Հանրապետության առջև ծառացած մարտահրավերների տեսանկյունից լուսաբանվում են այդ հակամարտության հետևանքները, ինչպես նաև հիմնավորվում է ձևավորված տարածաշրջանային նոր իրականության պայմաններում արտաքին քաղաքականության դիվերսիֆիկացիայի անհրաժեշտությունը: ; В статье рассматриваются причины возникновения российско-украниского противоречия и делается сравнительный анализ этого конфликта в контексте мировых геополитических процессов. Украинский кризис подорвал систему международных отношений. Выявляются заинтересованности мировых центров в разжигании российско -украинского конфликта. Данный конфликт раскрывается в призме американской стратегии сохранения глобального доминирования и как результат смены технологических укладов мировой экономики. Анализируются последствия и вызовы этого конфликта для Республики Армения и необходимость ...
Accounting for nearly 80% of the global population and occupying three quarters of the world' area, the developing countries are affirming their roles in the global progress. However, the independence and sovereignty of these countries are often faced with many challenges stemming from upheavals in the international security environment, globalization, violence policies of big countries and power competition among them. In this context, in order to preserve their independence and sovereignty, the developing countries need to build democratic and progressive states, improve their real national strengths, struggle against the "peaceful evolution" of the powerful nations. This paper analyzes factors which influence the independence and sovereignty as well as the current process of struggling and defending the independence and sovereignty of the developing countries ; Chiếm khoảng 80% dân số và ¾ diện tích toàn cầu, các nước đang phát triển đang khẳng định vai trò, vị thế của mình trong đời sống quốc tế. Tuy nhiên, độc lập, chủ quyền của các nước đang phát triển luôn đứng trước nhiều thách thức đến từ những biến động của môi trường an ninh quốc tế; chính sách cường quyền của các nước lớn; quá trình toàn cầu hóa; sự cạnh tranh quyền lực của các nước lớn. Trong bối cảnh đó, để giữ được độc lập, chủ quyền, các nước đang phát triển cần xây dựng một nhà nước dân chủ, tiến bộ; tăng cường thực lực quốc gia; đấu tranh chống "diễn biến hòa bình" của các nước lớn. Bài viết phân tích những nhân tố tác động đến độc lập, chủ quyền và quá trình đấu tranh bảo vệ độc lập, chủ quyền của các nước đang phát triển hiện nay.
Import and export activities have contributed greatly to the development of the Lao People\'s Democratic Republic over the last years. By means of descriptive statistical analysis, comparison, comtrast, synthesis, and generalization of the data released by the National Statistical Bureau and world's financial institutions such as the International Monetary Fund (IMF) or the World Bank (WB), this paper will clarify the successes in the economic developments of Laos, the successes and shortcomings of import and export activities, the impacts of the results of the import and export activities on the country\'s economic growth. Finally, the article will make implications of the country\'s import development policies of the Lao People's Democratic Republic in the years to come. ; Hoạt động xuất nhập khẩu đóng góp rất lớn vào sự phát triển của nước Cộng hòa Dân chủ Nhân dân Lào trong những năm qua. Bài báo này bằng phương pháp phân tích thống kê mô tả, so sánh, đối chiếu, tổng hợp và khái quát hóa các số liệu của Tổng cục Thống kê nước này và của các định chế tài chính thể giới như Quỹ tiền tệ thế giới - IMF hay Ngân hàng thế giới WB. Từ đó bài báo đã làm rõ được những thành công trong phát triển kinh tế của Lào, những thành công và yếu kém của hoạt động xuất nhập khẩu, tác động từ kết quả của hoạt động xuất nhập khẩu tới tăng trưởng kinh tế của quốc gia này. Nội dung cuối cùng của bài viết là các hàm ý chính sách phát triển xuất nhập khẩu của nước Cộng hòa Dân chủ Nhân dân Lào trong những năm tới.
Building a livable city is the top objective of local governments. 'Green City' is concerned, researched, and constructed effectively in some cities around the world. The paper is to identify a green city's benefits to humans and the environment. Moreover, this study also establishes criteria of the green city according to international standards in emerging cities, especially in 5 criteria such as green space and land use, atmosphere, water resource, and energy supply. Finally, the criteria of the green city established are used for scoring and assessing Vung Tau city. Currently, Vung Tau city has 60.9 scores below a green city's standards with 65 scores; however, it can be changed by proposals in development policies to get 69.3 scores. ; Việc xây dựng một thành phố đáng sống là một mục tiêu hàng đầu của các chính phủ địa phương. Thành phố xanh "Green City" đang được quan tâm, nghiên cứu, và xây dựng một cách hiệu quả tại nhiều thành phố trên thế giới. Bài báo này sẽ làm rõ ràng những chức năng mà một thành phố xanh mang lại. Ngoài ra, nghiên cứu này cũng xây dựng những tiêu chí của thành phố xanh đạt tiêu chuẩn quốc tế tại các thành phố đang phát triển, đặc biệt là 5 tiêu chí không gian xanh và sử dụng đất; giao thông; không khí; nguồn nước; nguồn năng lượng. Hơn nữa, việc ứng dụng các tiêu chí thành phố xanh cho việc chấm điểm và đánh giá Thành phố Vũng Tàu. Hiện nay, thành phố Vũng Tàu được chấm 60.9 điểm, mức điểm này ở dưới tiêu chuẩn của một thành phố xanh là 65 điểm, tuy nhiên trong tương lai gần với những chính sách phát triển phù hợp thì số điểm này có thể tăng lên đến 69.3 điểm.
Traduction japonaise, original anglais disponible en ligne sur HAL-SHS. Remerciements à Matoba Hiroshi pour sa traduction. ; International audience ; This paper responds to two different contexts. The first one was the coming UK referendum and, whatever the result, the challenge for the EU to reinvent itself or dissolve if it continues failing European populations. The second context was a deep questioning in Japan, but also in South Korea, about the future of East Asia and of ASEAN: is a convergence possible beyond economic interactions? How to breach cultural divides? How to overcome the search for hegemony, deep historical hatred, in order to reach and establish a common ground? The paper analyzes the presupposition of the European construction from the beginning: a union can be negotiated and instituted by the construction of a joint or common economic sphere. This construction has always denied or even repressed the fact that the autonomization of the economic sphere is complex historical process different for each nation in Europe or in the rest of the world. So the economic sphere has different relations to politics, society, knowledge production and education, even religion, in each nation. The same can be said of the conception and practice of public opinion, the structure and role of the state, etc. A union based on the presupposition of a common economic sphere becomes unsustainable in time of crisis. No solution can be hoped from the minds of politicians and bureaucrats: they don't act at the level where solutions can be found. "Culture", like "market", does not touch the problems at stake. The only real solution is to produce and share knowledge on the differentiation in each case of politics, civil society, the economy, research and education, even religion in order to map the differences and the family ressemblance between the different national trajectories. This joint knowledge is the only common ground of a coherent and creative union in Europe. It is also true in other parts of the world where ...
Traduction japonaise, original anglais disponible en ligne sur HAL-SHS. Remerciements à Matoba Hiroshi pour sa traduction. ; International audience ; This paper responds to two different contexts. The first one was the coming UK referendum and, whatever the result, the challenge for the EU to reinvent itself or dissolve if it continues failing European populations. The second context was a deep questioning in Japan, but also in South Korea, about the future of East Asia and of ASEAN: is a convergence possible beyond economic interactions? How to breach cultural divides? How to overcome the search for hegemony, deep historical hatred, in order to reach and establish a common ground? The paper analyzes the presupposition of the European construction from the beginning: a union can be negotiated and instituted by the construction of a joint or common economic sphere. This construction has always denied or even repressed the fact that the autonomization of the economic sphere is complex historical process different for each nation in Europe or in the rest of the world. So the economic sphere has different relations to politics, society, knowledge production and education, even religion, in each nation. The same can be said of the conception and practice of public opinion, the structure and role of the state, etc. A union based on the presupposition of a common economic sphere becomes unsustainable in time of crisis. No solution can be hoped from the minds of politicians and bureaucrats: they don't act at the level where solutions can be found. "Culture", like "market", does not touch the problems at stake. The only real solution is to produce and share knowledge on the differentiation in each case of politics, civil society, the economy, research and education, even religion in order to map the differences and the family ressemblance between the different national trajectories. This joint knowledge is the only common ground of a coherent and creative union in Europe. It is also true in other parts of the world where ...
Traduction japonaise, original anglais disponible en ligne sur HAL-SHS. Remerciements à Matoba Hiroshi pour sa traduction. ; International audience ; This paper responds to two different contexts. The first one was the coming UK referendum and, whatever the result, the challenge for the EU to reinvent itself or dissolve if it continues failing European populations. The second context was a deep questioning in Japan, but also in South Korea, about the future of East Asia and of ASEAN: is a convergence possible beyond economic interactions? How to breach cultural divides? How to overcome the search for hegemony, deep historical hatred, in order to reach and establish a common ground? The paper analyzes the presupposition of the European construction from the beginning: a union can be negotiated and instituted by the construction of a joint or common economic sphere. This construction has always denied or even repressed the fact that the autonomization of the economic sphere is complex historical process different for each nation in Europe or in the rest of the world. So the economic sphere has different relations to politics, society, knowledge production and education, even religion, in each nation. The same can be said of the conception and practice of public opinion, the structure and role of the state, etc. A union based on the presupposition of a common economic sphere becomes unsustainable in time of crisis. No solution can be hoped from the minds of politicians and bureaucrats: they don't act at the level where solutions can be found. "Culture", like "market", does not touch the problems at stake. The only real solution is to produce and share knowledge on the differentiation in each case of politics, civil society, the economy, research and education, even religion in order to map the differences and the family ressemblance between the different national trajectories. This joint knowledge is the only common ground of a coherent and creative union in Europe. It is also true in other parts of the world where ...
A comprehensive examination of the relevant facts in the article shows that Turkey was one of the first to recognize the independence of Armenia, but no diplomatic relations were established between the countries, since Ankara presented the Armenian authorities some preconditions: not to mention the 1915 Armenian Genocide, to renounce claims officially, to put pressure on to stop the struggle for Nagorno-Karabakh, to recognize the sovereignty and territorial integrity of Azerbaijan. At the same time, Turkey demanded that the Republic of Armenia refrain from actions contrary to the interests of Turkey and in any way neutralize the anti-Turkish activities of the Armenians of the Diaspora. The Republic of Armenia rejected these preconditions and requirements, which are incompatible with the international practice. Turkey, in its turn, took a pronounced anti-Armenian position, unilaterally closing the border with Armenia, continuing to keep Armenia in a blockade. Therefore, it is no coincidence that Turkey's approaches to normalizing relations with Armenia were largely conditioned by the achievements of the Armenian armed forces in Artsakh, because the more obvious these successes, the tougher Turkey's position towards Armenia became. This manifested itself during the liberation of Karvachar (early April 1993) by the armed forces of Armenia, after which Turkey not only closed the border, but also began to accumulate troops near the border with Armenia, but Russia's sharp reaction deterred Turkey from further actions. We consider it appropriate to mention that during the period under discussion, such an approach of Turkey to the issue of normalizing relations with Armenia posed a serious threat to our national security. Analyzing the influence of the economic factor of mutual interest in the Armenian-Turkish relations, it was emphasized that no matter how favorable the development of economic relations with Armenia is for Turkey, Armenia is not of serious interest for Turkey in terms of its economic development. Some activation does not give us grounds to characterize this as a serious breakthrough in the normalization of the Armenian-Turkish relations. Therefore, it is no coincidence that, given a certain perspective of the Armenian-Turkish economic cooperation, the Turkish side tried to create the illusion of some progress in the Armenian-Turkish relations with the Armenian leadership, thereby prompting the Armenian leadership to convince the diaspora to stop encouraging the process of the international recognition of the Armenian Genocide. This circumstance, of course, also testifies to the impact of the process of the international recognition of the Armenian Genocide on the Armenian-Turkish relations. As for the economic factor, the fact that the Armenian leadership did not properly analyze in previous period the initiatives of the Turkish side to intensify economic contacts between the two countries, did not even catch the moment that the economic factor and the Turkish version of the solution to the Karabakh conflict were combined. Meanwhile, with the preconditions put forward, Turkey tried to make Armenia its servant, and through it to dictate its will to the Armenians of the Diaspora. Concerning the Armenian-Turkish contacts at the level of non-governmental organizations, it was noted that the activities of such organizations were initially doomed to failure due to the extremely opposite views of the parties. The leadership of the Republic of Armenia at that time, being aware of such contacts, however, did not properly analyze their possible positive and negative consequences both for the Republic of Armenia and for the Diaspora: it did not express a clear position on this issue. Meanwhile, the subsequent course of the events showed that Turkey, using the presence of such contacts, tried to move the issue of the Armenian Genocide from the political sphere to the sphere of scientific and public discussions, once again striving to stop the process of the international recognition of the Armenian Genocide. By and large, the same goal was pursued by the slogan "zero problems with neighbors" put forward by the Turkish leadership, which, despite the specific steps taken, does not lead to the normalization of the Armenian-Turkish relations. Thus, sometimes positive glimpses in the policy of the Turkish leadership in the relations with Armenia can be explained by various geopolitical interests of Turkey, in particular, the issue of joining the European Union. Specific facts have proved that even the fact of signing the famous Zurich Protocols on October 10, 2009 could not force Turkey to fulfill its obligations, to refuse to put forward preconditions for the establishing diplomatic relations with Armenia. Analyzing the content of the Zurich Protocols, it was noted that this does not fully meet the vital interests of all Armenians, since certain provisions of the protocols, especially the provision on mutual recognition of borders, make it senseless to continue the process of the international recognition of the Armenian Genocide, as well as steps to be taken to overcome consequences. Particular attention was paid to the fact that during the period under discussion a new phenomenon was observed in the process of the international recognition of the Armenian Genocide: some European countries are adopting laws criminalizing the denial of the genocide, some of which cannot be called finalized, which also affects the process itself in future. Summing up the results of the efforts of the second president of Armenia to normalize the Armenian-Turkish relations, it was emphasized that they, like during his predecessors, did not lead to the establishment of diplomatic relations between the two countries, and Turkey, in fact, got one more chance to show the world its "passionate desire" to settle relations with Armenia. Presenting the Centennial of the Armenian Genocide and the further process of recognition in the context of the Armenian-Turkish relations, the article draws special attention to the fact that on the eve of the Centennial of the Armenian Genocide, official Turkey does not change its policy of denial of the Armenian Genocide, nevertheless, it makes some changes into the strategy. The meaning of such changes was the theses put forward by Erdogan and Davutoglu about "common grief" and "fair memory". It was emphasized that such a new manifestation of Turkish denial was no less dangerous, since it was an attempt to equate "executioner" with "victim". It was further noted that this approach of Turkey did not give tangible results, since in the context of the Centennial of the Armenian Genocide, the process of the official recognition and condemnation of the Armenian Genocide by various countries and authoritative international organizations continued. The fact that after the adoption of the resolution on the Centennial of the Armenian Genocide in the Armenian realities the issue of transferring the Genocide to the legal field, in addition to the recognition of the Genocide, and the improvement of the international law, introducing a new wording - "patricide", was not ignored. In this regard, it was emphasized that the implementation of such an idea, although welcomed, would require tremendous efforts and energy. In addition, the idea was noted that the possibility of implementing these provisions will be much greater if Armenia becomes one of the influential "players" in the region, dictating its own rules of the game. As for the further efforts of the Armenian authorities to establish diplomatic relations between the two countries, it is obvious that it was not endlessly possible to endure Turkey's destructive approach to this issue. Consequently, the speech of the President of the Republic of Armenia on September 20, 2017 at the UN General Assembly was the first logical step towards the abolition of the Zurich Protocols by the Republic of Armenia, a process that came to its logical conclusion on March 1, 2018 by the decree of the President of the Republic of Armenia "On the termination of the procedure for establishing the Armenian Turkish relations". Not only did Turkey not establish diplomatic relations with Armenia, but 100 years after the Turkish-Armenian war, on September 27, 2020, it made an attempt to forcefully resolve its precondition on the Artsakh question. Through the direct instigation and support to "fraternal" Azerbaijan, it unleashed the war against the Republic of Artsakh and the Republic of Armenia, and, through military aggression, about 75% of the territory of the Republic of Artsakh was captured, not only 7 previously liberated regions, but also Hadrut and Shushi. Not satisfied with all this, on the advice of the same Turkey, Azerbaijan, in May 2021, invaded the sovereign territory of the independent Republic of Armenia, creating a real threat to the existence of the Armenian statehood, a real "threat to the security of the Armenian people", trying to connect Azerbaijan and Turkey through the so-called Zangezur corridor through Nakhichevan for the implementation of the long-standing program of Pan-Turkism. ; Հոդվածում համապատասխան փաստերի համակողմանի քննությամբ ցույց է տրված, որ թեև Թուրքիան առաջիններից մեկը ճանաչեց Հայաստանի անկախությունը, բայց նրա հետ դիվանագիտական հարաբերություններ չհաստատվեցին, քանզի Անկարան հայկական իշխանություններին նախապայմաններ ներկայացրեց չհիշատակել 1915թ․ Հայոց ցեղասպանությունը, պաշտոնապես հրաժարվել պահանջատիրությունից, ճնշում գործադրել Լեռնային Ղարաբաղի վրա՝ դադարեցնելու պայքարը և ընդունելու Ադրբեջանի գերակայությունն ու տարածքային ամբողջականությունը։ Միաժամանակ պահանջեց, որ Հայաստանի հանրապետությունը զերծ մնա Թուրքիայի շահերին հակասող գործողություններից և ամեն կերպ չեզոքացնեի սփյուռքահայության հակաթուրքական գործունեությունը; Հայաստանի հանրապետությունը մերժեց միջազգային պրակտիկային անհարիր այս նախապայմաններն ու պահանջները։ Թուրքիան իր հերթին որդեգրեց ընգծված հակահայկական դիրքորոշում, միակողմանիորեն փակելով ՀՀ-ի հետ սահմանը, շարունակելով շրջափակման մեջ պահել Հայաստանը։ Ուստի պատահական չէր, որ Թուրքիայի մոտեցումները՝ ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու հարցում մեծապես պայմանավորված էին նաև Արցախում հայկական զինված ուժերի ձեռքբերումներով, քանզի որքան ակնառու էին այդ հաջողությունները, այնքան ավելի էր կոշտանում Թուրքիայի դիրքորոշումը ՀՀ-ի նկատմամբ։ Դա դրսևորվեց հայկական զինված ուժերի կողմից Քարվաճառի (1993թ․ ապրիլի սկզբին) ազատագրման ժամանակ, որից հետո Թուրքիան ոչ միայն փակեց սահմանը, այլև Հայաստանի հետ սահմանաներձ շրջանում զորքեր սկսեց կուտակել, սակայն Ռուսաստանի կտրուկ անդրադարձը Թուրքիային հետ պահեց իր հետագա գործողություններից։ Կարծում ենք սխալված չենք լինի, եթե նշենք, որ քննարկվող ժամանակաշրջանում Թուրքիայի նման մոտեցումը ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու հարցում լուրջ սպառնալիք էր մեր ազգային անվտանգությունը։ Վերլուծելով հայ-թուրքական հարաբերություններում երկուստեք հետաքրքություն ներկայացնող տնտեսական գործոնի ազդեցությունը , շեշտվել է այն հանգամանքը, որ որքան էլ ՀՀ-ի հետ տնտեսական շփումների զարգացումը ձեռնտու էր Թուրքիային, այդուհանդերձ, Հայաստանն իր տնտեսական զարգացման մակարդակով Թուրքիայի համար լուրջ հետաքրքրություն չէր ներկայացնում և հայ-թուրքական շփումներում նկատվող որոշակի աշխուժացումը, մեզ բավարար հիմք չի տալիս բնութագրել այն որպես լուրջ բեկում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցում: Ոստի, ամենևին էլ պատահական չէր, որ հայ- թուրքական տնտեսական փոխհամագործակցության որոշակի հեռանկարով թուրքական կողմը փորձում էր ՀՀ ղեկավարության մոտ հայ-թուրքական հարաբերություններում որոշակի առաջընթացի պատրանք ստեղծել և դրանով իսկ շահագրգռել ՀՀ ղեկավարությանը' համոզելու Սփյուռքին ևս հետ կանգնելու Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանը հետամուտ լինելուց: Այս հանգամանքն, անշուշտ, վկայում է նաև Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացի հայ-թուրքական հարաբերությունների վրա ունեցած ազդեցության մասին: Տնտեսական գործոնի առումով կարևորվել է նաև այն հանգամանքը, որ ժամանակին ՀՀ ղեկավարությունը պատշաճ վերլուծության չենթարկելով թուրքական կողմի երկու երկրների միջև տնտեսական շփումները ակտիվացնելու նախաձեռնությունները, չէր էլ նկատում, որ դրանցում, փաստորեն, մեկտեղվում էին տնտեսական գործոնն ու ղարաբաղյան հիմնահարցի լուծման Թուրքիայի տարբերակը: Մինչդեռ, Թուրքիան իր կողմից առաջադրած նախապայմաններով փորձում էր ՀՀ-ին դարձնել իր կամակատարը և նրա միջոցով իր սեփական կամքը թելադրել նաև սփյուռքահայությանը: Անդրադարձ կատարելով հասարակական կառույցների մակարդակով հայ-թուրքական շփումներին, նշվել է, որ նման կառույցների գործունեությունն ի սկզբանե դատապարտված էր ձախողման' կողմերի ծայրահեղ հակադիր հայացքների պատճառով: Ժամանակի ՀՀ ղեկավարությունը, տեղյակ լինելով նման շփումներին, այնուամենայնիվ, պատշաճ վերլուծության չէր ենթարկել դրանց հնարավոր դրական և բացասական հետևանքները ինչպես ՀՀ-ի, այնպես էլ Սփյուռքի համար և չուներ հստակ դիրքորոշում այդ հարցում: Մինչդեռ, իրադարձությունների հետագա ընթացքը ցույց է տվել, որ Թուրքիան, շահարկելով նման շփումների առկայությունը, փորձել է Հայոց ցեղասպանության հարցը քաղաքական հարթությունից տեղափոխել գիտական և հասարակական քննարկումների ոլորտ' հերթական անգամ նպատակ ունենալով այդ կերպ հնարավորինս կասեցնել Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը: Մեծ հաշվով, նույն նպատակն էր հետապնդում նաև Թուրքիայի ղեկավարության կողմից առաջ քաշված «զրո խնդիր հարևանների հետ» կարգախոսը, որը, չնայած ձեռնարկած կոնկրետ քայլերին, այդպես էլ չի հանգեցնում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանը: Ուստի, ՀՀ- ի հետ հարաբերությունների հարցում թուրքական ղեկավարության որդեգրած քաղաքականության մեջ երբեմն առկայծող դրական միտումները կարելի է բացատրել Թուրքիայի աշխարհաքաղաքական զանազան շահախնդրություններով և, մասնավորապես, Եվրամիությանն անդամակցելու խնդրով: Կոնկրետ փաստերով ապացուցվել է, որ անգամ 2009 թ. հոկտեմբերի 10- ին ցյուրիխյան հայտնի արձանագրությունների ստորագրումն ի զորու չի լինում ստիպելու Թուրքիային կատարել իր կողմից ստանձնած պարտավորությունները և հրաժարվել Հայաստանի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու հարցում նախապայմաններ առաջադրելուց: Վերլուծելով ցյուրիխյան արձանագրությունների բովանդակությունը նշվել է, որ այն իր ամբողջության մեջ չէր բխում համայն հայության կենսական շահերից, քանզի արձանագրություններում առանձին դրույթներ և, հատկապես սահմանների փոխադարձ ճանաչման դրույթը, մեծ հաշվով անիմաստ էր դարձնում ինչպես Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացին հետամուտ լինելը, այնպես էլ հետագայում դրա հետևանքների հաղթահարմանն ուղղվելիք քայլերը: Հատուկ ուշադրություն է դարձվել նաև այն փաստին, որ քննարկվող ժամանակահատվածում Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացում նկատվում է նաև նոր երևույթ՝ առանձին եվրոպական երկրներ ընդունում են ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրենքներ, որոնց մի մասի անկատար լինելու հանգամանքն իր ազդեցությունն է թողնում դրանց հետագա ճակատագրի վրա: Ամփոփելով հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանն ուղղված ՀՀ երկրորդ նախագահի գործադրած ջանքերի արդյունքները, շեշտվել է, որ դրանք ևս, իր նախորդների նման, չեն հանգեցրել երկու երկրների միջև դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատմանը, մինչդեռ Թուրքիան, փաստորեն, կրկին հնարավորություն ստացավ աշխարհին ցույց տալ ՀՀ-ի հետ հարաբերությունները կարգավորելու իր «բուռն ձգտումը»: Հայոց ցեդասպանության 100-ամյակն ու ճանաչման հետագա ընթացքը ներկայացնելով հայ թուրքական հարաբերությունների համատեքստում, հատուկ ուշադրություն է դարձնում այն հանգամանքին, որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի նախաշեմին, պաշտոնական Թուրքիան չհրաժարվելով Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցում իր որդեգրած ժխտոոական դիրքորոշումից, այնուամենայնիվ, որոշակի փոփոխություններ է կիրառում այդ հարցում իր ռազմավարության մեջ: Նման փոփոխությունների իմաստը հանգում էր Էրդողանի և Դավութօղլուի կողմից առաջ քաշած «համատեղ վշտի» և «արդար հիշողության» թեզերին: Ընդգծվել է, որ թուրքական ժխտողականության նման նոր դրսևորումը պակաս վտանգավոր չէր, քանի որ դրանով փորձ էր արվում հավասարության նշան դնել «դահճի» և «զոհի» միջև: Այնուհետև նշվել է, որ Թուրքիայի նման մոտեցումը շոշափելի արդյունք չի տվել, քանի որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի համատեքստում շարունակվում էր աշխարհի տարբեր երկրների և միջազգային հեղինակավոր կազմակերպությունների կողմից Հայոց ցեղասպանության պաշտոնական ճանաչման և դատապարտման գործընթացը: Չի անտեսվել նաև այն փաստը, որ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի հռչակագրի ընդունումից հետո, հայ իրականության մեջ որպես ՀՀ արտաքին քաղաքական առաջնահերթություններ առաջ են քաշվում Ցեղասպանությունը ճանաչման դաշտից բացի, իրավական դաշտ փոխադրելու և միջազգային իրավունքը նոր հայրենազրկում «պատրիոցիդ» իրավական ձևակերպումով բարելավելու խնդիրը: Դրա հետ կապված շեշտվել է, նման գաղափարի իրագործումը ողջունելի լինելով հանդերձ պահանջելու է վիթխարի ջանք ու եռանդ: Բացի այդ, կարևորվել է նաև այն գաղափարը, որ նշված դրույթների կենսագործման հնարավորությունը շատ ավելի կմեծանա, եթե Հայաստանը դառնա տարածաշրջանի ազդեցիկ «խաղացողներից» մեկը՝ թելադրելով խաղի սեփական կանոնները: Ինչ վերաբերում է երկու երկրների միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու ՀՀ իշխանությունների հետագա ջանքերին, ապա ինքնին հասկանալի է, որ հնարավոր չէր անվերջ հանդուրժել Թուրքիայի ապակառուցողական մոտեցումն այդ հարցում և միանգամայն տրամաբանական էր, որ արդեն 2017 թ. սեպտեմբերի 20-ին ՄԱԿ- ի Գլխավոր ասամբլեայի նստաշրջանի ամբիոնից ՀՀ նախագահի ելույթը դարձավ առաջին քայլը ՀՀ-ի կողմից ցյուրիխյան արձանագրությունների չեղարկման ճանապարհին, գործընթաց, որն իր տրամաբանական ավարտին հասավ 2018 թ. մարտի 1-ին՝ ՀՀ նախագահի «Հայ- թուրքական հարաբերությունների կնքման ընթացակարգը դադարեցնելու վերաբերյալ» հրամանագրով: ; Всестороннее рассмотрение соответствующих фактов в статье показывает, что Турция одной из первых признала независимость Армении, но никаких дипломатических отношений между странами установлено не было, поскольку Анкара представила властям Армении предварительные условия: не упоминать Геноцид армян 1915 года, официально отказаться от претензий, оказать давление на то, чтобы остановить борьбу за Нагорный Карабах, признать суверенитет и территориальную целостность Азербайджана. При этом Турция потребовала от Республики Армения воздержаться от действий, противоречащих интересам Турции и любым способом нейтрализовать антитурецкую деятельность армян диаспоры. Республика Армения отвергла эти предварительные условия и требования, несовместимые с международной практикой. Турция, в свою очередь, заняла ярко выраженную антиармянскую позицию, в одностороннем порядке закрыв границу с Арменией, продолжая держать Армению в блокаде. Поэтому не случайно подходы Турции к нормализации отношений с Арменией во многом были обусловлены достижениями армянских вооруженных сил в Арцахе, ведь чем очевиднее были эти успехи, тем жестче становилась позиция Турции по отношению к Армении. Это проявилось во время освобождения Карвачара (начало апреля 1993 г.) вооруженными силами Армении, после чего Турция не только закрыла границу, но и начала накапливать войска у границы с Арменией, но резкая реакция России удержала Турцию от ее дальнейших действий. Считаем уместным упомянуть, что в обсуждаемый период такой подход Турции в вопросе нормализации отношений с Арменией представлял серьезную угрозу нашей национальной безопасности. Анализируя влияние экономического фактора, представляющего взаимный интерес, в армяно-турецких отношениях, было подчеркнуто, что каким бы благоприятным ни было развитие экономических отношений с Арменией для Турции, Армения не представляет серьезного интереса для Турции с точки зрения ее экономического развития. Некоторая активизация не дает нам оснований охарактеризовать это как серьезный прорыв в нормализации армяно-турецких отношений. Поэтому не случайно при определенной перспективе армяно-турецкого экономического сотрудничества турецкая сторона пыталась создать иллюзию некоторого прогресса в армяно-турецких отношениях с руководством Армении, тем самым побуждая руководство Армении убедить диаспору прекратить поощрение процесса международного признания Геноцида армян. Это обстоятельство, безусловно, также свидетельствует о влиянии процесса международного признания Геноцида армян на армяно-турецкие отношения. Что касается экономического фактора, то тот факт, что руководство Армении не проанализировало в свое время должным образом инициативы турецкой стороны по активизации экономических контактов между двумя странами, даже не уловило тот момент, что экономический фактор и турецкая версия решения Карабахского конфликта были комбинированными. Между тем, с выдвинутыми предварительными условиями Турция пыталась сделать Армению своим прислужником, и через нее диктовать свою волю также армянам диаспоры. Касаясь армяно-турецких контактов на уровне неправительственных организаций, было отмечено, что деятельность таких организаций изначально была обречена на провал из-за крайне противоположных взглядов сторон. Руководство Республики Армения в то время, зная о таких контактах, однако не проанализировало должным образом их возможные положительные и отрицательные последствия как для Республики Армения, так и для диаспоры: оно не выразило четкой позиции по этому вопросу. Между тем последующий ход событий показал, что Турция, используя наличие таких контактов, пыталась вывести вопрос Геноцида армян из политической в сферу научных и общественных дискуссий, в очередной раз стремясь остановить процесс международного признания Геноцида армян. По большому счету, той же цели преследовал выдвинутый турецким руководством лозунг «ноль проблем с соседями», который, несмотря на предпринятые конкретные шаги, не приводит к нормализации армяно-турецких отношений. Таким образом, позитивные иногда проблески в политике турецкого руководства в отношениях с Арменией можно объяснить различными геополитическими интересами Турции, в частности, вопросом вступления в Евросоюз. Конкретными фактами доказано, что даже факт подписания 10 октября 2009 года знаменитых Цюрихских протоколов не смог заставить Турцию выполнить взятые на себя обязательства, отказаться от выдвижения предварительных условий для установления дипломатических отношений с Арменией. Анализируя содержание Цюрихских протоколов, было отмечено, что это не полностью отвечает жизненно важным интересам всех армян, поскольку определенные положения протоколов, особенно положение о взаимном признании границ, делают бессмысленным продолжение процесса международного признания Геноцида армян, а также шаги, которые необходимо будет предпринять для преодоления последствий. Особое внимание было уделено тому факту, что в обсуждаемый период в процессе международного признания Геноцида армян наблюдается новое явление: некоторые европейские страны принимают законы, криминализирующие отрицание геноцида, некоторые из которых нельзя назвать доработанными, что также влияет на сам процесс в будущем. Подводя итоги усилий второго президента Армении по нормализации армяно-турецких отношений, было подчеркнуто, что они, как и при его предшественниках, не привели к установлению дипломатических отношений между двумя странами, а Турция, по сути, снова получила шанс показать миру свое «страстное желание» урегулировать отношения с Арменией. Представляя 100-летие Геноцида армян и дальнейший процесс признания в контексте армяно-турецких отношений, в статье обращается особое внимание на то, что накануне 100-летия Геноцида армян официальная Турция не отказывается от своей политики отрицания Геноцида армян, тем не менее, вносит некоторые изменения в свою стратегию. Смыслом таких изменений стали выдвинутые Эрдоганом и Давутоглу тезисы о «совместной скорби» и «справедливой памяти». Было подчеркнуто, что такое новое проявление турецкого отрицания было не менее опасным, поскольку это была попытка приравнять «палача» к «жертве». Далее было отмечено, что такой подход Турции не дал ощутимых результатов, поскольку в контексте 100-летия Геноцида армян продолжался процесс официального признания и осуждения Геноцида армян различными странами и авторитетными международными организациями. Тот факт, что после принятия резолюции 100-летия Геноцида армян в армянских реалиях не был оставлен без внимания вопрос переноса Геноцида в правовое поле помимо признания Геноцида, и совершенствования международного права, внеся новую формулировку - «патрицид». В этой связи было подчеркнуто, что реализация такой идеи, хотя и приветствуется, потребует огромных усилий и энергии. Кроме того, была отмечена идея о том, что возможность реализации этих положений будет намного больше, если Армения станет одним из влиятельных «игроков» в регионе, диктующих свои правила игры. Что касается дальнейших усилий властей Армении по установлению дипломатических отношений между двумя странами, то очевидно, что терпеть деструктивный подход Турции к этому вопросу бесконечно не представлялось возможным. Следовательно, выступление Президента Республики Армения 20 сентября 2017 года с трибуны Генеральной Ассамблеи ООН стало первым логическим шагом на пути к отмене Цюрихских протоколов Республикой Армения, процесс, который пришел к своему логическому завершению 1 марта 2018 года указом Президента РА «О прекращении процедуры установления армяно-турецких отношений». Мало того, что Турция не установила дипломатические отношения с Арменией, но и через 100 лет после турецко-армянской войны, 27 сентября 2020 года сделала попытку силой дать решение своему предусловию по Арцахскому вопросу. Путем ее непосредственного подстрекательства и поддержке «братскому» Азербайджану война, развязанная против Республики Арцах и Республики Армения, посредством военной агрессии было захвачено около 75% территории Республики Арцах, не только 7 ранее освобожденных районов, но также Гадрут и Шуши. Не удовлетворившись всем этим, по совету той же Турции, Азербайджан в мае 2021 года вторгся на суверенную территорию независимой Республики Армения, создав реальную угрозу существованию армянской государственности, реальную «угрозу безопасности армянского народа», пытаясь через так называемый Зангезурский коридор соединить через Нахичевань Азербайджан и Турцию для реализации давней программы пантюркизма.
In March 2011, rallies and demonstrations started in Syria, which later developed into an armed conflict and large-scale military operations between the Syrian government and opposition all over the country. With the gradual escalation of the conflict at the end of 2011, the Syrian government adopted a strategy of defending the western territories and regional centers, which were of strategic importance in Syria, and avoiding large-scale military operations in these areas. The situation in Syria changed dramatically at the end of 2015. It was due to Russia's direct military assistance to the Syrian government.The Syrian conflict has affected regional and extra-regional developments in the Middle East, paving the way for new realities, for the active engagement of a number of power centers in the Middle East and the processes of various formats aimed at a peaceful resolution of the conflict.During the conflict (2011-2020) there were some results in the negotiation process (regulated by various international formats) of the crisis. Though they had mainly solved problems partially in certain parts of Syria, the importance of meetings in such formats cannot be underestimated. The peculiarity and global nature of the conflict provided no other solution than partial solutions to the Syrian crisis, which had an enormous impact and created opportunities for the views of the conflicting parties to be heard. The aforementioned resolution processes of the conflict allow us to assume that the parties involved in the conflict have shifted to a partial solution to the Syrian crisis. It presupposes a short-term solution or freezing of issues related to some areas of military-political and socio-economic importance, ensuring predictability of developments, after which it will be possible to get a comprehensive agreement on the Syrian conflict.The Syrian conflict has long ceased to be a Middle Eastern regional reality, affecting global processes. Conflict resolution must have both regional and extra-regional dimensions, based on sensible and sincere approaches, which should prompt parties concerned with a quick resolution to the conflict to find the key to resolving the Syrian issue. ; 2011թ. մարտին Սիրիայում սկսվեցին բողոքի ցույցերը, որոնք վերաճեցին զինված բախումների և լայնածավալ ռազմական գործողությունների ողջ երկրում կառավարական ուժերի և ընդդիմության միջև: Իրավիճակը կտրուկ փոխվեց 2015թ. վերջին, երբ Ռուսաստանը կառավարությանն ուղղակի ռազմական օգնություն ցույց տվեց: Ճգնաժամին ուղեկցող բանակցային գործընթացն ընթացավ տարբեր ձևաչափերով և միայն մասամբ հարթեց ծագած խնդիրները: Հակամարտության լայնամասշտաբ բնույթը թույլ չտվեց ավելին, քան մասնատված լուծումներ: Բայց դրանք նաև հնարավորություն ստեղծեցին կողմերի տեսակետները լսելու համար: Սիրիայում արյունալի հակամարտությունը վաղուց դադարել է լինել այս երկրի ներքին գործը: Դրա կարգավորումը, անշուշտ, պետք է ունենա նաև արտատարածաշրջանային հարթություն՝ հիմնված ողջամիտ մոտեցումների վրա: ; С марта 2011 г. в Сирии начались акции протеста, которые переросли в вооружённые столкновения и крупномасштабные военные действия по всей стране между правительственными войсками и оппозицией. Ситуация резко изменилась к концу 2015 г., когда Россия оказала непосредственную военную помощь правительству. Переговорный процесс, сопровождавший кризис, протекал в разных форматах и лишь частично сглаживал возникшие проблемы. Масштабный характер конфликта не позволял большего, чем фрагментарноые решения. Но и они создали возможность, чтобы мнения сторон были услышаны. Кровопролитный конфликт в Сирии давно перестал быть внутренним делом этой страны. Его урегулирование непременно должно также иметь и внерегиональное измерение, основанное на разумных подходах.
香港大学では、機関リポジトリである「香港大学スカラーズ・ハブ(研究者網の中核)」推進に向けた強固な手法を構築するために、様々な取組みがおこなわれてきました。香港の主要な研究資金提供機関である、大学補助金委員会(University Grants Committee)からの要請により、香港大学は現在、全ての学部に対して「知識交換(Knowledge Exchange)」への参加を義務付けています。この取組みには、香港大学が知識と技術を生み出し、それらを企業、政府および地域社会と共有するという活動が含まれています。スカラーズ・ハブを香港大学における「知識交換」の牽引役とするために、現在香港大学に属している各研究者のウェブページ「ResearcherPages」が開設されました。このページでは、現在のビブリオメトリクスおよびスコーパスとウェブオブサイエンスからの共同研究者の目録をインポートすることができます。共同研究者、文献引用者、そしてダウンロード数を表した図が、各著者毎に構築されており、データベースのフィールドには、各著者の契約研究分野およびメディア対応分野・言語が表示されます。スカラーズ・ハブでは、一貫性のある形で、香港大学の全ての研究者の指標を閲覧することができます。香港大学の「知識交換」に従事する必要性、同分野の研究者の中で突出したいと願う自然な気持ちが、指標そして読者数を増加させようという、香港大学の著者の強固な意欲を生み出しているのです。この結果として、スカラーズ・ハブへの論文登録数は増加しています。 ; At the University of Hong Kong, several endeavours have converged to create a robust method of populating its institutional repository, "The HKU Scholars Hub". At the request of the main funder of research in Hong Kong, the University Grants Committee, HKU now requires all its faculties to show "Knowledge Exchange (KE)", which includes the act of making HKU generated knowledge and skill sets accessible to business, government and the community. In order for the Hub to become a vehicle of HKU KE, ResearcherPages for each current HKU researcher have been added, which import current bibliometrics and lists of collaborators from Scopus and Web of Science. Maps of collaborators, citers, and downloads are created for each author. Fields are displayed for each author, for contract research, and subjects on which media spokesmanship are available. The Hub shows these metrics in a consistent manner for every HKU researcher across the university. The need to comply with HKU KE, and the natural desire to stand out among one's peers has created strong incentive among HKU authors to increase these metrics, and their readership. The population rate of the Hub has increased accordingly. ; published_or_final_version ; Digital Repository Federation International Conference 2009, Tokyo, 3-4 Dec 2009, p. 90-95
