Suchergebnisse

Celem tekstu jest wskazanie na nową dyplomacją publiczną jako na obszar badawczy, który wymaga podejścia interdyscyplinarnego. Na obecnym etapie rozwoju tej dyscypliny dominują podejścia badawcze i narzędzia zaczerpnięte z nauki o stosunkach międzynarodowych. Autorka postuluje włączenie podstawowych paradygmatów badań nad komunikacją polityczną do analizy nowej dyplomacji publicznej. Na razie jednak nie można wskazać takiego podejścia badawczego, które wychodziłoby poza prostą sumę metod stosowanych w nauce o stosunkach międzynarodowych i badaniach nad komunikacja polityczną. Na potrzeby artykułu dyplomacja publiczna została zdefiniowana jako symetryczna forma międzynarodowej komunikacji politycznej, której celem jest wspieranie osiągnięcia celów państwa za granicą poprzez wpływanie na opinię publiczną. Współcześnie dyplomację publiczna określa się jako "nową", aby odróżnić ją od dyplomacji publicznej Stanów Zjednoczonych, uprawianą przed 1999 r. oraz wskazać na dostosowanie tej formy komunikacji politycznej do procesów globalizacji, w tym do rosnącego znaczenia aktorów niepaństwowych w stosunkach międzynarodowych. W tym ujęciu dyplomacja publiczna nie jest tożsama z propagandą. ; The paper has the objective to present public diplomacy as a discipline requiring interdisci - plinary approach. At the current stage of development of the discipline, the approach rooted in the theory of international relations is dominating. The author suggests inclusion of the tools used for the analysis of political communication into the body of research on new public diplo - macy. Therefore, there is nothing more as an aggregate of paradigms and tools of two disciplines implemented at the moment. Public diplomacy was defined in the paper as a symmetrical form of international, political communication targeted at foreign public opinion in order to facilitate the achievement of the goals of state abroad. Currently, the adjective "new" as added to public diplomacy, means that new public diplomacy is different from informational public diplomacy of United States before the liquidation of USIA. The new public diplomacy acknowledges non state organizations as ac - tors of international relations and adjusts to the logic of globalization. New public diplomacy should not be equalized with political propaganda

Operations under the auspices of the Security Council mandate span over 70 years. Repeatedly involved in resolving armed conflicts, they have made a significant contribution to ensuring security and stability around the world. In practice, they have taken the form of operations by individual states, coalitions, other international organizations or simply as United Nations missions composed of contingents provided by Troop Contribution Countries (TCC). While operations under the auspices of the United Nations have been involved on several occasions in offensive activities under Chapter VII of the Charter of the United Nations, and the question of responsibility for these actions has been the subject of many legal analyses and judgments, missions organized by the United Nations are always recognized as neutral, and their activities as conciliatory and focused on monitoring the cessation of hostilities, or supervising the disengagement between the parties of the conflict, with the use of force limited to self-defence. Thus, such operations benefited from legal protection, and any action against them was considered a violation of international law. The current engagement of United Nations goes far beyond the traditional understanding of peacekeeping operations. UN missions are frequently authorized to employ all necessary means, up to and including the use of lethal force or even neutralization of the armed group. This creates a situation where in the light of International Humanitarian Law, such actions can be recognized as involvement in armed conflict. This article is intended to show the problems that the international community will soon face to in using United Nations' missions as an instrument for resolving armed conflicts and as a tool for restoring peace and providing stability and securityin the area of operations. It presents the processes of decision-making and subordination, which in some circumstances might result in the United Nations missions being deprived of legal protection and, in addition, made liable for non-compliance with the provisions of International Humanitarian Law. ; Operations under the auspices of the Security Council mandate span over 70 years. Repeatedly involved in resolving armed conflicts, they have made a significant contribution to ensuring security and stability around the world. In practice, they have taken the form of operations by individual states, coalitions, other international organizations or simply as United Nations missions composed of contingents provided by Troop Contribution Countries (TCC). While operations under the auspices of the United Nations have been involved on several occasions in offensive activities under Chapter VII of the Charter of the United Nations, and the question of responsibility for these actions has been the subject of many legal analyses and judgments, missions organized by the United Nations are always recognized as neutral, and their activities as conciliatory and focused on monitoring the cessation of hostilities, or supervising the disengagement between the parties of the conflict, with the use of force limited to self-defence. Thus, such operations benefited from legal protection, and any action against them was considered a violation of international law. The current engagement of United Nations goes far beyond the traditional understanding of peacekeeping operations. UN missions are frequently authorized to employ all necessary means, up to and including the use of lethal force or even neutralization of the armed group. This creates a situation where in the light of International Humanitarian Law, such actions can be recognized as involvement in armed conflict. This article is intended to show the problems that the international community will soon face to in using United Nations' missions as an instrument for resolving armed conflicts and as a tool for restoring peace and providing stability and securityin the area of operations. It presents the processes of decision-making and subordination, which in some circumstances might result in the United Nations missions being deprived of legal protection and, in addition, made liable for non-compliance with the provisions of International Humanitarian Law.

The European Union is facing numerous internal and external crises which may affect its future operations. The crises may undermine the present integration model. They may even result in the EU's considerable transformation and exert impact upon its international position. The crises stem from member states' vast differences of opinion on methods for dealing with the internal and external challenges. The most critical of the challenges include the Eurozone crisis, attitude towards refugees and migrants from the Near East and Africa, and diverse approaches towards Russia in connection with the annexation of Crimea and with the conflict in Eastern Ukraine. They all illustrate a deep rift not only among member states but also within individual countries of the EU. ; Unia Europejska boryka się z licznymi kryzysami o charakterze wewnętrznym i zewnętrznym, które mogą wpłynąć na jej funkcjonowanie w przyszłości. Ich skutki mogą podważyć obecny model integracji i doprowadzić nawet do znaczącej transformacji UE oraz wpłynąć na jej międzynarodową pozycję. U podstaw obecnych kryzysów leżą poważne różnice zdań pomiędzy państwami członkowskimi co do radzenia sobie z wyzwaniami tak wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi stojącymi przed Unią Europejską. Do najważniejszych można zaliczyć kryzys w strefie euro, stosunek do uchodźców i migrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki oraz zróżnicowane podejście do Rosji w związku z aneksją Krymu i konfliktem we wschodniej Ukrainie. Wszystkie one są ilustracją głębokich podziałów nie tylko pomiędzy państwami członkowskimi, ale również w ramach poszczególnych państw.

Unia Europejska boryka się z licznymi kryzysami o charakterze wewnętrznym i zewnętrznym, które mogą wpłynąć na jej funkcjonowanie w przyszłości. Ich skutki mogą podważyć obecny model integracji i doprowadzić nawet do znaczącej transformacji UE oraz wpłynąć na jej międzynarodową pozycję. U podstaw obecnych kryzysów leżą poważne różnice zdań pomiędzy państwami członkowskimi co do radzenia sobie z wyzwaniami tak wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi stojącymi przed Unią Europejską. Do najważniejszych można zaliczyć kryzys w strefie euro, stosunek do uchodźców i migrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki oraz zróżnicowane podejście do Rosji w związku z aneksją Krymu i konfliktem we wschodniej Ukrainie. Wszystkie one są ilustracją głębokich podziałów nie tylko pomiędzy państwami członkowskimi, ale również w ramach poszczególnych państw. ; The European Union is facing numerous internal and external crises which may affect its future operations. The crises may undermine the present integration model. They may even result in the EU's considerable transformation and exert impact upon its international position. The crises stem from member states' vast differences of opinion on methods for dealing with the internal and external challenges. The most critical of the challenges include the Eurozone crisis, attitude towards refugees and migrants from the Near East and Africa, and diverse approaches towards Russia in connection with the annexation of Crimea and with the conflict in Eastern Ukraine. They all illustrate a deep rift not only among member states but also within individual countries of the EU.

The aim of the study is to evaluate changes in the net international investment position in the European Union in the years 2006–2014 in the context of compliance within the framework of the announced process of macroeconomic disturbances. It was reviewed of the most important theoretical concepts. The goal of the article is a critical analysis of the literature of the subject and analysis of statistical data regarding the international investment position of countries for the period 2006–2014. On this basis, it was made an attempt to assess the current movement behavior of the MPI net balance in the EU. In the EU there are significant differences in capital flows measured by the net international position. The outbreak of the crisis in 2008 caused changes in trend in the development of the capital structure in MPI. During 2006–2014 increased the absolute value of the assets and liabilities of MPI. In most EU countries deepens the negative balance of financial flows of international investment position to GDP of the countries. ; Celem opracowania jest próba ocenienia zmian, jeśli chodzi o międzynarodową pozycję inwestycyjną netto45w krajach Unii Europejskiej w latach 2006–2014 w kontekście przestrzegania zaleceń w ramach ogłoszonej procedury zakłóceń makroekonomicznych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu najważniejszych koncepcji teoretycznych, będących punktem wyjścia dalszych rozważań. W tym celu przeanalizowano literaturę przedmiotu oraz dane statystyczne dotyczące międzynarodowej pozycji inwestycyjnej krajów w latach 2006–2014. Na tej podstawie spróbowano ocenić współczesne tendencje dotyczące salda netto MPI w UE. W krajach UE występują znaczące różnice w przepływach kapitału mierzonego międzynarodową pozycją netto. Wybuch kryzysu w 2008 r. wywołał zmiany w tendencji w kształtowaniu się struktury kapitału w MPI. W okresie 2006–2014 następuje wzrost absolutnych wartości aktywów oraz pasywów MPI. W większości krajów UE pogłębia się ujemne saldo przepływów finansowych międzynarodowej pozycji inwestycyjnej względem PKB badanych krajów.

In this paper Author has defined and classified a "militarized non-state actor" pointing that this term comprises many different non-state actors like for example: political parties with their military wings, international criminal groups, terrorist organizations, private military companies or independence movements. It is also a disputable issue if armed forces deployed within governmental organizations (like theUNorNATO) are treated as militarized non-state actors or not.Lebanese Hizballah has been used here as an example to describe the specificity of a militarized non-state actor. Hizballah has its own armed forces and has been active in international relations. As a result of the analysis, such actors like Hizballah are well adoptable to new phenomena and processes which occurred in international relations, they are challenging states in their activities, moreover: they are used in many cases by states to achieve their goals. It shows the ambiguity in functioning of such a non-state actor. ; In this paper Author has defined and classified a "militarized non-state actor" pointing that this term comprises many different non-state actors like for example: political parties with their military wings, international criminal groups, terrorist organizations, private military companies or independence movements. It is also a disputable issue if armed forces deployed within governmental organizations (like theUNorNATO) are treated as militarized non-state actors or not.Lebanese Hizballah has been used here as an example to describe the specificity of a militarized non-state actor. Hizballah has its own armed forces and has been active in international relations. As a result of the analysis, such actors like Hizballah are well adoptable to new phenomena and processes which occurred in international relations, they are challenging states in their activities, moreover: they are used in many cases by states to achieve their goals. It shows the ambiguity in functioning of such a non-state actor.

W artykule podjęto się próby zdefiniowania i sklasyfikowania "zmilitaryzowanego aktora niepaństwowego" wskazując przy tym, że termin ten obejmuje szeroka grupę podmiotów niepaństwowych takich jak: partie polityczne ze swoim skrzydłem zbrojnym, międzynarodowe grupy przestępcze, organizacje terrorystyczne, prywatne firmy wojskowe czy ruchy narodowo- wyzwoleńcze. Dyskusyjna pozostaje obecność w tej grupie kontyngentów wojskowych rządowych organizacji międzynarodowych. Posługując się przykładem libańskiego Hezbollahu, który od początku swojego istnienia dysponuje własnymi siłami zbrojnymi i wykazuje dużą aktywność w stosunkach międzynarodowych, dokonano próby charakterystyki zmilitaryzowanego aktora niepaństwowego. Okazało się, że tego typu aktorzy jak Hezbollah dobrze adaptują się do nowych zjawisk i procesów międzynarodowych ; stanowią spore wyzwanie dla państw, które dysponują zaawansowanymi siłami zbrojnymi oraz jednocześnie są wykorzystywani przez inne państwa do realizacji swoich celów. Zatem rola takiego uczestnika we współczesnych stosunkach międzynarodowych ma charakter złożony. ; In this paper Author has defined and classified a "militarized non-state actor" pointing that this term comprises many different non-state actors like for example: political parties with their military wings, international criminal groups, terrorist organizations, private military companies or independence movements. It is also a disputable issue if armed forces deployed within gov - ernmental organizations (like the UN or NATO) are treated as militarized non-state actors or not. Lebanese Hizballah has been used here as an example to describe the specificity of a milita - rized non-state actor. Hizballah has its own armed forces and has been active in international re - lations. As a result of the analysis, such actors like Hizballah are well adoptable to new phenomena and processes which occurred in international relations, they are challenging states in their activities, moreover: they are used in many cases by states to achieve their goals. It shows the ambiguity in functioning of such a non-state actor.

Both the present theory of international conflicts and recent development in international relations in the sphere of procedures and bases for pacific solution of international disputes call for an urgent re-examination of a number of relevant problems involved. There are three such problems the examination of which is essential to meet the necessity of a new approach to international disputes and their solution by pacific means. First of all it seems to be of primary importance to propose a new and more adequate systematization of international disputes using such criteria as they appeared to have played in practice decisive role in the originating (sources) of particular disputes their stages and possible mutations. The author proposes five such criteria which give an opportunity to systematize all disputes and show them in the light of variety of characteristic features. These criteria are as follows: a) substance of the dispute (the subject matter may be territorial or personal), b) persons meaning parties to a dispute (there may by bilateral or multilateral disputes; disputes between states, states and an organization, or between organizations etc.), c) the factor of time which may have and material significance or plays a formal and procedural role, d) the factor of the locus in the meaning of the character of circumstances (local, regional or universal) which bear upon sources of a particular dispute, and e) the factor of forum which shows whether and under what conditions a particular dispute may be discussed on the international plane or falls within the exclusive national jurisdiction. The visible decline of using existing devices and means of pacific solution of international disputes as listed in the article 33 of the Charter tends to expose the international peace to a real danger. There is therefore a further need of thorough research of present practices spontaneously and often informally developing. The author gives a number of such instances which together with some other propositions may be used as a helpful indication by drafting new devices and institutions of pacific solution of international disputes. Finally there is another problem which consists in an hypothesis that there is an intimate relation between particular types of international disputes and means best calculated to bring such disputes to an desirable end. In other words the problem put forward by the author lies in an answer to the question whether there may be found a guiding rule or set of rules which would facilitate the proper choice of particular procedure best fiting in with requirements and nature of a given dispute. ; Digitalizacja i deponowanie archiwalnych zeszytów RPEiS sfinansowane przez MNiSW w ramach realizacji umowy nr 541/P-DUN/2016

An element which should be analysed was the underestimation by Poland of the fears of Belarus concerning Polonisation and the activities of the Catholic Church. Initially, issues which were of slight importance to Poland later became the main reason for serious divergences in bilateral understanding. Also of importance is the question of the awareness on the Polish side of the change in the geopolitical future of Belarus following Poland's accession to NATO. Political changes in Belarus in the years 1994-1996 were analysed in this work as well as their influence on the deterioration of mutual relations. It was also important to answer the question about the reasons for the ineffectiveness of the policy of critical dialogue with Belarus and the causes of the conflict concerning the Polish minority in 2005.

The subject of this paper touches upon the prohibition to use force, and military force in particular, by States in self-defence. This is a classical example of an important and still very topical issue in international law practice. The right of each State to self-defence is perceived as one of the fundamental rights provided for in customary as well as positive international law. And yet, the exercise of this right has always raised many controversies and questions resulting, on the one hand, from the fact that the concept of self-defence has evolved over years, and, on the other hand, because of the recent tendencies to legalise different military actions carried out outside the framework of the United Nations Charter. These tendencies, presented in the paper in the context of military actions taken by states in situations of a potential terrorist attack, are described as either a pre-emptive, or a preventive use of military force. The author then concludes that although in the event of a pre-emptive military action taken by a State in reliance of its right to self-defence it may be justified to rely on the legal construction of self-defence, in the context of a preventive military operation, such reliance would be much more risky, if not inadmissible. A preventive use of military force fails to meet the criteria of legality of self-defence set forth in the UN Charter, as well as those resulting from international customary law. ; Problematyka artykułu nawiązuje do klasycznej, ale niezwykle ważnej i aktualnej w praktyce międzynarodowej problematyki zakazu użycia siły, zwłaszcza siły zbrojnej. Dotyczy bowiem możliwości podejmowania i realizowania przez państwa działań zbrojnych pod postacią samoobrony. Prawo każdego państwa do użycia siły w ramach samoobrony było i jest postrzegane jako jedno z praw fundamentalnych, gwarantowanych zarówno przez zwyczajowe, jak i pozytywne prawo międzynarodowe. Jego realizacja w praktyce budzi jednak wiele kontrowersji i pytań. Są one związane zarówno z ewolucją samej instytucji samoobrony, jak również z nowymi tendencjami w zakresie legalizowania różnych akcji zbrojnych dokonywanych poza ramami Karty Narodów Zjednoczonych. Autor prezentuje te tendencje, zwłaszcza w kontekście działań zbrojnych podejmowanych przez państwa w sytuacji potencjalnego zagrożenia atakami terrorystycznymi, a określanych jako uprzedzające i prewencyjne użycie siły. W konkluzji autor stwierdza, że o ile w wypadku zbrojnej operacji uprzedzającej uzasadnione jest odwoływanie się do konstrukcji prawnej samoobrony, o tyle w wypadku zbrojnej operacji prewencyjnej jest to znacznie bardziej ryzykowne, a wręcz nieuprawnione. Prewencyjne użycie siły zbrojnej nie spełnia bowiem kryteriów legalności samoobrony – zarówno tych określonych w Karcie Narodów Zjednoczonych, jak i tych wynikających z prawa zwyczajowego.

Dynamism and complexity of international environment is reflected in Incessant rotation of values. Experience and knowledge from disaster of Two Enormous World Wars, grounded in complicated structure of contemporary world - democratic values, which have dominated circle of principles. The main role in this process was plaid by United Nations, that became promoter of peace and regard for otherness. The author analyze how international community had been changed. The awareness of circulation of values determines the way of human thinking and proclaimed such important factors in global system. Disproportions in development in different parts of the World are escalated by increasing economic cooperation between international actors, and Hi­tech achievements. Singular nation cannot solve this issue by itself. Challenges of globalization like: poverty and hunger, pollution, or gender unequal, demand transnational activity. Most of those disadvantages has argued how necessary global social movements are to neutralize global disproportions. The author notices that social activities in global assessment created new attitude for global citizens. Members of this new global community identify world as a common place. That project has been creating and in authors opinion belongs to one of the most important challenge in the future.

Publications in western specialized journals which describe the Russian Federation's international behavior have always followed a certain paradigm of international relations. The article is an analysis of opinions and beliefs held by commentators and analysts writing for "Foreign Affairs", based on their publications about the annexation of Crimea by the Russian Federation on march 2014. They have been scrutinized using three predominant theories of international relations: realism, liberalism and constructivism. The research proved that western commentators and analysts writing about the annexation of Crimea usually present a single paradigm of international relations. Moreover, they believe it to be the only effective tool in explaining countries' foreign policy, thereby depreciating the value and usefulness of other paradigms. ; Publikacje w zachodniej prasie specjalistycznej dotyczące zachowań międzynarodowych Federacji Rosyjskiej od zawsze wpisują się w jakiś konkretny paradygmat stosunków międzynarodowych. Artykuł jest analizą opinii i poglądów prezentowanych przez komentatorów i analityków publikujących na łamach "Foreign Affairs", przeprowadzoną na podstawie ich publikacji dotyczących aneksji Krymu przez Federację Rosyjską w marcu 2014 r. Przeanalizowano je przez pryzmat trzech teorii stosunków międzynarodowych głównego nurtu, tj. realizmu, liberalizmu i konstruktywizmu. W wyniku badań uzyskano potwierdzenie opinii, iż zachodni komentatorzy i analitycy zazwyczaj wyraźnie prezentują wybrany paradygmat stosunków międzynarodowych, pisząc o aneksji Krymu. Ponadto uznają, iż jest on jedynym skutecznym narzędziem wyjaśniania polityki zagranicznej państw, a tym samym deprecjonują znaczenie i przydatność pozostałych paradygmatów.

The main objective of this article is to analyze the effects of transformation of the IMF working model, launched in 2006, accelerated since 2010, and identified as the most fundamental governance overhaul in the Fund's 65-year history and the biggest ever shift of influence in favor of emerging market and developing countries to recognize their growing role in the global economy. This article, set within the institutional framework of global governance and critical international political economy, attempts to clarify whether the IMF reform focused on modifying the size of member countries' participation in the share capital of the Fund, resulted in significant increase of voting power of emerging markets and developing states or rather was example of global economic governance dysfunctionality. ; W niniejszym artykule głównym celem będzie analiza efektów przekształceń modelu funkcjonowania MFW, zapoczątkowanych w 2006 r. w Singapurze, realizowanych w głównej mierze od 2010 roku i określanych jako najbardziej fundamentalna reorganizacja zarządzania w 65-letniej historii MFW i największe dotychczasowe przesunięcie wpływów na korzyść rynków wschodzących i państw rozwijających się. Artykuł ten, usytuowany w ramach instytucjonalnego nurtu badań nad globalnym zarządzaniem i wykorzystujący podejście badawcze, które określa się mianem krytycznej międzynarodowej ekonomii politycznej, będzie stanowił próbę odpowiedzi na pytanie czy reforma, polegająca na modyfikacji wielkości partycypacji poszczególnych państw w kapitale zakładowym Funduszu, czyli udziału w tzw. kwocie i wynikających z jej wielkości liczby głosów przypadających na państwa członkowskie, była nią w istocie, czy raczej stanowiła przykład dysfunkcjonalności global economic governance.

W niniejszym artykule głównym celem będzie analiza efektów przekształceń modelu funkcjonowania MFW, zapoczątkowanych w 2006 r. w Singapurze, realizowanych w głównej mierze od 2010 roku i określanych jako najbardziej fundamentalna reorganizacja zarządzania w 65-letniej historii MFW i największe dotychczasowe przesunięcie wpływów na korzyść rynków wschodzących i państw rozwijających się. Artykuł ten, usytuowany w ramach instytucjonalnego nurtu badań nad globalnym zarządzaniem i wykorzystujący podejście badawcze, które określa się mianem krytycznej międzynarodowej ekonomii politycznej, będzie stanowił próbę odpowiedzi na pytanie czy reforma, polegająca na modyfikacji wielkości partycypacji poszczególnych państw w kapitale zakładowym Funduszu, czyli udziału w tzw. kwocie i wynikających z jej wielkości liczby głosów przypadających na państwa członkowskie, była nią w istocie, czy raczej stanowiła przykład dysfunkcjonalności global economic governance. ; The main objective of this article is to analyze the effects of transformation of the IMF working model, launched in 2006, accelerated since 2010, and identified as the most fundamental governance overhaul in the Fund's 65-year history and the biggest ever shift of influence in favor of emerging market and developing countries to recognize their growing role in the global economy. This article, set within the institutional framework of global governance and critical international political economy, attempts to clarify whether the IMF reform focused on modifying the size of member countries' participation in the share capital of the Fund, resulted in significant increase of voting power of emerging markets and developing states or rather was example of global economic governance dysfunctionality.

Globalisation is a phenomenon which is of great importance in the process of formation of a new international environment. One of the most important features of globalisation is an increase of interdependence between the entities on the international stage. It is undeniable that one of such entities is the European Union, which is playing more and more important role also on the political plane. As a homogeneous body, it undoubtedly appears to be a partner which may actively and efficiently engage in the maintenance of international order. In this case, there is one condition – creation of common military capabilities. Owing to them, the European Union may gain an effective tool for reacting to the threats to security which occur in Europe and its immediate surroundings.The aim of the article is to present the contribution that the European Union brings to the fight against threats to international security. The article begins with a description of the international security environment after the collapse of the two-block system and the introduction of the motives that prompted the emerging European Union to undertake efforts to build joint military capabilities independent of NATO. Next, the author describes the military capabilities in the field of emergency response that the European Union has within the framework of the Common Security and Defense Policy. In this part of the article, the author, when analyzing the cases of the actual involvement of the European Union in solving crises, attempted to assess the readiness of forces available to the Union and the actual will to use them to overcome crises that threaten the security of Europe in its close environment. In the conclusions, the author pointed out mainly deficiencies in the decision-making sphere concerning security and defense policy, the elimination of which would allow the European Union to respond more effectively to threats and thus fulfill the role of the creator of the international security environment.Key words: security policy; European security; European Union; military cooperation in Europe; European integration. ; Globalisation is a phenomenon which is of great importance in the process of formation of a new international environment. One of the most important features of globalisation is an increase of interdependence between the entities on the international stage. It is undeniable that one of such entities is the European Union, which is playing more and more important role also on the political plane. As a homogeneous body, it undoubtedly appears to be a partner which may actively and efficiently engage in the maintenance of international order. In this case, there is one condition - creation of common military capabilities. Owing to them, the European Union may gain an effective tool for reacting to the threats to security which occur in Europe and its immediate surroundings.The aim of the article is to present the contribution that the European Union brings to the fight against threats to international security. The article begins with a description of the international security environment after the collapse of the two-block system and the introduction of the motives that prompted the emerging European Union to undertake efforts to build joint military capabilities independent of NATO. Next, the author describes the military capabilities in the field of emergency response that the European Union has within the framework of the Common Security and Defense Policy. In this part of the article, the author, when analyzing the cases of the actual involvement of the European Union in solving crises, attempted to assess the readiness of forces available to the Union and the actual will to use them to overcome crises that threaten the security of Europe in its close environment. In the conclusions, the author pointed out mainly deficiencies in the decision-making sphere concerning security and defense policy, the elimination of which would allow the European Union to respond more effectively to threats and thus fulfill the role of the creator of the international security environment.Key words: security policy, European security, European Union, military cooperation in Europe, European integration. ; Явищем, яке безсумнівно має значення у процесі формування нового міжнародного середовища є глобалізація. Однією з найважливіших особливостей глобалізації є зростання взаємозв'язків між суб'єктами на міжнародній арені. Безперечно, організацією, яка відіграє все важливішу роль на політичному рівні є Європейський Союз. Як одностайний організм, вона неодмінно є партнером, здатним активно та ефективно займатися підтримкою міжнародного порядку. У цьому випадку необхідно створити спільні військові сили. Завдяки ним Європейський Союз може отримати дієвий інструмент, спрямований на реагування на виникаючі загрози безпеці в Європі та її найближчого оточення.Мета статті – представити внесок, який Європейський Союз присвячує боротьбі з загрозами міжнародної безпеки. Стаття починається з опису міжнародного безпекового середовища після розпаду двоблокової системи та мотивів, які спонукали держави-члени Європейського Союзу до здійснення спроб щодо створення спільних збройних сил, незалежних від військового потенціалу НАТО. Потім автор робить опис військового потенціалу в області кризового реагування, яким володіє Європейський Союз в рамках Спільної політики безпеки та оборони. У цій частині статті автор, аналізуючи реальні випадки участі ЄС у вирішенні кризових ситуацій, робить спробу оцінити стан готовності сил, що ЄС має в своєму розпорядженні, і бажання їх фактичного використання у врегулюванні криз, які загрожують безпеці Європи в безпосередній близькості. У висновках автор вказує на основні недоліки у сфері прийняття рішень з питань безпеки та оборонної політики, усунення яких дозволило б Європейському Союзу ефективніше реагувати на загрози і, таким чином, виступати в ролі творця середовища міжнародної безпеки.Ключові слова: політика безпеки; європейська безпека; Європейський Союз; військове співробітництво в Європі; європейська інтеграція.