Suchergebnisse

The foreign policy of Israel towards Iran relies on the shared understanding of the leadership and the public in Israel of the reality, and hence agreement is also built regarding the steps that should be undertaken regarding Iran and its nuclear program. Through research of the social representations, it will be possible to identify the core images and bases of agreement of society in Israel and to identify the existence of alternative understanding of subgroups, which exist in parallel in the society. The findings indicate that the heterogeneity in Israeli society is expressed also in the collection of images and explanations regarding the nature of the State of Israel and re¬garding the Iranian threat. In the Jewish group it is possible to identify two systems of core repre¬sentations: the first is collection of images of the Holocaust and the second is images of the Israeli-Arab conflict. In the Arab group differences among its sub-groups was found. Groups whose sons serve in the Israeli military created discourse similar to the Jewish group, and the other Arabs formed images around the status as a minority in the Jewish nation state. ; Polityka zagraniczna Izraela wobec Iranu opiera się na założeniu, że Iran stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa także ze względu na program atomowy. W ramach badań nad społeczną reprezentacją w Izraelu, postrzeganie Iranu jest różne tak, jak heterogeniczne jest społeczeństwo izraelskie. W ustaleniach badawczych w grupie żydowskiej można wyróżnić dwa podstawowe czynniki wpływające na postrzeganie zagrożenia ze strony Iranu. Są nimi doświadczenie Holocaustu oraz konfliktów arabsko-izraelskich. W grupie arabskich mieszkańców Izraela występują poważniejsze różnice w postrzeganiu Iranu. W pierwszej podgrupie, w której synowie służą w armii izraelskiej występuje dyskurs podobny do grupy żydowskiej, natomiast w drugiej wyobrażenia o Iranie uformowane zostały z perspektywy mniejszości znajdującej się w żydowskim państwie narodowym.

Nuclear deal between Iran and the West has recently brought a significant impact on changing political map of the Middle East region. Many parties assumed that the nuclear agreement initiated by the United States is part of the scenario to keep the Middle East remained stable. For the past five years America was so overwhelmed in facing threats either by state actors or non-state. At least with the achievement of the Iranian nuclear deal America can be free from a potential direct threat of nuclear weapons. However, this step is not fully run smoothly because the negotiation was challenged by the US strategic ally, Saudi Arabia and Israel, both criticized the policy of the White House as an error. Behind security considerations, economic factor also played significant role in sealing the deal. What are the main reasons and dynamics behind the deal? This paper intends to review these dynamics by elaborating prominent reports and research findings.

The purpose of this paper is to analyze superpower potentials of Saudi Arabia and Iran. The analysis is aimed at finding the answer to the following research question: which of the states involved in the so-called 'New Cold War' in the Middle East – Saudi Arabia or Iran – fulfills to a greater extent the criteria for being qualified as a superpower? The hypothesis constructed on the basis of a research question anticipates that in case of combining Saudi Arabia's and Iran's superpower potentials, Riyadh appears to be a stronger actor, and thus, more capable of playing the role of a regional leader. In order to verify the research hypothesis, the superpower criteria formulated by A. Włodkowska were used, namely population and demographic, territorial (geopolitical), economic and technological, as well as military measures. Transferring the results of the analysis into numerical values has enabled a positive verification of the research hypothesis. Comparing the current superpower potentials of both Riyadh and Tehran as well as taking into account their evolution trends lead to drawing a conclusion that Saudi Arabia outweighs its rival with regard to the potential for playing the role of a regional power. Not only does the Kingdom appear as the largest and most economically developed country in the region, but also an entity characterized by favorable and prospective both demographic and economic indicators, allocating the majority of the Middle Eastern actors to the modernization and expansion of the army.

The aim of the article is to analyze the European Union's cooperation with Iran in the context of a nuclear agreement, including opportunities and threats at the political, economic and security level resulting from its achievement. The article also addresses the assessment of the eff ectiveness and participation of EU diplomacy in the negotiation process and the Union's negotiating position against the background of the most important international actors, as well as the implications of the suspension of the nuclear agreement by the US administration for the future of relations with Iran and the role of Europe in maintaining dialogue with that country. The article is divided into 4 parts. The first concerns the importance of Iran in Middle East and for the European Union. The second genesis of the nuclear program and the role of the European Union in reaching 2015 compromise. The third is devoted to the new opening of cooperation with Iran after 2015. The last part evaluates Union's strategy and actions towards Iran in the context of suspension of the nuclear agreement by the American administration. ; Celem artykułu jest analiza współpracy Unii Europejskiej z Iranem w kontekście porozumienia nuklearnego, w tym szans i zagrożeń na poziomie politycznym, ekonomicznym i bezpieczeństwa wynikających z jego osiągnięcia. W artykule podjęto także temat oceny efektywności i udziału dyplomacji unijnej w procesie negocjacji oraz pozycji negocjacyjnej Unii na tle najważniejszych międzynarodowych aktorów, a także implikacji zawieszenia porozumienia nuklearnego przez administrację amerykańską dla przyszłości stosunków z Iranem oraz roli Europy w utrzymaniu dialogu z tym państwem. Artykuł podzielony jest na 4 części. Pierwsza, dotyczy znaczenia Iranu w polityce bliskowschodniej i dla Unii Europejskiej. Druga, genezy programu nuklearnego oraz roli Unii Europejskiej w osiągnięciu kompromisu z 2015 r. Trzecia, nowego otwarcia współpracy z Iranem po roku 2015. Ostatnia, oceny strategii i działań Unii wobec Iranu w kontekście zawieszenia porozumienia nuklearnego przez administrację amerykańską.

Revolusi Iran tahun 1979 menjadi sebuah titik balik terhadap dinamika politik, budaya, dan sosial yang ada di Iran. Pemimpin revolusi, Khomeini, ingin Iran menjadi negara mandiri secara militer, salah satunya adalah membentuk milisi yang disebut Basij e-Mustafasin. Basij adalah milisi yang loyal terhadap Ayatollah yang terdiri dari masyarakat sipil. Basij telah begitu aktif terlibat dalam berbagai macam konflik yang melibatkan kepentingan Iran, seperti perang Irak-Iran 1980, perang Lebanon 2006, hingga perang sipil Suriah 2011. Menurut Paul Bucala (2017), penggunaan milisi Basij Iran dalam Perang Sipil Suriah yang terjadi dinilai tidak efektif, menghabiskan dana dan memunculkan korban yang cukup banyak, selain itu terdapat sebuah anomali dimana milisi yang seharusnya digunakan untuk bertahan di dalam teritorial negara (Calder, 1910). Namun hal ini tidak membuat Ali Khameini sebagai pemimpin agung untuk meminimalisir penggunaan milisi Basij pada Perang Sipil Suriah. Penelitian ini membuktikan bahwa terdapat konsistensi serta peningkatan dalam penggunaan milisi Basij dikarenakan budaya strategis yang mengakar dalam kultur militer Iran yaitu exporting sectarianism dan ideological army mobilization yang di sebutkan oleh Kamran Taremi (2014). Melalui hal tersebut peneliti akan menggunakan kerangka pemikiran Ole Waever tentang konstruksi sejarah sebagai identitas utama dari budaya strategis. Peneliti juga menggunakan kerangka beprikir militerisasi sipil oleh Julian Schofield (2007) untuk melihat fenomena milisi yang ada di Iran. Laporan penelitian ini kemudian menunjukkan bahwa adanya sebuah penyerapan pemahaman kolektif budaya strategis dalam perumusan kebijakan luar negeri Iran khususnya dalam bidang militer.

This article analyses and assesses the hitherto achievements in the negotiations of the five permanent members of the Security Council plus Germany with Iran devoted to the limitation of its nuclear program and normalization of the mutual relations. This is prerequisite of the full normalization of political and economic relations between Iran and Western states. An interim agreement struck in the end of November 2013 in Geneva has not led, for the time being, to the signing of the permanent agreement. On the contrary, the negotiations were extended for the third time since November 2013 till June 2015. There is a danger that Iran will get another extension in June this year and will be able to play for time again. Thus it is reasonable to doubt whether Iran wants a deal with theWest or tries to produce a nuclear bomb in the near future, The Obama administration conducts rather "soft" policy towards Iran as the U.S. needs that country in the war with the Islamic State. On the other hand even the present U.S. administration cannot accept a deal that allows Iran to expand its nuclear programme and enrich uranium to 20%. From various reasons the present stalemate in the negotiations with Iran cannot be resolved with the use of military force. Thus the only hope is that Iran will reconsider all benefits connected with the normalization of its economic and political relations with the West and finally sign a deal with the United States and other Western states. ; Celem artykułu jest analiza dotychczasowych osiągnięć negocjacji prowadzonych przez pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ i Niemiec z władzami Iranu. Negocjacje skierowane są na ograniczenie irańskiego programu nuklearnego i normalizację wzajemnych stosunków. Porozumienie tymczasowe, podpisane w listopadzie 2013 r. w Genewie nie doprowadziło do zawarcia ostatecznych uzgodnień. Wynegocjowane 2 kwietnia 2015 r. porozumienie ramowe z Lozanny, choć powinno być uznane za sukces przez fakt prowadzenia rozmów, to brak konkretnych ustaleń nakazuje uznać je za negocjacyjne niepowodzenie.

Celem artykułu jest analiza dotychczasowych osiągnięć negocjacji prowadzonych przez pię¬ciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ i Niemiec z władzami Iranu. Negocjacje skierowane są na ograniczenie irańskiego programu nuklearnego i normalizację wzajemnych stosunków. Porozumienie tymczasowe, podpisane w listopadzie 2013 r. w Genewie nie doprowadziło do zawarcia ostatecznych uzgodnień. Wynegocjowane 2 kwietnia 2015 r. porozumienie ramowe z Lozanny, choć powinno być uznane za sukces przez fakt prowadzenia rozmów, to brak konkretnych ustaleń nakazuje uznać je za negocjacyjne niepowodzenie. ; This article analyses and assesses the hitherto achievements in the negotiations of the five permanent members of the Security Council plus Germany with Iran devoted to the limitation of its nuclear program and normalization of the mutual relations. This is prerequisite of the full nor-malization of political and economic relations between Iran and Western states. An interim agreement struck in the end of November 2013 in Geneva has not led, for the time being, to the signing of the permanent agreement. On the contrary, the negotiations were extended for the third time since November 2013 till June 2015. There is a danger that Iran will get another exten¬sion in June this year and will be able to play for time again. Thus it is reasonable to doubt whether Iran wants a deal with the West or tries to produce a nuclear bomb in the near future, The Obama administration conducts rather "soft" policy towards Iran as the U.S. needs that country in the war with the Islamic State. On the other hand even the present U.S. administration cannot accept a deal that allows Iran to expand its nuclear programme and enrich uranium to 20%. From various reasons the present stalemate in the negotiations with Iran cannot be resolved with the use of military force. Thus the only hope is that Iran will reconsider all benefits connected with the normalization of its economic and political relations with the West and finally sign a deal with the United States and other Western states.

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?

The article aims to evaluate the effectiveness of sanctions administered by Western countries against Iran over a period of forty years (1979–2019). It is hypothesised that coordinated sanctions by the United States and European countries could enable them to achieve the main goal: curtail Iran's nuclear programme, which is perceived by the West as a serious threat to international security. The paper presents the reasons for the United States imposing sanctions on Iran, the evolution of the European position on the validity of their administration, and the mechanisms and effects of Western countries' cooperation in exerting economic pressure on Iran. It also evaluates the implementation of U.S. and European sanction objectives in order to determine the reasons for the withdrawal of the United States in 2018 from the 2015 agreement signed with Iran. ; Artykuł ma na celu ocenę skuteczności sankcji stosowanych przez państwa Zachodu wobec Iranu w okresie 40 lat (1979–2019). We wstępie postawiono hipotezę, że skoordynowane sankcje Stanów Zjednoczonych i państw europejskich mogą doprowadzić do osiągnięcia głównego celu wobec Iranu: ograniczenia programu nuklearnego rozwijanego przez to państwo. Program ten był postrzegany przez Zachód jako poważne zagrożenie bezpieczeństwa międzynarodowego. Przedstawiono powody nałożenia sankcji na Iran przez USA, ewolucję stanowiska europejskiego wobec ich stosowania oraz mechanizmy i skutki współpracy państw Zachodu w wywieraniu presji gospodarczej na Iran. Oceniono realizację amerykańskich i europejskich celów sankcji, tak, by zrozumieć powody wycofania się w 2018 r. Stanów Zjednoczonych z podpisanego w 2015 r. porozumienia z Iranem.

The article aims to evaluate the effectiveness of sanctions administered by Western countries against Iran over a period of forty years (1979–2019). It is hypothesised that coordinated sanctions by the United States and European countries could enable them to achieve the main goal: curtail Iran's nuclear programme, which is perceived by the West as a serious threat to international security. The paper presents the reasons for the United States imposing sanctions on Iran, the evolution of the European position on the validity of their administration, and the mechanisms and effects of Western countries' cooperation in exerting economic pressure on Iran. It also evaluates the implementation of U.S. and European sanction objectives in order to determine the reasons for the withdrawal of the United States in 2018 from the 2015 agreement signed with Iran. ; Artykuł ma na celu ocenę skuteczności sankcji stosowanych przez państwa Zachodu wobec Iranu w okresie 40 lat (1979–2019). We wstępie postawiono hipotezę, że skoordynowane sankcje Stanów Zjednoczonych i państw europejskich mogą doprowadzić do osiągnięcia głównego celu wobec Iranu: ograniczenia programu nuklearnego rozwijanego przez to państwo. Program ten był postrzegany przez Zachód jako poważne zagrożenie bezpieczeństwa międzynarodowego. Przedstawiono powody nałożenia sankcji na Iran przez USA, ewolucję stanowiska europejskiego wobec ich stosowania oraz mechanizmy i skutki współpracy państw Zachodu w wywieraniu presji gospodarczej na Iran. Oceniono realizację amerykańskich i europejskich celów sankcji, tak, by zrozumieć powody wycofania się w 2018 r. Stanów Zjednoczonych z podpisanego w 2015 r. porozumienia z Iranem.

The paper discusses the events of 2005–2015, when the international community decided that Iran's nuclear programme can also serve military purposes, and endeavoured to impose a strict control over this programme. The diplomacy of the European Union was exceptionally active in this area, in particular its three strongest members: France, Germany and the United Kingdom. Given the protests of Iran and its accelerated work within the programme, there emerged the option of confrontation (including military conflict) or compensation offered to Iran in return for its abandoning nuclear ambitions. Over several years of negotiations, concluded by an agreement in July 2015, the EU was able to exert a strong politico-economic pressure on Iran on the one hand, and offer it advantageous terms of cooperation in the field of nuclear research on the other. ; The paper discusses the events of 2005–2015, when the international community decided that Iran's nuclear programme can also serve military purposes, and endeavoured to impose a strict control over this programme. The diplomacy of the European Union was exceptionally active in this area, in particular its three strongest members: France, Germany and the United Kingdom. Given the protests of Iran and its accelerated work within the programme, there emerged the option of confrontation (including military conflict) or compensation offered to Iran in return for its abandoning nuclear ambitions. Over several years of negotiations, concluded by an agreement in July 2015, the EU was able to exert a strong politico-economic pressure on Iran on the one hand, and offer it advantageous terms of cooperation in the field of nuclear research on the other.

Artykuł poświęcony jest wydarzeniom lat 2005-2015, kiedy to społeczność międzynarodowa uznała, że rozwijany przez Iran program nuklearny może służyć także celom wojskowym i podjęła starania o poddanie tego programu ścisłej kontroli. Szczególnie aktywna była na tym polu dyplomacja Unii Europejskiej i jej trzech najsilniejszych państw: Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii. Wobec sprzeciwu Iranu i przyspieszania jego prac możliwa była albo droga konfrontacji (również militarnej), albo zrekompensowania Irańczykom rezygnacji z aspiracji nuklearnych. W kilkuletnich negocjacjach, zakończonych porozumieniem w lipcu 2015 r., UE potrafiła z jednej strony wywrzeć silną presję polityczno-gospodarczą na Iran, a z drugiej - zaoferować mu korzystne warunki współpracy w badaniach atomowych. ; The paper discusses the events of 2005-2015, when the international community decided that Iran's nuclear programme can also serve military purposes, and endeavoured to impose a strict control over this programme. The diplomacy of the European Union was exceptionally active in this area, in particular its three strongest members: France, Germany and the United Kingdom. Given the protests of Iran and its accelerated work within the programme, there emerged the option of confrontation (including military conflict) or compensation offered to Iran in return for its abandoning nuclear ambitions. Over several years of negotiations, concluded by an agreement in July 2015, the EU was able to exert a strong politico-economic pressure on Iran on the one hand, and offer it advantageous terms of cooperation in the field of nuclear research on the other.

W artykule omówiono sankcje jako instrument wykorzystywany w polityce USA wobec Iranu. Zarzutami podnoszonymi przez USA wobec Iranu jest wspieranie terroryzmu oraz intensywnie rozwijany program atomowy. Po roku 2006 sankcje zostały nałożone także przez Radę Bezpieczeństwa ONZ oraz embargo UE na zakup irańskiej ropy. Kolejne reżimy sankcji nie doprowadziły ani do zmiany polityki Iranu, ani do zmian politycznych w tym państwie. Ukazano problem skuteczności sankcji, zwłaszcza gdy nie wszystkie państwa godzą się na ich zaostrzenie a władze Iranu są zdeterminowane w dalszym rozwijaniu programu atomowego bez względu na koszty, potępienie i kolejne sankcje. ; The article presents sanctions as an instrument in the United States policy to Iran. Washington accuses Iran for sponsoring terrorism and developing intensively its nuclear program. Since 2006 sanctions have been imposed by the United Nation's Security Council and additionally and the European Union has imposed embargo on buying Iran's oil. Each of these imposed sanctions regimes against Iran do not bring to a desirable change in Iran's policy. The article focuses on the problem of sanctions effectiveness, especially in the situation in which not all states agree in imposing hard sanctions and Iran is strongly determined in further developing its nuclear program despite of costs and condemnation and further sanctions.