Suchergebnisse

This article deals with the evaluation of some of the new and significantly modified concepts included in the Tax Ordinance bill. The proposed bill introduces a number of previously non-existent regulations (e.g. non-executive forms of settlement) into the general tax law, it codifies the general principles of the tax law, and substantially modifies some of the existing regulations (e.g. statutes of limitation, correction of declarations). The purpose of the publication is to clarify these regulations and to indicate possible changes, which the author finds essential, to the proposed legislation. ; Artykuł poświęcony jest ocenie niektórych nowych oraz istotnie zmodyfikowanych instytucji, zawartych w projekcie ustawy Ordynacja podatkowa. Przedstawiony projekt wprowadza bowiem do ogólnego prawa podatkowego szereg instytucji dotychczas w nim nieistniejących (np. niewładcze formy załatwiania spraw), kodyfikuje ogólne zasady prawa podatkowego, a także w sposób istotny modyfikuje niektóre z obecnie obowiązujących przepisów (np. przedawnienie, korygowanie deklaracji). Celem publikacji jest przybliżenie tych instytucji oraz wskazanie ewentualnych niezbędnych, zdaniem autorki, zmian proponowanych przepisów

Deprivation of an entity of acquired rights deriving from an administrative act is possible through the combined application of administrative provisions of substantive and procedural law. The limits of durability acquired under an administrative decision rights are the constitutional principle of the protection of acquired rights and the general principles of administrative procedure. The permanence of the right acquired by the administrative decision is not absolute. Repeal or change of the administrative decision is possible only in the mode provided in the law, since the administrative decision makes use of the presumption of regularity. The deprivation of administrative and legal powers in the area of public law takes place in the context of an assessment of the implementation of an administrative decision carried out by a state body. This assessment is possible with the use of two procedural institutions for the expiry of an administrative decision and a substantive institution for the withdrawal of rights. The body assesses whether the addressee of an administrative act has implemented the administrative decision not only in accordance with its content but also the provisions of the generally applicable law. The deprivation of a party of an acquired right is often accompanied by the need to award damages (grant compensation). The procedure and premises for claiming compensation liability have been regulated in the provisions of substantive administrative law. The principle of the effectiveness of public administration bodies is one of the basic principles of administrative law. Its application is not limited only to the creation of law, but also includes the application of law by public administration bodies. The problem of the efficiency of operations of state bodies is of particular importance not only in the area of enforceability of an administrative decision, but also its authorising function. The efficiency of operations of entities in the State structure is assessed through the prism of the implementation of a given administrative decision.

Deprivation of an entity of acquired rights deriving from an administrative act is possible through the combined application of administrative provisions of substantive and procedural law. The limits of durability acquired under an administrative decision rights are the constitutional principle of the protection of acquired rights and the general principles of administrative procedure. The permanence of the right acquired by the administrative decision is not absolute. Repeal or change of the administrative decision is possible only in the mode provided in the law, since the administrative decision makes use of the presumption of regularity. The deprivation of administrative and legal powers in the area of public law takes place in the context of an assessment of the implementation of an administrative decision carried out by a state body. This assessment is possible with the use of two procedural institutions for the expiry of an administrative decision and a substantive institution for the withdrawal of rights. The body assesses whether the addressee of an administrative act has implemented the administrative decision not only in accordance with its content but also the provisions of the generally applicable law. The deprivation of a party of an acquired right is often accompanied by the need to award damages (grant compensation). The procedure and premises for claiming compensation liability have been regulated in the provisions of substantive administrative law. The principle of the effectiveness of public administration bodies is one of the basic principles of administrative law. Its application is not limited only to the creation of law, but also includes the application of law by public administration bodies. The problem of the efficiency of operations of state bodies is of particular importance not only in the area of enforceability of an administrative decision, but also its authorising function. The efficiency of operations of entities in the State structure is assessed through the prism of the implementation of a given administrative decision.

Socialisation of private law in the second half of the 19th century brought about a new approach to a civil process and its purpose. The main characteristics of the evolution of the civil procedure in the 19th and 20th centuries was limited autonomy of the parties to a process. This limitation was introduced to ensure fair, expedient and cost-effective judgment. A tendency to replace the principle of an adversarial trial with elements of an inquisitorial trial was observed in civil law as well as common law systems. Relevant changes were fi rst made in the Franz Klein Austrian code of civil procedure, followed by departures from the formal truth in the civil process implemented in the system in Germany, Hungary, the Swiss cantons of Zurich and Bern, in Poland, and later, in the second half of the 20th century, also in France. In the common law system, the reform of 1999 ascertained judges a number of discretionary powers to help them establish the facts in a civil proceeding. Those changes added the public element in the civil procedure, but the very idea of a private process and the protection of private interests has been maintained. The totalitarian regimes which emerged in some European states considerably distorted the process of shaping the relationship between the state and the individual. In the socialist civil proceeding, the principle ne eat iudex ultra petita partium was replaced with ex offi cio ultra petita, which was a novelty characteristic of the civil procedure of totalitarian states. The departure from an adversarial principle in the socialist civil process was not much different from the general tendencies observed in the civil procedure in West European states. After the political transformations and change of the regime, former states of the Eastern Bloc sought to signifi cantly increase the autonomy of the parties in a civil process. However, as experience of the Western European states shows, certain public elements must be taken into account in a civil procedure if the European Convention on Human Rights is to be observed.

The article covers the legal and tax aspects of the implementation of general anti-avoidance clause in Polish tax law, including the historical outline of the clause, its essence, and the usefulness of achieving the legislator's intended effects. The article deals with the disadvantages and advantages of the clause, its compliance with constitutional regulations, as well as the institution of GAAR protective tax opinions and the position of the Council on counteracting tax evasion. ; Artykuł omawia prawne i podatkowe aspekty wdrożenia do polskiego prawa podatkowego klauzuli o przeciwdziałaniu unikania opodatkowania, rys historyczny klauzuli, jej istotę oraz przydatność dla osiągnięcia zamierzonych przez ustawodawcę efektów. Artykuł odnosi się również do kwestii wad i zalet klauzuli, konstytucyjności regulacji oraz instytucji opinii zabezpieczających i pozycji Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania.

The Environmental Kuznets Curve (EKC) is a descriptive formula used to reflect on asymmetries in economic development and consequential conflict of interests arising between various states of the world. These asymmetries and conflicts of interests have their reflection in these states' environmental policy mix - implemented domestically and pursued in the international context. The emerging map of mutual interests and dependences results from the consideration of external costs and benefits pertaining to respective national environmental policies. The EKC makes it evident that these costs and benefits cannot be evenly spread over all the states. This urges these states to adopt such interjurisdictional arrangements which are based on the identification of a possible multilateral exchange of economic policy favours and international financial transfers. Such an exchange, whenever occurs, has a generalized reciprocity formula. The function of such an arrangement is to make it possible for Nash equilibria to emerge, as such are most likely to produce the highest possible level of effectiveness in the long run. Such a behavior may not be cooperative in the short and medium term, yet the bottom-line cooperativeness is achieved because most states have similar if not the same long-term environmental goals.

Establishing legal forms of nature conservation entails a restriction on the right of ownership and other property rights. For this reason, the legislature introduced in the Act of 27 April 2001 on Environmental Protection Law solutions allowing for the purchase of real estate or payment of damages. The provisions of the Environmental Protection Law set out an administrative-judicial procedure of claiming for remedying a damage caused by the legal operation of the public administration related to the protection of environmental resources. This procedure is based on the fact that a claim, essentially of a civil nature (a claim for remedying a damage caused by restricting the use of property) is pursued in two stages – the first in an administrative proceeding in which the administrative authority issues a decision and in the second, where the case is decided by a general court. The first stage is obligatory, in the sense that in the event of a dispute for compensation, the aggrieved party must apply to the administrative body for compensation. The second is initiated as a result of the action of the party dissatisfied with the compensation awarded by the administrative body. ; Ustanowienie prawnych form ochrony przyrody wiąże się z ograniczeniem prawa własności i innych praw rzeczowych. Z tej przyczyny ustawodawca wprowadził w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska rozwiązania umożliwiające domaganie się wykupu nieruchomości lub zapłaty odszkodowania. Przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska przewidziały administracyjnosądowy tryb realizacji roszczenia o naprawienie szkody wywołanej legalnym działaniem administracji, związanym z ochroną zasobów środowiska. Tryb ten polega na tym, że roszczenie co do zasady o charakterze cywilnym (roszczenie o naprawienie szkody spowodowanej ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości) jest dochodzone w dwóch etapach: 1) w postępowaniu administracyjnym, w którym organ administracji wydaje decyzję, oraz 2) w postępowaniu, w którym orzeka sąd powszechny. Pierwszy etap jest obowiązkowy w tym sensie, że w razie sporu o odszkodowanie poszkodowany musi wystąpić do organu administracji o ustalenie odszkodowania. Drugi natomiast jest inicjowany na skutek powództwa strony niezadowolonej z przyznanego przez organ administracji odszkodowania.

The right to strike action is one of the fundamental human rights and trade union freedoms. Strike, as a form of protest against broadly understood injustice is one of the most important measures of trade union protection of workers' interests. However, the right to strike is not absolute and its legal use must often take into account the interests of the employer and third parties. The aim of the article is to assess – basing on a review of the literature and the case-law – the doctors' right to strike from a legal, ethical and moral perspective. The issue of medical practitioners' right to participate in a strike is ambiguous in view of the legislation currently in force, and two opposing positions have developed in the collective labour law literature. The problem of the legality of this form of protest of medical practitioners is nowadays left to the assessment of the parties to a collective bargaining dispute, carried out based on the general clause of a possible "threat to human life and health or national security", with the lack of appropriate judicial review in this regard. It is, therefore, undoubtedly necessary for the legislature to take appropriate pro futuro legislative action. ; Prawo do strajku należy do podstawowych praw człowieka oraz wolności związkowych. Strajk, jako jedna z form protestu przeciwko szeroko rozumianej niesprawiedliwości, należy do najistotniejszych środków związkowej ochrony interesów pracowniczych. Prawo do strajku jednak nie ma charakteru bezwzględnego, a korzystanie z niego w sposób legalny musi niejednokrotnie uwzględniać interes pracodawcy i osób trzecich. Celem artykułu jest ocena legalności strajku lekarzy z punktu widzenia regulacji ustawowych oraz zasad etycznych i moralnych, przy uwzględnieniu poglądów literatury i orzecznictwa. Kwestia prawa lekarzy do udziału w strajku jest na gruncie aktualnego stanu prawnego niejednoznaczna, a w literaturze zbiorowego prawa pracy wykształciły się dwa przeciwstawne stanowiska w tym zakresie. Problem legalności tej formy protestu lekarzy pozostawiony jest obecnie w zasadzie jedynie ocenie stron sporu zbiorowego, dokonywanej przez pryzmat ogólnej klauzuli ewentualnego "zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego lub bezpieczeństwa państwa", przy jednoczesnym braku odpowiedniej kontroli sądowej w tym zakresie. Niewątpliwie zatem wymagane jest podjęcie przez ustawodawcę odpowiednich działań legislacyjnych pro futuro.

Celem artykułu jest charakterystyka dwóch kultur prawnych, tj. kultury władzy oraz kultury uzasadniania, sformułowanych przez Davida Dyzenhausa. Powyższa dystynkcja kultur zaproponowana przez kanadyjskiego teoretyka prawa stanowi interesujący głos w dyskusji nad tym, w jaki sposób wybrnąć z problemu wyznaczenia granic sprawowania władzy publicznej, a w konsekwencji również problemu bezkonfliktowego realizowania zasady podziału władzy. Najogólniej rzecz ujmując, w kulturze władzy uzasadnianie dla działania władzy jest konieczne na etapie jej ustanawiania, w momencie zaś jej ustanowienia władza nie widzi potrzeby uzasadniania swoich decyzji. W kulturze uzasadniania w sytuacji, gdy władza już została ustanowiona, reguły kultury uzasadniania nakazują władzy uzasadniać swoje wszystkie decyzje. Rekonstrukcja powyższych idei kultur prawnych została zilustrowana ostatnimi propozycjami zmian w ustawie o Sądzie Najwyższym. W konkluzji artykułu wskazano, że zaproponowane zmiany funkcjonowania Sądu Najwyższego są oczywistymi przykładami działań władzy ustawodawczej opartych na dyrektywach kultury władzy, co prowadzić może do naruszeń zasad państwa prawa. ; The aim of this article is to describe two legal cultures, namely the culture of authority and the culture of justification, as formulated by David Dyzenhaus. This distinction between legal cultures proposed by the Canadian theorist of law makes an interesting contribution to the discussion on how to make headway with the problem of determining the limits of public authority and, consequently, the problem of implementing the principle of the separation of powers in such a way that conflicts do not arise. In general, with the culture of authority, justification of the actions of an authority is necessary only when it is being established, and once its authority has been established, the authority sees no further need to justify its decisions. Whereas in the cultureof justification, after an authority has already been established, the rules of the culture of justification require that the authority continue to justify all its decisions. The reconstruction of these conceptions of legal cultures are illustrated by the recently proposed Act on the Supreme Court in Poland. The conclusion of the paper indicates that the proposed changes to the functioning of the Supreme Court are clear examples of legislative action based on the directives of a culture of authority, which may lead to violations of the rule of law.

Finding much needed funds from taxes to state budgets and an ever-increasing mistrust of politicians and public opinion to the tax optimization schemes of multinational enterprises (MNEs) and high net worth individuals (HNWIs) have sparked an unprecedented political enthusiasm to address international tax avoidance in the last decade. This enthusiasm morphed into a political mandate given by G20 to the OECD in 2012. Amid a plethora of anti-avoidance rules delivered by the OECD under the BEPS Project, the principal purposes test (PPT) and its derivative under the EU Anti-Tax Avoidance Directive (ATAD) – the General Anti-avoidance Rule (GAAR) – are pivotal. The purpose of this contribution is to take an attempt to answer the main research question: is there room for an application of the GAAR (ATAD) and PPT (MLI) in a similar fashion? The assumption positively verified under this study via the prism of tax policy and technical (legal) reasons is that the less dissimilar an application of the GAAR and PPT will be, the less tax avoidance and fewer disputes arising from this phenomenon appear. However, there is a major caveat: the GAAR and PPT must gravitate towards the General Anti-abuse Principle (GAAP) as follows from the jurisprudence of the Court of Justice of the European Union's (CJEU) rather than to the OECD's version of the GAAR in the MLI (PPT). Only such an interpretative approach may ensure the right balance between fiscal interests of countries and individual economic freedoms of taxpayers. This contention stems from an analysis of the wording and structure of the GAAR and PPT, tax policy aims articulated in the preambles to the MLI and ATAD, the Court of Justice of the European Union's (CJEU) case law, the OECD's Commentary, and the relevant literature. ; Potrzeba znalezienia środków z podatków na finansowanie funkcjonowania państw oraz coraz większa nieufność polityków i opinii publicznej wobec schematów optymalizacji podatkowej przedsiębiorstw wielonarodowych (multinational enterprises, MNE) i najbardziej majętnych osób fizycznych (high-net worth individuals, HNWI) wywołały bezprecedensowy entuzjazm polityczny dotyczący przeciwdziałania międzynarodowemu unikaniu opodatkowania. Ten entuzjazm przerodził się w mandat polityczny udzielony OECD przez G20 w 2012 r. Wśród mnogości propozycji środków prawnych przeciwdziałających unikaniu opodatkowania opracowanych przez OECD w ramach projektu BEPS, za kluczowe należy uznać: test jednego z głównych celów (principal purposes test, PPT) z MLI i ogólną klauzulę przeciwdziałania unikaniu opodatkowania (general anti-avoidance rule, GAAR) z unijnej dyrektywy przeciwdziałającej praktykom unikania opodatkowania (anti-tax avoidance directive, ATAD). Celem niniejszego artykułu jest znalezienie odpowiedzi na główne (tytułowe) pytanie badawcze: Czy GAAR (ATAD) i PPT (MLI) powinny być stosowane w podobny sposób? Hipotezą pozytywnie zweryfikowaną w ramach niniejszego opracowania jest to, że: im bardziej zbiegające się (koherentne) będzie stosowanie GAAR i PPT, tym mniej praktyk unikania opodatkowania i sporów wynikających z tego zjawiska będzie występować między podatnikami i organami podatkowymi. Istnieje jednak poważne zastrzeżenie: GAAR i PPT powinny być stosowane zgodnie z ogólną zasadą przeciwdziałania nadużyciom (general anti-abuse principle, GAAP) wynikającą z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), a nie zgodnie z PPT zaprojektowanym przez OECD. Tylko takie podejście do stosowania GAAR i PPT może zapewnić właściwą równowagę między interesami fiskalnymi różnych państw a swobodami gospodarczymi podatników. Konstatacja ta wynika z analizy treści i struktury GAAR i PPT, celów polityki podatkowej wyrażonych w preambułach do MLI i ATAD, orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), Komentarza OECD do Modelu Konwencji OECD oraz literatury.

The international law order is the first in which we can observe the use of mediation as a legal institution. The mediation activity conducted by the United Nations is a model for contemporary legal entities. The entity is characterized by a multitude of normative regulations and undertaking informational and promotional actions in the field of mediation. The areas of action of the United Nations include interventions in political, international and domestic disputes, trade disputes, and internal disputes thus determine the UN's promediation activities in three spheres of activity: 1) mediation activities under the direction of the UN Department of Political and Peacebuilding Affairs. It involves mediation with the UN Secretary-General as a mediator. The conduct of mediation is aimed at resolving international and domestic disputes; 2) activities of the United Nations Commission on International Trade Law (UNCITRAL), Working Group II: Arbitration and Conciliation / Dispute Resolution. It is the UN unit specialising in the use of mediation to settle trade disputes in a variety of entities; 3) the United Nations is an organization which employs tens of thousands of people of various nationalities, cultures and operating in different areas. This area is within the Ombudsman's responsibility as part of mediation services. The entity deals with the internal environment of the organization, resolves disputes, including those through mediation between UN employees. ; Międzynarodowy porządek prawny jest pierwszym, w którym możemy zaobserwować zastosowanie mediacji jako instytucji prawnej. Wzorem dla współczesnych podmiotów prawa jest działalność w przedmiocie mediacji prowadzona przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Podmiot charakteryzuje się mnogością regulacji normatywnych oraz podejmowaniem akcji informacyjnych i promocyjnych w zakresie mediacji. Płaszczyzny działania ONZ obejmują m.in. interwencje w spory polityczne, międzynarodowe i krajowe, spory handlowe, spory wewnętrzne, determinując tym samym promediacyjną działalność ONZ w trzech sferach działalności: 1) działalność mediacyjna pod kierunkiem Departamentu Spraw Politycznych i Budowy Pokoju ONZ. Obejmuje prowadzenie mediacji z wykorzystaniem osoby Sekretarza Generalnego ONZ jako mediatora. Wykonywanie mediacji jest ukierunkowane na rozwiązywanie sporów międzypaństwowych i wewnątrzpaństwowych; 2) działalność Komisji ONZ ds. Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL), Zespół II: Arbitraż i koncyliacja / Rozwiązywanie sporów. To komórka ONZ specjalizująca się w wykorzystywaniu mediacji do opanowywania sporów handlowych w różnych konfiguracjach podmiotowych; 3) Organizacja Narodów Zjednoczonych zatrudnia dziesiątki tysięcy ludzi wywodzących się z różnych narodowości, kultur i działających na różnym terenie. Ten obszar jest właściwy dla działalności Ombudsmana w ramach świadczonych usług mediacyjnych. Podmiot zajmuje się środowiskiem wewnętrznym organizacji, rozwiązuje spory, w tym w drodze mediacji pomiędzy pracownikami ONZ.

Tekst przedstawia analizę polityki energetycznej Polski zarówno w wymiarze instytucjonalno-normatywnym (policy), jak i w wymiarze szerszych działań politycznych (politics). W związku z próbą analizy dokumentów o charakterze planistycznym przygotowywanych przez Ministra Gospodarki (tzw. "polityka energetyczna państwa") punktem wyjścia sąkwestie prawne wynikające z Ustawy prawo energetyczne. W tekście przedstawione zostały w ogólnym zarysie główne założenia Polityki energetycznej do 2030 r i niekompletnego jeszcze w 2015 r. Projektu Polityki energetycznej do 2050 r. Ujęcie instytucjonalno-normatywne zostało wzbogacone analizą wybranych problemów mających znaczenie dla kierunków polityki energetycznej i bezpieczeństwa energetycznego Polski. Ponadto w tekście podjęto się odpowiedzi na następujące pytania: (1) W jakim zakresie status prawny dokumentu "polityka energetyczna państwa" wpływa na niski poziom realizacji założeń celów strategicznych w energetyce?, (2) W jakim zakresie brak faktycznej odpowiedzialności podmiotów politycznych wpływa na brak realizacji celów strategicznych "polityki energetycznej państwa"?, (3) Jakie działania należy podjąć w celu prowadzenia spójnej i efektywnej polityki energetycznej w Polsce? ; The text presents an analysis of the Polish energy policy, which takes into account its both aspects: the institutional and normative aspect (policy), and the context of political activities involved (politics). As the text analyses the planning documents preparedby the Minister of Economy (the so-called "State's energy policy"), the starting point for this analysis are the legal issues ensuing from the Energy Law Act. The text outlines the major assumptions of the Energy Policy till 2030 as well as the general provisions of the incomplete, as of the year 2015, Project of the Energy Policy till 2050. The institutional and normative context has been supplemented with an analysis of selected issues significant for the directions in the development of the energy policy and the energy security in Poland. Moreover, the text addresses the following questions: (1) to what extent does the legal status of the document "the State's energy policy" contribute to the poor achievement of the strategic goals in the energy sector?, (2) to what extent does the lack of actual responsibility of the political subjects contribute to the lack of the realisation of strategic goals put forward in the "State's energy policy"?, (3) what actions should be undertaken in order to administer a cohesive and effective energy policy in Poland?

The securitisation market worth trillions of dollars collapsed during the financial crisis of 2007–2009 and for many years its volume remained quite low in the European Union, i.a. due to lack of confidence in securitisation products. The purpose of this article is to draw attention to simple, transparent and standardised securitisation (STS securitisation), almost unnoticed in Polish doctrine, being a specific type of securitisation that has appeared lately and develops in the European Union, including Poland, as a way to revive the securitisation. In the course of considerations, after a brief presentation of securitisation, its development and collapse, attention is turned to the Regulation (EU) 2017/2402 of the European Parliament and of the Council of 12 December 2017 laying down a general framework for securitisation and creating a specific framework for simple, transparent and standardised securitisation, and amending Directives 2009/65/EC, 2009/138/EC and 2011/61/EU and Regulations (EC) no. 1060/2009 and (EU) no. 648/2012 (OJ EU L 347/35) and the premises it contains that must be met so that the securitisation could be designated as "STS" or "simple, transparent and standardised". The remarks are especially focused on requirements of due diligence, transparency, risk-retention, simplicity and standardisation. The article ends with conclusions on the effectiveness of the adopted solutions in the economic sphere as well as with respect to the unification of securitisation law in the Member States and the restoration of credibility for securitisation in the European Union. ; Rynek sekurytyzacji, wart biliony dolarów, uległ załamaniu w czasie kryzysu finansowego z lat 2007–2009 i przez kolejne lata jego rozmiary w Unii Europejskiej utrzymywały się na dość niskim poziomie, m.in. z powodu braku zaufania do sekurytyzacji. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie niemal niedostrzeżonej w polskiej doktrynie prostej, przejrzystej i standardowej sekurytyzacji (sekurytyzacji STS) jako szczególnego rodzaju sekurytyzacji, który niedawno pojawił się w Unii Europejskiej, w tym także w Polsce, stanowiąc sposób na ożywienie działalności sekurytyzacyjnej. W toku rozważań, po krótkim przedstawieniu sekurytyzacji, jej rozwoju i upadku, przeanalizowano rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenia szczególnych ram dla prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji, a także zmieniające dyrektywy 2009/65/WE, 2009/138/WE i 2011/61/UE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 648/2012 (Dz.Urz. UE L 347/35) i wskazane w nim przesłanki, które muszą zostać spełnione, aby sekurytyzacja mogła być oznaczona jako "STS" lub "prosta, przejrzysta i standardowa". Skoncentrowano się w szczególności na wymaganiach dotyczących obowiązku dołożenia należytej staranności, przejrzystości, zatrzymania ryzyka, prostoty i standaryzacji. Artykuł kończy się uwagami dotyczącymi skuteczności przyjętych rozwiązań w sferze gospodarczej oraz w zakresie ujednolicenia prawa sekurytyzacyjnego w państwach członkowskich i przywrócenia wiarygodności sekurytyzacji w Unii Europejskiej.