Suchergebnisse

Wstęp -- Najstarsza księga kamlarska Głównego Miasta Gdańska z lat 1379-1382 (APGd, 300, 12/I) -- Podręczne rejestry kamlarii Głównego Miasta Gdańska z drugiej połowy XV w (APGd, 300, 12/488) -- Rejestr dochodów i wydatków kamlarii Głównego Miasta Gdańska z lat 1481-1483 (APGd, 300, 12/489)

"This is an anthology of private funerary poems in Greek from the archaic period until later antiquity. The vast majority of these poems were inscribed on tombs or grave stelai and served to identify, celebrate and mourn the dead. It is not in fact very difficult to distinguish such 'funerary' poems from other types of inscription, even if there are important overlaps in style and subject between, say, some honorific and some epitaphic verse-inscriptions; what can be much more difficult, however, is to distinguish 'public' from 'private' inscriptions, and indeed to decide what, if anything, is at stake in the distinction and how that distinction changed over time. Our earliest verse epitaphs seem to be 'private', in the sense that, as far as we can tell, they were designed and erected by the family of the deceased. For the fifth century, however, our evidence is predominantly Attic, and, from the first three-quarters of the century in particular, we have very few clearly 'private' such inscriptions, as opposed to those either sponsored or displayed (or both) by public authorities; this was the age of public burials and public commemorations in polyandry or 'multiple tombs', which (quite literally) embodied the spirit of public service demanded of male citizens. 'Private' poems too, of course, reflected the ideology of the city in which they were displayed, and we must not assume that a 'public-private' distinction mapped exactly on to some ancient equivalent of a modern 'official-unofficial' one. 'Private' inscriptions, for example, might need 'public' blessing to be erected in a particularly prominent place or even to use a particular language of praise."--

The late James Adam's edition of The Republic of Plato was published in 1902 and has long been out of print; it still remains among the most detailed and valuable critical editions available. D. A. Rees, Fellow and Tutor of Jesus College, Oxford, has written an introduction of 15,000 words for this edition. In it, he surveys Adam's work on The Republic and reviews subsequent work on the textual problems, language and meaning of the book. The book is divided into two volumes; Volume I. Introduction and Books I–V, and Volume II, printed here, Books VI–X and Indexes

Lisbeth S. Fried's insightful study investigates the impact of Achaemenid rule on the political power of local priesthoods during the 6th-4th centuries B.C.E. Scholars typically assume that, as long as tribute was sent to Susa, the capital of the Achaemenid Empire, subject peoples remained autonomous. Fried's work challenges this assumption. She examines the inscriptions, coins, temple archives, and literary texts from Babylon, Egypt, Asia Minor, and Judah and concludes that there was no local autonomy. The only people with power in the Empire were Persians and their appointees, and this was true for Judah as well. The Judean priesthood achieved its longed-for independence only much later, under the Maccabees

One of the most widely studied texts of ancient philosophy and politics, Plato's Laws is his last and most substantial dialogue, debating crucial questions on the subject of law-giving and education. This two-volume edition of 1921 was prepared by the classicist Edwin Bourdieu England (1847–1936), who describes the dialogue as 'the treasury of pregnant truths which Plato in extreme old age left … as his last legacy to humanity'. Generally held to have been written after Plato's failed attempt to influence Syracusan politics, it concerns the just city and its constitution, including discussions of divine revelation, the role of intelligence in the creation of laws, and natural law itself. This edition comprises a short introduction, England's helpful analyses, the Greek text of the dialogue, and extensive notes. Volume 2 is devoted to Books 7–12. It also includes indexes of subjects and Greek words

Known from ancient authors such as Herodotus, Thucydides, and Plato, and more than 2,500 inscriptions, proxeny (a form of public guest-friendship) is the best attested interstate institution of the ancient world. This book offers a comprehensive re-examination of our evidence for this important Greek institution and uses it to examine the structure and dynamics of the interstate system of the Greek world, and the way in which these were transformed under the Roman Empire. Based on a detailed analysis of the function of the formulaic language of honorific decrees, this volume presents a new reconstruction of proxeny, and explores the way in which interstate institutions shaped the behaviour of individuals and communities in the ancient world. It draws on other material which has not been systematically exploited to reconstruct the proxeny networks of Greek city-states. This material reveals the extraordinary density of formal interconnections which characterized the ancient Greek world before the age of Augustus and reflected both trade and political contacts of different kinds. 0It also traces the disappearance of both proxeny and the broader institutional system of which it was part. Drawing on nuanced analysis of quantitative trends in the epigraphic record, it argues that the Greek world underwent a profound reorientation by the time of the Roman Principate, which fundamentally altered how Greek cities viewed relations with each other. Readership: For scholars and students interested in the history of ancient Greek institutions, epigraphy, ancient international relations, ancient Greek political structure, and the world of ancient Greece more generally

The database Cretan Institutional Inscriptions was created as part of the PhD research project in Ancient Heritage Studies Kretikai Politeiai: Cretan Institutions from VII to I century BC, carried out at the University of Venice Ca' Foscari by Irene Vagionakis from 2016 to 2019, under the supervision of Claudia Antonetti and Gabriel Bodard. The research project aimed at collecting the epigraphic sources related to the institutional elements of the many political entities of Crete, with a view to highlighting the specificity of each context in the period between the rise of the poleis and the Roman conquest of the island. The main component of the database consists of the epigraphic collection of the 600 inscriptions constituting the core of the documentary base of the study, for each of which an XML edition compliant with the TEI EpiDoc international standard was created. Each EpiDoc edition includes a descriptive and a bibliographic lemma, the text of the inscription, a selective apparatus criticus and a commentary focused on the institutional data offered by the document. In addition to the epigraphic collection, the database includes a collection of the main related literary sources, a catalogue of the attested Cretan institutions (assemblies, boards, officials, associations, civic subdivisions, social statuses, age classes, months, festivities and other celebrations, institutional practices, institutional instruments, public spaces) and a catalogue of the political entities of Crete (poleis, koina, dependent communities, extra-urban sanctuaries, hegemonic alliances). Data and SW available at https://github.com/IreneVagionakis/CretanInscriptions

L'articolo discute la possibilità di adattare il concetto mazzariniano di 'democratizzazione della cultura' (nei due sensi di 'democratizzazione ascendente e discendente') alle iscrizioni metriche tardoantiche, soprattutto (ma non solo) cristiane. La presenza di nuovi modelli, di nuovi destinatari e di nuovi vettori culturali testimonia l'emergere di un nuovo linguaggio rispetto alla tradizione classica, spesso appare assorbita in modi non canonici ed 'erronei' in iscrizioni che non si esiterebbe a definire 'popolari', considerato il loro carattere centrifugo e innovativo rispetto alla paideia greco-romana. L'importanza di assumere il modello mazzariniano risiede anche nella possibilità di valutare la produzione di iscrizioni metriche secondo un approccio non più legato a giudizi di valore sulla base delle norme classiche. La paideia classica diviene cioè non il metro di misura, ma il sostrato su cui si innestano le spinte eccentriche (democratizzazione ascendente), e il cui prestigio continua a essere recepito in contesti 'bassi' o provinciali (democratizzazione discendente). ; The present paper focuses on the possibility to adapt the concept of 'democratisation of the culture', introduced by Santo Mazzarino, to the metrical inscriptions (mainly Christians) of late antiquity. The presence of new models and of new agents in the diffusion of culture is here considered against the background of classical paideia, which was often absorbed in uncanonical or even 'erroneous' ways in inscriptions that we might define 'popular' especially for their 'centrifugal' and innovative features. The adoption of Mazzarino's model will also allow us to consider metrical inscriptions according to a different interpretive model, and one not necessarily related to classical norms. From this perspective, classical paideia should be considered not as the fixed norm of aesthetic values, but rather as a common ground on which centrifugal innovations were inserted (ascending democratisation) and whose social prestige continued to be important in lower and provincial contexts (descending democratisation).

Erklärende Anmerkungen zum Homer… - część pierwsza, wydanie drugie (Hannover, 1792), opublikowanego w pięciu tomach opracowania, zawierającego objaśnienia do Iliady Homera. Autorem dokumentu jest niemiecki filolog i pedagog Johann Heinrich Justus Köppen (1755-1791). Köppen studiował filologię na uniwersytecie w Getyndze, gdzie był uczniem niemieckiego badacza starożytności, filologa, historyka i archeologa Christiana Gottloba Heyne (1729-1812). Od 1779 roku pracował jako adiunkt w Pädagogium w Ilfeld, a w 1783 r. został dyrektorem gimnazjum w Hildesheim. We wrześniu 1791 roku rozpoczął nauczanie w liceum w Hanowerze, ale wkrótce zapadł na chorobę i zmarł na początku listopada w wieku 35 lat. Jego działalność literacka skoncentrowana była w szczególności na ułatwieniu zrozumienie najwybitniejszych klasyków antycznych (Homer, Horacy, Owidiusz, Sofokles,Platon), poprzez objaśnienia w języku niemieckim, dla których za wzór posłużyły mu komentarze Heyne'a. Część pierwsza publikacji zawiera komentarze i notatki do pierwszych czterech ksiąg Iliady (gr.Ἰλιάς Iliás) - obok Odysei drugi z eposów, których autorstwo tradycja przypisuje Homerowi (stgr. Ὅμηρος, Hómēros, gr. Όμηρος). Epos uchodzi za najstarszy i zarazem bardzo obszerny grecki dokument pisany. Jest jednym z najważniejszych źródeł dla historii okresu przedarchaicznego i wczesnego okresu archaicznego w dziejach starożytnej Grecji, a także okresów wcześniejszych. Stanowi wzorzec późniejszej wielkiej epiki rycerskiej. W Iliadzie Homer opowiada niewielki fragment dziejów wojny trojańskiej w dziesiątym roku oblężenia Troi (od zatargu Achillesa z Agamemnonem aż po pogrzeb Hektora). Opowieść zdobycia Iljonu (Troi) ujęta została w 24 księgach. W utworze przedstawione zostały epizody z końcowej fazy tego militarnego starcia Greków i Trojan (Homer przedstawia jedynie ostatnie 51 dni walki), a zwłaszcza uwypuklony został spór Agamemnona i Achillesa. W Iliadzie obok świata ziemskiego (profanum) występuje także świat bogów (sacrum), który ma istotny wpływ na losy bohaterów. Razem z wojną ludzi toczą się zatem walki bogów, którzy sekundują swoim bohaterom. Materiał uzupełnia, opatrzona komentarzem chorografia Troi.

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).