Suchergebnisse

The Sèvres syndrome, the fear of territorial loss being imposed on Turkey by foreign powers, again gains its active manifestation in modern Turkish official and political discourse. In parallel, Turkish authorities have taken aggressive and revisionist policy course in the neighbouring regions, based on the use of military force and continuous threat of it, bringing into agenda the territorial vision of the National oath. In the rhetorics of the authorities are combined the fear of territorial loss, the syndrome, on the other side as the countermeasure to it, aggressive and interventionist policy in neighboring regions, which is obviously not only in discoursive dimension but also in real military-political actions. So we can say that the current aggressive regional policyof Turkey is determined by the fear of territorial dismemberment of Turkey. The Sèvres syndrome, as in the past, today also influences Turkish politics and the understanding of politics and world affairs. ; Թուրքիայի ժամանակակից պաշտոնական դիսկուրսում ակտիվորեն դրսևորվում է «Սևրի սինդրոմը»՝ դրսից պարտադրված տարածքային կորուստների վախը: Միևնույն ժամանակ, Թուրքիայի իշխանությունները հավատարիմ են ծայրահեղ ագրեսիվ ռևիզիոնիստական քաղաքականությանը հարևան երկրների նկատմամբ ՝ հիմնված ուժի գործադրման և դրա մշտական սպառնալիքի վրա. միևնույն ժամանակ, դիսկուրսի մակարդակում առաջ է քաշվում «ազգային ուխտի» ուրվականը: Իշխանությունների հռետորաբանությունը մի կողմից համատեղում է Թուրքիայի մասնատման վախը, իսկ մյուս կողմից՝ որպես հակաքայլ, էքսպանսիոնիստական քաղաքականություն տարածաշրջանում, որն ակնհայտ է ոչ միայն դիսկուրսի մակարդակում, այլև հատուկ ռազմաքաղաքական գործողություններում: «Սևրի սինդրոմը» ազդել է անցյալում և դեռ ազդում է թուրքական քաղաքականության վրա, քանի որ ազդում է քաղաքական իրականության և միջազգային գործընթացների ընկալման վրա: ; В современном официальном дискурсе Турции активно проявляется «севрский синдром» – страх территориальных потерь, навязываемых ей извне. Вместе с тем турецкие власти придерживаются в отношении соседних стран крайне агрессивной ревизионистской политики, основанной на применении силы и постоянной её угрозе; при этом на уровне дискурса выдвигается призрак «национального обета». В риторике властей совмещаются, с одной стороны, страх раздела Турции, с другой стороны, в качестве противодействия – экспансионистская политика в регионе, очевидная не только на уровне дискурса, но и в конкретных военно-политических действиях. «Севрский синдром» влиял в прошлом и влияет ныне на турецкую политику, поскольку он воздействует на восприятие политической реальности и международных процессов.

The article analyzes the nature and features of the formation of political myths, as well as the most common political myths in the political system of Armenia. It is argued that every myth has a semantic center, the role of which in most cases is played by archetypes. The main plot of the myth unfolds around the semantic center. History and politics are the areas where most myths are created. Political myths in the mass consciousness do not reflect real political processes, but their distortions, original interpretations. They are widely used due to modern communication technologies and mass media. It is argued, that in addition to the negative impact on public consciousness, the myth can also have a positive effect, which is expressed in the mobilization of society, without which it is sometimes impossible to imagine overcoming the crisis in the political system, expressing the interests and goals of society or affirming democratic principles. In the article, some examples of political myths in the political system of Armenia are discussed: by the myths about a young state and a transitional period the authorities of the country have for a long time motivated the impossibility of solving basic social problems, corruption, weak democratization of social relations, etc. The myths about guaranteed security and sustainability of social life in the mass consciousness reflected the idea of a supposedly productive domestic and foreign policy. One of the most resistant political myths is the myth of the legitimacy of the chosen power in which the legality and legitimacy of power are presented as implying each other phenomena, although legally elected power may not be legitimate, and illegitimate powermay act completely legally. Simultaneously, with the process of a mythologization of politics, the process of demythologization in society is also taking place, which is most productive in the development of analytical and critical thinking, as well as on the condition that political relations are public, not backstage. ; Հոդվածում վերլուծվում է ինչպես քաղաքական միֆերի ձևավորումը, այնպես էլ դրանցից ամենատարածվածը Հայաստանի քաղաքական համակարգում: Պնդվում է, որ յուրաքանչյուր միֆ ունի իմաստային կենտրոն, որի դերը շատ դեպքերում խաղում են արքետիպերը: Պատմությունն ու քաղաքականությունն այն ոլորտներն են, որտեղ ստեղծվում են ամենաշատ միֆերը: Զանգվածային գիտակցության մեջ քաղաքական միֆերն արտացոլում են ոչ թե իրական գործընթացները, այլ դրանց աղավաղումները և մեկնաբանությունները: Դրանք տարածվում են կապի ժամանակակից տեխնոլոգիաների և լրատվամիջոցների միջոցով: Պնդվում է, որ բացի հասարակության գիտակցության վրա բացասական ազդեցությունից, միֆը կարող է նաև ունենալ դրական ազդեցություն, որն արտահայտվում է հասարակության մոբիլիզացմամբ, առանց որի երբեմն անհնար է հաղթահարել ճգնաժամը: Երկար ժամանակ երկրի իշխանությունները երիտասարդ պետության ու անցումային շրջանի մասին միֆերով պատճառաբանում էին հիմնական սոցիալական խնդիրները և կոռուպցիայի լուծման անհնարինությունը: Ամենակայուն քաղաքական միֆերից մեկն է ընտրված իշխանության լեգիտիմության մասին միֆը, որում լեգիտիմությունն ու լեգալությունը ներկայացված են միմյանց փոխպայմանավորող երևույթներ՝ չնայած օրինականորեն ընտրված իշխանությունը կարող է լինել ոչ լեգիտիմ, իսկ ոչ լեգիտիմ իշխանությունը կարող է գործել ամբողջովին օրինական: ; В статье анализируется формирование политических мифов, а также наиболее распространённые из них в политической системе Армении. Утверждается, что каждый миф имеет смысловой центр, роль которого в большинстве случаев играют архетипы. История и политика – те области, где создаётся наибольшее количество мифов. Политические мифы в массовом сознании отражают не реальные процессы, а их искажения, интерпретации. Они распространяются благодаря современным коммуникационным технологиям и СМИ. Утверждается, что помимо негативного влияния на общественное сознание, миф может иметь и положительный эффект, который выражается в мобилизации общества, без чегоиногда невозможно преодолеть кризис.Мифами о молодом государстве и переходном периоде власти страны долго мотивировали невозможность решить основные социальные проблемы, коррупцию и т.д. Одним из наиболее устойчивых политических мифов является миф о легитимности избранной власти, в котором легальность и легитимность предстают как подразумевающие друг друга явления, хотя на самом деле легально избранная власть может быть нелегитимной, а нелегитимная власть может действовать вполне легально.

Article considers issues with regard to methodological features of the development of the form of governance in the context of constitutional stability. Author concludes that while speaking on the forms of governance we are often guided by fictional perceptions, which should be overcome and cannot base reforms concerning the mentioned issue. In the result of processes of legal convergence forms of governance borrowed from each other mechanisms non-characteristic to them and from this aspect in many cases their rapprochement can be noted. From the doctrinal viewpoint author considers classical forms of governance more acceptable. At the same time, she notes that the problems of our social system, solution of which is the main reason for continuous changes of the form of governance, will not be solved in conditions of new reforms implemented by the same logic. Hence, the axis of the problem of the further improvement of the model of governance in the Republic of Armenia should be transformed from the issue of making a choice between this or that form of governance, and the main attention should be focused on improving the mechanisms of separation and balance of powers, as well as forming and strengthening constitutional and political traditions and culture. ; Հոդվածում քննարկվում են կառավարման ձեւի զարգացման մեթոդաբանական առանձնահատկությունները սահմանադրական կայունության համատեքստում։ Հեղինակը եզրահանգում է, որ կառավարման ձեւերի առնչությամբ խոսելիս մեր հասարակական համակարգում հաճախ ենք առաջնորդվում միֆային պատկերացումներով, որպիսիք ունեն հաղթահարման անհրաժեշտություն եւ չեն կարող ընկած լինել նշված հարցին առնչվող բարեփոխումների հիմքում։ Նշվում է, որ ժամանակակից աշխարհում ընթացող կոնվերգենցիայի երեւույթների արդյունքում կառավարման մոդելները միմյանցից փոխառել են նախկինում իրենց ոչ բնորոշ մեխանիզմներ, և այդ առումով շատ դեպքերում նկատելի է վերջիններիս մերձեցում։ Դոկտրինալ տեսանկյունից հեղինակն առավել ընդունելի է համարում դասական կառավարման ձեւերը։ Միեւնույն ժամանակ, գտնում է, որ մեր հասարակական համակարգում առկա ...

Harvard University Professor Joseph Nye first revealed the concept of "soft power" which he describes as an ability of a state to form preferences of other actors of world policy using its attractiveness for them. This is connected with culture, political values, and the foreign policy of the USA. It is becoming obvious that the efficiency of using military forces is substantially limited, and the need for states to increase their influence cannot fully be realized. Ideas that in their essence are close to "soft power", appeared long before American political scientists started the discussion of the concept. It is necessary to pay attention to the works of G. Morgenthau, E. Carr, the Italian Marxist philosopher A.Gramsci, and others. Such concepts include the "concept of seduction" by J.Baudrillard, as well as the "concept of seduction" by Gilles Lipovetsky. Following John Hiring, researchers from different countries have made "soft power" the subject of their research. However, their positions concerning this concept are far from being unambiguous, and sometimes contradictory. An important rethinkingabout "soft power" is the Chinese school of research of this phenomenon. Chinese researchers point to the historical roots of the idea of "soft power", which can be found in the country's history, and that this concept is harmony and naturalness for Chinese society. ; Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Ջոզեֆ Նայը նախ բացահայտեց «փափուկ ուժ» հասկացությունը, որով նա հասկանում էր պետական ակտորի ունակությունը՝ ձևավորելու այլ ակտորների նախապատվություները՝ օգտագործելով իր գրավչությունը նրանց աչքերում: Սա վերաբերում էր ԱՄՆ մշակույթին, քաղաքական արժեքներին և արտաքին քաղաքականությանը: Ակնհայտ դարձավ, որ ռազմական ուժի կիրառումը սահմանափակ է, իսկ սեփական ազդեցությունը մեծացնելու անհրաժեշտությունը մնում է ոչ ամբողջովին իրականանալի: «Փափուկ ուժի» նման գաղափարներն ի հայտ եկան ամերիկյան քաղաքագիտության մեջ այդ հայեցակարգի քննարկումները սկսելուց շատ առաջ: Այս իմաստով պետք է նշել Հ. Մորգենթաուի, Է.Քարի, իտալացի մարքսիստ փիլիսոփա Ա. Գրամշիի և այլոց աշխատանքները: Նման հասկացությունները ներառում են Ժ.Բոդրիարի «գայթակղության հայեցակարգը», ինչպես նաև Ժ.Լիպովեցկիի «հրապուրման հայեցակարգը»: Հետևելով Ջ.Նային՝ տարբեր երկրների հետազոտողները «փափուկ ուժը» դարձրեցին իրենց հետազոտության առարկան: Նրանց դիրքորոշումները միանշանակ չեն: Այս երևույթի ուսումնասիրման չինական դպրոցը կարևոր է՝ մատնանշելով «փափուկ ուժի» գաղափարի պատմական արմատները: Այստեղից էլ թեզը չինական հասարակության համար՝ այս հայեցակարգի ներդաշնակության և բնականության մասին: ; Профессор Гарвардского университета Джозеф Най впервые раскрыл концепт «мягкой силы», под которой он понимал способность государства формировать предпочтения других акторов мировой политики, используя собственную привлекательность в их глазах. Это относилось к культуре, политическим ценностям и внешней политике США. Становилось очевидно, что применение военной силы ограничено, а потребность в увеличении своего влияния оказывается не вполне реализованной. Идеи, схожие по своему действию с «мягкой силой», появились задолго до того, как концепт начал обсуждаться в американской политологии. В этом смысле следует отметить работы Г. Моргентау, Э. Карра, итальянского философамарксиста А. Грамши и др. К подобным концепциям можно отнести «концепцию соблазна» Ж. Бодрийяра, а также «концепцию обольщения» Ж. Липовецки. Вслед за Дж. Наем исследователи разных стран сделали «мягкую силу» предметом своего исследования. Их позиции далеко не однозначны. Важной представляется китайская школа изучения данного феномена, указывающая на исторические корни идеи «мягкой силы». Отсюда - тезис о гармоничности, естественности данного концепта для китайского общества.