Suchergebnisse

System polityczny Konfederacji Szwajcarskiej jest systemem, który stanowi przykład dla współczesnych rozwiązań demokratycznych. Specyfika oddolnej organizacji państwa szwajcarskiego sugeruje, by specyfiki jego funkcjonowania poszukiwać od poziomu gminy poprzez kanton ku całej federacji. Należy wskazać, że filarem szwajcarskiego federalizmu jest silna samodzielność kantonów wobec władzy federalnej. Warto podkreślić, że specyficzny charakter systemu rządów oparty jest o zasadę dominacji parlamentu, układ zależności pomiędzy poszczególnymi instytucjami władzy państwowej przyczyniają się do instytucjonalnego zdominowania procesów politycznych, przy tym ograniczony do minimum stopień politycznej rywalizacji sprzyja z jednej strony realizacji merytorycznych działań politycznych, z drugiej stabilności. Należy również wskazać na rozbudowaną instytucję demokracji bezpośredniej, która pozostawia ostateczny głos obywatelowi. ; The political system of the Swiss Confederation is a system that is an example for modern democratic solutions. The specificity of grass-roots organization of the Swiss State suggests that the specificity of its operation should be sought for from the level of the community through canton to the whole federation. It should be noted that the pillar of the Swiss federalism is strong independence of the cantons towards the federal government. It is worth noting that the specific nature of the system of government is based on the principle of domination of parliament; arrangement relationships between the various institutions of state power contribute to the institutional domination of the political processes, while limited to the minimum degree of political competition favors on the one hand the implementation of substantive policy action, and on the other - stability. It should also be pointed out to the extensive institution of direct democracy which leaves the final say to the citizen.

The main object of the presented article is to prove that, according to Robert von Mohl's views on the idea of civil rights, he should be classified as the exponent of moderate early German liberalism. The first section of the study drafts a background for its next two parts. It presents the socio-political circumstances of the German states from the beginning of the 19th century to the developments of the Springtime of the Peoples. The analysis of the German scholar views on the citizenship's idea in the context of the Rechtsstaat and basic rights notion is undertaken in the second part of the article. In the third part, it is proved, that von Mohl was a thinker who chose the path of the "golden mean". Regarding the citizen's position in state, on the one hand, he proposed a substantial catalogue of civil rights. On the other hand, he didn't support the idea of universal political rights. ; Główny cel niniejszego artykułu polega na dowiedzeniu tezy stanowiącej, że rozumienie idei praw obywatelskich w poglądach Roberta von Mohla klasyfikuje go jako przedstawiciela umiarkowanego niemieckiego wczesnego liberalizmu. Pierwsza część opracowania obejmuje omówienie uwarunkowań społeczno-politycznych ziem niemieckich od początków XIX w. do wydarzeń Wiosny Ludów. Stanowi ona tło dla następnych dwóch części. Skupiono się w nich na analizie poglądów niemieckiego uczonego na pojęcie obywatela w kontekście idei Rechtsstaat oraz na prawa zasadnicze (w których zawierały się prawa obywatelskie i polityczne). W artykule dowiedziono, że von Mohl był myślicielem wybierającym drogę "złotego środka" w odniesieniu do pozycji obywateli w państwie. Z jednej strony, zgodnie z dominującym w ówczesnym niemieckim liberalizmie poglądem, przewidywał on szeroki katalog praw obywatelskich w państwie, z drugiej zaś obca mu była idea powszechnych praw politycznych, ich wykonywanie ograniczone było bowiem u von Mohla cenzusem.

The topic of tax evasion is a much-debated issue in the scientific community. In the context of the process of globalisation and the development of international trade, it can be stated that this problem has taken on a global dimension. For this reason, different Member States take different measures to prevent or eliminate tax evasion. The European Union is also such a case in the field. One of these initiatives is the Council Directive (EU) 2016/1164 of 12 July 2016 laying down rules against tax avoidance practices that directly affect the functioning of the internal market. This Directive is intended to contribute to this ambitious goal. The paper discusses its implementation in the Czech Republic. The aim of this paper is to evaluate the effectiveness of post-ATAD fight against tax evasion in the Czech Republic, while verifying the hypotheses: a) the Czech Republic has adequately harmonised its national legal order under the relevant Directives; b) the fight against tax evasion is currently more effective in the Czech Republic. ; Temat uchylania się od opodatkowania jest szeroko omawiany w środowisku akademickim. Biorąc pod uwagę kontekst postępującej globalizacji oraz rozwój handlu międzynarodowego, można stwierdzić, że ten problem nabrał charakteru globalnego. W związku z tym różne państwa członkowskie UE podejmują rozmaite działania, by zapobiegać uchylaniu się od opodatkowania bądź całkowicie je wyeliminować. Jedną z inicjatyw podjętych przez Unię Europejską jest Dyrektywa Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiająca przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. W artykule omówiono kwestię wdrożenia tej dyrektywy w Republice Czeskiej. Dokonano oceny skuteczności walki z uchylaniem się od opodatkowania w Czechach po wdrożeniu ATAD, a jednocześnie zweryfikowano następujące hipotezy: 1) Czechy adekwatnie zharmonizowały swój porządek prawny zgodnie z literą odpowiednich dyrektyw, 2) walka z uchylaniem się od opodatkowania w Republice Czeskiej jest obecnie bardziej efektywna.

Przedmiotem badań podjętych w artykule jest rywalizacja prezydencka w 19. polskich miastach w latach 2002–2018. Ich celem było sprawdzenie czy afiliacja partyjna częściej towarzyszyła prezydentom miast, którzy dokonywali reelekcji, czy też raczej sprzyjała alternacji władzy. Pozycję partii politycznych badano na podstawie dwóch kryteriów: liczby reelekcji prezydentów afiliowanych z partiami oraz liczby pretendentów partyjnych, którzy uzyskiwali drugi wynik po zwycięzcach. W badanych miastach odnotowano 60 przypadków reelekcji – dominowali w nich inkumbenci pozapartyjni. W 16. przypadkach alternacji władzy dominowali natomiast kandydaci partii politycznych. Na 95 przypadków elekcji lat 2002–2018 w aż 74. z nich głównymi rywalami zwycięzców byli kandydaci partii politycznych. Badanie wykazało zatem, że wielokadencyjności prezydentów sprzyja pozapartyjność, a partie polityczne odgrywają większą rolę w alternacjach władzy. ; The subject of the research undertaken in the article are the competitions (in the years 2002–2018) for the position of the mayor of the city in 19. Polish cities. The main goal was to find answer for the question: was party affiliation promoted incumbents or rather favored the alternation of power in the cities. The position of political parties was examined on the basis of two criteria. The first one was the number of incumbents affiliated with political parties. Another was the number of participants in the mayor's competitions who obtained the second result after the winner. In the examined cities 60. reelection cases were recorded – in the majority there were nonpartisan incumbents. In 16 cases of power alternation, however, the candidates of political parties dominated. In the years 2002–2018 in all cities there were exactly 95 elections (19 cities x 5 elections) – in as many as 74 of them the main rivals of the winners were the candidates of political parties. The research has shown that the multi-years incumbency were favored outside the party, and – on the other hand – the political parties played a greater role in the changes of the mayors of cities.

The subject of the research undertaken in the article are the competitions (in the years 2002–2018) for the position of the mayor of the city in 19. Polish cities. The main goal was to find answer for the question: was party affiliation promoted incumbents or rather favored the alternation of power in the cities. The position of political parties was examined on the basis of two criteria. The first one was the number of incumbents affiliated with political parties. Another was the number of participants in the mayor's competitions who obtained the second result after the winner. In the examined cities 60. reelection cases were recorded – in the majority there were nonpartisan incumbents. In 16 cases of power alternation, however, the candidates of political parties dominated. In the years 2002–2018 in all cities there were exactly 95 elections (19 cities x 5 elections) – in as many as 74 of them the main rivals of the winners were the candidates of political parties. The research has shown that the multi-years incumbency were favored outside the party, and – on the other hand – the political parties played a greater role in the changes of the mayors of cities. ; Przedmiotem badań podjętych w artykule jest rywalizacja prezydencka w 19. polskich miastach w latach 2002–2018. Ich celem było sprawdzenie czy afiliacja partyjna częściej towarzyszyła prezydentom miast, którzy dokonywali reelekcji, czy też raczej sprzyjała alternacji władzy. Pozycję partii politycznych badano na podstawie dwóch kryteriów: liczby reelekcji prezydentów afiliowanych z partiami oraz liczby pretendentów partyjnych, którzy uzyskiwali drugi wynik po zwycięzcach. W badanych miastach odnotowano 60 przypadków reelekcji – dominowali w nich inkumbenci pozapartyjni. W 16. przypadkach alternacji władzy dominowali natomiast kandydaci partii politycznych. Na 95 przypadków elekcji lat 2002–2018 w aż 74. z nich głównymi rywalami zwycięzców byli kandydaci partii politycznych. Badanie wykazało zatem, że wielokadencyjności prezydentów sprzyja pozapartyjność, a partie polityczne odgrywają większą rolę w alternacjach władzy.

Publikacja jest zbiorem artykułów z I Ogólnopolskiej Konferencji Studencko-Doktoranckiej, zorganizowanej 8 czerwca 2018 r. pt. "Świat, państwo, człowiek. Istota i perspektywy bezpieczeństwa w XXI wieku", zorganizowanej przez Koło Naukowe Doktorantów Nauk o Bezpieczeństwie UPH oraz Studenckie Koło Bezpieczeństwa Narodowego UPH ; Streszczenie: Lata 2018-2024 to okres czwartej kadencji prezydentury Władimira Putina. W rzeczywistości to piąta odsłona jego ery na Kremlu, biorąc pod uwagę lata pozostawania teoretycznie "na drugim siedzeniu" Kremla – jako premier FR – za Dmitrijem Miedwiediewem. Nie ulega wątpliwości, że wspomniane lata to rosnący wpływ Rosji na (nie)bezpieczeństwo międzynarodowe, jak również postępujący wpływ Władimira Putina na sytuację państwa rosyjskiego czy położenie społeczno-polityczne poszczególnych Rosjan. Warto zastanowić się, jakim akordem zakończy się prawdopodobnie jego polityczne przywództwo na Kremlu. Perspektywa roku 2024 to także dogodna okazja, aby podsumować jego polityczne dokonania, jak również zastanowić się, kto znajduje się w kolejce do zajęcia jego miejsca i co może z tego wynikać. ; Abstract: The years 2018-2024 are the fourth presidential term of President Vladimir Putin. In fact, this is the fifth stage of his era in the Kremlin, taking into account the years of being theoretically "in the back seat" of the Kremlin - as the Prime Minister of the Russian Federation, for Dmitry Medvedev. There is no doubt that these years are Russia's growing influence on international (in)security, as well as Vladimir Putin's progressive influence on the situation of the Russian state, or the socio-political position of individual Russians. It is worth considering which chord will probably end his political leadership in the Kremlin. The prospect of the year 2024 is also a convenient opportunity to summarize his political achievements, as well as to ponder on who is in the queue to take his place and what may result from it.

W niniejszym artykule zajmuję się analizą argumentacji zawartej we wniosku grupy posłów do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją przepisów dopuszczających aborcję w przypadku ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu. Przedmiotem rozważań nie są jednak dywagacje natury prawnej, ale kwestia legitymacji moralnej działania podjętego przez posłów. Szukam więc odpowiedzi na pytanie, czy ich inicjatywa broni się w świetle zasad moralności publicznej. Podstawę tej oceny stanowi najważniejsza współczesna koncepcja legitymacji działań politycznych, tj. teoria rozumu publicznego Johna Rawlsa. W pierwszej kolejności przybliżono więc, na czym polega teoria rozumu publicznego Rawlsa (skupiając się przede wszystkim na wskazaniu warunków, które na gruncie tej koncepcji decydują o legitymacji działań politycznych). Następnie omówiono pokrótce najważniejsze argumenty, jakie wysuwa grupa posłów na rzecz wysuwanego żądania. W głównej części tekstu dokonano oceny tego działania w świetle wyłożonych wcześniej warunków legitymacji. ; In the paper, I analyse the argumentation which supports the motion put forward by a group of Polish MPs challenging the constitutionality of the provision which allows abortion in the event of grave and irreversible fetal defects or an incurable illness that threatens the foetus life. My considerations do not concern the legality of this action. Instead, I am interested in the issue of moral legitimacy of the MPs' action. I search for the answer whether their initiative is defensible in terms of public morality. The evaluation is conducted according to the principles of the most important contemporary conception of political legitimacy, which is John Rawls's theory of public reason. Therefore, firstly, I give an account of the Rawlsian theory of public reason. I focus mainlyon the conditions that settle the criteria of the legitimacy of political actions. Then I summarise the arguments which support the demand of the MPs concerned. Finally, in the main part of the paper, I evaluate their action in the light of the theory of public reason.

Unprecedented in recent years, international activity of Russia should become an area of more detailed analysis. Conclusion, possible to determine at the beginning of 2016, situate Russia in the ascending phase of the sine wave recovery or strengthening of superpower's status. The need for diagnosis of the state of the process requires an identification of the contemporary superpower position, as well as carrying out simulation prolongation of that sinusoid. It also requires imposing a change taking place in the identical processes of other important players in the international system. The literature is rich in a various scenarios for the possible future's shape of the international situation, which are synthetically presented, recognizing the components that can make any scenario more realistic than others. Significant seems to be the presence of Russia, in this kind of theoretical modeling. Noticeable are also concerns about the construction of its power, generating a kind of uncertainty as to the nature and sustainability of its actual superpower. ; Bezprecedensowa, w przeciągu ostatnich lat, aktywność międzynarodowa Rosji powinna stać się obszarem wnikliwych analiz. Konkluzja, możliwa do ustalenia na początku 2016 roku, sytuuje Rosję na wznoszącej fazie sinusoidy odzyskiwania, bądź też wzmacniania mocarstwowego statusu. Potrzeba diagnozy stanu tego procesu wymaga zidentyfikowania jej współczesnego mocarstwowego położenia, jak również przeprowadzenia symulacyjnego przedłużenia tejże sinusoidy. Wymaga także nałożenia na nią dokonujących się zmian w tożsamych procesach u innych ważnych graczy systemu międzynarodowego. Literatura przedmiotu bogata jest w różnorodne scenariusze możliwego kształtu przyszłej sytuacji międzynarodowej, które zostają syntetycznie przedstawione, dostrzegając również komponenty, które mogą uczynić któryś scenariusz bardziej realistyczny od innych. Znamienna zdaje się być obecność Rosji, w tego rodzaju teoretycznym modelowaniu. Zauważalne są również zastrzeżenia, co do konstrukcji jej potęgi, generujące swoisty klimat niepewności, co do charakteru i trwałości jej faktycznej mocarstwowości.

Ever since the emergence in 1931 of the idea of signing a non-aggression pact with the USSR, the Romanians, bound since 1921 by an alliance with Poland, remained sceptical about their own benefits from such an agreement. The politicians in Bucharest feared that the negotiations would evoke the question of Bessarabia, a region which underwent a controversial unification process with Romania that remained unapproved by the international community and unrecognised by the USSR. They also worried that the pact would result in the establish­ment of diplomatic relations between the two countries, thus opening the Kingdom of Romania to communist influence, which, in the light of the acute social troubles it raises, could strongly destabilise the internal situation in the country. Polish diplomacy attempted to bring both sides closer, yet the uncompromised demands made by the influential Romanian diplomat Nicolae Titulescu, as well as the critical attitude of French Prime Minister André Tardieu towards the whole initiative resulted in a total standstill. ; Pozostająca od 1921 r. w aliansie z Polską Rumunia od pojawienia się w 1931 r. ini­cjatywy zawarcia paktu o nieagresji z ZSRR nie widziała dla siebie w związku z nim większych korzyści. Politycy bukareszteńscy niepokoili się, iż rozmowy o pakcie wyciągną na światło dzienne sprawę Besarabii, której przynależność do Rumunii nie miała sankcji międzynarodowej ani uzna­nia Związku Sowieckiego. Obawiali się również, iż podpisanie paktu w konsekwencji przyniesie nawiązanie dyplomatycznych stosunków rumuńsko–sowieckich i otworzy tym samym Królestwo Rumunii na wpływy komunistyczne, co przy ostrych problemach społecznych, będących jego udziałem, mogło poważnie zdestabilizować sytuację wewnętrzną. Dyplomacja polska usiłowała doprowadzić do zbliżenia stanowisk obu państw. Jednak bezkompromisowe wymagania stawiane paktowi przez wpływowego dyplomatę rumuńskiego Nicolae Titulescu oraz krytyczne nastawie­nie do tego układu premiera Francji André Tardieu, spowodowały całkowity zastój w tej sprawie.

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; W artykule poddano analizie reakcję tzw. Zachodu na kryzys polityczny na Ukrainie, który rozpoczął się pod koniec 2013 roku. W tym kontekście kwestią zasadniczą jest przeanalizowanie zachodniej reakcji na rosyjskie zaangażowanie w wewnętrzne sprawy Ukrainy, a co za tym idzie także przyczyny działań Rosji. Celem Zachodu jest zmuszenie Rosji do odcięcia wsparcia dla separatystów działających na wschodniej Ukrainie. Innym celem Zachodu jest ustabilizowanie sytuacji na Ukrainie, tak szybko jak to jest możliwe, aby uniemożliwić Rosji dalsze oddziaływanie mające na celu rozbicie Ukrainy. Można to jednak osiągnąć jedynie dzięki nieoficjalnym kanałom dyplomatycznym zwanym Track two diplomacy. ; The article analyses the approach of the so-called West to the Ukrainian political crisis which started at the end of 2013. In this context it is fundamentally important to analyse the Western response to the Russian interference in Ukraine's domestic affairs and also the reasons for Russian actions. The aim of the West is to force Russia to cut off its support for separatists operating in eastern Ukraine. Another Western aim is to stabilise the situation in Ukraine at the earliest possible time in order to prevent Russia from making further attempts to interfere in this country with a view to its disintegration. It can be achieved by unofficial diplomatic channels called Track two diplomacy. ; В статье дан анализ реакции так называемого Запада на политический кризис в Украине, который начался в конце 2013 года. В этом контексте основной задачей является проанализировать реакцию Запада на участие России во внутренних делах Украины, и, следовательно, дать ответ на вопрос причин этих действий. Цель Запада состоит в том, чтобы заставить Россию отказаться от поддержки сепаратистов, действующих в восточной Украине. Следующая цель Запада состоит в стабилизации ситуации в Украине, так быстро, как это только представляется возможным, чтобы предотвратить дальнейшие шаги России направленные на расчленение Украины. Эти цели можно достигнуть только благодаря неофициальным дипломатическим каналам, называемым Track two diplomacy.

Ever since the emergence in 1931 of the idea of signing a non-aggression pact with the USSR, the Romanians, bound since 1921 by an alliance with Poland, remained sceptical about their own benefits from such an agreement. The politicians in Bucharest feared that the negotiations would evoke the question of Bessarabia, a region which underwent a controversial unification process with Romania that remained unapproved by the international community and unrecognised by the USSR. They also worried that the pact would result in the establish­ment of diplomatic relations between the two countries, thus opening the Kingdom of Romania to communist influence, which, in the light of the acute social troubles it raises, could strongly destabilise the internal situation in the country. Polish diplomacy attempted to bring both sides closer, yet the uncompromised demands made by the influential Romanian diplomat Nicolae Titulescu, as well as the critical attitude of French Prime Minister André Tardieu towards the whole initiative resulted in a total standstill. ; Pozostająca od 1921 r. w aliansie z Polską Rumunia od pojawienia się w 1931 r. ini­cjatywy zawarcia paktu o nieagresji z ZSRR nie widziała dla siebie w związku z nim większych korzyści. Politycy bukareszteńscy niepokoili się, iż rozmowy o pakcie wyciągną na światło dzienne sprawę Besarabii, której przynależność do Rumunii nie miała sankcji międzynarodowej ani uzna­nia Związku Sowieckiego. Obawiali się również, iż podpisanie paktu w konsekwencji przyniesie nawiązanie dyplomatycznych stosunków rumuńsko–sowieckich i otworzy tym samym Królestwo Rumunii na wpływy komunistyczne, co przy ostrych problemach społecznych, będących jego udziałem, mogło poważnie zdestabilizować sytuację wewnętrzną. Dyplomacja polska usiłowała doprowadzić do zbliżenia stanowisk obu państw. Jednak bezkompromisowe wymagania stawiane paktowi przez wpływowego dyplomatę rumuńskiego Nicolae Titulescu oraz krytyczne nastawie­nie do tego układu premiera Francji André Tardieu, spowodowały całkowity zastój w tej sprawie.

Dwudziestopięciolecie samorządu terytorialnego w Polsce jest dobrą okazją do poddania przebytej drogi pogłębionej refleksji. Dobrze jeszcze pamiętamy intencje skupionych w Senacie I kadencji twórców tworzonego wówczas systemu ‒ możemy zatem porównać pierwotne założenia ze stanem obecnym. Chodziło, z jednej strony, o wpisanie projektowanych rozwiązań w tradycję polskiego samorządu, ale z drugiej strony i przede wszystkim – o nawiązanie do tych wszystkich osiągnięć myśli prawnoustrojowej, które znalazły swój najpełniejszy wyraz w postanowieniach Europejskiej karty samorządu lokalnego, stanowiącej kwintesencję zachodnioeuropejskiego modelu władzy lokalnej. Samorząd jest instytucją charakterystyczną dla cywilizacji zachodnioeuropejskiej (w zasadzie poza nią nie jest znany), która odnosi treść zasady reprezentacji także do lokalnej przestrzeni życia obywateli (cives). W artykule starano się ukazać na konkretnych przykładach, w jaki sposób projektowany kształt władzy lokalnej w Polsce, wyrosły z paradygmatu ojców miasta, tracił poprzez kolejne nowelizacje swoją pierwotną zachodnią wyrazistość na rzecz charakterystycznego dla poprzedniego systemu rad narodowych modelu gospodarza. ; The twenty-fifth anniversary of self-government in Poland is a good occasion to reflect on the road we have travelled so far. While we still remember well the intentions of the creators of the system (members of the First Senate) we can now compare them with the current state of affairsand the status quo of government in Poland today. Two concepts have always been there since the beginning. Whereas the original solutions were to be inscribed in the tradition of Polish self-government, everything was done from the very start to draw as much as possible from the achievements of legal political thinking, later manifested in the provisions of the European Charter on Local Self-Government – a document which is the quintessence of the Western model of a local authority. Self-government is an institution characteristic of Western civilisation, practically unknown elsewhere, and it extends the principles of representation onto the local space inhabited by its citizens. Examples offered in the article illustrate how the initially planned model of government in Poland, rooted in the city fathers model has, in the course of subsequent reforms, been losing its original Western clarity in favour of the previous host model of local authority that characterised the past system.

Artykuł wydano na licencji Commons CC-BY-NC-ND 3.0 Polska i został dodany do repozytorium przez przedstawiciela redakcji. ; Dzisiejsza instytucja części regionalnej subwencji ogólnej wbrew swojej nazwie nie jest subwencją w rozumieniu art. 167 ust. 2 Konstytucji. Jest niewymienioną w Konstytucji instytucją o charakterze korekcyjno-wyrównawczym, której istota polega na obowiązku wpłat jednych województw i nadaniu uprawnień do wypłat innym województwom. "Janosikowe", które miało na celu wyrównywać szanse, doprowadziło do znacznego deficytu budżetowego samorząd województwa mazowieckiego. Była to jedyna w Polsce jednostka samorządu terytorialnego, która przez całą ubiegłą dekadę była płatnikiem netto "janosikowego", czyli do budżetu państwa wpłaciła więcej, niż otrzymała z powrotem. Przez 11 lat to było blisko 6 mld zł. Mazowsze w 2014 r. miało do zapłacenia 646 mln zł. W 2013 roku zapłaciło prawie 660 mln – równowartość 48 procent dochodów podatkowych województwa. Autorzy przedkładanego opracowania zamierzają udowodnić, iż to błędne przepisy aktu normatywnego były przyczyną sytuacji w samorządzie mazowieckim, którą uważają za wręcz absurdalną. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że z taką formą subwencjonowania samorząd mazowiecki działa dysfunkcyjnie. ; Today the institution of regional part of the general subsidy, contrary to its name, there is a subsidy within the meaning of Art. 167 paragraph. 2 of the Constitution. It is not specifically mentioned in the Constitution of a correctional institution-equalizing, whose essence lies in the obligation to deposit some provinces and the entitlement to payments to other provinces. "Janosik", which was intended to equalize led to a significant budget deficit the provincial government of Mazovia. It was the only unit in Poland local governments, which for the past decade has been a net contributor "janosikowego", in to the state budget paid more than you receive back. For 11 years it was almost 6 billion zł. Mazovia in 2014. had to pay 646 million zł. In 2013, it paid nearly 660 million – the equivalent of 48 percent of the tax revenue of the province. The authors submitted the development plan to prove that it is erroneous entries in normative act was the cause of the situation in the local government of Mazowieckie, which they regard as quite absurd. With this in mind it is clear that with such a form of government subsidization of Mazowieckie operates dysfunctional. ; Artur Potocki