Suchergebnisse

1980'lerde görülen uluslararası ekonomik krizler sonucunda, neoliberal ekonomi politikaları birçok ülkede serbest piyasa ekonomisine geçiş sürecinde uygulanmıştır. Bunlardan birçoğu, iç ekonomik güçleri ve demokratik kurumları istikrarlı olmayan gelişmekte olan ülkelerdi. Sözde küreselleşme adı altında uygulanan bu serbest piyasa düzeninin sonuçlarından biri bölgesel bütünleşme veya ekonomik blokların yükselişi oldu; ama aslında bu meselenin ötesinde, toplumsal ve siyasi yapılarda da bazı yeni uygulama ve dönüşümler görülmekteydi. Bu çalışmada, Meksika ve Türkiye'de 1990'lı yıllarda yaşanan neoliberal reform ve sonuçları revize edilecek. Hipotez: her iki ülke de bloklarını geliştirmek için sosyo kültürel uyumdan daha çok ekonomik faydaların peşinde koşmaktadırlar, sonucunda neoliberal globalleşme altında olumsuz etkilenmektedirler ve gerçek bir bölgesel bütünleşme fırsatı kaybı yaşanmaktadır. Bu nedenle, bu araştırmanın önemi, iki ülkenin bölgesel entegrasyonlarının karşılaştırılmasıyla, bu ekonomik entegrasyonların ülkelerin ekonomisi, politik ve sosyal yapısı ile uluslararası ilişkileri üzerindeki etkisinin ortaya konmasıdır. Bunu yaparken araştırma İspanyolca, Türkçe ve İngilizce kaynaklarla temellendirilecektir. ; After many international crises in the middle of the 1980s, the neoliberal school was implemented to several open market economies. Many of them were developing nation states, with not so stable democratic institutions and national economies. One of the consequences of this free market scheme under the so-called globalization was the rise of regional integration or economic blocs that appeared economic on the surface, but as a matter of fact it implied several new implementations and transformations of societal and political structures. Two of such nations, Mexico and Turkey are going to be revised under the neoliberal reform they experienced in the 1990s and the consequences that they faced along with it. The hypothesis is that both countries have sought adherence to developed blocs pursuing economic profits more than cultural or social cohesion, resulting on negative impacts under the neoliberal globalization, and the lost opportunity of a genuine regional integration. Therefore the importance of this research, it will provide a comparative analysis of regional integration and its several impacts on the national structures, social life, politics, economics and international relations of both countries. The research will benefit from resources in Spanish, Turkish and English.

Sağlıklı bir biçimde işleyen asker-sivil ilişkilerinin oluşması için gerekli başlıca unsurlardan biri polis ve ordu arasındaki iş bölümüdür. Kamu güvenliğinin sağlanmasında askeri personelin kullanılması asker-sivil ilişkileri üzerinde olumsuz etki yaratmaktadır. Buna rağmen, ordular her zaman iç güvenlik meselelerine dâhil olmuştur. Demokratik veya demokratikleşmekte olan ülkelerdeki ordular örgütlü suçla savaşım, kalkışmaların bastırılması ve terörizmle mücadele amacıyla ülke sınırları içerisinde kullanılmaktadır. Bu çalışma, iç güvenlik ile ilişkili askerin göreve çağrılmasına dair yasaları ve askerin kullanımının nasıl işlediğini analiz etmek niyetindedir. Meksika, Türkiye, Fransa ve Birleşik Krallık örneklerinin karşılaştırmalı analizi üzerinden çalışma, orduların iç güvenlik alanına dahil olmasının mikro ve makro düzeydeki nedenlerini anlamak niyetindedir. Karşılaştırmalı analizin gösterdiği üzere, yerel veya küresel terörizm ordunun içeride kullanımı için bir fırsat penceresi açmaktadır. Ancak, güvenlik aygıtının yapısı ve asker-sivil ilişkileri örüntüsü, her ikisi de ordunun içeride kullanımının seviyesi üzerinde kayda değer bir etkiye sahiptir.

Latin America, as a region, reflects a relevant field of analysis for scholars who aim at working populism. Here, in this region of the world, it is possible to encounter various types of populism(s). Additionally, throughout the history of Latin America, populist leaders have managed to accumulate political power for decades. This study, in its turn, aims at analyzing the relationship between populism and democracy. It suggests analyzing populism as a political style prioritizing the central role of populist leaders. In this perspective, it overviews a historical analysis of different Latin American countries where various types of populism were in power. In this respect, the study of the classical populism of Peron in Argentina, the right-wing populism of Fujimori in Peru and the left-wing populism of Chavez in Venezuela demonstrate that the relationship between democracy and "various" populisms remains almost the same. Populism, in general, enlarges inclusionary capacities of democratic regimes while giving permanent harm to democratic institutions, constitutional mechanisms of control and liberal democracy in general. ; Latin Amerika, popülizm çalışan araştırmacılar açısından önemli bir araştırma alanı olarak ortaya çıkıyor. Dünyanın bu bölgesinde, popülizmin farklı türlerine rasgelmek mümkün. Üstelik Latin Amerika'da, tarih boyunca, popülist liderlerin siyasal gücü ele geçirmeyi başardıkları söylenebilir. Elinizdeki çalışma, popülizm ve demokrasi arasındaki çatışmalı ilişkiyi incelemek niyetindedir. Bunu yaparken popülizm bir siyasal tarz olarak ve liderin merkezi rolüne referansla tanımlanacaktır. Bu doğrultuda, Arjantin'de Peron dönemi klasik popülizmi, Peru'da Fujimori'nin sağ popülizmi ve nihayetinde Venezüella'da Chavez'in sol popülizminin analizinin göstereceği üzere demokrasi ve popülizm ilişkisi farklı popülizmlerin varlığına rağmen büyük ölçüde aynı kalmıştır. Bu doğrultuda denilebilir ki popülizm, demokrasinin içerici kapasitesini artırmış, buna karşın, anayasal denetim mekanizmalarına, demokratik kurumlara ve genel anlamda liberal demokrasiye zarar vermiştir.

Under the influence of James Churchward and his theory on the allegedly lost civilization of Mu, in the 1930s Ataturk sent Tahsin Mayatepek to Mexico as an ambassador, so that he could carry out a comparative investigation between Turkish and Maya culture. He made a series of reports on what he claimed to have found, and these are discussed and in part reproduced in this volume

ÖZETToprak, halk ve egemenlik olmak üzere üç ana unsurdan oluşan devlet, üniter, federal, bölgesel ve konfederal şekilde örgütlenebilmektedir. Birbirlerine göre büyük farklılıklar gösteren bu yönetim sistemlerinde farklı özellikler sergileyen idari, siyasi ve mali yapı, aynı yönetim sistemine dahil olan ülkelerde bile büyük farklılıklar gösterebilmektedir. Mali tevzin ya da mali federalizm olarak da adlandırılan yönetimler arası mali ilişkiler kapsamında, devletin farklı siyasal yönetim kademeleri arasındaki harcama, hizmet ve gelir bölüşümü ele alınmaktadır. Bu çalışmada yönetimler arası mali ilişkilerin federal ülkelerde nasıl işlediğinin daha iyi bir şekilde anlaşılmasının sağlanabilmesi için farklı ülke örneklerine yer verilmiştir. Bu kapsamda farklı özelliklere sahip üç federal ülke olan Avustralya, Avusturya ve Meksika'nın mali yapıları ayrıntılı bir şekilde ele alınmıştır. Özellikle küreselleşme süreciyle birlikte büyük önem kazanan mali yerelleşme, görev ve sorumluluklar ile bunların karşılanması için gerekli olan gelirlerin (kaynakların) merkezi yönetimden daha alt yönetim düzeylerine (ulus-altı yönetimlere) devredilmesidir. Bu çalışma kapsamında mali yerelleşmenin federal ülkeler ile üniter ülkelerde hangi düzeylerde olduğu karşılaştırmalı bir şekilde incelenmiştir. Buna göre federal ülkelerdeki ulus-altı yönetimlerin üniter ülkelerdeki ulus-altı yönetimlere göre genel anlamda daha özerk olduğu; ancak birçok federal ülkedeki ulus-altı yönetimlerin mali özerklikleri oldukça düşük düzeyde iken çok sayıda üniter ülkedeki ulus-altı yönetimlerin mali özerkliklerinin oldukça yüksek düzeyde olduğu gözlemlenmiştir.Anahtar Kelimeler: Yönetimler Arası Mali İlişkiler; Mali Yerelleşme; Federal Ülkeler; Federalizm; Yerel Yönetimler; Avusturya; Avustralya; Meksika. ABSTRACTConsisting of land, peoples and sovereignty factors, states are organised as unitary state, federation, regional state and confederation. In these political administrative systems that differ from each other relatively, the administrative, political and fiscal structures differ even in different countries that are in the same system. Within the context of intergovenmental fiscal relations, the division of expenditures, service delivery and revenues among different political administration units of the state are investigated. In this study, different country examples are examined to reveal how intergovernmental fiscal relations in federal countries are managed. In this study, the fiscal structures of three federal countries (Australia, Austria and Mexico), which have different characteristics, are investigated. Fiscal decentralization, which means transfering assignments, responsibilities and the revenues (resources) that are required to compensate these (assignments and responsibilities) from the central (federal) government to the lower level governments (sub-national governments) has come into prominence especially with the globalization process. Within the context of this study, the degree of fiscal decentralization among unitary states and federations is cooperatively analysed. Accordingly, it has been observed that sub-national governments in federal countries are fiscally more autonomous than the sub-national governments in unitary states in general. On the other hand, it is observed that in many federal countries fiscal autonomy of sub-national governments is rather low whereas in numerous unitary states fiscal autonomy of sub-national governments is relatively in high level. Keywords: Intergovernmental Fiscal Relations, Fiscal Decentralisation; Federal Countries, Federalism, Local Governments; Austria, Australia, Mexico.

Günümüzde ülkeler küreselleşme ve serbest piyasa ekonomisi nedeniyle çok fazla rekabetle karşı karşıyadır. Herhangi bir endüstrideki rekabet sadece kendi ulusal sınırı içerisinde değil, aynı zamanda farklı ülkelerde ve farklı firmalarla uluslararası bir piyasada gerçekleşmektedir. Küreselleşme sürecinde, rekabetin yanı sıra kaynakların çevreye zarar vermeyecek şekilde etkin kullanımı sürdürülebilirlik açısından büyük bir önem taşımaktadır. Bu kapsamda tez hem küreselleşme hem de çevresel performansı dikkate alarak karşılaştırmalı bir analiz yapmaktadır. Bu tezde endüstriyel küreselleşme seviyesi imalat sektöründeki on üç endüstri seçilerek ölçülmüştür. Sonrasında "veri zarflama analizi" programı uygulanarak bu imalat endüstrilerin çevresel performansını ölçülmüştür. Son olarak endüstriyel küreselleşmesi ve çevresel performans seviyesi sonuçları kullanılarak "analitik hiyerarşi süreci" yoluyla diğer sosyal göstergeler eklenerek imalat sektörü sürdürülebilirliği ölçülmüştür. UNCTAD tarafından "gelişen endüstriyel ekonomiler" olarak sınıflandırılan on ülke (Türkiye, Arjantin, Belarus, Güney Afrika, Hindistan, Hırvatistan, Meksika, Polonya, Romanya ve Ukrayna) seçilerek tüm analizler karşılaştırmalı olarak yapılmıştır. Türkiye'nin endüstriyel küreselleşme seviyesi "entegre küresel" (en yüksek seviye) olmasına rağmen, eko-etkinlik seviyesi dikkate alındığında çevresel performans konusundaki konumu beşinci sıradadır. Ancak, Hindistan, Güney Afrika ve Arjantin gibi diğer ülkelerden daha yüksek eko-etkinlik puana (0.042) sahiptir. Bunun nedeni, endüstriyel üretim süreçlerinde Türkiye en fazla sera gazı emisyonu yapan ülkeler arasında üçüncüdür. Sosyal refah bağlamında Türkiye, çalışanlara yapılan ödemeler açısından üçüncü sırayı almaktadır. Türkiye ayrıca imalat sektörünün genel sürdürülebilirliği açısından 7.6% değer ile dördüncü sırada yer almaktadır. Sonuçlara göre imalat sektörü sürdürülebilirliği açısından en yüksek sürdürülebilirliğe sahip olan ülke Meksika'dır. ; In today's world of globalization and free market economy countries are facing much more competition than ever before. Competition in any industry is not only within its own national boundaries, but also in an international market with different companies of different countries. In the industrial globalization process, competition as well as effective use of resources needs to be done in a way that does not damage the environment places great importance in terms of sustainability. In this thesis, the industrial globalization level has been measured identifying thirteen industries of manufacturing sector. Additionally, the environmental performance of these manufacturing industries has been measured applying the "data envelopment analysis" program. In the final analysis, the results of the industrial globalization and environmental performance level has been used to measure the sustainability of manufacturing sector along with other social indicators through the "analytic hierarchy process". The overall comparison has been done based on ten countries (Turkey, Argentina, Belarus, South Africa, India, Croatia, Mexico, Poland, Romania and Ukraine) which are classified as "emerging industrial economies" by the UNCTAD. Although the country composite industrial globalization level of Turkey is indicated as "integrated global" (highest level) yet its position is 5th regarding environmental performance in consideration of eco-efficiency level with a score of 0.042 which is higher than other countries like India, South Africa and Argentina. The reason behind this can be attributed to the high emission of Greenhouse gases during the industrial production processes. In the context of social welfare Turkey placed 3rd based on compensation of employees. Turkey also ranked 4th in terms of overall sustainability of its manufacturing sector with a value of 7.6 percent. On the basis of our results, Mexico is found to be the most sustainable country relating to the sustainability of manufacturing sector.

20. yüzyılın son çeyreği devlette değişimin yaşandığı, kamu yönetimini daha etkin ve verimli hale getirebilmek amacıyla kamu yönetimi reformlarının gerçekleştiği bir dönemdir. Aynı dönemde yönetim alanında yeni bir yaklaşım olarak ilk defa Dünya Bankası tarafından kullanılan iyi yönetişim/yönetişim kavramı ortaya çıkmıştır. Bir ülkenin sahip olduğu iyi yönetişim/yönetişim kalitesi, devletin ve kamu kurumlarının yönetilmesini pozitif yönde etkilediği gibi, ekonomik alanı da olumlu etkilemektedir. Bu çalışmada Dünya Bankası tarafından geliştirilen "Yönetişim göstergeleri" ile toplumsal refah arasındaki ilişki, Birleşmiş Milletler Kalkınma Programı (UNDP)'nın İnsani Gelişme Endeksi ile Sosyal Gelişme Endeksi esas alınarak Türkiye ve diğer 5 gelişmekte olan ülke (Çin, Hindistan, Meksika, Brezilya, Yunanistan ve Rusya) açısından incelenecek ve analiz edilecektir. Analizlerde bir taraftan Yeni Kurumsal İktisat yaklaşımı diğer taraftan da kamu yönetimi teorisinden yararlanılacaktır. Çalışma sonucunda genel anlamda Yönetişim ilkelerini oluşturmak ve sürdürmek hem ekonomik hem de kalkınma anlamında toplumsal refahı artırdığı sonucuna ulaşılmıştır. ; The last quarter of the 20th century is a time when public administration reforms have been implemented to make public administration more efficient and productive.In the same period, the concept of good governance / governance, which was used for the first time by the World Bank as a new approach in the field of management, emerged. The good governance / governance quality that an individual country possesses affects the management of the state and public institutions positively as well as positively affects the economic sphere. In this study, developed by the World Bank "governance indicators" with the relationship between social welfare, the United Nations Development Program (UNDP) 's based on the Social Development Index and Human Development Index Turkey and the other five developing countries (China, India, Mexico, Brazil, Greece and Russia) will be analyzed and analyzed. On the one hand, the New Institutional Economics approach will be exploited from public administration theory on the other hand. The result of the study is that in general the creation and maintenance of Governance principles has increased social welfare both in economic and development terms.

Küreselleşme ile birlikte 1980'li yıllardan sonra ülkelerin sermaye akımları önündeki engelleri kaldırması sonucunda yaşanan yüksek sermaye girişleri,ülkelerin daha rahat borçlanabilmesine imkan sağlamıştır. Bunun sonucunda isebirçok ülkede cari açıklar süreklilik kazanmaya başlamıştır. Özellikle 1990'lı yıllardan itibaren giderek büyüyen ve sürekli hale gelen cari açıklar, politika yapıcıların ve iktisatçıların dikkatini çekmiş ve cari açıkların sürdürülebilir olup olmadığı konusunu gündeme getirmiştir. İktisatçılar arasında cari açığın sürdürülebilirliğinin tespitine yönelik bir fikir birliği bulunmamakla birlikte, literatürde konunun ekonometrik yöntemler ile ele alındığı görülmüştür. Bu çalışmanın amacı da Husted (1992) tarafından geliştirilen modelden faydalanarak cari açığın sürdürülebilirliğini gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde en güncel yöntemleri kullanarak analiz etmektir. Çalışma 16'sı gelişmiş, 13'ü gelişmekte olan toplam 29 ülkeyi kapsamaktadır. Çalışmaya dâhil edilen 29 ülkenin 1970-2019 dönemi çeyreklik verileri fourier tipi birim kök ve eşbütünleşme yöntemleri ile incelenmiştir. Analiz sonuçlarına göre Almanya, Danimarka, İsrail, İsveç, Kanada, Çekya ve Endonezya'da cari işlemler açığı güçlü formda sürdürülebilirken, Güney Kore, İzlanda, Birleşik Krallık, Avustralya, Türkiye, Tayland, Güney Afrika ve Filipinler'de zayıf formda sürdürülebilirdir. ABD, Finlandiya, Fransa, İspanya, İtalya, Portekiz, Yeni Zellanda, Bolivya, Brezilya, Bulgaristan, Estonya, Meksika, Peru ve Slovakya'da ise cari açıklar sürdürülemez durumdadır. ; With the effect of globalization, the high capital inflows experienced as a result of the elimination of obstacles to capital flows, enabled countries to borrow more easily. As a result, current account deficits started to gain continuity in many countries. Especially since the 1990s, the current account deficits, which have been growing and becoming permanent, attracted the attention of policy makers and economists and brought up the issue of whether current account deficits are sustainable or not. The aim of this study is to analyse the sustainability of the current account deficits in developed and developing countries using the most recent methods by using the model developed by Husted (1992). The study covers a total of 29 countries, 16 of which are developed and 13 are developing. The quarterly data of the 29 countries included in the study covering the period of 1970-2019 were examined by fourier type unit root and cointegration tests.According the results, current account deficits show strong form of sustainability in Germany, Denmark, Israel, Sweden, Canada, Czech Republic, Indonesia and weak form of sustainability in South Korea, Iceland, United Kingdom, Australia,Turkey, Thailand, South Africa and Phillippines. Current account deficits are not sustainable in USA, Finland, France, Spain, Italy, Portugal, New Zealand, Bolivia, Brasil, Bulgaria, Estonia, Mexico, Peru and Slovakia.

Cari işlemler dengesi kavramı küreselleşen dünya ekonomileri ile birlikte ön plana çıkmış ve yaşanan ekonomik krizler paralelinde daha da hissedilir hale gelmiştir. Özellikle ülkeler arasındaki ihracat ve ithalat etkileşiminin etkisi altında kalan bu denge, ülke parasının değeri, ülkeye giren yatırımların niteliği ve süresi, ülke içerisindeki tasarruflar, dış borçlar gibi bir çok değişkene bağlı olarak da değişim gösterir hale gelmiştir. Avrupa Birliği (AB) üyesi, gelişmiş ve gelişmekte olan ülke ekonomileri içerisinde de önemli bir gösterge olan cari işlemler dengesi, dönemler itibariyle farklı seviyelerde gerçekleşmiştir. Yukarıda belirtilen değişkenlere bağlı olarak gerçekleşen krizler ise bu dengenin bozulmasında önemli bir etken olmuştur. Çalışma içerisinde yer verilen ülkeler incelendiğinde bu sonuç somut bir şekilde kendisini göstermektedir. AB ülkelerinde krizlerin, Meksika, Arjantin ve Brezilya'da ise ülke parasının değerine bağlı olarak bozulan dış ticaret dengesinin etkisi ile cari açıklar daha da ön plana çıkmıştır. İlgili açıklar karşısında ise, her ülke kendi koşullarını da dikkate alarak bir takım önlemler almış ve türetilen politikalar yardımıyla cari açık sorunun önüne geçmeye çalışmışlardır. Ampirik modeller yardımıyla Türkiye'de 1980-2013 dönemine ilişkin cari açıkların sürdürülebilirliğini inceleyen bu çalışma da, ihracattan ithalata doğru bir nedensellik söz konusudur. Yani, Türkiye'nin gerçekleştirmiş olduğu ihracatın ithalata dayalı olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bu bulgu, Türkiye'nin ihracat yapabilme kapasitesinin ara malı ve sermaye mallarının ithalatına bağlı olduğunu göstermektedir. Dış ticaret ve cari işlemler dengesinin olumlu yönde gelişimini engelleyen bu durum karşısında ise, ülke içerisinde katma değeri yüksek ara malı ve sermaye malı üretiminin teşvik edilmesi önerilmektedir. ; Current account balance come to the fore with the concept of globalization of the world economy and the economic crisis has come more and more noticeable in parallel status. Especially under the influence of interaction between countries that export and import balance, of the domestic currency, attribute and duration of the investments into the country, savings in the country, depending on many variables, such as external debt has also become varies. The member of European Union (EU), developed and developing countries is an important indicator in the economy of the current account balance, period have been recorded at different levels in years. The crisis that occurred due to the above variables has been a major factor in the deterioration of the balance. This result illustrates in a concrete way itself when examined the countries taking part in the study. The crisis in the EU, Mexico, Argentina and Brazil in the current account deficits and the effect of the foreign trade balance deteriorated depending on the value of the domestic currency rose to the forefront. Explain about the opposite, each country have taken a number of measures, taking into account their circumstances and aid policies derived tried to pass in front of the deficit problem. Empirical models with the help of this study to examine the sustainability of the current account deficit for the 1980-2013 period in Turkey also, is a causality from exports to imports in question. So, based on the conclusion that Turkey's exports to imports have made has been reached. This finding illustrates that Turkey's export capacity can be dependent on the import of intermediate and capital goods. Foreign trade and current account this situation prevents the development of a positive balance, the promotion of high value added in the country of intermediate goods and capital goods production is recommended.

1990'lu yıllarda 32 sayılı karar etkisinde, döviz kurları cari işlemler hesabındaki hareketlerden koparak, sermaye hareketlerinin etkisine girdi. Spekülatif sermaye girişleri, ekonomideki döviz arzını arttırarak Türk Lirasının yabancı paralar karşısında değer kazanmasına ve sonuçta ülkenin dış ticaret açıklarının giderek büyümesine neden oldu. Diğer yandan, kamu kesiminin artan dengesizliği iç borçlanma ile aşılmaya çalışıldı. Fakat yurtiçi tasarrufların yetersizliği ve yurtdışı maliyetlerin daha cazip olması nedeniyle dış borçlanmada da artış oldu. Türkiye, 2000'li yıllara bozuk bir kamu maliyesi, artan iç ve dış borçlar, dış dengesizlikler ve enflasyon ile girerken, IMF destekli, kur çapasına dayanan bir istikrar programını uygulamaya koydu. Fakat programın öngördüğü enflasyon tutturulamayınca Türk Lirası aşırı değerlenerek cari işlem açığı, GSHM'nin %4.8'ine ulaştı. Bu düzeyde bir cari açığın sabit kurda sürdürülemez olduğunu gören finansal yatırımcılar ülkeyi terk etmeye başladılar. Sıcak para kaçışları ile birlikte ülke Kasım 2000 ve Şubat 2001'de finansal krize girdi. Sonuçta, 22 Şubat 2001'de Türk Lirası dalgalanmaya bırakıldı. Çalışmada, 1995 Tekila, 1997 Güneydoğu Asya ve 2000 Arjantin Krizleri de irdelenmiştir. Tüm finansal krizlerin ortak yapısı, bu ülkelerin, sıcak paraya, düşük kur artış oranı - yüksek faiz politikasıyla sürdürülemeyecek düzeyde yüksek arbitraj kârı sunmaya çalışmalarıdır. Sonuçta aşırı değerlenen ulusal para yüzünden cari açıkları yükselen ülkelerden kaçmaya başlayan spekülatif sermaye, ülkelerin krize girmelerine yol açmakta ve dahası krizlerin ülkelerarası yayılmasına neden olmaktadır. Sermaye hareketlerinin istikrarsızlık yaratıcı etkisini bile bile IMF, hâlâ ülkeleri finansal serbestleşmeye teşvik etmektedir. Çalışmada IMF, bu yanlış tutumu nedeniyle eleştirilmektedir ve bunun dayanakları ülke örnekleri ve ekonomik göstergelerle ortaya konmaya çalışılmaktadır.GENERAL KNOWLEDGEName and Surname : Ayhan UçakField : EconomicsProgramme : Economic TheorySupervisor : Prof. Dr. Kıvanç ERTOPDegree Awarded and Date : Master - February 2003Keywords :IMF, Financial Crises, Stabilization Policies, Short Term Capital FlowsABSTRACTTURKEY'S 2000 ECONOMIC STABILIZATION POLICY AND ECONOMIC CRISEUnder the Decree Number 32 implemented in 1989, foreign exchange has no direct ties with the current account balances but has the relation with the capital account balances. Speculative capital inflows increased the foreign currency supply in Turkey and caused the value of TL to revalue. At the end, the foreign trade deficit started to increase. In addition, the public sector's borrowing requirement was financed through the domestic debt. The shortage of domestic sources and cheaper external sources caused the foreign debt to soar. Printing the money for public finance was the main cause of the high inflation rates.Turkey entered 2000s with a worsened public finance, increased foreign and domestic debt, external imbalances and high inflation rates. Turkey implemented a stabilization program with an exchange anchor. The targeted inflation rates were not achieved and TL started to revaluate. At the end of 2000, current account deficit reached at 4.8 percent of GNP, which was impressively high figure. The financial investors started to transfer their money abroad since they noticed that such an account deficit could not be managed with the fixed exchange rate. The outflow of the sources was the main reason of November 2000 and February 2001 crises. At the end, Turkey allowed Lira to float freely at February 22, 2001.In the study, the Tequila crisis of Mexico in 1995, Southeast Asian crisis of 1997 and Argentinean crisis of 2000 were examined. The common structure of these crises is the revaluation of the domestic currencies due to the foreign currency inflows, which entered to the country as a result of financial liberalization policies. As a result, the countries cannot continue with the increased current account deficits. The foreign capital, which notices this negative outcome, starts to leave the country to cause the financial crisis. IMF still advices the countries for more financial liberalization. In the study, IMF was criticized for the wrong policies.