Suchergebnisse

It is often suggested that the nationalization of local elections has increased. As a result, a hypothesis could be that the mutual differences between policy programs of local divisions of the same national party decrease. In this contribution, we focus on the local election of October 8th 2006 in order to analyze these mutual differences. The aim of this contribution is to measure the homogeneity or heterogeneity of the policy positions of the local divisions of national political parties, on a range of substantive issues on which they have the freedom to differ. Therefore, we compare the opinions of local party agents within the different party families. We use the results of a survey among the representatives of the local departments of the different political parties in the run-up to the local elections. Our research shows that, regarding to the selected questions, in general the local divisions speak with one voice. Our analysis does not indicate that there is a large mixture of visions between divisions of the same national party. Besides, this analysis shows that in general, the size of the municipality can seldom be used in indicating the relative disagreement within political families. This level of agreement is the largest within the green party & the smallest within the liberal family. Those are also the two parties of which the local agents say that the influence of supra-local party levels is small, compared to representatives of other political families. Tables. Adapted from the source document.

België en Nederland zijn de afgelopen jaren geconfronteerd met een ernstige dreiging van terrorisme. De aanslagen in Brussel op 22 maart 2016 hebben op een gruwelijke wijze laten zien wat gebeurt als die dreiging uitmondt in niets ontziende aanslagen op onze samenleving. 0Het materieel strafrecht is sinds 2001 aangepast om terrorisme beter te kunnen bestrijden. Die aanpassing heeft in Nederland en België plaatsgevonden grotendeels aan de hand van dezelfde EU- en andere internationale instrumenten. In de NVVS-preadviezen wordt die ontwikkeling beschreven en vervolgens uitvoerig ingegaan op de werking van het materiële strafrecht ter bestrijding van terrorisme in België en Nederland. Het uitgebreide overzicht van wetgeving en haar toepassing in concrete strafzaken is voor de rechtspraktijk in beide landen instructief. Het specifieke belang van de preadviezen is voorts dat zij een vergelijking mogelijk maken van het Belgische en Nederlandse recht. Want hoewel er sprake is van veel overeenkomsten, bestaan er ook verschillen in de werking van het materieel strafrecht gericht op de bestrijding van terrorisme. De preadviezen monden uit in een op België en Nederland gezamenlijk en op de landen individueel betrekking hebbende conclusie, alsmede enkele stellingen voor discussie

Dirksen, E.: De russische economische crisis. - S. 1-10. Wilkening, D. A.: The future of Russia's strategic nuclear force. - S. 11-32. (1) Wettig, G.: NATO, Russia and European security after the Cold War. - S. 33-39. (1) Facon, I.: L'armee russe, menace ou recours? - S. 41-52. (1) Braithwaite, R.: La russie, pays europeen. - S. 53-67. (1) Tinguy, A. de: Russie: dix ans de migrations, reflets d'un monde et transition. - S. 69-77. (1) Michel, L.: L'avenir de la Russie. - S. 1-3. (2) Vogel, H.: The Russian economy. - S. 7-11. (2) Adler, A.: La situation politique en Russie. - S. 13-20. (2) Mel'vil', A.: Domestic politics in Russia on the eve of March 26, 2000. - S. 21-27. (2) Kelleher, C. M. ; Tkacenko, S.: Internal security and the relations with "near abroad". - S. 29-40. (2) Graham, T. E (jr.): Russia's foreign policy. - S. 41-48. (2) ... Chudolej, K.: Russia, NATO and the European Union. - S. 53-58. (2) Bachkatov, N.: Ou va la Russie? - S. 59-62. (2)

L?œuvre cinématographique du Marquis de Wavrin est reconnue dans le monde entier au travers de ses films et d?un documentaire de la Cinémathèque royale de Belgique. Bien que le marquis ait, de son vivant, publié plusieurs récits ethnographiques, aucun beau-livre n?avait auparavant été consacré à son œuvre photographique. En une centaine de clichés, c?est l?univers des indigènes d?Amérique du Sud du début du XXe siècle qui est offert au lecteur.00Le marquis Robert de Wavrin est né en 1888 à Ronsele, en Flandre-Orientale. Il part pour le Brésil en 1913, d?abord comme touriste et chasseur, mais se métamorphose progressivement en observateur scientifique, passionné par les cultures qu?il rencontre, découvrant des ethnies méconnues de pays tels que le Paraguay, le Brésil, le Pérou, l?Équateur ou la Bolivie. Après plus de trente années consacrées à ses recherches ethnographiques, il rentre en Belgique, définitivement.00Christine Moderbacher, auteur et préfacière, retrace son parcours et sa transformation.0D?abord captivé par ces cultures méconnues, le marquis de Wavrin prenait des portraits d?indigènes de manière très classique.0Au fil du temps, le marquis s?est éloigné des clichés colonialistes, si communs à l?époque, pour photographier de manière spontanée la vie quotidienne des populations rencontrées, comme peu l?on fait à l?époque. Ceci donne évidemment une valeur inestimable à ces documents historiques

Het is de weerklank van deze oproep – Vraag het ze gewoon! – uit de mond van historicus en archivaris Rob Perks, hoofd van The British Sound Archive in Londen, die mij als militair historicus en curator van het Interviewproject Nederlandse Veteranen motiveerde om wat sociaalwetenschappelijke onderzoekers vanzelfsprekend vinden ter discussie te stellen. Perks, die leiding geeft aan het grootschalige project National Life Stories van The British Library, reageerde zo op de vraag of het bekend zijn van de identiteit van de geïnterviewden in zijn project niet problematisch was voor de diepte en informatierijkdom van de interviews en voor de omgang met de privacy van de respondenten door de raadplegers van het materiaal.In zijn optiek wordt er te snel van uitgegaan dat mensen alleen anoniem hun verhaal willen doen en dat als ze wel hun identiteit aan het interview koppelen, ze belangrijke informatie zullen achterhouden. Ook weerspreekt hij de overtuiging dat bekendheid van de naam bij de beheerders van het materiaal de respondenten kwetsbaar maakt voor misbruik en schending van privacy. Het is natuurlijk de vraag in hoeverre een archivaris die in Groot-Brittannië als de hoeder van het oral history-erfgoed gezien kan worden, in staat is te beoordelen of bepaalde uitgangspunten van sociaalwetenschappelijk onderzoek die tot doel hebben mensen te beschermen en die gestoeld zijn op decennialange onderzoekservaring, zomaar aan de kant geschoven moeten worden.Feit is dat de maatschappij snel verandert, dat door individualisering en mondigheid mensen veel sterker geneigd zijn zelf te willen beslissen over 'wat goed voor hen is', en dat ervaringen die voorheen geassocieerd werden met het private/persoonlijke domein door de medialisering van het persoonlijke steeds vaker in het publieke domein zijn terug te vinden. Moet de onderzoeker zonder meer in deze ontwikkelingen meegaan?Nee, maar hij moet er wel kennis van nemen. Waar Perks voor pleit, zijn geen wildwesttoestanden met het vrijgeven van persoonlijke data aan Jan en alleman als de 'argeloze verteller' daar zijn fiat aan gegeven heeft. Hij pleit voor het combineren van 'the best of both worlds': de mogelijkheden voor gedifferentieerde toegang en bescherming van privacy die de archiefwetgeving in combinatie met ICT te bieden heeft, en het hele arsenaal aan zorgvuldig verzamelde kwalitatieve data dat veelal slechts eenmaal gebruikt wordt en na het publiceren van het onderzoeksresultaat – ongedigitaliseerd – in de kast verdwijnt.De voorwaarde voor deze combinatie is wel dat het langetermijnperspectief van archivering moet worden besproken met de respondent en moet worden geïntegreerd in het onderzoeksplan. De onderzoeker zou dus met het oog op een toekomstig raadpleger alle aan het onderzoek gerelateerde context moeten documenteren en op een toegankelijke manier ontsluiten. Ook zou hij bereid moeten zijn een deel van de aanvankelijk exclusieve relatie met zijn respondent op te geven. Anderen kunnen dan de wijze waarop hij of zij het materiaal geïnterpreteerd heeft, controleren en beoordelen.De mogelijkheid tot een 'kijkje in de keuken van de data' is bij andere wetenschapsgebieden zo vanzelfsprekend, dat het eigenlijk vreemd is dat het ontbreken daarvan in de wereld van de kwalitatieve data nooit geproblematiseerd is. Wel is het zo dat de vergroting van de werklast vertaald zou moeten worden in wetenschappelijke en financiële credits. Dan motiveer je pas onderzoekers om de onderzoekscultuur te veranderen.