Suchergebnisse

von Gottlob August Tittel Hochfürstlich Badischen Kirchenrath und der Weltweisheit ordentlichen Professor zu Carlsruh ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- Ph.u. 509-5

Système de la Nature ou Des Loix du Monde Physique & du Monde Moral; pol. System przyrody, czyli prawa świata fizycznego i moralnego (Londyn, 1770) - część druga dzieła filozoficznego, systematyzującego poglądy ateistycznego materializmu XVIII wieku, którego autorem jest Paul Henry Thiry, baron d'Holbach ((1723-1789) - francuski filozof, ateista, współautor Wielkiej Encyklopedii Francuskiej. Praca została opublikowana pod nazwiskiem Jean-Baptiste de Mirabaud, nieżyjącego już członka Francuskiej Akademii Nauk, ponieważ Holbach obawiał się konsekwencji związanych z wydaniem tego dzieła. Jego obawy, nie były bezpodstawne, bowiem, ukazanie się Systemu przyrody… , już w roku publikacji, wywołało wielkie poruszenie w społeczeństwie, a parlament miasta Paryża potępił to dzieło i zostało ono publicznie spalone przez kata. Według niektórych źródeł, Holbach napisał i opublikował to dzieło z pomocą Denisa Diderota (1713-1784) i przy wsparciu Jacques'a - André Naigeon (1738-1810). W obszernym traktacie autor głosi radykalny empiryzm, materializm i determinizm. Opisuje wszechświat w kategoriach zasad materializmu filozoficznego: umysł jest utożsamiany z mózgiem, nie ma "duszy" bez żywego ciała, światem rządzą ścisłe deterministyczne prawa, wolna wola jest iluzją, nie ma ostatecznych przyczyn, a cokolwiek się dzieje, ma miejsce, ponieważ nieuchronnie musi. Dzieło jednoznacznie zaprzecza istnieniu Boga, argumentując, że wiara w istotę wyższą jest produktem strachu, braku zrozumienia i antropomorfizmu. Holbach krytykuje nie tylko tradycyjne dowody na istnienie Boga, ale i wszelką wiarę religijną oraz popularny w tym czasie wśród oświeconych deizm. Przedstawia wiarę w Boga i nieśmiertelność duszy jako skrajną niedorzeczność. Książka była uważana za niezwykle radykalną w swoich czasach. Lista osób piszących refutacje dzieła była długa. Należeli do nich, m.in.: Nicolas-Sylvestre Bergier, Voltaire; Fryderyk Wielki etc. Spekuluje się, że Fryderyk był zmotywowany do napisania krytyki Systemu przyrody…, ponieważ książka ta zawierała atak nie tylko na religię, ale także na monarchię. Z kolei, przyjaciel Holbacha, Denis Diderot, entuzjastycznie poparł dzieło. P. B. Shelley po jego przeczytaniu stał się zagorzałym ateistą i przystąpił do tłumaczenia tej książki na język angielski. Natomiast, według Willa Duranta, dzieło to jest najbardziej wyczerpującym opisem materializmu i ateizmu w całej historii filozofii.

Système de la Nature ou Des Loix du Monde Physique & du Monde Moral; pol. System przyrody, czyli prawa świata fizycznego i moralnego (Londyn, 1770) - część pierwsza dzieła filozoficznego, systematyzującego poglądy ateistycznego materializmu XVIII wieku, którego autorem jest Paul Henry Thiry, baron d'Holbach ((1723-1789) - francuski filozof, ateista, współautor Wielkiej Encyklopedii Francuskiej. Praca została opublikowana pod nazwiskiem Jean-Baptiste de Mirabaud, nieżyjącego już członka Francuskiej Akademii Nauk, ponieważ Holbach obawiał się konsekwencji związanych z wydaniem tego dzieła. Jego obawy, nie były bezpodstawne, bowiem, ukazanie się Systemu przyrody…, już w roku publikacji, wywołało wielkie poruszenie w społeczeństwie, a parlament miasta Paryża potępił to dzieło i zostało ono publicznie spalone przez kata. Według niektórych źródeł, Holbach napisał i opublikował to dzieło z pomocą Denisa Diderota (1713-1784) i przy wsparciu Jacques'a - André Naigeon (1738-1810). W obszernym traktacie autor głosi radykalny empiryzm, materializm i determinizm. Opisuje wszechświat w kategoriach zasad materializmu filozoficznego: umysł jest utożsamiany z mózgiem, nie ma "duszy" bez żywego ciała, światem rządzą ścisłe deterministyczne prawa, wolna wola jest iluzją, nie ma ostatecznych przyczyn, a cokolwiek się dzieje, ma miejsce, ponieważ nieuchronnie musi. Dzieło jednoznacznie zaprzecza istnieniu Boga, argumentując, że wiara w istotę wyższą jest produktem strachu, braku zrozumienia i antropomorfizmu. Holbach krytykuje nie tylko tradycyjne dowody na istnienie Boga, ale i wszelką wiarę religijną oraz popularny w tym czasie wśród oświeconych deizm. Przedstawia wiarę w Boga i nieśmiertelność duszy jako skrajną niedorzeczność. Książka była uważana za niezwykle radykalną w swoich czasach. Lista osób piszących refutacje dzieła była długa. Należeli do nich, m.in.: Nicolas-Sylvestre Bergier, Voltaire; Fryderyk Wielki etc. Spekuluje się, że Fryderyk był zmotywowany do napisania krytyki Systemu przyrody…, ponieważ książka ta zawierała atak nie tylko na religię, ale także na monarchię. Z kolei, przyjaciel Holbacha, Denis Diderot, entuzjastycznie poparł dzieło. P. B. Shelley po jego przeczytaniu stał się zagorzałym ateistą i przystąpił do tłumaczenia tej książki na język angielski. Natomiast, według Willa Duranta, dzieło to jest najbardziej wyczerpującym opisem materializmu i ateizmu w całej historii filozofii.

zum Druck befördert Von Johann Michael Hörsselmann ; In Fraktur ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- 4 Diss. 1558#Beibd.3

In seinem Traktat über das Glück orientiert sich Thomas in seiner eudaimonistisch ausgerichteten Ethik am Wesen des Menschen. Bei der Beurteilung des Wertes von Gütern bilden nicht individuelle Präferenzen den Maßstab, sondern Überlegungen zur allgemeinen Natur des Menschen. Subjektive Wünsche und Vorzugsordnungen werden von einer als objektiv gedachten Basis aus bewertet. Diese Basis ist die menschliche Natur, in der die Vernunft eine besondere Rolle spielt und die der Mensch in seinem Handeln mehr oder weniger zur Entfaltung bringen kann. Das Glück ist an die Vollkommenheit des Menschen im Sinne der vollständigen Entwicklung seiner Wesensnatur gebunden. Man kann daher sagen, dass das höchste Ziel in der Selbstverwirklichung des Menschen liegt, diese aber nicht verstanden im Sinne der Ausprägung individueller Besonderheiten, sondern als vollständige Entfaltung des Menschseins.

The history from ancient times to the present has demonstrated the inherent conflict in inter-human relations. Conflicts are a result of the interaction and communication of individuals, so they persist as long as man is. At present, conflicts are greatly influenced both by the nature of the people and by the specific nature of the work of social-political organizations and institutions. The issue of conflicting conflicts and situations has become a key issue for many philosophers, psychologists, sociologists, political scientists, etc. But regardless of the high interest and long history there is no unanimously accepted understanding of the essence and nature of the conflict. The political sphere is a specific area that has a permanent and obviously conflictual character compared to other spheres of social life. Its origin is in the very nature of political relations, as relations of power, which presuppose the leadership of some and the subordination of others. That is, the power relations are based on the dominance of some people and their interests over others, which gives birth to clashes and confrontations. Political conflicts are a consequence of confrontations in a complex and multi-level system of leadership and subordination. This article will determine the conceptual, functional and structural dimention of conflicts, in particular will analize the multitude of theories that explane the expression of the conflicts in social and political life, constructive and negative approaches on functions of conflicts, dynamical dimension and paerticularites of political conflict management.

The aim of this paper is to provide the reader with an insight analysis of the postcommunist Romanian constitutionalism. In order to achieve this objective, it is concerned with the way in which the constitutional framerwork has been build. Another topic of the paper is an attempt to clarify the political nature of the constituonal regime, starting from the very institution of the presidency.

The article is an attempt to draw a brief historical comparison between censorship in interwar and in communist Romania respectively. Paradoxically, there are not too many genuine scientific studies on censorship, in a country well-known for its repressive approach against culture during its recent and not so recent history. The analysis uses the works of the novelist and historian of religions, Mircea Eliade, as an illustrative case study among other prior to 1989 examples, especially in order to prove the much harsher nature of the communist regime.

Political behavior research starts from the assumption that democracy cannot function properly without citizens' political involvement. In general, studies of political activism aim to understand democratic processes, focusing on the nature of the relationship between citizens and public authorities. Despite a relatively large number of studies devoted to this research topic, many controversies remain regarding political participation in contemporary democracies. What is the optimal level of political engagement in a democracy and the consequences, how do citizens get involved in political processes, and what factors best explain the differences between participants and non-participants, respectively? These questions guide the study of the relationship between political participation and democracy in the present book.

Leibniz' Briefwechsel wird 1705/06 vor allem von den politischen und militärischen Großereignissen bestimmt, über deren Verlauf sich Leibniz informieren lässt und zu denen er eigene Einschätzungen an seine Korrespondenten weitergibt: Zum Spanischen Erbfolgekrieg, zum Nordischen Krieg und zu der Aussicht des Hauses Hannover auf die Thronfolge in England. Um letztere zu forcieren und eine Einladung der Kurfürstin Sophie nach England zu erzwingen, entwirft und publiziert er im Namen von Rowland Gwynne ein Pamphlet, das in London jedoch das genaue Gegenteil bewirkt und im dortigen Parlament zum Skandal wird. Im Bereich der Philosophie greift Leibniz in die zwischen J. Le Clerc und P. Bayle geführte Diskussion um das Werk von R. Cudworth, The true intellectual system of the Universe, 1678, mit seiner Considération sur les principes de vie, et sur les natures plastiques, ein. Im August 1705 erreicht Leibniz' Korrespondenz mit den China-Missionaren (J. Bouvet, J. de Fontaney, Ch. Le Gobien, A. Verjus, C. Visdelou) einen letzten Höhepunkt. Der Austausch mit dem Pariser Oratorianer J. Lelong widmet sich weiterhin nebeneinander Bibel-Bibliographie und dem Streit um die Anwendbarkeit des Differentialkalküls.

The article examines a few episodes during the 1866-1871 legislatures of the Romanian Parliament. The debate on the annual budget for 1867 represents a good opportunity for the members of the Parliament to define politics as a matter of opinion, with negative connotations, in opposition to the face-value and clearness represented by the mathematical percentages and figures. The latter ought to guide, in their opinion, good governance, which does not belong to the realm of politics. According to such a mental scheme, the members of both Chambers of the Parliament appear to be convinced that majoritarian politics and the fragmentation of the political parties must be utterly rejected in order to adequately realize representation. The difficulty of the Romanian members of the Parliament to define politics influences their difficulty to define their own role, namely the nature of political representation.

Cinematography was deliberately organized, financed and oriented towards the purposes of the system and consequently became the most effective element of political and cultural pedagogy. The synchronic correlation between word and image, the power of visual suggestibility, empathy as an emotional response to the actors' performance - all these had immediate effects on the collective imaginary, on the perception of reality as a social and identity-forging project determined by the emergence of the ideological discourse. The Romanian socialist cinematography from the time of Ceauşescu synthesized and systemized a coherent and explicit system of values wherein it integrated the message of literary and other artistic works, of variegated forms of cultural expression, so that Romanian cultural axiology could find new possibilities to stand out in strict dependence to the institutional and optional structures of mass culture. The cinema per se thus became a sort of pedagogy for universal use, rendering the past heroic, as it exacerbated the national ego via the instruments of entertainment. Highly permeated ideologically and quasi entirely subordinated to the Communist cultural policies, the cinema production, carried out because of the appeal to emotions and collective memory, thus became part of the official discourse and orientated its issues, especially after the 11th Congress of RCP, according with the political and ideological interests of the national Communist project. The analysis focuses on the Romanian historical films with subjects and episodes relevant for the ancient and mediaeval history, in relation with the efforts of identity reconstruction, coordinated during the Communist regime in relationship with the project of the socialist nation's building and, after 1989, in relationship with the attempt of reconsolidating, sometimes from a radical perspective, the nationalist mythologies. Socialist patriotism thus incorporated many stereotypes drawn out from the ante-bellum, as well as from the inter-bellum Romanian spirit: the lyric of self-identification expressed by the film soundtrack and by the majestic character of the heroic gestures, the heroic epic obvious in the popular ballad pattern of pre-modern nature, the activist pedagogy specific to all forms of identitarianism. Despite all this ideological infusion, the mythology of Romanian historical films during the Communist nationalist times remains one of a sadistic-masochistic nature, cultivating the fear towards the Other, fatalism, expectation and obedience, all chronic and historicized.