Suchergebnisse

Bu tezde, AK Parti'nin Ahmet Davutoğlu etkisindeki dış politika vizyonu, özellikleri ve sonuçları incelenmektedir. Davutoğlu Dış Politikası (DDP) söylemlerinin yoğun olarak kullanıldığı bu dönemle, Geleneksel Türk Dış Politikası (GTDP) bakış açılarının hâkim olduğu dönemler mukayeseli olarak ele alınmıştır. Bir başka deyişle bu tez, GTDP'nin realist, güvenliği önceleyeci, görece olarak içe kapanmacı, statüko eksenli ve komşularla mesafeli dış politika anlayışına alternatif olarak beliren Davutoğlu çizgisindeki AK Parti'nin temsil ettiği idealist, değer odaklı, proaktif ve Türkiye'yi bölgesel bir güç yapma hedefindeki dış politika vizyonunu detaylı bir biçimde ele almaktadır. 'Yumuşak Güç', 'Komşularla Sıfır Sorun', 'Proaktif Dış Politika', 'Akil Ülke', 'Merkez Ülke', 'Düzen Kurucu Ülke' ve 'Çok Boyutlu Çok Kulvarlı Dış Politika' başta olmak üzere DDP döneminde yoğun olarak kullanılan dış politika kavramları ayrı ayrı analiz edilerek, bu kavramların Türkiye'nin Osmanlı hinterlandında artan etkinliğine ne tür katkılar yaptığı tartışılmaktadır. Teorik çerçevesi genel olarak Stratejik Derinlik'te çizilen, kimi çevrelerce Yeni Osmanlıcılık olarak da ifade edilen yaklaşımlarca çerçevelenen bu tez, 2002-2016 arası döneme yoğunlaşmaktadır. Çalışmada, Davutoğlu etkisindeki AK Parti dış politikası kapsamlı bir biçimde tartışılarak, süreç içerisinde izlenen politikaların başarısızlığa uğrama sebepleri ve Davutoğlu'na yönelik eleştiriler de ele alınmaktadır. Araştırma ve analiz için nitel araştırma yöntemlerinden doküman analizi ve betimleme analizi yöntemleri kullanılmıştır. Çalışmanın sonuçlarına göre DDP, GTDP ile farklılıklar taşımaktadır. AK Parti dış politikasının temel felsefesi ve ideolojik ekseni ağırlıklı olarak Ahmet Davutoğlu tarafından belirlenmiştir. Davutoğlu döneminde uygulanan politikaların sonuçlarının başlangıçtaki hedeflerle örtüşmediği ortaya çıkmıştır. Türk Dış Politikası'nda komşularla ilişkiler, Davutoğlu'nun etkili olduğu AK Parti iktidarı döneminde uygulanan idealist uygulamalarla 'sırf sorun'dan 'sıfır sorun'a evrildi. Ancak Arap Baharı'nın yarattığı yeni durumla 'sıfır sorun'dan 'sırf sorun'a dönen komşularla ilişkiler, ulusal ve küresel konjonktürün negatife dönmesi DDP'nin çizdiği hedefleri gerçekleştirme hususunda yetersiz kalmasına neden oldu. Türk dış politika vizyonu tekrar 'sırf sorun'a evrilerek döngüsünü tamamlamış oldu. Bölgede katılımcılık ilkesi ile yeni bir düzen inşa etmeye çalışan DDP vizyonunun, Arap Baharı ile birlikte hedeflerinden giderek uzaklaştığı, başlangıçtaki idealizmin yerini karamsar bir realizme bıraktığı söylenebilir. ; In this thesis, the AK Party's foreign policy vision, characteristics and results under the influence of Ahmet Davutoğlu are discussed. This period, in which Davutoğlu Foreign Policy (DFP) discourses were used extensively, and the periods when Traditional Turkish Foreign Policy (TTFP) perspectives were dominant were handled in comparison. In other words, this thesis aims to discussed AK Party's idealistic, value-oriented, proactive, and the foreign policy vision to make Turkey is a regional power in detail. This period has a foreign policy characteristic in Davutoğlu's line. And it emerged as an alternative to TTFP understanding that is realistic, security-focused, relatively introverted, status quo-oriented and away from neighbors. 'Soft Power', 'Zero Problems with Neighbors', 'Proactive Foreign Policy', 'Wise Country', 'Central Country', 'Establishing Country' and 'Multi-Dimensional Multi-Lane Foreign Policy' concepts which were used extensively during the DFP period, were analyzed separately and what kind of contribution to Turkey's increasing activity of these concepts are discussed in the Ottoman hinterland made. This thesis, whose theoretical framework is generally drawn in Strategic Depth, focuses on the period between 2002-2016. In the study, the foreign policy of the AK Party on the axis of Davutoğlu is discussed comprehensively, the reasons for the failure of the policies followed in the process and the criticisms against Davutoğlu are also discussed. For the research and analysis, document analysis and descriptive analysis method, which are qualitative research methods, were used. According to the results of the study, the Ak Party's foreign policy has historically been different from the Traditional Turkish Foreign Policy. The main philosophy and ideological axis of the AK Party's foreign policy was determined mainly by Ahmet Davutoğlu. It has been revealed that the results of the policies implemented during the Ahmet Davutoğlu period do not match the initial objectives. The foreign policy ideals, under the influence of Ahmet Davutoğlu, were insufficient to achieve the goals set by the national and global conjuncture turning negative. The relations with neighbors that have turned from 'zero problems' to 'completely problems' and the Arab Spring turned into bloody wars, the Turkish foreign policy vision turned into a 'completely problem' and completed its cycle. It can be said that the vision of the DFP, which is trying to build a new order with the principle of participation in the region, gradually moved away from its goals with the Arab Spring, and the original idealist utopia was replaced by a pessimistic realism

TEZ ÖZETİSivil toplum kavramı, "sivil toplum kuruluşları (STK)" nın kalkınmanın aktörleri olarak gündeme getirilmeye başlandığı son yıllarda üzerinde yoğun bir biçimde tartışılmaktadır. Bu tartışmalar, baskı grubu olarak toplumsal mücadelelere katılma işlevini üstlenmiş olanlar ile neoliberal yaklaşımların tümüyle içinde yeraldıkları için birer ajan olarak görülenler arasındaki ayrımın giderek belirginleşmesi ile birlikte kendini göstermektedir. Bu bağlamda STK' larının özellikle, 2.Dünya Savaşı' nı izleyen yıllarda yaşanan gelişmeler doğrultusunda farklı bir işlev üstlendiği görülmektedir. STK' larının söz konusu konjonktürdeki yer ve işlevleri, kalkınma yaklaşımlarının öngördüğü devlet müdahaleleriyle aynı doğrultuda oluşmaktadır. Uluslararası sistemin 1960' lı yıllardan itibaren krize girmesiyle birlikte STK' larının daha çok "baskı grupları" şeklinde bir işlev üstlenmeye başladıkları görülmektedir. Az Gelişmiş Ülkelerde yaşanan kriz, STK' ları devlet ile karşı karşıya getirmiş; bu kuruluşlar toplumsal mücadelelerde önemli bir işlev üstlemeye başlamışlardır. 1980' li yılların ikinci yarısından itibaren soğuk savaşın son bulması ve yeni dünya konjonktürünün oluşması ile kalkınma yaklaşımları yerini neoliberal yaklaşıma bırakmıştır. Büyüme merkezli kalkınma yaklaşımları yerine insanı merkeze alan yeni kalkınma yaklaşımları STK' larını, "kalkınmanın yeni aktörleri" olarak tanımlamışlardır. Bu tanımlama, neoliberal yaklaşımların, "minimal", devlet anlayışı ile uyum göstermektedir. Küreselleşme adı verilen bu süreçte STK' lar yeni ajanlar olarak değerlendirilmektedir. Kavram, uluslararası çevreler tarafından kalkınmacı STK' lar olarak tanımlanmaktadır. "Hükümet-dışı", "özel kar amacı gütmeyen", gibi çok çeşitli açılardan tanımlanan kavram tam bir netlik taşımamaktadır. Bu durum, STK' larının içinde bulunduğumuz dönemde, neoliberal yaklaşımın gerektirdiği düzenleme araçlarından biri olarak ajan işlevi üstlendikleri yargısını kuvvetlendirmektedir.SUMMARY OF THE THESISThe concept of civil society has been intensively discussed in the recent years when "civil society organizations (CSO)" were started to be brought into agendas as actors of development. These discussions arise with clarification of the difference between those that have assumed the function of participating in social struggles as a group of pressure and those that are considered as an agent each as they take part in neo-liberal approaches in full. In this context, it is seen that CSO's assume a different function in the direction of the developments experienced following the 2nd World War in particular. CSO's position and functions in the conjuncture in question form in the same direction as the government interventions that development approaches stipulate.Along with the international system's entering into a crisis again in the 1960's, it is seen that CSO's have started to assume a function in the form of "pressure groups" rather. The crisis experienced in Less Developed Countries, brought CSO's in opposition to the state; these establishments have started to assume an important function in social struggles. As of the second half of the 1980's, along with that the cold war ended and that the new world conjuncture formed, the development approaches left their place to the neo-liberal approach. The new human-centered development approaches unlike the growth-centered development approaches have defined their CSO's as "the new actors of development." This definition demonstrates compliance with the "minimal" state understanding of the neo-liberal approaches. In this process named globalization, CSO's are considered as the new agents. The concept is defined by the international community as development-oriented CSO's. The concept defined from a large variety of views, such as "non-governmental," "nonprofit" does not bear complete clarity. This situation strengthens the judgment that CSO's assume the function of an agent as one of the regulating instruments required by the neo-liberal approach within the period that we are in.

Yerel demokrasi kavramı ile bağlantılı kavramlardan biri olan ve literatürde kimi zaman yerel demokrasi ile eşdeğer anlamda kullanılan "yerel özerklik" kavramı, en genel anlamıyla; bir yerel topluluğun, yerel nitelikteki işleri, kendi başına, kendi organları eliyle görebilmesi ve buna olanak verecek kaynaklara sahip olabilmesidir (Keleş, 2000: 49). Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı'nın üçüncü maddesi, "özerk yerel yönetim" kavramını, "yasalar çerçevesinde kamu hizmetlerinin önemli bir bölümünü yurttaşlarının yararı doğrultusunda ve kendi sorumluluğunda yerine getiren, hukuki ve yönetsel yeteneklere sahip yerel tüzel kişilik" olarak tanımlamaktadır. Aynı maddenin ikinci fıkrasında ise bu hakkın, üyeleri serbest, gizli, eşit, doğrudan ve genel seçimle oluşturulan konseyler ya da meclisler tarafından kullanılacağı ifade edilmektedir (Mengi, 1998: 70).halkın karar alma süreçlerine katılımını çok büyük oranda sınırlayan katı merkeziyetçi yapılardan uzaklaşarak yerel yönetimlerin yetkilerinin artırılması ve katı, hantal, bürokratik bir anlayış yerine üretken, gerçek anlamda eşitlikçi halk katılımına dayanan bir anlayışın hâkim kılınması, küreselleşmenin ve neo-liberalizmin yıkıcı etkilerine karşı bir alternatif oluşturabilecektir. Öte yandan, yerel yönetimlerin yetkilerinin artırılması ve güçlendirilmesi özellikle Türkiye'nin en önemli sorunlarından biri olan Kürt sorununun çözümüne de önemli ölçüde katkı sunabilecek bir potansiyel taşımaktadır. Cumhuriyet tarihi boyunca yerel yönetimler, özellikle de belediyeler, yerel demokrasinin sağlanmasından ziyade, yerel hizmetlerin etkin, verimli ve daha az maliyetle sağlanmasının aracı olarak görülmüştür. Ancak bu yaklaşım yerine, Fransa'nın 1951'den itibaren yaptığı gibi, ulus-devletin katı merkeziyetçi sistemini gevşeterek yerel yönetimlere anlamlı oranda yetki devri yapmak yoluyla hem ülke içinde eşitlikçi bir bütünleşme sağlanabilecek, hem bölgeler arası sosyo-ekonomik dengesizlikler aşılabilecek, hem de farklı yerelliklerin kendi farklılıklarını korumalarına olanak tanıyacak çoğulculuk sağlanabilecektir. Bu yolla halkın yönetimde yer alma olanaklarının geliştirilmesini sağlayacak mekanizmaların kurulması, yerel yönetimlerin toplumun bütün sorunları ile ilişkilendirilmesi, sosyal, ekonomik, tarihsel ve kültürel varlığın korunması ve geliştirilmesinde yerel yönetimlerin bir özne olarak değerlendirilmesi mümkün hale getirilebilecektir. Bu anlayışa ek olarak ise, söz konusu yerelliklerin hem gelişmişlik oranlarına göre denge sağlayıcı bir biçimde merkezi bütçe tarafından desteklenmesi, hem de kendi ekonomik kalkınmalarını sağlayabilmelerine imkân tanıyan olanakların (kooperatifleşme gibi) verilmesi, yani bir nevi ortaklaşma ve ürettiğini tüketebilme, kendine yetebilme imkânı tanınması, neo-liberal sistemin halk için değil sermaye için esas aldığı "küreselleşmeci yerelleşme" anlayışının alternatifi olabilecektir. Bu esaslara dayanan bir "yerel özerklik" anlayışı ile liberal yaklaşım tarafından savunulan yerel yönetimlerin merkezi yönetimin müdahalesinden uzak olması ile sınırlandırılmış olan "yerel özerklik" anlayışı arasındaki fark ise ortadadır. ; The concept of -local autonomy-, frequently used synonymously with local democracy, is broadly defined as `the possibility of a local community to independently handle its local tasks using its own means` (Keles, 2000: 49). The third entry in the European Charter of Self-Government defines the concept of self-government as `a local legal entity that owns legislative and governing capability to perform a significant quantity of public services within legal boundaries and under its own responsibilities in line with its public's interests`. The second article of the same entry, on the other hand, states that this capability is used by councils or assemblies whose members are elected via independent, confidential and direct general elections (Mengi, 1998: 70) As one of the frequently debated issues, the demand for more autonomous local governments is restricted to being repressed and independent of the central government by liberal approaches which aim to privatize local services, to increase the power of global capital flows by distributing public services, and to provide suitable conditions for the implementation of neo-liberal policies. In addition to ignoring general public participation, such an autonomy demand of localism seeks to adapt democracy to fit the needs of sovereign powers and to create a local governing platform where everything is subcontracted, transferred to the global capital via neo-liberal policies, and then left to the conscious of capitalism which, referring to Marx; -. cuts down the tree if its shadow cannot be sold-. Particularly today, an increasing promotion of global localization is witnessed while being moved away from the central government often equals to giving in to the wheels of the global capitalism and entering into a competitive localism with its global companies. However, this should threaten neither the existence of a local government as a self-governing unit nor the local public's right to participate in decision-making processes. The firm centralist approach, more or less like the neo-liberal approach, is an obstacle against local governments to become participatory autonomous units. Throughout the human history, all communities have been organized according to their own needs. Today, it is clear that self-governments are vital for the top-down expansion of democracy and the coordination of social development. In this respect, moving away from firm centralist bodies that cause obstructions and restrict the possibility of public participation in decision-making processes seems crucial to create an alternative against the destructive effects of globalization and neo-liberalism. This can be achieved by empowering the authority of local governments and by adapting a true egalitarian participatory approach rather than a firm, clumsy, bureaucratic method. However, increasing and empowering the authorization of local governments has the potential of contributing greatly to the solution of Kurdish issue as one of the important knots in Turkey. Throughout the history of the Republic, local governments and municipalities have been considered as effective tools in providing cost-efficient and prevalent public service rather than maintaining local democracy. Nevertheless, instead of adapting this approach, transferring significant amount of authority to local governments and loosening the firm centralist system of nation-state, as France has been doing since 1951, will not only create an integration in the country and reduce the unbalanced socio-economic conditions among the regions but it will also sustain the plurality by maintaining the differences of each local community. It will then be possible to establish mechanisms to enable public participation, to relate local governments with the problems of the whole society, and to include local governments in the protection and the development of social, economic, cultural, and historical assets. In addition, supporting local governments by the central budget in line with their growth rate, providing them with the autonomous possibilities of improving economically (e.g. becoming a cooperative); that is, giving them the opportunity to cooperate, consume what they produce, and be self-sufficient, could be an alternative for neo-liberal system's -global localization- approach adapted not for public but for the capital. The difference between such a -local government- and the one advocated by liberal approach repressed from central government is self-evident.

Bu çalışma ile Fransa ve Almanya'nın Avrupa Birliği (AB)'nin Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası (OGSP)'na yaklaşımları ulusal ve kurumsal çerçevede analiz edilmeye çalışılacaktır. OGSP'nin giderek kurumsallaşan yapısı ve bahsi geçen devletlerin ulusal beklentileri göz önünde bulundurularak bu çalışma için işlevselcilik, yeni-işlevselcilik, hükümetlerarasıcılık ve yeni-kurumsalcılık teorilerinden faydalanılmıştır. Detaylı ve doğru analizler gerçekleştirebilmek için bahsi geçen iki devletin White Paper'ları, istatistiksel verileri ve AB doküman ve raporları gibi birincil kaynaklar, think tank kuruluşlarının yaptığı analizler, yayınladığı yıllık değerlendirmeler ve belgeler, ayrıca alanında uzman kişilerce yayımlanan kitaplar ve makaleler kullanılmıştır. Tez dört bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde metodoloji ve ampirik-teorik çerçeveye yer verilmiş, ikinci bölümde Ortak Dış ve Güvenli Politikası (ODGP)'nın Maastricht Antlaşması'na kadar süreçteki tarihsel gelişimi açıklanmıştır. Üçüncü bölüm de ise günümüze kadar gelen süre içinde OGSP'nin kurumsal ve operasyonel dönüşümü analiz edilmiş ve son bölümde Fransa ve Almanya'nın OGSP'ye ulusal ve kurumsal yaklaşımları değerlendirilmiştir. Çalışmada savunulan temel görüş ise tarihsel anlamda OGSP'ye karşı oldukça farklı yaklaşımlara sahip olan bu iki devletin 2016 sonrasında daha harmonize hareket etmeye çalıştıklarıdır. ; With this study, the approaches of France and Germany to the European Union (EU)'s Common Security and Defence Policy (CSDP) will be analysed on a national and institutional basis. The theories of functionalism, neo-functionalism, intergovernmentalism and neo-institutionalism have been used for this study, taking the increasingly institutionalized structure of the CSDP and the national expectations of the mentioned states into account. In order to carry out detailed and accurate analyses, primary sources such as the White Papers, statistical data and EU documents, and reports of the two states mentioned, analyses made by Think Tank organizations, ...

Gerek küreselleşme gerekse 1990'lı yıllarla birlikte etkisinin hissedildiği neo- liberal politikalar bağlamında Türkiye'de önemli reformlar gerçekleştirilmiştir. Türkiye'nin Avrupa Birliği (AB)'ne üyelik hedefi, bu reformlara sebep olan önemli faktörlerden biri olarak kabul edilmektedir. AB Müktesebatı, AB'nin önemli bir parçasıdır. Müktesebatın önemli başlıklarından biri ise bölgesel politikaların ve yapısal araçların koordinasyonuna ilişkindir. Bölgesel politika, bölgelerarası eşitsizliklerinden kaynaklanan sorunlarla mücadele etme amacı doğrultusunda oluşturulan bir politikadır. Çalışma, AB bölgesel politikasının Türk yönetim yapısı üzerinde yasal ve kurumsal boyutları ile değişimlere yol açtığını iddia etmektedir. Bu iddialar da Kalkınma Ajansları çerçevesinde açıklanmaya çalışılmaktadır.Çalışmanın temel yöntemi, birincil ve ikincil kaynakların araştırılmasıdır. Çalışma sonucunda, Kalkınma Ajanslarının AB bölgesel politikası kapsamında Türkiyede gerçekleştirilen önemli bir idari reform hareketi olduğu anlaşılmıştır. ; Important reforms have been carried out in the context of both globalizations both neo-liberal policies where the effects have been felt in 1990's in Turkey. Turkey's European Union (EU) membership goal is considered as one of the major factors that lead to these reforms. EU acquis is an important part of the EU. One of the important titles of the acquis is that has related to the coordination of regional policies and structural instruments. Regional policy is a policy that was created for the purpose of combating the problems arising from interregional inequalities. The study claims that EU regional policy leads to changes with legal and institutional dimensions on Turkish's management structure. These claims also are being tried to be explained in the framework of Development Agencies. The basic method of this study is to investigate the primary and secondary sources. As a result of the study, it is understood that Development Agencies are an important administrative reform movement in Turkey under the EU regional policy.

1980 sonrası neo-liberal politikalar, kamu yönetimini, özellikle finansman açıkları gerekçesiyle, hem merkezi yönetimler bakımından hem de yerel yönetimler bakımından reforma etmeyi amaçlamıştır. Bu çalışmada, Almanya, Fransa, İngiltere ve Türkiye'deki yerel yönetim reformları, birlikte değişim yöntemi temelinde karşılaştırmalı olarak incelenmektedir. Karşılaştırma iki açıdan söz konusu ülkelerin benzerlik ve farklılıklarını konu edinmiştir: Birincisi, merkezi yönetim ile yerel yönetimler arasındaki işlevsel değişimdir (dikey bakış açısı). İkincisi ise, yerel yönetimler ile piyasa ve / veya üçüncü sektör arasındaki ilişkilerin yeniden düzenlenmesidir (yatay bakış açısı). Bu yatay bakış açısı, "yerel yönetimden" "yerel yönetişime" doğru evrimi karşılaştırmanın odağına yerleştirmektedir. Çalışmanın amacı, neo-liberal politikaların uygulandığı bu ülkelerdeki desantralizasyon ve piyasalaşma sürecinde ortaya çıkan kurumsal ve işlevsel değişimleri karşılaştırmalı olarak ortaya koymaktır. ; Neoliberal policies after 1980 aimed at reforming public administration, especially owing to financial budget deficit, in terms of both central and local administrations. In this study, local administration reforms in Turkey, Germany and France have been studied comperatively taking method of change together into consideration. The comparison focuses on similarities and distinctness of the above-mentioned countries from two aspects, namely, the first one is functional change between central and local governments (with the help of vertical point of view) and the second one is regulation of the relations between local governments and market or third sector (with the help of horizontal point of view). The second reconsideration surely positions evoluation from "local government" to "local governence" which is in the process of reform into the center of the discussion. The purpose of the study is to reveal comperatively the institutional and functional changes emerging during process of decentralisation and gaining a place in the market in the countries where neoliberal policies are implemented.

Kökleri Tanzimat dönemine dayanan yönetsel reform çalısmaları Türkiye'deki siyasal iktidarlar tarafından belirli aralıklarla gündeme getirilmektedir. Reform çalısmalarında dıs dinamiklerin zorlayıcılıgı ile birlikte iç dinamiklerin de etkisi görülmektedir. Ancak 80'li yılarla birlikte dünyaya hâkim olan neo-liberal politikalar, küresellesme, kamu sektöründeki verimlilik krizi ve yerellesme geregine yönelik söylemler, kamu yönetiminde yeni yaklasımları gündeme getirmistir. Yine bu yıllarda yönetsel reformda AB, OECD, Dünya Bankası ve IMF gibi küresel aktörlerin de agırlıgı artmıstır. Bu aktörler Türkiye'de de son dönem reform çalısmalarının içerigine, niteligine ve hızına yön vermistir. Yerellesme, özellestirme ve sivillestirme söylemleri ile niteligi degisen reform çalısmaları yerel yönetimlerin önemini artırmıs, ancak bu gelismeler yerelin mevcut durumunun yeni gelismeleri hayata geçirmek açısından yetersiz kaldıgı savını da beraberinde getirmistir. iç dinamikler olarak adlandırılan bu yetersizlik ve sorunlara yönelik reform girisimlerinin büyük ölçüde dıs dinamiklerin yarattıgı baskı ve zorlamanın yansıması oldugu görülmektedir. ; Works on the administrative reformation of which roots relies on Tanzimat Period are occasionally proposed for the agenda by political powers in Turkey. On these works, it is possible to see both internal and external dynamics are effective. But, by the years of 1980s, neo-liberal policies, globalisation, the productivity crisis on the public sector and discourses about the necessity of localization have proposed the new approaches about the public management for the agenda. In the same period, some global actors including EU, OECD, World Bank and IMF have been more important. These actors have influenced on the contents, the quality and the pace of the recent reformation works in Turkey. Localization, privatization and civilisation have changed the quality of the reformation works that increased the importance of local management. Although these factors have showed that the present situation of local is insufficient to realize the new improvemenets. This insufficiency called as internal dynamics and the reformation attempts to problems are mostly reflections of press and forcing by external dynamics.

Ekonomik krizler iktisadi yaşamı etkilediği kadar sosyal yaşamı da etkileyen olgulardır. Bu yüzden de getirdikleri iktisadi dönüşümler kadar politik dönüşümler de önemlidir. Bu çalışmada en çok benzerlik iddialarına sahip olan 1929 ve 2008 ekonomik krizlerinin getirdikleri politik dönüşümlerden aşırı sağın yükselişi incelenmiştir. 1929 ve 2008 ekonomik krizleri aşırı sağın yükselişinde etkili olup olmadığını ve ne kadar etkili olduğunu araştırmak üzere bu çalışma tasarlanmıştır. 1929 Krizi'nden sonra Almanya'da Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi, İtalya'da ise Ulusal Faşist Parti'sinin yükselişe geçtiği görülmektedir. Bu yükselişin ardında ekonomik krizin etkisi göze çarpmaktadır. Bu partiler merkantilist politikalar uygulamaktadır. 2008 Ekonomik Krizi'nden sonra yükselişe geçen aşırı sağ partiler incelendiğinde ise krizin etkilerinin yanında konjonktürel etkilerin de kendini gösterdiği görülmektedir. Bu dönemde ise neo merkantilist bir korumacılık hâkimdir. İki krizin siyasal sonuçları analiz edildiğinde, sonuçlar birbirine benzese de gerek krizler arasındaki farktan gerek konjonktürel farktan ayrı değerlendirmesi gerekmektedir. --- Economic crises affect social life as well as economic life. Therefore, political transformations are as important as the economic transformations they bring. In this study, the rise of the extreme right from the political transformations brought about by the 1929 and 2008 economic crises, which have the most similarity claims, is examined. This study was designed to investigate whether and how the economic crises of 1929 and 2008 were effective in the rise of the extreme right. After the 1929 Great Depression, the National German Workers' Party in Germany and the National Fascist Party in Italy are seen to be on rise. The impact of the economic crisis behind this rise attracts the attention. These parties implement mercantilist policies. When extreme right parties which are risen after the 2008 economic crisis are analyzed, cyclical effect are observed besides the effect of the crisis. In this period, neo mercantilist protectionism prevails.When the political consequences of the two crisis are analyzed, although the outcomes are similer, they need to be evaluated separately both because of the differences between the crisis and the cyclical difference.

Ekonomik krizler iktisadi yaşamı etkilediği kadar sosyal yaşamı da etkileyen olgulardır. Bu yüzden de getirdikleri iktisadi dönüşümler kadar politik dönüşümler de önemlidir. Bu çalışmada en çok benzerlik iddialarına sahip olan 1929 ve 2008 ekonomik krizlerinin getirdikleri politik dönüşümlerden aşırı sağın yükselişi incelenmiştir. 1929 ve 2008 ekonomik krizleri aşırı sağın yükselişinde etkili olup olmadığını ve ne kadar etkili olduğunu araştırmak üzere bu çalışma tasarlanmıştır. 1929 Krizi'nden sonra Almanya'da Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi, İtalya'da ise Ulusal Faşist Parti'sinin yükselişe geçtiği görülmektedir. Bu yükselişin ardında ekonomik krizin etkisi göze çarpmaktadır. Bu partiler merkantilist politikalar uygulamaktadır. 2008 Ekonomik Krizi'nden sonra yükselişe geçen aşırı sağ partiler incelendiğinde ise krizin etkilerinin yanında konjonktürel etkilerin de kendini gösterdiği görülmektedir. Bu dönemde ise neo merkantilist bir korumacılık hâkimdir. İki krizin siyasal sonuçları analiz edildiğinde, sonuçlar birbirine benzese de gerek krizler arasındaki farktan gerek konjonktürel farktan ayrı değerlendirmesi gerekmektedir. --- Economic crises affect social life as well as economic life. Therefore, political transformations are as important as the economic transformations they bring. In this study, the rise of the extreme right from the political transformations brought about by the 1929 and 2008 economic crises, which have the most similarity claims, is examined. This study was designed to investigate whether and how the economic crises of 1929 and 2008 were effective in the rise of the extreme right.After the 1929 Great Depression, the National German Workers' Party in Germany and the National Fascist Party in Italy are seen to be on rise. The impact of the economic crisis behind this rise attracts the attention. These parties implement mercantilist policies. When extreme right parties which are risen after the 2008 economic crisis are analyzed, cyclical effect are observed besides the effect of the crisis. In this period, neo mercantilist protectionism prevails.When the political consequences of the two crisis are analyzed, although the outcomes are similer, they need to be evaluated separately both because of the differences between the crisis and the cyclical difference.

Küreselleşme çağı denilen günümüzde sivil toplum örgütleri topluıpları yönlendiren, çalıştıran emel faktör olarak düşünülmektedir. Neo liberal politikalar ile sivil toplum ya da hükümet dışı organizasyonlar daha fazla önem kazanmaya başlamıştır. Dünyadaki bu gelişmeden doğal olarak Türkiye de etkilenmiştir. Fakat Türkiye'de sivil toplum kuruluşları (STK) gelişmiş ve sanayileşmiş toplumlardaki etkinlik düzeyine sahip değildir. Gelişmiş toplumlarda STK'lar toplumda itici güç olarak önemli bir role sahiptir. Türkiye'de, STK'ların yapısının ya zayıf ya da dış ilişkiler sistemine bağımlı olması gerçeğinden dolayı, durumun bu şekilde olduğu söylenemez. Türkiye'de dünyadaki STK algısına uygun olan STK'lar, TEMA, TUSİAD ve MUSIAD gibi bir iki tane çevre örgütü ve bir iki tane iş adamı derneğinden ibarettir. Bunların dışındakiler güçsüz fi nan sal yapıya sahiptir. Bu sebeple bu geriye kalan STK'lar dışarıdan kolaylıkla yönlen-dirilebilmektedirler. Vakit geçirilmeden Türkiye'de de gücü bağımsızlığında olan STK'ların yaygınlaştırılması ile ilgili teşvik ve yönlendirmeler yapılmalıdır. Günümüzün gerçekten sivil toplum çağı olması olgusundan dolayı gerçeklere kayıtsız kalınmaması gerekmektedir. ; It is thought that non governmental organizations can be regarded as the basic element that forms the societies in the era of so-called globalization today. Civil society or non governmental organizations has mostly started to come into prominence with neo liberal politics. Turkey has also been affected from this situation in the world. But civil society organizations (CSOs) have not been effective than improved and industrialized societies. CSO in developed societies has been important role as driving force in society. It cannot said that situation would be like this in Turkey due to the fact that the structure of CSOs either weak or dependent of foreign affairs. NGOs which are suitable for the perception of NGOs in the world has been composed of a few ecology organizations and a few businessman societies such as TEMA, TUSIAD The ones apart from these have financial difficulties. For this reason these NGOs can be guided by external forces easily. It is a must that those NGOs would be powered for the independence of its functions in Turkey. It is necessary to consider the fact that the period that we are in is the era of NGOs therefore; a serious consideration must be taken as measure.

Tez ÖzetiBu tez çalışmasında ilaç sektörü özelinde fikri mülkiyet haklarının küresel ölçekte yükselişi ve bu yükselişe paralel olarak farklılaşan devlet stratejileri analiz edilmiştir. Çalışmanın temel amacı temel "ilaçta fikri mülkiyet haklarının global ölçekte sıkılaştırılmasına bazı gelişmekte olan ülkeler direnç gösterirken diğerleri neden göstermemiştir?" sorusuna cevap bulmaktır. Bu soruya cevap bulabilmek için, John M. Hobson'un İkinci Dalga Neo-Weberyan Devlet Yaklaşımı'ndan yararlanılmış ve uyarlanan bu yaklaşım karşılaştırmalı ülke örneklerine dayanılarak incelenmiştir. Bu amaçla Hindistan, Brezilya, Güney Afrika Cumhuriyeti ve Türkiye örnek ülkeler olarak seçilmiştir. Elde edilen bulgulara göre, devletlerin kendi politik önceliklerinde ortaya çıkan farklılıklar, altyapısal gücünde ve yoğunlaşma derecesindeki farklılıklar ve ulusal/uluslararası devlet dışı aktörlerle kurulan ilişkilerde farklılıklar –Bu çalışmada ulusal/uluslar arası devlet dışı aktörler olarak yerli ilaç firmaları, yabancı ilaç firmaları, yabancı devletler, iktisadi entegrasyonlar ve Sivil toplum örgütleri ile tüketiciler seçilmiştir.- farklılaşan devlet stratejilerinin kaynakları olarak görülmüştür. Bahsedilen teorik kurgu çerçevesinde Hindistan ile Brezilya yüksek direnç gösteren, Güney Afrika Cumhuriyeti orta seviyede direnç gösteren ve Türkiye direnç göstermeyen (uyum gösteren) ülkeler kategorisinde değerlendirilmiştir. Thesis Summary In this thesis study, the global increase of intellectual property rights in particular pharma sector, and state strategies varying according to this increase are analyzed. The aim of this study is to find an answer to the question of "Why did some of the developing countries resist to the tightening up of global intellectual property rights while some other ones didn't?" John M. Hobson's second wave Neo-Weberian State Approach is followed and analyzed according to the comperative country examples in the study. India, Brazil, South African Republic and Turkey is chosen as example countries. According to the findings of the research, differences in the political priorities, substructural power and concentration level are the sources of differeces in countries' strategies. Local and foreign pharmaceutial companies, economic integrations, non-governmental organizations, and consumers are chosen for this study as national and international non-state actors. In the frame of above mentioned theory, India and Brazil are classified as highly resistant, South Africa is classified as medium resistant and Turkey is classified as a non-resistant (compatible) country.

Uluslararası ilişkilerde belirli bir üst otorite tarafından konulan kuralların olmaması devletlerin birbirleri arasındaki ilişkilerin temelde güç mücadelesine bağlı olarak gelişmesine neden olmuştur. Sistemin en önemli aktörleri olan devletler, sistemi kendi politikalarına göre yönlendirebilmek için belli başlı siyasi olayları kullanırlar. Yakın dönem dünya siyasi tarihine baktığımızda en önemli gelişme olarak 11 Eylül 2001 terör saldırılarını örnek verilebilir. Amerika Birleşik Devletleri'ne karşı gerçekleştirilen bu saldırılar sonrasında Ortadoğu'da önemli değişiklikler olmuştur. Soğuk Savaş sonrasında tek süper güç olarak ortaya çıkan ABD, mevcut olan hâkimiyetini ve gücünü tüm dünyaya kabul ettirmek için 11 Eylül saldırılarını bir fırsat bilmiştir. Bu dönemde ABD, birçok doğruya ve yanlışa imza atmıştır. 2003 yılında Irak'a yapılan ve yaklaşık 8 yıllık bir işgale dönüşen süreçte ABD tarafından uygulanan politikaların doğruluğu ve yanlışlığı objektif şekilde tespit edilmelidir. Irak topraklarına girilerek Saddam rejimi sonlandırılırken, araştırılması gereken konuların başında böyle radikal bir kararın hangi şartlar altında ve nasıl bir süreç sonunda alındığı gelmektedir. Bush sonrasında başkanlık koltuğuna oturan isim olan Obama'nın Irak'a yönelik yaklaşımı Bush'tan farklı olmuştur. İlk başkanlık döneminde nispeten iyi bir grafik çizen Obama, Irak'ta uyguladığı ya da uygulamadığı dış politika stratejisi nedeniyle ikinci başkanlık döneminde sınıfı geçememiştir. Obama, Bush'un söylemlerine yansıyan ideoloji ile hareket etmemiş olsa da kimi noktalarda onun politikalarına benimsemesi nedeniyle Irak meselesinde eleştirilmiştir. Obama, siyasal kaos altında bir Irak teslim aldı. Ancak görevi bıraktığında kendisinden sonraki başkana iç savaşla ve bölünme tehdidi ile karşı karşıya bir Irak bırakmıştır. ; The lack of a superior rule maker mecanism in international relations has brought on that the relations among the states take shape mainly depending on power struggle. The states, as the most important actors of the system, manipulate certain political events to rule the system according to their own policies. When we take a look at the recent period of world political history, we can consider terrorist attacks on September 11, 2001, as an example. After these terrorist attacks that was carried out to United States of America, there have been significant changes in the Middle East. The USA, which has shown up as the only superpower after the Cold War, has taken advantage of September 11 terrorist attack to establish its present hegemony and power to the whole world. In this period, the USA has put its signature to many right or wrong events. It should be detected objectively if it was a necessary or not that the 8th years of occupation of Iraq in 2003 by USA. As the Saddam regime was terminated by entering the land of Iraq, taking that kind of extremist decision in which condition it was made and its process should be the fist step of the investigation that must be done. With the difference of Bush, Obama who takes his place, showed a different approach to Iraq. Beside, Obama who made a good progress in his first presidental term, because of the foreign policy that he implemented in Iraq, he failed in his second presidental term. Although Obama did not act with the ideology reflected in Bush's discourses, he was criticised in the matter of Iraq due to his acts that represent Bush's policies at some points. Obama took over Iraq with a political chaos. However when he left he handed down Iraq to the next president after him under the threat of civil war and division.

Makale son yıllarda radikal sağın Avrupa'daki hızlı yükselişini neo-liberalizmin hüküm sürdüğü aşamadaki tarihsel kapitalist sistemin büyük bir krize girdiği çağımızda bunun yansıması olarak gittikçe derinleşen Avrupa entegrasyonuna bir karşı cevap, ulusu ve ulus-devleti geri sahiplenme girişimi ve sistemi zorlama hareketi bağlamında anlamak ve açıklamak amacını taşımaktadır. Kapitalist sistem 16. yüzyıldan beri tüm yerküreye adım adım yayılırken milletlerin birer sosyal kategori olarak üretilmesinde, 19. yüzyıl ürünü olan milliyetçilik ise kapitalizmin işleyebilmesine en elverişli olacak egemen ulus-devletlerden oluşan bir dünya modeli yaratılmasında aktif rol oynamıştır. Fakat gelinen neo-liberalizm safhası bu karşılıklı çıkar ilişkisini milliyetçilik aleyhine bozmuştur. Kapitalist sistem artık ulus-devletlerin yerine ulusaşırı şirketlerin ve ulusüstü bölgesel birliklerin öne çıktığı, ulus-devletlerin egemenliklerinin olabildiğince yontularak sermayenin önündeki tüm kısıtlamaların kaldırılacağı küresel bir dünya istemekte; bu ise milliyetçiliği sistemin yeni haline karşı bir ideoloji olarak yeniden kurmaktadır. Özellikle kriz dönemlerinde milliyetçilik sermayenin kontrolünden çıkmakta ve hatta ona karşı bir tehdit haline gelmektedir. Bu nedenle modern ulus-devlete alternatif niteliğe bürünen Avrupa entegrasyonu projesi özellikle 2008 krizi sonrası etnik temelli ultra-milliyetçilik, ırkçılık, devletçilik, yabancı düşmanlığı vb. eğilimler taşıyan radikal sağı körüklemektedir. Bu bağlamda çalışma üç bölümden oluşmaktadır; öncelikli olarak tarihsel kapitalist sistem ve milliyetçiliğin ilişkisinin değişimi yaşanılan yapısal dönüşümlerin etkisiyle beraber aktarılacak, ikinci bölümde Avrupa entegrasyonunun temel hatları anlatılarak neden ulus-devlete tehdit olarak yansıtıldığı açıklanacak, son olarak radikal sağın tanımı, genel ideolojik özellikleri ve politik duruşu detaylıca ele alınarak yükseliş trendi Finlandiya örneği özelinde incelenecektir. ; The article evaluates the rising radical right phenomenon in Europe recently as a quest to protect the nation and the nation-state from and a response to the deepening European integration and the economic crisis deprived from the neoliberalism phase of the historical capitalist system. Capitalist system expanding to the world step by step since the 16th century has had a role in the evolution of nations as new social 292 Uca S (2017). Avrupa'da Radikal Sağın Yükselişi ve Finlandiya Örneği. Mülkiye Dergisi, 41(1), 291-317. categories while the 19th century born nationalism has also helped to construct a world model composed of sovereign nation-states which was fundamental for the system's continuity and workability. However, this collaboration has reached a dead point when the neo-liberalism has gained a hegemonic position in the last 30 years in which transnational corporations and supra-national regional organisations are favoured rather than the nation-states whose sovereignties are eroded to open free space for the capital in today's global world. As a result, today nationalism is being recreated as an anti-system ideology in order to survive, going out of the control of the bourgeoisie and even becoming a threat to it especially in crisis times. Therefore, the European integration project which poses an alternative to the modern nation-state is fuelling the radical right movement showing ethnic-based nationalist, racist, statist, xenophobic etc. tendencies. In this regard, the article consists of three parts. Firstly, the change of the relation between the capitalism and nationalism in parallel with the effects of the structural transformations in the system will be explained. Secondly, the outline of the European integration and why it is assumed as a threat to the nationstate will be indicated. Finally, the definition of the radical right, its main ideological features and political stance will be evaluated focusing on the Finland case specifically

Bu çalışmada, uluslararası ilişkiler disiplininde Soğuk Savaş sonrası dönemde yaşanan kuramsal çeşitlenme neticesinde realist gelenek içerisinde başlayan eleştiri ve sorgulamalara bağlı olarak ortaya çıkan neoklasik realizmin temel argümanları, amaçları ve kullanılma alanları sorgulanmıştır. Disiplinin en baskın kuramı olan yapısal (neo) realizmin özünde bir uluslararası politika kuramı olması ve temel belirleyiciliği uluslararası sistemin yapısına vermesi, devletlerin münferit dış politikalarının yarattığı etkilerin incelenmesinde eksikliklere neden olmuştur. Esasen bir dış politika analizi yaklaşımı olan neoklasik realizm de bu eksikliğin giderilmesi amacıyla uluslararası sistemin baskısı ile yerel dinamiklerin belirleyiciliğini birleştirerek dış politika davranışlarının anlaşılması için kuramsal bir çerçeve sunmaktadır. Makalede, neoklasik realizmin diğer realist kuramlardan nasıl ayrıldığı, kurguladığı dış politika analizi modelinin bileşenleri olan bağımsız, bağımlı ve ara değişkenler üzerinden incelenmiş ve nihayetinde neoklasik realizme yönelik eleştiriler yeni çalışmalar üzerinden tartışılmıştır. Sonuç olarak da özellikle değişen uluslararası politika koşullarının çözümlenmesi noktasında realist bakış açısından devletlerin dış politikalarının analiz edilmesinin alana sağladığı katkı açıklanmaya çalışılmışt ; In this study, the main arguments, aims and application areas of neoclassical realism which emerged as a result of the criticism and questioning within the realist tradition due to the theoretical diversification experienced after the Cold War in the discipline of international relations are questioned. The fact that the dominant theory of the discipline, structural (neo) realism, indeed is an international policy theory and that it gives the fundamental determinants to the structure of the international system has caused deficiencies in examining the effects of individual foreign policies of the states. Neoclassical realism, which is essentially a foreign policy analysis approach, provides a theoretical framework for understanding foreign policy behaviors by combining the determinism of local dynamics with the pressure of the international system in order to overcome this deficiency. In the article, how neoclassical realism differs from other realist theories is examined through independent, dependent and intervening variables which are the components of the foreign policy analysis model it has constructed, and ultimately criticisms of neoclassical realism are discussed through new studies. And finally, the contribution the analysis of the foreign policies of the states from the realist point of view has made especially to the analysis of the changing international policy conditions has been tried to be explained

During their life times, societies have always wanted to symbolize everything that constantly required remembering or being remembered. That kind of desire to symbolize came out as monuments in the course of time. Monuments have always changed and renewed as with the changing world. During this process, it has been one of the most important components to monitor the cultural changes of societies. Time has attributed them the characteristics such as holding the traits of construction period and describing this peculiar time. Along with developing societies, monuments have lost their characteristic as the only single structure and they have been considered as small finds from the past as well as settlements that exist in real life. The tradition of monument together with the concept of time has shown itself in Turks that have roots deep in history. Monuments in Turkish civilizations have exhibited different characteristics in the course of time and changed with social, religious, political and economic developments. Turkish people reflected the characteristics of the term in a regional integrity to make monuments everywhere they went. The Atatürk Monument in Konya in Neo‐Classic Age style appears as the synthesis of monument‐statue approach in the early Republic Years. Therefore, the study of Konya Atatürk Monument is important in terms of shedding light on the monument understanding as well as the architecture of the term. ; Toplumlar, yaşantıları boyunca, sürekli anımsanmak ve anımsatmak gereğini duyduğu her şeyi simgelemek istemişlerdir. Bu simgelemeği isteği, zamanla anıt olarak karşımıza çıkmıştır. Anıtların biçim ve nitelikleri, değişen dünya ile birlikte değişmiş ve yenilenmiştir. Bu süreç içerisinde, toplumların kültür değişikliklerinin izlenebileceği en önemli unsurlardan biri olmuşlardır. Zaman onlara, yapıldıkları dönemin özelliklerini barındırma ve anlatabilme görevini yüklemiştir. Anıt, gelişen toplumsal anlayışla, sadece tek bir yapı olma anlayışının değişmesini sağlamış, geçmişten kalan küçük bir buluntu, yaşam içinde varolan bir yerleşme merkezi olarak da düşünülmeye başlanmıştır. Zaman kavramı ile var olan anıt geleneği, köklü bir tarihe sahip Türklerde de görülmektedir. Türklerde anıt zaman içerisinde farklı biçimler ve özellikler göstermiş, toplumsal, dini, siyasi ve ekonomik gelişmelerle değişmiştir. Türkler gittikleri her yerde dönemlerinin özelliklerini yöresel bir bütünlük içerisinde anıtlaştırmışlardır. Konya Atatürk Anıtı'da, son Osmanlı dönemi Neo‐Klasik anıt anlayışı ile Cumhuriyetin ilk yıllarındaki anıt‐heykel anlayışının bir sentezi olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu nedenle de Konya Atatürk Anıtı'nın incelenmesi, dönemin mimarisine ve anıt anlayışına ışık tutması açısından önemlidir.