Suchergebnisse

Research made by the Public opinion research center team as a mothly part of "Our Society 2004" project researching views and opinions of Czech citizens. Data collection was done by the Public opinion research center interviewers network.

In the Fourth National Spatial Policy Plan Extra (1990) the development areas were pointed out (the so-called "Vinex-areas"). This encouraged project developers to buy large and strategic situated properties. The key question is how to assure that also next generations of inhabitants, politicians and developers will still be prepared to invest in quality improvement. The concept of Sustainable Spatial Quality has been examined from the perspective chosen by the Brundtland Commission in its famous report 'Our Common Future' (1987). Quality Assurance is a concept made operational in Quality Management practices based on the ISO 9000 standards. The essential mechanism of Quality Assurance is the Deming-cycle In Vinex-area development in The Netherlands three types of PPP are fairly common: the so-called 'Development-Claim', the Joint Venture and the Concession. A basic assumption behind the effectiveness of Quality Assurance is the ability of controlling human behaviour and, in our case, spatial planning and development processes by means of institutional systems. Institutional governance is based on the idea that in a consistent institutional context different people will act more or less similar in a predictable way. Scott (2001) provides us with a theoretical framework based on an extensive and broad research of (neo)institutional literature. By combining the scientific work of economists, social and political scientists he creates a concept for the analysis of institutions. This concept consists of three types of institutional systems: Regulative, Normative and Cultural-cognitive. The Regulative system is typical for the Development-Claim model. The Joint Venture however is based on dialogue and negotiation on an equal level between public and private parties. The effectiveness of the Concession model for the public interest is determined by the way the government uses the willingness of private parties to go into competition. The empirical research was conducted in three different Vinex-areas: Leidsche Rijn near Utrecht, Vathorst near Amersfoort and Ypenburg near The HagueThe research included analysis of plans, contracts and documents followed by a series of interviews with stakeholders. Quality Assurance is failing on several critical points. Indifferent of the PPP-type the weakest elements in the process are the poorly developed interactive involvement of (potential) user groups in the planning process, the inability of both public and private parties to react adequately on changing circumstances and preferences of user groups and the lack of competition for area development. There is no 'best' PPP for assuring Sustainable Spatial Quality. Our recommendations to optimise the quality assurance function are partly generally applicable and partly specified for each type of PPP separately. Generally applicable is the recommendation for improving the interactivity of the planning process as well as enhancing a more proactive strategy of anticipation on changing user preferences. We need empowerment of the civil society, led by an independent process-manager and using a suitable framework for the debate. Anticipation on changing user-preferences can be improved by introducing periodic evaluations. The quality assurance function can also profit from introducing more competition, for example by awarding efforts of private parties to make their plans more sustainable.

Also available in English "http://www.aup.nl/do.php?a=show_visitor_book&isbn=9789089643285">Attached to the World Few other countries are so interrelated with the world around us in political, economic, and social respects as the Netherlands. This means that the Dutch government needs to be alert in its response to the risks and opportunities presented by a rapidly changing world. Addressing this issue, the Scientific Council for Government Policy (wrr) offers some reflections in this report, guided by the question how the Netherlands can develop a foreign policy strategy that matches the changing power relations in the world and the radically changed character of international relations. The answer to this question is a reorientation. This means making transparent choices, making smarter use of Europe as our dominant arena, and, finally, choosing an approach that makes better use of the growing role of non-state actors. The report's recommendations not only underline the necessity of reorientation but also show how this could be accomplished in practice. - Ook verschenen in het Engels "http://www.aup.nl/do.php?a=show_visitor_book&isbn=9789089643285">Attached to the World De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) bepleit in zijn rapport Aan het buitenland gehecht een nieuwe aanpak van het buitenlandbeleid. De wereld om ons heen is onderhevig aan veranderende machtsverhoudingen, wordt bevolkt door andere spelers dan in het verleden, en wordt gekenmerkt door een sterkere verknoping van nationale en internationale vraagstukken. Dit vraagt om nieuwe antwoorden, om een heroriëntatie op het buitenlandbeleid. Het rapport wordt op 30 november namens de regering in ontvangst genomen door de minister van Buitenlandse Zaken, dr. U. Rosenthal. Het rapport stelt vast dat de internationale betrekkingen radicaal van karakter zijn veranderd. De vertrouwde afbakening tussen binnen- en buitenland vervaagt steeds verder, met name in Europa. Een groot deel van de Nederlanders ervaart dit evenwel nog anders. Tegelijkertijd neemt hun onzekerheid over de positie van Nederland in de wereld toe, mede door de recente financiële crisis. Het WRR-rapport bepleit een strategischer aanpak van de buitenlandpolitiek en schetst daarvoor een afwegingskader. Hiermee kunnen duidelijke keuzes worden gemaakt. Bijvoorbeeld door de nadruk te leggen op beleidsterreinen waarop Nederland sterk is en zich langere tijd wil profileren, zoals water, voedsel, of internationaal recht. De keuzes moeten ertoe bijdragen dat het profiel, de zichtbaarheid en de invloed van Nederland worden vergroot. Door in het buitenlandbeleid de samenhang tussen nationale en internationale belangen sterker te benadrukken, zal dat beleid in eigen land op ruimere steun kunnen rekenen, verwacht de WRR. De nieuwe aanpak zal er volgens de WRR toe leiden dat de algemene buitenlandstrategie een zaak van de gehele ministerraad wordt. Deze aanpak impliceert geen herijking of ontkokering van het buitenlandbeleid. Het vraagt een andere benadering, een andere houding. De Europese Unie is en blijft voor Nederland de meest dominante arena voor internationale samenwerking. Wie zijn doelen in het buitenlandbeleid wil bereiken, moet juist hier invloed uitoefenen, juist hier excelleren om zijn nationale belangen te realiseren. Volgens de WRR vergt dit een antwoord op de vragen: in wat voor Europa willen wij leven en hoe kunnen we onze invloed aanwenden om dit Europa naar vermogen mee vorm geven? Daarbij zou het passen wanneer ons land de praktijk van de ons omringende landen volgt en de minister-president daadwerkelijk tot eerstverantwoordelijke voor het EU-beleid aanwijst, aan het hoofd van het 'ministerie van Algemene en Europese Zaken'. Een strategischer buitenlandbeleid vraagt om een adequate uitvoering. Naast organisatorische aanscherpingen, kunnen bestaande instrumenten beter worden benut. Zo meent de WRR dat het postennet van diplomatieke vertegenwoordigingen in de wereld niet gebaseerd moet zijn op vaste reflexen, maar een afgeleide dient te zijn van een heldere strategie. Tevens zijn nieuwe vormen van samenwerking met andere landen noodzakelijk, waarbij ook nadrukkelijk ruimte en erkenning ontstaan voor samenwerking met niet-statelijke actoren zoals bedrijven, ngo's en belangenorganisaties. Kortom: de WRR bepleit in de buitenlandse politiek strategisch-inhoudelijk scherp te kiezen, te streven naar excellentie binnen Europa en een faciliterend medespeler te worden in de wereld van niet-statelijke actoren. Tevens zijn in het kader van dit onderzoek gepubliceerd: "http://www.wrr.nl/content.jsp?objectid=5464">WRR-webpublicatie nr. 43, Internationalisering en Europeanisering van strafrechtelijke rechtshandhaving in Nederland, dr.mr. A. van den Brink "http://www.wrr.nl/content.jsp?objectid=5302">WRR-webpublicatie nr. 42, Het Nederlandse veiligheidsbeleid in een veranderende wereld, drs. M.H. Klem

In the 1970s and '80s residents and architects in Amsterdam worked together to shape the renewal of their neighbourhood. Working outside traditional planning constraints they initiated a process for designing 'neighbourhood plans' that gave priority to affordable housing and minimized disruption to the existing social and urban design structure. Although these neighbourhood plans stood in stark contrast to prevailing political and urban planning ideas, they formed the basis on which urban renewal was realized from the middle of the 1970s. While the focus in the historiography of urban renewal is usually on politics and policy, this article provides insight into the design process itself and the ideas behind urban renewal architecture based on numerous consultation documents generated by the collaboration between local residents and architects. The Dapperbuurt area serves as an exemplary case study. The example of the Dapperbuurt shows that locals and architects formed energetic and effective coalitions. After the residents of the Dapperbuurt had won far-reaching control over the design process, including a say in the choice of architect, they entered into a collaboration with the architects Hans Borkent, Rob Blom van Assendelft and Hein de Haan. During the extensive consultation process the architects acted as equal discussion partners rather than all-knowing experts, while local residents provided creativity and spontaneous initiatives and had the final say. Together they designed with 'direct democracy'. In this article those collaborative arrangements are referred to as 'creative housing coalitions'. This term expresses both their main aim and their greatest strength. It also shows who initiated the urban renewal housing projects and how grass-roots initiatives were ultimately translated into policy. In the course of the design process, local residents and their architects sought creative ways of reconciling the apparent antithesis between the historically evolved city and modern architecture and urban design. Instead of taking a blank slate as their starting point, they proceeded on the basis of the qualities of the existing environment and the interests and wishes of the residents. This resulted in the retention of the existing morphology and functional diversity. However, the housing projects were on a much larger scale than the individual buildings that had previously made up the neighbourhood, because while the local residents were unwilling to give up their familiar living environment, they did want modern home comforts. This study has revealed that the replacement construction was required to combine the best of both worlds. In order to suggest a smaller scale, the external walls were vertically articulated, and their height demarcated by means of balconies, bay windows, hoisting beams, eaves and staggered building lines. So both contrast to and compatibility with the context are relevant criteria for evaluating urban renewal architecture. In addition, it turns out that a key merit of this urban renewal was its function, namely to deliver affordable and comfortable housing on centrally located sites with high land values. The architecture gives expression to that function. ; In de jaren zeventig en tachtig gaven in Amsterdam bewoners en architecten samen vorm aan de vernieuwing van hun buurt. Buiten de reguliere kaders om initieerden zij een proces voor het ontwerpen van zogenaamde 'buurtplannen', waarin prioriteit werd gegeven aan betaalbaar wonen en zo min mogelijk verstoring van de bestaande sociale en stedenbouwkundige structuur. Hoewel deze buurtplannen in schril contrast stonden met de heersende politieke en stedenbouwkundige opvattingen, vormden ze de basis waarop de stadsvernieuwing vanaf midden jaren zeventig werd gerealiseerd. In de historiografie van de stadsvernieuwing ligt de focus op politiek en beleid. Dit artikel geeft daarentegen inzicht in het ontwerpproces en de ideeën achter de stadsvernieuwingsarchitectuur aan de hand van velerlei overlegdocumenten die voortkwamen uit de samenwerking tussen buurtbewoners en architecten. Hierbij dient de Dapperbuurt als exemplarische casestudy.Het voorbeeld van de Dapperbuurt laat zien dat buurtbewoners en architecten daadkrachtige coalities vormden. Nadat bewoners van de Dapperbuurt verregaande controle op het ontwerpproces hadden bevochten, inclusief zeggenschap over de architectenkeuze, gingen zij een samenwerking aan met de architecten Hans Borkent, Rob Blom van Assendelft en Hein de Haan. Deze stelden zich in uitgebreide inspraakprocedures op als gelijkwaardige gesprekspartners in plaats van alwetende experts, terwijl buurtbewoners zorgden voor creativiteit en spontane initiatieven en een doorslaggevende stem hadden. Gezamenlijk ontwierpen zij met 'direkte demokratie'. Deze samenwerkingsverbanden worden in dit artikel geduid als creatieve wooncoalities. Dit idee geeft zowel uitdrukking aan hun belangrijkste doelstelling als aan hun grootste kracht. Daarnaast laat het zien wie de woningbouwprojecten van de stadsvernieuwing initieerden en hoe burgerinitiatieven uiteindelijk werden omgezet in beleid. In het ontwerpproces zochten de Dapperbuurters en hun architecten naar creatieve oplossingen om de schijnbare tegenstelling tussen de historisch gegroeide stad en moderne architectuur en stedenbouw te overbruggen. In plaats van een blanco blad als uitgangspunt te nemen, gingen ze uit van de kwaliteiten van de bestaande omgeving en de belangen en wensen van de bewoners. Dit resulteerde in behoud van de bestaande morfologie en functiemenging. De woningbouwprojecten kregen echter een beduidend grotere schaal dan de individuele panden waaruit de buurt tot dan toe bestond, omdat de buurtbewoners hun vertrouwde leefomgeving niet wilden opgeven maar wel behoefte hadden aan modern wooncomfort. Uit dit onderzoek blijkt dat de nieuwbouw het beste van beide moest combineren. Om toch de suggestie van kleinschaligheid te wekken, werden de gevelwanden verticaal geleed en in hoogte afgebakend door middel van balkons, erkers, hijsbalken, dakoverstekken en verspringende rooilijnen. Zowel contrast met als aansluiting op de context zijn aldus relevante criteria voor de waardering van de stadsvernieuwingsarchitectuur. Bovendien blijkt dat een wezenlijke waarde van de stadsvernieuwing haar functie is, namelijk betaalbaar en comfortabel wonen op centrale locaties met hoge grondwaarden. De architectuur geeft uitdrukking aan die functie.