Suchergebnisse

The article analyzes the nature and features of the formation of political myths, as well as the most common political myths in the political system of Armenia. It is argued that every myth has a semantic center, the role of which in most cases is played by archetypes. The main plot of the myth unfolds around the semantic center. History and politics are the areas where most myths are created. Political myths in the mass consciousness do not reflect real political processes, but their distortions, original interpretations. They are widely used due to modern communication technologies and mass media. It is argued, that in addition to the negative impact on public consciousness, the myth can also have a positive effect, which is expressed in the mobilization of society, without which it is sometimes impossible to imagine overcoming the crisis in the political system, expressing the interests and goals of society or affirming democratic principles. In the article, some examples of political myths in the political system of Armenia are discussed: by the myths about a young state and a transitional period the authorities of the country have for a long time motivated the impossibility of solving basic social problems, corruption, weak democratization of social relations, etc. The myths about guaranteed security and sustainability of social life in the mass consciousness reflected the idea of a supposedly productive domestic and foreign policy. One of the most resistant political myths is the myth of the legitimacy of the chosen power in which the legality and legitimacy of power are presented as implying each other phenomena, although legally elected power may not be legitimate, and illegitimate powermay act completely legally. Simultaneously, with the process of a mythologization of politics, the process of demythologization in society is also taking place, which is most productive in the development of analytical and critical thinking, as well as on the condition that political relations are public, not backstage. ; Հոդվածում վերլուծվում է ինչպես քաղաքական միֆերի ձևավորումը, այնպես էլ դրանցից ամենատարածվածը Հայաստանի քաղաքական համակարգում: Պնդվում է, որ յուրաքանչյուր միֆ ունի իմաստային կենտրոն, որի դերը շատ դեպքերում խաղում են արքետիպերը: Պատմությունն ու քաղաքականությունն այն ոլորտներն են, որտեղ ստեղծվում են ամենաշատ միֆերը: Զանգվածային գիտակցության մեջ քաղաքական միֆերն արտացոլում են ոչ թե իրական գործընթացները, այլ դրանց աղավաղումները և մեկնաբանությունները: Դրանք տարածվում են կապի ժամանակակից տեխնոլոգիաների և լրատվամիջոցների միջոցով: Պնդվում է, որ բացի հասարակության գիտակցության վրա բացասական ազդեցությունից, միֆը կարող է նաև ունենալ դրական ազդեցություն, որն արտահայտվում է հասարակության մոբիլիզացմամբ, առանց որի երբեմն անհնար է հաղթահարել ճգնաժամը: Երկար ժամանակ երկրի իշխանությունները երիտասարդ պետության ու անցումային շրջանի մասին միֆերով պատճառաբանում էին հիմնական սոցիալական խնդիրները և կոռուպցիայի լուծման անհնարինությունը: Ամենակայուն քաղաքական միֆերից մեկն է ընտրված իշխանության լեգիտիմության մասին միֆը, որում լեգիտիմությունն ու լեգալությունը ներկայացված են միմյանց փոխպայմանավորող երևույթներ՝ չնայած օրինականորեն ընտրված իշխանությունը կարող է լինել ոչ լեգիտիմ, իսկ ոչ լեգիտիմ իշխանությունը կարող է գործել ամբողջովին օրինական: ; В статье анализируется формирование политических мифов, а также наиболее распространённые из них в политической системе Армении. Утверждается, что каждый миф имеет смысловой центр, роль которого в большинстве случаев играют архетипы. История и политика – те области, где создаётся наибольшее количество мифов. Политические мифы в массовом сознании отражают не реальные процессы, а их искажения, интерпретации. Они распространяются благодаря современным коммуникационным технологиям и СМИ. Утверждается, что помимо негативного влияния на общественное сознание, миф может иметь и положительный эффект, который выражается в мобилизации общества, без чегоиногда невозможно преодолеть кризис.Мифами о молодом государстве и переходном периоде власти страны долго мотивировали невозможность решить основные социальные проблемы, коррупцию и т.д. Одним из наиболее устойчивых политических мифов является миф о легитимности избранной власти, в котором легальность и легитимность предстают как подразумевающие друг друга явления, хотя на самом деле легально избранная власть может быть нелегитимной, а нелегитимная власть может действовать вполне легально.

The article examines the issue of the legitimacy of political power and argues that legitimacy is presented as an expression of faith, it stems from citizens' belief that the activities of political institutions are justified. Based on the above, it should be noted that there is no country in the world where the existing government is completely legitimate for the entire population. Legitimacy can never reach the level of unanimous recognition, because different groups and individuals do not equally recognize the authority of political power. Apparently, legitimacy and the ability to govern are equally important, because the crisis of legitimacy is a situation in which distrust of political institutions calls into question their existence. ; Քաղաքական իշխանության լեգիտիմության հիմնախնդրի ուսումնասիրությամբ հոդվածում հիմնա­վորվել է, որ լեգիտիմությունը ներկայացվում է որպես հավատի դրսևորում և բխում է քաղաքացիների այն համոզմունքից, որ քաղաքական ինստիտուտների գործունեությունը արդարացված է: Վերոհիշյալից ելնելով նշենք, որ չկա աշխարհում մի երկիր, որտեղ գոյություն ունեցող իշխանությունը ամբողջությամբ լեգիտիմ լինի ողջ բնակչության համար: Երբեք լեգիտիմությունը չի կարող հասնել միահամուռ ճանաչման, քանի որ տարբեր խմբերն ու անհատները հավասարապես չեն ճանաչում քաղաքական իշխանության հեղինակությունը: Ըստ ամենայնի, լեգիտիմությունն ու կառավարելու կարողություններն ունեն հավասարազոր նշանակություն, որովհետև լեգիտիմության ճգնաժամն այնպիսի իրավիճակ է, որում քաղաքական ինստիտուտների նկատմամբ անվստահությունը կասկածի տակ է դնում հենց դրանց գոյությունը: ; Исследование вопросов политической легитимности в статье было подтверждено, что легитимность представлена как выражение веры; она проистекает из убеждения граждан в том, что деятельность политических институтов оправдана; и становится гражданином государства. Исходя из вышеизложенного, следует отметить, что нет в мире страны, где существующая власть была бы полностью легитимной для всего населения. Легитимность никогда не может достичь уровня единодушного признания, потому что разные группы и отдельные лица неодинаково признают авторитет политической власти. Очевидно, легитимность и способность управлять одинаково важны, потому что кризис легитимности - это ситуация, в которой недоверие к политическим институтам ставит под сомнение само их существование.

Both in Turkey and Azerbaijan, there is a similar phenomenon: neither the transition from one political-economic system to another, nor the change of government turned these states away from the course of the Armenian Genocide. The fact suggests that the reasons for the genocidal policy must be searchednot only "in the depths" of the state (especially imperially oriented) as an institution, but also in the peculiarities of the historically formed political culture of the nation. It also turns out that in geopolitically tense regions (Western Asia and Transcaucasia were and remain such regions), the responsibility for the commission of genocide is not only the state that carried out the crime, but the great powers directly involved in the "affairs of the region". Their complicity manifests itself either in the form of inaction, then false neutrality, or indirect (and even direct) participation. ; Նմանատիպ մի երևույթ նկատվում է ինչպես Թուրքիայում, այնպես էլ Ադրբեջանում. ո՛չ անցումը մի քաղաքական համակարգից մյուսին, ո՛չ տնտեսական համակարգի փոփոխությունը, ո՛չ էլ կառավարությունների փոփոխությունն այս պետություններին ետ չի մղել Հայոց ցեղասպանության ընթացքից: Սա ենթադրում է, որ ցեղասպան քաղաքականության պատճառները պետք է որոնել ոչ միայն պետության հիմքում, որպես ինստիտուտ (ընդ որում՝ կայսերական ուղղվածություն), այլ նաև դրանից դուրս՝ ազգի պատմականորեն ձևավորված քաղաքական մշակույթի առանձնահատկությունների մեջ: Սակայն պարզվում է, որ աշխարհաքաղաքական լարվածության շրջաններում (Առաջավոր Ասիան և Անդրկովկասն այդպիսի տարածաշրջաններ էին և մնում են այդպիսին), ցեղասպանություն կատարելու պատասխանատվությունը կրում են ոչ միայն հանցագործություն կատարած պետությունը, այլ նաև տարածաշրջանի գործերով անմիջականորեն ներգրավված մեծ տերությունները: Նրանց ներգրավվածությունը դրսևորվում է կա՛մ անգործության, կա՛մ կեղծ չեզոքության, կա՛մ անուղղակի (և երբեմն ուղղակի) մեղսակցության տեսքով: ; Как в Турции, так и в Азербайджане наблюдается схожее явление: ни переход от одной политической системы к другой, ни изменение экономического строя, ни смены правительств не отвратили эти государства от курса на геноцид армян. Это наводит на мысль, что причины геноцидной политики надо искать не только в недрах государства как интитута (к тому же имперски ориентированного), но и за его пределами – в особенностях исторически сложившейся политической культуры нации. Однако выясняется, что в регионах геополитической напряжённости (Передняя Азия и Закавказье были и остаются такими регионами) ответственность за совершение геноцида несёт не только государство – исполнитель преступления, но и непосредственно вовлечённые в дела региона великие державы. Их причастность проявляется в форме то бездействия, то ложного нейтралитета, то косвенного (а подчас и прямого) соучастия.

A 2013 speech by the Prosecutor General of Armenia Aghvan Hovsepyan "The task of Armenian lawyers is also the disclosure of organizers, instigators and accomplices of Armenian genocide" with national and international responses to it in the mass media

The main purpose of this study is to identify the features of the application of ethnometric methodology in the context of the study of democratic transitions. This methodology, proposed by the Dutch researcher G. Hofstede, was initially used to identify patterns in the formation of business culture in different countries, as well as between political conflicts and violent phenomena. Within the framework of the article, in the context of the experience of the democratic transition of the "third wave" countries, four main ethnometric indicators of G. Hofstede are considered: distance from power (PDI), masculinity (MAS), uncertainty avoidance (UAI) and individualism (IDV). In particular, it is argued that in those countries where high indicators of power distance (PDI) are observed, the process of democratic consolidation is slowing down and does not contribute to theformation of dialogue practices. And in the case of a certain "dialogue attraction", the main actors in the political field - the authorities and the opposition, show political will, seek to level the problems that have accumulated in society, including the uneven distribution of state resources, direct political processes towards theinstitutionalization of political dialogue.The article also examines the paradigm of democratic transition, some patterns and relationships between the culture of political dialogue and democratic transition, etc. ; Սույն հետազոտության հիմնական նպատակը էթնոչափագիտական մեթոդաբանության գործիքակազմի կիրառման միջոցով ժողովրդավարական անցման օրինաչափությունները բացահայտելն է։ Հոլանդացի հետազոտող Գ․ Հոֆսթեդի առաջ քաշած էթնոչափագիտական մեթոդաբանությունը նախկինում կիրառվել է տարբեր երկրների գործարար մշակույթի, ինչպես նաև քաղաքական կոնֆլիկտների և բռնության երևույթների միջև կապերը բացահայտելու համար։Հոդվածում ժողովրդավարության «երրորդ ալիքի» երկրների ժողովրդավարական անցման փորձի համատեքստում դիտարկվում են Գ․ Հոֆսթեդի էթնոչափագիտական չորս հիմնական՝ իշխանությունից հեռավորության (PDI), առնականության (MAS), անորոշություններից խուսափելու (UAI) և անհատականության (IDV) ցուցիչները։ Մասնավորապես հիմնավորվել են, որ իշխանությունից ունեցած մեծ հեռավորության ցուցիչների (PDI) պարագայում ժողովրդավարության համախմբման գործընթացները դանդաղում են և չեն նպաստում երկխոսույթային պրակտիկաների ձևավորմանը։ Իսկ «երկխոսույթային ձգողականության» առկայության դեպքում քաղաքական հիմնական դերակատարները՝ իշխանությունն ու ընդդիմությունը, ցուցաբերում են որոշակի քաղաքական կամք և ձգտում հասարակության մեջ կուտակված խնդիրները, այդ թվում և իշխանության ռեսուրսների անհավասարաչափ բաշխումը մեղմել, գործընթացներն ուղղորդել դեպի ինստիտուցիոնալ քաղաքականերկխոսության դաշտ։Հոդվածում քննության առարկա են դառնում ժողովրդավարական անցման հարացույցը, ժողովրդավարական անցումների համատեքստում երկխոսության մշակույթի ունեցած դերը, էթնոչափագիտական մեթոդաբանության լույսի ներքո այդ երևույթների միջև առկա կապերն ու օրինաչափությունները։ ; Основная цель данного исследования - выявление особенностей применения этнометрической методологии в контексте изучения демократических транзитов. Данная методология, предложенная голландским исследователем Г. Хофстеде, изначально использовалась для выявления закономерностей формирования деловой культуры разных стран, а также между политическими конфликтами и насильственными явлениями.В рамках статьи, в контексте опыта демократического перехода стран «третьей волны», рассматриваются четыре основных этнометрических индикатора Г. Хофстеда: дистанция от власти (PDI), маскулинность (MAS), избегание неопределенности (UAI) и индивидуализм (IDV). В частности, утверждается, что в тех странах, где наблюдаются высокие показатели дистанции от власти (PDI), процесс консолидации демократии замедляется и не способствует формированию диалоговых практик. А в случае определенной «диалоговой притягательности» основные игроки политического поля - власть и оппозиция, проявляют политическую волю, стремятся нивелировать накопившиеся в обществе проблемы, в том числе неравномерное распределение государственных ресурсов, направляют политические процессы в русло институционализации политического диалога.В статье рассматриваются также парадигма демократического транзита, в контексте демократических транзитов выявляются взаимосвязи между культурой политического диалога и демократического перехода, в свете этнометрической методологии раскрываются основные закономерности между этими явлениями.

Armenian abstract: Թուրքիա-Իրան բազմակողմ հարաբերությունները և երկու երկրների ներքաքաղաքական զարգացումները տարածաշրջանային անվտանգության տեսանկյունից և ՀՀ-իհամարկարևոր նշանա-կություն ունեն։ Հաշվի առնելով մոտ մեկ դարի ընթացքում տարածաշրջանում սկիզբ առած մարտահրավերները և երկուստեք տեղի ունեցած քաղաքական բնույթի փոփոխությունները, որոնք ընդհանուր առմամբ ազդում էին երկու երկրների միջպետական հարաբերությունների վրա` կարելի է փաստել, որ դրանք եղել են փխրուն, բայց միևնույն ժամանակ` հավասարակշռված։ English abstract: Turkey-Iran multilateral relations and the internal political developments of the two countries are of crucial importance for the regional security and for Armenia. Taking into account the challenges that have emerged in the region over the course of the last century and the political changes, that generally affect the interstate relations of the two countries, it can be stated that they are fragile, but at the same time balanced. Russian abstract: Разносторонние межгосударственные отношения Турции и Ирана, а также внутриполитические процессы в них, имеют особую важность для Республики Армения, в том числе по части региональной безопас-ности на Южном Кавказе.Принимая во внимание вызовы, возникшие в регионе в течение последнего столетия, а также политические изменения в каждой из них – все это в целом повлияло на межгосударственные отношения двух стран. В то же время отметим, что сущность ирано-турецких отношений можно определить как "хрупкие", которые, в то же время, являются достаточно сбалансированными.

The Sèvres syndrome, the fear of territorial loss being imposed on Turkey by foreign powers, again gains its active manifestation in modern Turkish official and political discourse. In parallel, Turkish authorities have taken aggressive and revisionist policy course in the neighbouring regions, based on the use of military force and continuous threat of it, bringing into agenda the territorial vision of the National oath. In the rhetorics of the authorities are combined the fear of territorial loss, the syndrome, on the other side as the countermeasure to it, aggressive and interventionist policy in neighboring regions, which is obviously not only in discoursive dimension but also in real military-political actions. So we can say that the current aggressive regional policyof Turkey is determined by the fear of territorial dismemberment of Turkey. The Sèvres syndrome, as in the past, today also influences Turkish politics and the understanding of politics and world affairs. ; Թուրքիայի ժամանակակից պաշտոնական դիսկուրսում ակտիվորեն դրսևորվում է «Սևրի սինդրոմը»՝ դրսից պարտադրված տարածքային կորուստների վախը: Միևնույն ժամանակ, Թուրքիայի իշխանությունները հավատարիմ են ծայրահեղ ագրեսիվ ռևիզիոնիստական քաղաքականությանը հարևան երկրների նկատմամբ ՝ հիմնված ուժի գործադրման և դրա մշտական սպառնալիքի վրա. միևնույն ժամանակ, դիսկուրսի մակարդակում առաջ է քաշվում «ազգային ուխտի» ուրվականը: Իշխանությունների հռետորաբանությունը մի կողմից համատեղում է Թուրքիայի մասնատման վախը, իսկ մյուս կողմից՝ որպես հակաքայլ, էքսպանսիոնիստական քաղաքականություն տարածաշրջանում, որն ակնհայտ է ոչ միայն դիսկուրսի մակարդակում, այլև հատուկ ռազմաքաղաքական գործողություններում: «Սևրի սինդրոմը» ազդել է անցյալում և դեռ ազդում է թուրքական քաղաքականության վրա, քանի որ ազդում է քաղաքական իրականության և միջազգային գործընթացների ընկալման վրա: ; В современном официальном дискурсе Турции активно проявляется «севрский синдром» – страх территориальных потерь, навязываемых ей извне. Вместе с тем турецкие власти придерживаются в отношении соседних стран крайне агрессивной ревизионистской политики, основанной на применении силы и постоянной её угрозе; при этом на уровне дискурса выдвигается призрак «национального обета». В риторике властей совмещаются, с одной стороны, страх раздела Турции, с другой стороны, в качестве противодействия – экспансионистская политика в регионе, очевидная не только на уровне дискурса, но и в конкретных военно-политических действиях. «Севрский синдром» влиял в прошлом и влияет ныне на турецкую политику, поскольку он воздействует на восприятие политической реальности и международных процессов.

Article considers issues with regard to methodological features of the development of the form of governance in the context of constitutional stability. Author concludes that while speaking on the forms of governance we are often guided by fictional perceptions, which should be overcome and cannot base reforms concerning the mentioned issue. In the result of processes of legal convergence forms of governance borrowed from each other mechanisms non-characteristic to them and from this aspect in many cases their rapprochement can be noted. From the doctrinal viewpoint author considers classical forms of governance more acceptable. At the same time, she notes that the problems of our social system, solution of which is the main reason for continuous changes of the form of governance, will not be solved in conditions of new reforms implemented by the same logic. Hence, the axis of the problem of the further improvement of the model of governance in the Republic of Armenia should be transformed from the issue of making a choice between this or that form of governance, and the main attention should be focused on improving the mechanisms of separation and balance of powers, as well as forming and strengthening constitutional and political traditions and culture. ; Հոդվածում քննարկվում են կառավարման ձեւի զարգացման մեթոդաբանական առանձնահատկությունները սահմանադրական կայունության համատեքստում։ Հեղինակը եզրահանգում է, որ կառավարման ձեւերի առնչությամբ խոսելիս մեր հասարակական համակարգում հաճախ ենք առաջնորդվում միֆային պատկերացումներով, որպիսիք ունեն հաղթահարման անհրաժեշտություն եւ չեն կարող ընկած լինել նշված հարցին առնչվող բարեփոխումների հիմքում։ Նշվում է, որ ժամանակակից աշխարհում ընթացող կոնվերգենցիայի երեւույթների արդյունքում կառավարման մոդելները միմյանցից փոխառել են նախկինում իրենց ոչ բնորոշ մեխանիզմներ, և այդ առումով շատ դեպքերում նկատելի է վերջիններիս մերձեցում։ Դոկտրինալ տեսանկյունից հեղինակն առավել ընդունելի է համարում դասական կառավարման ձեւերը։ Միեւնույն ժամանակ, գտնում է, որ մեր հասարակական համակարգում առկա ...

This article reviews the reasons behind Russia-Ukraine dispute and conducts comparative analysis of this conflict in the context of worldwide geopolitical processes. Ukrainian crisis undermined system of international relations. After the conflict started, the interests of world centers became obvious. This conflict is unfolding in the prism of the US strategy retaining its global dominance and as a result, changing techno-political structure of the world economics. This article also analyzes consequences and challenges of this conflict for the Republic of Armenia and the necessity of diversifying the foreign policy in the new regional reality. ; Հոդվածում դիտարկվում է ռուս-ուկրաինական հակասությունների առաջացման պատճառները և այն լուսաբանվում է համաշխարհային աշխարհաքաղաքական գործընթացների համատեքստում: Ուկրաինական ճգնաժամը սասանեց միջազգային հարաբերությունների համակարգը: Բացահայտվում է ռուս-ուկրաինական հակամարտության խորացման գործընթացում համաշխարհային կենտրոնների շահագրգռվածությունը: Այդ հակամարտությունը ներկայացված է գլոբալ գերիշխանությունը պահպանելու ամերիկյան ռազմավարության և համաշխարհային տնտեսության տեխնոլոգիական մի տնտեսաձևից որակական նոր կացութաձևի անցման համատեքստում: Հայաստանի Հանրապետության առջև ծառացած մարտահրավերների տեսանկյունից լուսաբանվում են այդ հակամարտության հետևանքները, ինչպես նաև հիմնավորվում է ձևավորված տարածաշրջանային նոր իրականության պայմաններում արտաքին քաղաքականության դիվերսիֆիկացիայի անհրաժեշտությունը: ; В статье рассматриваются причины возникновения российско-украниского противоречия и делается сравнительный анализ этого конфликта в контексте мировых геополитических процессов. Украинский кризис подорвал систему международных отношений. Выявляются заинтересованности мировых центров в разжигании российско -украинского конфликта. Данный конфликт раскрывается в призме американской стратегии сохранения глобального доминирования и как результат смены технологических укладов мировой экономики. Анализируются последствия и вызовы этого конфликта для Республики Армения и необходимость ...