Suchergebnisse

This paper is a summary of a report section produced for LUCIDE (Languages in Urban Contexts: Integration and Diversity in Europe) project and network, funded by the EU Commission Lifelong learning programme 2011–2014, based on the collected primary and secondary data. This summary focuses on multilingualism in mainstream education. The full report addresses multilingualism in several other areas: public, economic, private sphere and urban spaces. It is available on: www.urbanlanguages.eu. Considering the size, population and complexity of London, our specific focus is on one local authority (out of an existing 33): the City of Westminster, geographically the heart of this metropolis. Westminster is in many ways representative of London language trends. It shows some of the most prominent features of multilingualism in London: an extraordinary linguistic variety with a wide distribution of languages, where no one language is dominant. The aim of this research is to gain insights into experiences of multilingual learners in London in regards to: education practice and relevant policies. Primary data was collected by a team of four researchers who consulted 82 professionals relevant to the identified spheres of practice. The methods used were interviews and questionnaires. The sampling was purposive in terms of relevant professions: education, social work, public services, police and finance and business sector professionals. The theoretical framework used to develop our approach is the typology of language use, which distinguishes: symbolic, pragmatic and authoritative language use. ; Ovaj je članak sažetak izvješća koje je napravljeno za LUCIDE (Languages in Urban Contexts: Integration and Diversity in Europe; Jezici u urbanim kontekstima: integracija i raznolikost u Europi) projekt i mrežu. Projekt je financiran iz Programa Europske unije za cjeloživotno učenje 2011.-2014., temeljem prikupljenih primarnih i sekundarnih podataka. Ovaj se sažetak fokusira na višejezičnost u osnovnoškolskom obrazovanju. Cjelovito izvješće govori o višejezičnosti u nekoliko ostalih područja: javnoj, gospodarskoj, privatnoj sferi te urbanim prostorima (dostupno na: www.urbanlanguages.eu) S obzirom na veličinu, stanovništvo i složenost Londona u radu je posebna pažnja usmjerena na lokalnu jedinicu (od postojeće 33): grad Westminster koji je zemljopisno srce ove metropole. Westminster je na mnogo načina predstavnik jezičnih trendova u Londonu. To pokazuje neke od najistaknutijih obilježja višejezičnosti Londona, kao što je izvanredna lingvistička raznolikost sa širokom rasprostranjenošću jezika, pri čemu niti jedan jezik nije dominantan. Cilj ovog istraživanja je stjecanje uvida u iskustva višejezičnih učenika u Londonu s obzirom na obrazovnu praksu i relevantne politike. Primarne podatke prikupio je tim od četiri istraživača koji su konzultirali 82 stručnjaka relevantna za identificirana područja prakse. Korištene su metode intervjuiranja i anketiranja. Uzorkovanje je svrhovito obuhvaćalo relevantne struke: obrazovanje, socijalni rad, javne službe, policiju i financije te stručnjake iz poslovnog sektora. Teorijski okvir za razvoj ovog pristupa je tipologija uporabe jezika koja razlikuje: simboličku, pragmatičnu i autoritativnu primjenu jezika.

Autor priređuje i analizira neobjavljenu listinu, izdanu 1386. godine u Dvigradu, kojom je sklopljen savez između dvigradske komune, nominalno pod jurisdikcijom akvilejskih patrijarha, i Hugona VIII. Devinskog, kapetana susjedne Istarske grofovije, upravne regije pod vrhovnom vlašću kuće Habsburg. Ističući razne nedaće koje su pogodile Akvilejski patrijarhat i Markgrofoviju Istru tijekom zadnjih desetljeća 14. stoljeća, imenovanje je Hugona VIII. kao novoga advokata (tj. zaštitnika, lat. advocatus) Dvigrada interpretirano u svjetlu jurisdikcijskoga pluraliteta, poroznih granica istarskoga srednjovjekovlja i, najvažnije, recipročne naravi odnosa između gospodara i podanika. Autor zaključuje da je novoutemeljeni savez bio prvenstveno motiviran nemoći tadašnjih istarskih markgrofova da svojim podanicima pruže primjerenu vojnu zaštitu, pogotovo u kontekstu tradicionalnih graničnih sporova između podanika akvilejske Crkve s jedne i Istarske grofovije s druge strane. Štoviše, kako je Akvilejski patrijarhat potonuo u građanski rat, koji je suprotstavio promletački tabor na čelu s Udinama protiv propadovanskoga, koji su vodili de iure patrijarh Filip d'Alençon i Čedad, Hugon VIII. Devinski postao je jedan od najmoćnijih regionalnih vlastodržaca. Istovremeno, tadašnji istarski markgrof, Dujam od Castella, otvoreno je podržavao promletački front te mu je stoga zakoniti patrijarh d'Alençon osporavao legitimitet ureda; Hugon VIII., s druge strane, ostao je službeno neutralan u ovom sukobu, ali je prešutno podržavao propadovanski savez, postajući de facto neprijatelj istarskoga markgrofa Dujma, de iure gospodara Dvigrada. Upravo je u tom kontekstu neprijateljstva, krize i neizvjesnosti građanskoga rata dvigradska komuna, na čije su teritorije najvjerojatnije pljačkaški upadali podanici Pazinske knežije uz podršku samoga Hugona VIII., odlučila sklopiti savez sa svojim moćnim susjedom, preferirajući imenovati tadašnjega kapetana Pazina kao svojega službenog zaštitnika i plaćati mu godišnji danak (tj. reket), nego ostati vjerna nemoćnoj akvilejskoj Crkvi. ; The author edits and analyzes an inedited charter, issued in Dvigrad in 1386, by which an alliance was forged between the Commune of Dvigrad, nominally under the jurisdiction of Aquileian patriarchs, and Hugo VIII of Duino, the captain of the neighboring County of Istria, a jurisdictional region under the supreme authority of House Habsburg. Highlighting various calamities that plagued the Patriarchate of Aquileia and the Margraviate of Istria during the final decades of the 14th century, the appointment of Hugo VIII as the new guard (Lat. advocatus) of Dvigrad is interpreted in the light of jurisdictional plurality, porous boundaries of Istrian Middle Ages, and, most importantly, the reciprocal nature of the lord-subject relationship. The author concludes that the newly forged alliance was primarily motivated by the inability of the incumbent Istrian margraves to offer adequate military protection to their subjects, especially in the context of traditional border disputes between the subjects of the Church of Aquileia and the subjects of the County of Istria. Moreover, as the Church of Aquileia plunged into civil war which pitted the pro-Venetian faction led by Udine against the pro-Paduan faction led by the de iure patriarch, Philip d'Alençon and Cividale, Hugo VIII of Duino emerged as one of the most powerful regional potentates. At the same time, the incumbent margrave of Istria, Domnius of Castello, openly supported the pro-Venetian front and as such the legitimacy of his office was disputed by the lawful patriarch Alençon; Hugo VIII, on the other hand, remained officially neutral in the conflict, but he tacitly supported the pro-Paduan alliance, becoming a de facto enemy of Margrave Domnius, the de iure lord of Dvigrad. It was in this context of enmity, crisis, and the uncertainty of civil war that the Commune of Dvigrad, most probably pillaged by the neighboring subjects of the County of Pazin backed by Hugo VIII, decided to forge an alliance with their more powerful neighbor, preferring to constitute the incumbent captain of Pazin as their official guard and to pay him a new annual tax (i.e. a protection racket) than to remain faithful to the powerless Church of Aquileia. ; L'autore dispone e analizza un documento inedito, rilasciato nel 1386 a Duecastelli, con il quale fu stabilita l'alleanza tra il comune di Duecastelli, nominalmente sotto la giurisdizione dei Patriarchi di Aquileia, e Ugo VIII di Duino, capitano del vicino Marchesato d'Istria, regione amministrativa sotto l'autorità suprema della casa d'Asburgo. Sottolineando vari disagi che colpirono il patriarcato di Aquileia e il Margraviato d'Istria negli ultimi decenni del XIV secolo, la nomina di Ugo VIII a nuovo avvocato (ovvero protettore, lat. advocatus) di Duecastelli fu interpretata alla luce della pluralità delle giurisdizioni, dei confini porosi del medioevo istriano e, la più importante reciprocità del rapporto tra autorità e sudditi. L'autore conclude che la nuova alleanza stabilita fu motivata soprattutto dall'incapacità dei margravi istriani di allora nell'offrire una protezione militare adeguata ai propri sudditi, soprattutto nel contesto delle tradizionali controversie frontaliere tra i sudditi della Chiesa d'Aquileia da una parte e il Marchesato d'Istria dall'altra parte. Inoltre, dato che il patriarcato di Aquileia sprofondò nella guerra civile che vide opporsi la parte pro veneziana, con a capo Udine, contro quella pro padovana guidata de iure dal patriarca Filippo d'Alençon e Cividale del Friuli, Ugo VIII di Duino diventò uno dei più potenti sovrani regionali. Contemporaneamente, il margravio istriano di allora, Doimo di Castello, sosteneva apertamente il fronte pro veneziano e per quel motivo, il patriarca legittimo d'Alençon, contestava la legittimità dell'ufficio; Ugo VIII, dall'altra parte rimase ufficialmente neutrale in quel conflitto, però sostenne tacitamente l'alleanza pro padovana, diventando de facto nemico del margravio istriano Doimo, de iure padrone di Duecastelli. Proprio in quel contesto di ostilità, crisi e incertezza della guerra civile il comune di Duecastelli, su cui territorio presumibilmente le invasioni dei rapinatori erano effettuate dai sudditi della Contea di Pisino con il sostegno di Ugo VIII stesso, decise di stipulare l'alleanza con il proprio vicino potente, preferendo nominare il capitano di Pisino di allora a proprio protettore ufficiale e a pagargli il tributo annuale (ovvero il racket) che rimanere fedele all'impotente Chiesa di Aquileia.