Suchergebnisse

TEZ10571 ; Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2015. ; Kaynakça (s. 145-157) var. ; ix, 158 s. : 29 cm. ; Şiddet literatürü üzerine yapılan bir tarama, kolektif siyasal şiddet analizi için bütüncül bir paradigmatik yaklaşımın ve metodolojinin söz konusu olmadığını göstermektedir. Bu durum araştırmacıların, genellikle, siyasal şiddetin farklı türlerinden birine odaklanarak vakaya özgü yaklaşımlar geliştirmesinden kaynaklanmakta ve netice olarak da kolektif siyasal şiddet analizinde kullanılacak bütüncül bir çerçevenin geliştirilmesini engellemektedir. Bu çalışma, mevcut literatürün eksikliklerini ve sınırlılıklarını geride bırakmaya yardımcı olacak yeni bir yaklaşıma ihtiyaç olduğunu savunmaktadır. Kaynak Mobilizasyonu ve Yeni Toplumsal Hareketler yaklaşımlarının siyasal fırsat yapıları, çerçeveleme süreci, kaynak mobilizasyonu, örgütsel hareketlilik stratejileri, harekete katılım ve kimlik inşası süreçleri gibi kavramsal ve metodolojik araçlarıyla, kolektif siyasal şiddet analizi için gerekli olan bütüncül yaklaşıma katkı sunabileceği savunulmaktadır. Bu yaklaşım, farklı zamansal ve mekânsal koşullarda ortaya çıkan kolektif siyasal şiddetin daha iyi anlaşılabilmesi için gereklidir. Ayrıca çalışmanın vaka analizi olarak, varsayılandan daha karmaşık bir örgütlenme sunan ve mevcut literatürün analizde yetersiz kaldığı Hamas örneği seçilmiştir. ; A survey of the existing literature on political violence reveals that there is no single paradigmatic approach and method with which to study collective forms of political violence. Scholars usually focus on one type of political violence, developing a case-specific approach, which is not adequate to the task of providing a comprehensive framework with which to analyze different forms of collective political violence. This study points to the need for a new framework which overcomes the shortcomings and limitations of the existing literature. It argues that social movement theory (including both Resource Mobilization approach and New Social Movements theory) can contribute to the development of such a comprehensive approach by providing the base for another way of understanding and interpreting collective political violence as it offers the necessary conceptual and methodological tools such as political opportunity structures, framing processes, resource mobilization, organizational mobilization strategies, movement participation and processes of identity construction. It is, thus, necessary to combine the theoretical insights of social movement theory and the literature on political violence to better analyze collective political violence in different contexts at different times. In this study, these arguments are presented through a case study of Hamas, a complex organization, which is often inadequately analyzed within the existing literature on collective political violence.

The brutal terrorist attack on defenseless children in Beslan has sent shockwaves throughout the whole civilized world. After the Beslan drama turned into a tragedy, many questions have been raised by both Russian & Western observers. This author seeks to give some answers to these questions. This brief article is based on a comprehensive analysis of the fragmented information provided by various Russian & Western media in the wake of the tragedy. The article attempts to answer the following set of questions: What was the motivation of the attackers? Who were those who decided to commit this cruel act of political violence? What were their agenda & their goals? To what extent was everything possible done in order to avoid the bloodshed? What lessons can be learned from this experience & what conclusions should be drawn by both Russian & Western policymakers who are forced to address the issue of terror & political violence in this vulnerable region? Adapted from the source document.

In this article, the 9/11 events are analysed from a gender perspective -- both the terror attacks & the military responses upon them. Gender is shown to be relevant in several aspects, as gendered arguments have been used to justify acts of violence on both sides. Concerning the cultural construction of femininity, women were made invisible in the Western media debate that followed upon the terror attacks. At the same time, Afghan women were constructed as victims & became the alibi for the American military responses to the 9/11 attacks. Further, cultural gender norms of masculinity coloured the American rhetoric that justified the wars in both Afghanistan & Iraq. Finally, the analysis in the article shows how the terror attacks might be interpreted as a way to (re)construct a masculinity men in certain contexts might feel they are entitled to, after an experienced emasculation. The conclusion in the article is that a gender analysis deepens our understanding of the war on terrorism, & at the same time it shows how gender has become a central aspect of global politics. References. Adapted from the source document.

Turkey; political violence; ethnic conflict; social conditions; 20th century

İnsanlık tarihi boyunca hemen her toplumda yönetenler ve yönetilenler olmuştur. Yöneticilerin otoritesinin baskınlığı zamanla kendi muhaliflerini yaratmıştır. Yönetim biçiminin monarşi, oligarşi ya da demokrasi oluşu bu durumu değiştirmeye yetmemiştir. Tarihsel süreçte, çağdaş hukuk devleti düşüncesinin temelinde yatan insanın onurunun koşulsuz dokunulmazlığı ilkesi, çeşitli direniş biçimlerinin ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Sivil itaatsizlik eylemi bu direniş biçimlerinden biridir fakat en belirgin özelliği her türlü şiddeti reddetmesidir. Sivil itaatsizlik; yönetimin, halkın çağrılarına kayıtsız kaldığı ve bireylerin tüm yasal yolları tükettiği noktada başvurulan bir eylem türüdür. Yönetimlerde; ahlak ile yasallık, vicdan ile anayasa arasında kalınan durumlar ortaya çıktığında, sivil itaatsizlik eylemcisi kamuoyuna ahlaki ve vicdani bir çağrı yapmaktadır. Bu çalışmada sivil itaatsizlik kavramının tanımı, yöntemi ve özellikleri ayrıntılı biçimde ele alınmıştır. Sivil itaatsizliğin diğer eylem biçimlerinden farkı belirlenmiş ve hangi eylemlerin sivil itaatsizlik olarak adlandırılabileceği ortaya konmuştur. Farklı siyasal sistemlerde sivil itaatsizliğin politik anlamı, çeşitli siyaset bilimci ve düşünürlerin görüşleri bağlamında değerlendirilmiştir. ; Throughout human history, there have been rulers and large percentage of people ruled by that class in society. Dominance of the ruler"s authority has always created it"s own dissidents. The monarchy, the oligarchy or the democracy is not enough to change this situation. In the historical process, the principle of unconditional inviolability of the dignity of the human being underlying the idea of a contemporary state of law has created dissent and resistance in different ways. Civil disobedience is one of these forms of resistance, but it"s most prominent feature is the rejection of all forms of violence. Civil disobedience is a type of action taken at the point where the administration is indifferent to the calls of the people and the individuals exhaust all legal means. When there are situations between morality and legality, conscience and constitution, the civil disobedience activist makes a moral and conscientious appeal to the public. In this study, the definition, method and characteristics of the concept of civil disobedience are discussed in detail. The difference between civil disobedience and other forms of action has been determined and which actions could be called as civil disobedience is discussed. The political meaning of civil disobedience in different political systems has been evaluated in the context of the views of various political scientists and thinkers.

Birinci Bölüm --Giriş, p.15 --Hedef ve ana soru, p.18 --Paramilitarizm ve Çerkesler, p.29 --Kitabın bölümleri, p.38 --İkinci Bölüm --"İsyan" Ya da "İç Savaş": 1919-1920 Türk-Yunan Savaşı Esnasında Çerkes Paramiliter Faaliyerleri, p.43 --Kurtuluş Savaşı: Tarihyazımı ve kaynaklarla ilgili problemler, p.47 --Yunan işgaline karşı direnişin organize edilmesi, p.52 --Güney Marmara'da Kuva-yı Milliye karşıtı hareketin yükselişi, p.57 --Üçüncü Bölüm --İmparatorluk İç Savaş: Adapazarı-Düzce ve Yozgat Olayları, p.73 --Adapazarı-Düzce olayları, p.76 --Çerkes Ethem Adapazarı-Düzce bölgesinde, p.89 --Yozgat-Çapanoğlu olayı, p.99 --Dördüncü Bölüm --Batı Cephesi'nde Düzenli Ordunun, Çetelerin ve Düzensiz Birliklerin Yerini Alması: Çerkes Ethem, Mustafa Kemal ve İsmet (İnönü) Mücadelesi, p.107 --Çerkes Ethem, Enver-Mustafa Kemal mücadelesi ve Bolşevikler, p.110 --Enver Paşa ve Mustafa Kemal arasında bir ayrılık: Kuzey Kafkasya Cumhuriyeti, p.118 --Yeşil Ordu Cemiyeti, p.123 --Kuva-yı Seyyare ile Ankara Hükümeti arasındaki mücadele, p.128 --Sonun başlangıcı: Simav ve Gediz çarpışmaları, p.131 --Bilecik görüşmeleri, p.139 --Beşinci Bölüm --Çerkes Kongresi, Çeteler ve Gönen-Manyas Sürgünleri, p.153 --"Çerkes Kongresi", p.154 --(Çule) İbrahim Hakkı Bey'in İzmit Mutasarrıflığı, Nisan 1920 -- Haziran 1921, p.154 --Kongre, p.163 --Bildiri, p.166 --Batı Anadolu'da Çerkes muhalefeti, p.174 --Gönen-Manyas sürgünleri, p.183 --Altıncı Bölüm --Yüzellikler, Çerkesler ve "Yeni" Türkiye Devleti (1924-1938), p.189 --"Hainler" listesinin hazırlanışı, p.193 --İsimler, p.202 --Yüzelliliklerin anti-Kemalist faaliyetleri, p.210 --Rovanşı almak: Yüzellilikler tarafından organize edilen suikast girişimleri ve ayaklanmalar, p.214 --Tek parti dönemi: Reform mu, baskı mı?, p.234 --Türkiye'de ve yurtdışındaki anti-Kemalist Çerkesler, p.239 --Çerkes kimliği ve dili üzerine yapılan kısıtlamalar ve Keriman Halis olayı, p.242 --Yüzelliliklerin affı ve genel af, p.249 --Yedinci Bölüm --Sonuç, p.255.

İktisat biliminde belirsizlik, teorik olarak gerçekleşen onca gelişmelere rağmen hala üzerinde tartışılan bir kavram olarak yerini korumaktadır. Belirsizliğin bu kadar çok tartışılmasının arkasında yatan unsur ise belirsizlik kavramının soyut iktisadi düşüncede sahip olduğu anlamsal ölçütlerin kavramsallaştırılamaması değil, belirsizlik kavramı ile ilgili bir fikir birliğinin oluşturulamamasından kaynaklanmaktadır. Belirsizlikle ilgili bir fikir birliğinin olmayışı ise bu kavramla ilgi farklı yaklaşımların ortaya çıkmasına neden olmuştur. Bu çalışmada diğer belirsizlik indeksleri ile karşılaştırıldığında daha güçlü ve politik unsurları da içermesi nedeniyle Baker vd. (2015)'in Amerika Birleşik Devletleri için geliştirmiş oldukları ekonomik politika belirsizliği (EPB) indeksi kullanılmaktadır. ABD'deki EPB'nin yanında gelişmekte olan ülkelerdeki politik istikrarsızlık göstergeleri de dikkate alınmaktadır. Çalışmada Keşfedici Faktör Analizi'yle 17 politik istikrarsızlık göstergesi kullanılarak politik istikrarsızlığın üç farklı boyutu ortaya çıkarılmıştır. Bu boyutlar şiddet ve gerilim, hükümet karşıtlığı ve protesto ve rejim içi istikrarsızlıktır. Çalışmada Dinamik Panel Sistem Genelleştirilmiş Momentler Metodu kullanılarak gelişmekte olan ülkelerdeki politik istikrarsızlığın ve ABD'deki EPB'nin gelişmekte olan ülkelerin büyümeleri üzerindeki etkisi incelenmektedir. Çalışmanın bulguları ABD'deki EPB'nin ve gelişmekte olan ülkelerdeki politik istikrarsızlığın üç farklı boyutunun gelişmekte olan ülkelerdeki büyüme oranı üzerinde güçlü ve negatif bir etkiye sahip olduğunu göstermektedir. ; Uncertainty in the science of economics has been protecting its place as a concept still discussed despite many theoretical developments. The factor lying behind the discussion of uncertainty to this extend is based not on the fact that semantic criteria of the concept of uncertainty in abstract economic thought could not be conceptualized but on the fact that consensus on the concept of uncertainty could not be constituted. Absence of the consensus on uncertainty also caused to the emergence of the different approaches toward this concept. In this study, owing to the fact that it is stronger and also includes political factors, economic policy uncertainty (EPU) index of Baker et.al (2015), developed for the USA, shall be used. Along with EPU, political instability indicators of the developing countries shall be taken into account. In the study, using 17 political instability indicators through exploratory factor analysis, three factors of political instability has been detected. These factors are violence and tension, government opposition and protest, and instability inside the regime. Using dynamic panel system generalized method of moments, the effects of political instability in developing countries and EPU in the USA on growth of developing countries have been examined. Results of the study indicate that EPU in the USA and three factors of political instability have a strong and negative effect on growth rate in the developing countries.

According to the data of the Presidency of Migration Management (2021), the largest group of irregular migrants detected in Türkiye in 2021 were Afghans. The arrival of irregular migrants from Afghanistan to Türkiye alongside the Syrian refugees have caused a negatively charged reaction in Turkish society and from the main parties in the opposition. Based on this apparent reaction against the arrival of Afghan
refugees, the claim can be made that Afghans are now the new "other" category in Türkiye. We identify two hashtags used on Twitter to protest the arrival of Afghans, which are #sınırnamustur (border is honor) and #hudutnamustur (frontier is honor) having the same meaning in Turkish and are Trend Topics on Twitter. The purpose of this study is to examine the reason why there are two hashtags on Twitter to protest the arrival of Afghan immigrants, what the differences and similarities are between
the two in terms of how Afghans are defined and what kinds of hate speech they are subjected to. For this purpose, we applied Craswell's mixed model in this study using both content analysis and social network analysis techniques. The investigation results reveal that the hashtag #sınırnamustur is a manifestation of a political endeavor, asserting that Afghan refugees are associated with a 'security challenge'. In contrast, the hashtag #hudutnamustur represents a response from the general populace, embodying elements of cultural superiority.

Terörizm, toplum üzerinde korku, sindirme ve baskı yaratarak siyasal düzende belli amaçlara ulaşmak için kullanılan siyasi bir şiddet dilidir. Toplumların siyasi tarihlerinde terörizmin izlerine rastlanılsa bile esasında kendisi modern dönemin bir ürünüdür. Terörizm kavramını, tekniklerini ve politikalarını icat eden Batı dünyası, terörizm tarafından tehdit edilmektedir. Buna karşılık modern demokratik devletler, terörizmle mücadele yöntemlerini sistemli, planlı, örgütlü ve uzun erimli bir yönetim tarzı olarak belirlemişlerdir. Modern demokratik devletlerin geliştirdikleri terörizmle mücadele yöntemlerinin, toplumsal yaşamda otoriter yansımalara; siyasal ve hukuksal düzende ise istisnai bir yönetim tarzına neden olduğu hususu araştırmamızın temel konusunu oluşturmaktadır. Bu çerçevede belirlenen bazı modern demokratik devletlerin terörle mücadele süreçleri analiz edilmektedir. Bu bağlamda elde edilen bulgular, farklı kuramsal yaklaşımlar göz önünde bulundurularak değerlendirilmektedir. ; Terrorism is the language of political violence which is used inorder to achieve certain objectives in political order by creating fear, intimidation and pressure on society. Even if we encounter traces of terrorism in the political history of societies, in substance, it is a product in modern era. The Western world invented the notion, techniques and policies of terrorism in threatened by terrorism. In response to this circumstance, the modern democratic states has designed the methods of combating against terrorism with a systematic, planned, organized and long range management style. The question of authoritarian reflections on social life and particular management style in political and legal order of the methods caused by combating terrorism developed by the modern democratic states is main subject of the research. In this context, the process of combating terrorism of some identified modern democratises states identified is analyzed. The findings, in this regard, are utilized by taking into account particular institutional approaches.

Çağdaş barış çalışmaları, uzun yıllar boyunca makro (amaçlı) meseleler üzerinden yürümüştür. Silahsızlan(dır)ma, sivilleşme, paramiliterlerin topluma yeniden entegrasyonu ve hukuksal bazı metinler olarak maddeleştirebileceğimiz bu meseleler; çatışmanın sebepleri, çatışmanın sürdürülebilirliğini mümkün kılan araçların toplanması ve barışmanın teknik ve hukuksal mekanizmalarının oluşturulması temelinde ele alınmaktadır. Şiddetin sona ermesi veya sönümlenmesi için öncelikle bu makro konuların halledilmesi gerekir. Ancak kültürel şiddeti oluşturan ve ikincil konular olarak değerlendirilen sembol ve ritüellerin kullanımı da kesinlikle gözardı edilmemesi gereken bir konudur. Çünkü sembol ve sembolik eylemin siyasal kullanımı şiddetli çatışmayı toplumun en küçük birimine kadar taşır. Potansiyel şiddetin devam ettiği bir toplumsal alanda ise toplumsal barışın sürekli kılınması neredeyse imkansızlaşır. Barış çalışmaları literatüründe özellikle 2000li yıllardan sonra sembol ve sembolizmin politik kullanımına dair önemli çalışmalar yayınlanmıştır. Bu çalışmalarla birlikte konuyla ilgilenen teorisyenler artık, sembollerin pozitif veya negatif anlamda barış süreçleri için kritik değere sahip olduğunun farkına varmıştır. Peki bu güzergahı alternatif bir güzergah olarak kabul edebilir miyiz? Sembol ve sembolizmin politik kullanımına dair temel tartışma eksenleri nelerdir? Bu çalışmada dünyadaki barış süreci örneklerinin yol göstericiliğinde yukarıdaki sorulara yanıt aranmaya çalışılacaktır ; Contemporary peace studies have been laid emphasis on macro affairs for many years. These issues are disarmament, demilitarization, collective reintegration of paramilitaries and some legal texts. Also these technical and legal mechanisms are the main reasons of the conflict. So they need to be solved first for the end of the violence or for the damping of the violence. However, the use of symbols and rituals, which constitute cultural violence and are considered secondary issues, should certainly not be overlooked. Because the political use of symbols and symbolic action pushes violent conflict to the smallest unit of society. In a social context where potential violence continues, it is almost impossible to make social peace permanent. Important studies on the political use of symbols and symbolism have been published in the literature of peace studies especially after 2000 years. Theorists who are interested in the subject together with these studies now realize that symbols have critical value for peace processes in the positive or negative sense. Can we consider this route as an alternative route? What are the main axes of discussion about the symbolic and symbolic use of symbols? In this study, we will try to find answers to the above questions in the guidance of peace process examples in the world.