Im Zuge seiner Kritik an der Platonischen Staatseinheit bespricht Aristoteles die Zusammensetzung des Staates, die seiner Meinung nach nicht aus Gleichen besteht. Im Gegensatz dazu besteht seiner Meinung nach eine Ethnie aus Gleichen, aber nur dann, wenn sie so wie die Arkader organsiert sind. Letzteres meint möglicherweise einen Zusammenschluss in Form eines Bundes oder ähnlichen meinen, könnte nach E. Schütrumpf (Aristoteles: Politik, Bd. 2 und 3, 165) aber auch so ausgelegt werden, dass die Arkader nicht einmal in Dörfer organisiert sind, d. h. einer Polis noch ferner stehen als der Volksstamm, welcher als Referenz dient.
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristotles stellt hier einen Vergleich zwischen der kretischen und lakedaimonischen Staatsverfassung an. Er stellt also zwei "dorische Verfassungen" gegenüber, wobei der lakedaimonischen zuweilen nachgesagt wird, ihr Vorbild in der kretischen zu haben (vgl. u. a. Aristot. pol. 1271b). Aristoteles kritisiert in seiner Politik immer wieder die spartanische Verfassung, so auch in Aristot. pol. 1269a-b, wo er die Helotenaufstände auf die Zwistigkeiten der Lakedaimonier mit ihren Nachbarn zurückführt. Die Mängel an dieser Verfassung führt er auf die Gesetzgeber selbst zurück (so E. Schütrumpf, Aristoteles: Politik, Bd. 2 und 3, 94).
Kallibios und Proxenos gelten als Führer der anti-spartanischen Partei in Tegea, die in Zusammenarbeit mit Mantineia die Gründung eines Arkadischen Bundes anstreben. Stasippos hingegen zeigt sich als Vertreter einer Sparta-freundlichen Politik. Hier soll ein Bund aller Arkader geschaffen werden, welcher für einzelne Gemeinden verpflichtende Beschlüsse fällen soll. Dies entspricht offensichtlich nicht der bis dahin üblichen, rustikalen Lebensform und Gesetzen, die anscheinend nur für jeweils einzelne Gemeinschaften gültig sind.
Nach dem katastrophalen Ausgang der Sizilischen Expedition gab es in Athen einige Politiker (allen voran Peisandros), die den Sturz der Demokratie und die Einführung eines oligarchischen Regimes ("Rat der 400") befürworteten. Auf diesem Wege sollte auch die Rückkehr des wegen Mysterien- und Hermenfrevels zum Tode verurteilten Alkibiades ermöglicht werden. Der athenische Demagoge Androkles, der in seiner Funktion als Ratsherr die Anklage gegen Alkibiades geführt hatte, wollte dessen Heimkehr verhindern, was ihn schließlich das Leben kostete. Im Sommer des Jahres 411 v.Chr. wurde er von den Umstürzlern ermordet.
Der athenische Politiker Phrynichos , der sich 412 v.Chr. gegen eine Rückkehr des wegen Hermenfrevels in Abwesenheit zum Tode verurteilten Alkibiades ausgesprochen hatte, wurde aufgrund von Intrigen als Stratege – er führte u.a. die Flotte bei Milet und Samos an – abgesetzt und beteiligte sich später als einer der Rädelsführer der Vierhundert am Sturz der Demokratie in Athen. Phrynichos wurde, kurz nach seiner Rückkehr von einer Gesandtschaft nach Sparta, in Athen auf offenem Markt ermordet. Den Attentätern wurde später eine öffentliche Ehrung zuteil.
Vermutlich aufgrund eines Götterspruches entschließen sich die Athener im sechsten Kriegsjahr zu einer Reinigung von Delos. Bereits Peisistratos hat dies getan, jedoch nicht vollständig. Neue Bestimmungen werden nun erlassen, die Gräber auf eine andere Insel verlegt und von nun an ein Vierjahresfest gefeiert. Hierbei kommt Thukydides auf eine Festversammlung aus früheren Zeiten zu sprechen. Der Hinweis auf die Bedeutung des Ioniertums fügt sich trefflich in die Politik Athens zu dieser Zeit, denn die Zugehörigkeit zu einer ethnischen Gruppe spielte beim Abschluss von Bündnissen zunehmend eine Rolle (siehe vor allem die Ereignisse der Sizilischen Expedition in den Büchern 6 und 7 des thukydideischen Geschichtswerkes).
Nach dem katastrophalen Ausgang der Sizilischen Expedition gab es in Athen einige Politiker (allen voran Peisandros und Antiphon), die den Sturz der Demokratie und die Einführung eines oligarchischen Regimes ("Rat der 400") befürworteten. Auf diesem Wege sollte auch die Rückkehr des wegen Mysterien- und Hermenfrevels zum Tode verurteilten Alkibiades ermöglicht werden. Die Umstürzler erreichten die Einsetzung "der Vierhundert", indem sie sich – einer jeder mit einem Dolch ausgestattet und insg. 120 Männern zur Unterstützung – vors Rathaus stellten und den Ratsmitgliedern, die gerade zum Bohnenlos versammelt waren, befahlen, freiwillig hinauszugehen. Die Mitglieder des Rates erhielten ihr übliches Taggeld und verließen das Gebäude ohne Widerstand. So ging der Putsch größtenteils ohne Gewalt vonstatten.
Nach dem katastrophalen Ausgang der Sizilischen Expedition gab es in Athen einige Politiker (allen voran Peisandros und Antiphon), die den Sturz der Demokratie und die Einführung eines oligarchischen Regimes ("Rat der 400") befürworteten. Auf diesem Wege sollte auch die Rückkehr des wegen Mysterien- und Hermenfrevels zum Tode verurteilten Alkibiades ermöglicht werden. Die Umstürzler erreichten die Einsetzung "der Vierhundert", indem sie sich – einer jeder mit einem Dolch ausgestattet und insg. 120 Männern zur Unterstützung – vors Rathaus stellten und den Ratsmitgliedern, die gerade zum Bohnenlos versammelt waren, befahlen, freiwillig hinauszugehen. Die Mitglieder des Rates erhielten ihr übliches Taggeld und verließen das Gebäude ohne Widerstand. So ging der Putsch größtenteils ohne Gewalt vonstatten.
Aristoteles untersucht hier die lakedaimonische und kretische Verfassung im Vergleich. Er stellt also zwei "dorische Verfassungen" gegenüber, wobei der lakedaimonischen zuweilen nachgesagt wird, ihr Vorbild in der kretischen zu haben (vgl. u. a. Aristot. pol. 1271b). Dabei stellt er für Sparta sowie für Thessalien fest, dass sich die jeweiligen Staatssklaven immer wieder gegen ihre Herrn erheben. In Kreta hingegen passierte derartiges nicht, da die Kreter mit ihren Nachbarn nicht wie die Spartaner oder Thessaler in Feindschaft lebten. Aristoteles kritisiert des Öfteren die Mängel der Spartanischen Verfassung, verschuldet sind diese seiner Ansicht nach vom Gesetzgeber selbst (so E. Schütrumpf, Aristoteles: Politik, Bd. 2 und 3, 94).
Lykomedes gilt als Mitbegründer des Arkadischen Bundes 370 v. Chr. und der Stadt Megalopolis 368 v. Chr. Er kann als Proponent einer Sparta-feindlichen Politik gelten, da er ein Heer derer bei Orchomenos schlägt und das lakonische Pellene plündert. Im Weiteren fordert er, dass Theben sich am Krieg gegen Sparta beteiligt, lehnt 367 v. Chr. jedoch den neuen Königsfrieden unter thebanischer Hegemonie ab. Die Arkader werden hier als Autochthone genannt, eine positiv konnotierte Eigenschaft (auch bei den Athenern verhält es sich so: Vgl. u. a. Hdt. 1,56,2-3). Zudem seien sie was Zahl und Körperkraft sowie die Tapferkeit angeht, anderen (Ethnien) überlegen. In dieser Situation werden die Arkader auch als überheblich geschildert (7,1,23-7,1,26), was ihnen von den eigenen Bündnern verübelt wird (7,1,32). In Xen. Hell. 6,5,6-7 berichtet Xenophon von der ländlichen und auf den Gesetzen der Alten basierenden Lebensweise vor Gründung des Bundes.
Nach dem katastrophalen Ausgang der Sizilischen Expedition gab es in Athen einige Politiker (allen voran Peisandros und Antiphon), die den Sturz der Demokratie und die Einführung eines oligarchischen Regimes ("Rat der 400") befürworteten. Auf diesem Wege sollte auch die Rückkehr des wegen Mysterien- und Hermenfrevels zum Tode verurteilten Alkibiades ermöglicht werden. Die Umstürzler erreichten die Einsetzung "der Vierhundert", indem sie sich – einer jeder mit einem Dolch ausgestattet und insg. 120 Männern zur Unterstützung – vors Rathaus stellten und den Ratsmitgliedern, die gerade zum Bohnenlos versammelt waren, befahlen, freiwillig hinauszugehen. Die Mitglieder des Rates erhielten ihr übliches Taggeld und verließen das Gebäude ohne Widerstand. So ging der Putsch größtenteils ohne Gewalt vonstatten (s. Thuk. 8,68-70). Der Spartaner Agis, der nicht daran geglaubt hatte, dass der Umsturz friedlich ablaufen würde, war mit seinen Truppen vor die Mauern Athens angerückt, in der sicheren Hoffnung, dass sich die Stadt in den Wirren eines es befände und er somit leichtes Spiel hätte, dieselbe einzunehmen. Die Athener widersetzten sich jedoch hartnäckig seinen Angriffen und so entschloss er sich zum Rückzug.
