Suchergebnisse

[EN] This article aims to demonstrate that the history of politics philosophy in Kant isthe exercise of a historian philosopher of politics, since this story is organized by an idea ofreason. Thus, it is not simply a narrative based on historical events; rather, it is the organizerof such events ordered by a conductor thread that in a panoramic view of Kantian productionwas called by purpose of nature, providence or fate and conductor thread. The presentation ofthe idea of reason that organizes the history of the politics will be presented in chronologicalorder of Kantian production, thus demonstrating the different ideas of reason that organize thenarrative of politics history of humankind and as such organizer idea was a purpose of thenature and becomes a kind of republican enthusiasm. Finally, showing that such change oforganizer idea of humankind history do not imply contradictions in aligning them, on thecontrary, signal to such history as an outline of a history of politics philosophy ; [ES] Este artigo objetiva demonstrar que a historia da filosofia política em Kant é oexercício de um historiador filosófico da política, visto que essa história é organizada por umaideia da razão. Assim, ela não é simplesmente uma narrativa fundada em acontecimentoshistóricos, ao contrário, é a organização de tais fatos ordenados por um fio condutor, quenuma visão panorâmica da produção kantiana foi chamado de propósito da natureza,providência ou destino e de fio condutor. A apresentação da ideia da razão que organiza ahistória da política será apresentada em ordem cronológica da produção kantiana, assimdemonstrando as diferentes ideias da razão que organizam a narrativa história política dogênero humano e como tal ideia organizadora era um propósito da natureza e tornou-se umtipo de entusiasmo republicano. Por fim, evidenciando que tais mudanças da ideiaorganizadora da história do gênero humana não implicam em contradições no alinhamentodelas, pelo contrário, sinalizam para tal história como um esboço de uma história da filosofiapolítica. ; Peer reviewed

Review of the book: Matthias Warstat, Julius Heinicke, Joy Kristin Kalu, Janina Möbius, Natascha Siouzouli. Theater als intervention. Politiken ästhetischer praxis. Berlin: Theater der Zeit, 2015, 195 páginas. ISBN: 978-3-95749-048-3. ; Reseña del libro: Matthias Warstat, Julius Heinicke, Joy Kristin Kalu, Janina Möbius, Natascha Siouzouli. Theater als intervention. Politiken ästhetischer praxis. Berlin: Theater der Zeit, 2015, 195 páginas. ISBN: 978-3-95749-048-3.

Reseña de: Martin H. Jung, Die Reformation. Theologen, Politiker, Künstler, Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 2008, 178 pp.

Celebrado el 3 de octubre a las 22:30 en Usurbilgo Sutegi Kultur Etxean ; Género musical: Euskal-musika

Reseña de: Francisco DE VITORIA, Vorlesungen I und II (Relectiones). Völkerrecht, Politik, Kirche, Herausgegeben von Ulrich Horst, Heinz-Gerhard Justenhoven, Joachim Stuben, Verlag W. Kohlhammer («Theologie und Frieden», 7-8), Stuttgart- Berlin-Köln 1995 y 1997, 2 vols., 661 y 844 pp.

eingel. und hrsg. von Ilja Mieck ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- Z 67.358,II-6/9

[BR] Este artigo objetiva demonstrar que a historia da filosofia política em Kant é oexercício de um historiador filosófico da política, visto que essa história é organizada por umaideia da razão. Assim, ela não é simplesmente uma narrativa fundada em acontecimentoshistóricos, ao contrário, é a organização de tais fatos ordenados por um fio condutor, quenuma visão panorâmica da produção kantiana foi chamado de propósito da natureza,providência ou destino e de fio condutor. A apresentação da ideia da razão que organiza ahistória da política será apresentada em ordem cronológica da produção kantiana, assimdemonstrando as diferentes ideias da razão que organizam a narrativa história política dogênero humano e como tal ideia organizadora era um propósito da natureza e tornou-se umtipo de entusiasmo republicano. Por fim, evidenciando que tais mudanças da ideiaorganizadora da história do gênero humana não implicam em contradições no alinhamentodelas, pelo contrário, sinalizam para tal história como um esboço de uma história da filosofiapolítica. ; Peer reviewed ; [EN] This article aims to demonstrate that the history of politics philosophy in Kant isthe exercise of a historian philosopher of politics, since this story is organized by an idea ofreason. Thus, it is not simply a narrative based on historical events; rather, it is the organizerof such events ordered by a conductor thread that in a panoramic view of Kantian productionwas called by purpose of nature, providence or fate and conductor thread. The presentation ofthe idea of reason that organizes the history of the politics will be presented in chronologicalorder of Kantian production, thus demonstrating the different ideas of reason that organize thenarrative of politics history of humankind and as such organizer idea was a purpose of thenature and becomes a kind of republican enthusiasm. Finally, showing that such change oforganizer idea of humankind history do not imply contradictions in aligning them, on thecontrary, signal to such history as an outline of ...

Publikacja wydana w Dreźnie w 1799 roku stanowiąca zbiór siedemnastu rozmówek hiszpańsko - niemieckich, których tematyka dotyczy szeroko pojętego życia społecznego, kulturalnego, polityki i handlu końca XVIII wieku. Autorem dokumentu jest Christian August Fischer (1771-1829) - niemiecki pisarz (publikujący pod psedonimami Felix von Fröhlichsheim i Christian Althing), podróżnik, korespondencyjny członek Getyńskiej Akademii Nauk, wykładowca akademicki. Jak wskazano w przedmowie praca powstała podczas pobytu autora w Hiszpanii i stanowić może pożyteczny materiał do użytku szkolnego (nauki języków).

Barbara Schlieben, Verspielte Macht – Politik und Wissen am Hof Alfons' X. (1252-1284). Berlín, Akademie Verlag, 2009, 346 páginas. ISBN: 978-3-05-004499-6

Wydana w 1779 roku, w Berlinie publikacja Johanna Andreasa Riema (1749-1814) - niemieckiego protestanckiego teologa, duchownego i publicysty okresu oświecenia. Działalność publicystyczna Riema była bardzo zróżnicowana, pisał m.in. prace z zakresu historii, teologii, biblistyki i polityki. Niniejszy dokument - Vertraglichkeit der Religion mit der Politik der Staaten. Nebst dem Entwurf eines Werks: Clima, - Staatsverfassung, - Nationalgeist, - Religion und Wissenschaften; Welches ist ihr wechselseitiges Verhältniss? jest kontynuacją i uzupełnieniem do publikacji Einfluß der Religion auf das Staatssystem der Völker (Berlin, 1778). Riem zainspirowanymi studiami nad polityką i religią zwraca się w publikacji ku przyczynom, które jego zdaniem są odpowiedzialne za różnice w tych dziedzinach oraz ich wzajemnych współzależnościach między różnymi narodami. Dużą część dokumentu zajmuje szkic planowanej, ale nigdy nie opublikowanej pracy, w której chciał pokazać w stylu teorii Monteskiusza (W koncepcji tej Monteskiusz wśród czynników geograficznych warunkujących losy tworów politycznych najważniejsze miejsce, choć, wbrew temu, co nieraz pisano, nie wyłączność przyznawał klimatowi.) wpływ czynników geograficznych (klimatu) na bieg wydarzeń dziejowych, procesy polityczne, różnice w gospodarce państwowej, duchu narodowym, religii i naukach różnych narodów.

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

En el presente trabajo se intenta destacar la incidencia concreta que puede asumir en la perseguibilidad de hechos de corrupción la opción por alguna de las alternativas interpretativas que la dogmática ha ensayado respecto del delito de enriquecimiento ilícito de funcionario público contemplado en el artículo 286 del Código Penal, considerando además las vinculaciones que existen entre la estructura típica y el régimen de prescripción de la acción. Se destaca en esa línea la importancia de asumir el carácter político de esta opción por sobre las consideraciones de estricta técnica jurídica. ; Bei dem vorliegenden Aufsatz wird es angestrebt, die tatsächliche Auswirkung hervorzuheben, die auf die Verfolgung von Korruptionstaten die Entscheidung für eine unter den bereits von der Dogmatik angesichts dem Straftat der ungerechtfertigten Bereicherung öffentlicher Beamter gemäß dem Art. 286 des argentinischen strafrechtlichen Kodex versuchten Deutungsalternativen einnehmen kann. In diesem Rahmen werden ebenso die Verknüpfungen zwischen dem Tatbestand und der für diesen Tat vorhandenen Verjährungsregelung in Anbetracht genommen. Besonders wichtig ist in diesem Sinne die eher politische als streng technisch-juristische Natur solcher Entscheidungen zu berücksichtigen. ; Facultad de Ciencias Jurídicas y Sociales

In the Second Macedonian War (200-196 B.C.), the res publica reduced the strength of the enemy King Philip V apparently to establish a new political order in Southern Balkans: Assumedly a proRoman balance of forces should prevail there, untainted by influence of another major power. A particular senatorial policy towards the Greeks probably did not exist before the fighting in Hellas came to an end in summer 197 B.C. In the same year, the Seleucid king Antiochus III brought large parts of the west coast of Asia Minor under control and set about crossing the Hellespont. Rome subsequently stylized itself as the guardian of freedom for the Greeks living in Hellas and Asia Minor. The statesmen of the res publica could have perceived Antiochus' expansion as a threat to the mentioned new order. Therefore, the Roman Policy of Freedom was possibly applied primarily to take action against the Seleucid king. ; Durante la Segunda Guerra Macedónica (200-196 a.C.), la Res Publica redujo la fuerza del rey enemigo Filipo V para aparentemente establecer un nuevo orden político al sur de los Balcanes: Supuestamente un balance de fuerzas pro-romano debía prevalecer allí, impoluto de la influencia de otra gran potencia. Es posible que no existiera allí una política senatorial especial hacia los griegos antes de que la lucha en Hélade llegara a su fin en el verano del 197 a.C. En el mismo año, el rey seléucida Antíoco III sometió a su control grandes áreas de la costa occidental de Asia Menor y estaba a punto de cruzar el Helesponto. Como consecuencia de esto, Roma se presentó a sí misma como la guardiana de la libertad de los griegos que vivían en Hélade y Asia Menor. Los estadistas de la Res Publica pudieron haber percibido la expansión de Antíoco como una amenaza al mencionado nuevo orden. Por lo tanto, la política romana de libertad fue principalmente aplicada quizá contra el rey seléucida.