Suchergebnisse

eingel. und hrsg. von Ilja Mieck ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- Z 67.358,II-6/9

Wydana w 1779 roku, w Berlinie publikacja Johanna Andreasa Riema (1749-1814) - niemieckiego protestanckiego teologa, duchownego i publicysty okresu oświecenia. Działalność publicystyczna Riema była bardzo zróżnicowana, pisał m.in. prace z zakresu historii, teologii, biblistyki i polityki. Niniejszy dokument - Vertraglichkeit der Religion mit der Politik der Staaten. Nebst dem Entwurf eines Werks: Clima, - Staatsverfassung, - Nationalgeist, - Religion und Wissenschaften; Welches ist ihr wechselseitiges Verhältniss? jest kontynuacją i uzupełnieniem do publikacji Einfluß der Religion auf das Staatssystem der Völker (Berlin, 1778). Riem zainspirowanymi studiami nad polityką i religią zwraca się w publikacji ku przyczynom, które jego zdaniem są odpowiedzialne za różnice w tych dziedzinach oraz ich wzajemnych współzależnościach między różnymi narodami. Dużą część dokumentu zajmuje szkic planowanej, ale nigdy nie opublikowanej pracy, w której chciał pokazać w stylu teorii Monteskiusza (W koncepcji tej Monteskiusz wśród czynników geograficznych warunkujących losy tworów politycznych najważniejsze miejsce, choć, wbrew temu, co nieraz pisano, nie wyłączność przyznawał klimatowi.) wpływ czynników geograficznych (klimatu) na bieg wydarzeń dziejowych, procesy polityczne, różnice w gospodarce państwowej, duchu narodowym, religii i naukach różnych narodów.

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

U dugim, često protivurečnim diskusijama o problemu jevrejskih izbeglica iz srednjoevropskih zemalja od 1938. godine koje su vođene u vladi Kraljevine Jugoslavije, ali i na različitim "nižim nivoima vlasti" (banovinske, sreske i mesne vlasti), uz učešće različitih posredno ili neposredno zainteresovanih učesnika, čiji se krug pred ulazak u rat 1941. godine znatno proširio, govorilo se o položaju nekoliko kategorija lica sa stranim državljanstvom (ili bez ikakvog državljanstva). Uz "prave izbeglice" i emigrante postavljano je pitanje statusa "jevrejskih turista" iz Nemačke, Austrije, Čehoslovačke, ali i susednih jugoistočno-evropskih država, kao i Palestine. U pokušajima da se dođe do, po jugoslovensku državu zadovoljavajućeg rešenja, odslikavale su se i sve nedoumice jugoslovenskih vlasti u pronalaženju sredstva za "neutralisanje problema" jevrejskih izbeglica, koje su od dolaska nacionalsocijalista na vlast u Nemačkoj 1933. godine pristizale i na jugoslovenske granice.

Many environmental and natural resource problems, which have been solved in developed countries with the use of appropriate instruments, are becoming increasingly common in developing countries. Due to poverty, the efficiency of conceiving environmental policies and minimizing costs, are inherent issues of these countries. The aim of this paper is to highlight the importance of environmental taxes in developing countries, as environmental taxes are an instrument of environmental policy that convenes with the level of their development. Most countries today pay great attention to environmental taxes. However, in the tax systems of developing countries, their significance is neglected. We analyzed 12 developing countries, which are members of the European Union, with the tendency to point out the benefits they could have from environmental taxes. A regression analysis was applied on the data series for the period 2001-2016. The results of the model show that the growth of tax revenues from ecological taxes implicitly increases the state allocation in the field of environmental protection. ; Mnogi problemi zaštite životne sredine i prirodnih resura, koji su rešeni u razvijenim zemlјama primenom odgovarajućih instrumenata, postaju sve veći u zemlјama u razvoju. Zbog siromaštva, efikasnost koncipiranja ekološke politike i minimiziranje troškova, predstavlјaju inherentna pitanja ovih zemalјa. Cilј ovog rada je da istakne značaj ekoloških poreza u zemlјama u razvoju, shodno tome da ekološki porezi predstavlјaju instrument ekološke politike koji konvenira nivou njihove razvijenosti. Većina zemalјa, danas, veliku pažnju posvećuje ekološkim porezima. Međutim, u poreskim sistemima zemalјa u razvoju, njihov značaj je delastiran. Analizirali smo 12 zemalјa u razvoju, koje su članice Evropske Unije, sa tendencijom da ukažemo na benefite koje bi one mogle imati od ekoloških poreza. Sprovedena je regresiona analiza na seriji podataka za period 2001-2016. godine. Rezultati modela pokazuju da rast poreskih prihoda od ekoloških poreza, implicitno povećava i izdvajanja države u oblasti zaštite životne sredine.

Disertacija se bavi analizom spoljnopolitičkog delovanja Evropske unije prema Islamskoj Republici Iran, kako bi odgovorila na pitanje na koji način dominacija aktivnosti ključnih država članica (u prvom redu Velike Britanije1, Francuske i Nemačke) i njihovih nacionalnih političkih, bezbednosnih i ekonomskih interesa u odnosu sa Teheranom, utiču na razvoj Zajedničke spoljne i bezbednosne politike. Odsustvo jasno razvijenog strateškog razumevanja sopstvenih ciljeva, prioriteta i efektivne uloge Zajedničke spoljne i bezbednosne politike Evropske unije prikazano je kroz bilateralne odnose pomenutih ključnih država članica sa Islamskom Republikom Iran, čiji se značaj za evropske zemlje ogleda u njegovom geografskom položaju, regionalnoj ulozi, veličini i broju stanovnika, bogatstvu naftom i gasom. Analizirajući odnose Evropske unije sa Iranom, a posebno ključne momente u bilateralnim odnosima Velike Britanije, Francuske i Nemačke sa iranskom državom – koji determinišu domete njihove sadržajne saradnje – autor zaključuje da se proklamovane vrednosti i normativni ciljevi Unije prelamaju kroz prizmu nacionalnih interesa navedenih vodećih članica, time ograničavajući jedinstven strateški pristup Zajedničke spoljne i bezbednosne politike u odnosu na Iran. Unija se u svojoj politici prema Teheranu kretala po sinusoidnoj liniji, koristeći jačanje političkih i ekonomskih veza, ali i uvodeći oštre sankcije, kaznene mere i pretnje. Politika uslovljavanja, koja je formalno bila zasnovana na dvostrukom koloseku ("štapa i šargarepe") zapravo je u glavnim odrednicama pratila politiku transatlantskog saveznika, svodeći se u svojoj suštini na politiku zastrašivanja, obuzdavanja i konfrontacije teokratskom režimu u Teheranu. Kroz opis i objašnjenje uloge ključnih država članica Evropske unije u regionu Bliskog istoka pre formiranja Islamske Republike Iran, preko Islamske revolucije, Iransko-iračkog rata, evropske politike konstruktivnog i uslovljavanog angažovanja Teherana, sve do politike dvostrukih standarda u pregovorima oko ...

Rad razmatra problem zastoja u procesu pridruživanja, odnosno pristupanja zemalja Zapadnog Balkana Evropskoj uniji. Osnovne uzroke ovog problema autorka vidi u samoj prirodi asimetričnog odnosa Evropske unije i pomenutih zemalja u čijem središtu se nalazi Proces stabilizacije i pridruživanja, odnosno pristupanja. Njemu su doprinele obe strane: Evropska unija preambiciozno postavljenom politikom prema regionu, nedovoljno definisanim i stalno promenljivim kriterijumima, ali i zemlje u procesu svojim nekritičkim odnosom prema mogućem članstvu, nejasno definisanim interesima i ciljevima, sporim reformama i slabom demokratskom tradicijom. Kako bi proces mogao uspešno da se nastavi, autorka tvrdi da je potrebno njegovo suštinsko preoblikovanje ka fleksibilnom procesu. U svetlu sve češćih rasprava o mogućem kretanju evropske integracije ka većoj diferencijaciji, proces fleksibilnog pristupanja bi omogućio članstvo samo u odabranim oblastima delovanja Evropske unije, koje bi bile odabrane shodno prethodno jasno definisanim i analiziranim interesima i mogućnostima zemalja kandidata i potencijalnih kandidata. Autorka zaključuje da je potrebno proces što više odvojiti od uslovljavanja u političkim oblastima kako bi se umanjila mogućnost arbitrarnog odlučivanja o napretku ovih zemalja u procesu. Osim što bi za države kandidate i potencijalne kandidate ovakav manje zahtevan proces bio jednostavniji i omogućio veću autonomiju u izboru oblasti integracije i tempu prilagođavanja, za države članice EU bi predstavljao način da se vrati kredibilitet jednoj od svojih nekada najuspešnijih spoljopolitičkih aktivnosti. Ključne reči: pristupanje, zastoj, Evropska unija, Zapadni Balkan, fleksibilnost, diferencirana integracija. ; The article deals with the problem of the Western Balkans countries' accession and association process impasse. The author finds the key causes of this problem in the very nature of an asymmetric relationship between the EU and these countries with the Stabilization and Association Process laying in its core. ...

Sistem nacionalnih računa (SNR) nastao je i više puta unapreĎivan na meĎunarodnom nivou sa ciljem da omogući, izmeĎu ostalog, što potpuniju osnovu za analizu ekonomske politike. Polazeći od činjenice da će se u Srbiji nakon pribliţavanja standardima Evropske unije izraĎivati celokupan SNR, što trenutno nije slučaj, i od teze holandskog autora Bosa da će vlade sve manje koristiti SNR, u radu je ispitano koju ulogu nacionalni računi trenutno imaju u analizi ekonomske politike. Cilj istraţivanja je bio da se utvrde načini unapreĎenja upotrebe nacionalnih računa u Srbiji nakon njegove dopune, po oblastima upotrebe. Korišćenjem postojećih podataka, intervjua i kvantitativne analize, to jest ekonometrijske analize vremenskih serija, utvrĎeno je da se u tri oblasti upotrebe SNR, analizi putem indikatora, analizi tokova sredstava i makroekonometrijskom modeliranju, moţe ostvariti napredak već i sada, a posebno nakon dopune statističke produkcije. Posebno je vaţno da će biti moguće unaprediti makroekonometrijsko modeliranje u Srbiji, što je pokazano na primeru funkcije potrošnje. Komparativna analiza imovinskog efekta u Srbiji, Sloveniji, Češkoj i Holandiji pokazala je da varijabla stambene imovine nije značajna u funkciji potrošnje u Srbiji jer ne dominiraju hipoteke u svojinskoj strukturi stambenog fonda i nema finansijskih inovacija kao u razvijenim zemljama. SNR i njegovo stalno unapreĎivanje je potreban ali ne i dovoljan uslov dobre ekonomske politike. SNRje bio dovoljno razvijen za analizu za potrebe voĎenja ekonomske politike u sprečavanju neravnoteţa koje su u poslednjoj krizi imale udela, ali je tek analiza podataka nacionalnih računa eks-post omogućila unapreĎenje analize putem indikatora i standarda na osnovu kojih se mogu sprečiti neki budući mehurovi i neravnoteţe. ; The System of National Accounts (SNA) was designed and has been improved several times on the international level with the aim to provide the best possible complete basis for the economic policy analysis. Starting from the fact that after the ...

Sistem nacionalnih računa (SNR) nastao je i više puta unapreĎivan na meĎunarodnom nivou sa ciljem da omogući, izmeĎu ostalog, što potpuniju osnovu za analizu ekonomske politike. Polazeći od činjenice da će se u Srbiji nakon pribliţavanja standardima Evropske unije izraĎivati celokupan SNR, što trenutno nije slučaj, i od teze holandskog autora Bosa da će vlade sve manje koristiti SNR, u radu je ispitano koju ulogu nacionalni računi trenutno imaju u analizi ekonomske politike. Cilj istraţivanja je bio da se utvrde načini unapreĎenja upotrebe nacionalnih računa u Srbiji nakon njegove dopune, po oblastima upotrebe. Korišćenjem postojećih podataka, intervjua i kvantitativne analize, to jest ekonometrijske analize vremenskih serija, utvrĎeno je da se u tri oblasti upotrebe SNR, analizi putem indikatora, analizi tokova sredstava i makroekonometrijskom modeliranju, moţe ostvariti napredak već i sada, a posebno nakon dopune statističke produkcije. Posebno je vaţno da će biti moguće unaprediti makroekonometrijsko modeliranje u Srbiji, što je pokazano na primeru funkcije potrošnje. Komparativna analiza imovinskog efekta u Srbiji, Sloveniji, Češkoj i Holandiji pokazala je da varijabla stambene imovine nije značajna u funkciji potrošnje u Srbiji jer ne dominiraju hipoteke u svojinskoj strukturi stambenog fonda i nema finansijskih inovacija kao u razvijenim zemljama. SNR i njegovo stalno unapreĎivanje je potreban ali ne i dovoljan uslov dobre ekonomske politike. SNRje bio dovoljno razvijen za analizu za potrebe voĎenja ekonomske politike u sprečavanju neravnoteţa koje su u poslednjoj krizi imale udela, ali je tek analiza podataka nacionalnih računa eks-post omogućila unapreĎenje analize putem indikatora i standarda na osnovu kojih se mogu sprečiti neki budući mehurovi i neravnoteţe. ; The System of National Accounts (SNA) was designed and has been improved several times on the international level with the aim to provide the best possible complete basis for the economic policy analysis. Starting from the fact that after the transition to the standards of the European Union in Serbia the whole system of national accounts will be compiled, which currently is not the case, and from the thesis of the Dutch author Bos that SNA will be less used by the governments, in this dissertation the current role of the SNA in economic policy analysis has been analyzed. The aim of the research was to establish the ways of improvement in different areas of the use of SNA in Serbia, after its completion. By using the existing data, interview and quantitative i.e. econometric analysis of the time series, it has been concluded that in three areas of the use of SNA - indicator analysis, flow of funds analysis and macroeconometric modeling, the improvement is possible even now, and especially after the completion of statistical production. It is especially important that it will be possible to improve the macroeconomic modeling in Serbia, which has been shown on the example of consumption function. The comparative analysis of the wealth effect in Serbia, Slovenia, Czech Republic and the Netherlands has shown that the housing wealth variable is not significant in consumption function in Serbia, because mortgages are not dominant in the ownership structure of the housing wealth, and there are no financial innovations present, as it is the case in the developed countries. The SNA and its constant improvement is a necessary but not sufficient condition for a good economic policy. The SNA has been developed enough for the economic policy analysis to prevent imbalances which took part in the last crisis, but only the ex post analysis of the SNA data has enabled improvement of the indicator analysis and standards as the basis which may prevent future bubbles and imbalances.

EU Enlargement Policy, one of the newest EU policies created during the last decade of the 20th century, is facing a very difficult period of its development, similar to the challenges facing the EU today. This Policy has been under constant evolution on the basis of experiences with the new Member States, and it has been closely connected with the wider context of European Integration of the Member States. In this article we present an overview of the major challenges for the Union as well as for candidate countries and to point out that there is no good reason why, even in the crisis situation, enlargement should not be continued. It is, we argue, part of the solution to the problems of EU, and not yet another problem. ; Politika proširenja EU, jedna od novijih politika Unije nastala tokom devedesetih godina, u velikoj meri proživljava veoma težak period koji je opšte obeležje izazova sa kojima se danas suočava EU. Ona se tokom vremena konstantno uobličavala na osnovama iskustava sa novim članicama i uvek je bila u uskoj vezi sa širim kontekstom evropskih integracija država članica EU. U ovom članku smo pokušali da prikažemo osnovne izazove za Uniju, ali i za države kandidate regiona Zapadnog Balkana, i da ukažemo da nema nijednog valjanog razloga zašto, čak i uslovima krize u EU, nastavak proširenja ne bi trebalo da bude posmatran kao deo rešenja, a ne kao deo problema.

The process of industrialization has gone through three stages that have been described as Industrial Revolution. We are currently at the threshold of the Fourth Industrial Revolution that will fundamentally change the way we live and work. We still do not know how this will unfold exactly, but one thing is clear: the answer to it must be integrated and comprehensive, including all stakeholders in global politics, from the public and private sectors to the academic community and civil society. The speed of current technological discoveries compared to previous industrial revolutions cannot be measured. The breadth and depth of these changes affect the transformation of the overall production and management systems. This paper aims to present the main characteristics of Industry 4.0 and describe how they affect the creation of new industrial policies in countries around the world. ; Proces industrijalizacije prošao je kroz tri faze koje su opisane kao industrijske revolucije. Trenutno se nalazimo na pragu četvrte industrijske revolucije koja će fundamentalno promeniti način na koji živimo i radimo. Još uvek ne znamo kako će se to tačno odvijati ali jedno je jasno: odgovor na nju mora biti integrisan i sveobuhvatan, uklјučujući sve zainteresovane strane u globalnoj politici, od javnog i privatnog sektora do akademske zajednice i civilnog društva. Brzina trenutnih tehnoloških otkrića u poređenju sa prethodnim industrijskim revolucijama ne može se meriti. Širina i dubina ovih promena utiču na transformaciju celokupnih sistema proizvodnje i upravlјanja. Ovaj rad ima za cilј da predstavi glavne karakteristike Industrije 4.0 i opiše na koji način one utiču na kreiranje novih industrijskih politika u zemlјama širom sveta.

Uporedo sа porаstom političkih tenzijа u globаlnim okvirimа usled аntаgonizmimа ekonomski i vojno nаjmoćnijih zemаljа, prve decenije nаkon Drugog svetskog rаtа donele su i intenzivirаnje konflikаtа unutаr аmeričkog društvа te njihovo problemаtizovаnje u jаvnom i političkom polju. Grаđаnsko nezаdovoljstvo nа tlu SAD-а imаlo je rаzličitа ishodištа kаo i rаzličite vidove kаnаlisаnjа kаdа je reč o metodаmа političkog i društvenog orgаnizovаnjа ugroženih ili obesprаvljenih društvenih grupа. Kаo jedаn od njegovih nаjupečаtljivijih oblikа ispoljаvаnjа bilo je političko, kulturno i društveno delаnje аfroаmeričke zаjednice nаročito tokom 60-ih godinа prošlog vekа, u "nаjborbenijoj" fаzi Pokretа zа grаđаnskа prаvа.2 U ovom periodu znаčаjаn deo аfroаmeričke populаcije počev od predstаvnikа njene političke i kulturne elite do аkterа iz nаjnižih slojevа bio je uključen u rаzličite vidove аktivnosti sа ciljem dezintegrаcije represivnih mehаnizаmа аmeričkog društvа, te otklаnjаnjа ključnih činilаcа političke, kulturne i ekonomske nejednаkosti njegovih pripаdnikа. ; Since the beginning of the 20th century African American intellectual and political elite strived to define the place of black minority in the American society by formulating its political, cultural and economic goals. During that time different concepts of African American culture as well as different cultural policies were promoted in the political, artistic and academic fields. In the 1960s distinct visions of the future of African American community in the American society were consolidated and mediated through the Civil Rights Movement and its multiple organizations that included both the activist from the lower social strata and intellectuals and artists. Among them were many male jazz musicinas as well as a few female jazz artists. Focusing on the artistic work of Nina Simone in the 1960s as a specific example of fusion of political and feministic activism, we will examine the ideological and aesthetical distinction of her position in the fields of politics, music and culture of that period. In that process we will analyze the artistic sublimation of Simone`s understanding of African American racial and feminist identity comparing her views with the predominant perspectives of the African American political, intellectual and artistic elite.

Dоktоrskа disеrtаciја prаti rаzvој kоncеpаtа pоlitičkе lеvicе, pоlitičkе dеsnicе i pоlitičkоg cеntrа, оd njihоvоg nаstаnkа svе dо dаnаšnjih dаnа. Krоz gеnеrаlnо rаzmаtrаnjе оvih kоncеpаtа dоktоrskа disеrtаciја nudi i niz mini-biоgrаfskih pоrtrеtа znаčајnih tеоrеtičаrа i držаvnikа, kојi su оbеlеžili pоmеnutе pојmоvе u еvrоpskој pоlitičkој i intеlеktuаlnој istоriјi. Аutоr disеrtаciје, pоrеd disciplinоvаnоg iznоšеnjа nаučnih činjеnicа, nа litеrаlаn nаčin prеzеntuје intеrеsаntnu gеnеrаlnu fаbulu u kојој sе kао glаvni аktеri pојаvlјuјu vоdеćе ličnоsti mоdеrnе еvrоpskе istоriје. Disеrtаciја prikаzuје kаkо ćе, nеkаdа јеdinstvеni pоlitički prоstоri lеvicе i dеsnicе, u pоstmоdеrnоm vrеmеnu biti pоdеlјеni grаđаnskim i аntigrаđаnskim shvаtаnjеm pоlitikе, dоk ćе pоdеlа nа lеvicu i dеsnicu u njihоvim klаsičnim оblicimа biti јоš sаmо sеkundаrnа. Dоktоrskа disеrtаciја pоkаzuје dа nаs tо dоvоdi u јеdnu nоvu tеоriјsku i prаktičnu situаciјu, tе аutоr disеrtаciје u zаklјučnim nаpоmеnаmа rаdа zаklјučuје dа ćе zа stаbilnоst, dеlоtvоrnоst i lеgitimnоst pоlitičkih instituciја nа pоčеtku 21. vеkа biti pоtrеbnа јеdnа nоvа pоstidеоlоškа pоlitikа i pоstidеоlоškа pоlitičkа sоciоlоgiја. ; Doctoral dissertation follows the development of the concepts of the Political Left, the Political Right and the Political Center from the time of their creation to the present day. Through a general discussion of these concepts dissertation offers a series of mini - biographical portraits of important scholars and statesmen, who epitomized these concepts in European political and intellectual history. Author of dissertation, together with disciplined presentation of scientific facts, offers the interesting general story in which as the main actors appear leading figures of modern European history. The dissertation shows how, in the past a unique political space of the Left and the Right, in the postmodern period will be divided by civil and anti-civic understanding of politics, while the division between the Left and the Right in their classical forms remains only secondary. Doctoral dissertation finally demonstrates that previous happenings brings us into a new theoretical and practical situation, and the author of the thesis in the concluding remarks of work concludes that for stability, effectiveness and legitimacy of political institutions at the beginning of the 21st century we need a new post-ideological politics and post-ideological political sociology.