Suchergebnisse

"Anton Wilhelm Amo (c. 1703 - after 1752) is the first modern African philosopher to study and teach in a European university and write in the European philosophical tradition. We give an extensive historical and philosophical introduction to Amo's life and work, and provide Latin texts, with facing translations and explanatory notes, of Amo's two philosophical dissertations, On the Impassivity of the Human Mind and the Philosophical Disputation containing a Distinct Idea of those Things that Pertain either to the Mind or to our Living and Organic Body, both published in 1734. The Impassivity is an extended argument that the mind cannot be acted on, that sensation is a being-acted-on by the sensed object, and therefore that sensation does not belong to the mind, and must belong instead to the body The Distinct Idea works out the implications for the mind's actions, and tries to show how the mind understands, wills, and effects things through the body by 'intentions' which direct motions in our body intentionally toward external things. Both dissertations try to show how far each type of human act belongs to the mind, how far to the body, and expose and resolve earlier philosophers' self-contradictions on these questions"--

"Anton Wilhelm Amo (c. 1703 - after 1752) is the first modern African philosopher to study and teach in a European university and write in the European philosophical tradition. We give an extensive historical and philosophical introduction to Amo's life and work, and provide Latin texts, with facing translations and explanatory notes, of Amo's two philosophical dissertations, On the Impassivity of the Human Mind and the Philosophical Disputation containing a Distinct Idea of those Things that Pertain either to the Mind or to our Living and Organic Body, both published in 1734. The Impassivity is an extended argument that the mind cannot be acted on, that sensation is a being-acted-on by the sensed object, and therefore that sensation does not belong to the mind, and must belong instead to the body The Distinct Idea works out the implications for the mind's actions, and tries to show how the mind understands, wills, and effects things through the body by 'intentions' which direct motions in our body intentionally toward external things. Both dissertations try to show how far each type of human act belongs to the mind, how far to the body, and expose and resolve earlier philosophers' self-contradictions on these questions"--

This publication provides the original Latin texts with new explanatory annotated translations of two philosophical works by Anton Wilhelm Amo (c.1703-after 1752), the first African philosopher in early modern Europe. It also includes an extensive introduction intended to help readers contextualize and engage with his philosophical ideas and their historical and intellectual background and significance.

Hauptbeschreibung: In dieser Schrift begründet Dante die Priorität der Volks- und Muttersprache vor der lateinischen Gelehrtensprache und fordert eine italienische Hochsprache. Er untermauert seine Ausführungen durch eine anthropologische Erörterung der menschlichen Sprachfähigkeit. Dank einer originellen Interpretation des biblischen Mythos vom Turmbau von Babel legt er eine vernünftig begründete Neubewertung der Vielfalt und der historischen Entwicklung der Sprachen vor.Das Problem der Sprache stellt sich im Denken Dantes in zweifacher Weise: als Problem der Sprache der Philosophie und unter d

Marc Aurel ist als "Philosoph auf dem Kaiserthron" in die Geschichte eingegangen. Die Frage, inwieweit es ihm gelungen ist, Philosophie und Politik miteinander zu vereinbaren, behandelt Claudia Horst nicht als ein biographisches, sondern erstmals als ein strukturgeschichtliches Problem. Die Beschäftigung mit der Philosophie erlebte zur Zeit Marc Aurels eine Konjunktur. Doch war es nicht die kontemplative Auseinandersetzung um inhaltliche Fragen, die hierbei im Vordergrund stand. Die Kultur der Römischen Kaiserzeit, die sog. Zweite Sophistik, stellte sich vielmehr als ein zentraler Kommunikationsraum zwischen dem Kaiser und den gebildeten städtischen Eliten dar, in dem kulturelle Bedingungen des Zusammenlebens ebenso wie Machtfragen verhandelt wurden. Für Marc Aurel war die Philosophie ein entscheidendes Medium der politischen Integration. Durch sie ist es ihm letztlich gelungen, das Akzeptanzdefizit seitens der Aristokratie, das die Stabilität seiner Herrschaft stets bedrohte, zu überwinden und Vertrauen zu generieren.

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

The first coherent and handy edition with commentaries of one oft he most important sources for history, administration and religious mentalities of the city of Rome in the 4th century A.D.The collection of pictures, lists and short notes, known as the "Chronography of 354" or the "Calendar of Filocalus" is a calendar handbook for the year 354 C.E. Of the thirteen texts, four are Christian documents; the remaining are witnesses of Roman administration and provide no clue for Christianity, or at times even attestations to the Roman religiosity of the Republic and the Imperial Time. The handbook contents can be distinguished by whether it has pictures or just text. Given the complexity of the present form of its constituents, the calendar handbook is an important source for the politic administrative history of the late-Constantine time, for the history of the transformation of religious mentalities, and for the success of the story of Christianity in the city of Rome. The following texts are especially noteworthy:
(1) The consular fasti from the beginning of the consulate up to the year 354 CE, for the Roman History and the families that dominated it;
(2) the yearly calendar for those festivals celebrated in late-Constantine time with their political and religio-historical dimension, which influenced the history of everyday life of the city;
(3) the Catalogus Liberianus, the oldest Roman book of the popes, which together with the lists of the Deposito episcoporum and the Deposito martyrum, the oldest feriale of any Christian Church, is important for the Church of Rome and its conception of history.
Notwithstanding a century-long history of editions and commentaries of the calendar handbook, there is up to the present no connected edition and commentary of the pertinent texts, only critical editions of individual parts. This is related to the complex tradition process and the preserved late manuscripts of the 16th and the 17th Century. This poses a range of problems, which this edition and its commentaries tackle:
(a) what all was part of the original calendar
(b) when did the different texts and their redactions, which lead to the expansions, come into being
(c) the perennial research problem of the relationship between the traditional Roman religion and Christianity, for which the texts of the chronographs provide crucial evidence
(d) the position of the calendar handbook in the history of book illustration in Late Antiquity.
Furthermore, since Mommsen's classical edition, a host of individual problems have been identified, which affect very different scientific endeavours, ranging from the studies of classical antiquities to theology and from cultural sciences to astronomy.

Vol. I.: lntroduction with the history of research and the manuscript tradition, Frontispice, Dedicatio, Imagines imperatorum, Natales Caesarum, the week of the planets, the months. - Es handelt sich um die erste zusammenhängende Ausgabe mit Kommentar des Kalenderhandbuches, das mit seinen Texten eine wichtige Quelle zur Geschichte, Verwaltung und zu den religiösen Mentalitäten in der Stadt Rom im 4. Jahrhundert n.Chr. darstellt.

The first coherent and handy edition with commentaries of one oft he most important sources for history, administration and religious mentalities of the city of Rome in the 4th century A.D.The collection of pictures, lists and short notes, known as the "Chronography of 354" or the "Calendar of Filocalus" is a calendar handbook for the year 354 C.E. Of the thirteen texts, four are Christian documents; the remaining are witnesses of Roman administration and provide no clue for Christianity, or at times even attestations to the Roman religiosity of the Republic and the Imperial Time. The handbook contents can be distinguished by whether it has pictures or just text. Given the complexity of the present form of its constituents, the calendar handbook is an important source for the politic administrative history of the late-Constantine time, for the history of the transformation of religious mentalities, and for the success of the story of Christianity in the city of Rome. The following texts are especially noteworthy:
(1) The consular fasti from the beginning of the consulate up to the year 354 CE, for the Roman History and the families that dominated it;
(2) the yearly calendar for those festivals celebrated in late-Constantine time with their political and religio-historical dimension, which influenced the history of everyday life of the city;
(3) the Catalogus Liberianus, the oldest Roman book of the popes, which together with the lists of the Deposito episcoporum and the Deposito martyrum, the oldest feriale of any Christian Church, is important for the Church of Rome and its conception of history.
Notwithstanding a century-long history of editions and commentaries of the calendar handbook, there is up to the present no connected edition and commentary of the pertinent texts, only critical editions of individual parts. This is related to the complex tradition process and the preserved late manuscripts of the 16th and the 17th century. This poses a range of problems, which this edition and its commentaries tackle:
(a) what all was part of the original calendar
(b) when did the different texts and their redactions, which lead to the expansions, come into being
(c) the perennial research problem of the relationship between the traditional Roman religion and Christianity, for which the texts of the chronographs provide crucial evidence
(d) the position of the calendar handbook in the history of book illustration in LateAntiquity.
Furthermore, since Mommsen's classical edition, a host of individual problems have been identified, which affect very different scientific endeavours, ranging from the studies of classical antiquities to theology and from cultural sciences to astronomy.

Vol. 2: Fasti Consulares, Praefecti urbis Romae 254 - 354 A.D., Cpomputus Paschalis, Depositio martyrum, Depositio Episcoporum, Catalogus Liberianus - Es handelt sich um die erste zusammenhängende Ausgabe mit Kommentar des Kalenderhandbuches, das mit seinen Texten eine wichtige Quelle zur Geschichte, Verwaltung und zu den religiösen Mentalitäten in der Stadt Rom im 4. Jahrhundert n.Chr. darstellt.

Es handelt sich um die erste zusammenhängende Ausgabe mit Kommentar des Kalenderhandbuches, das mit seinen Texten eine wichtige Quelle zur Geschichte, Verwaltung und zu den religiösen Mentalitäten in der Stadt Rom im 4. Jahrhundert n.Chr. darstellt. ; The first coherent and handy edition with commentaries of one oft he most important sources for history, administration and religious mentalities of the city of Rome in the 4th century A.D. ; The collection of pictures, lists and short notes, known as the "Chronography of 354" or the "Calendar of Filocalus" is a calendar handbook for the year 354 C.E. Of the thirteen texts, four are Christian documents; the remaining are witnesses of Roman administration and provide no clue for Christianity, or at times even attestations to the Roman religiosity of the Republic and the Imperial Time. The handbook contents can be distinguished by whether it has pictures or just text. Given the complexity of the present form of its constituents, the calendar handbook is an important source for the politic administrative history of the late-Constantine time, for the history of the transformation of religious mentalities, and for the success of the story of Christianity in the city of Rome. The following texts are especially noteworthy: (1) The consular fasti from the beginning of the consulate up to the year 354 CE, for the Roman History and the families that dominated it; (2) the yearly calendar for those festivals celebrated in late-Constantine time with their political and religio-historical dimension, which influenced the history of everyday life of the city; (3) the Catalogus Liberianus, the oldest Roman book of the popes, which together with the lists of the Deposito episcoporum and the Deposito martyrum, the oldest feriale of any Christian Church, is important for the Church of Rome and its conception of history. Notwithstanding a century-long history of editions and commentaries of the calendar handbook, there is up to the present no connected edition and commentary of the pertinent texts, only critical editions of individual parts. This is related to the complex tradition process and the preserved late manuscripts of the 16th and the 17th Century. This poses a range of problems, which this edition and its commentaries tackle: (a) what all was part of the original calendar (b) when did the different texts and their redactions, which lead to the expansions, come into being (c) the perennial research problem of the relationship between the traditional Roman religion and Christianity, for which the texts of the chronographs provide crucial evidence (d) the position of the calendar handbook in the history of book illustration in Late Antiquity. Furthermore, since Mommsen's classical edition, a host of individual problems have been identified, which affect very different scientific endeavours, ranging from the studies of classical antiquities to theology and from cultural sciences to astronomy. Vol. I.: lntroduction with the history of research and the manuscript tradition, Frontispice, Dedicatio, Imagines imperatorum, Natales Caesarum, the week of the planets, the months.

Es handelt sich um die erste zusammenhängende Ausgabe mit Kommentar des Kalenderhandbuches, das mit seinen Texten eine wichtige Quelle zur Geschichte, Verwaltung und zu den religiösen Mentalitäten in der Stadt Rom im 4. Jahrhundert n.Chr. darstellt. ; The first coherent and handy edition with commentaries of one oft he most important sources for history, administration and religious mentalities of the city of Rome in the 4th century A.D. ; The collection of pictures, lists and short notes, known as the "Chronography of 354" or the "Calendar of Filocalus" is a calendar handbook for the year 354 C.E. Of the thirteen texts, four are Christian documents; the remaining are witnesses of Roman administration and provide no clue for Christianity, or at times even attestations to the Roman religiosity of the Republic and the Imperial Time. The handbook contents can be distinguished by whether it has pictures or just text. Given the complexity of the present form of its constituents, the calendar handbook is an important source for the politic administrative history of the late-Constantine time, for the history of the transformation of religious mentalities, and for the success of the story of Christianity in the city of Rome. The following texts are especially noteworthy: (1) The consular fasti from the beginning of the consulate up to the year 354 CE, for the Roman History and the families that dominated it; (2) the yearly calendar for those festivals celebrated in late-Constantine time with their political and religio-historical dimension, which influenced the history of everyday life of the city; (3) the Catalogus Liberianus, the oldest Roman book of the popes, which together with the lists of the Deposito episcoporum and the Deposito martyrum, the oldest feriale of any Christian Church, is important for the Church of Rome and its conception of history. Notwithstanding a century-long history of editions and commentaries of the calendar handbook, there is up to the present no connected edition and commentary of the pertinent texts, only critical editions of individual parts. This is related to the complex tradition process and the preserved late manuscripts of the 16th and the 17th century. This poses a range of problems, which this edition and its commentaries tackle: (a) what all was part of the original calendar (b) when did the different texts and their redactions, which lead to the expansions, come into being (c) the perennial research problem of the relationship between the traditional Roman religion and Christianity, for which the texts of the chronographs provide crucial evidence (d) the position of the calendar handbook in the history of book illustration in LateAntiquity. Furthermore, since Mommsen's classical edition, a host of individual problems have been identified, which affect very different scientific endeavours, ranging from the studies of classical antiquities to theology and from cultural sciences to astronomy. Vol. 2: Fasti Consulares, Praefecti urbis Romae 254 - 354 A.D., Cpomputus Paschalis, Depositio martyrum, Depositio Episcoporum, Catalogus Liberianus

Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).

A note on the text and translation -- The role of correspondences -- The search for accord -- Leibniz and the Jesuits : China and the universal church -- Jansenism -- The metaphysics of substance -- The union of soul and body -- Composition and the unity of corporeal substance -- The problem of transubstantiation -- Leibniz on transubstantiation and the vinculum substantiale -- Leibniz's final metaphysics : idealism or realism? -- The Leibnizdes- Bosses correspondence -- Des Bosses to Leibniz, 25 January 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 2 February 1706 -- Des Dosses to Leibniz, 12 February 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 14 February 1706 -- Des Dosses to Leibniz, 2 March 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 11 March 1706 -- Des Bosses to Leibniz, 21 May 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 11 July 1706 -- Des Bosses to Leibniz, 20 August 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 1 September 1706 -- Des Bosses to Leibniz, 17 September 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 20 September 1706 -- Des Bosses to Leibniz, 29 September 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 4 October 1706 -- Des Bosses to Leibniz, 14 October 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 16 October 1706 -- Leibniz to Des Bosses, 5 February 1707 -- Des Bosses to Leibniz, 25 June 1707 -- Leibniz to Des Bosses, 21 July 1707 -- Leibniz to Des Bosses, 3 September 1708 -- Leibniz to Des Bosses, 12 September 1708 -- Des Bosses to Leibniz, 5 October 1708 -- Leibniz to Des Bosses, mid-October 1708 -- Des Bosses to Leibniz, 14 February 1709 -- Leibniz to Des Bosses, 16 March 1709 -- Des Bosses to Leibniz 22 April 1709 -- Leibniz to Des Bosses, 30 April 1709 -- Des Bosses to Leibniz, 30 July 1709 -- Leibniz to Des Bosses, 31 July 1709 -- Des Bosses to Leibniz, 6 September 1709 -- Leibniz to Des Bosses, 8 September 1709 -- Des Dosses to Leibniz, 18 January 1710 -- Des Dosses to Leibniz, 25 March 1710 -- Leibniz to Des Bosses, 2 May 1710 -- Des Bosses to Leibniz, 14 June 1710 -- Leibniz to Des Bosses, 2 July 1710 -- Des Bosses to Leibniz, 18 July 1710 -- Leibniz to Des Bosses, 4 August 1710 -- Des Dosses to Leibniz, 11 October 1710 -- Leibniz to Des Bosses, 7 November 1710 -- Des Bosses to Leibniz, 6 January 1711 -- Leibniz to Des Bosses, 8 February 1711 -- Des Bosses to Leibniz, 25 April 1711 -- Leibniz to Des Bosses, 8 July 1711 -- Des Bosses to Leibniz, 18 August 1711 -- Leibniz to Des Bosses, 7 September 1711 -- Des Bosses to Leibniz, 28 January 1712 -- Leibniz to Des Bosses, 15 February 1712 -- Des Dosses to Leibniz, 20 May 1712 -- Leibniz to Des Bosses, 26 May 1712 -- Des Bosses to Leibniz, 12 June 1712 -- Leibniz to Des Bosses, 16 June 1712 -- Des Bosses to Leibniz, 28 August 1712 -- Leibniz to Des Bosses, 20 September 1712 -- Leibniz to Des Bosses, 10 October 1712 -- Des Bosses to Leibniz, 12 December 1712 -- Leibniz to Des Bosses, 24 January 1713 -- Des Bosses to Leibniz, 8 August 1713 -- Leibniz to Des Bosses, 23 August 1713 -- Leibniz to Des Bosses, 10 January 1714 -- Des Bosses to Leibniz, 22 March 1714 -- Leibniz to Des Bosses, 21 April 1714 -- Des Bosses to Leibniz, 20 September 1714 -- Leibniz to Des Bosses, 15 March 1715 -- Des Bosses to Leibniz, 6 April 1715 -- Leibniz to Des Bosses, 29 April 1715 -- Leibniz to Des Bosses, 30 June 1715 -- Des Bosses to Leibniz, 20 July 1715 -- Leibniz to Des Bosses, 19 August 1715 -- Leibniz to Des Bosses, 13 January 1716 -- Leibniz to Des Bosses, 29 May 1716.