Suchergebnisse

This book deals with community-building as it manifested itself in early modern 's-Hertogenbosch. Citizenship and autonomous collective organisations were phenomena that were present in all West-European cities. Mostly men organised themselves in among others civic militias, craft-guilds and the reformed congregation: corporations that may be considered the most important institutions of the middling sort. The members of the corporate institutions rendered their services to a great extent to the master-corporation, their domicile. On the basis of the situation in 's-Hertogenbosch the following questions will be answered: 1. how was civil society formed in Dutch cities in the seventeenth and eighteenth century; 2. in what way did the corporate institutions contribute to the local community-building; 3. how did these social connections develop in time. Craft-guilds, civic militias and the church created a bond between the people. By their regulations members of these corporations took up a juridically clearly defined position towards the inhabitants who did not belong, and especially towards foreigners. In the corporations individual freedom was not sought as its highest goal, but the welfare of the collective. The corporations offered their members dignity, social acceptance, participation, sociability and protection in times of distress, and they bore responsibility for the organization of the city. In this book there is definitely a place for conflict as well. A harmonious and prosperous society is in the view of communautarists like Robert Putnam's almost the natural outcome from citizens cooperating in unions. Conflict forms an essential part of the interaction between people. In spite of the conflicts corporations did not collapse. Corporations underlined the importance of the social bond for the individual as well as the community. The main obstacle was religion. The policy of the town council was directed towards a fair and just treatment of the different confessions within the framework of the Capitulation Treaty of 1629 and the "laws of The Hague". The town council was the guardian of the common interest and it corrected the corporations that were inclined to serve their own ends. Skipping the details Robert Putnam draws attention to the corporations in North-Italian city-states that caused civil communities to bloom. Putnam relates this to the present American society. He just like Amitai Etzioni, another important community-thinker, recognizes the importance of social connections in which members cooperate, have discussions and in doing so keep democracy alive. Communautarists pay attention to the transmitting of norms and values. Corporations in early modern times also were emphatically engaged in this. What applied to Putnam's city-states in the late Middle Ages also applies to the corporations in early modern 's-Hertogenbosch. Members of the corporations created a lively culture of discussion, a necessary condition for a community on its way to democracy. (Jonathan Israel states that 'the democratic republic [started] in the Republiek') In order to deliberate with one another it is important that the partners in deliberation trust one another. Cooperating within social connections and delegating responsibilities is only possible, as Fukuyama points out, if there is trust. Both within the guilds and the militias this trust could grow because quite soon after the Reduction of 1629 the catholic and reformed members started to work on the ecumenicity of everyday life. Schilling and Blickle both ascertain, ignoring details, that changes into a democratic direction in early modern times were initiated bottom-up in small connections. The discussion that Tönnies started on Gesellschaft und Gemeinschaft is still very much alive especially when we take into account the 'golden rules' of Etzioni. He draws attention to the smaller connections - intermediary institutions - that a democratic communitarian society, a 'community of communities' needs if it is to stay alive.

The aim here is to understand better the governing organizations of Us & high schools in a democratic environment. The Law for U Government Reform is studied & its model of government characterized in terms of ideal models. A small empirical research project was set up to investigate how the rules relative to departmental councils function to reach the objectives they are assigned. One must distinguish between the allotment of responsibility for making decisions on subjects that relate to the U's "output" (teaching, research, degrees) & matters that are related to the U "input." Three conceptions of authority & three models of U government must be noted: (1) the "professional" model (decisions rest with the best qualified scientific personnel), (2) the "corporate" model (every section of the U contributes to the government), & (3) the "council" model (all responsibilities are vested in the whole U). The Law for U Government Reform aims at working out the corporative model. Research must concentrate on the relationship between goals & implementation, & not on evaluating the goals set up by the Law. By & large, nonscientific personnel are represented in the councils. The student position on these councils is strong due to the absenteeism of other members. Propositions initiated by students or nonscientific personnel are a small minority of the adopted propositions. Propositions opposed by a majority of the scientific personnel present are always adopted. The main student input is found in the area of teaching goals. It is doubtful that the intended democratization of decision-making can be effectively accomplished in the framework of the departmental councils. 6 Tables, Appendix. HA Tr & Modified by A. Orianne.

This thesis is about International Medical Graduates or foreign doctors, trained outside the European Economic Area, who settle permanently in the Netherlands. From the early nineties the number of foreign doctors residing in the Netherlands either as refugees or as partners/spouses of Dutch citizens has risen steadily. Foreign doctors who wish to practise medicine in the Netherlands must obtain a declaration of professional competence, issued by the Department of Public Health, Welfare and Sports (VWS). A considerable number of foreign doctors received negative decisions by the Health Department. They were not allowed to practise medicine in the Netherlands. As a result, from the mid nineties, a growing number of foreign doctors applied to the medical faculties for admission as medical students in order to obtain a Dutch medical degree. Therefore, in 1995, it was decided to institute the Committee Influx Foreign Doctors (CIBA), a central placing committee. Between 1996 and 2007 the CIBA has processed over a 1000 admission requests. Until 2002, in spite of the imminent shortage of doctors, the Department of Health had done little to enhance the use of the expertise brought in by the foreign doctors for the benefit of Dutch society. The focus of this investigation has been: 1. How is it guaranteed that foreign doctors meet the medical quality standards (knowledge, skills, attitude), or how is the assessment of these qualities measured. And 2. After obtaining permanent residency in the Netherlands, do foreign doctors have access to the profession for which they had qualified before in their country of origin or another non-EEA country? Late 2001 the Department of Health and the medical schools were stimulated to cooperate in order to improve the additional training programmes for foreign doctors. It led to the new assessement procedure for foreign doctors that came into force in December 2005. This thesis contains two reports on the medical careers of foreign doctors. These investigations showed that nearly all ...

Allereerst willen we opmerken dat het ons goed doet dat het boek goed (en kritisch) gelezen wordt, zoals nu door Ronald Hoekstra. We vinden het ook een uitstekend idee van KWALON om op deze manier de discussie over praktijkgericht onderzoek te stimuleren. Het stimuleren van de dialoog over praktijkgericht onderzoek was voor ons een van de belangrijke redenen om het boek te schrijven.We beginnen bij het eind, waar Hoekstra verzucht: 'Laten we (...) gewoon van "toegepast onderzoek" (...) spreken.' In toenemende mate wordt er in kringen van reflectieve professionals gesproken van praktijkgericht onderzoek en met goede redenen. Ook de HBO-raad pleit expliciet voor het gebruik van de term praktijkgericht onderzoek. Meer dan de inmiddels wat sleetse term 'toegepast onderzoek' geeft die benaming aan dat de professionele praktijk het uitgangspunt én richtpunt is van dit onderzoek. De methodologische logica op zichzelf is niet anders dan die van andere 'soorten' wetenschappelijk onderzoek, alleen deze principiële oriëntatie, deze inbedding, is kenmerkend en onderscheidend. En daarmee wordt het ook een belangrijke identiteitsbepaler van hogescholen, waar zich thans in rap tempo een onderzoekstraditie vestigt met een eigen gezicht, die geen aftreksel wil zijn van wat er op universiteiten gebeurt, maar zelfbewust een eigen niche definieert. De term 'toegepast onderzoek' past bij een andere traditie, waarbij we – terzijde – voorstanders van deze benaming graag uitdagen om aan te geven wat er nu eigenlijk op wat wordt toegepast. Onderzoek 'toegepast' op de praktijk? Maar dat is nu juist het soort dichotomie waar we vanaf willen.Dan de kwestie van de paradigma's en het standpunt dat praktijkgericht onderzoek vooral zal plaatsvinden vanuit het interpretatieve en/of emancipatorische paradigma. We wilden ons daarmee niet bekennen tot één richting onder uitsluiting van andere. We willen in die zin uitdrukkelijk pluralistisch zijn. Het boek legt daar ook uitgebreid getuigenis van af. Naast de interpretatieve, kwalitatieve benadering wordt er uitgebreid aandacht besteed aan bijvoorbeeld positivistische, kwantitatieve benaderingen. Er wordt relatief veel plaats ingeruimd voor kwantitatieve analyse en statistische technieken. Het boek omvat een uitgebreide discussie over dit onderwerp, laat argumenten zien van voor- en nadelen van evidence-based praktijkonderzoek, introduceert de term practice-based evidence en presenteert de effectladder van Van Yperen (p. 146-148) als een graduele tussenweg in deze discussie en een zinvol instrument om haalbare effecten vast te stellen en te meten. Dus wij delen niet de opvatting dat het positivistische paradigma er bekaaid af komt, integendeel. Maar wie zich de werkelijkheid van de professional in zijn dagelijkse praktijk tracht voor te stellen – met name in de praktijk van onderwijs, zorg, hulp- en dienstverlening en dergelijke, een belangrijk referentiekader voor deze auteurs en hun studenten – begrijpt dat in de meeste situaties de interpretatieve/emancipatorische benadering het meest voor de hand ligt. Daar zal het vaak gaan om de persoonlijke interactie met leerlingen, cliënten of collega's en ligt een empirisch-analytische toetsing van de nulhypothese minder voor de hand. Maar we sluiten die ook weer niet voor eens en voor altijd uit. Omgekeerd pleiten wij ervoor dat praktijkgerichte onderzoekers die menen te moeten kiezen voor een positivistisch paradigma die keuze evenzeer verantwoorden.Opmerkelijk is dat Hoekstra's werkervaring op de universiteit hem doet besluiten dat het boek te hoog gegrepen zou zijn voor studenten van het hbo. Dat is niet onze ervaring. In de evaluaties die wij hebben gehouden, blijkt dat het boek hogelijk gewaardeerd wordt door deze doelgroep en door hun docenten. 'De student' die ons voor ogen stond bij het schrijven (en die wij ook uit eigen ervaring jarenlang kennen) is de hbo-masterstudent. Dat zijn bijna allemaal mensen die al enige jaren in de praktijk werkzaam zijn en die een bacheloropleiding hebben afgerond. Bij de Hogeschool Utrecht wordt het boek bijvoorbeeld gebruikt in de masteropleiding Leren en Innoveren, de reguliere masteropleidingen en bij de Leergang van de Academische Opleidingsscholen. Studenten en docenten werken er met veel plezier mee en geven aan er goed mee uit de voeten te kunnen.Een punt van onderlinge discussie voor ons was wel of we moesten beginnen met een – inderdaad wat theoretische – relatief uitgebreide uiteenzetting van de verschillende paradigma's die in het sociaalwetenschappelijk onderzoek opgeld doen. Enerzijds waren we bang dat de student die het boek van voor naar achter als studieboek zou gaan doorlezen hierdoor mogelijk ontmoedigd zou raken. Anderzijds is er de logische noodzaak om de verschillende onderzoeksstrategieën en -methoden van meet af aan uit te bouwen vanuit hun diepere filosofische wortels waarnaar regelmatig terugverwezen kan worden. We zijn van mening dat er voor het onderwijs in methoden en technieken van onderzoek voor het hbo te veel how-to, hands-on boeken bestaan, die aan die diepere gelaagdheid voorbijgaan en daarmee uiteindelijk hun lezers geen dienst bewijzen. Het doet denken aan het door Rang gemunte concept uitsluiting door participatie. We hebben getracht dit 'dilemma' te ondervangen door in de inleiding aan te geven dat het boek goed als naslagwerk te gebruiken is en niet per se van kaft tot kaft doorgewerkt dient te worden. De begeleidende docent kan daarin een gidsende rol spelen.We nemen Hoekstra's opmerkingen over de doorwerking van onderzoek ter harte. We zouden ons ervan af kunnen maken door te wijzen op het gegeven dat in veel van de door ons besproken onderzoeksstrategieën, zoals met name bij actieonderzoek en ontwerponderzoek, deze 'doorwerking' een inherent en onontkoombaar onderdeel is van het proces. Bij onze bespreking van actieonderzoek wordt expliciet ingegaan op veranderingsprocessen en de aspecten die daarin belemmerend dan wel faciliterend kunnen werken. Bij praktijkgericht onderzoek en de reflectieve professional zoals wij die voor ogen hebben, vormen praktijk, onderzoek, evaluatie, ontwikkelen, innovatie en feedback van de betrokkenen één geheel. Misschien is het juist inherent aan 'toegepast onderzoek' dat onderzoeker en onderzochte gescheiden zijn, verschillende belangen vertegenwoordigen en derhalve betrekkelijk weinig boodschap hebben aan elkaar. Maar ook voor ons kan het geen kwaad om nog eens goed te kijken naar wat Hoekstra 'doorwerking' noemt.Het is in zekere zin wel jammer dat Hoekstra zo kapitaliseert op het positivisme en toegepast onderzoek. Relevanter in onze ogen zijn de vele schakeringen die in het boek zijn aangebracht, zoals de wisselwerking tussen de regulatieve en de empirische cyclus, de mogelijkheid om in een onderzoek je niet alleen te richten op wat observeerbaar is, maar ook op wat zich onder het zichtbare niveau afspeelt en de behandeling van de keuzes die de onderzoeker moet maken en verantwoorden om tot een eenduidig, voorlopig ontwerponderzoek te komen. Dan hebben we het nog niet over de bespreking van de ethische kanten van praktijkonderzoek en de verschillende rollen die de onderzoekers in dit verband dienen te spelen.In elk geval zijn we erkentelijk voor de kritische bespreking van ons werk. We werken aan een nieuwe druk en kunnen elk serieus commentaar goed gebruiken.

If we want to share data, the long-term storage of those data in a trustworthy digital archive is an essential condition. Trust is the basis of storing and sharing data. That trust must be present in the various stakeholders involved. Certification of digital archives can make an important contribution to the confidence of these stakeholders in the digital archives. Ten years ago DANS was assigned the task of developing a Seal of Approval for digital data to ensure that archived data can still be found, understood and used in the future. In 2009 this Data Seal of Approval (DSA) was transferred to an international body, the DSA Board, which has managed and further developed the guidelines and the peer review process ever since. The objectives of the DSA are to safeguard data, ensure high quality and guide reliable management of data for the future without requiring implementation of new standards, regulations or heavy investments. The DSA contains 16 guidelines for applying and verifying quality aspects concerning the creation, storage, use and reuse of digital data. Based on feedback from data archives that applied for a DSA and different case studies we have gained some insight into the benefits of DSA. Still, the impact of having the Seal is not easy to measure. Seal holders usually refer to qualitative benefits in the form of increased awareness of the value of their repositories to their communities, funders and publishers. Ten years down the line we can safely state that the Data Seal of Approval has proven its added value. If we try to look five years into the future, what can we expect? There are different developments: a growing interest in DSA among European research infrastructures, the collaboration between DSA and the ISCU World Data System under the umbrella of the RDA (Research Data Alliance) and the European Commission is showing a growing interest in certification services. The success of DSA also provides the challenge to further professionalize the DSA organization in the coming years, this to enable its community to continue to grow.

Misschien zou een debat over de barrière voor de totstandkoming van archieven met kwalitatief onderzoeksmateriaal gebaat zijn bij een concrete inventarisatie en typologie van kwalitatieve onderzoeksdata in Nederland. We kunnen natuurlijk blijven discussiëren over hoe conservatief de onderzoekspraktijk is, over anonimisering en of dat wel of niet het grootste probleem vormt, over of de aard van de data zich wel of niet voor hergebruik leent, over in hoeverre de respondent ongevraagd afschermen voor contacten met andere onderzoekers een vorm van pater- (of mater)nalisme is, maar is het niet beter om gewoon aan de slag te gaan en een begin te maken met het inventariseren van datasets die interessant voor hergebruik zouden zijn? Als dat gebeurd is, wil ik pas aannemen dat 'het meeste materiaal daar gewoonweg niet voor geschikt is'. Die inspanning voor het geschikt maken voor hergebruik wordt vergemakkelijkt door de digitalisering van data, dat geldt zowel voor het gemak van de verspreiding en bewerking als voor de controle over de toegang. Als dit staand beleid wordt bij de instanties die onderzoeksgelden toekennen en de generaties onderzoekers na ons die opgegroeid zijn met Blackboard en It's Learning gaan ermee aan de slag, dan komt het vanzelf wel goed. Een speurtocht in een aantal artikelen levert de volgende tot de verbeelding sprekende datasets op. Wat dachten jullie van de 250 mannen die bij de razzia van Rotterdam tijdens de Tweede Wereldoorlog betrokken waren en in 1951 door pionier Ben Sijes over hun ervaringen geïnterviewd zijn? Of de dertig interviews met vroegere onderwijzers en onderwijzeressen die eind jaren zeventig gehouden zijn door onderwijssociologe Manuela du Bois Reymond? Nog mooier materiaal zullen de interviews vormen die zij en haar Duitse collega's eind jaren tachtig hielden met stadskinderen in Leiden en Wiesbaden. Ook op het gebied van arbeiderslevens werden enkele aardige initiatieven ontplooid. In 1988 werd de Werkgroep Onderzoek naar Leidse Textiel opgezet met de bedoeling de levens van voormalige arbeiders in de textiel aan de hand van interviews te documenteren. In een overzichtsartikel van de hand van de in 2007 overleden sociaal-historicus Jaap Noordam (1999), die aan de universiteit van Leiden colleges mondelinge geschiedenis gaf, wordt een beeld geschetst van deze en andere initiatieven. Maar ook het delen van niet-historische actuele bronnen zou een grote meerwaarde hebben. Wie zou er niet geïnteresseerd zijn in de verzameling interviews met vrouwen van Srebrenica die Selma Leydesdorff met veel moeite verzameld heeft voor haar boek De leegte achter ons laten (2008), en zou het niet mooi zijn om deze te vergelijken met de interviews die het NIOD gehouden heeft voor het onderzoek naar de Val van Srebrenica? Dit is maar even een snelle scan in het sociaal-historisch domein, maar de overtuiging dat een grondige doorlichting van verschillende domeinen die met kwalitatieve data werken een schat aan data oplevert, is groot. Bewijs eerst maar eens het tegendeel!

Toen ik op het boek van Tessa Muncey stuitte, was ik meteen nieuwsgierig. In een tijd waarin antropologen, sociologen en andere onderzoekers in toenemende mate expliciet en doelgericht ervaringsdeskundigheid en persoonlijke ervaringen als professional en zorggebruikers in kwalitatief (hermeneutisch) onderzoek inzetten, lijkt een boek over hoe auto-etnografieën tot stand komen nuttig. Helemaal als een dergelijk boek inzicht geeft in hoe onderzoekers dilemma's kunnen hanteren die kleven aan het publiceren van auto-etnografische teksten. Waar moet je bijvoorbeeld op letten als je wilt voorkomen dat het publiek maken van je persoonlijke ervaringen later in je nadeel werkt? Het kan bijvoorbeeld tijdens een sollicitatiegesprek tegen je werken als je eerder in een auto-etnografische tekst bekend hebt gemaakt tot een gestigmatiseerde groep te behoren.Anders dan de titel, inhoudsopgave en de tekst op de achterflap van Munceys boek doen vermoeden, biedt Creating autoethnographies geen blauwdruk voor hoe onderzoekers met dilemma's inherent aan de auto-etnografische methode – waaronder het persoonlijke met naam en toenaam publiek maken – het beste kunnen omgaan. Bij lezing blijkt Muncey het laatste ook niet na te streven, ze wil vooral inzicht geven in het proces van het creëren van auto-etnografische teksten en welke meerwaarde dit creatieve proces heeft voor de onderzoeker en de wetenschap.Concreet gaat Muncey in de eerste vijf hoofdstukken in op hoe ze zelf als onderzoeker met een achtergrond in de psychologie en vrouwenstudies ertoe is gekomen om de auto-etnografische methode te gebruiken, hoe verschillende vormen van auto-etnografie gedefinieerd worden door diverse auteurs, en hoe een deel van haar eigen etnografische teksten tot stand kwam en ontvangen werd door collega-onderzoekers en -zorgverleners.Bij de bespreking van verschillende definities van respectievelijk analytische, performatieve en evocatieve auto-etnografie geeft Muncey helaas niet aan welke benadering of definitie haar voorkeur heeft, waardoor onduidelijk blijft wat ze zelf precies verstaat onder de verschillende vormen van auto-etnografie. Wel geeft ze aan dat bij de evocatieve en performatieve etnografie meer de nadruk ligt op de beschrijvende en expressieve functie van etnografieën, terwijl bij analytische etnografieën meer de nadruk ligt op de verklarende, theorievormende functie.Terwijl in de eerste vijf hoofdstukken de ervaringen van Muncey zelf centraal staan, gaat het in de laatste twee hoofdstukken om het auto-etnografische proces van twee andere personen. Hoofdstuk 6 geeft het auto-etnografische proces weer van een studente van Muncey die haar eigen ervaringen als ex-patiënt en als psychiatrisch verpleegkundige gebruikt in haar onderzoek onder mensen met verslavingsproblematiek. Zo bepalen haar ervaringen als ex-patiënt en haar kennis van de praktijk en procedures in de verslavingszorg hoe ze omgaat met haar patiënten. Door te benoemen hoe ze in de omgang met patiënten (haar) patiëntervaringen afweegt tegen de verwachtingen van collega's en de regels en procedures waaraan ze is gebonden als professional, geeft ze zicht op hoe lastig het kan zijn om het patiëntperspectief te integreren in het professioneel handelen van de verpleegkundige.Hoofdstuk 7 gaat over auto-etnografie en 'song writing'. Volgens Muncey bestaan er veel overeenkomsten tussen song writing en het schrijven van etnografische teksten. Auto-etnografie en song writing zijn beide geïnspireerd op persoonlijke levenservaringen, narrative inquiry en verschillende vormen van weten. Song writing en auto-etnografie zijn zowel evocatief als verklarend van karakter. Beide geven uitdrukking aan verhalen die verteld willen worden en laten tegelijkertijd zien hoe theorie – in de ruime betekenis van het woord – zich verhoudt tot de alledaagse ervaringen van concrete mensen.Het boek leest vrij gemakkelijk weg, maar komt soms fragmentarisch over. Zo gaat Muncey op heel veel verschillende elementen in die raken aan auto-etnografie als methode, maar is het mij als lezer niet altijd duidelijk hoe de verschillende aspecten van haar betoog met elkaar samenhangen. Het laatste zorgt ervoor dat het lastig is om te achterhalen wat Muncey het belangrijkste acht als het gaat om het creëren van auto-etnografieën. Wat ook niet helpt, is dat zij soms wel erg kort van stof is; aan de ethische aspecten besteedt zij bijvoorbeeld slechts twee paragrafen. Muncey compenseert haar beknoptheid deels door aan het einde van elk hoofdstuk literatuursuggesties te doen voor verdere verdieping. Verder gaat zij vooral in op het creëren van evocatieve en performatieve auto-etnografie en minder op de analytische auto-etnografie die populair is onder antropologen. Daarbij besteedt ze relatief veel aandacht aan het schrijven van auto-etnografische teksten als creatief proces. Het laatste is naar mijn mening vooral nuttig als een procesbeschrijving inzicht geeft in hoe persoonlijke ervaringen samenhangen met (wetenschappelijke) inzichten. Muncey verbindt echter lang niet altijd persoonlijke ervaringen aan inzichten. Ze geeft in plaats daarvan meer 'how to'-informatie. Zo gaat Muncey gedetailleerd in op oefeningen om het geheugen en de creativiteit te stimuleren tijdens het schrijfproces. Als auteur van vooral analytische auto-etnografische stukken heb ik minder met deze oefeningen. Kwalitatief onderzoek vraagt niet noodzakelijkerwijs minder creativiteit dan het creëren van auto-etnografieën. Verder zijn geheugenoefeningen natuurlijk nuttig, maar als je als (auto-)etnograaf kunt terugvallen op dagboeken hoeft het wispelturige geheugen geen onoverkomelijk probleem te zijn.Wellicht het meest in het oog springend aan het boek van Muncey is dat ze meer vragen oproept dan dat ze beantwoordt. Zo beschrijft Muncey hoe sommige zorgprofessionals haar voor leugenaarster uitmaakten toen ze haar verhaal deelde over haar ervaringen als tienermoeder. Ze werd voor leugenaarster uitgemaakt omdat haar eigen ervaringen afweken van de dominante, wetenschappelijke discoursen over tienermoederschap. Ook vertelt ze dat referenten haar ervan beschuldigden overmatig te zwelgen in haar eigen ervaringen. Het belangrijkste, wat ze met deze negatieve reacties heeft gedaan, vertelt ze echter niet.Bij het verslag van negatieve ervaringen vroeg ik me af in hoeverre de negatieve reacties die zij kreeg, terug te voeren zijn op de specifieke, wetenschappelijke context waarbinnen zij opereert. Het ligt immers voor de hand dat de auto-etnografische methode meer weerstand oproept binnen de psychologie, die voor een belangrijk deel gestoeld is op een positivistisch wetenschapsparadigma, dan bijvoorbeeld de antropologie de 'thuis'-discipline van auto-etnografie. Ook vroeg ik me af of Munceys evocatieve manier van auto-etnografie bedrijven niet meer weerstand oproept dan bijvoorbeeld de analytische auto-etnografie die in haar streven meer aansluit bij mainstream-onderzoeksmethoden. Muncey legt echter niet expliciet een verband tussen de academische context waarbinnen ze werkt en de vorm van auto-etnografie die ze bedrijft enerzijds en hoe haar auto-etnografische teksten door collega's ontvangen worden anderzijds.Ten slotte geeft de auteur geen concrete handvatten hoe auto-etnografen het beste kunnen omgaan met negatieve reacties van derden. Ze beperkt zich tot de opmerking dat onderzoekers voorbereid moeten zijn op negatieve reacties van toehoorders, lezers of referenten. Ook gaat ze niet in op hoe de auto-etnografische methode gecombineerd kan worden met andere vormen van onderzoek, terwijl in mijn ervaring dat uitstekend kan en bovendien ook kan helpen bij het wegnemen van bezwaren van derden.Hiermee is uiteraard niet gezegd dat (aspirant-)auto-etnografen niets kunnen leren van Munceys visie en werkwijze als het gaat om het relevant maken van persoonlijke ervaringen in onderzoek. Munceys boek kan helpen bij het selecteren van een vorm van auto-etnografie die het beste past bij de onderzoeksdoelen en het karakter van de auto-etnograaf. Ook kan het worden gebruikt bij het denken over de validiteit en betrouwbaarheid van auto-etnografie als methode én om te reflecteren op de kwetsbaarheid van de auto-etnograaf en over de vervaging van de grenzen tussen onderzoeker en onderzochten die inherent is aan de auto-etnografische methode. De kracht van auto-etnografie als methode ligt er immers niet alleen in dat ze inzicht kan verschaffen in de doorwerking van gebeurtenissen, maatregelen, wetgeving, normen en waarden in concrete levens, maar ook in het inzicht dat zij verschaft in de totstandkoming van onderzoeksresultaten en conclusies.