Suchergebnisse

Nowelizacja ustawy o Trybunale Konstytucyjnym uchwalona 22 grudnia 2015 r. budzi liczne wątpliwości krajowych i zagranicznych ośrodków naukowych, medialnych i politycznych. Obawy wywołuje zwłaszcza to, że nie mieści się ona w granicach określonych w art. 197 Konstytucji RP. Wbrew pozorom wykracza bowiem poza sprawy organizacyjne i proceduralne. Przepisy narzucające zasadę orzekania w 13-osobowym składzie, w kolejności wyznaczanej datami wpływu spraw oraz brak vacatio legis uniemożliwiają w praktyce normalną działalność orzeczniczą Trybunału Konstytucyjnego. W szczególności blokują możliwość zbadania w rozsądnym terminie konstytucyjności ustawy z 22 grudnia 2015 r., co z kolei rodzi niebezpieczeństwo powstania absurdalnych sytuacji prawnych. Może to oznaczać ingerencję w kompetencje orzecznicze Trybunału Konstytucyjnego zagwarantowane w art. 188 Konstytucji RP. Do niego też powinno należeć ostateczne rozstrzygnięcie wszystkich dylematów związanych z wymienioną wyżej ustawą. ; The Amendment to the Act on the Constitutional Tribunal passed on 22 December 2015 has raised serious doubts in Polish and foreign academic and political institutions and the media. Of particular concern is the fact that the amendment does not correspond to the limitations of Article 197 of the Constitution of the Republic of Poland. Contrary to appearances the amendment exceeds organisational and procedural questions. The amendment imposing a rule that 13 judges must rule on cases in the chronological order of their submission and the lack of vacatio legis makes it impossible for the Constitutional Tribunal to continue in practice its normal judicial function. In particular it makes it impossible for the Constitutional Tribunal to decide on the constitutional legality of the Amendment of 22 December 2015 within a reasonable time scale which in itself could result in dangerous and absurd legal situations. This could be tantamount to an interference in the judicial competences of the Constitutional Tribunal guaranteed by Article 188 of the Constitution of the Republic of Poland. It is the Constitutional Tribunal itself that should rule on all dilemmas concerning this amendment.

This article analyses and assesses the hitherto achievements in the negotiations of the five permanent members of the Security Council plus Germany with Iran devoted to the limitation of its nuclear program and normalization of the mutual relations. This is prerequisite of the full normalization of political and economic relations between Iran and Western states. An interim agreement struck in the end of November 2013 in Geneva has not led, for the time being, to the signing of the permanent agreement. On the contrary, the negotiations were extended for the third time since November 2013 till June 2015. There is a danger that Iran will get another extension in June this year and will be able to play for time again. Thus it is reasonable to doubt whether Iran wants a deal with theWest or tries to produce a nuclear bomb in the near future, The Obama administration conducts rather "soft" policy towards Iran as the U.S. needs that country in the war with the Islamic State. On the other hand even the present U.S. administration cannot accept a deal that allows Iran to expand its nuclear programme and enrich uranium to 20%. From various reasons the present stalemate in the negotiations with Iran cannot be resolved with the use of military force. Thus the only hope is that Iran will reconsider all benefits connected with the normalization of its economic and political relations with the West and finally sign a deal with the United States and other Western states. ; Celem artykułu jest analiza dotychczasowych osiągnięć negocjacji prowadzonych przez pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ i Niemiec z władzami Iranu. Negocjacje skierowane są na ograniczenie irańskiego programu nuklearnego i normalizację wzajemnych stosunków. Porozumienie tymczasowe, podpisane w listopadzie 2013 r. w Genewie nie doprowadziło do zawarcia ostatecznych uzgodnień. Wynegocjowane 2 kwietnia 2015 r. porozumienie ramowe z Lozanny, choć powinno być uznane za sukces przez fakt prowadzenia rozmów, to brak konkretnych ustaleń nakazuje uznać je za negocjacyjne niepowodzenie.

Celem artykułu jest analiza dotychczasowych osiągnięć negocjacji prowadzonych przez pię¬ciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ i Niemiec z władzami Iranu. Negocjacje skierowane są na ograniczenie irańskiego programu nuklearnego i normalizację wzajemnych stosunków. Porozumienie tymczasowe, podpisane w listopadzie 2013 r. w Genewie nie doprowadziło do zawarcia ostatecznych uzgodnień. Wynegocjowane 2 kwietnia 2015 r. porozumienie ramowe z Lozanny, choć powinno być uznane za sukces przez fakt prowadzenia rozmów, to brak konkretnych ustaleń nakazuje uznać je za negocjacyjne niepowodzenie. ; This article analyses and assesses the hitherto achievements in the negotiations of the five permanent members of the Security Council plus Germany with Iran devoted to the limitation of its nuclear program and normalization of the mutual relations. This is prerequisite of the full nor-malization of political and economic relations between Iran and Western states. An interim agreement struck in the end of November 2013 in Geneva has not led, for the time being, to the signing of the permanent agreement. On the contrary, the negotiations were extended for the third time since November 2013 till June 2015. There is a danger that Iran will get another exten¬sion in June this year and will be able to play for time again. Thus it is reasonable to doubt whether Iran wants a deal with the West or tries to produce a nuclear bomb in the near future, The Obama administration conducts rather "soft" policy towards Iran as the U.S. needs that country in the war with the Islamic State. On the other hand even the present U.S. administration cannot accept a deal that allows Iran to expand its nuclear programme and enrich uranium to 20%. From various reasons the present stalemate in the negotiations with Iran cannot be resolved with the use of military force. Thus the only hope is that Iran will reconsider all benefits connected with the normalization of its economic and political relations with the West and finally sign a deal with the United States and other Western states.