Suchergebnisse

Günümüzde Avrupa Birliği (AB) üyesi bir devlet olan Romanya; bağlı bir beylikten bağımsız bir monarşiye ve daha sonra yarım asırlık totaliter bir rejime olmak üzere tarihinde birkaç kez rejim geçişi yaşamıştır. Doğu Bloku'nun yıkılmasının ardından yeniden yapılanma ve demokratikleşme sürecine giren Romanya'da diğer bazı blok ülkelerinin yaşadığı bağımsız bir ulus-devlet olma aşamasının getirdiği birtakım güçlükler yaşanmamış fakat reform süreci yapısal sıkıntılarla geçmiştir. Romanya'da çoğu reformlar AB uyum ve katılım çerçevesinde yapılmış, anayasa yapım sürecinde AB'nin hızlandırıcı etkisi olmuştur. Yalnızca 2003 yılında kapsamlı bir değişikliğin söz konusu olduğu 1991 Anayasası, aşırı merkezî bürokratik bir yapıdan serbest piyasa ekonomisine, çoğulcu bir demokratik sisteme geçişin hukuki temeli olmuştur. Devlet kontrolünde merkezî bir ekonomiden serbest piyasa ekonomisine geçişte yüksek enflasyon, yüksek işsizlik oranları, gerileyen reel gelirler gibi büyük bir maliyete katlanmak zorunda kalmıştır. Romanya'nın siyasi ve ekonomik durumunun AB üyesi Doğu Avrupa ülkelerinin gerisinde kaldığı gözlenmektedir. Bu çalışmada, Romanya'nın komünizm sonrası yeniden yapılanma süreci ele alınmakta ve "post-otoriter" anayasacılık örneği olarak 1991 Anayasası, hükümet modeli ve hukuk sistemi değerlendirilmektedir. Çalışma, Romanya'nın demokratik rejime geçiş sürecini ve hükümet sistemini yaşanan anayasal ve siyasal krizler bağlamında analiz etmeyi amaçlamaktadır.

Based on the Copenhagen School's approach to the securitization theory, this paper examines the Iranian promotion of the United States (US) as a security threat in political, military, economic, and societal sectors despite the nuclear deal concluded in 2015. Analyzing the speeches of the Supreme Leader, Ayatollah Khamenei, as the highest authority in Iran, and the historical context that constitutes the structure of the IranianAmerican enmity, the paper shows how Iran has engaged in legitimizing its ongoing securitization discourse vis-à-vis the United States. Within the framework of the socially created discursive historical context in which Iran portrays itself and the US identity, Iran has historically accused the United States for interfering into its domestic affairs for a possible regime change in the country. Emphasizing the embeddedness of such discourses within historical conditions, the paper highlights that Iran exploits the historical context to justify and promote its securitization against the United States. ; Bu çalışma, güvenlikleştirme teorisinin Kopenhag Okulu yaklaşımı çerçevesinde, 2015'te imzalanan nükleer anlaşmaya rağmen İran'ın Amerika Birleşik Devletleri'ni (ABD) siyasi, askeri, ekonomik ve toplumsal sektörlerde güvenlik tehdidi olarak tanımlamaya devam etmesini incelemektedir. İran'daki en yüksek siyasi otoriteyi temsil eden Ruhani Lider Ayatollah Hamaney'in konuşmaları ve İran-Amerikan düşmanlığının yapısını oluşturan tarihsel bağlam analiz edilerek İran'ın ABD'ye karşı devam eden güvenlikleştirme söylemini nasıl meşrulaştırmaya çalıştığı gösterilmiştir. Hem kendisinin hem de ABD'nin kimliğini tanımladığı söylemsel tarihsel yapı çerçevesinde İran, ABD'yi tarihsel olarak İran'da rejim değiştirmek amacıyla ülkenin iç işlerine karışmakla suçlamıştır. Bu tür söylemlerin tarihsel koşullardan kaynaklandığını vurgulayan makalede, İran'ın ABD'ye karşı yürüttüğü güvenlikleştirme sürecini meşrulaştırmak için tarihsel bağlamdan yararlandığı ileri sürülmüştür.

20. yüzyıl (y.y.) Dünya siyasi tarihi açısından çok önemli gelişmelerin yaşandığı bir yüzyıldır. Bu yüzyıl içerisinde iki büyük dünya savaşı gerçekleşmiş olup, 1. Dünya Savaşı sonrasında uluslararası dünya sistemi yeniden şekillenmiştir. Ancak yeniden şekillenen dünya sistemi, Ortadoğu bölgesine istikrar getirmemiştir. Nitekim İngiltere'nin 1. Dünya Savaşı sonrası bölgenin demografik yapısını dikkate almadan haritalandırdığı Irak, günümüze değin iç istikrara ulaşabilmiş değildir. Irak'ta askeri darbeler zincirine en son eklenen halka, 1969'da askeri darbeyle başa gelen Baas rejimidir. Öte yandan İran'da ki şahlık rejiminin 1979'da bir halk darbesiyle Şii yorumlu İslam rejimiyle yer değiştirmesi sonucu, başta Irak olmak üzere bölgedeki Arap devletler ve uluslararası güçler, yeni İran rejiminden endişelenmiştir. Amerika Birleşik Devletleri'nin (ABD) desteği ve modern silahlarla donanımlı Irak ordusuna güvenen Saddam Hüseyin yönetimi, İran'a saldırmış, böylece savaş sonucunun ortaya çıkardığı gelişmeler, Iraklı Kürtlerin geleceğinin olumlu yönde şekillenmesini sağlamıştır. Bu araştırmanın kapsamı, 1980-88 yılları arasında Ortadoğu bölgesinde İran-Irak Savaşı'nın yaşandığı bölgelerdir. Bu kapsamda İran-Irak Savaşı'nın Iraklı Kürtlere etkileri incelenmiştir. Kaynak eser olarak; kitap, dergi ve gazete gibi materyallerden faydalanılmıştır. İran-Irak Savaşı'nın Iraklı Kürtlere etkilerinin neticesinde 2005'te Irak Kürdistan Bölgesel Yönetimi (IKBY) kurulmuştur. Böylece Kürtlerin on yıllar boyu hayalini kurdukları gelecek, fiili ve hukuki olarak gerçekleşmiştir. ; 20th century (y.y.) is a century in which there will be important developments in the history of world politics. Two great world wars have taken place in this century, including World War II which reshaped the international system. However this new world system as shaped by the UK and its allies did not bring stability to the Middle East, and regional maps were created without taking into account the demographic structure of the region. The later military coup took place in Iraq in 1969 organized by the Baath Party, and the Baathist regime was established. In parallel, there was a regime change in Iran in 1979. As a result of the Islamic Revolution in Iran, the Arab States and the international powers were threatened by this new political development. The support of the United States and with the help of military aid to Iraq Saddam Hussein was able to attack Iran. As a result of this war, the Kurds in Iraq benefitted from the political chaos. This research study explores the period 1980-1988 Iran-Iraq War and particularly one of its important consequences; the establishment of the Kurdistan Regional Government (KRG) in Iraq in its 2005 aftermath. Thus, the Kurds decades-long dream was realized as practical and legal.

1979 yılında İran'da yaşanan devrim sadece asırlardır süren monarşi geleneğini değil, İran'ın iç ve dış politikasını da kökten değiştirmiştir. Şah zamanında ABD ve İsrail'in bölgedeki en önemli müttefiklerinden biri olan İran, devrimden sonra bu iki ülkenin hasmı haline gelmiştir. Aslında devrimin seyrine baktığımızda bunun İslam Devrimi'nden çok Şah yönetimine karşı yürütülen topyekün bir muhalefet hareketi olduğu görülmektedir. Zira devrime destek veren gruplara bakıldığında liberallerden ılımlı İslamcılara, komünistlerden radikal İslamcı kanada kadar birbirlerinden çok farklı birçok grubu bir arada görmekteyiz. Devrimden sonra Humeyni'nin yeteneğinin de etkisiyle radikal İslamcı kanat yönetimi ele geçirmiştir. Devrim sonrası İran dış politikasına yön veren faktörler ?tam bağımsızlık?, ?batı karşıtlığı? ile ?rejimin güvenliği ve ihracı? olmuştur. Kurulan yeni rejimin diğer Müslüman ülkelere de ihraç edilme çabası bölge ülkelerinde tedirginliğe sebep olmuş, bu yüzden de İran yalnızlığa itilmiştir. ABD ise bölge ülkeleri üzerindeki İran korkusunu canlı tutarak bu coğrafyada birçok üs elde etmiştir. Humeyni döneminde uluslararası alanda yalnızlığa itilen İran, Irak ile yapılan savaşta da bunun sıkıntısını fazlasıyla çekmiştir. Humeyni'nin ölümünden sonra Rafsancani ve ardından Hatemi'nin cumhurbaşkanlığı dönemlerinde İran dışa açılma hususunda daha istekli politikalar izlemiştir. Bilhassa Hatemi dönemindeki gelişmeler nedeniyle Humeyniciliğin bitmeye başladığı yorumları bile yapılmıştır. Ancak Hatemi'den sonra cumhurbaşkanlığına seçilen Ahmedinecad'ın sert söylemleri ve uzlaşmaz üslubu nedeniyle İran'da aslında pek bir şeyin değişmediği ortaya çıkmaktadır. ; The Iranian revolution in 1979 did not only collapse the ancient tradition of monarchy but it also produced profound change in domestic and foreign policy of Iran. Iran, which was, a prominent ally of the USA and Israel during Shah Dynasty, has become deeply antagonistic following the revolution. When we look at the course of the revolution, it can be considered a massive opposition to Shah dynasty rather than an Islamic revolution since the supporters of the revolution include many different circles ranging from liberals to moderate Islamists or from communists to radical Islamists. After the revolution, Islamic circles seized the power due to the Ayatollah Khomeini's charisma and ability After the revolution, the principles of the Iranian foreign policy have become `independence?, `anti-westernism? and `safeguarding and export of the regime?. Due to the efforts of exportation of the newly founded regime to other Islamic countries, Iran has been isolated while USA has gained many bases in countries in the region by keeping the fear of Iran alive. Iran, which was isolated during the Khomeini period, suffered from this isolation during its war with Iraq. After Khomeini?s death, Rafsanjani and Khatami successively followed foreign policies of expanding relations with the world. Especially during the Khatami period, there were even comments about death of Khomeinism. However, the harsh comments and irreconcilable attitudes of Ahmadinejad, the current president of Iran elected after Khatami have showed that very little has changed in Iran.

Yürürlüğe girdiği andan itibaren tartışmaların odağında yer alan 1982 Anayasasının her dönemde değiştirilmeye çalışılan otoriter yönü, 2017 Anayasa değişikliğiyle daha da derinleştirilmiştir. Türkiye'de uzun yıllar gündemden düşmeyen başkanlık rejimine geçiş tartışmalarıysa, köklü bir yönetim biçimi değişikliğini öngören 2017 Anayasa değişikliğiyle farklı bir boyuta evirilmiştir. Akademisyenler ve siyasetçilerin yönetim biçimi değişikliği konusundaki tartışmalarına bakıldığında genel hatlarıyla sorunun; federal-üniter devlet yapısı, erklerin anayasal düzlemdeki dizaynı çerçevesinde parlamenter ve başkanlık rejimlerinin avantajları ve dezavantajları yönünden araştırıldığı görülmektedir. Ancak ülkelerin kendilerine özgü siyasi parti yapısı ve parti sistemi, siyasal rejimin işleyişinde önemli bir rol oynadığı için konunun bu yönüyle de ele alınması gerekmektedir. Çalışmanın odak noktası ise, anayasal düzlemde geniş yetkiler verilen cumhurbaşkanının partisi ile ilişiğinin kesilmemesi nedeniyle anayasal pratikte bu yetkisini daha da arttırabilme ihtimalidir. Yeni anayasal sistemin 09.07.2018 tarihinde tamamıyla yürürlüğe girmesiyle de bu konu hakkında somut ipuçları elde edilebilmemiz mümkün olmuştur. Bu bağlamda hukuki ve siyasi boyutta inceleyeceğimiz, cumhurbaşkanının siyasi partisiyle ilişiği çerçevesinde yeni anayasal sistem, mukayeseli hukuktan da faydalanılarak nitelendirilmeye çalışılmıştır. ; The authoritarian aspect of the 1982 Constitution which has been tried to be changed in every period, has been at the center of the discussions since its entry into force, was further deepened with the 2017 Constitutional amendment. Transition to the presidential regime debates that is in the agenda for many years in Turkey, has evolved into a different dimension with the 2017 Constitutional amendment, which foresees a radical change in management style. Considering the discussions of academics and politicians on the change of management style, in general lines the issue seems to be investigated in terms of; federal-unitary state structure, advantages and disadvantages of parliamentary and presidential regimes within the framework of the constitutional design of powers. Nevertheless, since the specific political party structure and party system of countries play an important role in the functioning of the political regime, the issue should also be addressed from this aspect. The focus of study is, the possibility that the president, who is given broad powers at the constitutional level, can further increase this power in constitutional practice for not being cut off his relationship with his party. It has been possible to obtain concrete clues on this issue with the new constitutional system fully coming into force on 09.07.2018. In this context, within the framework of the president's relationship with his political party, the new constitutional system which we will examine in legal and political dimensions, will be tried to be qualified by also making use of comparative law.

Yürürlüğe girdiği andan itibaren tartışmaların odağında yer alan 1982 Anayasasının her dönemde değiştirilmeye çalışılan otoriter yönü, 2017 Anayasa değişikliğiyle daha da derinleştirilmiştir. Türkiye'de uzun yıllar gündemden düşmeyen başkanlık rejimine geçiş tartışmalarıysa, köklü bir yönetim biçimi değişikliğini öngören 2017 Anayasa değişikliğiyle farklı bir boyuta evirilmiştir. Akademisyenler ve siyasetçilerin yönetim biçimi değişikliği konusundaki tartışmalarına bakıldığında genel hatlarıyla sorunun; federal-üniter devlet yapısı, erklerin anayasal düzlemdeki dizaynı çerçevesinde parlamenter ve başkanlık rejimlerinin avantajları ve dezavantajları yönünden araştırıldığı görülmektedir. Ancak ülkelerin kendilerine özgü siyasi parti yapısı ve parti sistemi, siyasal rejimin işleyişinde önemli bir rol oynadığı için konunun bu yönüyle de ele alınması gerekmektedir. Çalışmanın odak noktası ise, anayasal düzlemde geniş yetkiler verilen cumhurbaşkanının partisi ile ilişiğinin kesilmemesi nedeniyle anayasal pratikte bu yetkisini daha da arttırabilme ihtimalidir. Yeni anayasal sistemin 09.07.2018 tarihinde tamamıyla yürürlüğe girmesiyle de bu konu hakkında somut ipuçları elde edilebilmemiz mümkün olmuştur. Bu bağlamda hukuki ve siyasi boyutta inceleyeceğimiz, cumhurbaşkanının siyasi partisiyle ilişiği çerçevesinde yeni anayasal sistem, mukayeseli hukuktan da faydalanılarak nitelendirilmeye çalışılmıştır. ; The authoritarian aspect of the 1982 Constitution which has been tried to be changed in every period, has been at the center of the discussions since its entry into force, was further deepened with the 2017 Constitutional amendment. Transition to the presidential regime debates that is in the agenda for many years in Turkey, has evolved into a different dimension with the 2017 Constitutional amendment, which foresees a radical change in management style. Considering the discussions of academics and politicians on the change of management style, in general lines the issue seems to be investigated in terms of; federal-unitary state structure, advantages and disadvantages of parliamentary and presidential regimes within the framework of the constitutional design of powers. Nevertheless, since the specific political party structure and party system of countries play an important role in the functioning of the political regime, the issue should also be addressed from this aspect. The focus of study is, the possibility that the president, who is given broad powers at the constitutional level, can further increase this power in constitutional practice for not being cut off his relationship with his party. It has been possible to obtain concrete clues on this issue with the new constitutional system fully coming into force on 09.07.2018. In this context, within the framework of the president's relationship with his political party, the new constitutional system which we will examine in legal and political dimensions, will be tried to be qualified by also making use of comparative law.

anemon ; It cannot be denied that the Arab Spring has started a very important transformation process in the Middle East but it is very difficult to expect that this transformation will lead to a democratic change within a very short period of time and contribute to a democratic development in the sense of Western experience. Transition from oppressive and authoritarian regimes to a democratic regime does not take place in a short period of time through uprising and revolution. Democracy is a phenomenon that requires possession of democratic culture and tolerance rather than accepting it as a regime. Besides, the ethnic and religious structure of the countries taking part in Arab Spring is different from each other. In some of those countries, ethnic and religious demands come before the desire for democracy and democratic aspirations. For instance, the Kurds in Syria, who do not have even identity cards and have not been considered as citizens until recently, demand the recognition of the Kurds as a national entity and their participation to Syria government, while Sunni Muslims in Syria essentially want to put an end to the Shiite dictatorship and to establish a majority regime under their rule. On the other hand, the major fear of Syrian Christians is that the Sunni majority government which will be potentially established after the collapse of Assad regime will not recognize their basic rights. In this paper we will focus on different and contradicting demands of Kurds, Christians, Sunni and Shiite Muslims in Syria ; Arap Baharı'nın Ortadoğu'da çok önemli bir değişim sürecini başlattığı inkâr edilemez. Ancak bu değişimin kısa bir süre içinde demokratik bir dönüşüme yol açması ve Batılı anlamda demokrasilerin gelişmesine katkı sağlamasını beklemek oldukça zordur. Baskıcı ve totaliter rejimlerden demokratik rejimlere geçiş, bir ayaklanma veya bir devrimle kısa bir süre içinde olabilecek bir durum değil. Demokrasi, bir rejimin kabullenmesinden ziyade demokratik bir kültüre sahip olmayı gerektiren bir olgudur. Ayrıca Arap Baharı zincirine dâhil olan ülkelerin etnik ve dini yapılanmaları birbirinden çok farklıdır. Kimi ülkelerde etnik ve dini talepler, demokrasi ve demokratik taleplerden önce gelmektedir. Örneğin Suriye'de, daha yakın zamana kadar kimliği bile olmayıp vatandaş kategorisinde yer almayan Kürtlerin en önemli önceliği ulusal varlıklarının tanınması ve yönetimde pay sahibi olmak iken, Sünnilerin temel amacı Şii diktatörlüğe son verip kendilerinin yönetimde olacağı bir çoğunluk rejiminin kurulmasıdır. Suriye'deki Hıristiyanların en büyük korkusu Esat rejiminin yıkılmasının ardında iktidarı devralacak Sünni çoğunluğun Hıristiyan azınlığa yaşam tanımamasıdır. Çünkü bizler her çoğunluk rejiminin demokratik bir rejim olmadığını çok iyi biliyoruz. ; 22361

Bu çalışmanın amacı Fiyat Düzeyinin Mali Teorisi (FTPL) yaklaşımını Türkiye için araştırarak para ve maliye politikasının dominant rejim özelliği gösterip göstermediğini tespit etmektir. Bu kapsamda 2006:Q1-2015:Q4 dönemi verileri kullanılarak Johansen eşbütünleşme yöntemi yardımıyla ampirik bir analiz gerçekleştirilmiştir. Yapılan ampirik analizin sonuçlarına göre söz konusu dönemde Türkiye'de fiyat düzeyinin belirlenmesinde maliye politikasının etkin bir politika olduğu tespit edilmiştir. Çünkü faiz dışı bütçe dengesinde meydana gelen bir birimlik değişim fiyatlar genel düzeyinde 4,33 birimlik artışa yol açmıştır. Bu bulgu 2006-2015 döneminde FTPL yaklaşımının Türkiye için geçerli olduğunu ve Türkiye'de maliye politikasının dominant rejim özelliği gösterdiğini ifade etmektedir ; The aim of this study is to investigate the Fiscal Theory of Price Level (FTPL) approach for Turkey and to determine whether monetary and fiscal policy shows a dominant regime characteristic. In this context, an empirical analysis was performed by using 2006:Q1-2015:Q4 period data with the help of Johansen Cointegration Method. According to the results of empirical analysis, it has been determined that fiscal policy is an effective policy in determining the price level in Turkey in the mentioned period because a unit change in the primary budget balance led to an increase of 4,33 units in the general price level. This finding suggests that the FTPL approach is valid for Turkey in the period 2006-2015 and fiscal policy shows the dominant regime characteristic in Turkey in the mentioned period ; WOS:000407449900002

FACTORS THAT AFFECT THE INTEREST RATE IN TURKEY AND MEASURES THAT ARE TO BE MET IN ORDER TO DECREASE THE INTEREST RATESNotwithstanding the fact that the Turkish economy has realized certain steps, it can be told that it has not yet gained a sound and healthy structure and that it will be highly dependent on the outer world in the 21st century. Foreign capital is of great importance in terms of the added value it creates, especially for countries making efforts to develop economically. As stated above, due to the high acceleration of data flow speed, the whole world can always obtain the same information at the same time, thus the rational investors can monitor the investment possibilities in all economies. At this point, the interest rates are determinant for investment decisions. Therefore, estimation of changes in interest rates in the most appropriate manner in the future has become one of main targets of economic researches. After presentation of Turkey's economic overview in the introductory section, we can discuss the working method of our thesis. In Part One of our study, after definition of the interest concept and the brief history of its development, relevant theoretical approaches, the principal economic theories, namely the Classical, Neo-Classical, Keynesian Portfolio, and the monetarist economic theories have been dealt with in the subsections in chronological order, and the determination of interest has been discussed under light of such theories. After relevant theoretical approach in Section Two, factors determining the structure of interest rates have been considered in detail.Principally, we have tried to reveal in our thesis, to what extend the freed and raised interest rates as an instrument of an anti-inflationary policy prevent inflation; further, to what extend the credit and stability policies are secured. In doing so, the issue has been dealt with by a theoretical approach and in Section Three of our thesis, we have dealt with The Factors Determining Interest Rates, The Monetary Transfer Mechanisms Required by Monetary Policy Transfer Process with Different Approaches, and the Turkish Practice.After the general assessment of the Interest Policy in developing countries and Turkey in the Turkish Practice relating to our thesis, we have reviewed the development of interest policies implemented since 1980 and 1989 up to today.In Section Five, the interest rate concept is explained in detail and the development of the regulatory and institutional structure for interest rates in Turkey are considered and changes in interest rates in Turkey are revealed. After review of our interest regime, as guided and free interest regime in Section Six, we have tried to analyze the Domestic Savings Rate and Interest Rate, Nominal and Real Interest Rates and the relations between Inflation and Treasury Interest Rates.In Section Eight, the structure, development and determinants of deposits and credits in interest regime periods distinguished as the guided and free interest regimes have been considered. Data for the period discussed in this section relates to the years after 1980 as much as possible. However, data relating to distribution of bank credits by economic sectors, which has been discussed in connection with credits in our thesis, begins from 1870.In the Section of Conclusions, under the light of all theoretical and empirical knowledge, we have tried also to present various proposals after a general arrangement of the Turkish Practice, we have stated our thoughts and prospects, the reason of this is our wish that Turkey has its position in the global world fully, appears as a country that has solved its economic issued in the eve of the European Union and as a universal country holding the capacity of a producing country, not a consumer one. In a globalizing world, as a person passionately fond of Great Turkey, I am in favour of development of strategic policies, not policies despite everything. Because certain processes have been wrongly interpreted by practitioners in Turkey, concession in nature of capitulations have been granted continuously and the present change process has been reached. I would like to quote a sentence of Machiavelli: "Don't think that the light at the end of the tunnel is brightness, it might be the headlamp of the train coming onto you." Up to date, we have followed this logic, like firefly flying to light, we have gone to artificial model lights that have almost prepared our fate and lost time continuously. In spite of everything, we are powerful, dynamic, because we are too young so that we can overcome the difficulties. Now it is the right time to change, for a sparkling Turkey in the new millennium: quality in every respect, justice and honesty in every matter, to bring practitioners on power who monitor the technology, treat in justice, develop policies making all individuals constructive and productive, catch with the information era, specialize and work in departments, target to position Turkey at the top of a new world order, and do not target only to save the day.Change is necessary to bring all such positive sentiments into practice. In depends on total democracy, change of major part of political parties code and constitution, realization of economic and social reforms, challenge to bring our education to the level of really developed countries. The noble blood flowing in our vessels will absolutely bring us to our target.In fact, this introductory part was to be included in the section of Conclusions; however, I wanted to point in advance at the economical difficulties in Turkish economy, so that sound evaluations can be made until reaching the Section of Conclusions. I believe you better understand the concept that, the person who has not thought of the fate in advance, returns to the beginning, at the end of the thesis. I think that we do not have time to return to the starting point.

Before the Second World War, the measures taken against revisionist states in the Balkans were insufficient. Greece and Turkey who wanted to address this issue, signed a new treaty in 1938, in addition to cooperation arising from the expansion of the Pact in the 1930 Treaty of Friendship and the 1933 Sincere Agreement. As a security system with political and military dimensions, the treaty was the culmination of Turkish-Greek relations in the Ataturk period. According to the provisions added to the existing regulations, the soldiers of the state attacking the other state under the conditions would not pass through the other state's territory. If necessary, it would be countered with a gun and remain neutral. Thus, the two states strengthened the security of their lands against an attack from the middle of the Balkans. They would also prevent attempts to disturb each other's security or change their government on their land. The alliance regime that was established aimed not only to be suitable for the spirit of the Balkan Pact but also to develop this spirit. Sincere Agreement Pact and Balkan Pact were the results of Turkey's pacifism and Ataturk's far-sighted policy. The 1938 Additional Treaty, has been an extension and also the furthest point of his policy.

Güney Afrika'da 1948 yılında başlayan Apartheid rejimi 27 Nisan 1994 yılında gerçekleştirilen ülkenin ilk ve çok partili demokratik seçimlerine kadar hâkim yönetim anlayışı olmuştur. Apartheid rejimi hükümetleri medyayı kendi kontrolleri altında tutmak için hem yasalardan hem de idari kontrol gücünden yararlanmıştır. Daniel François Malan ile başlayan ve 1960'larda zirveye ulaşan Apartheid rejimi basını ve tüm medyayı kontrol altına almıştır. Afrikaanca dilinde yayın yapan basın kuruluşları rejimin sözcüsü gibi hareket ederken, muhalif İngilizce basın sansüre maruz bırakılmıştır. Radyo ve televizyon sektörleri de Güney Afrika Yayın Kurumu (South African Broadcasting Corporation – SABC) tarafından kontrol edilmiş ve kurum tam anlamıyla 1980'lerin ikinci yarısından itibaren başlayacak olan liberalleşme dalgasına kadar televizyon ve radyo alanında ülkedeki tekel konumunu korumuştur. Sinemada durum bundan farklı değildir. A Şeması ve B Şeması sübvansiyonlarıyla Apartheid hükümetleri sinema sektörünü kontrol etmiş ve filmlerin otosansüre bağlı olmasını sağlamıştır. Apartheid ideolojisine aykırı filmlerin veya eleştirel filmlerin özgür bir şekilde halka gösterilmesi mümkün olmamıştır. Örneğin, eleştirel bir filmin yönetmeni olan Gibson Kente, How Long (1976) filminin içeriği yüzünden tutuklanmıştır. 1980 – 1990 döneminde üçüncü sinema ve eleştirel filmlerin yükselişe geçmesi ülkenin içinde bulunduğu siyasal ortamla direkt olarak bağlantılıdır. Apartheid rejiminin zayıflaması üzerine üçüncü kuşak sinema ve eleştirel filmler mevcut rejime karşı çok önemli bir sanat aracı olarak karşı durmuştur. Sistem ve hükümet eleştirisi yapmışlardır. Eleştirel filmler ve üçüncü sinema Apartheid rejiminin çözülme yıllarında demokrasi mücadelesini destekler nitelikte Apartheid eleştirisi yapmışlardır. Bu kuşağın en önemli özelliği rejim ve sistem eleştirisi yapmasıdır. Sinema alanına özgürlüğü getiren iki husus vardır. Birincisi, Güney Afrika'nın 1980'lerden itibaren büyük bir yıkıma sebep olabilecek bir iç savaşa doğru sürüklenmesidir. Bundan çekinen Apartheid hükümetleri sadece sinemayı değil, basın ve televizyon olmak üzere birçok medya alanını kısmen de olsa özgürleştirmiştir. Baskıları hafifletmiş ve muhalif gazetelerin yayınlarına izin verilmiştir. Bu ortamdan faydalanan yönetmen ve yapımcılar 1980 – 1990 döneminde üçüncü sinema kuşağını ve eleştirel filmleri beyaz perdeye aktarmışlardır. Sinema alanına özgürlüğü getiren ikinci ve en önemli husus siyasal dönüşümdür. Siyasal dönüşümün neticesinde demokrasiye geçilmesinin temel sebepleri uluslararası baskı, Güney Afrika'ya uygulanan ambargolar, siyahların silahlı mücadelesi ve ülkenin uluslararası toplumdan izole edilmesidir. Sinema Apartheid döneminde hükümetlerin baskısı altındayken siyasal dönüşümden sonra özgürlük ortamına kavuşmuştur. Siyasal dönüşümün en önemliayağı olan anayasa çalışmaları neticesinde 1996 Anayasası yapılmıştır. Bu anayasada medya ve ifade özgürlüğü garanti altına alınmıştır. İfade özgürlüğünün anayasal garanti altına alınması ırksal çeşitliliği ve demokrasisi sayesinde 2000'lerin başında gökkuşağı ulusu olarak nitelenen Güney Afrika'da sinemacıların özgür bir şekilde sanatını icra etmesine olanak tanımıştır. Siyahlar sinemada ayrıma ve ırksal kategorizasyona bağlı olmadan özgür bir şekilde sanatçı ve yapımcı olarak faaliyet göstermeye başlamışlar ve eleştirel yönü kuvvetli filmler çekebilmişlerdir. Makalenin amacı Güney Afrika'da sinemanın Apartheid döneminde ve sonrasındaki değişimini, bu değişimde üçüncü sinema dalgasının etkisini ortaya koymaktır. Bunu anlatabilmek aynı zamanda Apartheid rejiminin siyasal tarihine de değinmeyi gerekli kılar. Güney Afrika'da sinema siyasetten ayrı düşünülemez. Apartheid rejimi sinemayı sansür ve başka araçlarla kontrol altında tutmuştur. Apartheid hükümetlerinin baskısı yumuşadıkça sinemada özgür sesler duyulabilmiştir. Apartheid rejiminin çökmesiyle sinema aktörleri ve yapımcılarının özgürleştiğini görüyoruz. Makalede bu amaca uygun olarak yöntem seçiminde hassasiyetle davranılmış ve gelenekselci – tarihselci yöntem seçilmiştir. Sinemanın gelişimini ve değişimini sosyal ve siyasal bağlamından kopartamayız. Bu sebeple sosyal vakaları bir laboratuvar ortamında çalışmayı öneren davranışsalcı yöntemin yerine tarihsel ve sosyal bağlamında değerlendiren gelenekselci – tarihselci yaklaşım benimsenmiştir. Raymond Aron sosyal bilimlerde ve uluslararası ilişkiler çalışmalarında gelenekselciliği benimseyen bilim insanlarından biridir. Aron'a göre, sosyal vakalar yaşanan sosyal ve siyasal bağlamından kopartılamazlar. Bu sebeple makalede sinemanın gelişimi tarihsel ve sosyal olaylar bağlamında ele alınmış ve gelenekselci yöntem benimsenmiştir. ; In 1948, National Party won the elections under the leadership of Daniel François Malan. François Malan was the founder of Apartheid regime in South Africa. He wanted to divide the country into different races. In this system, black people were isolated from all segments of society and also government of the country. Afrikaans government exploited natural resources of the country and made black people slave and ordinary workers. African National Congress and blacks were organized by Nelson Mandela and his revolutionary friends to topple the regime. In 1980s and 1990s, Apartheid regime was weakened by international isolation, embargoes, economic recession, and armed attacks of African National Congress because of its racist stance. Upon this desperate situation, President of South Africa of that time Frederik Willem de Klerk started the era of political transformation by releasing Nelson Mandela and political prisoners from jail and opening the doors for negotiations. After hard negotiations between governing National Party and African National Congress, on 27 April 1994, African National Congress won the elections and Nelson Mandela was elected as the President of South Africa. In 1996, a new constitution was written. With this constitution, freedom of expression and media was taken under the guarantee of the constitution. This environment freed cinema and other types of media from Apartheid regime's fences. Since that time, South Africa has been called the rainbow nation for its various races, languages, and religions. During Apartheid regime, cinema and other types of media were controlled by Apartheid governments and Afrikaans people. Afrikaans press was the mouthpiece of the governing National Party. English press was censored by Apartheid governments and bureaucrats. Critical press and films were censored. South African Broadcasting Corporation (SABC), which was established in 1936 with an official act, has been the state monopoly of radio and television until the mid-1980s. Also, SABC was the mouthpiece of Apartheid governments. Cinema also has been censored until the mid-1980s. Apartheid governments created and used A Scheme and B Scheme Subsidies to control cinema sector. While A Scheme Subsidy was for English and Afrikaans films, B Scheme Subsidy was created for black films including black actors and languages. Films, which benefited from these subsidies, couldn't become critical of Apartheid governments. Critical films were censored and maybe banned according to their degrees. For instance, Gibson Kente, an important director of Apartheid era, was arrested because of his film called How Long (1976) and its critical context. However, political transformation, which was born because of economic recession, international isolation and armed struggle of African National Congress, changed this desperate situation. In 1980s and 1990s, third cinema and critical films developed in South African cinema. These films and third cinema criticized the system of Apartheid and governments. Also, father figure of state was criticized because of its brutal killings. These films were My Country My Hat (1983), Mathata (1984), Mapantsula (1988), the Chicken Man (1990), and Midnite Rush (1990). These cinema milestones criticized Apartheid regime and the system. Thanks to political transformation, which commenced in the late-1980s by National Party and African National Congress, South African cinema has seen an important freedom environment to produce films until today. While Apartheid regime was preventing black people from being actors and directors of films, in new rainbow nation black people can reach these positions while not being isolated by the whites of society. Ramadan Suleman, Khalo Matabane, Teddy Mattera, Zola Maseko, Ntshavheni Wa Luruli, John Kani, and Madoda Ncayiyana are important actors and directors of the new period. Moreover, in this new period black people can reach the presidency of South Africa. After Apartheid, the National Film and Video Foundation was founded to equally support film directors and actors whatever their races or religions. Today, South African cinema provides equal opportunities for blacks and whites. Blacks can take reasonable share from cinema sector today. The purpose of this article is to show changing nature of cinema during and after Apartheid, and impacts of the wave of third cinema on this changing nature. Being able to explain this also makes it necessary to touch upon political history of the Apartheid regime. Cinema in South Africa can't be separated from politics. The Apartheid regime controlled cinema through censorship and other means. As the pressure of the Apartheid governments decreased, free voices could be heard in the cinema. With the collapse of the Apartheid regime, we see the liberation of cinema actors and producers. In the article, the selection of the method in accordance with this purpose has been carefully treated and the traditionalist – historicist method has been chosen. We cannot isolate the development and change of cinema from its social and political context. Because of this reason, the traditionalist - historicist approach, which evaluates social cases in historical and social context, has been adopted instead of the behavioralist method that suggests working social cases in a laboratory environment. Raymond Aron is one of the scientists who embraced traditionalism in social sciences and international relations studies. According to Aron, social cases cannot be detached from their social and political context. For this reason, the development of cinema is discussed in the context of historical and social events in the article and traditionalist method has been adopted.

As in other Soviet countries, Kyrgyzstan gained its independence in 1991 following the collapse of the totalitarian regime and was forced to make fundamental changes in both its central and local government. In Kyrgyzstan, the presidential system reigned until 2010 with the constitution adopted during the first years of independence. However, after the popular uprising in 2010, the Republic of Kyrgyzstan passed into the Parliamentary System with a new constitution adopted. A major reason for this was the fact that violation of the principle of separation of powers in constitution and made maximum use of the presidential system in a unitary country. With the transition of Kyrgyzstan to the Parliamentary System, it has made radical changes in the understanding of local government. According to the said system, new demands and desires are contacted with regard to the accountability of the state in the state powers transferred to local governments. At the same time, members of the local government are declared under the influence of dismissing the Mayor of Ayıl Ökmötü.(Ayıl Ökmötü represents the village administration unit) For example, in 4 years (from 2011 to 2016) election rules were changed 8 times, and the local government law was amended 15 times. These changes were mainly due to small party interests. In the Constitution of 6 July 2012 mentioned above, voter groups who do not participate in political parties in terms of nominating a city party are an ordinary example. In this thesis, after the transition to Kyrgyzstan's parliamentary system, the reforms in the local government system and the ways of implementing these reforms were discussed in the light of legislation. ; Diğer Sovyet ülkelerinde olduğu gibi Kırgızistan da totaliter rejimin çöküşünün ardından 1991 yılında bağımsızlığını kazandı ve bu durumdan dolayı hem merkezi hem de yerel yönetiminde köklü değişiklikler yapmak zorunda kaldı. Kırgızistan'da başkanlık sistemi, bağımsızlığın ilk yıllarında kabul edilen anayasa ile 2010 yılına kadar hüküm sürdü. Ancak Kırgızistan Cumhuriyeti 2010'da yaşanan halk ayaklanmasından sonra kabul edilen yeni bir anayasa ile parlamenter sisteme geçti. Sistem değişikliğinin temel nedenlerinden biri de anayasada yer alan güçler ayrılığı ilkesinin ihlal edilmesi ve başkanlık sisteminin tanıdığı yetkilerin aşırı şekilde kullanılmasıdır. Kırgızistan'ın parlamenter sisteme geçişi ile birlikte yerel yönetim anlayışında köklü değişiklikler meydana gelmiştir. Söz konusu sisteme göre, devletin hesap verilebilirliği ile ilgili yeni talep ve arzlar, yerel yönetimlere devredilmiştir. Aynı zamanda yerel yönetim meclis üyelerinin, Ayıl Ökmötü başkanını (Ayıl Ökmötü, köy yönetim birimini ifade eder) görevden alma yetkisi tanınmıştır. Örneğin, 4 yıl içinde (2011'den 2015'e kadar) seçim kuralları 8 defa değişti, yerel yönetim yasası ise 15 kere değişikliklere uğradı. Bu değişiklikler daha çok küçük parti çıkarlarından kaynaklanmıştır. Yukarıda söz ettiğimiz 6 Temmuz 2012 tarihli Anayasada şehir partisine aday gösterme konularında siyasi partilere katılmayan seçmen grupları bunların sıradan bir örneğidir. Tezde Kırgızistan'ın parlamenter sisteme geçtikten sonra yerel yönetim sisteminde gerçekleşen reformları ve bu reformların mevzuat ışığında uygulama yollarını ele alınmıştır.

1961 Anayasası ile devlet teşkilatı ve siyasi hayat yeniden şekillendirilmiştir. Bu yapı ile ortaya çıkan çoğulcu siyasi hayat, yeni partilerin önünü açmıştır. Ancak altmışlı yılların ikinci yarısından sonra hızlanan siyasi, sosyal ve ekonomik dönüşüm, devlet organizasyonunda ve toplumsal hayatta yeni problemleri ortaya çıkarmıştır. Özellikle öğrenci olayları ve işçi eylemleri rejimi tehdit eder hale gelmiştir. 12 Mart 1971'de Genelkurmay Başkanı ile Kara, Deniz ve Hava Kuvvetleri Komutanları, Türk Silahlı Kuvvetleri İç Hizmet Kanunu'nun 35. maddesini dayanak göstererek, cumhuriyet tarihinin ikinci askeri müdahalesini gerçekleştirmiştir. Müdahale, mevcut siyasi yapılar ve devlet örgütlenmesinde önemli değişim yaratacak bir süreç başlatmıştır. Altmışlı yılların sonunda merkez sağ ve sol partilerde artan parti içi bunalımlar ve parçalanmalar hız kazanmıştır. Demokrat Partili siyasilerin affı meselesi Adalet Partisinde buhranı büyütürken, Cumhuriyet Halk Partisinde, İsmet İnönü ve Bülent Ecevit arasında muhtıraya karşı takınılacak tavır konusunda yaşanan fikir ayrılığı, Ecevit'in istifasıyla sonuçlanmıştır. 1961 Anayasası'nın çoğulcu anlayışı sonrası kurulan Milli Nizam Partisi ve Türkiye İşçi Partisi, Anayasa Mahkemesince bu süreçte kapatılmıştır. Gelinen noktanın temel sorumlularından birisi olarak görülen anayasanın evrensel boyutlu özgürlük anlayışı daraltılmış, özerk kurumların bu yapısı sınırlandırılarak yürütmenin gücü arttırılmaya çalışılmıştır. Anayasa üzerinde yapılan tadilatla rejime tehdit olarak görülmeye başlayan siyasi, sosyal ve ekonomik haklar önemli ölçüde sınırlandırılmıştır. ; The 1961 Constitution reshaped the state organization and political life. The pluralist political life that emerged with this structure has paved the way for new parties. However, the political, social and economic transformation, which accelerated after the second half of the decade, has exposed new problems in state organization and social life. Especially student incidents and worker actions have become a threat to the regime. On March 12, 1971, the chief of the General Staff and the Commanders of the Land, Sea and Air Forces were appointed to article 35 of the Turkish Armed Forces Internal Service Act and carried out the second military intervention in the history of the republic. The intervention has initiated a process that will create significant change in political structures and state organization. At the end of the decade, the increasing intra-party crises and fragmentations in the center-right and left parties have gained momentum. While the issue of amnesty of Democratic Party politicians grew the depression in the Justice Party, the disagreement in the Republican People's Party, between Ismet Inonu and Bulent Ecevit, resulted in Ecevit's resignation. The National Order Party and the Workers' Party of Turkey, which was established after the pluralism of the 1961 Constitution, were closed by the Constitutional Court. The universaldimensional understanding of freedom of the constitution, which is seen as one of the main responsibilities of the point reached, has been narrowed and the power of execution has been tried to be increased by limiting this structure of autonomous institutions. Political, social and economic rights, which are seen as a threat to the regime through the amendment slated for the constitution, have been significantly limited.

Orta Doğu'da 2010 yılında başlayan Arap Baharı süreci, Türkiye'nin komşusu olan Suriye'ye 2011 yılında sıçramıştır. Süreç Suriye'de diğer ülkelerde olduğu gibi rejim değişikliğine uğramamış, yönetimi bırakmak istemeyen Esad sert müdahalelerde bulunarak ülkede iç savaş çıkmasına sebep olmuştur. Bu süreçte Suriyelilerin bazıları Türkiye'ye sığınmış bazıları ise Türkiye'yi transit ülke olarak kullanmış ve deniz yoluyla Yunanistan üzerinden Avrupa'ya göç etmeye başlamıştır. Bu tezde Arap Baharı' nın nasıl başladığı, Suriye'ye nasıl sıçradığı ve sonrasında gelişen göç hareketliliğinden de bahsedilmiştir. Akabinde yaşanan Suriye krizi bağlamında da Türkiye-AB ilişkileri üzerinde durulmuştur. Ayrıca çalışmada literatür taraması metodu kullanılmıştır. Göç hareketliliğinden dolayı deyimi yerindeyse Türkiye'ye muhtaç kalmış olan Avrupa Birliği ile duraklayan ilişkiler yeniden canlanmış, taraflar arasında yeni anlaşmalara gidilmiştir. Bu doğrultuda Türkiye ve Avrupa Birliği arasında yapılan anlaşmalar ve varılan sonuçlara da bu çalışmada yer verilecektir. ; Starting in the Middle East in 2010, The Arab Spring period spread to a neighbor of Turkey, Syria, in 2011. Compared to the other countries, this period hasn't resulted in a change in the regime of Syria, and Assad, who is averse to leave the government, interfered in a harsh way so he caused a civil war in the country. In this period, some part of Syrians refuged to Turkey and some parts of them used Turkey as a transit country and, usually by sea, they started to migrate to Europe through Greece. This thesis explains how the Arab Spring started and how it spread to Syria, also the growing immigrational activities afterward. Besides, Turkey – EU relations in the context of the Syrian Crisis is discoursed. In this study, the literature survey method has been used. With the immigrational activities, relations with the European Union which is so to say in need of Turkey, is revived and the parties entered into new agreements. In this respect, this study includes the agreements between Turkey and the European Union and their results.