Suchergebnisse

Bu çalışmada, Türkiye'de merkez siyasetin sağında ve solunda yer alan iki büyük partinin (Adalet ve Kalkınma Partisi ve Cumhuriyet Halk Partisi) çatısı altında bulunan, değişik siyasi görevler üstlenen parti üyelerinin siyasi katılım düzeyleri incelenmiştir. Robert Dahl'ın katılımla ilgili geliştirdiği dörtlü kıstas olan ilgilenme, bilgilenme, önemseme ve eyleme geçme süreçleri esas alınarak parti üyelerinin performansı araştırılmıştır. Üyelerin, siyasete karşı hangi düzeyde ilgili oldukları ve partilerinin karar mekanizmasına hangi ölçüde etki ettikleri üyelerden alınan bilgiler üzerinden analiz edilmiştir. Parti kararları üzerindeki etkilerinin parti içi demokrasiyi yansıttığı varsayımından hareketle, üyelerin eyleme geçme düzeyi ile siyasi partilerin karar mekanizmalarına etkileri arasındaki ilişki, araştırmada elde edilen istatistiksel veriler üzerinden tahlil edilmiştir. Tez çalışması, İstanbul'un üç ilçesinde gerçekleştirilmiştir. Bu ilçeler İstanbul'daki üç seçim çevresi dikkate alınarak seçilmiş ve her birinin bir seçim çevresini temsil ettiği varsayılmıştır. Bu ilçeler Avcılar, Fatih ve Kartal ilçeleridir. Tez çalışmasında araştırma yöntemleri olarak, anket ve derinlemesine mülakat yöntemleri kullanılmıştır. Araştırmanın anket formuna, ilgili üç ilçeden 537 geçerli cevap alınmıştır. Ayrıca, ilgili partilerde, değişik kademelerde görev yapan 21 kişi ile derinlemesine mülakatlar yapılmıştır. Anket çalışması ve mülakatlar partilerin üyelerine, il ve ilçe teşkilatlarında üst düzey görevlerde bulunanlara, aktif olarak temsil mekanizmalarının herhangi birinde yer alanlara ve daha önce buralarda görev yapan kişilere uygulanmıştır. Araştırmanın bulguları ışığında ulaşılan sonuca göre, parti üyeleri, siyasete karşı oldukça yüksek ilgi düzeyinde ve siyasette aktif yer alma konusunda heveslidirler; ancak birtakım engellerden dolayı üyeler, partilerinin felsefe ve karar mekanizmalarını yeterli düzeyde etkileme hususunda zayıftırlar. Partilerin, karar süreçlerini etkileyen mekanizmaların; parti tüzüğünün partilerde yol açtığı oligarşik yapı, parti yöneticilerinin merkeziyetçi tutumları, partilerdeki hemşericilik ve kimlik politikaları, genç ve dinamik üyelerin fazla önemsenmeyişi gibi faktörler olduğu tespit edilmiştir. Siyasetin farklı cephelerinde yer almalarına rağmen Ak Parti ile CHP arasında bu konularda anlamlı bir farklılığın bulunmadığı tez çalışmasının bir bulgusudur. ; In this study, political participation level of party members served in different levels of political positions within the two main parties (JDP, Justice and Development Party and RPP, Republican People Party) one from the center right and the other from the center left in Turkey is examined. The performance of the members was investigated according to the processes of interest, concern, information and activity, the four criteria developed by Robert Dahl about participation. To what extent members are interested in politics and to what extent they influence their parties decision-making mechanism are analyzed based on the information received from the members. Based on the assumption that the effects on party decisions reflect intra-party democracy, the relationship between the members' level of activity and their effects on decision-making mechanisms of political parties was analyzed with the help of the statistical data obtained in the research. This study was carried out in three districts of Istanbul. These districts were selected from the three electoral districts in Istanbul and each one of them was assumed to represent one election district. These districts are Avcılar, Fatih and Kartal. In our study, a mixed research method based on questionnaire and interview was used. 537 individuals were surveyed in total and in-depth interviews were carried out with 21 individuals working at different levels in the parties in these three districts. Both the survey and the interviews were applied in a wide range of party members including ordinary members, members who have senior positions in the party's provincial and township organization, members who actively taking part in any of the representative positions and members who previously worked in those positions. In conclusion, although party members have a high level of interest in politics and are eager to take part in politics, they lack the opportunity to sufficiently affect their party's decision mechanism and philosophy due to some obstacles. It has been determined that there are factors such as mechanisms affecting the decision-making process, the oligarchic structure caused by the party rules, the centralist attitudes of the party elites, the clientelism and identity politics in the parties, and the underestimation of the young and dynamic members. It is concluded that although both parties are located on different sides of politics, there is no significant difference between Ak Party (JDP, Justice and Development Party) and CHP (RPP, Republican People Party) on these issues.

Sovyetler Birliği'nin dağılmasıyla birlikte yıkılan iki kutuplu dünya sistemi ile dünyanın hemen hemen her coğrafyasındaki devletler için ulusal güvenlik kavramı önemli bir dönüşüm yaşamaya başlamıştır. Soğuk Savaş döneminin önemli bir parçası olan Türkiye de dünya genelinde yaşanmaya başlayan bu dönüşümden muaf olmamıştır. Türkiye gibi pek çok devlet için ulusal güvenlik - hem Soğuk Savaş sırası hem de öncesinde- genel olarak geleneksel bir anlayış çerçevesinde ve ulusal devlet düzeyinde askeri bir bakış açısıyla tanımlanmaktaydı. Soğuk Savaş'ın bitmesiyle güvenliğin sadece tanımı değil alanı da genişlemiş ve güvenlik çalışmaları gündemine göç, çevre, demokrasi, insan hakları ve ekonomi gibi farklı konuları da almaya başlamıştır. Diğer bir deyişle, güvenlik askeri boyutunun ötesinde, sosyal, siyasi, iktisadi ve çevresel boyutları da kapsayacak şekilde genişlemiştir. Soğuk Savaş'ın bitmesiyle Türkiye'nin ulusal güvenliğinde küçük çapta bir dönüşüm başlamıştı. Ancak gerçek manada bir dönüşüm, Türkiye'nin Kopenhag siyasi kritererleri çerçevesinde AB'ye aday ülkeymiş gibi 'ilerleme raporları' ile değerlendirilmeye başlandığı 1998 Cardiff Zirvesi ile başlamıştır. Bu makalenin amacı da AB'ye üyelik adına yerine getirilmesi gereken Kopenhag siyasi kriterlerinin Türkiye'nin ulusal güvenlikte yaşadığı bu kapsamlı dönüşümdeki rolünü ve etkisini inceleyip analiz etmektir. Yapılan analiz sonucunda AB üyelik sürecinde Kopenhag siyasi kriterlerini karşılama adına siyasi, hukuki, sosyal ve kültürel alanda yapılan yasal ve reformların Türkiye'nin ulusal güvenliğini dolaylı veya doğ- rudan etkilediği görülmüştür. Zira önceleri 'savunmacı reel politik' kapsamında bir güvenlik perspektifi benimseyen ve bu perspektif gereği her ulusal güvenlik 'sorununun' güvenlik konusu veya meselesi olarak görüp 'güvenlikleştiren' Türkiye, Kopenhag siyasi kriteleri kapsamında gerçekleştirilen yasal ve anayasal reformlar ile birlikte bu güvenlik perspektifini yavaş yavaş terketmeye başlamış yerine ise güvenliğin sadece askeri boyutunun olmadığı, siyasal, iktisadi, toplumsal ve kültürel boyutlarının da olduğu, ulusal güvenlik meselelerinde olağandışı yöntem ve araçlardan ziyade olağan yöntem ve araçların kullanıldığı bir güvenlik perspektifi - güvenlik dışı bırakma - benimseye başlamıştır. Bu yeni güvenlik perspektifin ne derece başarılı olup olmadığı konusunda bir sonuca varmanın şu an için erken olduğu düşünülmektedir. İleriki yıllarda yapılacak araştırmalar bu konuda daha somut bulgular ortaya koyacaktır. ; With the end of the bipolar system after the dissolution of the Soviet Union, the national security concept has undergone significant change in many countries across the world. As an important player of the Cold War, Turkey was also not immune from this change. For many states including Turkey - both before and during the Cold War - the national security was defined mostly within the framework of a traditional and military security perspective. With the end of the Cold War, not only the definition of but also the sphere of security has been extended. With the extension of the security sphere, new issues such as immigration, environment, democracy, human rights, and economy have become important parts of the security studies' agenda. In other words, security has become multi-dimensional encompassing not only military but also social, political, economic and environmental aspects. Turkey's national security has also started to undergo a transformation to some extent after the end of the Cold War. However, the genuine transformation of Turkey's national security began after the decision taken at the EU Cardiff Summit in 1998. The purpose of this article is to evaluate and analyze the role of the Copenhagen political criteria, which have to be fulfilled in order to be a member of the EU, in the transformation of Turkey's national security. At the end of the analysis it has been found that the large-scale legal and constitutional reforms realized in political, judicial, social and cultural spheres to fulfill the Copenhagen political criteria have a direct or indirect impact on the transformation of the Turkey's national security. Turkey which embraced a 'defensive real-politik' security perspective with a 'securitization' approach in the past has started to let off itself from this perspective and replace it with a multi-dimensional security perspective with a 'de-securitization' approach after the legal and constitutional reforms aimed at meeting Copenhagen political criteria. It is concluded that 'de-securitization' approach, which attaches great importance to using ordinary (normal) political means, methods and rules to deal with the security issues, has become the linchpin of Turkey's national security instead of 'securitization' approach, which emphasis on using extraordinary means and methods in dealing with security threats. It is also concluded that it is quite early to come to a conclusion whether this new security perspective is successful or not in solving the Turkey's national security matters. The researches that will be done on this question in the coming years will come up with betters answers and more tangible results.

Danışman: DR. ÖĞR. ÜYESİ ALİHAN LİMONCUOĞLU Yer Bilgisi: İstanbul Gelişim Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü / Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı / Siyaset ve Uluslararası İlişkiler Bilim Dalı Konu: Uluslararası İlişkiler = International Relations Dizin: 1 Mart 2003 Tezkeresi = 1 March 2003 Note ; 11 Eylül 2001 olayı = Event of September 11th ; 1980 sonrası = After 1980 ; 1990 sonrası = After 1990 ; Bağımlılık = Dependency ; Ham petrol = Crude oil ; TBMM Hükümeti = TBMM Government ; 11 Eylül saldırısından sonra ki döneme bakıldığında ABD yönetimi geniş Ortadoğu Projesini ileri sürerek bütün dikkatini bu bölgeye yoğunlaştırmıştır. George Bush, Ortadoğu'ya demokrasi getirme eğiliminde bulunurken diğer bir taraftan da bu projeye muhalefet olan hükümetleri zorla bu demokratikleşme projesine dahil etmeye çalışmıştır. Fakat ABD'nin asıl üzerinde durduğu konu Ortadoğu bölgesi demokratikleşmediği müddetçe batı düşmanlığı bu bölgede sona ermeyecek ve istikrar sağlanamayacaktı. Fakat unutulmamalıdır ki mevcut olan düzen içerisinde Ortadoğu'nun demokratikleşmesi olası değildi. Bundan dolayı da başvurulan yöntem rejimlerin zorla ortadan kaldırılmasıydı. Bu anlamda ABD'nin müttefiklerine dayattığı tek seçenek savaş seçeneğiydi. ABD, Irak'a askeri işgalde bulunurken birçok neden öne sürmüştür. Bunlardan en önemlisi ise bölgede yer alan kitle imha silahları olmuştur. Fakat Irak'a bakıldığında böyle bir durum söz konusu değildi. Dikkat edilmesi gerekilen aslında bu askeri müdahalenin altında yatan gizli nedenlerdi. İşte gizli neden olarak karşımıza ulusların ekonomik çıkarları çıkmaktaydı. Bununda asıl nedeni Ortadoğu bölgesinin Jeopolitik konumu olmuştur. İşgal yapılırken ABD, BM'den ya da önemli uluslararası kuruluşlardan destek görmeye çalışmıştır. Fakat destek görmeyip aksine uluslararası kurumlar ve toplumlar tarafından çok eleştirilmiştir. Irak'a askeri müdahale de bulunulmasının nedeni ABD'nin ulusal çıkarlarıydı. Bu durumdan dolayı da başta Almanya ve Fransa bu gerçekleşecek olan savaşa karşı çıkmıştır. Bu iki ülke başta olmak üzere birçok ülkenin ABD ile aralarında çatışma başlamıştır. Bu iki ülkenin düşüncesine göre savaş olan bir ülke varsa başarısız devlet vardır. Yeni bir başarısız devletin ortaya çıkması istikrarsızlığın ve tehdidin ortaya çıkması demektir. Bunlara ek olarak BM'ni prensiplerine bakacak olursak; uluslararası bir sistemde devletler güce ve güç kullanma tehdidine başvurmaktan kaçınmalıdırlar. BM anlaşması gereğince kuvvet kullanma yasağı söz konusudur. Eğer herhangi bir devlet uluslararası barışa ve güvenliğe zarar verirse BM Güvenlik Konseyi devreye girerek tehdit olan hükümeti tespit ederek önlemini alır. BM, belirli koşullarda ülkelere kuvvet kullanımını uygun görmüştür. Bu müdahale meşru müdafaa kapsamı içerisinde yer almaktadır. Fakat unutulmamalıdır ki Irak savaşının birinci ve en önemli nedeni ulusal çıkarların işin içerisinde olmasıydı. Bundan dolayı hiçbir şekilde Irak savaşı konusunda ABD'nin meşru müdafaa hakkı yoktur. Irak savaşı uluslararası hukuk açısından eleştirilen bir savaştı. Irak savaşı liberal dünyanın güvenliği konusunda bir ikilik oluşturmuştur. ABD'nin askeri gücüne dayalı tek yancılık politikası vardı. Avrupa ise uluslararası kurumlara ve hukuka dikkat çekerek çok taraflı politikaya sahipti. Soğuk savaş bittikten sonra ABD'nin tek yancılık düşüncesi büyük tepki görmüştür. ; Looking at the period after the September 11 attack, the US administration has focused on the Middle East Project and concentrated all of its attention in this region. While George Bush tended to bring democracy to the Middle East, on the other hand he tried to force the governments that were opposed to this project into the project of democratization. The main issue was that unless the Middle East region was democratized, the enmity of the West would not end and stability would not be achieved. But it should not be forgotten that it was not possible to democratize the Middle East in the existing order. Therefore, the thought applied is the forced elimination of regimes. The United States has put forward several reasons in the military occupation of Iraq. The most important of these was the mass destruction weapons in the region. But this was not the case. The fact that it was important to note that this was the secret cause of the military intervention. This is the hidden cause of the nations of our own interests. The main reason was the Geopolitical position of the Middle East region. In the occupation, the United States has sought support from the UN or important international institutions. But it has not received support but has been criticized by international institutions and societies. The reason for the military intervention in Iraq is national interests. Because of this situation, Germany and France opposed this war. The conflict between the two countries, particularly the United States, has begun. In the opinion of these two countries, if there is a country with war, there is a failed state. The emergence of a new failed state means the emergence of instability and threat. If we look at the principles of the UN, states should avoid resorting to power and the threat of using force in an international system. The use of force is prohibited in accordance with the UN agreement. If any state harms international peace and security, the UN Security Council will take action to identify the threatening government. The UN considers the use of force in countries under certain conditions. This intervention is included in the scope of self-defense. But it should not be forgotten that the most important reason for the Iraq war in 2003 was that national interests were involved. Therefore, the US has no right of self-defense in the Iraq war. The 2003 Iraq war was the most criticized and punishable war in terms of international law. The Iraq war has created a duality in the security of the liberal world. The US had a single policy based on military power. Europe had a multilateral policy by drawing attention to international institutions and law. After the end of the Cold War, the US's only idea of a supreme attitude was seen.

Yerel demokrasi kavramı ile bağlantılı kavramlardan biri olan ve literatürde kimi zaman yerel demokrasi ile eşdeğer anlamda kullanılan "yerel özerklik" kavramı, en genel anlamıyla; bir yerel topluluğun, yerel nitelikteki işleri, kendi başına, kendi organları eliyle görebilmesi ve buna olanak verecek kaynaklara sahip olabilmesidir (Keleş, 2000: 49). Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı'nın üçüncü maddesi, "özerk yerel yönetim" kavramını, "yasalar çerçevesinde kamu hizmetlerinin önemli bir bölümünü yurttaşlarının yararı doğrultusunda ve kendi sorumluluğunda yerine getiren, hukuki ve yönetsel yeteneklere sahip yerel tüzel kişilik" olarak tanımlamaktadır. Aynı maddenin ikinci fıkrasında ise bu hakkın, üyeleri serbest, gizli, eşit, doğrudan ve genel seçimle oluşturulan konseyler ya da meclisler tarafından kullanılacağı ifade edilmektedir (Mengi, 1998: 70).halkın karar alma süreçlerine katılımını çok büyük oranda sınırlayan katı merkeziyetçi yapılardan uzaklaşarak yerel yönetimlerin yetkilerinin artırılması ve katı, hantal, bürokratik bir anlayış yerine üretken, gerçek anlamda eşitlikçi halk katılımına dayanan bir anlayışın hâkim kılınması, küreselleşmenin ve neo-liberalizmin yıkıcı etkilerine karşı bir alternatif oluşturabilecektir. Öte yandan, yerel yönetimlerin yetkilerinin artırılması ve güçlendirilmesi özellikle Türkiye'nin en önemli sorunlarından biri olan Kürt sorununun çözümüne de önemli ölçüde katkı sunabilecek bir potansiyel taşımaktadır. Cumhuriyet tarihi boyunca yerel yönetimler, özellikle de belediyeler, yerel demokrasinin sağlanmasından ziyade, yerel hizmetlerin etkin, verimli ve daha az maliyetle sağlanmasının aracı olarak görülmüştür. Ancak bu yaklaşım yerine, Fransa'nın 1951'den itibaren yaptığı gibi, ulus-devletin katı merkeziyetçi sistemini gevşeterek yerel yönetimlere anlamlı oranda yetki devri yapmak yoluyla hem ülke içinde eşitlikçi bir bütünleşme sağlanabilecek, hem bölgeler arası sosyo-ekonomik dengesizlikler aşılabilecek, hem de farklı yerelliklerin kendi farklılıklarını korumalarına olanak tanıyacak çoğulculuk sağlanabilecektir. Bu yolla halkın yönetimde yer alma olanaklarının geliştirilmesini sağlayacak mekanizmaların kurulması, yerel yönetimlerin toplumun bütün sorunları ile ilişkilendirilmesi, sosyal, ekonomik, tarihsel ve kültürel varlığın korunması ve geliştirilmesinde yerel yönetimlerin bir özne olarak değerlendirilmesi mümkün hale getirilebilecektir. Bu anlayışa ek olarak ise, söz konusu yerelliklerin hem gelişmişlik oranlarına göre denge sağlayıcı bir biçimde merkezi bütçe tarafından desteklenmesi, hem de kendi ekonomik kalkınmalarını sağlayabilmelerine imkân tanıyan olanakların (kooperatifleşme gibi) verilmesi, yani bir nevi ortaklaşma ve ürettiğini tüketebilme, kendine yetebilme imkânı tanınması, neo-liberal sistemin halk için değil sermaye için esas aldığı "küreselleşmeci yerelleşme" anlayışının alternatifi olabilecektir. Bu esaslara dayanan bir "yerel özerklik" anlayışı ile liberal yaklaşım tarafından savunulan yerel yönetimlerin merkezi yönetimin müdahalesinden uzak olması ile sınırlandırılmış olan "yerel özerklik" anlayışı arasındaki fark ise ortadadır. ; The concept of -local autonomy-, frequently used synonymously with local democracy, is broadly defined as `the possibility of a local community to independently handle its local tasks using its own means` (Keles, 2000: 49). The third entry in the European Charter of Self-Government defines the concept of self-government as `a local legal entity that owns legislative and governing capability to perform a significant quantity of public services within legal boundaries and under its own responsibilities in line with its public's interests`. The second article of the same entry, on the other hand, states that this capability is used by councils or assemblies whose members are elected via independent, confidential and direct general elections (Mengi, 1998: 70) As one of the frequently debated issues, the demand for more autonomous local governments is restricted to being repressed and independent of the central government by liberal approaches which aim to privatize local services, to increase the power of global capital flows by distributing public services, and to provide suitable conditions for the implementation of neo-liberal policies. In addition to ignoring general public participation, such an autonomy demand of localism seeks to adapt democracy to fit the needs of sovereign powers and to create a local governing platform where everything is subcontracted, transferred to the global capital via neo-liberal policies, and then left to the conscious of capitalism which, referring to Marx; -. cuts down the tree if its shadow cannot be sold-. Particularly today, an increasing promotion of global localization is witnessed while being moved away from the central government often equals to giving in to the wheels of the global capitalism and entering into a competitive localism with its global companies. However, this should threaten neither the existence of a local government as a self-governing unit nor the local public's right to participate in decision-making processes. The firm centralist approach, more or less like the neo-liberal approach, is an obstacle against local governments to become participatory autonomous units. Throughout the human history, all communities have been organized according to their own needs. Today, it is clear that self-governments are vital for the top-down expansion of democracy and the coordination of social development. In this respect, moving away from firm centralist bodies that cause obstructions and restrict the possibility of public participation in decision-making processes seems crucial to create an alternative against the destructive effects of globalization and neo-liberalism. This can be achieved by empowering the authority of local governments and by adapting a true egalitarian participatory approach rather than a firm, clumsy, bureaucratic method. However, increasing and empowering the authorization of local governments has the potential of contributing greatly to the solution of Kurdish issue as one of the important knots in Turkey. Throughout the history of the Republic, local governments and municipalities have been considered as effective tools in providing cost-efficient and prevalent public service rather than maintaining local democracy. Nevertheless, instead of adapting this approach, transferring significant amount of authority to local governments and loosening the firm centralist system of nation-state, as France has been doing since 1951, will not only create an integration in the country and reduce the unbalanced socio-economic conditions among the regions but it will also sustain the plurality by maintaining the differences of each local community. It will then be possible to establish mechanisms to enable public participation, to relate local governments with the problems of the whole society, and to include local governments in the protection and the development of social, economic, cultural, and historical assets. In addition, supporting local governments by the central budget in line with their growth rate, providing them with the autonomous possibilities of improving economically (e.g. becoming a cooperative); that is, giving them the opportunity to cooperate, consume what they produce, and be self-sufficient, could be an alternative for neo-liberal system's -global localization- approach adapted not for public but for the capital. The difference between such a -local government- and the one advocated by liberal approach repressed from central government is self-evident.

Mustafa Kemal Paşa'nın önderliğinde 19 Mayıs 1919'da Samsun'da başlatılan 'Türk İstiklal Savaşı' 1922'de Türk ordusunun zaferi ile sonuçlandı. İtilaf Devletleri ile Ankara Hükümeti arasında Mudanya Mütarekesi imzalandı. Mütareke ile Yeni Türkiye Devleti, itilaf Devletleri tarafIndan fiilen tanınmış oluyordu. Mütarekenin imzalanmasından sonra, sıra barış antlaşmasının imzalanmasına geldi. itilaf Devletleri Lozan barış görüşmelerine hem İstanbul Hükümeti'ni hem de Ankara Hükümeti^ni davet ettiler. Bu davet, saltanatın kaldırılması yolunda önemli bir adım oldu. Bu çalışmada, itilaf Devletleri tarafından İstanbul Hükümeti ile Ankara Hükümeti'nin Lozan Konferansı'na davet edilmeleri üzerine her iki hükümetin davet karışsındaki tutumları, İstanbul'un konferansa katılma isteğinin Ankara'da kamuoyunda, siyasi çevrelerde ve TBMM'de yarattığı etkiler ile İstanbul Hükümeti'nin istifası ele alınmıştır. ; Turkish Independence War', begun by the leadership of Mustafa Kemal Pasha in 19 May 1919, ended up with the victory of Turkish army. The Mudanya Armistice Treaty was signed between the allied powers and the Ankara government. With the Mudanya Armistice Treaty, new Turkish government was virtually recognized by Allied Powers. After the armistice treaty, it was time to sign the peace treaty. The Allied Powers invited both Istanbul and Ankara governments for Lausanne peace talks. This invitation became important step to abolish the sultanate. In this study, the attitudes of both Ankara and Istanbul governments to the invitation, the effects of Istanbul?s request to join to the conference in Ankara, the public opinion, the political milieus and the Grand National Assembly and the resignation Istanbul government were examined.

Siyasal iktidar ile halk egemenliği arasındaki ilişkinin temsil sistemi aracılığıyla gerçekleştirildiği düşünüldüğünde, temsil kavramının kökenlerinin araştırılmasının önemi açıkça ortaya çıkmaktadır. Bu bağlamda çalışmanın sorunsalı Avrupa'da, gelişen hak kavramının sonucu olarak ortaya çıkan siyasal temsilin Osmanlı'da, düşünsel ve yapısal zemini oluşturulmadan, modernleşme çalışmalarıyla birlikte Avrupa'dan ithal edildiği ve bu durumun günümüzdeki temsile ilişkin sorunların da temelini teşkil ettiği yönündeki yaklaşımdır. Bu sorunsaldan hareketle çalışmanın temel amacı; Türk yönetim anlayışını derinden etkileyen temsil kavramının, ülkemizde hangi şartlar altında ve ne şekilde ortaya çıktığının incelenmesi olduğu söylenebilir. Çalışmada öncelikle literatür taraması yöntemiyle siyasal temsil kavramı ve egemenlikle ilişkisi ele alınmaktadır. Sonrasında siyasal temsilin ülkemizde ortaya çıkışı ve ilk temsil uygulamalarına yönelik sorunlara yer verilmektedir. Çalışmanın sonucunda ulaşılan bulgular; temsilin Osmanlıda, batılılaşma hareketleri içerisinde ortaya çıkmaya başladığını, yasal ve yapısal dayanaktan yoksun olmasının ötesinde, halk tarafından bilinmeyen ve desteklenmeyen bir olgu olduğunu ve bu nedenle başlangıcından günümüze kadar birçok sorun alanlarıyla karşılaştığını ortaya çıkarmaktadır. ; Considering the relationship between political power and popular sovereignty carried out through a representational system, importance of studying the origins of the representation concept becomes more salient. In this sense, the problematic of this study has been an argument that political representation derived from the concept of political right was internalized in the Ottoman Empire from Europe under the process of modernization without having an intellectual and structural basis and brought about a frame for problems related with the current account of political representation. With reference to this problematic, main purpose of this study is to examine under which conditions the representation concept arose and what forms it took. In this article, firstly, the concept of political representation and its relations with sovereignty are discussed via critical literature survey method. Thereafter, the emergence of political representation in Turkey and problems related with the first implementations has been investigated. Findings obtained as a result of this study reveal that representation in the Ottoman Empire started to emerge within the Westernization movement, beyond the lack of legal and structural basis, this concept is unknown and unsupported case by people and for this reason representation has faced many problem areas from the beginning until today.

Avrupalı devletlerin güvenlik algılamaları zaman içerisinde bazı değişim ve dönüşümler geçirmiştir. Günümüz itibariyle açıkça belirtilmemekle birlikte göçmen olgusu güvenlikleştirmenin merkezinde yer almaktadır. Güvenlikleştirme sürecinde aktör olarak devlet, herhangi bir sorunu tehdit olarak algıladığında o soruna öncelik verir. Sorun olarak tanımlanan "nesne" özel olarak ulusal güvenlik meselesi olarak kabul edilirse devletler bununla baş etmek için de özel haklara sahip olduğunu iddia eder. Soğuk Savaş sonrasında Avrupalı devletlerin güvenlik anlayışında göçmenler aleyhine değişim olmuştur. Aşırı sağ düşüncesi ile hareket eden ve göçmen karşıtı tutum gösteren siyasal partiler yükselişe geçmiştir. Bu çalışmada güvenlikleştirme kavramları ve Avrupa Birliği'nde göçün güvenlikleştirilmesi incelenmiştir. Daha sonra Avrupa'da göçmen karşıtlığı üzerinden siyaset yapan Avusturya Özgürlük Partisi (FPÖ) ile Hollanda Özgürlük Partisi (PVV), durum çalışması modeline göre incelenmiştir. Bu seçimin nedeni ise her iki partinin göçmen karşıtlığında son yıllarda dikkat çeken faaliyetlerinin olmasıdır. Ayrıca FPÖ ve PVV'nin ırkçılık ve yabancı düşmanlığı ile birlikte Avroseptizm konusunda ortak söylemlerinin olmasıdır. Çalışmanın sonucunda, Avrupa genelinde göçmenlere yönelik ötekileştirici bir anlayışın güçlenmeye başladığı ve bunun da aşırı sağcı siyasi gruplar tarafından istismar edildiği tespit edilmiştir. ; Security perceptions of European states have undergone some changes and transformations over time. As of today, the immigration phenomenon is at the center of securitization, although it is not clearly stated. As an actor in the securitization process, when the state perceives a problem as a threat, it gives priority to that problem. If the "object" defined as the problem is specifically considered a national security issue, states claim that they also have special rights to deal with it. After the Cold War, the security understanding of European states changed against immigrants. Political parties acting with the far-right mindset and displaying an anti-immigrant attitude are on the rise. In this study, securitization concepts and securitization of migration in the European Union have been examined. Later, the Austrian Freedom Party (FPÖ) and the Dutch Freedom Party (PVV), which conduct politics over anti-immigration in Europe, were analyzed according to the case study model. The reason for this choice is the remarkable activities of both parties in anti-immigration in recent years. In addition, FPÖ and PVV have common discourses on Euroseptism along with racism and xenophobia. As a result of the study, it has been determined that a marginalizing understanding towards immigrants has begun to strengthen across Europe and this has been exploited by far-right political groups.

Irak'ta yaklaşık bin yıllık Türk iktidarından sonra Türkmenler, modern Irak'ın kurulmasıyla birlikte kendilerini yönetimin tamamen dışında bulmuştur. 1926 Yılından günümüze değin iktidara gelen Irak yönetimleri, Türkmenleri bir tehdit olarak algılamış ve Türkmenlerin yaşadığı bölgelerdeki zengin petrol yatakları sebebiyle Türkmen bölgelerinin Türkiye'ye tekrar bağlanacağı endişesini taşımıştır. Bu sebeple Türkmenleri sindirmek, eritmek ve yok etmek adına insan haklarına aykırı yönde politikalar izlemiştir. Türkmenler, Irak yönetimlerinin uyguladığı insanlık dışı politikalar karşısında kendilerini uzunca bir müddet korumak adına kabuklarına çekilmiştir. 1991 Körfez Savaşı ile birlikte gasp edilen haklarını almak, insanca ve adil bir şekilde yaşamak adına hızlıca siyasal örgütlenme yoluna gitmişlerdir. 1926 Yılından günümüze farklı evrelerden geçen ve pek çok badire atlatan Türkmen siyaseti çok önemli yollar kat etmiştir. Türkmen siyaseti hala daha birçok engel ve sorunla mücadele etmeye devam etmektedir. Henüz önemli başarılar kazandıklarını söyleyemesek de 1991'den bu yana 28 yıllık bir süreçte siyasi örgütlenme adına çok büyük bir yolu aşmışlardır. --- Iraqi Turkmens that after nearly a thousand years of Turkish rule in Iraq find themselves completely out government with establishment of modern Iraq. From 1926 to the present, Iraq governments perceive Turkmens as a threat and be worried about that Turkmen regions are reconnected to Turkey due to rich oil resources in these regions. Therefore, these governments follow politics against human rights that assimilate, exterminate and destroy the Turkmens. Turkmens are isolated themselves for a long time against inhuman politics applied by Iraq go-vernments. With 1991 Gulf War, they have entered the path of political organization to take their seized rights and to live in a humanly and fairly. Turkmen politics that passing through different stages from 1926 to present and overcome difficulties progress quite. Turkmen poli-tics still continue to struggle with many obstacles and problems. Although we cannot say that they have achieved significant achievements yet, they have gone a long way of political organ-ization in the 28 years since 1991.

Yugoslavya'nın dağılması, Soğuk Savaş'ın sona ermesi, uluslararası sistemin yapısı ve işleyişinde köklü değişiklikler sistemde yer alan aktörleri etkilemiştir. Sovyetler Birliği'nin çöküşünden sonra Avrupa Birliği (AB)'nin Doğu Avrupa politikasında köklü bir değişim yaşandı. Aslında bu ülkeler ne demokrasi ne de ekonomi yönünden tam üyeliğe uygun değildir. AB, Doğu ve Batı olarak ikiye ayırmaktadır. "Avrupa coğrafyasının bütününü kapsayan siyasi birlik oluşturulabilmesi için Batı Balkanların süratle AB standartlarına ulaştırılması ve tam üyeliğe alınmaları gerekmektedir. AB'nin bölgeye yönelik temel hedefleri arasında, etnik çatışmaların tekrar başlamaması için tedbir alınması, demokrasinin geliştirilmesi, insan hakları ve demokrasinin korunması, bölge ülkeleri ile Batı Avrupa arasındaki refah farkının kapatılması için pazar ekonomisinin kurulması ve istikrarlı ekonomik politikaların geliştirilmesi gibi hedefler yer almaktadır". Avrupa Birliği Batı Balkan ülkelerinde yaşanan gelişmeler karşısında Orta ve Doğu Avrupa ülkelerine uyguladığı etkin politikaların benzerini ilgili ülkeler için geliştirme konusunda yeterince tutarlı davranmamıştır. Avrupa Birliği gerek mali gerek teknik yardımlarla bölgesel işbirliği, demokratikleşme, sivil toplumun gelişimi ve devlet kurumlarının oluşmasında destek vermiştir. Batı Balkan ülkeleri ile 1999 yılında başlatılan İstikrar ve Ortaklık Süreci AB'nin Batı Balkan ülkelerine ilişkin politikalarının temelini oluşturmaktadır. Bu çalışma kapsamında Yugoslavya sonrasında ortaya çıkan Balkan ülkelerinin AB ile ilişkileri ve AB'nin Batı Balkan politikaları incelenmeye çalışılmıştır. ; The Breakup of Yugoslavia, end of the Cold War and deep changes which happened in the structure and functions of the International Relations influenced the main actors of the system. After the collapse of the USSR, fundamental changes took place in the policy of the European Union's Eastern European policy. In reality, these states are not eligible to the membership in the terms of not only democracy but also economy. European Union divides Balkans in two parts as East and West. In order to formulate political unity which would include whole European Geography, Western Balkans should meet the key EU membership criteria for accession and get full membership. The crucial objectives of European Union for the Region are to prevent breaking out of ethnic conflicts, development of democracy, protection of human rights and democracy, the establishment of Market Economy for eliminating diversity in welfare among western and regional countries. EU, response to the developments in the Western Balkans countries did not act consistently enough in order to implement such effective policies toward related countries which implemented in Central and Eastern countries. EU supports by the means of financial and technical assistance the regional cooperation, democracy, development of civil society and the formation of government institutions. Actualization of Stability and Association process in 1999 was the basis of the EU's policy for the Western Balkan Countries. In the scope of this work, it is tried to analyze the relationships among the EU and Balkan states which emerged after Yugoslavia and the EU's policies in the Western Balkans.

Siyasi partilerin Meclis grupları, o partilerin Mecliste sahip oldukları asgari bir sayıda milletvekillerinden oluşan gruplardır. Gruplar, partiden ayrı bir örgüt olmayıp partinin Meclis'teki uzantısı olarak görülmektedir ve TBMM faaliyetlerinde yasama işlevinin bir parçası olmaları gerekmektedir. Ancak, günümüzde grup toplantıları bu görünümden oldukça uzaktır. Grupların işlevsizliği, yasama organının yetkisini daraltmış ve yasama yetkisinin kullanımında inisiyatifin Meclis'ten çıkıp parti Genel Başkanlarının ve merkez organlarının eline geçmesine neden olmuştur. TBMM İçtüzüğü incelendiğinde, Anayasa'nın 95/2. maddesi gereği grupçu bir anlayışın hakim olduğu ortaya çıkmaktadır. TBMM'de grup kurma hakkını elde eden partiler yasama faaliyetlerine daha etkin katılabilme hakkına sahip olmakta ve Anayasa ve İçtüzük'ten kaynaklanan birtakım ayrıcalıklar da elde etmektedirler. Ayrıca siyasi parti grupları, parlamenter sistemin etkisiyle meclislerde yasama işlevinin başrol oyuncuları haline gelmişlerdir. Parlamenter sistemlerde hükümetin parlamentodaki çoğunluğa dayanması ve parlamentoya karşı sorumlu olması kuraldır. Parlamento çoğunluğu hükümete karşı güvensizlik oyu verdiği zaman artık hükümet görevine devam edemeyecektir. Bu nedenle demokratik parlamenter rejim açısından, özellikle iktidar partileri gruplarına hakim olmak durumundadırlar. Ancak dozu iyi ayarlanmayan bir disiplin parti içi demokrasiyi de yok edebilmektedir. Günümüzde milletvekillerinin geneli yasama ve denetim çalışmalarına kendi özgür iradelerini yansıtamamakta, parti grubunun aldığı kararları onaylamaktan öte katkı sağlayamamaktadırlar. Gruplar bağlayıcı grup kararları ile milletvekillerinin iradelerine ipotek koymaktadır. Bu Kararlara aykırı davranan milletvekilleri de ya partiden ihraç edilmekte veya sonraki genel seçimlerde aday gösterilmeyerek cezalandırılmaktadır. Parlamentonun yasama ve denetim faaliyetinin daha etkin ve işlevsel olabilmesi için grupların milletvekilleri üzerindeki baskıcı ve yönlendirici denetimi azaltılmalı ve milletvekillerinin özgür iradeleri doğrultusunda rahatça hareket edebilmeleri sağlanmalıdır. ; The National Assembly groups of the political parties are not considered as a seperate organisation but they are seen as a party?s extended part and they must be a part of the legislative function which is amongst The TGNA?s activities. But in our day, group meetings are far away from this view. The functionlessness of the groups has narrowed the legislature authority and caused the initiative of the usage of the authority belonging to the legislature to get out of the hands of of the legislature to the leaders and central offices of the parties. When the interior rules and regulations of The TGNA are studied, it can be seen that a group work concept is supreme as mentioned in the article 95/2. Parties obtained the right to form a group in The TGNA, get the right to join the legislative activities more effectively and have some privileges arising from the Constitution and the internal rules and regulations of the TGNA. Separately, groups of Political parties, with the influence of the parliamentary system, has become the main actors of the legislative work in National Assemblies. In Parliamentary systems, it is a rule that the government depends on the majority in the national assembly and the government is responsible to the parliament. If the majority of the parliament pass a vote of non confidence, the government will not be able to continue its duty. Because of this fact, from the point of view of the democratic parliamentary regime, especially the parties in power must rule to their groups. But a miscalculated discipline could also destroy the internal democracy in a party. In our day, deputies generally cannot reflect their private personal wills to the legislative and inspection studies and they cannot contribute any further than approving the resolutions decided by the party group. The groups create a mortgage on the wills of the deputies with obliging group decisions. Deputies who act contrary to these decisions are either exported from the party or punished by not having candidacy in the next elections. In order to have the legislative and inspection activities of the parliament more effective and functional, the strict and orientating control of the groups on deputies should be reduced and the ability of the deputies to be able to act according to their private will should be provided.

Demokrasi ile idare edilen ülkelerde genel seçimler, halkın kendilerini belirli bir süre yönetmeye talip olan siyasi partileri seçtikleri bir süreçtir. Vatandaşlarbu tercihlerini pek çok faktörü göz önüne alarak yapmaktadırlar. Siyasi partileriktidara geldiklerinde, nasıl bir yönetim sergileyecekleri, temel hak ve hürriyetler, ekonomik politikalar, dış politika ve çevre sorunları vb. gibi konularla ilgili vaatlerde bulunurlar. Taahhüt ettikleri bu hususları ise seçim öncesi kamuoyu ile paylaşarak bir anlamda seçmenler ile bir anlaşma niteliğinde seçim manifestosu/beyannamesi ilan ederler.Yüksek Seçim Kurulu'nun 22.04.2018 tarih ve 264 sayılı kararı gereğince, 27. Dönem Milletvekili Genel Seçimlerine girecek partiler; Adalet ve Kalkınma Partisi, Bağımsız Türkiye Partisi, Büyük Birlik Partisi, Cumhuriyet Halk Partisi, Demokrat Parti, Halkların Demokratik Partisi, İyi Parti, Milliyetçi Hareket Partisi, Saadet Partisi ve Vatan Partisi şeklinde açıklanmıştır. Bu çalışmanın amacı, Türkiye ekonomisi için önemli bir sektör olan turizm sektörüne 24 Haziran 2018 yılı genel seçimlerine katılan siyasi partilerin seçim beyannamelerinde yer verip vermedikleri ve yer vermişlerse turizm sektörüyle ilgili yaklaşımlarının neler olduğunu ortaya koymaktır. Seçim beyannameleri üzerinde yapılan incelemeler neticesinde Adalet ve Kalkınma Partisi, Cumhuriyet Halk Partisi, İyi Parti ve Vatan Partisinin seçim beyannamelerinde turizm sektörüne yer verdikleri görülmüştür. Turizmin çeşitlendirilmesi, ziyaretçi sayılarının artırılması ve elde edilen gelirin artırılması noktasında farklı yaklaşımlar tespit edilmiştir. ; In democratic countries, general elections are a process in which people choose political parties who aspire to govern themselves for a certain period of time. Citizens are making these choices based on many factors. Political parties, when they come to power, are concerned about what kind of governance they should perform, fundamental rights and freedoms, economic policies, foreign policy and environmental problems, and so on. They are in promises on issues such as They share these commitments with the public before the election and declare election manifestos / declarations in a meaningful agreement with the voters.According to the decision of the Supreme Board of Elections dated 22.04.2018 and numbered 264, the parties to the General Elections of the 27th Term Deputies; Justice and Development Party, the Independent Turkey Party, the Great Union Party, Republican People's Party, the Democratic Party, the Democratic Party of the People, Good Party, the Nationalist Movement Party, the Felicity Party and was described as the Homeland Party.The aim of this study is to demonstrate that Turkey tourism sector is an important sector for the economy of June 24, 2018 year they gave place whether not they and included in the election manifesto of political parties participating in the general election approaches related to the tourism sector was going on.As a result of the examinations on election reports, the Justice and Development Party, the Republican People's Party, the Good Party and the Motherland Party have been included in the tourism sector in their election declarations. Different approaches have been identified to diversify tourism, increase visitor numbers and increase income.

Demokratik sistemlerin vazgeçilmez ve hayati unsuru olan siyasi partiler, temsili demokrasinin yerine getirilmesinin yanı sıra, çağdaş demokrasinin temel niteliği olan "çoğulculuk" ilkesinin hayata geçirilmesinde de önemli rol üstlenmiştir. Türkiye'de Anayasa ve kanunlarda birtakım yasaklarla sınırlandırılan siyasi partiler, söz konusu sınırların ihlali nedeniyle kapatma davaları ile karşı karşıya kalmış ve bu davaların sonucunda ilgili partilere pek çok kez kapatma yaptırımı uygulanmıştır. Hukukumuzda siyasi parti kapatma nedenlerine Anayasamızda açıkça yer verilmiştir. Bunlardan "Devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğü" ilkesi nedeniyle verilen siyasi parti kapatma kararlarında Anayasa Mahkemesinin anılan ilkeyi çok katı uyguladığına ilişkin çeşitli eleştireler bulunmaktadır. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi de Anayasa Mahkemesi tarafından verilen kapatma kararlarıyla ilgili olarak çeşitli ihlal kararları vermiştir. Anayasa Mahkemesi kararlarında bir taraftan bölümez bütünlük ilkesinin korunmasına özen gösterirken, diğer taraftan da demokratik ilkelerin hayata geçirilmesini de gözetmelidir. Bu kapsamda ifade hürriyeti ve örgütlenme özgürlüğü hem 1982 Anayasası hem de Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi kapsamında korunan en önemli temel haklardın ikisidir. ; Political parties, which are indispensable and vital elements of democratic systems, have played an important role in the implementation of the principle of "pluralism", which is the basic feature of contemporary democracy, as well as the fulfillment of representative democracy. The limited number of political parties prohibited in the Constitution and law in Turkey, said that faced with due to the border closure cases of violations and closure many times the parties concerned as a result of this case was applied. The reasons for closing political parties in our law are clearly stated in our Constitution. There are various criticisms that the Constitutional Court applied the principle very strictly in the political party closure decisions made due to the principle of "indivisible integrity of the state with its country and nation". The European Court of Human Rights has also issued several violation orders in relation to closure decisions by the Constitutional Court. In the Constitutional Court decisions, while paying attention to the protection of the principle of indivisible integrity, on the other hand, it should also consider the realization of democratic principles. In this context, freedom of expression and freedom of association are two of the most important fundamental rights protected under both the 1982 Constitution and the European Convention on Human Rights.

ÖZET 1980 sonrası yaşanan yönetsel değişim sonucu sivil toplum kuruluşları yönetişim kapsamında politika belirleyici bir aktör olarak kamu ve özel sektör kuruluşları ile birlikte karar mekanizmasında yer almaya başlamıştır. Böylelikle sivil toplum kuruluşları temsiliyet düzeyinin geliştirilmesi ve demokratik bir topluma ulaşma yolunda hak ve özgürlüklerin gerçekleşmesi açısından önemli bir rol kazanmıştır. Bu çerçevede siyasi katılım kavramına bir alternatif olarak sunulan sivil toplum kuruluşları temsili demokrasinin yaşadığı çoğulculuk problemini çözerek hukuk devletini gerçekleştirmenin bir aracı haline gelmiştir. Bu vesile ile sivil toplum kuruluşları vatandaşların katılımcı, çoğulcu, şeffaf bir demokratik yapı içerisinde aktif yurttaş olarak yer almalarını sağlayacaktır. Bu noktada, özellikle Türkiye'de yönetişim mekanizmasının etkili bir şekilde işlemesi için sivil toplum kuruluşlarının yeterli kurumsal kapasiteye sahip olup olmadığı sorusu ortaya çıkmaktadır. Türkiye'de sivil toplum kuruluşlarına yönelik bulunan mevzuat STK'ların kurumsal kapasitelerini geliştirmeleri açısından zayıftır. Bu açıdan sivil toplum kuruluşlarının yönetişim çerçevesinde etkili bir şekilde yönetildiği ve katılım mekanizmalarının geliştiği günümüz koşulları ile uyum sağlayacak mevzuatın düzenlemesi ihtiyacı devam etmektedir. Bu durum sivil toplum kuruluşlarının kendisi için tanımlanan bu görev ve sorumlulukları etkin bir şekilde yönetilerek yerine getirebilmeleri için şüphesiz kurumsal kapasitelerini arttırmalarını gerektirmektedir. Bu tez çalışmasında Sivil Toplum Kuruluşlarının Kurumsal Kapasite Geliştirme Zorlukları ele alınarak literatür analizi, içerik analizi mevzuat analizi yapılmış ve niteliksel araştırma metotlarından yarı yapılandırılmış mülakat yöntemi kullanılmıştır. Bu kapsamda kurumsal Kapasite Geliştirme Stratejileri kapsamında bir model oluşturulup Türkiye'de faaliyet gösteren çeşitli sivil toplum kuruluşları ile yarı yapılandırılmış mülakatlar gerçekleştirilerek bu sivil toplum kuruluşlarının kurumsal kapasite analizleri gerçekleştirilmiştir. Tez çalışmasında ulaşılan sonuçlar açısından stratejik yönetimi uygulayan sivil toplum kuruluşları etkili bir şekilde yönetilmekte; stratejik yönetim, kurumsal yönetim ve kurumsal iletişim kurumsal kapasite gelişimini hızlandırmakta ve STK'ların kurumsal kapasitesinin gelişmesi kurumsallaşmayı beraberinde getirmektedir. --- ABSTRACT Because of the administrative change experienced after 1980, civil society organizations started to take part in the decision mechanism together with public and private sector organizations as a policy-determining actor within the scope of governance. In this way, civil society organizations have an important role in terms of improving the level of representation and realizing the rights and freedoms in reaching a democratic society. In this context, civil society organizations presented as an alternative to the concept of political participation has been a means of realizing the rule of law by solving the pluralism problem of representative democracy. By this means, civil society organizations will ensure that citizens take part in a participatory, pluralistic, transparent democratic structure as active citizens. At this point, the question arises as to whether or not civil society organizations have sufficient corporate capacity for the effective functioning of the governance mechanism. Located legislation for civil society organizations in Turkey is weak in terms of developing corporate capacities of civil society organizations. In this respect, the need for the regulation of legislation that will comply with the current conditions to be developed by the participation mechanisms of civil society organizations within the framework of governance effectively continues. This requires undoubtedly increasing the institutional capacity of civil society organizations in order to effectively manage and fulfill these duties and responsibilities defined for them. In this thesis, Corporate Capacity Development Difficulties of Civil Society Organizations have been addressed and a model has been formed within the scope of Corporate Capacity Building Strategies. In this thesis; literature analysis, content analysis, legislation analysis and semi-structured interview method which is one of the qualitative research methods had been used. In this context, with various civil society organizations operating in Turkey it was carried out semi-structured interviews. Then, institutional capacity analyzes of these non-governmental organizations were carried out. In terms of the results achieved in the thesis, civil society organizations implementing strategic management are managed effectively; strategic management, corporate governance and corporate communication accelerate institutional capacity development, and the corporate capacity development of civil society organizations brings about institutionalization.

This study investigates the EU's stance on post-Gezi civic engagement, which is based on alternative alliances and against the anti-democratic extremes of state power. Using a Gramscian perspective, the paper underlines the fact that before the protests, Turkey's civil society had been politically socialized by the help of EU financial assistance as a sign of an ideology of consent. That is, the EU has focused on liberal-democratic cooperation with civic organic intellectuals, based on the conviction that civil society is the engine for social and political transformation. However, even though civil society organizations have strengthened their catalysing role and become a new counter-hegemonic political space since the Gezi protests, it is argued that Turkey's normative distance from the EU and the pragmatic links between the EU and Turkey over refugees have led the EU to reduce its financial relationships with Turkey's rights-based civil society.

Siyasal örgütlenmeler varlığını ortaya koymak ve sürdürmek için meşruiyet zeminine dayanmak zorundadırlar. Meşruiyet bireylerin siyasal örgütlenmelere neden destek olacağı ve benimseyeceği sorusunun yanıtıdır. Bu noktada bir siyasal örgütlenme olan AB'nin varlığını sürdürme koşullarını araştırmak gereksinim olmuştur. Çalışmada ilk bölümde meşruiyet kavramı açıklanmış, ulus devletin meşruiyetinin ortaya çıkma sürecinden bahsedilmiştir. Ardından AB'de kurumsal, demokratik ve sosyal meşruiyet açıkları açıklanmıştır. İkinci bölümde sosyal meşruiyetin tesisiyle ilişkili görünen sosyal politika, sosyal vatandaşlık, sosyal haklar ve refah devleti kavramları açıklanarak, AB'nin tarihsel sürecinde sosyal politikaların gelişimden bahsedilmiştir. Son bölümde ise bir hukuksal metin olan Sosyal Haklar Sütunu'nun içeriği ve metin üzerinden sosyal meşruiyetin nasıl tesis edileceğine dair bir girdi-çıktı analizi yapılmıştır. --- Political organizations have to be grounded on legitimate bases to set forth and sustain their existence. Legitimacy is the answer to the question that asks why do individuals support and approve political organizations. At this stage, the conditions that help the European Union to sustain its legitimate existence as a political organization, are needed to be researched. In the first chapter of the research, the concept of legitimacy is explained and the rise of the legitimacy of nation state is considered. Then, the EU's legitimacy deficit is set forth from the institutional, democratical and social points of view. In the second chapter, the notions, which seem related to the establishment of social legitimacy, such as social politics, social citizenship, social rights, and the welfare state are explained and especially the development of social politics in EU history is considered. Finally, in the last chapter, the content of the European Pillar of Social Rights, which is a legal text, is scrutinized and an input-output analysis about how to establish social legitimacy from the point of this text is carried out.