Suchergebnisse

The Saudi special relationships with the U.S., unlike that of the U.S. with Israel, are mutually beneficial. Saudi Arabia sells about 10 million barrels of oil a day and all those transactions are denominated in American dollars, which helps that currency to perform the role of the currency of account (world, s currency) and has been of crucial help to the American ambition to dominate the global economy. On the other hand the United States did its part to uphold the relationship be granting the security to Saudi Arabia and other Gulf oil states. This was demonstrated for example in 1990 during Iraqi attack on Kuwait, that also menaced Saudi Arabia. At that time the U.S. deployed 400,000 troops in Saudi Arabia and expelled Iraqi troops from Kuwait. The priority of American foreign policy in that region has been to keep Gulf oil in friendly hands. Since the increase of the production of shale oil in the United States that priority has been less important. Another factor which has exerted an influence on the nature of the U.S.-Saudi relationship was the signing the permanent agreement with Iran in July 2015 on the limitation of the Iranian nuclear program and normalization of political-economic relations with the West. This has led to further worsening of the U.S.-Saudi Arabia alliance which has always been like a "marriage of convenience "where behind the façade of friendship and harmony there is cold calculation of benefits and losses. That alliance will last as long as the potential benefits will still be bigger than possible losses. ; Od wielu lat Stany Zjednoczone utrzymują specjalne stosunki z Arabią Saudyjską, które, w odróżnieniu od relacji z Izraelem, są wzajemnie korzystne. Arabia Saudyjska sprzedaje ok.10 mln baryłek ropy naftowej dziennie. Transakcje te rozliczane są w amerykańskich dolarach, co wzmacnia tę walutę i tym samym dominację Ameryki w gospodarce światowej. Stany Zjednoczone z kolei starają się zapewnić bezpieczeństwo zarówno Arabii Saudyjskiej, jak i też innym, naftowym krajom arabskim. Chodzi tu m.in. o utrzymanie ogromnych zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego w przyjaznych dla Ameryki i całego Zachodu rękach. Ostatnio zmalało dla USA znaczenie tych zasobów i regionu Bliskiego Wschodu. Także zawarcie z Iranem porozumienia o normalizacji stosunków polityczno-gospodarczych doprowadziło do ochłodzenia relacji Stanów Zjednoczonych z Arabią Saudyjską. Sojusz obu tych państw przypomina małżeństwo z rozsądku, w którym za fasadą przyjaźni i harmonii kryje się rachunek zysków i strat. Będzie on trwać tak długo, jak długo wzajemne korzyści będą większe od strat.

In both the 20th and the first two decades of the 21st century, Saudi Arabia has remained a strategic actor in the US foreign policy towards the Middle East. Relations between these countries can undoubtedly be called special. Multi‑faceted and complex connections have led the two countries to a state of symbiotic cooperation which, at the end of the second decade of the 21st century, seems to be impossible to change. The Donald Trump administration, despite the split into Saudi enthusiasts (supporters of strengthening the alliance with Riyadh) and Saudi realists (critics of thoughtless pro‑Saudi politics), undoubtedly has been strengthening the symbiotic cooperation with Saudi Arabia. What strengthens and determines the symbiotic cooperation is Iran, perceived by the US and Saudi Arabia as the greatest threat to the realization of their own interests in the Middle East.

The purpose of this paper is to analyze superpower potentials of Saudi Arabia and Iran. The analysis is aimed at finding the answer to the following research question: which of the states involved in the so-called 'New Cold War' in the Middle East – Saudi Arabia or Iran – fulfills to a greater extent the criteria for being qualified as a superpower? The hypothesis constructed on the basis of a research question anticipates that in case of combining Saudi Arabia's and Iran's superpower potentials, Riyadh appears to be a stronger actor, and thus, more capable of playing the role of a regional leader. In order to verify the research hypothesis, the superpower criteria formulated by A. Włodkowska were used, namely population and demographic, territorial (geopolitical), economic and technological, as well as military measures. Transferring the results of the analysis into numerical values has enabled a positive verification of the research hypothesis. Comparing the current superpower potentials of both Riyadh and Tehran as well as taking into account their evolution trends lead to drawing a conclusion that Saudi Arabia outweighs its rival with regard to the potential for playing the role of a regional power. Not only does the Kingdom appear as the largest and most economically developed country in the region, but also an entity characterized by favorable and prospective both demographic and economic indicators, allocating the majority of the Middle Eastern actors to the modernization and expansion of the army.

Arabska Wiosna nie zakończyła się po zmianach politycznych jakie miały miejsce w wielu państwach Afryki Północnej w roku 2011. Przedstawiona analiza odnosi się bezpośrednio do roku 2012 oraz początków 2013, wskazuje na dynamiczny charakter procesów z nią związanych, zarówno w odniesieniu do całego regionu, jak i poszczególnych państw. W artykule szczególnym obszarem analizy jest Izrael oraz jego sąsiedzi, a także inni ważni gracze na scenie politycznej Bliskiego Wschodu – Arabia Saudyjska, Iran, Rosja, Turcja, USA oraz Unia Europejska. Najbardziej dramatyczny charakter ma w chwili oddawania tego materiału do druku, krwawa wojna domowa w Syrii, która jest strategicznym sąsiadem Izraela. ; The Arab Spring did not end after the political transformations that occurred in numerous North African states in 2011. The analysis presented here refers directly to 2012 and early 2013 indicating the dynamic character of the processes related to the Arab Spring, both in respect of the entire region and individual states. Particular attention in the analysis is devoted to Israel and its neighbors, as well as other important actors on the Middle Eastern political stage, namely Saudi Arabia, Iran, Russia, Turkey, the US and the European Union. At the time this paper is being submitted for print, the most dramatic events are taking place in Syria, a strategic neighbor of Israel, where a bloody civil war is ongoing.

The article presents synthetically the issue of changes in the international energy markets and their political implications. The analysis embraces the essence and consequences of the "shale gas revolution" for the U.S. and the international energy markets, particularly taking into consideration the impact of the "shale gas revolution" on the oil price. The prognosticated decrease of the U.S. request for the imported oil and natural gas will affect the decision of the exporting states regarding the scale of extraction and direction of delivery/export. The oversupply of oil and unconventional gas might rise the pressure on their price reduction in the international markets, thus enfeeble the political signifi cance of the OPEC, especially Saudi Arabia, as well as jeopardize the position of Russia as the "energetic power". Moreover, the article broaches the matter of development of the liquefied natural gas production, in particular the possibility of LNG's export by the United States. In the geopolitical dimension it might result in the increase of the negotiation strength of the new extraction regions and the change of the current power balance. Key words: the international energy markets, the political implications, "shale gas revolution", LNG

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?