Suchergebnisse

De Grounded Theory Approach van Glaser en Strauss (1967) heeft vanaf het begin als methode van kwalitatief onderzoek de aandacht getrokken, met name in de sociale wetenschappen, maar ook in de verplegingswetenschap en gezondheidswetenschap. De belangstelling vanuit deze laatste disciplines heeft wellicht te maken met de onderzoeksthema's van Strauss, die vanaf begin 1960 wetenschappelijk onderdak vond bij de School of Nursing van de University of California in San Franscisco. Hij zette daar een succesvol onderzoeksprogramma op, waarin hij de methode verder ontwikkelde in uiteenlopende gezondheidszorgonderzoeken. Maar het leidde ook tot meer. Rond Strauss verzamelde zich een kring van kwalitatieve onderzoekers, waaronder Kathy Charmaz, Adele Clarke en Juliet Corbin, die elk in zijn voetsporen een eigen methode van kwalitatief onderzoek ontwikkelden (zie Charmaz, 2006; Clarke, 2005; Corbin, 2008). De methode die Strauss in Qualitative analysis for social scientists (1987) beschrijft, lijkt aan hun werkwijzen ten grondslag te liggen. Dat geldt bij uitstek voor Juliet Corbin, want zij schreef samen met Strauss een bewerking van dat boek onder de titel Basics of qualitative research. techniques and procedures for developing grounded theory, dat in 1990 verscheen. Een tweede editie volgde in 1998, waarover ik eerder een recensie schreef in KWALON (De Boer, 1999). Nu is een derde editie verschenen met Corbin als eerste auteur. Strauss, die in 1996 is overleden, wordt nog wel opgevoerd als tweede auteur. Deze derde editie van Basics of qualitative research verschilt in veel opzichten van de eerste en de tweede. De 'hand' of beter 'de geest' van Strauss lijkt steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Corbin ontwikkelt in deze editie een geheel eigen interpretatie van de Grounded Theory Approach (GTA). Corbins aanpak kan kernachtig omschreven worden als een 'conceptbenadering': 'Concepts/themes are the foundation for the analytic method described in this book' (p. 53). Met het 'concept' als grondbeginsel bouwt Corbin haar benadering op, waarbij zij hier en daar op eclectische wijze elementen van de 'vroegere' Grounded Theory Approach inpast.

The concept of empowerment is hard to miss in the field of social work, (health)care and welfare. Here, empowerment seems to stand for the autonomy and competence of the individual, who learns to make a positive contribution to society. In this book, Richard de Brabander traces the evolution of the notion of empowerment: whereas its roots can be found in the civil rights movement and its fight against oppression and injustice, nowadays the term is mostly used in strategies to make people adapt to dominant norms. While it should motivate us to resist patterns of exclusion and to create new ways of living, today that meaning seems to have turned into its opposite. - In politieke discussies en beleid op het gebied van sociaal werk, zorg en welzijn vliegt de term empowerment je al snel om de oren. Empowerment staat dan voor het versterken van de kracht van het individu, dat zich positief leert inzetten in de maatschappij. In dit boek volgt Richard de Brabander de ontwikkeling van het begrip empowerment: hoe het zijn wortels vindt in de strijd tegen onrecht en onderdrukking, maar vandaag de dag lijkt omgeslagen in het tegendeel daarvan. Empowerment wordt veelal gebruikt om mensen zich te laten aanpassen aan de heersende normen, terwijl het juist zou moeten aanzetten tot verzet, kritiek en nieuwe manieren van leven.

People like to live in a safe neighborhood. Areas with a variety of facilities like houses, offices and shops seem to be an important strategy to improve the safety of a neighborhood. More people on the streets means better social control, is the thought behind this strategy. But do people on the streets have consideration for each other? This book is a theory on urban environment, public familiarity and trust on the one hand. On the other it is a very practical plea for a careful planning and nuanced governance of the public space

People like to live in a safe neighborhood. Areas with a variety of facilities like houses, offices and shops seem to be an important strategy to improve the safety of a neighborhood. More people on the streets means better social control, is the thought behind this strategy. But do people on the streets have consideration for each other? This book is a theory on urban environment, public familiarity and trust on the one hand. On the other it is a very practical plea for a careful planning and nuanced governance of the public space. - Iedereen woont graag in een veilige buurt. Gevarieerdere buurten waar wonen, werken en winkelen elkaar afwisselen zijn een belangrijke strategie geworden om veiligheid te bereiken. Van ogen op straat gaat sociale controle uit, zo is dan de gedachte. Maar hebben mensen met ogen op straat ook oog voor elkaar? Oog voor Elkaar is enerzijds een theorie over stedelijke omgeving, publieke familiariteit en vertrouwen. Anderzijds is het een praktijkgericht, op alledaagse verhalen gebaseerd pleidooi voor zorgvuldiger vormgeving en beheer van stedelijke openbare ruimte.

Dwarse vrouwen; Voorwoord; Het dwarsverband: betekenissen van autonomie; De ontdekking van het geheim Drie generaties seksuele ontwikkeling in multicultureel Nederland; Moederland Marokko, vaderland Nederland Ervaringen van Marokkaans-Nederlandse vrouwen met meervoudige loyaliteiten; Negen vrouwen; Komedie of Drama?Emancipatie onder regie van de meerderheid; Autonomie in mijn moedertaal; Alleenstaande moeders: emancipatie tegen de stroom in; (G)roeien met de riemen die je hebt Thuiswerkende vrouwen in de Tarwewijk in Rotterdam.

The value and challenges of video observation in social work
In this contribution we reflect on the values and challenges of working with video observation in social work theory and practice. We do not discuss the methods themselves as part of our discussion; instead we focus on the contribution that working with such methods can bring to social work. We answer the question of why social work should be put into images using video observation, and we put forward questions that should be asked when doing so.

This study deals with the rise and decline of the system of unelected representative bodies that accompanied post-war democracy in the Netherlands. After World War II, the number of these unelected representative bodies grew spectacularly, but from the seventies onwards, it started to decrease. How can we account for this remarkable political change? In traditional historiography, this change is associated with the pillarisation of Dutch society, the institutionalisation of corporatist arrangements, the emergence of new social movements or the deep-rooted practice of consensus building. As these accounts turn out to be problematic, this study focuses on the democratic character of unelected representative bodies. Chapter 1 introduces a framework for analysing the democratic character of these bodies, based on the criteria of a democratic political order as identified by R.A. Dahl. The framework encompasses the constitution of the domains represented by unelected bodies; the recruitment of their members; the tasks they fulfilled; and their internal decision-making process. Chapter 2 presents the cases used to analyse how the democratic character of the system of unelected representative bodies developed. These cases are the Sociaal-Economische Raad (1950), the Landbouwschap (1954 - 1995), the Nationale Raad voor Maatschappelijk Werk (1946 - 1989) and the Raad voor de Kunst (1955 - 1995). Chapter 3 shows that the represented domains were either constituted from above by the state or from below by interest groups. The involvement of interest groups led to the exclusion of rivals and, later on, to petrifaction, with the composition of unelected bodies remaining the same despite fundamental social changes. Chapter 4 highlights a similar pattern as the members delegated by interest groups managed to exclude a large number of newcomers. This resulted in a fierce critique of the involvement of interest groups in member recruitment and led to a new generation of unelected councils composed of independent experts. Chapter ...

Systematic Qualitative Comparative Analysis
Systematic Qualitative Comparative Analysis
Qualitative Comparative Analysis (QCA) was introduced in the social sciences by Charles Ragin in 1987. Literature on and applications of QCA show the method as a way to systematically organize, summarize and compare qualitative data to discover and analyze patterns occurring over cases. Although the literature stresses the importance of iterating between theory and data in its procedures, its grounded nature remains relatively underexposed. In this article we illustrate the principles of QCA by means of a qualitative comparative analysis of fourteen Dutch spatial planning projects, thereby also articulating the method's grounded nature.

'Zie je uitkeringsgerechtigden tegenwoordig als criminelen?' vroeg een collega me, wijzend naar het boek van Noaks en Wincup op mijn bureau. Ter voorbereiding op een onderzoek naar fraude in de sociale zekerheid leek het me goed eens te kijken wat een criminologische invalshoek kan opleveren. Volgens de flaptekst is het boek van Noaks en Wincup uitermate geschikt voor deze taak: 'a comprehensive guide to both the theory and practice of qualitative criminological research (...), an invaluable resource for students, researchers, lecturers and trainers, helping them to undertake effective research in criminology and related disciplines'.

Complexity thinking and qualitative research
Complexity thinking and qualitative research
In this article complexity thinking (or complex thought) is conceived of as a generalization of complexity theory, which was developed at the Santa Fe Institute. Especially Edgar Morin and Paul Cilliers have contributed to the idea of generalized complexity. Within this approach all living and social systems are complex systems: adaptive, dynamic, consisting of emergent features and being able to self-organization, in an almost unpredictable way. Methodological pluralism is a consequence of this type of thinking. Thus, mixed methods are preferred. However, qualitative methodology can already be seen as a striving for complex thought. This concerns its anti-reductionism as well as its anti-holism. In addition, ethical responsibility of empirical researchers is emphasized.

In a time of social liquefaction and a network approach to governance citizens and their organizations are increasingly expected to contribute to the revitalization of society. Civil society organizations are valued and used by governments for contributing to a diverse range of public issues. Sports is one of those domains in which voluntary organizations are expected to contribute to society. A range of governments increasingly use voluntary sport clubs (VSCs) as partners for contributing to public issues, like counteracting overweight among youth, improve social integration of immigrants, improving social cohesion in neighbourhoods and activating the elderly. In this dissertation this process is conceptualized as instrumentalization. In this dissertation the construction of the instrumental role of voluntary sport clubs in municipal sport policy and the way in which two VSCs in the Dutch municipality of Utrecht enact this instrumental role are studied in depth. The dissertation has three aims. First, it aims to describe and understand the process of instrumentalization of VSCs, showing tensions between instrumentalization by government and the relative autonomous position of VSCs. Second, the dissertation aims to conceptualize instrumentalization as such. The concept is used in a range of academic subdisciplines, but has not yet been extensively conceptualized. Therefore, this dissertation provides a foundational contribution for further use of this concept. Third, the dissertation aims to contribute to the ongoing development of a more on agency oriented institutional approach, by combining two recent streams in this theory. It belongs to a very select number of studies that combine the institutional logics approach and the institutional work approach. The dissertation answers the follow research question: How do voluntary sport clubs enact the instrumentalization by governments and what does that mean for the dominant institutional logic(s) in voluntary sport clubs? The design of the study was inspired by ...

Het proefschrift heeft als onderwerp de toekomst van de Vlaamse parochiekerken. Het definieert het kerkenprobleem als een vierledige uitdaging. (1) Er is een gebrek aan voorgangers voor de katholieke eredienst; (2) het kerkbezoek neemt gestaag af, maar voor bijzondere vieringen zoals doopsels en begrafenissen blijft de parochiekerk dienst doen voor een groot deel van de bevolking; (3) de kosten (zowel qua exploitatie als qua investeringen) met betrekking tot de parochiekerken stijgen; en (4) het risico op verval van de kerken neemt toe, hoewel dat via de doorgaans goede zorgen door de kerkfabrieken (een systeem dat quasi uniek in de wereld is) te overzien blijft. De volledige uitdaging echter is niet alleen via cijfers te begrijpen: politici en erfgoedexperts dreigen het kerkenprobleem te generaliseren en oplossingen, tot herbestemming toe, te projecteren die in feite geen antwoord zijn op de concrete situaties in de Vlaamse parochies. Vandaag is het daarom nodig om het kerkenprobleem te zien als een breed-maatschappelijk en steeds gesitueerd probleem. Het kerkenprobleem is te complex, te specifiek en telkens te lokaal om een generalistische aanpak voor te stellen die gebaseerd is op a priori categorieën. Dat leidt tot de volgende dubbele onderzoeksvraag: welke strategische aanpak van het bestaande kerkprobleem leidt tot zowel een architecturale herdefiniëring als een conviviale herwaardering van het kerkgebouw? Dit onderzoek tast een mogelijk spoor af; het vindt daarvoor inspiratie in de Actor-Network Theory en de spatial-agencypraktijk en - theorie (of: de expliciet maatschappelijk geëngageerde architectuur), twee kennisdomeinen die complexiteit, specificiteit en het lokale aspect steeds incalculeren en daarenboven theorie en praktijk niet zien als gescheiden werelden. Ook veldonderzoek speelt een belangrijke rol in dit onderzoek; er is gekozen voor de Schulense Sint-Jan de Doperkerk (Schulen is een deelgemeente van het Limburgse Herk-de-Stad) als casestudy. Het onderzoek werkt een strategie voor de Vlaamse parochiekerken uit die meer pragmatisch is en meer op de praktijk gericht dan wat verschillende experts ter zake voorstellen; het brengt aanknopingspunten, ' propositions' (naar de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour), in kaart die het kerkgebouw zelf aanbiedt. Om dat te verwezenlijken bouwt het onderzoek eerst een brede definitie - een dikke beschrijving - op van wat het kerkgebouw is door na te gaan wat het kerkgebouw werkelijk doet of teweegbrengt (herdefiniëring). Aan de hand van de aanknopingspunten articuleert de tekst mogelijke invullingen voor het kerkgebouw (herwaardering). In hoofdzaak bestaat het proefschrift uit drie delen: (1) een status quaestionis met betrekking tot het debat over de toekomst van de parochiekerken, met de nadruk op Vlaanderen, (2) een nieuw (theoretisch) onderzoekskader dat voortkomt uit een kritiek op hoe experts denken over de parochiekerken en dat steunt op het spatial-agencydiscours en op hedendaagse sociale theorie, en (3) de uitwerking van een methodiek of een protocol om het kerkenprobleem praktisch te behandelen, gebaseerd op het nieuwe onderzoekskader en uitgewerkt als een constante wisselwerking van theorie en praktijk. Dat is de wijze waarop de dubbele onderzoeksvraag onderzocht werd. Doorheen het onderzoek verschijnt nevenbestemming, als een aanpak die (pragmatisch) voortbouwt op wat al voorhanden is, méér als oplossing dan harde herbestemming. Dat betekent niet dat het zinvol is om herbestemming op voorhand uit te sluiten. Via dorpsvergaderingen, enquêtes, publieke acties in het kerkgebouw en ontwerpend onderzoek en participatiesessies aan de hand van grote maquettes werd de maatschappelijke performance van de Schulense parochiekerk onderzocht en werden mogelijke toekomstige invullingen getest. De praktijk voedde in die zin de strategie evenveel als de theorie. Meer nog: de praktijk weerlegde belangrijke delen van de bestaande theorie rond de toekomst van de parochiekerken.