Uluslararası ilişkiler sistemi pek çok defa dönüşmüş, dönüşümlere de çoğunlukla savaşlar yol açmıştır. Ancak Boris Yeltsin, Stanislav Şuşkeciç ve Leonid Kravçuk, 'Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği'nin uluslararası hukukun bir öznesi ve bir jeopolitik gerçeklik olarak varlığını sona erdirmekle' bu defa ılımlı bir değişimi tetiklemişlerdir. 1991 Belovejsk Antlaşması ile birlikte Rusya, dönüşmüş ve beraberinde sistemi de dönüştürmüştür. Bu tez, Rus dış politikasında yaşanan değişimde Asya'nın ne yönde ve ölçüde rol oynadığına odaklanmaktadır. Çalışma, Putin dönemi ile sınırlandırılmış ve inşacı yaklaşımla ele alınmıştır. Tezin kavramsal çerçevesi buna göre çizilmiş ve Rus dış politikasında meydana gelen dönüşümler maddi ve normatif açıdan değerlendirilmiştir. Rusya açısından Asya'yı temsil eden Çin, Hindistan ve Japonya, tezin odaklandığı aktörler olmuş ve bu ülkeleri ile Rusya'nın hem ikili hem çok taraflı ilişkileri incelenmiştir. Nihayetinde ise Asya ile Rusya'nın karşılıklı ilişkileri yapı-yapan etkileşimi bağlamında değerlendirilmiş ve yaşanan sosyal inşa sürecinin Rus dış politikası üzerindeki dönüştürücü etkisi ortaya konmuştur. Bu tezde, Asya'nın çoğunlukla Çin tarafından temsil edildiği ve Rusya'yı inisiyatif almaya zorladığı sonucuna ulaşılmıştır. Ulaşılan bir başka önemli sonuç ise Rusya, Çin ve Hindistan gibi aktörler arasındaki işbirliğinin çok kutupluluk iddiası çerçevesinde geliştirildiğidir. ; The system of international relations has transformed quite a lot and wars have mostly led to these transformations. However, Boris Yeltsin, Stanislav Shushkecic and Leonid Kravchuk have triggered a moderate change this time by 'dissolving the existence of the Union of Soviet Socialist Republics as a subject of international law and as a geopolitical reality'. With the Belovejsk Agreement in 1991, Russia was transformed and concomitantly transformed the system. This thesis study focuses on how and to what extent Asia plays a role in the change experienced in Russian foreign policy. The study is limited to the Putin period and addressed with the constructivist approach. The conceptual framework of the thesis is formed accordingly and the transformations in Russian foreign policy are evaluated in terms of material and normative aspects. China, India and Japan, representing Asia from the perspective of Russia, have been the actors that the thesis has focussed on and both bilateral and multilateral relations of these countries with Russia have been examined. Eventually, the relations between Asia and Russia have been assessed within the context of the structure-agent interaction and the transformative effect of the social construction process on Russian foreign policy has been revealed. In this thesis, it has been concluded that Asia was mostly represented by China and it forced Russia to take the initiative. Another crucial conclusion is that the cooperation between actors such as Russia, China and India was formed within the framework of the claim of multipolarity.
Uluslararası İlişkilerde tartışmasız gelişmelerden biri diplomasi alanında gerçekleşmiştir. 21. yüzyıl ile beraber devletler arası diplomasi, bünyesine giren pek çok unsur ile beraber daha karışık bir hal almıştır. Devlet birimleri ve ekonomik aktörlere ek olarak insani ve toplumsal yapılar da diplomasinin aktif aktörleri haline gelmişlerdir. Bu sebeple diplomatik hedef ve davranışlar başarılı olabilmeleri için siyasal ve ekonomik sahalarla beraber sosyal ve cemiyet hayatının da pek çok safhasına hitap etmek durumundadırlar. Türk dış politikası da bu çerçevede özellikle Adalet ve Kalkınma Partisinin etkisinde ciddi bir değişim geçirmiştir. Bunlar içinde en belirgini ise giderek hızlanan proaktivitesidir. Bazı analizcilerin Yeni Osmanlıcılık olarak adlandırmış olduğu bu değişimler başlangıçtaki endişeleri haksız çıkaracak şekilde Türkiye'nin ABD ve AB gibi tarihi ve stratejik ortaklarıyla ilişkilerini koparmamıştır. Bunun aksine söz konusu değişiklikler Türk dış politikasına daha geniş bir odak ve daha öte bir eşik sunmuştur. Bu hareketlilik sadece ekonomi ve diplomasi ile işlememiş ancak Osmanlı İmparatorluğu'nun kültür mirasını da bünyesine katmıştır. Bu mirasa yakın olan devletleri de öncelik olarak ele almıştır. Bu makale ilgili kültürel yakınlık unsurları ve değerlerinin proaktif bir dış politikaya ne derece katkıda bulunacağını işlemektedir. Bu çerçevede Bangladeş örnek olay incelemesi hem literatürde çok az bir değerlendirmeye sahip olduğundan faydalı hem de sosyo-kültürel yakınlık ve ortaklıkların bozulan ilişkileri toparlamada ne derece başarılı olduğunu göstermede açık ve güncel bir örnek teşkil etmektedir ; An undisputed development in International Relations occurred in diplomacy. With the 21st century state-to-state diplomacy was diluted with the inclusion of several actors. In addition to state agencies and business circles, human and societal elements also became active actors of diplomacy. Therefore diplomatic actions in order to be successful need to cover many segments of social life in addition to politico-economic aspects. Turkish foreign policy, more clearly with Justice and Development Party (AKP) underwent through several changes. The most obvious one was its spurred proactivity. In contrast with the preliminary concerns, these changes, which were named by several analysts as neo-Ottomanism, did not tear off Turkey's relations with its historical and strategic allies, i.e. the US and the EU. Yet, they gave Turkish foreign policy an expanded focus and an extended outreach. This proactivity did not only operate via economy or diplomacy but also merged with the cultural heritage of Ottoman Empire and its commonalities shared by several countries in Turkey's very and far away neighborhoods. Although AKP's proactivity was more heavily felt in the Middle East, its waves hit Asia-Pacific as well. This article aims to elaborate how much of a contribution these cultural commonalities could/could have provided to AKP elites' diplomatic aims. Bangladesh in this sense is an important example since it was not a well-elaborated example in the literature and also depicts how quickly these commonalities could heal impaired bilateral relations with Turkey
ÖZETKÖRFEZ ARAP İŞBİRLİĞİ KONSEYİ ÜLKELERİNİN EKONOMİK VE SOSYAL GELİŞİMLERİNİN İNCELENMESİ: TÜRKİYE-KİK İLİŞKİLERİKörfez İşbirliği Konseyi'ne (KİK) üye ülkeler Basra Körfezine kıyısı olan 6 Arap ülkesinden oluşmaktadırlar. Petrol ihracatçısı olarak bilinen bu ülkeler gelir seviyeleri açısından Ortadoğu'daki ülkelere göre daha zengin ülkelerdir. Monarşi sistemiyle yönetilen bu Arap ülkeleri özellikle dış yatırımlarıyla dikkat çekmektedirler.Türkiye, KİK üyeleriyle 2000'li yıllardan sonra ciddi anlamda ekonomik ve siyasi ilişkiler geliştirmeye başlamıştır. Özellikle Katar, Birleşik Arap Emirlikleri (BAE) ve Suudi Arabistan ile ekonomik ve ticari ilişkiler her geçen gün daha çok gelişmektedir. KİK ülkeleri Türkiye'de özellikle emlak, turizm, finans ve değerli madenler sektöründe önemli yatırımlar yapmaktadır. Türkiye ise Körfez ülkelerine yapılan ihracat tekstil-konfeksiyon, gıda, makine ve birçok sektörde ürün ve hizmet pazarlamaktadır.Ancak Ortadoğu'nun doğası gereği siyasi ilişkiler her zaman olumlu seyir izlememektedir. Özellikle Suriye ve Irak iç savaşları, Arap Baharıyla meydana gelen siyasi değişimler ülkelerin taraf olmalarında ya da birlikte hareket etmelerinde birçok zorluklar çıkarmıştır. Bu çalışmada Türkiye'nin Körfez İşbirliği Konseyine bağlı altı ülke ile ekonomik ve siyasi ilişkileri ele alınmıştır. Çalışmada KİK üyesi ülkeler olan Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, Kuveyt, Katar, Umman ve Bahreyn'in ekonomik ve siyasi yapıları incelenmiş, bu ülkelerin 2000 sonrası Türkiye ile ilişkilerine yer verilmiş ve Türkiye'nin bu ülkelerle olan ilişkilerinde dikkate alması gereken faktörler sıralanmıştır --- ABSTRACTECONOMIC AND SOCIAL DEVELOPMENTS OF THE COUNTRIES OF THE GULF COOPERATION COUNCIL: TURKEY-GCC RELATIONSThe Gulf Cooperation Council (GCC) is composed of six Arab countries in the coastal region of the Persian Gulf. These countries, known as oil exporters, are richer in terms of income levels regards the other countries in the Middle East region. These Arab countries, managed based on the monarchy system, attract enormous attention on their foreign investments.By 2000s Turkey began to enhance economic and political relations with JCC members seriously. Especially, the economic and commercial relationships with Qatar, United Arab Emirates (UAE) and Saudi Arabia are developing more and more. GCC countries are conducting significant investments in Turkey particularly in various sectors such as, real estate, tourism, finance and precious metals. As well, Turkey provides essential cooperation in service and marketing sectors to Gulf countries through the exportation of the required textile-clothing, food, machinery, etc.However, due to their nature, political relations with the Middle East are not always conducted in a positive manner. Regards the current Syria and Iraq civil wars, the political changes that took place in Arab Spring sessions, resulted in difficulties to the aforementioned relationships. In this study, Turkey's economic and political relations with these six countries of the Gulf Cooperation Council are discussed. Accordingly, the economic and political structures of these GCC members including, Saudi Arabia, United Arab Emirates, Kuwait, Qatar, Oman and Bahrain are evaluated. As well, the relation of these countries with respect to Turkey after 2000s are involved and details of the essential aspects for an efficient relation with these countries are proposed.
ÖZET KÖRFEZ ARAP İŞBİRLİĞİ KONSEYİ ÜLKELERİNİN EKONOMİK VE SOSYAL GELİŞİMLERİNİN İNCELENMESİ: TÜRKİYE-KİK İLİŞKİLERİ Körfez İşbirliği Konseyi'ne (KİK) üye ülkeler Basra Körfezine kıyısı olan 6 Arap ülkesinden oluşmaktadırlar. Petrol ihracatçısı olarak bilinen bu ülkeler gelir seviyeleri açısından Ortadoğu'daki ülkelere göre daha zengin ülkelerdir. Monarşi sistemiyle yönetilen bu Arap ülkeleri özellikle dış yatırımlarıyla dikkat çekmektedirler. Türkiye, KİK üyeleriyle 2000'li yıllardan sonra ciddi anlamda ekonomik ve siyasi ilişkiler geliştirmeye başlamıştır. Özellikle Katar, Birleşik Arap Emirlikleri (BAE) ve Suudi Arabistan ile ekonomik ve ticari ilişkiler her geçen gün daha çok gelişmektedir. KİK ülkeleri Türkiye'de özellikle emlak, turizm, finans ve değerli madenler sektöründe önemli yatırımlar yapmaktadır. Türkiye ise Körfez ülkelerine yapılan ihracat tekstil-konfeksiyon, gıda, makine ve birçok sektörde ürün ve hizmet pazarlamaktadır. Ancak Ortadoğu'nun doğası gereği siyasi ilişkiler her zaman olumlu seyir izlememektedir. Özellikle Suriye ve Irak iç savaşları, Arap Baharıyla meydana gelen siyasi değişimler ülkelerin taraf olmalarında ya da birlikte hareket etmelerinde birçok zorluklar çıkarmıştır. Bu çalışmada Türkiye'nin Körfez İşbirliği Konseyine bağlı altı ülke ile ekonomik ve siyasi ilişkileri ele alınmıştır. Çalışmada KİK üyesi ülkeler olan Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, Kuveyt, Katar, Umman ve Bahreyn'in ekonomik ve siyasi yapıları incelenmiş, bu ülkelerin 2000 sonrası Türkiye ile ilişkilerine yer verilmiş ve Türkiye'nin bu ülkelerle olan ilişkilerinde dikkate alması gereken faktörler sıralanmıştır --- ABSTRACT ECONOMIC AND SOCIAL DEVELOPMENTS OF THE COUNTRIES OF THE GULF COOPERATION COUNCIL: TURKEY-GCC RELATIONS The Gulf Cooperation Council (GCC) is composed of six Arab countries in the coastal region of the Persian Gulf. These countries, known as oil exporters, are richer in terms of income levels regards the other countries in the Middle East region. These Arab countries, managed based on the monarchy system, attract enormous attention on their foreign investments. By 2000s Turkey began to enhance economic and political relations with JCC members seriously. Especially, the economic and commercial relationships with Qatar, United Arab Emirates (UAE) and Saudi Arabia are developing more and more. GCC countries are conducting significant investments in Turkey particularly in various sectors such as, real estate, tourism, finance and precious metals. As well, Turkey provides essential cooperation in service and marketing sectors to Gulf countries through the exportation of the required textile-clothing, food, machinery, etc. However, due to their nature, political relations with the Middle East are not always conducted in a positive manner. Regards the current Syria and Iraq civil wars, the political changes that took place in Arab Spring sessions, resulted in difficulties to the aforementioned relationships. In this study, Turkey's economic and political relations with these six countries of the Gulf Cooperation Council are discussed. Accordingly, the economic and political structures of these GCC members including, Saudi Arabia, United Arab Emirates, Kuwait, Qatar, Oman and Bahrain are evaluated. As well, the relation of these countries with respect to Turkey after 2000s are involved and details of the essential aspects for an efficient relation with these countries are proposed.
Bu çalışma, Türkiye'de 1980'li yıllarda başlayan sistem değişikliği tartışmalarını konu edinmekte ve bunun bir çıktısı olarak ortaya çıkan Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi üzerinde odaklanmaktadır. Özellikle Türkiye'de uzun yıllar uygulanan parlamenter sistemin sebep olduğu hükümet bunalımları; siyasi krizlere, istikrarsız yönetimlere ve de vesayet odaklarının etkisini arttırmasına sebep olmuştur. Bu durumlar ise hükümet sistemi değişikliğini kaçınılmaz hale getirmiştir. Çalışma içerisinde; kuvvetler birliği ile kuvvetler ayrılığına dayanan hükümet sistemleri irdelenerek, tarihsel süreç içerisinde Türkiye'de uygulanan hükümet sistemleri ele alınmıştır. Genel olarak Parlamenter sistem özünde birçok olumlu yönleri içerisinde barındırsa da; parlamenter sistem altında Türkiye'de cereyan eden yönetim aksaklıları mahut sistemin günah keçisi olarak görülmesine sebep olmuştur. Özellikle Türkiye'de vesayet odaklarının, halk iradesi ile seçilen siyasi iktidarı etkisi altına alma çabaları yeni bir sisteme duyulan ihtiyacı arttırmıştır. Bu kapsamda 16 Nisan 2017 Referandumu ile inşa edilen Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi'ne, 24 Haziran 2018'de yapılan Cumhurbaşkanlığı ve 27. Dönem Milletvekilliği Genel Seçimi ile birlikte geçilmiştir. Böylece yeni sistemde yürütme yetkisi Cumhurbaşkanlığında toplanarak Türkiye'nin ekonomik kalkınma, bilimsel atılım, sosyal devlet ve bölgesinde lider ülke olma yolunda emin adımlarla ilerlemesi hedeflenmiştir. Kuşkusuz bütün bu gelişmeler bürokrasinin asgari düzeye indirilerek etkin, etkili ve de hızlı kararların alınması noktasında Türk yönetim sisteminde birçok değişimin ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Yeni sistemle Türkiye'de, güçlü yürütme ve güçlü meclis anlayışı ile Türkiye'nin daha da güçlenmesi öngörülmektedir. ; The case of this study will be discussions about system change began in 1980's and it will focus on Presidency Government System, as an output of these discussions. Particularly, the parliamentary system used in Turkey led to the cabinet crisis, political crisis, unstable governments and the increasing power of the centers of tutelage. The system change in government structure became unavoidable following the aforementioned incidents. In our study, the government systems based on the unity of power and separation of powers are analyzed and the governmental systems in Turkey in historical process are discussed in detail. Although the parliamentary system in itself includes many positive aspects; the administrative problems in Turkey under the parliamentary system gave cause for the parliamentary system to be known as scapegoat. The requirement for a new system is increased after the incidents organized by the centers of the tutelage against the political power elected by the public's will. In this context, the Presidency Government System, formed by the 2017 Constitutional Referendum held on 16th April 2017, activated after the Turkey's June 24, 2018 presidential elections and the 27th Term Parliamentary Elections. Thus, in the new system the president will acquire all executive power and this change will lead to Turkey's economic development, scientific progress, and social state. Turkey aims to be a leading country in its region with a strong sense of self-belief. Doubtless, all of these struggles led to many modifications in the system of government in Turkey by reducing the role of the bureaucracy and laid the foundation of the efficient, productive and quick judgments. The Turkish government intended to be a more powerful country within the new system based on the strong legislative and the strong parliament concept.
Sovyetler Birliği'nin dağılmasıyla birlikte yıkılan iki kutuplu dünya sistemi ile dünyanın hemen hemen her coğrafyasındaki devletler için ulusal güvenlik kavramı önemli bir dönüşüm yaşamaya başlamıştır. Soğuk Savaş döneminin önemli bir parçası olan Türkiye de dünya genelinde yaşanmaya başlayan bu dönüşümden muaf olmamıştır. Türkiye gibi pek çok devlet için ulusal güvenlik - hem Soğuk Savaş sırası hem de öncesinde- genel olarak geleneksel bir anlayış çerçevesinde ve ulusal devlet düzeyinde askeri bir bakış açısıyla tanımlanmaktaydı. Soğuk Savaş'ın bitmesiyle güvenliğin sadece tanımı değil alanı da genişlemiş ve güvenlik çalışmaları gündemine göç, çevre, demokrasi, insan hakları ve ekonomi gibi farklı konuları da almaya başlamıştır. Diğer bir deyişle, güvenlik askeri boyutunun ötesinde, sosyal, siyasi, iktisadi ve çevresel boyutları da kapsayacak şekilde genişlemiştir. Soğuk Savaş'ın bitmesiyle Türkiye'nin ulusal güvenliğinde küçük çapta bir dönüşüm başlamıştı. Ancak gerçek manada bir dönüşüm, Türkiye'nin Kopenhag siyasi kritererleri çerçevesinde AB'ye aday ülkeymiş gibi 'ilerleme raporları' ile değerlendirilmeye başlandığı 1998 Cardiff Zirvesi ile başlamıştır. Bu makalenin amacı da AB'ye üyelik adına yerine getirilmesi gereken Kopenhag siyasi kriterlerinin Türkiye'nin ulusal güvenlikte yaşadığı bu kapsamlı dönüşümdeki rolünü ve etkisini inceleyip analiz etmektir. Yapılan analiz sonucunda AB üyelik sürecinde Kopenhag siyasi kriterlerini karşılama adına siyasi, hukuki, sosyal ve kültürel alanda yapılan yasal ve reformların Türkiye'nin ulusal güvenliğini dolaylı veya doğ- rudan etkilediği görülmüştür. Zira önceleri 'savunmacı reel politik' kapsamında bir güvenlik perspektifi benimseyen ve bu perspektif gereği her ulusal güvenlik 'sorununun' güvenlik konusu veya meselesi olarak görüp 'güvenlikleştiren' Türkiye, Kopenhag siyasi kriteleri kapsamında gerçekleştirilen yasal ve anayasal reformlar ile birlikte bu güvenlik perspektifini yavaş yavaş terketmeye başlamış yerine ise güvenliğin sadece askeri boyutunun olmadığı, siyasal, iktisadi, toplumsal ve kültürel boyutlarının da olduğu, ulusal güvenlik meselelerinde olağandışı yöntem ve araçlardan ziyade olağan yöntem ve araçların kullanıldığı bir güvenlik perspektifi - güvenlik dışı bırakma - benimseye başlamıştır. Bu yeni güvenlik perspektifin ne derece başarılı olup olmadığı konusunda bir sonuca varmanın şu an için erken olduğu düşünülmektedir. İleriki yıllarda yapılacak araştırmalar bu konuda daha somut bulgular ortaya koyacaktır. ; With the end of the bipolar system after the dissolution of the Soviet Union, the national security concept has undergone significant change in many countries across the world. As an important player of the Cold War, Turkey was also not immune from this change. For many states including Turkey - both before and during the Cold War - the national security was defined mostly within the framework of a traditional and military security perspective. With the end of the Cold War, not only the definition of but also the sphere of security has been extended. With the extension of the security sphere, new issues such as immigration, environment, democracy, human rights, and economy have become important parts of the security studies' agenda. In other words, security has become multi-dimensional encompassing not only military but also social, political, economic and environmental aspects. Turkey's national security has also started to undergo a transformation to some extent after the end of the Cold War. However, the genuine transformation of Turkey's national security began after the decision taken at the EU Cardiff Summit in 1998. The purpose of this article is to evaluate and analyze the role of the Copenhagen political criteria, which have to be fulfilled in order to be a member of the EU, in the transformation of Turkey's national security. At the end of the analysis it has been found that the large-scale legal and constitutional reforms realized in political, judicial, social and cultural spheres to fulfill the Copenhagen political criteria have a direct or indirect impact on the transformation of the Turkey's national security. Turkey which embraced a 'defensive real-politik' security perspective with a 'securitization' approach in the past has started to let off itself from this perspective and replace it with a multi-dimensional security perspective with a 'de-securitization' approach after the legal and constitutional reforms aimed at meeting Copenhagen political criteria. It is concluded that 'de-securitization' approach, which attaches great importance to using ordinary (normal) political means, methods and rules to deal with the security issues, has become the linchpin of Turkey's national security instead of 'securitization' approach, which emphasis on using extraordinary means and methods in dealing with security threats. It is also concluded that it is quite early to come to a conclusion whether this new security perspective is successful or not in solving the Turkey's national security matters. The researches that will be done on this question in the coming years will come up with betters answers and more tangible results.
Bitcoin, which emerged as an alternative to payment instruments in 2009, has grown rapidly in 10 years and has built a new ecosystem. Thanks to the disappearance of intermediaries with this new method, huge financial movements have become quite cheap and easy. However, the economic and social threats that emerged later did not like the monetary authorities and goverments, and this ecosystem was quickly subject to regulation. Taxes were the most difficult part of these regulations. Because it is very difficult to determine which category of crypto currencies and how will be taxed. Different worldviews have emerged in this regard and countries have chosen to adopt different practices from each other. This paved the way for other problems. Even though many countries have reached a decision Turkey that featured one of the country as the number of users still has not taken a concrete step. Although the studies on crypto money have started to increase in recent years, the taxation of crypto money has not been emphasized sufficiently and the studies addressing this issue have not been far from being very narrow. The main purpose of this thesis, which contains the first detailed and comprehensive information on the subject, is to provide a guiding resource for the studies to be done on this subject. For this purpose, in the first part, the development process of crypto currencies will be examined and the economic aspects of the issue will be discussed. In the second part, we will talk about the tax problems of the crypto currencies and the steps taken by the countries. In the last part of the thesis will discuss how taxation could be the appropriate way to Turkey. In the conclusion part, all findings will be evaluated together. ; 2009 yılında ödeme araçlarına alternatif olarak ortaya çıkan Bitcoin, 10 yıl içerisinde hızla büyüyerek yeni bir ekosistemi inşa etmiştir. Bu yeni yöntemle aracıların ortadan kalkması sayesinde çok büyük finansal hareketler oldukça ucuz ve kolay hale gelmiştir. Fakat sonrasında ortaya çıkan birtakım iktisadi ve sosyal tehditler para otoritelerinin ve devletlerin pek de hoşuna gitmediğinden bu ekosistem hızlı bir şekilde düzenlemelere maruz kalmıştır. Bu düzenlemelerde en çok zorluk yaratan kısım vergiler olmuştur. Çünkü kripto paraların hangi kategoriye gireceğini ve nasıl vergilendirileceğini belirlemek oldukça güçtür. Bu konuda birbirinden farklı dünya görüşleri ortaya çıkmış ve ülkeler birbirlerinden farklı uygulamaları benimsemeyi seçmişlerdir. Bu da beraberinde başka sorunlara zemin hazırlamıştır. Gene de pek çok ülke bir karara varmış olsa da kullanıcı sayısı itibariyle öne çıkan ülkelerden birisi olan Türkiye'de ise düzenlemeler için hala somut bir adım atılmamıştır. Son yıllarda kripto paralar konusunda çalışmalar artmaya başlasa bile kripto paraların vergilendirilmesi konusu üzerinde yeterince durulmamış, bu konuyu ele alan çalışmalar ise oldukça dar kapsamlı olmaktan öteye geçememiştir. Konuyla ilgili ilk detaylı ve kapsamlı bilgilerin yer aldığı bu tezin temel amacı bu konuda yapılacak çalışmalar için yol gösterici bir kaynak oluşturmaktır. Bu maksatla birinci bölümde kripto paraların gelişim süreci incelenecek ve konunun iktisadi yönleri de ele alınacaktır. İkinci bölümde, kripto paraların ne tür vergi sorunlarını ortaya çıkardığından bahsedilecek ve ülkelerin attığı adımlar incelenecektir. Tezin son bölümünde ise Türkiye için uygun vergileme yönteminin nasıl olabileceği tartışılacaktır. Sonuç kısmında da tüm bulgular birlikte değerlendirilecektir.
Tatar, Volkan (Arel Author) ; 2010 yılında Tunus'ta bir gencin kendisini yakmasıyla başlayan Arap Baharı, toplumsal, politik ve ekonomik bir kriz haline gelerek birçok bölge devletini derinden etkilemiştir. Tunus'ta başlayan ve domino etkisiyle bölge devletlerine yayılan hareket, başlangıçta bölgedeki devletlerin uzun yıllar yönetiminde olan siyasi elitleri tedirgin etmiş, sürecin devamında ise iktidar değişiklikleri meydana getirmiştir. 2011 yılında Arap Baharının etkisine giren ve her geçen gün daha da çatışma bölgesi haline gelen Suriye'den, yaklaşık 4 milyon kişi başka bölgelere göç etmek zorunda kalmıştır. Göç eden kitlenin büyük çoğunluğunun hedefi, coğrafi yakınlığın da etkisiyle Türkiye'dir. Bu sebeple Türkiye, Arap Baharının olumsuzluğunu ve yükünü çeken devletlerin başında gelmektedir. Dış politikada olduğu kadar, iç politikada da tartışma konusu olan Suriyeli mülteciler için, özellikle güneydoğu illerinde sığınma kampları kurulmuştur. Ayrıca Suriyeli mültecilerin, Avrupa devletlerine kaçak geçiş için, Ege Bölgesi'ni kullanmalarından dolayı bu mesele, Türkiye ile Avrupa Birliği'ne üye devletleri de karşı karşıya getirmiştir. Arap Baharı bu kaçak göçlerle birlikte farklı devletlerin ortak ve içinden çıkılması zor sorunu haline gelmiştir. Bu çalışmanın konusu, Arap Baharı sonrasında Türkiye'nin karşı karşıya kaldığı mülteci sorununu farklı açılardan irdelemektir. Bu amaçla nitel veri toplama yöntemi kullanılmış, belge incelenmesi üzerinde durulmuştur. Konuyla ilgili kaynaklar incelenmiş, farklı yayın organlarında yer alan röportaj ve haberlerden de kaynak olarak faydalanılmış, nitel veri analiziyle sonuca ulaşılmaya çalışılmıştır ; The Arab Spring, which was triggered by a young boy's burning himself up in Tunusia, has had an impact on most of the other countries in the same region deeply through turning into a social, political and economic crisis. The movement starting in Tunusia and spreading into the surrounding countries through domino effect, first made the political elitists governing the countries for a long time feel uneasy and then led to governmental changes in the following period. 4 million people had to leave their home country Syria, which had been influenced by the Arab Spring since 2011 and then turned into a battle field gradually day by day. These people had to immigrate to other regions. Due to its being close to the area, Turkey has been in the target of the majority of these immigrants. Owing to this fact, Turkey is one of the major countries which have experienced the negative effects, consequences and the burden of the Arab Spring the most. Refugee camps have been established especially in the Southeast provinces in the country for the Syrian refugees, who have been at the core of the discussion continuously in not only domestic policy but also foreign policy. Apart from that, this issue has created a big conflict between Turkey and the members of European Union since Syrian refugees have been using The Aegean Sea as a passage to enter European countries illegally. With the accompaniment of these illegal migrations, The Arab Spring has turned out to be a very big issue which is difficult to be resolved for a lot of different countries. The subject of this paper looks into the refugee problem Turkey has been facing as a result of the Arab spring in different aspects. With this aim in mind, qualitative data collection method and qualitative data analysis has been used. The resources regarding the subject have been analyzed and the interviews and the news found in various media resources have been utilized as a resource in order to reach conclusions through the qualitative data analysis method
Bu çalışmada, Hollanda hastalığı, Azerbaycan ekonomisinin ana sektörleri ve Hollanda hastalığının Azerbaycan ekonomisine etkisi incelenmiştir. Petrol sektörünün yoğun sermaye yapısı sayesinde, Hollanda hastalığı üzerinde ana etkiye sahip olan kaynak tahsisinin etkisi gerçekleşmemiştir. Diğer taraftan, harcamaların etkisi Azerbaycan ekonomisinde kamu harcamalarında artış olarak ortaya çıkmıştır. Aynı zamanda, Azerbaycan ekonomisi büyük ölçüde petrol sektörüne bağlıdır. Ancak kısa vadeli ihtiyaçlarını karşılamak için kullanılırsa, petrol de hızla kaybolabilir. Doğal olarak, petrol makul bir şekilde kullanılırsa ve devletin uzun vadeli çıkarlarını güvence altına almak için büyük bir avantajdır. Birçok petrol ülkesinin tecrübesi, birçok sosyal sorunu çözmenin yanı sıra, bir ülkenin ciddi bir ekonomik düşüşüne de zemin hazırlayabileceğini göstermektedir. Bu açıdan bakıldığında, petrol kârındaki artış olumlu görünüyorsa, o zaman rasyonel kullanımı en önemli konulardan biridir. Petrol, gaz ve mineral rezervleri, 60 ve gelişmekte olan ülkelerde önde gelen sektörlerdir ve bu ülkelerde dünyada 2/3 yoksul insan yaşamaktadır. Bu ülkelerde yaşayan 1,5 milyar insanda günlük gelir 2 dolardan az. Afrika'daki son 25 yılda en büyük petrol üreticisi, petrol satışından 300 milyar dolar kazanmıştır. Ancak buna rağmen, bu ülkelerdeki nüfusun % 70'inin günlük geliri 1 dolardan bile az olmuştur. Petrol ülkelerindeki temel sorunlardan biri, askeri ihtiyaçlar için petrol karının ana bölümlerinin yönüdür. Petrol üreten başka bir Afrika ülkesinde, petrol satışından elde edilen miktar 1,7 milyar dolar olmuştur. Bu çalışma, Devlet Petrol Fonu fonlarının harcama yönünü ve yatırım şeklindeki yatırım mekanizmalarını yansıtıyordu. Yatırım için çeşitli senaryolar ve bunların olumlu ve olumsuz yanları incelendi. Ek olarak, Azerbaycan ve Kazakistan da dâhil olmak üzere bir dizi petrol ülkesi örneği uygulanmıştır. Bu da "birçok soruna karşı sigorta" anlamına gelmektedir. Genel olarak, çalışma sırasında, araçların verimli araştırmalarıyla ilgili alternatif çözümler bulmaya çalıştık. ; In this study, the Dutch Disease in the economy of Azerbaijan, the main sector of the economy of Azerbaijan were analyzed Dutch Disease and its effects on. The capital structure of the source distribution for not having largely because of the influence of Dutch Disease yoxun oil sector. The impact of government spending in the economy of Azerbaijan, there was a rise in costs. At the same time, the Azerbaijani economy is too dependent on the oil sector have done that. But short-term needs, if not to be used for oil and. Naturally, if the long-term interests of the state and to ensure reasonable use of oil is a big advantage. Many oil country, but also pave the way for serious economic collapse of one country to solve many social problems, experience shows. From this point of view, it seems destined, it is one of the most important issues of growth in the stomach, looking positively rational use of oil. Oil, gas and mineral reserves in the world and the leading sectors in these countries are poor people live in developing countries, 60 and 2/3. In these countries, the 1,5 billion people living on less than 2 dollars per day. The largest oil producer in Africa in the past 25 years, won the $ 300 billion from oil sales. However, despite this, the daily income of less than 1% of the population in these countries was $ 70inin. One of the problems in oil country, oil is the main part of his wife for military needs. Oil production in the amount of $ 1,7 billion from oil sales, another African country. In this case, the State Oil Fund of funds in the form of investment spending reflected investment mechanisms and direction. For different scenarios and their positive and negative aspects of the investment. In addition, a number of countries used the example of Azerbaijan and Kazakhstan including oil. It is a means of "insurance against many problems". In general, we tried to find an alternative solution on the work of productive research.
1. Introduction Important political, administrative and economic changes occurred in Turkey and the world in the last 50 years, especially during post-1980 neo-liberal era. Decentralization, rapid urbanization and metropolization processes that emerged by means of these changes have boosted authority, spending and responsibility of local governments. Local governments gradually came to the fore in the process of service delivery. However, especially, allocation of self-income and resources to local governments have not shown a similar level of increase. In this study, this dilemma is analyzed in cases of municipalities in Turkey. The purpose of this study is to reveal the contradiction between the increased burden of duty and income of the municipalities. By this way, it is aimed to provide a scientific basis for policy makers in solving self-income problems. In this context, the situation of the municipalities in Turkey has been analyzed. The case is studied with both theoretical and numerical data and the problem has been clearly demonstrated. 2. Trends of Fiscal Autonomy, Fiscal Decentralization and Decentralization Although a single, universal and unique definition cannot be made, decentralization is generally defined as the transfer/assignment of decision-making responsibility, power and authority of resource creation from higher level administration (central government) to lower levels of administration (regions, local governments and NGOs) (Cheema & Rondinelli, 2007: 1, Leung, 2004: 1, Edquist, 2005: 9, Yuliani, 2004, Hinsz vd., 2006: 2, Eryılmaz, 2002: 225). According to the definition of Litvack ve Seddom (1999: 2) and World Bank, decentralization is the transfer of authority and responsibility for public functions from the central government to subordinate or quasi-independent government organizations or the private sector (Keskin, 2008: 2). Fiscal decentralization forms the financial aspect of devolution to regional and local administrations. Moreover, European and American writers use terms like "centrallocal (or intergovernmental) financial relations" and "fiscal federalism" in order to refer to fiscal decentralization. The first phase of fiscal decentralization is the division of spending responsibilities and revenue sources between levels of government (national, regional, local etc.). The second phase is the amount of discretion given to regional and local governments to determine their expenditures and revenues (both in aggregate and detail). This discretion gives regional and local governments the ability to determine their budgets by levying taxes and fees and allocating resources (Davey, 2003: 1). The essence of fiscal decentralization is the authority and responsibility of subnational governments to finance their local services to a certain extent (Ebel & Yılmaz, 2002: 34). In other words, fiscal decentralization occurs when higher levels of government cede influence over budgets and financial decisions to lower levels (Sharma, 2008). Decentralization and fiscal decentralization trend that has developed in the framework of thinking that local governments should be strengthened has also created the infrastructure of financial autonomy. Fiscal Autonomy aims to enable local governments to have adequate, healthy and sustainable resources in order to ensure the institutionalization of democracy and effective implementation of their services. In that framework, it is defined as local governments' fulfillment of their duties and responsibilities independently from the center. To achieve this aim, local governments manage/spend assets and resources in line with their laws (in accordance with the interests of the local population). They also make budgets and borrowings (Ulusoy & Akdemir, 2009: 260-265, Yontar & Dağ, 2014: 150, Çelik, 2013: 22). 3. Increased Responsibility of Municipalities as a Result of Urbanization and Metropolization in Turkey The urbanization rate was very slow in the early years of the Republic of Turkey. The population living in rural areas began to migrate to urban areas in the 1950s due to improvements in transportation infrastructure, change of the land ownership regime, mechanization and modernization of agriculture, technological developments, increase in industrialization, and other economic/social changes. In particular, migration to cities increased in line with the population growth. This accelerated the need for better highway networks and settlement areas, and new housing (Tosun, 2015: 202- 203, Şahin, 2013: 79). There have been serious population increases in cities such as Istanbul, Izmir, Adana, Ankara and Bursa. This trend caused significant problems in terms of urban services in these cities (Keleş, 2009: 289). Local governments and especially municipalities took on the most important tasks of on-site analysis of the mentioned problems and solving them with practical - permanent proposals. 4. Comparative Analysis of Revenues and Expenditures of Municipalities in Turkey Municipalities became center-dependent units from financial, political and administrative aspects. It is mainly due to inefficient income structure that is dependent on central transfers, not on self-income. It is clear that this situation causes many negative effects on the functioning of municipalities. However, inadequacy of self-income or dependency needs to be demonstrated with numerical data in order to see the adverse trend in a concrete way. This enables a comparison in an international scale and identification of appropriate sample countries for the planned changes for these comparisons. Furthermore, it becomes possible to analyze financial interdependence among different municipal levels and all municipalities. Through detailed assessments, the dilemma between metropolization and fiscal decentralization in Turkey has been put forward in this study. 5. Basic Financial Problems of Municipalities in Turkey The main financial problems of the municipalities can be listed as lack of sustainable revenue sources, ineffective use of available resources, over-dependence on shares transferred from general budget tax revenues collection, inadequacy of self-income sources (Yüksel, 2004). Because of these financial problems, there are many negative situations faced at the local level. 6. Conclusion There is a trend of urbanization and metropolization in Turkey. 93% of the total population lives within the municipal boundaries. 84% of the population within municipal boundaries is within the borders of the metropolitan municipalities. Metropolitan municipalities have the highest burden of responsibilities. Then comes the provincial municipalities, district and town municipalities. However, amount of incomes is in the opposite order. This situation, prevents municipalities from enjoying the benefits of fiscal autonomy and fiscal decentralization. Instead, they become highly dependent on the central government. To get rid of this dilemma, a three-stage policy must be followed. Firstly, efficiency in spending should be achieved. Secondly, steps should be taken to make the most out of available income sources. Finally, municipalities should be provided with new sources of revenue in order to get rid of the fiscal dilemma. While these steps are being taken, rather than applying a general method, political characteristics and administrative, economic, cultural of Turkey should be taken into consideration and Turkey-specific system should be established.
Bir ülkenin imajı, uluslararası ilişkilerin oluşumunda en önemli faktörlerden birisidir ve günümüzde imaj kavramının artan önemi, bilgi teknolojilerin hızlı gelişimi, medya ve diğer iletişim araçlarının toplumsal algı ve görüşleri yönlendirebilme özelliğinin, devletin uluslararası düzeyde siyasi karar verme süreciyle doğrudan bağlantılı görülmektedir. Tezin amacı, kültürel ve etnik bağlamda birbirine yakın olan bu ülkelerin faaliyetlerinin başarılı bir dayanışma modeli olarak sunulması, hem Türkiye, hem de Azerbaycan açısından imaj konsepti kapsamında, gelecekte ortak çalışmaların hayata geçirilmesine zemin oluşturarak katkıda bulunmasıdır. Özellikle, bu yönde akademik çalışmaların artması ümit edilmektedir. Yapılan literatür taramasında, her iki ülkenin uluslararası imaj yönetimi çerçevesinde sınırlı çalışmaların bulunması, bu konuya yönelik ilginin artmasına katkıda bulunabilir. Çünkü günümüzde oluşturulan ve yönetilen imaj bir ülke açısından ekonomik gücü kadar stratejik bir öneme sahiptir ve özellikle ülkeye yönelik algının oluşmasında tesirli bir faktör olarak görülmektedir. Bu çerçevede çalışma dört bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde, Bu çalışma, genel olarak, Türkiye-Azerbaycan ilişkilerinin kuramsal açıdan değerlendirmesi yapılmıştır. İkinci bölümde, Azerbaycan ve Türkiye arasında siyasal ilişkilerin tarihsel gelişimi ele alınarak, günümüzdeki boyutuna kadar incelenmiştir. Üçüncü bölümde, iki ülke arasında kurulmuş olan ekonomik işbirliği ele alınmaktadır. Bölgesel bağlamda bu işbirliğini pekiştiren enerji ve ulaşım projelerinin gerçekleştirilmesiyle her iki ülkenin elde edeceği olanaklar ve uluslararası alanda bu bölgenin bir enerji merkezine çevrileceği yönünde gelecek perspektifler incelenmektedir. Dördüncü bölümde ise, Türkiye ve Azerbaycan'ın uluslararası tanıtımında yükselen eğilimler değerlenderilerek, her iki ülke arasındaki ilişkilerin uluslararası imaj açısından analizi yapılmıştır. Aynı zamanda, ülke imajını pekiştiren etkinliklerin organize edilmesiyle sağlanan olanaklar, örneğin uluslararası etkinlikler gibi bazı örnekler üzerinden ele alınmıştır. Özellikle, son yıllarda Azerbaycan'da düzenlenen uluslararası spor ve kültürel etkinliklerin ülke imajına sağladığı katkı çerçevesinde bir değerlendirme yapılarak, imaj üzerinde olan tesiri incelenmiştir ; The image of a country is one of the most important factors for the development of international relations and the growing importance of today's image concept, the rapid development of information technology, the influence of media and other communication tools on a social perception and managing feedback feature seems directly linked to the political decision-making of the state at the international level. The aim of the thesis, is to present the activities of these countries, which are close to each other in the cultural and ethnic context, as a successful solidarity model, and in terms of both Turkey and Azerbaijan to create the ground for the of future collaboration, in particular it is hoped to increase the academic work in this direction. In a literature search, the limited sources in the context of the image management of both countries, contribute to the increasing interest in this issue. Because today the right image has a strategic importance at least in the foreign policy and economic power of the country, especially as an effective factor in the formation of the perception of the country. In this context, the study consists of four parts. In the first part, Turkish Azerbaijani relations were analyzed through thepretical approach. In the second chapter, the historical development of political relations between Azerbaijan and Turkey is examined. Especially after gaining the independence, Azerbaijan established close relations with Turkey and it has been described as a new era for both countries. In the third chapter, it was discussed the economic cooperation between the two countries. In a regional context, the realization of energy and transport projects carried out by both countries, reinforces this cooperation, which will gain opportunities in the international arena and the region's future direction to be converted into energy hub. In the fourth chapter, there were analyzed Turkey-Azerbaijan relations in terms of international image, has been transferred the general characteristics of country image concept and aspects of positive image development. At the same time, the possibilities provided by organizing events that enhance the image of the country have been addressed through some examples, such as international events. At the same time, it was analyzed how global events organization activities reinforce the country's image, for example through international events. Particularly, an assessment made in the framework of the contribution of the sporting, cultural events held in Azerbaijan in recent years to the country's image in parallel, and the effect on the image that has been examined
TÜRKİYE'NİN AVRUPA BİRLİĞİ'NE ÜYELİK SÜRECİNİN GÜMRÜK BİRLİĞİ BAĞLAMINDA DEĞERLENDİRİLMESİTarih boyunca çeşitli nedenlerle karşı karşıya gelen Türk ve Avrupalı devletler, birbirleriyle uzun yıllar süren sosyal ve ekonomik ilişkiler içerisinde bulunmuşlardır. Günümüzde bu sürecin temsilcisi olan Türkiye, farklı dine ve kültüre mensup olmasına rağmen Batının muassır medeniyetine ulaşmayı bir hedef olarak belirlemiştir. Nitekim Avrupalı devletlerin bir araya gelerek oluşturduğu Avrupa Birliği'nin bir parçası olmak için çaba göstermektedir. Bu amaçla 1959 yılında Avrupa Ekonomik Topluluğu'na Ortaklık başvurusu yapmış, 1963 yılında Ankara Antlaşması ile bu ilişkiyi resmileşmiştir. Bu durum Türkiye'nin iç ve dış politikasını değiştiren bir sürecin de başlangıcı olmuştur. Bu Antlaşma ile hazırlık, geçiş ve nihai aşamalar belirlenmiştir. Türkiye, tam üyeliğe giden yolun başlangıcı kabul edilen Gümrük Birliğine nihai aşamada dahil olmuştur. Türkiye'nin Avrupa Birliği süreci Gümrük Birliği bağlamında başlamıştır. Gümrük Birliğine üye olması ile birlikte Türkiye'nin dünya ticaretinde ve Birlik üyesi ülkelerle yaptığı ticarette önemli oranda artışlar meydana gelmiştir. Bu da Türkiye'nin ekonomisine olumlu yansımış ve Makroekonomik göstergelerinde pozitif etki oluşturmuştur. Ankara Antlaşması'nın nihai aşamasıyla birlikte AB Gümrük Birliği üyesi olan Türkiye, bu kapsamda birçok yasal ve kurumsal değişiklikler de gerçekleştirmiştir. Ayrıca mevzuata uyum çerçevesinde yaptığı değişikliklerle, AB üyeliği için şart koşulan birçok kriteri de yerine getirmiştir. Bu bağlamda gerek öncesi değişikler olsun ve gerekse dahil olduktan sonraki değişikler olsun; Gümrük Birliğinin Türkiye'nin Avrupa Birliği üyelik sürecine önemli katkılar sağladığı görülmektedir. Bununla birlikte, nihai amacı tam üyelik olan süreçte, geçen uzun süreye rağmen üyeliğin kısa vadede mümkün görünmemesi, Gümrük Birliğinin güncellenmesi gerekliliğini de ortaya çıkarmaktadır. Güncellenen Gümrük Birliğinin, Türkiye'nin Avrupa Birliği üyelik sürecinde sosyoekonomik kalkınmaya doğrudan ve dolaylı etkileri olacağı yapılan çalışmalarla ortaya çıkmaktadır. Güncelleme olması durumunda aynı zamanda 2005 yılında başlanan müzakere fasıllarının yerine getirilmesinde de önemli katkılar sağlayacağı görülmektedir. Bu bağlamda Gümrük Birliğinin ticari, mevzuata uyum ve güncellemeyle birlikte müzakerelerin yerine getirilmesinde ve tam üyelik sürecinde büyük etkileri olması ve katkılar sağlaması beklenmektedir. --- THE EVALUATION OF TURKEY'S EUROPEAN UNION MEMBERSHIP PROCESS IN THE CONTEXT OF THE CUSTOM UNIONTurkey and European countries have been engaged in social and economic relations for long years despite various challenges throughout history. Although Turkey homes various religions and cultures, it sets as a goal to reach West's modern civilization. And it has been exerting efforts to become part of European Union, founded by European states. For this purpose, Turkey applied for membership of the European Economic Community (EEC) in 1959, followed by Ankara Agreement in 1963 that put an official aspect into relations. This development has become beginning of an adventure that fully changed Turkey's domestic and foreign policies. With Ankara Agreement, preparation, transition and final stages were ascertained. In final stage of Ankara Agreement, Turkey was included in Customs Union with European Union (EU), a move considered to be starting path to full membership. Through this membership, Turkey achieved significant jumps in trade with European Union members and the world, which was positively reflected in its economy and brought positive impact on macroeconomic indications. Also, it actualized many legal and corporate changes. Through amendments in line with harmonization of legislations, Turkey implemented many criteria put forward for EU membership. In this regard, it is seen that Customs Union made key contributions into Turkey's EU accession. Also, the fact that Turkey's membership does not appear to be possible in the short term, despite the long period that is the ultimate objective of full EU membership, also reveals the necessity of modernizing the Customs Union. According to some studies, an modernized Customs Union will have direct and indirect impacts on socio-economic development during Turkey's EU accession. At the same time, this modernization is expected to make important contributions into fulfilling the negotiation chapters that started in 2005. In this study, through compliance with the commercial legislation and the modernization, the Customs Union is expected to have great impacts on and to contribute into implementation of negotiations and full membership.
Avrupa Birliği, ekonomik bütünleşme alanında başarılı olup şimdiye kadar görülen en başarılı birlik olmuştur. Ekonomik alanın aksine güvenlik ve savunma alanı ise Birliğin epeyce zorlandığı, tartışıldığı ve çekinceli bir alan olmuştur. Soğuk Savaş döneminde, güvenlik ve savunma alanında önemli bir çaba harcanmış; Batı Avrupa Birliği kurulmuş, Avrupa Savunma Topluluğu kurma girişiminde bulunulmuş ancak hedeflenen sonuçlara tam anlamıyla ulaşılamamıştır. Soğuk Savaş dönemi güvenlik ve savunma konuları bakımından AB için NATO gölgesinde geçmiştir. Fakat asıl önemli olan gelişmeler Soğuk Savaş'ın bitimi ile yaşanmaya başlamıştır. 1992 Maastricht Antlaşması ile Ortak Dış Politika ve Güvenlik Politikasında (ODGP) çok önemli bir adım atılmış ve siyasi bütünleşme sürecine gidilmeye başlanmıştır. Bu aşamada, güvenlik ve savunma politikaları hükümetlerarası düzeyde de olsa AB'nin ikinci sütununu oluşturmuştur. Devam eden süreçte ise Avrupa Güvenlik Savunma Politikası (AGSP) ve NATO ile işbirligi içinde oluşturulan Avrupa Guvenlik Savunma Kimliği (AGSK) oluşturulmuştur. Ayrıca yapılan çeşitli Zirvelerle bu süreçler hızlı bir biçimde gelişmiştir. 2009 yılında Lizbon Antlaşması'nın yürürlüğe girmesi ile de birliğin hem anayasal hem de hukuki olarak Ortak Güvenlik ve Savunma Politikasının (OGSP) temel dayanakları ve kuruluşu tamamlanmıştır. Son dönem gelişmesi olarak da yine Lizbon Antlaşmasında yer alan "kalıcı yapısal işbirliği" ilkesinden yine aynı isimle yola çıkılarak "Kalıcı Yapısal İşbirliği" (PESCO) yapısı oluşturulmuştur. Avrupa Birliği'nin ortak bir güvenlik ve savunma politikası oluşturması süreci incelenirken, AB'nin NATO ile olan ilişkilerinin de göz önünde bulundurulması zorunludur. Bu nedenle, NATO'nun bu savunma ve güvenlik sürecine olan etkisi ve Avrupa Birliği'nin savunma ve güvenlik politikası oluşturma sürecinde meydana gelen politikaların NATO'ya yansımaları ve etkileri de irdelenmek durumundadır. Bu bağlamda çalışmada genel olarak güvenlik kavramından başlanarak uluslararası, toplumsal ve küresel anlamda güvenlik ve güvenliğe etki eden faktörler ele alınmış, AB Güvenlik ve Savunma Politikasının oluşum süreci ile günümüze kadar yaşadığı belli başlı önemli gelişmelere değinilmiş; NATO ile olan ilişkileri üzerinde durulmuş ve günümüzde gelinen aşama incelenmiştir. Ayrıca bu politika çerçevesinde yapılan bazı ortak operasyonlara da değinilmiştir. ; The European Union, has become the most successful union ever seen achieving economic integration. Contrary to the field of economy, the field of security and defence, has been a highly challenging, controversial and risky area the Union struggles with. Much effort had been spent in the field of security and defence during the Cold War period, West European Union had been established; attempts to establish European Defence Community had been made however targeted results could not be obtained in the fullest sense. For EU, the Cold War period, had been overshadowed by NATO in terms of security and defence issues. However, major developments began to be experienced subsequent to the end of the Cold War. A considerable step in Common Foreign and Security Policy (CFSP), was taken by Maastricht Treaty of 1992 and the process of political integration, thus, was initiated. At this stage, although the security and defence policies have been at intergovernmental level, they constituted the second pillar of EU. In the ongoing process, the European Security Defence Policy Identity (ESDI) has been established in accordance with European Security Defence Policy (ESDP) and NATO. Additionally,through various summits held, these processess have been rapidly improved. As Lisbon Treaty entered into effect in 2009, the basic foundation and establishment of EU's Common Security and Defence Policy (EU CSDP) has been set both constitutionally and legally. As a recent development, based upon the principle of "Permanent Structured Cooperation" which is included in Lisbon Treaty, once again, the Permanent Structured Cooperation (PESCO) structure has been established. Taking the relations between European Union and NATO, as well, into consideration is obligatory for the establishment procedure of European Union's common security and defence policy to be examined. For this reason, NATO's effect over the mentioned defence and security process, and the reflections and effects of policies brought up during EU's defence and security policy formation process on NATO, are to be studied as well. In this context, within the scope of this study, starting from the concept of security in general, the aspect of security and factors influencing it in international, social and global terms are taken into consideration; the formation process of EU Security and Defence Policy and the concerning main developments occurring until today, are mentioned; its relations with NATO are accentuated and the final stage reached today is analysed. In addition to this, some of the common operations executed within the frame of this policy are also considered.
Demokrasi kilidinin anahtarı pozisyonundaki seçimler, bireylerin geleceklerini inşa etmeye aday siyasi partiler arasından seçim yapmak suretiyle iktidarı belirlediği en etkin siyasi denetim aracıdır. Seçimlerin siyasal hayatı şekillendirmedeki rolü, seçimlere büyük ilgi gösterilmesine neden olmaktadır. Seçimler, geçmişte sadece siyasi iktidarı belirleme aracı olarak görülürken, günümüzde özellikle de 2000 Amerikan Başkanlık seçimleri ve sebep olduğu gelişmelerinde tesiriyle, siyaset kurumunun ve akademik dünyanın ilgi odağı haline gelmiştir. Demokratik olsun ya da olmasın, diktatörlükle yönetilen ülkeler hariç, dünyadaki bütün ülkelerde iktidarlar seçimle belirlenmektedir. Dünya ülkelerinin siyasal ve tarihsel olarak farklı tecrübelere sahip olmaları ve kendilerine has siyasal geleneklerinin varlığı farklı seçim sistemlerinin kabulüne de beraberinde getirmiştir. Bu farklılık, seçimlerin işleyişi faaliyetlerinde de değişik yöntemlerin ve modellerin benimsenmesine neden olmuştur. Seçmen tercihlerinin sandığa adil ve dürüst şekilde yansıdığı bir seçim gerçekleştirme arzusu, seçimlerin ülke genelinde iyi teşkilatlanmış, liyakat esasına göre belirlenmiş personelin istihdam edildiği, teknolojik alt yapıya sahip ve toplumsal itibarı ve intibaı yıpranmamış ve siyasi iktidarın müdahale alanından tamamen uzaklaştırılmış özerk ve kurumsal yapıları zorunlu kılmaktadır. Adil ve dürüst seçimlerin mümkün kılınabilmesi ancak seçimlerin yönetim ve denetiminden sorumlu kurum ve kurulların etkin yönetim ve denetim mekanizmaları ile donatılmış olmasıyla mümkün olabilecektir. Seçimlerin yönetimi ve denetimi faaliyetleri, ülkelerin benimsedikleri seçim yönetim ve denetim modellerinin farklılık göstermesi sebebiyle ülkeden ülkeye farklılık sergilemektedir. Bu farklılığa rağmen, bu modellerin hepsinin ortak amacı, seçmen iradesinin sandığa yansıması sürecini sağlıklı bir şekilde yönetmek ve sürece ilişkin yaşanabilecek hukuksuzluklara engel olmaktır. Bu anlamda bu kurum ve kurullara demokrasinin sürdürülebilirliğinin sağlanması adına çok önemli görevler düşmektedir. Söz konusu kurum ve kurulların gösterecekleri olumlu performans seçim sürecinin adil ve dürüst bir şekilde yürütülmesi ve sonuçlandırılmasının teminatını oluşturacaktır. Türkiye'de seçim teşkilatı ile seçimlerin işleyişinin karşılaştırmalı hukuk perspektifinden tüm yönleriyle ele alındığı bu çalışmanın amacı; ülkemiz açısından daha etkin bir seçim yönetim ve denetim mekanizmasının hayata geçirilebilmesi için uygulayıcılara karşılaştırmalı hukuk pratikleri perspektifinden bir model önerisi sunmaktır. ; Elections, which are the key to democracy, are the most effective means for political supervision in which individuals make choices from among political parties, which compete to build their lives. The role of elections in shaping political life causes them to be paid enormous attention. In the past, elections were regarded as a means to determine the political power only, but today, especially under the influence of the 2000 American presidential elections and the developments it led to, they have become the center of attention for politics and academic World. Whether they are democratic or not, governments are determined through elections all over the world except for countries that are governed by dictatorships. The fact that countries of the world have different political and historical experiences and have their own unique political traditions have caused different elections systems to be adopted. This difference in turn has caused different methods and models to be adopted in the activities conducted during the implementation of elections. The desire to hold an election where voters' choices are reflected fairly and honestly in the ballot boxes requires autonomous and organizational structures that are well-organized, where personnel determined on the basis of merit are employed, that possess the technological infrastructure, have an undamaged social prestige and image and are totally out of reach of the interference of the party in power. Fair and honest elections will be possible only when institutions and boards that are responsible for the management and supervision of elections are equipped with effective managerial and supervisory mechanisms. Activities aimed at managing and supervising elections exhibit variations because the election management and supervision models which countries adopt change from country to country. In spite of this difference, he common goal of all these models is to manage the process of transferring voters' will to the polls properly and prevent injustices that might arise in the process. In this sense, these institutions and committees have very serious tasks and obligations in ensuring sustainability of democracy. Positive performance that will be displayed by the said institutions and committees will guarantee that the election process will take place and be completed fairly and honestly. The purpose of this study, in which election organization and election mechanisms have been handled in all aspects from the perspective of comparative law, is to propose a model to implementers from the perspective of comparative law practices in order to put into a practice a more effective election management and supervision mechanism.
Bu çalışmada düşünce kuruluşlarının kamu diplomasisindeki rolleri incelenmiştir. Bu çerçevede Türkiye, ABD ve Almanya çalışmada karşılaştırılmalı olarak çalışılmış ve böylelikle her ülkeden de birer düşünce kuruluşu örneklem olarak tercih edilmiştir. Kendi ülkelerinin içinde ve dışında bilinirlikleri ve saygınlıkları olan, aynı zamanda faaliyetleri itibariyle diğer düşünce kuruluşlarına nazaran görece çeşitlilikleri bulunan Türkiye menşeili Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı (SETA), ABD menşeili Amerika Birleşik Devletleri Alman Marshall Fonu (German Marshall Fund of the United States-GMF) ve Almanya menşeili Alman Uluslararası ve Güvenlik İşleri Enstitüsü (Stiftung Wissenschaft und Politik-SWP) incelenmiştir. Patrick Köllner'in uluslararası ilişkilerde düşünce kuruluşlarının: - Salon işlevi görme ve kişi odaklı iletişim kanalları oluşturma, - Uluslararası ilişkiler çalışmaları hakkında kamuoyunu bilgilendirme, araştırma brokerliği yapma, - Uluslararası ve küresel meseleler hakkında ulusal ve uluslararası gündem oluşturma, - Gayr-ı resmi diplomatik ilişkiler geliştirme, - İkinci görüş sunma, - Danışmanlık işlevi görerek stratejik söylemleri doğrudan etkileme, - Yarı otoriter rejimleri meşrulaştırma ve entelektüel amigoluk yapma, - Düşünce ihraç etme, - Uluslararası ilişkiler ve stratejik araştırmalar anlayışının oluşmasına katkıda bulunma, - Diplomatik eğitimler sunma ve uluslararası ilişkiler eğitim programları yaparak öğrencilere mentörlük etme, rolleri esas alınarak örneklem olarak alınan kurumların kamu diplomasisi bağıntısı araştırılmıştır. Bu doğrultuda çalışmanın iki sorusu bulunmaktadır: 1. Düşünce kuruluşları yürüttükleri faaliyetlerle bir kamu diplomasisi aktörü müdür? 2. Düşünce kuruluşlarının kamu diplomasisi yapım süreçlerinde üstlendikleri roller nelerdir? Birinci soru bağlamında çalışmanın temel hipotezi: sivil inisiyatif olma özelliği bakımından düşünce kuruluşları kamu diplomasisinde birer aktördür. İkinci soru bağlamında çalışmanın temel hipotezi: Köllner'in düşünce kuruluşlarına uluslararası ilişkiler bağlamında atfettiği roller, örneklem düşünce kuruluşları tarafından kamu diplomasisi faaliyeti kapsamında oynanmaktadır. Çalışmanın hipotezlerini sorgulamak için karma bir araştırma yöntemi takip edilmiş ve "literatür taraması", "içerik analizi" ve "niteliksel araştırma" yöntemleri kullanılmıştır. Araştırmanın literatür taraması kısmını diplomasi, kamu diplomasisi ve düşünce kuruluşları oluşturmuştur. İçerik analizi kısmını üç kurumun web sayfaları ve medya yansımaları, rapor, dergi, konferans, panel ve sempozyum bildirileri oluşturmuştur. Son olarak niteliksel araştırma kısmını ise düşünce kuruluşlarının yetkilileri, kamu diplomasisi kurumlarında, düşünce kuruluşlarında görev alanlar ve akademisyenlerden oluşan 13 kişi ile derinlemesine mülakatlar yapılmıştır. Araştırmanın bulguları ışığında ulaşılan sonuca göre düşünce kuruluşları politika uygulayıcılarının politika oluşturmalarında yardımcı kuvvet rolü oynayabilirler. Sivil inisiyatifler olmaları hasebiyle de düşünce kuruluşlarının kamu otoritelerine oranla hareket serbestiyetleri yüksektir. Ayrıca bu çalışmada düşünce kuruluşlarının yardımcı kuvvet rolü oynamalarından hareketle bu organizasyonlar için "Akıncı Birlik" kavramsallaştırması önerilmektedir. Üç farklı ülkede bulunan GMF, SETA ve SWP'nin kamu diplomasisi faaliyetlerinde birer aktör oldukları tez çalışmasının bulgusudur. Ayrıca söz konusu düşünce kuruluşlarının faaliyetlerinin katkısı menşei ülkelerinin siyasi, iktisadi ve sosyal durumlarına göre değişmektedir. Buradan hareketle söz konusu ülkelerin sert güç yerine yumuşak güç bağlamında kamu diplomasisinde düşünce kuruluşlarını bir paydaş olarak görmesi kendilerine uluslararası ilişkilerde avantaj sağlayacaktır. ; The study emphasizes the role of think tanks in public diplomacy. In this context, the Turkey, United States of America, and Germany case studies have been examined. A think tank organization sample was picked from each country to test the relevance of the research hypothesis. The well renowned and prestigious think tank organizations of Foundation for Political, Economic and Social Research (SETA), German Marshall Fund of the United States (GMF) and, The German Institute for International and Security Affairs (Stiftung Wissenschaft und Politik-SWP) has been studied. The relationship of public diplomacy of institutions gained as an example has been investigated based on the following roles of think tanks organizations in international relations developed by Patrick Köllner. According to Köllner, think tank organizations: - Should have salon function and create person-oriented communication channels. - Also need to inform the public about international relations studies. - Act as a research broker. - Set national and international agendas on international issues. - Develop informal diplomatic relations. - Presenting second opinions. - Directly influencing strategic discourses by acting as consultants. - Legitimizing semi-authoritarian regimes and intellectual cheerleading. - Exporting ideas. - Contributing to the formation of an understanding of international relations and strategic research. - Offering diplomatic training and mentoring students by providing international relations training programs. In this direction, the study develops two essential questions: 1. Are think tanks actors of public diplomacy with the activities they conduct? 2. What are the roles of think tanks in building public diplomacy? The first question is leading to the study's main hypothesis, which is: to be a civil initiative, think tanks are actors in public diplomacy. While the second question introduces another aspect of the research's hypothesis: The roles that Köllner attributes to think tanks in international relations are played by sample think tanks within public diplomacy activities. A combination of "literature review", "content analysis" and "qualitative research" is followed in the thesis study. The literature review comprises the investigation of notions such as diplomacy, public diplomacy, and think tanks as a part of the research. The content analysis makes up for the three institutions' websites browsing, media reflections, reports, magazines, conferences, panels, and symposiums' examination. The qualitative research part was conducted with in-depth interviews with 13 people representing official spokespersons of think tanks, public diplomacy institutions, former think-tankers, and academics. According to the conclusion reached considering the findings of the research, think tanks can play an auxiliary power role in policymaking by same-field practitioners. Since they are civil initiatives, think tanks have higher freedom of action compared to state authorities. Besides, the conceptualization of "Akıncı Unity" is recommended in this study for think tanks based on their role as an auxiliary force. The case of GMF, SETA and SWP organizations as actors in public diplomacy activities in the three different countries constitutes the findings of a thesis study. The contribution of these think tanks' activities varieties according to the political, economic, and social situation in their countries. From here, it will give them an advantage in international relations if countries consider the think tanks institutions a stakeholder in public diplomacy linked to the soft power context rather than hard power.
