Suchergebnisse

Pertev Tevfik Bey?in sahibi olduğu, Şehabettin Süleyman Bey?in başyazarlığını yaptığı Muahede gazetesi, 18 Ekim 1910 tarihinde İstanbul?da, "Demokrasi Mesleğinin Hâdim ve Müdâfii" künyesiyle yayın hayatına başlar. Günlük, siyasî, iktisadî ve edebî bir gazetededir. Yayım hayatı, II. Meşrutiyetin çalkantılı ortamında kısa sürer ve sadece 24 sayı çıkar. Demokrasinin ve özgürlüklerin memlekette yerleşmesi ve kanunların buna göre işlemesi için çalışan gazete, İttihat ve Terakki iktidarının politikalarını bu açıdan eleştirir. Ayrıca hükümetin meslek dışı atamaları da uygun bulunmaz. Sıkıyönetimin olduğu, hükümet aleyhine yazılar yazan gazetelerin kapatıldığı bir dönemde, hükümetin siyasî ve idarî hatalarını yazmaktan çekinmez. Hükümetin, meşrutiyetin ruhuna uygun demokrat bir şekilde hareket etmesini ister. Bu tarz bir yönetimin sergilenmesi ile meşrutiyetin tam manasıyla memlekette yerleşebileceğini ifade eder. Demokrasinin gelişmesinde basına önemli görevler düştüğünü belirten gazete, basını demokrasinin temel unsuru olarak görür. Basına getirilen sansürü eleştirerek, sansürün demokrasinin gelişmesinin önünü tıkadığını vurgular. Demokrasiye sıklıkla atıf yapan gazete, meşrutiyet, adalet, hürriyet, Kanun-ı Esasi ve demokrasi kavramlarının halk tarafından daha iyi anlaşılması için gazete sütunlarında bu kavramlara yer verir. Gazete, devletin, sosyal, iktisadî, idarî ve siyasî açıdan gelişmesini amaçlayan yayın politikası takip eder. Basının görevinin kamuoyunu her türlü gelişmelerden haberdar etmenin yanı sıra, ülkenin sorunlarını gündeme getirerek, hükümetin dikkatini bu sorunlara çekmek olduğunu belirten gazete, Anadolu insanının karşılaştığı sorunları ve güçlükleri ele alarak, bunların ortadan kaldırılması için hükümete telkinlerde bulunur. Matbuat Kanunu?na rağmen idarî zaafları, yolsuzlukları, usulsüzlükleri ve hataları cesurca ve korkusuzca ele alır. Ayrıca Osmanlıcılık siyasetini savunan gazete bu siyaset gereği, Türk ve Müslümanlarla birlikte Osmanlı Hristiyanlarının da sosyal, kültürel, idarî ve eğitim sorunlarını gazete sütunlarına taşır. Bununla gazete birlik ve bütünlükten yana bir yayın takip ettiğini ortaya koyar. Gazetede siyasî konular diğerlerine göre daha çok yer alır. Osmanlı Devleti?ndeki ve Avrupa?daki her türlü gelişmeden bahsedilir. Özellikle Avrupa?nın Osmanlı Devleti?ne karşı yürüttüğü politikalar gazete sütunlarına taşınarak kamuoyu bilgilendirilir. Gazetenin ilgi alanı Osmanlı Devleti?yle sınırlı değildir. Osmanlı Devleti?nin dâhilî ve haricî siyasetinin yanı sıra Avrupa?nın ve İran?ın siyasî ve sosyal vaziyeti ile dünyadaki her türlü siyasî, sosyal ve ekonomik gelişme gazete sayfasında yer alır. Özellikle Rusya?nın Balkanlarda ve Osmanlı Devleti?nin komşuları üzerinde sinsi politikalar takip ederek, bu bölgelerde meydana getirdiği karışıklıklar ele alınır. Çalışmada, II. Meşrutiyet Döneminin önemli siyasî kişiliği olan Pertev Tevfik ile sahibi olduğu Muahede gazetesi incelenmiş ve II. Meşrutiyet Dönemi fikir hayatına katkıları ele alınmıştır. ; The Muahede, which was owned by Pertev Tevfik Bey and edited by Şehabettin Süleyman Bey, began its publication life as newspaper in İstanbul on October 18, 1910 with the tag line "Demokrasi Mesleğinin Hâdim ve Müdâfii" (The Servant and Defender of Democracy). It was a daily newspaper with political, economic and literary content. Its publication life did not last long in the convulsive atmosphere of the Second Constitutional Era and only 24 issues were printed. The newspaper, which adopted the mission of promoting the ideas of democracy and liberties among the public, criticized the policies of İttihat ve Terakki (The Union and Progress Party) government especially with respect to these aspects. The publication did not hesitate to write about the political and administrative mistakes of the government even in a period when martial law was in effect and those newspapers writing against the government were closed down. It asked the government to adopt democratic means in accordance with the spirit of constitutionalism. The newspaper expressed the view that the regime of constitutionalism can be completely established in the country only with the implementation of a democratic government. While emphasizing the importance of the role the press must play in the development of democracy, the publication foregrounded the press as the essential element of a democracy. By criticizing the censorship practices, it asserted the idea that censorship was a barrier for the development of democracy. By frequently referring to the ideas of democracy, the articles in the publication often included terms like constitutionalism, justice, freedom, Kanun-ı Esasi (Main Constitution) and democracy, so that these terms could be better understood by the general public. The newspaper pursued a policy which aimed to promote the development of the state socially, economically, administratively and politically. The newspaper, which stated that the mission of the press was to place the problems of the society on the agenda, thereby directing the attention of the government to these problems, as well as informing the public about all kinds of developments, wrote about the problems and difficulties encountered by the people of Anatolia and tried to influence the government towards the solution of these problems. Despite the Press Law (Matbuat Kanunu), it bravely wrote about administrative weaknesses, corruption, abuse and mistakes. Moreover, as a supporter of the policy of Ottomanism, the paper also wrote about the social, cultural, administrative and educational problems of the Christian minorities, as well as those of the Turks and Muslims. However, the newspaper also emphasized its policy of supporting the unity and integrity of the state. Political issues dominated the contents of the newspaper. All kinds of developments in the Ottoman State and Europe were mentioned. Especially the European policies against the Ottoman State were included to inform the general public about these. The scope of interest of the publication was not limited to matters about the Ottoman State. In addition to articles about the domestic and foreign policy of the Ottoman State, developments in the political and social spheres of Europe and Iran, and news about the political, social and economic situation from around the world were included in the newspaper. Particularly, the sly policies pursued by Russia in the Balkans and against the neighbors of the Ottoman State, and the consequent disorder in these regions were discussed. In this paper, Pertev Tevfik Bey, who was an important political figure during the Second Constitutional Era, and the Muahede, which was owned by him, are studied in terms of their contributions to the intellectual scene of the Second Constitutional Era.

1. Introduction Important political, administrative and economic changes occurred in Turkey and the world in the last 50 years, especially during post-1980 neo-liberal era. Decentralization, rapid urbanization and metropolization processes that emerged by means of these changes have boosted authority, spending and responsibility of local governments. Local governments gradually came to the fore in the process of service delivery. However, especially, allocation of self-income and resources to local governments have not shown a similar level of increase. In this study, this dilemma is analyzed in cases of municipalities in Turkey. The purpose of this study is to reveal the contradiction between the increased burden of duty and income of the municipalities. By this way, it is aimed to provide a scientific basis for policy makers in solving self-income problems. In this context, the situation of the municipalities in Turkey has been analyzed. The case is studied with both theoretical and numerical data and the problem has been clearly demonstrated. 2. Trends of Fiscal Autonomy, Fiscal Decentralization and Decentralization Although a single, universal and unique definition cannot be made, decentralization is generally defined as the transfer/assignment of decision-making responsibility, power and authority of resource creation from higher level administration (central government) to lower levels of administration (regions, local governments and NGOs) (Cheema & Rondinelli, 2007: 1, Leung, 2004: 1, Edquist, 2005: 9, Yuliani, 2004, Hinsz vd., 2006: 2, Eryılmaz, 2002: 225). According to the definition of Litvack ve Seddom (1999: 2) and World Bank, decentralization is the transfer of authority and responsibility for public functions from the central government to subordinate or quasi-independent government organizations or the private sector (Keskin, 2008: 2). Fiscal decentralization forms the financial aspect of devolution to regional and local administrations. Moreover, European and American writers use terms like "centrallocal (or intergovernmental) financial relations" and "fiscal federalism" in order to refer to fiscal decentralization. The first phase of fiscal decentralization is the division of spending responsibilities and revenue sources between levels of government (national, regional, local etc.). The second phase is the amount of discretion given to regional and local governments to determine their expenditures and revenues (both in aggregate and detail). This discretion gives regional and local governments the ability to determine their budgets by levying taxes and fees and allocating resources (Davey, 2003: 1). The essence of fiscal decentralization is the authority and responsibility of subnational governments to finance their local services to a certain extent (Ebel & Yılmaz, 2002: 34). In other words, fiscal decentralization occurs when higher levels of government cede influence over budgets and financial decisions to lower levels (Sharma, 2008). Decentralization and fiscal decentralization trend that has developed in the framework of thinking that local governments should be strengthened has also created the infrastructure of financial autonomy. Fiscal Autonomy aims to enable local governments to have adequate, healthy and sustainable resources in order to ensure the institutionalization of democracy and effective implementation of their services. In that framework, it is defined as local governments' fulfillment of their duties and responsibilities independently from the center. To achieve this aim, local governments manage/spend assets and resources in line with their laws (in accordance with the interests of the local population). They also make budgets and borrowings (Ulusoy & Akdemir, 2009: 260-265, Yontar & Dağ, 2014: 150, Çelik, 2013: 22). 3. Increased Responsibility of Municipalities as a Result of Urbanization and Metropolization in Turkey The urbanization rate was very slow in the early years of the Republic of Turkey. The population living in rural areas began to migrate to urban areas in the 1950s due to improvements in transportation infrastructure, change of the land ownership regime, mechanization and modernization of agriculture, technological developments, increase in industrialization, and other economic/social changes. In particular, migration to cities increased in line with the population growth. This accelerated the need for better highway networks and settlement areas, and new housing (Tosun, 2015: 202- 203, Şahin, 2013: 79). There have been serious population increases in cities such as Istanbul, Izmir, Adana, Ankara and Bursa. This trend caused significant problems in terms of urban services in these cities (Keleş, 2009: 289). Local governments and especially municipalities took on the most important tasks of on-site analysis of the mentioned problems and solving them with practical - permanent proposals. 4. Comparative Analysis of Revenues and Expenditures of Municipalities in Turkey Municipalities became center-dependent units from financial, political and administrative aspects. It is mainly due to inefficient income structure that is dependent on central transfers, not on self-income. It is clear that this situation causes many negative effects on the functioning of municipalities. However, inadequacy of self-income or dependency needs to be demonstrated with numerical data in order to see the adverse trend in a concrete way. This enables a comparison in an international scale and identification of appropriate sample countries for the planned changes for these comparisons. Furthermore, it becomes possible to analyze financial interdependence among different municipal levels and all municipalities. Through detailed assessments, the dilemma between metropolization and fiscal decentralization in Turkey has been put forward in this study. 5. Basic Financial Problems of Municipalities in Turkey The main financial problems of the municipalities can be listed as lack of sustainable revenue sources, ineffective use of available resources, over-dependence on shares transferred from general budget tax revenues collection, inadequacy of self-income sources (Yüksel, 2004). Because of these financial problems, there are many negative situations faced at the local level. 6. Conclusion There is a trend of urbanization and metropolization in Turkey. 93% of the total population lives within the municipal boundaries. 84% of the population within municipal boundaries is within the borders of the metropolitan municipalities. Metropolitan municipalities have the highest burden of responsibilities. Then comes the provincial municipalities, district and town municipalities. However, amount of incomes is in the opposite order. This situation, prevents municipalities from enjoying the benefits of fiscal autonomy and fiscal decentralization. Instead, they become highly dependent on the central government. To get rid of this dilemma, a three-stage policy must be followed. Firstly, efficiency in spending should be achieved. Secondly, steps should be taken to make the most out of available income sources. Finally, municipalities should be provided with new sources of revenue in order to get rid of the fiscal dilemma. While these steps are being taken, rather than applying a general method, political characteristics and administrative, economic, cultural of Turkey should be taken into consideration and Turkey-specific system should be established.

Bir ülkenin imajı, uluslararası ilişkilerin oluşumunda en önemli faktörlerden birisidir ve günümüzde imaj kavramının artan önemi, bilgi teknolojilerin hızlı gelişimi, medya ve diğer iletişim araçlarının toplumsal algı ve görüşleri yönlendirebilme özelliğinin, devletin uluslararası düzeyde siyasi karar verme süreciyle doğrudan bağlantılı görülmektedir. Tezin amacı, kültürel ve etnik bağlamda birbirine yakın olan bu ülkelerin faaliyetlerinin başarılı bir dayanışma modeli olarak sunulması, hem Türkiye, hem de Azerbaycan açısından imaj konsepti kapsamında, gelecekte ortak çalışmaların hayata geçirilmesine zemin oluşturarak katkıda bulunmasıdır. Özellikle, bu yönde akademik çalışmaların artması ümit edilmektedir. Yapılan literatür taramasında, her iki ülkenin uluslararası imaj yönetimi çerçevesinde sınırlı çalışmaların bulunması, bu konuya yönelik ilginin artmasına katkıda bulunabilir. Çünkü günümüzde oluşturulan ve yönetilen imaj bir ülke açısından ekonomik gücü kadar stratejik bir öneme sahiptir ve özellikle ülkeye yönelik algının oluşmasında tesirli bir faktör olarak görülmektedir. Bu çerçevede çalışma dört bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde, Bu çalışma, genel olarak, Türkiye-Azerbaycan ilişkilerinin kuramsal açıdan değerlendirmesi yapılmıştır. İkinci bölümde, Azerbaycan ve Türkiye arasında siyasal ilişkilerin tarihsel gelişimi ele alınarak, günümüzdeki boyutuna kadar incelenmiştir. Üçüncü bölümde, iki ülke arasında kurulmuş olan ekonomik işbirliği ele alınmaktadır. Bölgesel bağlamda bu işbirliğini pekiştiren enerji ve ulaşım projelerinin gerçekleştirilmesiyle her iki ülkenin elde edeceği olanaklar ve uluslararası alanda bu bölgenin bir enerji merkezine çevrileceği yönünde gelecek perspektifler incelenmektedir. Dördüncü bölümde ise, Türkiye ve Azerbaycan'ın uluslararası tanıtımında yükselen eğilimler değerlenderilerek, her iki ülke arasındaki ilişkilerin uluslararası imaj açısından analizi yapılmıştır. Aynı zamanda, ülke imajını pekiştiren etkinliklerin organize edilmesiyle sağlanan olanaklar, örneğin uluslararası etkinlikler gibi bazı örnekler üzerinden ele alınmıştır. Özellikle, son yıllarda Azerbaycan'da düzenlenen uluslararası spor ve kültürel etkinliklerin ülke imajına sağladığı katkı çerçevesinde bir değerlendirme yapılarak, imaj üzerinde olan tesiri incelenmiştir ; The image of a country is one of the most important factors for the development of international relations and the growing importance of today's image concept, the rapid development of information technology, the influence of media and other communication tools on a social perception and managing feedback feature seems directly linked to the political decision-making of the state at the international level. The aim of the thesis, is to present the activities of these countries, which are close to each other in the cultural and ethnic context, as a successful solidarity model, and in terms of both Turkey and Azerbaijan to create the ground for the of future collaboration, in particular it is hoped to increase the academic work in this direction. In a literature search, the limited sources in the context of the image management of both countries, contribute to the increasing interest in this issue. Because today the right image has a strategic importance at least in the foreign policy and economic power of the country, especially as an effective factor in the formation of the perception of the country. In this context, the study consists of four parts. In the first part, Turkish Azerbaijani relations were analyzed through thepretical approach. In the second chapter, the historical development of political relations between Azerbaijan and Turkey is examined. Especially after gaining the independence, Azerbaijan established close relations with Turkey and it has been described as a new era for both countries. In the third chapter, it was discussed the economic cooperation between the two countries. In a regional context, the realization of energy and transport projects carried out by both countries, reinforces this cooperation, which will gain opportunities in the international arena and the region's future direction to be converted into energy hub. In the fourth chapter, there were analyzed Turkey-Azerbaijan relations in terms of international image, has been transferred the general characteristics of country image concept and aspects of positive image development. At the same time, the possibilities provided by organizing events that enhance the image of the country have been addressed through some examples, such as international events. At the same time, it was analyzed how global events organization activities reinforce the country's image, for example through international events. Particularly, an assessment made in the framework of the contribution of the sporting, cultural events held in Azerbaijan in recent years to the country's image in parallel, and the effect on the image that has been examined

TÜRKİYE'NİN AVRUPA BİRLİĞİ'NE ÜYELİK SÜRECİNİN GÜMRÜK BİRLİĞİ BAĞLAMINDA DEĞERLENDİRİLMESİTarih boyunca çeşitli nedenlerle karşı karşıya gelen Türk ve Avrupalı devletler, birbirleriyle uzun yıllar süren sosyal ve ekonomik ilişkiler içerisinde bulunmuşlardır. Günümüzde bu sürecin temsilcisi olan Türkiye, farklı dine ve kültüre mensup olmasına rağmen Batının muassır medeniyetine ulaşmayı bir hedef olarak belirlemiştir. Nitekim Avrupalı devletlerin bir araya gelerek oluşturduğu Avrupa Birliği'nin bir parçası olmak için çaba göstermektedir. Bu amaçla 1959 yılında Avrupa Ekonomik Topluluğu'na Ortaklık başvurusu yapmış, 1963 yılında Ankara Antlaşması ile bu ilişkiyi resmileşmiştir. Bu durum Türkiye'nin iç ve dış politikasını değiştiren bir sürecin de başlangıcı olmuştur. Bu Antlaşma ile hazırlık, geçiş ve nihai aşamalar belirlenmiştir. Türkiye, tam üyeliğe giden yolun başlangıcı kabul edilen Gümrük Birliğine nihai aşamada dahil olmuştur. Türkiye'nin Avrupa Birliği süreci Gümrük Birliği bağlamında başlamıştır. Gümrük Birliğine üye olması ile birlikte Türkiye'nin dünya ticaretinde ve Birlik üyesi ülkelerle yaptığı ticarette önemli oranda artışlar meydana gelmiştir. Bu da Türkiye'nin ekonomisine olumlu yansımış ve Makroekonomik göstergelerinde pozitif etki oluşturmuştur. Ankara Antlaşması'nın nihai aşamasıyla birlikte AB Gümrük Birliği üyesi olan Türkiye, bu kapsamda birçok yasal ve kurumsal değişiklikler de gerçekleştirmiştir. Ayrıca mevzuata uyum çerçevesinde yaptığı değişikliklerle, AB üyeliği için şart koşulan birçok kriteri de yerine getirmiştir. Bu bağlamda gerek öncesi değişikler olsun ve gerekse dahil olduktan sonraki değişikler olsun; Gümrük Birliğinin Türkiye'nin Avrupa Birliği üyelik sürecine önemli katkılar sağladığı görülmektedir. Bununla birlikte, nihai amacı tam üyelik olan süreçte, geçen uzun süreye rağmen üyeliğin kısa vadede mümkün görünmemesi, Gümrük Birliğinin güncellenmesi gerekliliğini de ortaya çıkarmaktadır. Güncellenen Gümrük Birliğinin, Türkiye'nin Avrupa Birliği üyelik sürecinde sosyoekonomik kalkınmaya doğrudan ve dolaylı etkileri olacağı yapılan çalışmalarla ortaya çıkmaktadır. Güncelleme olması durumunda aynı zamanda 2005 yılında başlanan müzakere fasıllarının yerine getirilmesinde de önemli katkılar sağlayacağı görülmektedir. Bu bağlamda Gümrük Birliğinin ticari, mevzuata uyum ve güncellemeyle birlikte müzakerelerin yerine getirilmesinde ve tam üyelik sürecinde büyük etkileri olması ve katkılar sağlaması beklenmektedir. --- THE EVALUATION OF TURKEY'S EUROPEAN UNION MEMBERSHIP PROCESS IN THE CONTEXT OF THE CUSTOM UNIONTurkey and European countries have been engaged in social and economic relations for long years despite various challenges throughout history. Although Turkey homes various religions and cultures, it sets as a goal to reach West's modern civilization. And it has been exerting efforts to become part of European Union, founded by European states. For this purpose, Turkey applied for membership of the European Economic Community (EEC) in 1959, followed by Ankara Agreement in 1963 that put an official aspect into relations. This development has become beginning of an adventure that fully changed Turkey's domestic and foreign policies. With Ankara Agreement, preparation, transition and final stages were ascertained. In final stage of Ankara Agreement, Turkey was included in Customs Union with European Union (EU), a move considered to be starting path to full membership. Through this membership, Turkey achieved significant jumps in trade with European Union members and the world, which was positively reflected in its economy and brought positive impact on macroeconomic indications. Also, it actualized many legal and corporate changes. Through amendments in line with harmonization of legislations, Turkey implemented many criteria put forward for EU membership. In this regard, it is seen that Customs Union made key contributions into Turkey's EU accession. Also, the fact that Turkey's membership does not appear to be possible in the short term, despite the long period that is the ultimate objective of full EU membership, also reveals the necessity of modernizing the Customs Union. According to some studies, an modernized Customs Union will have direct and indirect impacts on socio-economic development during Turkey's EU accession. At the same time, this modernization is expected to make important contributions into fulfilling the negotiation chapters that started in 2005. In this study, through compliance with the commercial legislation and the modernization, the Customs Union is expected to have great impacts on and to contribute into implementation of negotiations and full membership.

Avrupa Birliği, ekonomik bütünleşme alanında başarılı olup şimdiye kadar görülen en başarılı birlik olmuştur. Ekonomik alanın aksine güvenlik ve savunma alanı ise Birliğin epeyce zorlandığı, tartışıldığı ve çekinceli bir alan olmuştur. Soğuk Savaş döneminde, güvenlik ve savunma alanında önemli bir çaba harcanmış; Batı Avrupa Birliği kurulmuş, Avrupa Savunma Topluluğu kurma girişiminde bulunulmuş ancak hedeflenen sonuçlara tam anlamıyla ulaşılamamıştır. Soğuk Savaş dönemi güvenlik ve savunma konuları bakımından AB için NATO gölgesinde geçmiştir. Fakat asıl önemli olan gelişmeler Soğuk Savaş'ın bitimi ile yaşanmaya başlamıştır. 1992 Maastricht Antlaşması ile Ortak Dış Politika ve Güvenlik Politikasında (ODGP) çok önemli bir adım atılmış ve siyasi bütünleşme sürecine gidilmeye başlanmıştır. Bu aşamada, güvenlik ve savunma politikaları hükümetlerarası düzeyde de olsa AB'nin ikinci sütununu oluşturmuştur. Devam eden süreçte ise Avrupa Güvenlik Savunma Politikası (AGSP) ve NATO ile işbirligi içinde oluşturulan Avrupa Guvenlik Savunma Kimliği (AGSK) oluşturulmuştur. Ayrıca yapılan çeşitli Zirvelerle bu süreçler hızlı bir biçimde gelişmiştir. 2009 yılında Lizbon Antlaşması'nın yürürlüğe girmesi ile de birliğin hem anayasal hem de hukuki olarak Ortak Güvenlik ve Savunma Politikasının (OGSP) temel dayanakları ve kuruluşu tamamlanmıştır. Son dönem gelişmesi olarak da yine Lizbon Antlaşmasında yer alan "kalıcı yapısal işbirliği" ilkesinden yine aynı isimle yola çıkılarak "Kalıcı Yapısal İşbirliği" (PESCO) yapısı oluşturulmuştur. Avrupa Birliği'nin ortak bir güvenlik ve savunma politikası oluşturması süreci incelenirken, AB'nin NATO ile olan ilişkilerinin de göz önünde bulundurulması zorunludur. Bu nedenle, NATO'nun bu savunma ve güvenlik sürecine olan etkisi ve Avrupa Birliği'nin savunma ve güvenlik politikası oluşturma sürecinde meydana gelen politikaların NATO'ya yansımaları ve etkileri de irdelenmek durumundadır. Bu bağlamda çalışmada genel olarak güvenlik kavramından başlanarak uluslararası, toplumsal ve küresel anlamda güvenlik ve güvenliğe etki eden faktörler ele alınmış, AB Güvenlik ve Savunma Politikasının oluşum süreci ile günümüze kadar yaşadığı belli başlı önemli gelişmelere değinilmiş; NATO ile olan ilişkileri üzerinde durulmuş ve günümüzde gelinen aşama incelenmiştir. Ayrıca bu politika çerçevesinde yapılan bazı ortak operasyonlara da değinilmiştir. ; The European Union, has become the most successful union ever seen achieving economic integration. Contrary to the field of economy, the field of security and defence, has been a highly challenging, controversial and risky area the Union struggles with. Much effort had been spent in the field of security and defence during the Cold War period, West European Union had been established; attempts to establish European Defence Community had been made however targeted results could not be obtained in the fullest sense. For EU, the Cold War period, had been overshadowed by NATO in terms of security and defence issues. However, major developments began to be experienced subsequent to the end of the Cold War. A considerable step in Common Foreign and Security Policy (CFSP), was taken by Maastricht Treaty of 1992 and the process of political integration, thus, was initiated. At this stage, although the security and defence policies have been at intergovernmental level, they constituted the second pillar of EU. In the ongoing process, the European Security Defence Policy Identity (ESDI) has been established in accordance with European Security Defence Policy (ESDP) and NATO. Additionally,through various summits held, these processess have been rapidly improved. As Lisbon Treaty entered into effect in 2009, the basic foundation and establishment of EU's Common Security and Defence Policy (EU CSDP) has been set both constitutionally and legally. As a recent development, based upon the principle of "Permanent Structured Cooperation" which is included in Lisbon Treaty, once again, the Permanent Structured Cooperation (PESCO) structure has been established. Taking the relations between European Union and NATO, as well, into consideration is obligatory for the establishment procedure of European Union's common security and defence policy to be examined. For this reason, NATO's effect over the mentioned defence and security process, and the reflections and effects of policies brought up during EU's defence and security policy formation process on NATO, are to be studied as well. In this context, within the scope of this study, starting from the concept of security in general, the aspect of security and factors influencing it in international, social and global terms are taken into consideration; the formation process of EU Security and Defence Policy and the concerning main developments occurring until today, are mentioned; its relations with NATO are accentuated and the final stage reached today is analysed. In addition to this, some of the common operations executed within the frame of this policy are also considered.

Demokrasi kilidinin anahtarı pozisyonundaki seçimler, bireylerin geleceklerini inşa etmeye aday siyasi partiler arasından seçim yapmak suretiyle iktidarı belirlediği en etkin siyasi denetim aracıdır. Seçimlerin siyasal hayatı şekillendirmedeki rolü, seçimlere büyük ilgi gösterilmesine neden olmaktadır. Seçimler, geçmişte sadece siyasi iktidarı belirleme aracı olarak görülürken, günümüzde özellikle de 2000 Amerikan Başkanlık seçimleri ve sebep olduğu gelişmelerinde tesiriyle, siyaset kurumunun ve akademik dünyanın ilgi odağı haline gelmiştir. Demokratik olsun ya da olmasın, diktatörlükle yönetilen ülkeler hariç, dünyadaki bütün ülkelerde iktidarlar seçimle belirlenmektedir. Dünya ülkelerinin siyasal ve tarihsel olarak farklı tecrübelere sahip olmaları ve kendilerine has siyasal geleneklerinin varlığı farklı seçim sistemlerinin kabulüne de beraberinde getirmiştir. Bu farklılık, seçimlerin işleyişi faaliyetlerinde de değişik yöntemlerin ve modellerin benimsenmesine neden olmuştur. Seçmen tercihlerinin sandığa adil ve dürüst şekilde yansıdığı bir seçim gerçekleştirme arzusu, seçimlerin ülke genelinde iyi teşkilatlanmış, liyakat esasına göre belirlenmiş personelin istihdam edildiği, teknolojik alt yapıya sahip ve toplumsal itibarı ve intibaı yıpranmamış ve siyasi iktidarın müdahale alanından tamamen uzaklaştırılmış özerk ve kurumsal yapıları zorunlu kılmaktadır. Adil ve dürüst seçimlerin mümkün kılınabilmesi ancak seçimlerin yönetim ve denetiminden sorumlu kurum ve kurulların etkin yönetim ve denetim mekanizmaları ile donatılmış olmasıyla mümkün olabilecektir. Seçimlerin yönetimi ve denetimi faaliyetleri, ülkelerin benimsedikleri seçim yönetim ve denetim modellerinin farklılık göstermesi sebebiyle ülkeden ülkeye farklılık sergilemektedir. Bu farklılığa rağmen, bu modellerin hepsinin ortak amacı, seçmen iradesinin sandığa yansıması sürecini sağlıklı bir şekilde yönetmek ve sürece ilişkin yaşanabilecek hukuksuzluklara engel olmaktır. Bu anlamda bu kurum ve kurullara demokrasinin sürdürülebilirliğinin sağlanması adına çok önemli görevler düşmektedir. Söz konusu kurum ve kurulların gösterecekleri olumlu performans seçim sürecinin adil ve dürüst bir şekilde yürütülmesi ve sonuçlandırılmasının teminatını oluşturacaktır. Türkiye'de seçim teşkilatı ile seçimlerin işleyişinin karşılaştırmalı hukuk perspektifinden tüm yönleriyle ele alındığı bu çalışmanın amacı; ülkemiz açısından daha etkin bir seçim yönetim ve denetim mekanizmasının hayata geçirilebilmesi için uygulayıcılara karşılaştırmalı hukuk pratikleri perspektifinden bir model önerisi sunmaktır. ; Elections, which are the key to democracy, are the most effective means for political supervision in which individuals make choices from among political parties, which compete to build their lives. The role of elections in shaping political life causes them to be paid enormous attention. In the past, elections were regarded as a means to determine the political power only, but today, especially under the influence of the 2000 American presidential elections and the developments it led to, they have become the center of attention for politics and academic World. Whether they are democratic or not, governments are determined through elections all over the world except for countries that are governed by dictatorships. The fact that countries of the world have different political and historical experiences and have their own unique political traditions have caused different elections systems to be adopted. This difference in turn has caused different methods and models to be adopted in the activities conducted during the implementation of elections. The desire to hold an election where voters' choices are reflected fairly and honestly in the ballot boxes requires autonomous and organizational structures that are well-organized, where personnel determined on the basis of merit are employed, that possess the technological infrastructure, have an undamaged social prestige and image and are totally out of reach of the interference of the party in power. Fair and honest elections will be possible only when institutions and boards that are responsible for the management and supervision of elections are equipped with effective managerial and supervisory mechanisms. Activities aimed at managing and supervising elections exhibit variations because the election management and supervision models which countries adopt change from country to country. In spite of this difference, he common goal of all these models is to manage the process of transferring voters' will to the polls properly and prevent injustices that might arise in the process. In this sense, these institutions and committees have very serious tasks and obligations in ensuring sustainability of democracy. Positive performance that will be displayed by the said institutions and committees will guarantee that the election process will take place and be completed fairly and honestly. The purpose of this study, in which election organization and election mechanisms have been handled in all aspects from the perspective of comparative law, is to propose a model to implementers from the perspective of comparative law practices in order to put into a practice a more effective election management and supervision mechanism.

Bu çalışmada düşünce kuruluşlarının kamu diplomasisindeki rolleri incelenmiştir. Bu çerçevede Türkiye, ABD ve Almanya çalışmada karşılaştırılmalı olarak çalışılmış ve böylelikle her ülkeden de birer düşünce kuruluşu örneklem olarak tercih edilmiştir. Kendi ülkelerinin içinde ve dışında bilinirlikleri ve saygınlıkları olan, aynı zamanda faaliyetleri itibariyle diğer düşünce kuruluşlarına nazaran görece çeşitlilikleri bulunan Türkiye menşeili Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı (SETA), ABD menşeili Amerika Birleşik Devletleri Alman Marshall Fonu (German Marshall Fund of the United States-GMF) ve Almanya menşeili Alman Uluslararası ve Güvenlik İşleri Enstitüsü (Stiftung Wissenschaft und Politik-SWP) incelenmiştir. Patrick Köllner'in uluslararası ilişkilerde düşünce kuruluşlarının: - Salon işlevi görme ve kişi odaklı iletişim kanalları oluşturma, - Uluslararası ilişkiler çalışmaları hakkında kamuoyunu bilgilendirme, araştırma brokerliği yapma, - Uluslararası ve küresel meseleler hakkında ulusal ve uluslararası gündem oluşturma, - Gayr-ı resmi diplomatik ilişkiler geliştirme, - İkinci görüş sunma, - Danışmanlık işlevi görerek stratejik söylemleri doğrudan etkileme, - Yarı otoriter rejimleri meşrulaştırma ve entelektüel amigoluk yapma, - Düşünce ihraç etme, - Uluslararası ilişkiler ve stratejik araştırmalar anlayışının oluşmasına katkıda bulunma, - Diplomatik eğitimler sunma ve uluslararası ilişkiler eğitim programları yaparak öğrencilere mentörlük etme, rolleri esas alınarak örneklem olarak alınan kurumların kamu diplomasisi bağıntısı araştırılmıştır. Bu doğrultuda çalışmanın iki sorusu bulunmaktadır: 1. Düşünce kuruluşları yürüttükleri faaliyetlerle bir kamu diplomasisi aktörü müdür? 2. Düşünce kuruluşlarının kamu diplomasisi yapım süreçlerinde üstlendikleri roller nelerdir? Birinci soru bağlamında çalışmanın temel hipotezi: sivil inisiyatif olma özelliği bakımından düşünce kuruluşları kamu diplomasisinde birer aktördür. İkinci soru bağlamında çalışmanın temel hipotezi: Köllner'in düşünce kuruluşlarına uluslararası ilişkiler bağlamında atfettiği roller, örneklem düşünce kuruluşları tarafından kamu diplomasisi faaliyeti kapsamında oynanmaktadır. Çalışmanın hipotezlerini sorgulamak için karma bir araştırma yöntemi takip edilmiş ve "literatür taraması", "içerik analizi" ve "niteliksel araştırma" yöntemleri kullanılmıştır. Araştırmanın literatür taraması kısmını diplomasi, kamu diplomasisi ve düşünce kuruluşları oluşturmuştur. İçerik analizi kısmını üç kurumun web sayfaları ve medya yansımaları, rapor, dergi, konferans, panel ve sempozyum bildirileri oluşturmuştur. Son olarak niteliksel araştırma kısmını ise düşünce kuruluşlarının yetkilileri, kamu diplomasisi kurumlarında, düşünce kuruluşlarında görev alanlar ve akademisyenlerden oluşan 13 kişi ile derinlemesine mülakatlar yapılmıştır. Araştırmanın bulguları ışığında ulaşılan sonuca göre düşünce kuruluşları politika uygulayıcılarının politika oluşturmalarında yardımcı kuvvet rolü oynayabilirler. Sivil inisiyatifler olmaları hasebiyle de düşünce kuruluşlarının kamu otoritelerine oranla hareket serbestiyetleri yüksektir. Ayrıca bu çalışmada düşünce kuruluşlarının yardımcı kuvvet rolü oynamalarından hareketle bu organizasyonlar için "Akıncı Birlik" kavramsallaştırması önerilmektedir. Üç farklı ülkede bulunan GMF, SETA ve SWP'nin kamu diplomasisi faaliyetlerinde birer aktör oldukları tez çalışmasının bulgusudur. Ayrıca söz konusu düşünce kuruluşlarının faaliyetlerinin katkısı menşei ülkelerinin siyasi, iktisadi ve sosyal durumlarına göre değişmektedir. Buradan hareketle söz konusu ülkelerin sert güç yerine yumuşak güç bağlamında kamu diplomasisinde düşünce kuruluşlarını bir paydaş olarak görmesi kendilerine uluslararası ilişkilerde avantaj sağlayacaktır. ; The study emphasizes the role of think tanks in public diplomacy. In this context, the Turkey, United States of America, and Germany case studies have been examined. A think tank organization sample was picked from each country to test the relevance of the research hypothesis. The well renowned and prestigious think tank organizations of Foundation for Political, Economic and Social Research (SETA), German Marshall Fund of the United States (GMF) and, The German Institute for International and Security Affairs (Stiftung Wissenschaft und Politik-SWP) has been studied. The relationship of public diplomacy of institutions gained as an example has been investigated based on the following roles of think tanks organizations in international relations developed by Patrick Köllner. According to Köllner, think tank organizations: - Should have salon function and create person-oriented communication channels. - Also need to inform the public about international relations studies. - Act as a research broker. - Set national and international agendas on international issues. - Develop informal diplomatic relations. - Presenting second opinions. - Directly influencing strategic discourses by acting as consultants. - Legitimizing semi-authoritarian regimes and intellectual cheerleading. - Exporting ideas. - Contributing to the formation of an understanding of international relations and strategic research. - Offering diplomatic training and mentoring students by providing international relations training programs. In this direction, the study develops two essential questions: 1. Are think tanks actors of public diplomacy with the activities they conduct? 2. What are the roles of think tanks in building public diplomacy? The first question is leading to the study's main hypothesis, which is: to be a civil initiative, think tanks are actors in public diplomacy. While the second question introduces another aspect of the research's hypothesis: The roles that Köllner attributes to think tanks in international relations are played by sample think tanks within public diplomacy activities. A combination of "literature review", "content analysis" and "qualitative research" is followed in the thesis study. The literature review comprises the investigation of notions such as diplomacy, public diplomacy, and think tanks as a part of the research. The content analysis makes up for the three institutions' websites browsing, media reflections, reports, magazines, conferences, panels, and symposiums' examination. The qualitative research part was conducted with in-depth interviews with 13 people representing official spokespersons of think tanks, public diplomacy institutions, former think-tankers, and academics. According to the conclusion reached considering the findings of the research, think tanks can play an auxiliary power role in policymaking by same-field practitioners. Since they are civil initiatives, think tanks have higher freedom of action compared to state authorities. Besides, the conceptualization of "Akıncı Unity" is recommended in this study for think tanks based on their role as an auxiliary force. The case of GMF, SETA and SWP organizations as actors in public diplomacy activities in the three different countries constitutes the findings of a thesis study. The contribution of these think tanks' activities varieties according to the political, economic, and social situation in their countries. From here, it will give them an advantage in international relations if countries consider the think tanks institutions a stakeholder in public diplomacy linked to the soft power context rather than hard power.

ÖZETBu çalışmada Türkiye'nin gündeminde ekonomik, politik, sosyal ve kültürel boyutlarıyla önemli bir yer tutan AB ile olan ilişkiler tarihsel gelişimi kapsamında incelenerek, Türkiye'nin AB'ne üyeliğinin, Avrupa Parlamentosu kararları örnek olaylarıyla irdelenmesi ve Atatürk Türkiye'si idari yöntemler açısından analizi yapılmıştır. Atatürk'ün dış politika uygulamalarının, kültür ve çağdaşlık anlayışı temelindeki yaklaşımlarının belirli bir sistem, hedef ve prensipler çerçevesinde oluşturulduğunu tespit ettikten sonra, bunların günümüz koşullarıyla ne ölçüde uygulanabileceğini analiz edebilmemiz için, Avrupa'da bir birlik oluşturma fikrinin ve bugünkü AB'nin tarihi, felsefi ve siyasi temelleri çerçevesinde Avrupalılarla Türklerin ilişkileri analiz edildi. Bu değerlendirmelerin ışığında AB'nin kurumsal yapılanmasında son yıllarda önemi gittikçe artan AP'nin rolü ve Türkiye'ye yönelik politikaları ve kararları irdelendi. AB ve Atatürkçülük, çağdaşlaşma ve emperyalizm kavramları ekseninde değerlendirildi.Bugün yaşanan tartışmalardan da anlaşılacağı üzere, Atatürk'ün Türk milleti ve vatanı için çağdaşlaşma bağlamında hala tam olarak neyi amaçladığı, kullandığı yöntemler, hedefleri, ilkeleri anlaşılamadığından veya maskelenerek yorumlanmak istendiğinden Türkiye-AB ilişkileri de farklı boyutlarda ve zeminlerde dolaşmaktadır. Çalışma beş ana bölümden oluşmaktadır. Konumuz açısından, Osmanlı modernleşmesi analiz edildikten sonra birinci bölümde Atatürk Dönemi Dış Politika ve çağdaşlaşma ana hatlarıyla kavramlar zemininde değerlendirildi. İkinci bölümde Türkiye-AB ilişkileri; Avrupa kavramının sınırları, AB fikrinin tarihi, siyasi, kültürel ve felsefi temellerine ilaveten resmi söylemde doğuşu ve gelişimi irdelendikten sonra tarihi perspektif içinde değerlendirildi. Üçüncü bölümde AB'nin kurumsal yapılanması ve bunun içinde son yıllarda öne çıkan ve Türkiye için, yaygın olarak iddia edilenin aksine, artık kararlarının tavsiye niteliğinden öte anlamları olan Avrupa Parlamentosu'nun artan yetkileri, federalizm ve demokrasi açığı kavramlarıyla incelendi. Dördüncü bölümde AP'nin Türkiye'nin ulusal çıkarları ve milli bütünlüğüne yönelik aldığı kararlar, belgeler üzerinden analiz edildikten sonra, AB taraftarlığı ve Atatürkçülük ana başlığıyla beşinci bölümde emperyalizm, çağdaşlaşma kavramları çerçevesinde Türkiye-AB ilişkilerine Atatürkçü bakış açısıyla ele alınıp, Atatürk'ün idari yöntemlerinden sapmalar analiz edidi. Son olarak, bazı sonuçlar ve gelecek için öneriler verildi. Bu tez hazırlanırken kullanılan başlıca yöntemler ise; betimleyici yöntem, karşılaştırmalı method, söylem analizi ve örnek çalışmasıdır.ABSTRACTIn this study, the relations with the European Union (EU), which take an important "place on Turkey's agenda with their political, social and cultural aspects, have been examined with respect to the historical progress. Turkey's candidacy for the EU membership has been investigated in light of the cases with European Parliament resolutions, and analyzed in terms of Ataturk Turkey's state administration methods. Having determined the fact that Ataturk's foreign policy practices and his civilization- and modernity-based approaches have been developed within a framework of particular system, objective and principles, in order to be able to examine to what degree those particular elements can be practiced in current circumstances, the Europeans-Turks relations have been analyzed with regard to the idea of forming a union in Europe, and historical, philosophical and political foundations of the present EU. In light of these evaluations, the role of the European Parliament which has recently been becoming increasingly important on the EU's institutional structuring, and its (i.e., EP) policies and decisions towards Turkey have been considered. The EU and Ataturk's Political Doctrine have been evaluated in the context of modernization and imperialism concepts. As it can be understood from the present discussions that what exactly Ataturk meant by the modernization of the Turkish nation and homeland, the methods he used, his objectives and his principles are still not clearly understood or wanted to be interpreted through the way of masking, the Turkey-EU relationships are, therefore, floating around in different dimensions and arenas.This work is mainly compesed of five parts. After analysed Ottoman modernization process, in first part of this study, the Ataturk's Term Foreign Policy and modernization have been considered in essence and on conceptual basis. In the second part, after having analyzed the birth and the development of the EU in political arena in addition to having analyzed the boundaries of the concept of Europe and the history and the political, cultural and philosophical foundations of the idea of EU, the Turkey-EU relations have been evaluated from historical perspective. In the third part, the institutional structure of the EU, and as involved in this structure, the increasing jurisdictions of the EP, the decisions of whom for Turkey now mean, as recently become prominent in contrast to the common claims, beyond the meaning of 'recommendation', have been analyzed with the concepts of federalism and democratic deficit. After the EP resolutions that are made towards Turkey's national interests and integrity have been analyzed with documents in the forth part, in the fifth part under the main topic of "EU Advocacy and Ataturk's Political Doctrine" the deviations from Ataturk's state administration methods have been analyzed within the framework of the concepts of imperialism and modernization, with addressing the Turkey-EU relations from the Ataturkist point of view. Lastly, I give some future perspectives and conclusions within the context of the thesis. Discourse analysis, case study, descriptive and comparative methods are utilized throughout this thesis.

Tarihsel süreç içinde yaşanan sosyo-ekonomik, teknolojik ve siyasal değişimlere bağlı olarak devletin üstlendiği görev tanımları yenilenmiştir. Dönemsel açıdan devlet güvenlik ve adalet gibi temel kamu hizmetlerini üstlenmiştir. Nüfus artışına bağlı olarak toplumsal kesimlerin çeşitlenmesi farklı talep ve beklentiler devletin özellikle mali açıdan yükünü arttırmıştır. Bu durum devletin kamu hizmetlerinin sunumu noktasında konumunu tartışmalı hale getirmiş ve minimal devlet olgusu ortaya çıkmıştır. Yeni sistem kamu hizmetlerinin sunumunda merkezi yetkileri yerel unsurlar, özel sektör ve sivil toplum kuruluşları arasında paylaştıran bir modeli ortaya çıkarmıştır. Bu modelde devletin doğrudan üreten değil düzenleyen ve denetleyen bir pozisyona geçmesi öngörülmüştür. Devletin yeni konumu ise yönetim süreçlerinde demokratik ve katılımcı anlayışı gerektirmiştir. Devlete biçilen yeni pozisyon sosyo-ekonomik kalkınma ve toplumsal refahın geliştirilmesi hedefini ertelemiş değildir. Küreselleşme süreci kalkınma hedefinin sağlanmasında devletin sivil toplum ve özel sektör vb. aktörler ile ortaklık kurmasına yol açmıştır. Küreselleşme süreci yönetsel kademe olan yerel yönetimleri iki başlıkta öne çıkarmıştır. Birincisi; katılım ve demokrasinin birincil uygulama alanı olarak yerel yönetimler ön plana çıkmıştır. İkincisi; yerel yönetimler sahip olduğu imkan ve potansiyel itibariyle kalkınma açısından merkez(ler) olarak kabul edilmiştir. Türkiye planlı kalkınma olgusu ile Cumhuriyetin ilanı ile tanışmıştır. Türkiye açısından 1923 İktisat Kongresi, Devlet Planlama Teşkilatının kurulması ve 1963 tarihli ilk Kalkınma Planı temel hamleler olmuştur. Kalkınma hamleleri içinde yerel unsurlar ve yerel yönetimler çeşitli dönemlerde öne çıkmışlardır. Bu açıdan kalkınma planları ülkemizin sosyo-ekonomik hedeflerinin belirlenmesinde yerel yönetimleri de bir aktör olarak görmüştür denilebilir. Cumhuriyetin ilk yıllarında köy kalkınması öne çıkarılırken sayısının ve nüfusunun artması ile kent sorunları kalkınma planlarında ele alınmaya başlanmıştır. Kalkınma planlarında kent daha çok yetki, görev ve mali yapıları ile ele alınmış bu konularda kısmi iyileştirmelere gidilmiştir. Dünya toplumlarının yaşadığı siyasal değişimler yerel yönetimlerin demokratik ve katılımcı yönünü ortaya çıkarmıştır. Bunun yansıması olarak ülkemizde de yerel yönetimlerin demokratik ve katılımcı bir modele evrilmesine yönelik temel hedefler kalkınma planlarına yansımıştır. Kent yönetimleri demokratik ve katılımcı yapılar olarak tanımlanmaya başlanmıştır. Ayrıca kalkınma planları yerel yönetimlerin asıl sorumluluk alanı olan kent hizmetlerinin nitelikleri ve türleri açısından vizyon ve hedef belirleme aracı olmuştur. Bu çerçevede Kalkınma planlarında kent odaklı; ulaşım, alt yapı, barınma, sosyo-kültürel, sosyo-ekonomik vb. pek çok alanda hedefler konulmuştur. Türkiye'de 1963'den bu yana 10 kalkınma planı hazırlanmıştır. Son olarak 23 Temmuz 2019'da 11. Kalkınma Planı uygulamaya girmiştir. Kalkınma planları sosyo-ekonomik açıdan öne çıksa da aslında tüm kurumsal yapılara yönelik hedef ve politikalar belirler. Türkiye'de hazırlanan kalkınma planları da yerel yönetim alanında da değişim ve dönüşüm odaklı olmuştur. Yayınlanan 11. Kalkınma planının içeriğinde geçmiş dönem planlarına ait atıflar bulunmaktadır. En önemli nokta ise; yerel yönetimlere ilişkin yeniden reform yapılacağı belirtilmesidir. Ayrıca insan odaklı şehir; yeşil şehir; akıllı şehir; kaliteli hizmet sunumu; katılımcılık; şeffaflık; hesap verilebilirlik; optimum coğrafi alan vb. kavramlara yer verilmektedir. Tüm bunlar 11. Plan döneminde yerel yönetimlere ilişkin değişimin devam edeceğini göstermektedir. ; Depending on the socio-economic, technological and political changes in the historical process, the responsibility of the state has been renewed. As far as the era is concerned, it undertook basic public services such as state security and justice. Diversification of social segments due to population increase, different demands and expectations have increased especially the financial burden of the state. This situation rendered the status of the state controversial in terms of offering public services and introduced the phenomenon of a minimal state. The new system introduced a model that distributes central powers among local elements, the private sector, and non-governmental organizations in the offering of public services. The model provides that the state should adopt a regulating and supervising position instead of directly producing one. And the new position of the state required democratic and participatory understanding in the governing processes. This new position seen fit to the state has not delayed the goal of socio-economic development and social welfare. The process of globalization enabled the state to form a partnership with actors such as the civil society and the private sector in fulfilling the aims of development. The globalization process called for local administrative governments, in two ways. First; local governments were at play as the means of primary application of participation and democracy. Second; local governments were accepted as the center(s) concerning development thanks to their capabilities and potential. Turkey was introduced with the concept of planned development with the proclamation of the Republic. For Turkey, the Economic Congress of 1923, the establishment of the State Planning Organization and the first Development Plan of 1963 have constituted the main steps. In the development steps, local elements and local administrations came to the fore in different periods. In this respect, it is safe to say that development plans also regarded the local governments as actors in determining the socio-economic goals of our country. While rural development was emphasized in the first years of the republic, increasing urban population and urban problems necessitated these problems to be addressed in development plans. In the development plans, a city was mostly treated keeping in mind the authorities, duties and financial structure; and partial improvements were made on these issues. Political changes experienced by the world's societies revealed the democratic and participatory aspects of local governments. As a repercussion of this, the main aims for the evolution of local governments into a democratic and participatory model in our country are reflected in the development plans. City administrations started to be defined as democratic and participatory structures. Besides, development plans have been a vision and goal setting tool in terms of characteristics and types of urban services, which are the main areas of responsibility of local governments. In this framework, in city development plans, cityfocused aims have been defined in various fields such as transportation, infrastructure, shelter, socio-economics, etc. Since 1963, 10 development plans have been issued in Turkey. Finally, on July 23 2019, the 11th Development Plan was issued. Although development plans come to the forefront from a socio-economic point of view in general, they actually set goals and policies for all institutional structures. In Turkey, the development plans prepared has been focused on the changes and transformations in the local government area. The 11th Development Plan contains references to these previous plans. The most important point seems to be the strong emphasis on the re-reform of local governments. Also; people oriented cities, green cities, smart cities, quality service delivery, participation, transparency, accountability, optimum geographical area and etc. concepts take part in the plan. All this shows that change in local administrations will continue in the 11th plan period.

AB SÜRECİNDE TÜRKİYE TARIMIAvrupa Birliği (AB); siyasi ve ekonomik anlamda uluslararası bir bütünleşmedir. Avrupa'da siyasi ve ekonomik bütünleşme Avrupa Ekonomik Topluluğu'nun (AET) kurulmasıyla başlamıştır. 1951 yılında kurulan Avrupa Kömür ve Çelik Birliği (CECA) bütünleşme yolunda atılmış ikinci adımdır. Ekonomik yönden birleşme fikrine yoğunlaşılması sonucunda 25 Mart 1957 tarihinde Avrupa Atom Enerjisi Topluluğu (EURATOM) kurulmuştur. Bu topluluklar AB'nin temelini oluşturmaktadır. 1 Ocak 1958 tarihinde kurucu altı ülke (Almanya, Fransa, İtalya, Belçika, Hollanda, Lüksemburg) tarafından imzalanarak yürürlüğe giren Roma Anlaşması ile Avrupa Ekonomik Topluluğu bugünkü adıyla Avrupa Birliği kurulmuştur. AB, Avrupa'da yaşanan savaşların tekrardan çıkmasını engellemek, ekonomi alanında yaşanan işsizlik sorunu çözmek, az gelişmiş bölgelerin kalkındırılması ve yaşam standartlarının yükseltilmeyi amaçlamaktadır.Avrupa Birliğinin İç politikalarının temeli, 'Serbest Piyasa Düzeni' oluşturmakla beraber birçok korumaya yönelik önlemler ve birlikte hareket etme prensibine önem verilmektir. Dış Politikaları ise, Topluluğun çıkarlarını temel almaktadır. Dış Politikalar; Ortak Tarım Politikaları, Ortak Ticaret Politikaları, Ortak Sanayi Politikaları ve Ortak Sosyal Politikalardan oluşmaktadır.Haziran 1993 tarihinde düzenlenen Kopenhag Zirvesinde, AB'ne üyelik koşulları belirlenmiştir. Bu koşullar üyelik için başvuran tüm aday ülkelerin yerine getirmesi gereken asgari koşullar olarak nitelendirilmektedir. Bu koşullar, siyasi, ekonomik kriterler ve müktesebat uyumu olmak üzere üç grupta toplanmaktadır.Türkiye AB ilişkileri 31 Temmuz 1959 tarihinde Türkiye'nin AETye ortaklık başvuru ile başlamıştır. Gümrük Birliği ve tam üyeliğe yönelik ilk adımlar 1 Aralık 1964 tarihinde yürürlüğe giren Ankara Antlaşması ile atılmıştır. Türkiye Avrupa Topluluğu (AT) ile 1963 yılında imzaladığı Ankara Anlaşması ve 1970 yılında imzalanan Katma Protokol ile; Topluluğa tam üyeliği amaçlanmakta ve taraflara bazı yükümlülükler getirilmektedir.Bu yükümlülüklerden birisi, Türkiye ile AT arasında emeğin serbest dolaşımı konusudur. Emeğin serbest dolaşımı konusu, Ankara Anlaşması ve Katma Protokol ile 1976-1986 tarihleri arasında aşamalı olarak gerçekleşmesi öngörülmüş olsa da bu durum AT tarafından kabul edilmemiştir. Türkiye AB' ne katılım süreci içerisindeki aday adayı ülke konumundan 1999'da düzenlenen Helsinki Zirvesi ile aday ülke konumuna geçmiştir. Ayrıca AB, bu süreçte Türkiye'nin diğer aday ülkelerle aynı şartlara sahip olacağını belirtmiştir.1923-1950 yılları arasında tarımsal KİT'ler kurulmuştur. Türkiye ekonomisinde 1960'lı yıllardan sonra planlı döneme geçilmiştir. 1960-1970 yılları arasında tarımsal girdi kullanımının teşviki ve sulama alanlarına yönelik yapılan yatırımlarla sağlanan verim artışı sonucunda destekleme alımları yapılmış ve desteklenen ürünlerin sayısı arttırılmıştır. Bu dönemde yaşanan sosyal ve siyasal istikrarsızlık, Kıbrıs Savaşı, petrol krizi ve döviz darboğazından dolayı ekonomide durgunluk yaşanmıştır. Bu gelişmeler sonucunda Hükümet önlemler almaya başlamış, 1978 yılında "istikrar programı "nı açıklamıştır. İstikrar programı içerisinde yer alan ve uygulanan önlemler; KİT açılarlını kapatmak amacıyla KİT ürünlerine zam yapılmış, ithalat zorlaştırılmış ve devalüasyon yapılmıştır. 1979 yılında uygulana yeni bir program ile KİT ürünlerine yönelik zam uygulamasına devam edilmiş, faiz oranları yükseltilmiş ve Türk Lirası yeniden devalüe edilmiştir. Enflasyona engel olunamamasından ve durgunluğun devam etmesinden dolayı 24 Ocak1980 Kararları alınmıştır. 1980 sonrası dönemde 24 Ocak 1980 Kararlarıyla; devletin tarım sektörüne sağladığı destek azalmıştır. Fiyat yoluyla desteklenen ürün sayısı, 1980 yılında 24 iken, 1981 yılında 20'ye, 1985 yılında 18'e,1990 yılında ise 10'a düşmüştür. Nisan 1994'de yaşanan ekonomik kriz nedeniyle desteklenen ürün sayısı azaltılmış Bu süreç 2001 yılı sonuna kadar devam etmiştir. 2000'li yıllara gelindiğinde etkinliğini yitiren tarım politikalarının yerini, rekabete dayalı, adil, çiftçinin gelir düzeyini yükseltmeyi amaçlayan çevreci olan daha etkin tarım politikaları almıştır. Yeni tarım politikalarının hedeflerine ulaşmak için kullanılan araç, Doğrudan Gelir Desteği Uygulaması'dır. Bu uygulama AB'nde uygulanan Tek Çiftlik Ödeme Yöntemi için temel oluşturma niteliğindedir.1980'li yıllarda AB üyelik sürecine yönelik atılan önemli adım Gümrük Birliği Anlaşması olmuştur. Gümrük Birliği sayesinde Türkiye ekonomisi AB pazarında rekabet edebilme gücünü deneme fırsatı bulmuştur. Ayrıca Gümrük Birliği ile rekabet, fikri sınai mülkiyet hakları, tüketicinin korunması gibi bir çok konuda gerçekleştirilen mevzuat uyumu sayesinde Türkiye küreselleşme sürecinde yol kat etmiştir.Türkiye toprakları içerisinde dağlık alanların geniş yer kaplamasına rağmen mevcutta tarıma elverişli alanların etkin kullanılması durumunda tarımsal üretimimiz kendimize yeterlilik düzeyini de aşarak dış ticaretimiz içinde önemli bir yere sahip olmasını sağlayacaktır.TURKEY AGRİCULTURE İN THE PROCESS OF EUROPEAN UNİONEuropean Union (EU), an international political and economic integration. Political and economic integration in Europe, the European Economic Community (EEC) began with the establishment. Founded in 1951, the European Coal and Steel Community (Ceca) towards a second step of integration. Economic aspects to the idea of combining the results concentrate on the March 25, 1957 the European Atomic Energy Community (EURATOM) was established. These communities form the foundation of the EU. On January 1, 1958 the six founding countries (Germany, France, Italy, Belgium, Netherlands, Luxembourg) signed by the Rome Treaty enters into force today with the European Economic Community was founded with the name of the European Union.EU to leave Europe to avoid repetition of recent war, the economy experienced in the field to solve the unemployment problem, to the development of underdeveloped areas and living standards are intended to be promoted.The European Union's internal policies based on the 'Free Market Order' measures aimed at protecting and creating together with many moving important principle. Foreign policy, the Community's interests are based. Foreign policies, the Common Agricultural Policy, Common Commercial Policy, Common Industrial Policy and Social Policy is made up of partners.Held on June 1993 in Copenhagen, the EU membership requirements have been identified. These conditions of all candidate countries applying for membership must meet the minimum requirements are being considered. These conditions, the political, economic criteria and the acquis compliance are to be grouped under three.EU-Turkey relations on July 31, 1959 began with Turkey's application for association AETye. Customs Union and the first steps towards full membership, which came into force on December 1, 1964 have been taken by the Treaty of Ankara.Turkey and the European Community (EC) signed in 1963 with the Ankara Agreement and Additional Protocol, signed in 1970, aimed at being a full member of the community and are parties to certain responsibilities.One of these obligations, Turkey and the EC is a matter between the free movement of labor. The issue of free movement of labor, with the Ankara Agreement and Additional Protocol between 1976 to 1986 was predicted to occur in phases, although this was not accepted by the EC.Turkey EU accession process and in what position the nominated candidate countries held in Helsinki in 1999 and became a candidate country. The EU, Turkey and other candidate countries in this process will have the same conditions stated.Agricultural state enterprises has been established between the years 1923-1950. Turkey's economy was in the late 1960s, after the planned period. Between 1960-1970 the use of agricultural input subsidies and investment in irrigation areas provided for an increase in productivity as a result of purchases made to support and increase the number of products are supported. The social and political instability experienced in this period, Cyprus, War, oil crisis and recession in the economy has experienced due to foreign exchange bottlenecks. As a result of these developments the Government has started to take measures, in 1978, "stabilization program" for oxychlorination. Stabilization program in place and implemented measures, in order to close açılarlını Kit Kit allowance made products, imports have been customized and made devaluation. Kit with a new program implemented in 1979 hike application was continued for products, interest rates raised and the Turkish lira was devalued again. Prevent inflation and recession because of the ongoing 24th Ocak1980 decisions taken. In the period after 1980 to January 24, 1980 Decision of the State to provide support to the agricultural sector has declined. The number of supported products through the price in 1980 was 24 in 1981 to 20 in 1985 to 18 in 1990, while 10 declined. April 1994 due to the economic crisis reduced the number of supported products until the end of this process has continued in 2001. When it comes to events in the 2000s to replace lost agricultural policy, competitive, fair, aiming to raise the income level of farmers with environmentalists was more effective agricultural policies. New agricultural policy tools used to achieve their goals, Uygulaması'dır Direct Income Support. This application of EU Single Farm Payment Methods applied for the basic building characteristics.In the 1980s, the important steps taken towards EU membership process has been the Customs Union Agreement. Customs Union with Turkey's economy to compete in the market power of the EU had the opportunity to experiment. Moreover, the Customs Union with the competition, intellectual and industrial property rights, consumer protection legislation is carried out a lot about the way the process of globalization has come through Turkey.Turkey in the mountainous area of land available in spite of the large space to be used effectively in the case of arable fields, our agricultural production ourselves in our foreign trade to exceed proficiency levels also have an important place will ensure that .

ÖZETYirmi birinci yüzyılın başlarında dünyamız sosyal, siyasal ve ekonomik bakımdan çok hızlı gelişmelere sahne olmakta, siyasi yönden de ülkeler arasında yeni dengeler oluşmaktadır. Türkiye ise bulunduğu jeopolitik konumu ve jeostratejik üstünlükleri ile tüm dünyanın dikkatlerini üzerine çekmektedir.Dünyada hızlı nüfus artışı ve yaşanan tabi afetler sebebiyle tarımsal üretim her geçen gün daha da önem kazanmaktadır. Açlık ve fakirliğin yaşandığı ülkeler gıda maddelerinde dışa bağımlı hale gelmektedir.Türkiye, geniş yüzölçümü ve coğrafi kaynakları ile gıda üretiminde dünyada kendi kendine yetebilen nadir ülkelerden biridir. Ancak bu potansiyeline rağmen ülkemizin yeraltı ve yerüstü kaynaklarından istenilen ölçüde yararlanılabildiğini söylemek ise mümkün değildir. Gelecekteki tarımsal açığı giderebilmek ve gıda ürünü ihraç edebilmek için başlatılan GAP projesi ise Türkiye'nin geleceğinde önemli bir rol oynayabilecektir.Özellikle Güneydoğu Anadolu Bölgesi'nde Fırat ve Dicle su kaynakları üzerinde 22 baraj ve yüzlerce sulama tesisini esas alan GAP projesinin tamamlanması Türkiye için büyük önem taşımaktadır. Ortadoğu'nun gelecekteki tarımsal üretim ihtiyacını karşılamada büyük önem taşıyan bu proje ile Türkiye'nin bölgedeki gücünün ve öneminin daha da artacağı söylenebilir.GAP projesinin temellerinin atıldığı 1970'li yıllardan bu yana ülkemizde sürekli olarak tarımsal teknoloji ve sulama eksikliği vurgulanmakta ancak, bu konuda yürütülen bilimsel ve teknik çalışmalar yetersiz kalmaktadır.Son dönemde Türkiye ile her konuda yakın diyalog ve işbirliği içinde bulunan İsrail ise gerek ülke içinde gerekse de başka ülkelerde yaptığı tarımsal araştırmalar ile dünyanın ilgisini çekmektedir. Çöllerle çevrili bir bölgede yer alan İsrail, sulama ve tohum ıslah çalışmalarında önemli adımlar atmıştır. Farklı tarımsal ürünlerde verimli tohumlar İsrail'de üretilmekte ve buradan da pek çok ülkeye ihraç edilmektedir.Her yıl yeni teknik ve teknolojilere büyük bütçeler ayıran İsrail Hükümeti, GAP bölgesine de büyük ilgi göstermektedir. Ülkemize ziyaretlerde bulunan İsrailli yetkililer, ikili görüşmelerde İsrail ve Türkiye ekonomilerinin tarımsal üretim ve teknoloji yönünden birbirlerini tamamlayan yönlerine de özellikle dikkat çekmektedirler.İsrail ile Türkiye arasında yürürlükte olan Serbest Ticaret Anlaşması ve diğer Ekonomik ve Teknik İşbirliği Anlaşmaları ise iki ülke ilişkilerine büyük ivme kazandırmaktadır.Bu çalışmamızda amacımız, İsrail ile tarım alanında yapılabilecek ortak teknolojik ve bilimsel altyapı projelerini ortaya çıkarmaktır. Bu çerçevede; iki ülke ilişkilerinin Türkiye-İsrail Tarımsal İşbirliği Anlaşması gereğince, GAP bölgesindeki tarımsal üretime nasıl katkıda bulunabileceği üç ana başlıkta değerlendirilmeye çalışılmıştır.Çalışmamızın birinci bölümünde; Türkiye'deki tarımın genel yapısı ve Güneydoğu Anadolu Projesi'ni incelemeye çalıştık. Bu bölümde GAP projesinin Türkiye'nin en büyük kalkınma projesi olduğu vurgulanırken, bölgenin tarımsal potansiyeli üzerinde özellikle durulmuştur.Çalışmamızın ikinci bölümünde ise, İsrail'deki tarımın genel yapısı ve tarım projeleri üzerinde durulmuş, özellikle İsrail tarım endüstrisinin yapısı ve çalışmaları incelenmiştir. Bununla beraber İsrail'de elde edilen tarımsal verimin tarım teknolojisi ile birleştirilerek nasıl diğer ülkelere pazarlanabildiği belirlenmeye çalışılmıştır.Çalışmamızın üçüncü ve son bölümde ise, Türkiye-İsrail tarımsal işbirliği potansiyeli üzerine bir değerlendirme yapılmıştır. Bu değerlendirmede Türkiye ile İsrail'in ekonomik ilişkileri, Serbest Ticaret Anlaşması ve bunların sonucunda tarım ürünlerinin taviz pozisyon listeleri üzerinde de bilgiler verilmiştir.Ayrıca çalışmamızla ilgili olarak Türkiye-İsrail tarımsal işbirliği potansiyelinin GAP bölgesinde nasıl üretime geçirilebileceği ve halen uygulanabilirlik durumları değerlendirilmiştir.Türkiye-İsrail Tarımsal İşbirliği Anlaşmasının GAP Bölgesi'ndeki çeşitli uygulanmalarda başarılı olabilmesi için şu önerilerde bulunabiliriz;* Yaklaşık olarak toplam yatırım tutarı 32 milyar dolar olarak dile getirilen GAP projesi henüz tamamlanmamasına rağmen enerji üretimi ve sosyal içeriği ile gerçekten önemli faydalar sağlamaktadır. Ancak mevcut ürün deseni değiştirilmediği ve modern teknolojiler kullanılmadığı takdirde tarım alanında istenen verimi elde etmek ne yazık ki kolay gözükmemektedir.* GAP master planında öngörülen temel kalkınma hedefleri bölgenin temelde tarıma dayalı ihracat üssü haline getirilmesine dayanmaktadır. GAP Projesi'nin bundan sonraki aşamaları da ürün ve pazar çeşitliliği ile birlikte tarıma dayalı ihracat hedefini dikkate alacak şekilde yürütülmelidir. GAP Bölgesi ise tarıma dayalı gıda sanayinin nüvesini teşkil etmelidir.* Başta sulama alanında olmak üzere projeler kapsamında götürülen hizmetlerin etkin bir şekilde kullanımını sağlamak için GAP Bölgesi'ndeki çiftçilerin eğitimine büyük önem verilmelidir.* Yaş meyve ve sebze üretiminde bölgedeki mevcut üretimin çeşitlendirilmesiyle bu alanda yüksek bir üretim düzeyine ulaşılacaktır. Bu alanda uygun çeşitlerin seçimi ve doğru üretim tekniklerinin kullanımı yanında ambalajlama, depolama ve pazarlama tekniklerinin geliştirilmesi büyük önem taşımaktadır.* Bu çerçevede İsrail ile sulama ve tohum üretimin yanı sıra seracılık, hayvancılık ve tarımsal mekanizasyon gibi konularda da işbirliği çalışmalarına başlanılabilir.Günümüzde teknoloji üretemeyen, transfer edilen teknolojileri de özümseyemeyen toplumların geleceğe umutla bakamayacakları bir gerçektir. Türkiye'de tarım endüstrisi alanında know-how transferine başvurmaz ise gelecekte güçlü bir tarım ülkesi olma hayalini hayata geçiremez.Bu açıdan İsrail ile tarımda mevcut işbirliği potansiyeli çok yönlü ele alınmalı ve milli menfaatler çerçevesinde kamu ve özel sektörün işbirliği teşvik edilmelidir. Tarım alanında elde edilen her türlü teknik ve teknolojik gelişme yakından izlenmeli ve yeni uygulamaların Türk tarımının istifadesine sunulması sağlanmalıdır.ABSTRACT The world is in a situation of rapid developments from social, political and economic aspects at the beggining of 21th century. Also some new balances have begin to arise from the political view. Meanwhile, Turkey draws attention of whole world due to its geopolitics and geostrategic position. Because of rapid increase in the world population and natural disasters, agricultural production gains considerable importance day by day in the world. Those countries which have experienced poverty and starvation, have to be dependent on other countries to meet their foodstuffs. Turkey is one of the rare self sufficient countries which can cover its own needs, with its large territory, land and rich geographical resources and the amount of food production. Despite of its tantamount capacities, it is impossible to say that Turkey is making use of its resources efficiently. The GAP project, carried out to eradicate agricultural shortage and export foodstuffs, will play a very important role in the future of Turkey. Completion of the South Eastern Anatolian Project with the installation of 22 dams and hundreds of irrigation systems on Firat and Dicle especially in the South Eastern Anatolia Region has a great importance for Turkey. It can say that through these projects, the power and importance of Turkey will increase even more in the region. Although, the deficiencies of agricultural technology and irrigation system have been frequently emphasized in our country since the laying down of the foundation of the project in 1970s, the scientific and technical studies, conducted on the issue have continued to be insufficient. On the other hand Israel, that developed a close relation with Turkey recently, draws the attention of the world with its agricultural researches in the country and abroad. Though Israel is surrendered by the deserts, it has succeeded to take important steps regarding to irrigation and seed improvement studies. The high productive seeds have been produced in Israel and exported to many countries. The Israeli government, preparing a considerable budget for the new techniques and technologies, also shows great interest to the GAP project. Israeli officials who have been visiting our country frequently, state in the bilateral negotiations that Turkey and Israel complete one another from the point of agricultural production and technology. Free Trade Agreement and other economic and technical cooperation agreements between the two countries have given impetus to the bilateral relations. Our main goal in this study is to reveal common technological and scientific infrastructure projects which could be conducted with the partnership of Israel and Turkey, relating to agriculture. The affects of the relations between two countries on agricultural production in GAP region, under the framework of Turkey-Israel Agricultural Cooperation Agreement, will be evaluated under three main chapters. At the first part of our study, we have tried to investigate the general structure of agriculture in Turkey and the Southeastern Anatolia Project. As we emphasized on the GAP project as the largest development project of Turkey we will also stress on agricultural potential of Turkey. In the second part of our study, we evaluated the general structure of agriculture in Israel and agricultural projects in this country. Furthermore, we try to determine how the agricultural efficiency in Israel is combined with the agricultural technology and marketing techniques to foreign countries. In the third and last part, we make some evaluations on the agricultural cooperation potential between Turkey and Israel. In the framework of this evaluation some information has been given about the economic relations between the two countries, Free Trade Agreement, and as a result of these agreements, about the privileged position lists of agricultural products. Relating to our studies, we also have evaluated how the Turkey-Israel agricultural cooperation potential in the GAP region can be tapped and mentioned the feasibility situations. We can suggest the followings so as to be successful in the several applications of Turkey-Israel Agricultural Cooperation Agreement in the GAP region. * Although the GAP project with $ 32 billion investment cost has not been completed yet, it is started to provide effective benefits with its social context and energy production. However, unless the available product design will be changed and modern technologies will be applied, it is not easy to get expected and planned output. * Basic development goals which have been envisaged in the GAP master plan, are based on the principles to make the region an exportation base. Other stages of the GAP project should be conducted by taking the diversifications of products and markets together with the exportation goal based on agriculture into consideration. The GAP region also forms the nucleus of food industry based on agriculture. * The training of the farmers in the GAP region, especially on the irrigation and other services provided in the framework of the GAP project should be given a special importance to carry out the project effectively. * Through the production variety of fresh fruit and vegetable in the region, a high production level will be able to be reached. Apart from selecting proper and suitable varieties and usage of the correct techniques of production, the techniques of packaging, storing, and marketing are also very important. * In this framework, we can cooperate with Israel on the fields of greenhouse, stock raising and mechanization of agriculture, besides irrigation and seed production. Today, it is a reality that societies, not applying technology, cannot look to the future with hope. If not applied to 'know-how' transfer in the agricultural field, Turkey cannot realize his ideal of being a country with a strong agricultural sector in the future.From this perspective, the agricultural cooperation potential with Israel should be evaluated multidimensional, an so the public and private sectors should be encouraged in the framework of national interests. Any developments in the agricultural field should be followed and new applications should be provided for the benefit and exploitation of Turkish agriculture.