Suchergebnisse

In deze bundel behandelt de Amsterdamse socioloog J. Goudsblom sociale 'regimes' waar mensen individueel en in groepsverband onder leven. Hiertoe behoren bijvoorbeeld de schaamte en de tijdrekening, maar ook het streven naar luxe en comfort. Hoewel al deze regimes door mensen aan elkaar worden opgelegd, kan het in onze beleving lijken alsof we er aan toegeven uit een spontane innerlijke drang. Uitgaande van de wisselwerking tussen sociale dwang en individuele ontplooiing richt Goudsblom in dit fascinerende boek zijn scherpzinnige blik op schijnbaar ver uiteen liggende onderwerpen, zoals vuurbe

Veel onderzoekers vinden dat het opleidingsniveau van ouders, en met name van moeders, bepalend is voor het schoolsucces van kinderen. Maar gaat het hierbij om een correlatie of om een aangetoond causaal verband? Is het opleidingssucces van vaders en moeders daadwerkelijk verantwoordelijk voor het opleidingssucces van kinderen? Of zijn het de genen? Als slimme ouders slimme kinderen krijgen die het beter doen op school vanwege slimme genen, kan het zo zijn dat de hoogte van de ouderlijke opleiding geen enkel onafhankelijk effect heeft op de schoolprestaties van kinderen? Erik Plug geeft in zij

Since some years there has been a significant trend in the democratization of health care in the Netherlands. Where in the old days patients used to be able to just rest and receive care, nowadays they have to get active. Not only do they have to keep working as much as possible, they are expected to actively participate in their own treatment, like finding out where you can get the best doctor or how to give yourself injections. Also they have to participate in client councils of the hospital. In this book, Margo Trappenburg discusses the positive but foremost the negative aspects of this hyper- democratization of health care. - Nog niet zo lang geleden betekende ziek zijn dat je was vrijgesteld van maatschappelijke verplichtingen. Zieken mochten verzuimen van hun werk en zieken hoefden niet mee te doen aan sociale evenementen die zij niet aankonden. Ziek zijn was misschien niet leuk, maar je rustte er wel lekker van uit. Tegenwoordig ligt dat heel anders. Van zieken wordt verwacht dat zij zoveel mogelijk blijven werken en hun normale taken blijven doen. Teveel rust heet therapeutisch onverantwoord. Naast de normale verplichtingen van gezonde burgers krijgen zieken er zelfs een groot aantal taken bij. Zij moeten actief participeren in hun eigen behandeling, ze moeten zichzelf leren prikken, stoma-zakjes verwisselen, oefeningen doen, uitzoeken waar de beste arts zit voor hun specifieke kwaal, en uitzoeken bij welke verzekeraar zij zich het best kunnen inschrijven als klant. Daarnaast moeten ze idealiter meepraten in de cliëntenraad van het ziekenhuis of de instelling waar zij worden behandeld, meedenken met de medici die richtlijnen opstellen over hun ziekte, meepraten met onderzoekers die van hen willen horen waarnaar zij onderzoek zouden willen doen, meedenken met de overheid over zorgvoorzieningen en het basisverzekeringspakket en meedoen aan talloze cursussen, symposia, en themamiddagen over vraagsturing, empowerment en 'het patiëntenperspectief'. Margo Trappenburg bespreekt in Genoeg is genoeg de positieve, maar vooral ook de negatieve gevolgen van deze hyperdemocratisering in de zorg.