Suchergebnisse

The trend that saw care, welfare and educational institutions being expected to collaborate at a local level began in the 1980s. This is now standard practice, with, for example, the implementation of the WMO (Social Support Act) or the Brede School (a network of provisions for children, parents and district with the school at its core), but Zuidersma noticed that this was still very much in its infancy fifteen years ago. She conducted research into local collaboration between care and educational institutions with a focus on Nursing and Care programmes. 'What was already conceived in 1980 was only introduced from 1997 onwards. In my research I discovered that there was great call for collaboration but that very little was known about how this should take shape and which attitudes should be fostered to achieve a concrete result.' Success factors Questionnaires and observations of dozens of collaborating organizations helped Zuidersma come up with a number of critical success factors. First, the institutions involved need to be aware that their partnership is not an organization in itself but a network with a specific goal. This actually requires the different layers at the partner organizations to interact: for example, the manager of a care institution speaking directly with a teacher at a school. Together with this multilayered aspect, Zuidersma introduces the term of reciprocity, in which not the status of the organization is the main focus but, for example, the interest of students or patients. Over the course of time the organizations should sense where this joint interest lies and none of them should dictate the agenda. They must be able to grow together. This is crucial to the success of a project. 'I noticed that the parties involved generally collaborate well, but that if things are proceeding less smoothly the organizations stake out their positions, making effective consultation more difficult.' Two other factors that Zuidersma distinguishes are that the collaboration has a long-term perspective and that those working in such a partnership are accessible, both physically and digitally. Measuring instrument On the basis of her research Zuidersma can provide a method which organizations working in different social fields can use to structure their partnership. This includes a measuring instrument that makes it clear whether objectives are being achieved and an observation method that determines whether difficult discussions involving divergent interests are actually effective. It is also a good test for checking whether collaboration is worthwhile at all, says Zuidersma. 'I hope that my thesis will communicate the message that one can look at these conditions and say with certainty: we will not opt for collaboration at present. Organizations must look very critically at whether they have a joint objective; otherwise they should not even begin. You should never collaborate for the sake of collaborating.'

Harrie Jansen zegt in zijn inleiding dat hij via de toepassing van de letterlijke betekenissen van 'kwalitatief' en 'kwantitatief' de methodologische discussies rond kwalitatief onderzoek wil verbeteren en ook verlossen van wetenschapsfilosofische en levensbeschouwelijke ballast. Wat hij met die verlossing precies bedoelt, is niet erg duidelijk. Als hij bedoelt dat de bespreking van elke wetenschapsfilosofische of levensbeschouwelijke discussie altijd overbodig is, ben ik het er in ieder geval niet mee eens. Bijvoorbeeld: de keuze voor een open interview, een van de typisch kwalitatieve methoden voor het verzamelen van gegevens, kan gemotiveerd zijn door een expliciet of impliciet geprefereerd mensbeeld waarin de mens vooral als interpreterend wezen wordt gezien. Mensbeelden zijn niet alleen een onderwerp in de filosofie van de sociale wetenschappen, maar ook een onderdeel van levensbeschouwingen. De keuze voor een onderzoeksmethode kan dus levensbeschouwelijk gemotiveerd zijn. Daarom kun je niet zomaar wetenschapsfilosofische en levensbeschouwelijke aspecten van empirisch onderzoek als ballast afserveren. (Zie voor meer factoren die de keuze voor een methode meebepalen, Smaling, 1994.) Maar behalve de bevrijding van ballast wil Jansen duidelijkheid. Zo schrijft hij: wat is er kwalitatief aan de open dataverzameling? Wat is er kwalitatief aan constante vergelijking en analytische inductie? Met de verduidelijking van de begrippen 'kwalitatief' en 'kwantitatief' wil Jansen onder meer de discussie tussen kwalitatieve en kwantificerende onderzoekers faciliteren. Dat is een goed doel. Laten we daarom eerst eens kijken naar wat Jansen onder 'kwalitatief' en 'kwantitatief' wil verstaan.