Suchergebnisse

Toplumdaki kişiler ve kurumlar arasında karşılıklı güvene dayalı olarak gerçekleşen ilişkilerin ekonomik faaliyetlere yansıması biçiminde tanımlanabilen sosyal sermaye, bu anlamıyla sürdürülebilir kalkınma ile yakından ilgilidir. Sürdürülebilir kalkınma, bir toplumun bugünkü gereksinimlerini karşılarken, gelecek kuşakların gereksinimlerini karşılayabilmesi için gerekli kaynakları tüketmeden, kaynakları kullanması biçiminde tanımlanabilir. Bu tanımlamaya göre bugünkü ihtiyaçlarını karşılayan bugünkü toplum, gelecekteki toplumun kullanabileceği kaynak miktarı üzerinde etkili olmaktadır. Bu nedenle bu çalışmanın amacı, Türkiye de dâhil AB üyesi ülkelerde, sosyal sermayenin sürdürülebilir kalkınma üzerindeki etkisini analiz etmektir. 2009-2015 yıllarını kapsayan dönem için GEKK (Genelleştirilmiş En Küçük Kareler) yöntemiyle ede edilen tahmin sonuçlarına göre, Türkiye ve AB üyesi ülkelerde sosyal sermaye düzeyindeki artış sürdürülebilir kalkınma üzerinde pozitif yönlü bir etkiye sahiptir. Buna göre AB üyesi ülkelerde sosyal sermayenin artması sürdürülebilir kalkınma düzeyini arttırmaktadır. Sonuç olarak Türkiye ve AB üyesi ülkelerde sosyal sermaye düzeyini yükseltecek politikaların hayata geçirilmesinin yanı sıra, şehirleşme oranı ve ticari açıklık düzeyinin arttırılması sürdürülebilir kalkınma düzeyinin yükselmesine katkı yapacaktır. ; Social capital, which can be defined as the reflection of relations based on mutual trust between individuals and organizations in the society on economic activities, is in this sense closely related to sustainable development. Sustainable development can be defined as the process whereby when the society uses today's resources for meeting its needs it does so in a way that does not deny future generations the ability to meet their own needs. According to this definition, when meeting its today's needs, today's society must have an impact on the amount of resources that future generations will be using. The purpose of this study, therefore, is to analyze the impact of social capital on sustainable development in EU member countries, including Turkey. According to the results of estimates obtained for the period 2009-2015 based on the GOLS (Generalized Least Squares) method, the increase in the level of social capital in Turkey and EU member states possesses a positive impact over sustainable development. According to this, the increase of social capital in EU member states is increasing the level of sustainable development. To sum up, in addition to the implementation of policies that would increase social capital in Turkey ad EU countries, the increase in the rate of urbanization and the level of trade openness would contribute to the increase in the level of sustainable development.

Bu araştırmanın amacı, Nevşehir Tarım Kredi Kooperatifiçalışanlarının sürdürülebilir kalkınmaya yönelik bilgi, tutum vedavranışlarının ölçülmesi ve bunların bazı demografik değişkenleraçısından farklılaşmasını incelemektir.Buna yönelik hazırlanan anketler, Nevşehir Tarım KrediKooperatifindeki 62 çalışanın katılımıyla ve yüz yüze görüşme tekniğiyleuygulanmıştır.Araştırmadan elde edilen bulgulara göre, katılımcılarınsürdürülebilir kalkınmaya yönelik orta düzeyde bilgiye, orta düzeydetutuma ve yine orta düzeyde davranışa sahip oldukları görülmektedir.Yapılan ilişki testlerinden elde edilen bulgulara göre ise, çalışanların sürdürülebilir kalkınmaya yönelik bilgi düzeyi ile tutumdüzeyi ve davranış düzeyi arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişkitespit edilememiştir.Yalnızca çalışanların sürdürülebilir kalkınmaya yönelik tutumdüzeyi ile davranış düzeyi arasında istatistiksel bakımdan anlamlı vepozitif bir ilişki belirlenmiştir.Bu ilişki dikkate alınarak çalışanların sürdürülebilir kalkınmayayönelik tutumlarının davranışları üzerindeki etkisini incelemek amacıylayapılan regresyon testi bulgularına göre ise, çalışanların sürdürülebilirkalkınmaya yönelik tutumlarının davranışları üzerinde istatistikselaçıdan anlamlı düzeyde etkisi olduğu tespit edilmiştir.Son olarak çalışanların sürdürülebilir kalkınmaya yönelikbilgi, tutum ve davranışlarının bazı demografik değişkenlerle ilişkisiniinceleyebilmek için geliştirilen çeşitli hipotezler test edilmiştir.Elde edilen bulgulara göre çalışanların sürdürülebilir kalkınmayayönelik bilgi düzeylerinin yaş, medeni durum, cinsiyet, çalışma pozisyonu,eğitim düzeyi, kıdem değişkenlerine göre istatistiksel açıdan anlamlıfarklılaşmadığı belirlenmiştir.Ayrıca çalışanların sürdürülebilir kalkınmaya yönelik tutumdüzeylerinin ve davranış düzeylerinin bu demografik değişkenlerdenyalnızca çalışma pozisyonuna göre anlamlı düzeyde farklılaştığı, bufarklılaşmanın ise yönetici ve memur pozisyonlarındaki çalışanlardaolduğu görülmüştür. ; The aim of this research is to examine the knowledge,attitudes and behaviors of the employees of Nevşehir Agricultural CreditCooperative on sustainable development and to differentiate them interms of some demographic variables. The questionnaires were prepared for the participation of 62employees in Nevsehir Agricultural Credit Cooperative and face to faceinterview technique.According to the findings obtained from the relationship test,the level of knowledge and attitude towards employees' sustainabledevelopment and work level were not found to be cognitively significant.Only a statistically meaningful and positive relationship wasfound between the level of attitude of employees towards sustainabledevelopment and the level of behavior.According to the findings of the regression test conducted to examinethe effect of employees 'attitudes towards sustainable development onthe behavior of employees, it was determined that employees' attitudestowards sustainable development were statistically significant.Finally, several hypotheses have been tested to examine therelationship between employees' knowledge, attitudes and behaviortoward sustainable development and some demographic variables.According to the findings, it was determined that the knowledgelevel of employees about sustainable development did not differstatistically according to age, marital status, gender, working position,education level, seniority variables.Moreover, it has been observed that the attitudes and attitudesof employees towards sustainable development differ significantly fromthose of demographic variables only in terms of working position, andthis variation is in employees in managerial positions and civil servantpositions.

Tüm dünya ülkelerinde olduğu gibi ülkemizde de enerjiye olan bağımlılık her geçen gün artmaktadır. Mevcut kullanılan fosil kaynakların sınırsız olmadığını düşündüğümüzde karşımıza sürdürülebilirlik kavramı çıkmaktadır. Sürdürülebilirlik kavramı son yıllarda tüm dünyada oldukça önem kazanmıştır. Yaşadığımız yüzyılın her noktasında sürdürülebilirlik kavramı karşımıza çıkmaktadır. Sürdürülebilirlik temel anlamda var olan kaynakların geleceğe en az kayıpla aktarılması demektir. Ortaya çıktığı ilk zamanlarda sadece devlet politikalarında yer alan bu kavram daha sonraları tüketici ve üreticiyi de çevresel, sosyal ve ekonomik yönden etkileyen bir kavram olmuştur. Yalnızca bir ülkenin, kurumun ya da bireyin tek başına sürdürülebilirlik hedefine ulaşması pek mümkün değildir. Uluslararası düzeyde tüm ülkelerin uzlaşı ve işbirliği içerisinde olması gerekmektedir. Bu nedenle bu çalışma enerji sektörünün çevre üzerindeki olumsuz etkilerinin azaltılması hususunda uygulanacak politikalara öneriler getirmeyi amaçlamakta, dünyadaki temiz enerji ve çevre politikalarındaki mevcut durum ve değişimlerin incelenmesi, ülkemizdeki yenilenebilir enerji kaynaklarını ve politikalarını detaylı bir şekilde inceleyip sürdürülebilir ekonomiye katkıda bulunma amacı güdmektedir. Sürdürülebilr bir ekonominin, sürdürülebilir enerji politikası ve çevre politikalarıyla sağlanabileceği düşüncesi ele alınacaktır. ; As in all countries of the world, our country's dependence on energy is increasing day by day. When we think that the existing fossil resources are not limitless, the concept of sustainability is encountered. The concept of sustainability has gained considerable importance all over the world in recent years. The concept of sustainability appears at every point of the century. This concept, which was only included in the state policies in the first days of its emergence, became a concept affecting the consumer and producer in environmental, social and economic terms. It is unlikely that only one country, institution or individual will achieve the goal of sustainability alone. Internationally, all countries need to be in agreement and cooperation. Therefore, this study aims to provide suggestions for policies to be implemented in order to reduce the negative impacts of the energy sector on the environment. The aim of this course is to examine the current situation and changes in clean energy and environmental policies in the world and to examine the renewable energy resources and policies in our country in detail and to contribute to the sustainable economy. The idea that a sustainable economy can be achieved through sustainable energy and environmental policies will be discussed.

YÖK Tez No: 652294 ; Devletlerin günümüzde toplumsal refahı ve sürdürülebilir kalkınmalarını gerçekleştirebilmeleri için sürekli artış gösteren enerji taleplerini karşılamaları gerekmektedir. Bu açıdan değerlendirildiğinde Türkiye'nin sürekli artan dinamik nüfusu, şehirleşme yaşamı ve sanayi alanında yapmış olduğu yeni atılımları giderek artan enerji açığını da beraberinde getirmiştir. Enerji faktörü Türkiye'nin sürdürülebilir güvenlik ve kalkınmasının sağlanabilmesi için artık hayati öneme haiz bir güç konumundadır. Bu kapsamda Türkiye'nin ihtiyaç duyduğu enerjiyi karşılamak, enerjide dışa bağımlılığını azaltmak ve ithal enerji kaynaklarında enerji arz güvenliğini sağlayabilmek için bir yandan kaynak çeşitliliği, tedarikçi ülke ve güzergâh çeşitliliği gibi uluslararası birçok alanda çalışmalarını sürdürürken, diğer yandan ise egemenlik sınırları içerisinde yürütmüş olduğu milli enerji hamleleri ile yeni enerji yatakları arama, kullanımdaki mevcut enerji kaynaklarının kapasitelerini iyileştirme, yenilenebilir ve nükleer gibi alternatif enerji kaynaklarına yönelik yatırımlarını arttırma stratejileriyle enerji arz-talep dengesini sağlamaya çalıştığı görülmektedir. 21. Yüzyıl Türkiye'sinin enerji üretim kapasitesini ve kaynak çeşitliliğini artırabilmek için yürüttüğü en önemli projesi ''Nükleer Güç Santrali'' kurma projesidir. Türkiye tüm engellemelere rağmen uzun zamandır istediği nükleer teknolojiye sahip olma konusundaki yürütmüş olduğu başarılı ve somut çalışmaları ile ulusal güvenliği ve küresel güç mücadelesinde stratejik öneme sahip bir güç çarpanı olan nükleer teknolojiyi elde etmeyi hedeflemektedir. Bu çalışmada Türkiye'nin temel enerji politikaları kapsamında sürdürülebilir güvenlik ve kalkınmasında nükleer enerjinin gereklilik durumu ile bölgesel güvenlik boyutu sorunsalı jeopolitik bir bakış açısıyla değerlendirmektir. Bu bağlamda çalışmanın hipotezi; nükleer enerjinin jeopolitik açıdan Türkiye'nin sürdürülebilir kalkınması ve güvenliğinde vazgeçilmez ve zorunlu bir kaynak olduğu, ayrıca nükleer enerjinin bölgesel güvenliğe katkı sağlayacağı savından oluşmaktadır. Yine araştırmada nükleer enerjinin Türkiye'de hem barışçıl hem de askeri güç kapsamında kullanılmasının çok boyutlu değerlendirmesi yapılarak etki ve sonuçlarının neler olduğunun tespit edilmesi amaçlanmıştır. Çalışma temelde nitel araştırma yöntemine göre yapılmış olup, yerli ve yabancı literatürden faydalanılarak veriler kaynak taraması yoluyla elde edilmiştir. Ayrıca çalışma enerji alanında faaliyet yürüten ulusal ve uluslararası kurum ve kuruluşların istatistik raporlarının analiz edilmesi sonucu oluşturulan grafik ve tablolar kullanılarak desteklenmiştir. Türkiye'nin nükleer enerjiye sahip olması sonucunda; enerji kaynak çeşitliliğinin sağlanarak enerji arz güvenliğine ciddi katkı sağlayacağı, enerjide ortalama % 75 oranında dışa bağımlı olan ülkemizin enerji kaynağı ithalinin azalması sebebiyle önemli bir dış ticaret açığını kapatacağı, bu bağlamda daha esnek ve bağımsız bir dış politika yürütebileceği sonucuna ulaşılmıştır. Bu nedenle nükleer enerjiye sahip olmanın Türkiye açısından bir tercihten ziyade bir mecburiyet olduğu değerlendirilmiştir. Yine Türkiye'nin nükleer enerji alanında yürüttüğü projeler ile teknik altyapısının geliştirilmesi sonucu ve yetiştirdiği nitelikli insan kaynakları sayesinde ileri teknoloji gerektiren hem ağır sanayisinin gelişmesine, hem de inşaat, çelik üretimi, tarım, tıp, savunma ve uzay gibi sektörlerin gelişimine ve ülkenin kalkınmasına önemli katkı sağlayacağı sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca Türkiye'nin nükleer alanda kazandığı tecrübe ve bilgi birikimiyle birlikte imkân ve şartların olgunlaşması durumunda yakın gelecekte hem kendi yeraltı kaynaklarını kullanabileceği, yerli imkânlarla ''Nükleer Güç Santrali'' yapabilmesi, hem de askeri alanda yürütebileceği nükleer güç çalışmalarına zemin hazırlaması açısından ve milli güç unsurlarının nükleer güç çarpanıyla desteklemesi bakımından önemli bir kazanım elde edeceği görülmektedir. Çalışmada Türkiye'nin bölgesel gerçekleri ve jeopolitik durumu nazara alındığında nükleer enerjinin ekonomik olduğu kadar aynı zamanda bir güvenlik meselesi olduğu, bu sebeple Türkiye'nin bölge ülkeleri ile karşılaştırmalı üstünlüğü bakımından nükleer güce sahip olmasının zorunlu olduğu görülmüş ve nükleer enerjinin Türkiye'nin güvenlik ve kalkınmasında vazgeçilmez bir enerji kaynağı olduğu sonucuna ulaşılmıştır. ; States are responsible for meeting the continuous growth in the demand of energy in order to realize social welfare and sustainable developments. In this perspective, Turkey's ever growing dynamic population, urban life and new developments in the industrial field has also generated a gradual increase in energy demand. The energy factor has become a vital resource in securing Turkey's sustainable security and development. In this context, while Turkey continues its research internationally in many fields including diversity in its supplying countries and routes to meet its energy demand, reducing its foreign dependency on energy and ensuring the security of supplies of imported energy sources on one hand, on the other hand we see that Turkey is attempting to provide the supply-demand balance in energy with its strategies of searching for new energy sources with its national energy moves conducted within its own borders; improving the capacity of existing energy sources and increasing investments for alternative energy sources such as renewable and nuclear energy. The most important project planned to increase the energy production capacity and resource diversity in the 21st century Turkey is the "Nuclear Power Plant" establishment project. Despite all the drawbacks, with its successful and substantial efforts in possessing the long awaited nuclear technology, Turkey aims to secure a power factor nuclear technology that will have strategic importance in its national security, and raise its status as a global power. In this study, the necessity of nuclear energy in sustainable security and development as a part of Turkey's main energy policies and the question of the dimension of regional security will be assessed from a geopolitical perspective. In this respect, the hypothesis of the study forms the argument that in geopolitical terms nuclear energy is an essential and indispensible source for Turkey's sustainable development and security, and nuclear energy will also contribute to regional security. This study also aims to determine the effects and results of both the peaceful and military use of nuclear energy in Turkey by conducting a multidimensional evaluation. Basically, this study was carried out according to qualitative research method and data was obtained from literature reviews using both local and foreign literature. In addition, the study was also supported using graphics and tables formed as a result of the analyses of statistic reports by national and international institutions and organizations that are active in the energy field. As a result of Turkey possessing nuclear energy, it is concluded that this will contribute significantly to energy demand security by providing a resource diversity; fill a significant gap in foreign trade due to the reduction in the energy resource imports of Turkey that is on average 75% dependent on imported energy, and subsequently will be able to enforce more flexible, independent foreign policies. Therefore, possessing nuclear energy is considered to be a requirement for Turkey rather than a preference. As a result of the projects developed by Turkey in the nuclear energy field together with the development of technical infrastructure, and owing to the qualified human resources it was concluded that this will contribute significantly not only to the development of heavy industry, but also the development of sectors including construction, steel production, agriculture, medicine, defense and space, and therefore the development of the country. Moreover, with the accumulation of experience and information Turkey has gained in the nuclear field, providing there is an improvement in opportunities and conditions it appears that in the near future the country will secure a major achievement both in terms of establishing a "Nuclear Power Plant" with its own resources where Turkey will be able to use its own underground sources and preparing the groundwork for nuclear power research for development in the military field, and in terms of supporting the national power factors with nuclear energy. Taking the regional facts and geopolitical situation of Turkey into consideration, in this study it was concluded that nuclear energy is not only more economical, but at the same time a security requirement; so in terms of the comparative advantages over other regional countries, it is essential that Turkey has its own nuclear power and nuclear energy is an essential source of energy for both the security and development of the country.

Avrupa'da bölgeselleşme, Birliğin ekonomik ve sosyal alanlarda bütünlük içinde gelişi-minin ve entegrasyonunun sağlandığı, ve bölgeler arasındaki gelir dağılımı farklılıklarının neden olduğu kalkınmayla ilgili problemlerin üstesinden gelindiği bir süreçtir. Türkiye'de bölgeler arasındaki sosyo-ekonomik farklılıklar AB üyesi ülkelerdekilerden daha belirgindir; bu nedenle, Türkiye'de bölgesel politikalara daha fazla önem verilmelidir. Bölgesel Kalkınma Ajansları (BKA'lar) 2005 yılında gündeme gelmiştir; o tarihten itibaren işlevleri ve amaçları hakkında yoğun tartışmalar yaşanmaktadır. İki yıl süren ve Danıştay ve Anayasa Mahkeme-si'ni de içeren bir yargı mücadelesini kazanan BKA'lar bölgesel kalkınma farklılıklarının ortadan kaldırılması ve daha iyi entegrasyon için bir fırsat sunmaktadır; bu, AB'nin bölgesel-leşme idealleriyle de paraleldir. ; Regionalization in Europe implies a process through which coherent development and in-tegration of the Union in economic and social areas is ensured, and employment and devel-opment problems caused by income distribution differences between regions are overcome. Inter-regional socio-economic differences in Turkey are more noticeable in Turkey compared to EU member states; for this reason, greater importance has to be attached to regional policy in Turkey. Regional Development Agencies (BKAs) were introduced in 2005, and since then there has been intensive debate on their functions and the goals they serve. Having won a two-year-long juridical struggle, which involved Council of State and Constitutional Court, BKAs provide an opportunity for better integration and elimination of regional development differ-ences, which is an important element of regionalization policies of the Union.

This study examines conceptually the relationship between sustainable security approach and public administration. Sustainable security represents the latest approach to security understanding within sustainable development policy which establishes a causality relationship between security and development. According to sustainable security approach, the focus should be on developmental and environmental root causes that undermine security conditions of individuals and communities, rather than on merely security issues and the state. In this respect, sustainable security approach contends that national security paradigm and pertinent security organization should change accordingly. The study first examines sustainable security approach drawing upon pertinent literature and policy documents. Then it discusses its implications for public administration. In this context, as an emerging security approach, sustainable security points to a long-reaching security organization in public administration, which relies on strategic management and foresight, and where coordination and policy coherence come to forefront. It can be asserted that sustainable security organization will be shaped by a public policy process which is multidisciplinary and integrated, in addition to the balances between effectiveness and accountability as well as between short-term and long-term. It is likely that a relevant security ethics will emerge and the relationships of both "economics-security" and "urbanization-security" as well as urban security policies will come to the fore. ; Bu çalışma, sürdürülebilir güvenlik yaklaşımı ve kamu yönetimi arasındaki ilişkiyi kavramsal olarak incelemektedir. Sürdürülebilir güvenlik, kalkınma ile güvenlik arasında nedensellik ilişkisi kuran sürdürülebilir kalkınma politikası içerisindeki en son güvenlik anlayışını temsil etmektedir. Sürdürülebilir güvenlik yaklaşımına göre, sadece güvenlik sorunlarına ve devlete odaklanmak yerine bireylerin ve toplulukların güvenlik koşullarını olumsuz etkileyen, kalkınma ve çevre sorunlarına ilişkin kök nedenlere odaklanılmalıdır. Bu yönüyle, sürdürülebilir güvenlik ulusal güvenlik anlayışının ve buna ait ulusal güvenlik örgütlenmesinin değişimini talep etmektedir. Çalışma öncelikle sürdürülebilir güvenlik yaklaşımını ilgili literatür ve politika belgelerinden incelemekte; daha sonra bu yaklaşımın kamu yönetimi bağlamında sonuçlarını tartışmaktadır. Bu kapsamda, sürdürülebilir güvenlik henüz gelişmekte olan bir yaklaşım olarak kamu yönetiminde uzun vadeli, stratejik yönetim ve uzgörüye dayanan, eşgüdüm ve politika uyumunun öne çıktığı bir güvenlik örgütlenmesine işaret etmektedir. Sürdürülebilir güvenlik öğütlenmesini ise, etkililikhesapverebilirlik ve kısa vade-uzun vade dengeleri yanında çok disiplinli ve bütünleşik bir kamu politikası sürecinin biçimlendireceği ileri sürülebilir. Bu güvenlik yaklaşımı çerçevesinde güvenlik etiğinin gelişmesi; yönetimde "ekonomigüvenlik" ve "kentleşme-güvenlik" ilişkileri ile kentsel güvenlik politikalarının öne çıkması olası görülmektedir.

Bölgelerarası gelişmişlik farkları ülkelerin geçmişten günümüze kadar uğraştıkları en önemli sorunlardan biri olmaktadırlar. Bu sorunların çözümünde hükümetlerin bölgelerarası gelişmişlik farklarını azaltmak için finansal teşvikler ve alt yapı yatırımları gibi çeşitli politikalar uyguladığı dönem, 1970'li yıllarda yaşanan kriz süreci ile birlikte önemini kaybetmeye başlamıştır. Bu dönemde üretim sisteminde yaşanan dönüşümler, teknolojide yaşanan gelişmeler ve tüm dünyayı içine alan küreselleşme süreci ile birlikte uygulanan bölgesel politikalarda da değişim gündeme gelmiştir. Bölge artık geçmişin ulus devlet denetiminde ve ulus devlet dışına kapalı bir ekonomik sistemden, uluslar arası direk ilişkilere açık olan bir birim halini almıştır. Bölge kavramı ile birlikte bölgesel politikalarda yaşanan değişim, bölgesel farklılıkları giderme problemi olmaktan çıkmış bölgenin küresel rekabetçiliğini arttırmaya yönelik yerel aktörlerin başını çektiği bir yenilikçi ve sürdürülebilir rekabetçi bir model yaratma sorununa dönüşmüştür. Bu doğrultuda bölgesel politikaların uygulanmasında, kamu kesimi, özel kesim, sivil toplum kuruluşları ve üniversiteleri bir araya getiren, bölgelerarası gelişmişlik farklarını eşitleyici değil bölgelerarası rekabet anlayışını benimseyen, bölgenin sorunlarına çözüm bulmayı amaçlayan kurumlar ortaya çıkmaya başlamıştır. Bu kurumlardan biri olan Bölgesel Kalkınma Ajansları tüm dünyada uygulama alanı bulmuştur.Bu çalışmada, bölgesel politikalarda yaşanan değişim süreci ve bu sürecin kurumsal yansıması olan kalkınma ajanslarının ortaya çıkışı ve Avrupa Birliğine aday ülke konumundaki Türkiye'nin bu süreç ile birlikte bölgesel politikalarındaki yapısal dönüşüm incelenmiştir. ; The development differences among the regions have been the most important problem that the countries have been dealing with so far. In the solution of these problems, the period in which governments' implementing several policies such as financial incentives ve infrastructural investments to reduce the interregional development differences, lost its importance with the crisis period during the 1970s. In this period, some changes have come up with the transformations in production systems, developments experienced in the technology and regional policies implemented with globalization process including the whole world. Region has become a unit that is open to the international direct relationships from an economic system under the control of nation state and close to the out of nation state. With the region concept, the change experienced in regional policies has converted the problem of regional development from the issue of eliminating regional differences into creating a innovative, sustainable and competitive model directed to increase the global competitiveness, in which the local actors lead. Accordingly, in the implementation of regional policies, institutions adopting not equalizing the development differences among the regions but the conception of interregional competitiveness, gathering public and private sectors, non governmental organizations and universities, aiming to find solutions to the problems of the regions, have started to occur. Regional Development Agencies, which is one of these institutions, have found an implementation area in the whole world.In this study, period of change which is experienced in the regional policies and occurance of the development agencies which are institutional reflections of this period and structural conversion of Turkey, which is in the position of being a candidate country to European Union, in regional policies, has been examined.

Finansal gelişmenin sürdürülebilir ekonomik büyümenin önemli belirleyicilerinden biri olduğu uzun zamandan beri vurgulanmaktadır. Ancak, finansal gelişmenin belirleyicilerinin neler olduğu konusunda henüz bir uzlaşma sağlanamamıştır. Bu çalışma, ülkelerarası finansal gelişmişlik farklılıklarını açıklamada kurumsal faktörlerin rolünü tartışmaktadır. Bu amaçla çalışmada, finansal gelişmenin ekonomik ve kurumsal belirleyicileri geçiş ekonomileri için araştırılmıştır. 1995-2012 dönemini kapsayan çalışmada statik panel veri analiz tekniği kullanılmıştır. Kurumsal yapının göstergesi olarak 10 farklı değişkenin kullanıldığı çalışmadan elde edilen sonuçlara göre; geçiş ekonomilerinde, ekonomik göstergelerin yanı sıra sosyoekonomik durum, dinsel gerilimler, kanun ve düzen, etnik gerilimler, yatırım profili, yolsuzluk ve demokratik sorumluluk gibi kurumsal yapıyı temsil eden göstergeler de finansal gelişmenin önemli birer belirleyicisi konumundadır. ; It has long been emphasized that financial development is one of the major determinants of sustainable economic growth. However, a consensus on the determinants of financial development hasn't been reached yet. This study discusses the role of institutional factors in explaining the cross-country differences in financial development. For this purpose, the economic and institutional determinants of financial development for transition economies are investigated. In the study, covering the 1995-2012 period, static panel data analysis is used. According to the results obtained from the study in which ten different variables are used as an indicator of the institutional structure; indicators that represent the institutional structure such as socioeconomic conditions, religious tensions, law and order, ethnic tensions, investment profile, corruption, and democratic accountability are also important determinants of financial development in transition economies as well as economic indicators.

Yeryüzünde binlerce yıldır var olan insanoğlu, endüstri devrimi ile birlikte doğayla girdiği mücadeleyi kazanmaya başlamıştır. Aslında kazandığını sandığı savaşı kay-betmekte olduğunun farkına ise ancak 1970'lerden sonra varabilmiştir. Endüstri devrimi ne olursa olsun salt ilerleme fikriyle gelmiş ve devam etmiştir. Bu sürekli ilerleme fikri ile ülkelerin kalkınma çabaları giderek kalkınma politikalarına dö-nüşmüştür. Günümüzde kalkınma politikaları ile belirlenen hedefler, ülkelerin en önemli uğ-raşı alanıdır. Ancak devletler tarafından sorumsuzca sürdürülen uğraşılar netice-sinde, doğal kaynakların tükenebileceği, türlerin yok olabileceği ve kirliliğin doğal dengeyi bozacak düzeye gelebileceği yaşayarak tecrübe edilmiştir. Bu durumun farkına varılmasıyla birlikte çevre ile kalkınma arasında bir denge oluşturulması-nın gerekliliği gündeme gelmiştir. Çevreye zarar vermeden kalkınmanın gerçek-leştirilebilmesi için belirlenen politikalardan en önemlisi olan sürdürülebilir kal-kınma kavramı tüm dünyada kabul edilmiş ve uygulanan bir kalkınma modelidir. Sürdürülebilir kalkınma hedefine ulaşabilmek için kullanılan önemli bir araç ola-rak ortaya çıkan "Çevresel Etki Değerlendirmesi" (ÇED) ilk kez 1969 yılında Ame-rika Birleşik Devletleri'nde uygulanmaya başlamıştır. Günümüzde birçok devlet tarafından çeşitli şekillerde ve boyutlarda uygulanan ÇED, Türkiye'de de uygulanmaktadır. 1993 yılında ilk ÇED Yönetmeliği'nin uygu-lamaya konulmasından günümüze, defalarca çevresel açıdan olumsuz olan bir-çok revizyona uğramıştır. Bu makalede kalkınma ile çevre arasında bulunan ve halen kalıcı çözüme ulaşa-mamış sorunlar ile ÇED uygulamasının bu sorunlara olan olumlu ve olumsuz etkisi Türkiye örneği üzerinden tartışılacaktır. Makale ağırlıklı olarak literatür tarama-sına dayanacak, çeşitli kanun ve yönetmeliklerden yararlanılacaktır. ; The human being has been living on Earth thousands of years and there has always been the struggle about respecting the nature along with industrial de-velopment. In fact, it has been noticed that its losing to war which its assume to gain after 1970s. However, the industrial revolution came with an absolute ad-vance and this trend has continued. Gradually, the development efforts of the countries have turned with this constant advanced ideas into a development po-licy. Today, the development policy is the most important occupational area of many countries. But in turn of occupation irresponsibly continuing by state have been experienced by living to can run out of natural resources, can disappear of spe-cies and pollution be able to come to a level that can distrupt the natural balance. Along with recognition of this case, the necessity of creation of a balance between environment and developement has been raised. The concept of sus-tainable development should be a development without harming the environ-ment, that is admitted all over the world and is a development model that is applied. Environmental impact assessment (EIA) is emerged as an important tool in order to achieve sustainable development goals. It was for the first applied in 1969, in the United States. Nowadays, the EIA, is established in various forms in many states, including Tur-key. In 1993, from establishing of the first EIA instructions until today, it has un-dergone an overhaul that many times negative aspects environmental. In this article it will be discussed that the issues between development and en-vironment still have not reached a permanent solution yet and the practices of EIA regarding these problems have positive and negative contribution. Alongside with the example of Turkey, the article will rely on mainly literature reviews and will benefit from various laws and instructions.

Tarihsel süreç içinde yaşanan sosyo-ekonomik, teknolojik ve siyasal değişimlere bağlı olarak devletin üstlendiği görev tanımları yenilenmiştir. Dönemsel açıdan devlet güvenlik ve adalet gibi temel kamu hizmetlerini üstlenmiştir. Nüfus artışına bağlı olarak toplumsal kesimlerin çeşitlenmesi farklı talep ve beklentiler devletin özellikle mali açıdan yükünü arttırmıştır. Bu durum devletin kamu hizmetlerinin sunumu noktasında konumunu tartışmalı hale getirmiş ve minimal devlet olgusu ortaya çıkmıştır. Yeni sistem kamu hizmetlerinin sunumunda merkezi yetkileri yerel unsurlar, özel sektör ve sivil toplum kuruluşları arasında paylaştıran bir modeli ortaya çıkarmıştır. Bu modelde devletin doğrudan üreten değil düzenleyen ve denetleyen bir pozisyona geçmesi öngörülmüştür. Devletin yeni konumu ise yönetim süreçlerinde demokratik ve katılımcı anlayışı gerektirmiştir. Devlete biçilen yeni pozisyon sosyo-ekonomik kalkınma ve toplumsal refahın geliştirilmesi hedefini ertelemiş değildir. Küreselleşme süreci kalkınma hedefinin sağlanmasında devletin sivil toplum ve özel sektör vb. aktörler ile ortaklık kurmasına yol açmıştır. Küreselleşme süreci yönetsel kademe olan yerel yönetimleri iki başlıkta öne çıkarmıştır. Birincisi; katılım ve demokrasinin birincil uygulama alanı olarak yerel yönetimler ön plana çıkmıştır. İkincisi; yerel yönetimler sahip olduğu imkan ve potansiyel itibariyle kalkınma açısından merkez(ler) olarak kabul edilmiştir. Türkiye planlı kalkınma olgusu ile Cumhuriyetin ilanı ile tanışmıştır. Türkiye açısından 1923 İktisat Kongresi, Devlet Planlama Teşkilatının kurulması ve 1963 tarihli ilk Kalkınma Planı temel hamleler olmuştur. Kalkınma hamleleri içinde yerel unsurlar ve yerel yönetimler çeşitli dönemlerde öne çıkmışlardır. Bu açıdan kalkınma planları ülkemizin sosyo-ekonomik hedeflerinin belirlenmesinde yerel yönetimleri de bir aktör olarak görmüştür denilebilir. Cumhuriyetin ilk yıllarında köy kalkınması öne çıkarılırken sayısının ve nüfusunun artması ile kent sorunları kalkınma planlarında ele alınmaya başlanmıştır. Kalkınma planlarında kent daha çok yetki, görev ve mali yapıları ile ele alınmış bu konularda kısmi iyileştirmelere gidilmiştir. Dünya toplumlarının yaşadığı siyasal değişimler yerel yönetimlerin demokratik ve katılımcı yönünü ortaya çıkarmıştır. Bunun yansıması olarak ülkemizde de yerel yönetimlerin demokratik ve katılımcı bir modele evrilmesine yönelik temel hedefler kalkınma planlarına yansımıştır. Kent yönetimleri demokratik ve katılımcı yapılar olarak tanımlanmaya başlanmıştır. Ayrıca kalkınma planları yerel yönetimlerin asıl sorumluluk alanı olan kent hizmetlerinin nitelikleri ve türleri açısından vizyon ve hedef belirleme aracı olmuştur. Bu çerçevede Kalkınma planlarında kent odaklı; ulaşım, alt yapı, barınma, sosyo-kültürel, sosyo-ekonomik vb. pek çok alanda hedefler konulmuştur. Türkiye'de 1963'den bu yana 10 kalkınma planı hazırlanmıştır. Son olarak 23 Temmuz 2019'da 11. Kalkınma Planı uygulamaya girmiştir. Kalkınma planları sosyo-ekonomik açıdan öne çıksa da aslında tüm kurumsal yapılara yönelik hedef ve politikalar belirler. Türkiye'de hazırlanan kalkınma planları da yerel yönetim alanında da değişim ve dönüşüm odaklı olmuştur. Yayınlanan 11. Kalkınma planının içeriğinde geçmiş dönem planlarına ait atıflar bulunmaktadır. En önemli nokta ise; yerel yönetimlere ilişkin yeniden reform yapılacağı belirtilmesidir. Ayrıca insan odaklı şehir; yeşil şehir; akıllı şehir; kaliteli hizmet sunumu; katılımcılık; şeffaflık; hesap verilebilirlik; optimum coğrafi alan vb. kavramlara yer verilmektedir. Tüm bunlar 11. Plan döneminde yerel yönetimlere ilişkin değişimin devam edeceğini göstermektedir. ; Depending on the socio-economic, technological and political changes in the historical process, the responsibility of the state has been renewed. As far as the era is concerned, it undertook basic public services such as state security and justice. Diversification of social segments due to population increase, different demands and expectations have increased especially the financial burden of the state. This situation rendered the status of the state controversial in terms of offering public services and introduced the phenomenon of a minimal state. The new system introduced a model that distributes central powers among local elements, the private sector, and non-governmental organizations in the offering of public services. The model provides that the state should adopt a regulating and supervising position instead of directly producing one. And the new position of the state required democratic and participatory understanding in the governing processes. This new position seen fit to the state has not delayed the goal of socio-economic development and social welfare. The process of globalization enabled the state to form a partnership with actors such as the civil society and the private sector in fulfilling the aims of development. The globalization process called for local administrative governments, in two ways. First; local governments were at play as the means of primary application of participation and democracy. Second; local governments were accepted as the center(s) concerning development thanks to their capabilities and potential. Turkey was introduced with the concept of planned development with the proclamation of the Republic. For Turkey, the Economic Congress of 1923, the establishment of the State Planning Organization and the first Development Plan of 1963 have constituted the main steps. In the development steps, local elements and local administrations came to the fore in different periods. In this respect, it is safe to say that development plans also regarded the local governments as actors in determining the socio-economic goals of our country. While rural development was emphasized in the first years of the republic, increasing urban population and urban problems necessitated these problems to be addressed in development plans. In the development plans, a city was mostly treated keeping in mind the authorities, duties and financial structure; and partial improvements were made on these issues. Political changes experienced by the world's societies revealed the democratic and participatory aspects of local governments. As a repercussion of this, the main aims for the evolution of local governments into a democratic and participatory model in our country are reflected in the development plans. City administrations started to be defined as democratic and participatory structures. Besides, development plans have been a vision and goal setting tool in terms of characteristics and types of urban services, which are the main areas of responsibility of local governments. In this framework, in city development plans, cityfocused aims have been defined in various fields such as transportation, infrastructure, shelter, socio-economics, etc. Since 1963, 10 development plans have been issued in Turkey. Finally, on July 23 2019, the 11th Development Plan was issued. Although development plans come to the forefront from a socio-economic point of view in general, they actually set goals and policies for all institutional structures. In Turkey, the development plans prepared has been focused on the changes and transformations in the local government area. The 11th Development Plan contains references to these previous plans. The most important point seems to be the strong emphasis on the re-reform of local governments. Also; people oriented cities, green cities, smart cities, quality service delivery, participation, transparency, accountability, optimum geographical area and etc. concepts take part in the plan. All this shows that change in local administrations will continue in the 11th plan period.

Bölgesel Kalkınma Ajansları, küresellesme sürecinin getirdigi yeni yönetisim anlayısının araçlarından biridir. Avrupa modelinde Bölgesel Kalkınma Ajnaslarının görevi, yerellik için kalkınma stratejileri hazırlayarak, yerelin var olan kapasite ve olanaklarını harekete geçirerek bölgelerin kalkınmasını saglamaktır. Bu çalısmada öncelikle Bölgesel Kalkınma Ajansları açıklanmıs; ardından dünyada ve Avrupa'daki Bölgesel Kalkınma Ajansı örnekleri incelenmistir. Son bölümde ise Türkiye'de AB'ye katılım sürecinde kurulması öngörülen Bölgesel Kalkınma Ajanslarının yapısı analiz edilmis, ajanslara getirilen olumlu/olumsuz elestiriler sıralanmıs ve Bölgesel Kalkınma Ajanslarının Türkiye'de uygulanabilirligi dünyadaki modellerle karsılastırılarak tartısılmıstır. Çalısmanın sonucunda; farklı yapı, model ve uygulama biçimlerine ragmen tüm dünyadaki Bölgesel Kalkınma Ajanslarının aynı amaç ve hedefe ulasmak için çaba gösterdigi görülmüstür. Bu baglamda Türkiye'deki Bölgesel Kalkınma Ajansı modeli bölgesel ve yerel ihtiyaçları dikkate almalı ve bölgelerin rekabetçi potansiyel ve stratejik niteliklerini ön plana çıkarmalıdır. Sonuç olarak bölgesel kalkınma ajansları Türkiye'de hedeflenen yüksek kalkınma seviyesine ulasmak için en etkili yol olarak görülmektedir. Bununla birlikte, bu konu hakkında pek çok tartısma bulunmaktadır ve tüm aktörler arasında isbirligi olmaksızın bu tartısmaların önümüzdeki dönemde de devam edecegi söylenebilir. ; Regional Development Agency is one of the means of new governance understanding that emerge at the globalization process. At the European model of Regional Development Agencies, the main task of them is to develop their regions by preparing and applying the development strategies for the local and mobilizing the existing capacity and potential of local. In this study, firstly RDA have been explained; afterwards the Regional Development Agency samples in the Europe and the world have been examined. In the last chapter, the structure of the RDA, that are supposed to be established in Turkey in the EU participation process has been analyzed, the positive/negative critics to the agencies have been enumerated and the applicability of the RDA in Turkey when it has been compared to the models in the world has been discussed. At the result of this study, it has been seen that the all RDA in the world have endeavored to achieve the same goal and target although their different structures, models and methods of application. In this respect, the RDA model in Turkey has to regard regional and local necessities and highlight competitive potential and strategic features of regions. Consequently, the RDA are seen as the most effective way to reach the desirable high development level in Turkey. However, there are many discussions about this subject and without cooperation among all actors, it can be said that these discussions will continue in the future.

The most general definition for the sustainable development is; using the value and resources that we have to day both to make a better quality of economic and social life of people living in today and also transferring these values and resources to the next generations. A society will only be able to survive if it is configured in a way that would guarantee the economic and social existence of future generations. According to definition of sustainable development and its components, it is concluded that due to ensuring maximum participation the easiest can be reached at local level. This is why local governments are the most important players of the state on the way of realization of sustainable development goals at the national level. Local governments are the form of government that allows the participation of public to the management by providing the opportunity of to be managed by the manager selected by the public itself. For this reason, the needs of the districts, are better determined by the local authorities than the central government. Today, most of the developed societies ensured the continuity of development by the concept of decentralization. Within this research framework, it has been focused on the impact of Northern Cyprus Turkish Republic local governments on sustainable development of districts; in this regard, this theoretical study was tasted and has been evaluated by descriptive analysis method by the results of interviews and surveys conducted. Key Words: Sustainable Development, Local Governments, Municipalities, North Cyprus. ; Öz: Sürdürülebilir Gelişme en genel tanımıyla bugünkü sahip olduğumuz değer ve kaynakların hem bugünde yaşayan insanların ekonomik ve sosyal yaşamlarını daha kaliteli bir hale getirebilmesi amacıyla kullanılması hem de bir sonraki nesillere bu değer ve kaynakların aktarılabilmesidir. Bir toplum ancak, ekonomik ve sosyal açıdan gelecek kuşakların da varlığını güvence altına alacak biçimde yapılanmışsa varlığını sürdürebilecektir.Sürdürülebilir gelişmenin tanımı ve bileşenlerine itibariyle, katılıma en fazla olanak tanıması nedeniyle en kolay yerel düzeyde sağlanabileceği sonucuna ulaşılmaktadır. Bu sebeple devletlerin ulusal düzeyde sürdürülebilir kalkınma hedeflerini gerçekleştirmeleri yolunda en önemli aktör yerel yönetimlerdir. Yerel yönetimler, halkın kendi eliyle bölgesinden seçtiği yöneticilerle yönetilmesini sağlayan böylelikle yönetime katılmasına olanak veren yönetim biçimidir. Bu nedenle bölgelerin ihtiyaçları yerel yönetimlerce, merkezi yönetime göre daha iyi tespit edilir. Günümüzde kalkınmış toplumların birçoğu gelişimlerinin devamlılığını yerinden yönetim anlaşı ile sağlamıştır. Bu araştırma çerçevesinde Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti yerel yönetimlerinin bölgenin sürdürülebilir gelişimine etkisi üzerine yogunlaşılmış, bu kapsamda yapılan mülakat ve anket çalışmaları ile ile bu teorik çalışma test edilerek sonuçları betimsel analiz yöntemiyle değerlendirilmiştir. Anahtar Sözcükler: Sürdürülebilir gelişme, yerel yönetimler, belediyeler, Kuzey Kıbrıs. ; Lisansüstü Eğitim, Öğretim ve Araştırma Enstitüsüne İşletme Yönetimi Dalında Yüksek Lisans Tezidir. Tez (Yüksek Lisans)--Doğu Akdeniz Üniversitesi, İşletme ve Ekonomi Fakültesi, 2016. Tez Danışmanı: Doç. Dr. Deniz İşçioğlu.

Gerek küreselleşme gerekse 1990'lı yıllarla birlikte etkisinin hissedildiği neo- liberal politikalar bağlamında Türkiye'de önemli reformlar gerçekleştirilmiştir. Türkiye'nin Avrupa Birliği (AB)'ne üyelik hedefi, bu reformlara sebep olan önemli faktörlerden biri olarak kabul edilmektedir. AB Müktesebatı, AB'nin önemli bir parçasıdır. Müktesebatın önemli başlıklarından biri ise bölgesel politikaların ve yapısal araçların koordinasyonuna ilişkindir. Bölgesel politika, bölgelerarası eşitsizliklerinden kaynaklanan sorunlarla mücadele etme amacı doğrultusunda oluşturulan bir politikadır. Çalışma, AB bölgesel politikasının Türk yönetim yapısı üzerinde yasal ve kurumsal boyutları ile değişimlere yol açtığını iddia etmektedir. Bu iddialar da Kalkınma Ajansları çerçevesinde açıklanmaya çalışılmaktadır.Çalışmanın temel yöntemi, birincil ve ikincil kaynakların araştırılmasıdır. Çalışma sonucunda, Kalkınma Ajanslarının AB bölgesel politikası kapsamında Türkiyede gerçekleştirilen önemli bir idari reform hareketi olduğu anlaşılmıştır. ; Important reforms have been carried out in the context of both globalizations both neo-liberal policies where the effects have been felt in 1990's in Turkey. Turkey's European Union (EU) membership goal is considered as one of the major factors that lead to these reforms. EU acquis is an important part of the EU. One of the important titles of the acquis is that has related to the coordination of regional policies and structural instruments. Regional policy is a policy that was created for the purpose of combating the problems arising from interregional inequalities. The study claims that EU regional policy leads to changes with legal and institutional dimensions on Turkish's management structure. These claims also are being tried to be explained in the framework of Development Agencies. The basic method of this study is to investigate the primary and secondary sources. As a result of the study, it is understood that Development Agencies are an important administrative reform movement in Turkey under the EU regional policy.

Küreselleşme ile birlikte 1980'li yıllardan sonra ülkelerin sermaye akımları önündeki engelleri kaldırması sonucunda yaşanan yüksek sermaye girişleri,ülkelerin daha rahat borçlanabilmesine imkan sağlamıştır. Bunun sonucunda isebirçok ülkede cari açıklar süreklilik kazanmaya başlamıştır. Özellikle 1990'lı yıllardan itibaren giderek büyüyen ve sürekli hale gelen cari açıklar, politika yapıcıların ve iktisatçıların dikkatini çekmiş ve cari açıkların sürdürülebilir olup olmadığı konusunu gündeme getirmiştir. İktisatçılar arasında cari açığın sürdürülebilirliğinin tespitine yönelik bir fikir birliği bulunmamakla birlikte, literatürde konunun ekonometrik yöntemler ile ele alındığı görülmüştür. Bu çalışmanın amacı da Husted (1992) tarafından geliştirilen modelden faydalanarak cari açığın sürdürülebilirliğini gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde en güncel yöntemleri kullanarak analiz etmektir. Çalışma 16'sı gelişmiş, 13'ü gelişmekte olan toplam 29 ülkeyi kapsamaktadır. Çalışmaya dâhil edilen 29 ülkenin 1970-2019 dönemi çeyreklik verileri fourier tipi birim kök ve eşbütünleşme yöntemleri ile incelenmiştir. Analiz sonuçlarına göre Almanya, Danimarka, İsrail, İsveç, Kanada, Çekya ve Endonezya'da cari işlemler açığı güçlü formda sürdürülebilirken, Güney Kore, İzlanda, Birleşik Krallık, Avustralya, Türkiye, Tayland, Güney Afrika ve Filipinler'de zayıf formda sürdürülebilirdir. ABD, Finlandiya, Fransa, İspanya, İtalya, Portekiz, Yeni Zellanda, Bolivya, Brezilya, Bulgaristan, Estonya, Meksika, Peru ve Slovakya'da ise cari açıklar sürdürülemez durumdadır. ; With the effect of globalization, the high capital inflows experienced as a result of the elimination of obstacles to capital flows, enabled countries to borrow more easily. As a result, current account deficits started to gain continuity in many countries. Especially since the 1990s, the current account deficits, which have been growing and becoming permanent, attracted the attention of policy makers and economists and brought up the issue of whether current account deficits are sustainable or not. The aim of this study is to analyse the sustainability of the current account deficits in developed and developing countries using the most recent methods by using the model developed by Husted (1992). The study covers a total of 29 countries, 16 of which are developed and 13 are developing. The quarterly data of the 29 countries included in the study covering the period of 1970-2019 were examined by fourier type unit root and cointegration tests.According the results, current account deficits show strong form of sustainability in Germany, Denmark, Israel, Sweden, Canada, Czech Republic, Indonesia and weak form of sustainability in South Korea, Iceland, United Kingdom, Australia,Turkey, Thailand, South Africa and Phillippines. Current account deficits are not sustainable in USA, Finland, France, Spain, Italy, Portugal, New Zealand, Bolivia, Brasil, Bulgaria, Estonia, Mexico, Peru and Slovakia.

Yerel yönetimler, devletin kamu yönetimi yapısı içinde yer alırlar. Ancak yerel yönetimler, ilk örnekleri Antik Çağ'a kadar götürülebilen yönetim yapılarıdır. Günümüzde yerel yönetimleri de kapsamı içine alan kamu yönetimi ise, devletin amaçlarının gerçekleştirilmesinden sorumlu organı olan "Yürütme"ye doğrudan bağlı, teknik bir yapıdır. Ancak yerel yönetimler, bu nitelikteki kamu yönetimi içine kolayca dahil edilemeyebilirler. Çünkü yerel yönetimler, doğrudan Yürütmeye bağlı ve onun bir faaliyet aracı olmayan; siyasal boyutu olan, yerel topluma dayanan ve onunla organik bir bağı olan, kendine özgü yönetsel yapılardır. Ayrıca yerel yönetimlerin, (modern) devlet öncesi ortaya çıkmış oluşumlar olduğu ve ayrıca, devlet-dışı/siyasal toplum-dışı bir sivil toplum kuruluşu olduğu da ileri sürülür. Yerel yönetimlerin, bu farklı niteliklerine rağmen, devletin kamu yönetiminin yapı ve işlevlerini inceleyen bir disiplin/bilim alanı olarak gelişen "Yönetim Bilimi" (kamu yönetimi bilimi) içerisinde incelene geldiği söylenebilir. Oysa yerel yönetimlerin, kendine özgülüğü nedeniyle ayrı bir disiplin altında incelenmesi daha doğru olabilir. Bu makale çalışmasının amacı, müstakil bir yerel yönetim biliminin gelişememe nedenlerini ve ayrı bir disiplin olarak gelişme gereğini tartışmaktır. Bu çerçevede iki sava sahiptir: birincisi, kendine özgülüğü dolayısıyla yerel yönetimler, yönetim bilimi dışında incelenmelidir; ikincisi, müstakil bir yerel yönetim biliminin gelişme gösterememesinde, ilk olarak, modern devletin oluşum sürecine görüşleri ile yön vermiş olan düşünürlerin yerel yönetimlere ilişkin yaklaşımları etkili olmuştur; ikinci olarak, ulus devletin doğası, yerel yönetimlere klasik kamu örgütü (bir kamu hizmet kuruluşu) niteliği/algısı kazandırmıştır. Bu makale, belirtilen amaca dönük betimleyici-teorik bir incelemedir. ; Local governments constitute a part of the public administration structure of state. However, local governments are administrative structures whose roots go back to Antique Ages. Public administration, which consists of local governments too, is a technical structure under the authority of executive power which is responsible for the achivements of the goals of state. However, local governments may not be easily seen as part of public administration in general. Because local governments are not operational tools which are directly under the authority of executive power; they are special administrative structures which have political dimensions, which are based on local community, and which have organic links with local commuinity. Moreover, it is argued that local governments emerged before the existence of modern state, and that they are part of civil society outside the domain of state. Despite these different characteristics and qualities, local governments are studies in public administration which is developed as a discipline that studies the structure and functions of public adminsitration of state. However, it can be suggested that it might better to study local governments as a different, special discipline because of its different characteristics. This paper aims to discuss the reasons why local government studies as a different discipline has not been developed. The paper has two main arguments: the first one is that local governments should be studied out of public administration discipline because of its special charactersitics. Secondly, that the thought of scholars, who have been influential on the formation of modern state, also have affected approaches on local governments and that the nature of nation-state has given local governments an image of clasical public institution (a public service institution). And the second arguments is that these two factors together have prevented the development of local governments as a special unique discipline. The paper adopts a descriptive-theoretical approach for its aim