Suchergebnisse

'Spreken is zilver, zwijgen is goud.' Het spreekwoord krijgt in dit onderzoek een geheel nieuwe betekenis. In het postdramatische theater is een verzet tegen het logocentrisch paradigma zichtbaar; het verkiest presentatie boven representatie. Vanuit theaterwetenschappelijk en filosofisch oogpunt wordt het getuigenschap als nieuw model voor de relatie tussen kunstenaar, kunstwerk en toeschouwer onderzocht. De vertaling van Giorgio Agambens getuigentheorie naar het theater van Romeo Castellucci toont hoe de podiumkunsten met de fysieke realiteit van de performance en de mentale realiteit van de toeschouwer spelen. Op inzichtelijke wijze worden de mogelijkheid en de ethiek van de taal en het zwijgen opnieuw gedefinieerd. Het werk van Kris Verdonck maakt de figuur als locus van de stilte zichtbaar in de schemerzone tussen mens en machine en in het verlengde daarvan - bij Castellucci - tussen mens en dier. Dit onderzoek biedt ideologische fundamenten aan een pleidooi voor stilte.

Geweld in de stedelijke publieke ruimte roept veel onbehagen op. Verontruste stemmen zijn het erover eens dat het er in Europese steden tegenwoordig een stuk gewelddadiger aan toe gaat dan in het nabije verleden. Over de oorzaak van de verharding van het stedelijke bestaan lijkt eenstemmigheid te bestaan: de zwakkere sociale controle in de anonieme stad zou ertoe hebben geleid dat mensen niet meer weten aan welke regels ze zich moeten houden. Maar was het vroeger wel vrediger? Dit boek biedt een antwoord op die vraag door het publieke geweld in de stad Antwerpen tijdens de eerste helft van de

Music; Stage presentations; History of Amsterdam - In de zeventiende eeuw ging vrijwel iedere toneelvoorstelling gepaard met muziek. Er werd niet alleen gemusiceerd tussen de bedrijven, maar ook in het toneelstuk zelf. Muziek diende als achtergrond en versiering en was functioneel geïntegreerd in de handeling van het drama. Uit de rekeningen van de Amsterdamse Schouwburg blijkt dat men professionele musici in dienst had; daarnaast werd er gezongen en gedanst door de acteurs. In navolging van buitenlandse toneelmuziekstudies wordt in dit boek voor het eerst uitvoerig aandacht besteed aan de zeventiende-eeuwse theatermuziek in de Nederlanden. Centraal staat de toneeldichter Jan Harmensz Krul, die de muziek op vakkundige manier in zijn toneelstukken verweefde en die in 1634 de Amsterdamse Musyck-kamer oprichtte - een stichting die geheel gewijd was aan het samengaan van poëzie en muziek op het toneel. Aan de hand van vijf karakteristieke muzikale scènes uit zijn werk (de wachterscène, gevangenisscène, serenade, offerscène en slaapscène) wordt een beeld geschetst van de toenmalige Amsterdamse toneelmuziekpraktijk. Zulke muzikale scènes waren ook geliefd bij andere toneeldichters, in binnen- en buitenland. Zij hadden voor het publiek een signaalfunctie: het waren direct herkenbare situaties, ijkpunten in het drama, die standaard met muziek werden geassocieerd. Dichters varieerden hierop naar hartelust. Voor toneelschrijver en toeschouwer waren die stereotiepe muzikale scènes wat muziek was voor de personages in de toneelstukken: een effectief middel om te manipuleren - een perfecte verleiding, van oog, oor en hart.