Suchergebnisse

Of het nu gaat om vluchtelingen, terrorisme of economie: Turkije en Europa hebben elkaar hard nodig. Maar de relatie loopt stroef. Volgens dit boek is dat niet alleen de schuld van president Erdogan, die met 52 procent van de stemmen rechtstreeks werd verkozen. Hem kan wel verweten worden het ondemocratische spel van de Atatürkgezinde oppositie, de terreurbeweging PKK en het schimmige Gülen-netwerk met brio mee te spelen. Maar westerse politici en media doen ook volop mee, door dubieuze oppositiekrachten kritiekloos te steunen. Deze geopolitieke dimensie alarmeert veel Turken, wat koren op de molen is voor Erdogan. Dries Lesage pleit voor een nieuwe benadering. Meer empathie en eerlijker Turkijenieuws kunnen ons dichter bij een betere relatie brengen

De Turkse AKP-regering van vrome moslims richt de blik almaar meer op het islamitische Midden-Oosten. Haar conservatieve moraal wint veld in de Turkse samenleving. President Erdogan gedraagt zich meer en meer als een Ottomaanse sultan die de goede relaties met Europa op het spel durft te zetten. Onder zijn autoritair bewind staan de persen meningsvrijheid onder zware druk en wordt de scheiding der machten aangetast. In het zuidoosten van het land woedt een bittere strijd tussen het Turkse leger en de Koerdische nationalisten van de PKK. In de rest van het land zaaien bommen van IS dood en terreur. Toch steunt de helft van de bevolking hem nog altijd. Dat komt omdat 'sultan' Erdogan de afgelopen jaren de economie aanzwengelde en van Turkije weer een machtige speler op het internationale forum wil maken, zoals ten tijde van de Ottomanen

Hans Schippers assesses the position of the Islamic AK Party led by Prime Minister Erdogan in the light of the relationship between religion and the state in Turkey. Although the AK Party won the general elections in 2002, Erdogan has the Damocletian sword of a military coup hanging above his head ever since. The military consider themselves to be the guardians of Kemal Atatürk's legacy of Turkey as a secular state. In the past decades they intervened four times in politics, the most recent one the 1998 'post modern' coup to oust the Islamic Prime Minister Erbakan, whose approach to Iran, critical opinions on the EU and NATO and favourisation of religious education had gone too far in the eyes of the military. Erdogan cleverly avoided the mistakes of his predecessor. He declared the AKP to be a conservative, pro-EU and pro-NATO party that would seek adherence to the mostly christian-democratic European Peoples Party. His government would be liberal and respect people with different opinions on religion. Erdogan did well in regional elections of 2004. However, he met with growing criticism in the following two years. The organisational structure of the AKP is undemocratic and the number of women active in the party is far too limited, his critics remarked. The party is accused of conducting a campaign of 'creeping islamisation' of Turkish society. The military closely monitor every decision of the government near two-thirds majority in parliament and he could They have the support of the secular president have a party member elected. This would increase Sezer who has amended or rejected a large number the chances of military intervention. Erdogan will of Erdogans proposals. A crucial moment for the probably opt for a compromise candidate. However, AKP-government will be the election by parliament until the arliamentary elections of November, the of a new president, coming May. Erdogan has a political.