Tom pierwszy, wydanego w czterech woluminach słownika filozoficznego The Philosophical Dictionary: Or, the Opinions of Modern Philosophers on Metaphysical, Moral, and Political Subjects (Londyn, Edynburg; 1786), którego autorem jest urodzony w Austrii lekarz, naukowiec i filozof Franz Xaver Swediaur (1748-1824). Niniejszy tom zawiera alfabetycznie uporządkowany i opatrzony obszernymi wyjaśnienieniami zbiór pojęć, wyrażeń i zagadnień z dziedziny szeroko pojętej filozofii (m.in. metafizyki, filozofii moralności, filozofii polityki etc.) Objaśnienienia zamieszczonych haseł autor opiera na poglądach i opiniach znanych filozofów europejskich. Należą do nich, m.in.: francuski filozof i literat Claude Adrien Helvétius, Helwecjusz (1715-1771); szkocki filozof, historyk i ekonomista David Hume ( 1711-1776); genewski pisarz, filozof i pedagog Jean-Jacques Rousseau (1712-1778); włoski prawnik i pisarz polityczny Cesare Beccaria (1738-1794); francuski pisarz, filozof, historyk i publicysta Voltaire, pol. Wolter, właśc. François-Marie Arouet (1694-1778); angielski filozof, lekarz, polityk i ekonomista John Locke (1632-1704); francuski filozof, prawnik, wolnomularz i pisarz Monteskiusz, fre. Montesquieu (1689-1755); irlandzki filozof i polityk Edmund Burke (1729-1797) etc. Struktura pierwszego tomu słownika dzieli się na artykuły hasłowe ułożone w porządku alfabetycznym, od litery A do G.
Erklärende Anmerkungen zum Homer… - część pierwsza, wydanie drugie (Hannover, 1792), opublikowanego w pięciu tomach opracowania, zawierającego objaśnienia do Iliady Homera. Autorem dokumentu jest niemiecki filolog i pedagog Johann Heinrich Justus Köppen (1755-1791). Köppen studiował filologię na uniwersytecie w Getyndze, gdzie był uczniem niemieckiego badacza starożytności, filologa, historyka i archeologa Christiana Gottloba Heyne (1729-1812). Od 1779 roku pracował jako adiunkt w Pädagogium w Ilfeld, a w 1783 r. został dyrektorem gimnazjum w Hildesheim. We wrześniu 1791 roku rozpoczął nauczanie w liceum w Hanowerze, ale wkrótce zapadł na chorobę i zmarł na początku listopada w wieku 35 lat. Jego działalność literacka skoncentrowana była w szczególności na ułatwieniu zrozumienie najwybitniejszych klasyków antycznych (Homer, Horacy, Owidiusz, Sofokles,Platon), poprzez objaśnienia w języku niemieckim, dla których za wzór posłużyły mu komentarze Heyne'a. Część pierwsza publikacji zawiera komentarze i notatki do pierwszych czterech ksiąg Iliady (gr.Ἰλιάς Iliás) - obok Odysei drugi z eposów, których autorstwo tradycja przypisuje Homerowi (stgr. Ὅμηρος, Hómēros, gr. Όμηρος). Epos uchodzi za najstarszy i zarazem bardzo obszerny grecki dokument pisany. Jest jednym z najważniejszych źródeł dla historii okresu przedarchaicznego i wczesnego okresu archaicznego w dziejach starożytnej Grecji, a także okresów wcześniejszych. Stanowi wzorzec późniejszej wielkiej epiki rycerskiej. W Iliadzie Homer opowiada niewielki fragment dziejów wojny trojańskiej w dziesiątym roku oblężenia Troi (od zatargu Achillesa z Agamemnonem aż po pogrzeb Hektora). Opowieść zdobycia Iljonu (Troi) ujęta została w 24 księgach. W utworze przedstawione zostały epizody z końcowej fazy tego militarnego starcia Greków i Trojan (Homer przedstawia jedynie ostatnie 51 dni walki), a zwłaszcza uwypuklony został spór Agamemnona i Achillesa. W Iliadzie obok świata ziemskiego (profanum) występuje także świat bogów (sacrum), który ma istotny wpływ na losy bohaterów. Razem z wojną ludzi toczą się zatem walki bogów, którzy sekundują swoim bohaterom. Materiał uzupełnia, opatrzona komentarzem chorografia Troi.
In August 2013, a committee of peers visited the Waddenacademie to evaluate its performance according to a standard protocol. The Waddenacademie was established in 2008 to coordinate and reinforce research towards understanding geobio- physical and socio-economic processes in the Wadden sea area, and to attune research that is done to the needs for knowledge in the area. The review committee was impressed by the quality of the work of the Waddenacademy. That work is unique because it integrates knowledge from many disciplines. The quality of the work was rated as 'very good'. Productivity was 'very good to excellent': many publications were produced that had a very high impact. Societal relevance was rated as 'very good', because publications, symposia etc were highly appreciated by many parties, such as the trilateral Common Wadden Sea Secretariat, and because many stakeholders rely on the Waddenacademie for help to get access to research. On this moment, the position of the Waddenacademie is critical. Current financing ends on July 1st 2014, and on the same date the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences (KNAW), of which the Waddenacademie is part, will give up its responsibility as part of her strategy towards her affiliated but non research organisations. A decision for new financing will be made at the end of 2013. The committee is concerned about these circumstances. The committee states that the Waddenacademie deserves her right to exist beyond doubt, and formulated some considerations and recommendations about additional tasks and organization.
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
In: Overbeek , H W 2019 , ' De schuldencrisis in de Eurozone : Oorzaken, aanpak en implicaties ' , Beleid en Maatschappij , vol. 46 , no. 1 , pp. 134-154 . https://doi.org/10.5553/BenM/138900692019046001010
Ten years ago, now, the Eurozone began to shake on its foundations. This article traces the genesis of the crisis and the present state of affairs. As to the causes of the global financial crisis in 2008, I argue that contrary to common understanding, the financial crisis had its deeper causes in a decades old tendency towards crisis in the real economy, produced by the continuous overaccumulation of capital which can only return profits by undertaking speculative short-term investments (a phenomenon known as 'financialisation'). I then trace how the global financial crisis morphed into a crisis of public deficits and debt in 2010-2011, particularly in the Eurozone. Three factors are shown to be responsible: financialization, design faults in the European monetary union, and the neo-mercantilist strategy of especially Germany and the Netherlands. The paper next looks at the five main traits of the policy responses in the Eurozone: bailing out governments and banks through creating emergency funds; imposition of austerity and budget discipline for member state governments; attempting to create and complete a Eurozone banking union; subsequently the European Central Bank engaged on an unprecedented scale in 'quantitative easing'; and finally, institutional reform in an attempt to repair the most pressing design faults of the EMU. The paper concludes that the underlying structural factors leading up to the crisis have only been addressed incompletely: the overaccumulation of capital continues, the completion of the banking union is in an impasse, quantitative easing has mostly just intensified financialization by pushing up asset prizes, and institutional reform has taken the form of a fundamentally undemocratic attempt at monetary and political union by stealth. The broader legitimacy of the European project has been substantially undermined, and Europe is not in a better position than eight years ago in case of a new global crisis.
J.C.H. Blom, P. Romijn, Srebrenica, een 'veilig' gebied. Reconstructie, achtergronden, gevolgen en analyses van de val van een Safe Area, I, II, III, Bootsma, P., ed. D.C.L. Schoonoord, Dutchbat III en de bevolking. Medische aangelegenheden. Bevoorrading door de lucht C. Wiebes, Intelligence en de oorlog in Bosnië, 1992-1995. De rol van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten B. Naarden, Beeld en Balkan. Waarneming en werkelijkheid in Zuidoost-Europa G. Duijzings, Geschiedenis en herinnering in Oost-Bosnië. De achtergronden van de val van Srebrenica. Thorough and balanced? A closer look at the NIOD report, J. W. L. BrouwerThis vast report contains many interesting chapters, notably on the fall of the Srebrenica enclave and the minor political scandals that subsequently erupted in the Netherlands. Unfortunately, the report was published in such haste that editing errors abound. This does not make the reporteasy reading. Furthermore, there are a number of contradictions between the conclusions in the first part and the final conclusions. Lastly, the strong condemnation of Dutch diplomacy in 1991-1993 and, in particular, the denunciation of the Foreign Minister, Mr Van den Broek, is inconsistent with the stated intentions of the authors to refrain from making any political judgements.