Suchergebnisse

In South America in the 1960s and 1970s the contradictions of economic, social and political structures were deepening. The excepcional states of the new militarism appeared on the continent. Formally these state systems were set up by the institutional takeover of the armed forces. The military governments strove for the total reorganization and modernization of the societies in their all ‒ economic, political and ideological ‒ territories.The break-down of the military dictatorships in South America, in the one of three semi-peripherical areas of the world, took place in the 1970s and 1980s and 1990s and it was followed by the restoration of the civil governing in the form of hybrid systems. All these processes constituted the parts of the democratization.However in those societies have been present the authoritarian enclaves and the so-called "powers that be" as well as the inherited non-elected system of institutions of the controlled democray endangering the democratic establishment.The study aims at analizing these processes, the governmental and the state structures and the Económic transformations on the ground of the Brazilian experiences.

The Middle East, as one of the most strategic and, at the same time, confl icting areas both in the twentieth and the fi rst two decades of the 21st century, occupies a key place in the foreign policy of the United States. It is the region where, in various forms, American political, economic and military interests are being realized through competition the other actors in the international arena, taking actions to make the states clients of the United States, strengthening dependencies and links with the countries of the region (including Israel), taking initiatives to look for new allies or using military force as a means of implementing foreign policy in the Middle East, as exemplifi ed by the Gulf War, US involvement in Libya and Syria or the war with the so-called Islamic State. The essence of the Middle Eastern US policy has become a kind of sinusoidal variation in reaching for the instruments characteristic for the policy of hard and soft Wilsonianism. While the policy of Barack Obama towards the Middle East was marked by using soft power and an abandonment of the New Crusade and war on terrorism, characteristic for the administration of George W. Bush, Donald Trump presents an uncompromising strategy in accordance with the slogan Make America Great Again and the strategy of building American World Order in the Middle East.

Zacieśnianie współpracy politycznej, wojskowej i gospodarczej pomiędzy Chinami oraz Rosją zostało przyjęte przez Stany Zjednoczone w drugiej dekadzie XXI wieku z dużym niepokojem, jako zagrożenie dla interesów narodowych i pozycji międzynarodowej supermocarstwa. Ze względu na słabnącą pozycję Moskwy w systemie międzynarodowym oraz pogarszające się relacje z Zachodem, w interesie Kremla było znalezienie silnego sojusznika, posiadającego zbliżone przedsięwzięcia i cele. Utworzenie chińsko-rosyjskiego tandemu ośmieliło Moskwę do prowadzenia jeszcze bardziej zdecydowanej i kategorycznej polityki wobec Zachodu. Stosunki amerykańsko-rosyjskie uległy przy tym znacznemu pogorszeniu do tego stopnia, że dziś stawiane jest pytanie: czy świat stoi w obliczu nowej "zimnej wojny"? Celem niniejszego artykułu jest analiza polityki bezpieczeństwa USA wobec Rosji w XXI wieku, w kontekście zacieśniania współpracy rosyjsko-chińskiej; przedstawienie współpracy na linii Waszyngton–Moskwa podczas rządów trzech ostatnich prezydentów USA oraz czynników mających wpływ na pogorszenie stosunków pomiędzy państwami. Słowa kluczowe: Stany Zjednoczone Ameryki, Rosja, Chiny, bezpieczeństwo, Donald Trump, Barack Obama, George W. Bush, stosunki międzynarodowe ; The strengthening of political, military and economic cooperation between China and Russia has been a cause for concern for the United States in the second decade of the twentyfirst century, who view it as a threat to national interests and to the international position of the superpower. Due to Moscow's weakening position in the international system and deteriorating relations with the West, it was in the Kremlin's interest to fi nd a strong ally with similar interests and goals. The creation of a Chinese-Russian front has emboldened the Moscow authorities to pursue an even more decisive and categorical policy towards the West. American-Russian relations have significantly deteriorated, to such an extent that there is a need to pose the question: is the world facing a new "Cold War"? The purpose of this article is to analyze US security policy towards Russia in the twentyfi rst century in the context of closer Russian-Chinese cooperation, as well as present the level of cooperation on the Washington-Moscow line during the rule of the last three US presidents and the factors aff ecting the deterioration of relations between the two states. Key words: United States of America, Russia, China, security, Donald Trump, Barack Obama, George W. Bush, international relations

Bliski Wschód zajmuje kluczowe miejsce w polityce zagranicznej USA. Jest to region realizacji amerykańskich interesów, rywalizacji z innymi aktorami areny międzynarodowej, podejmowania działań na rzecz uczynienia z państw arabskich client states, umacniania zależności z państwami regionu a także wykorzystywania przez USA siły militarnej jako środka realizacji polityki zagranicznej (wojny w Zatoce Perskiej, zaangażowanie USA w Libii i Syrii, wojna z ISIS). Istotą bliskowschodniej polityki USA stała się pewnego rodzaju sinusoidalna zmienność w sięganiu po instrumenty charakterystyczne dla polityki soft i hard wilsonianism. O ile bowiem politykę prezydenta Baracka Obamy wobec Bliskiego Wschodu cechowało odejście od The New Crusade i War on Terrorism charakterystycznych dla George'a W. Busha, o tyle Donald Trump prezentuje strategię (brak strategii?) bezkompromisowości zgodnie z przyjętym w kampanii wyborczej hasłem Make America Great Again i podejmuje działania na rzecz stworzenia American World Order również na Bliskim Wschodzie. Słowa kluczowe: Bliski Wschód, USA, Donald Trump, Barack Obama ; The Middle East, as one of the most strategic and, at the same time, conflcting areas both in the twentieth and the fi rst two decades of the 21st century, occupies a key place in the foreign policy of the United States. It is the region where, in various forms, American political, economic and military interests are being realized through competition the other actors in the international arena, taking actions to make the states clients of the United States, strengthening dependencies and links with the countries of the region (including Israel), taking initiatives to look for new allies or using military force as a means of implementing foreign policy in the Middle East, as exemplifi ed by the Gulf War, US involvement in Libya and Syria or the war with the so-called Islamic State. The essence of the Middle Eastern US policy has become a kind of sinusoidal variation in reaching for the instruments characteristic for the policy of hard and soft Wilsonianism. While the policy of Barack Obama towards the Middle East was marked by using soft power and an abandonment of the New Crusade and war on terrorism, characteristic for the administration of George W. Bush, Donald Trump presents an uncompromising strategy in accordance with the slogan Make America Great Again and the strategy of building American World Order in the Middle East. Key words: the Middle East, the United States of America, Barack Obama, Donald Trump

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Artykuł prezentuje analizę porównawczą aktualnych strategii Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz Chińskiej Republiki Ludowej względem Azji Centralnej pod kątem ich konsekwencji dla bezpieczeństwa w regionie. Zbadano zawartość merytoryczną tychże strategii oraz przedstawiono wyzwania i zagrożenia dla bezpieczeństwa w Azji Centralnej. Autorzy przeanalizowali implikacje obu strategii dla bezpieczeństwa w regionie, odpowiadając w artykule na pytania: Czy strategie mocarstw w realny i wiarygodny sposób adresują wskazane problemy bezpieczeństwa w Azji Centralnej? Czy strategie USA i ChRL sprzyjają konfliktowi, kooperacji czy koegzystencji między tymi państwami w sprawach regionalnych? Czy cele strategii naruszają interesy innych aktorów polityki w regionie (przede wszystkim Federacji Rosyjskiej oraz państw Azji Centralnej), sprzyjając w ten sposób powstawaniu sporów międzynarodowych? ; The article assesses a role played by the United States of America and Peoples Republic of China in a Central Asian security by taking a comparative analysis of theirs regional strategies as a point of departure. In subsequent parts of the research authors: scrutinize a content of the strategies (especially both great powers' policy aims and instruments); analyze threats and challenges to the regional security in the region and degree to which both strategies allow to address them; and examine an impact of the strategies on the security environment in the Central Asia, particularly their potential to induce a (great power) conflict between actors involved in the regional politics. ; В статье дан сравнительный анализ стратегий Соединенных Штатов Америки и Китайской Народной Республики в Центральной Азии с точки зрения их влияния на безопасность в регионе. Рассмотрено содержание этих стратегий, указаны вызовы и угрозы для безопасности в Центральной Азии. Авторы проанализировали последствия обеих стратегий для безопасности в регионе и пытаются дать ответ на следующие вопросы: На сколько реально и правильно определены в стратегии великих держав проблемы безопасности Центральной Азии? В какой мере стратегии США и КНР вызывают конфликты или же благоприятствуют сотрудничеству и сосуществованию этих двух государств в решении региональных вопросов? Каким образом цели стратегии затрагивают интересы других субъектов политики в регионе (главным образом Российской Федерации и стран Центральной Азии), тем самым вызывая международные споры?

The US — Jordan relations, both during and after the Cold War, can be described as close, based on the pursuit of common goals and mutual respect. Although the United States of America and the Kingdom of Jordan have never concluded a formal treaty with each other, they cooperated on many levels, in the Middle‑Eastern region and internationally, both during the second half of the 20th century and in the first two decades of the 21st century. Despite the complex geopolitical situation in the Middle East, re‑occurring threats and challenges that may have weakened the bilateral relations between the two states, the informal alliance between the US and Jordan have survived, which is indicative of the importance of these relations and the strength of the partnership. The place and role of Amman in the foreign policy of Washington have many aspects and dimensions. One can observe certain evolution of the position that consecutive American governments attributed to Jordan depending on conditions that have been both extra‑regional (the Cold War rivalry between the US and the Soviet Union) and intra‑regional (the three Gulf Wars, the Middle‑Eastern peace process). It is also important to emphasize that after the collapse of the Eastern Bloc, the mutual relations have gained a different, more strategic dimension. Hence, it can be argued that Jordan's importance in the US foreign policy has only reached its pinnacle during the post‑Cold War era. The present article seeks to pinpoint the place and role of the Kingdom of Jordan in the US policy towards the Middle East after the Cold War and to define the character of the relationship between the two states. Its main goal is to identify and describe both positive and negative factors determining the US — Jordan relations. The article will also attempt to answer the questions about the extent to which the Arab Spring has influenced the shape of the mutual links between Washington and Amman.

"Prezentowana monografia zawiera pogłębioną i wielowątkową analizę efektów integracji handlowej krajów o różnych poziomach rozwoju gospodarczego. Przedstawiono w niej wyniki badań opłacalności liberalizacji wymiany międzynarodowej z perspektywy kraju słabiej rozwiniętego. Za przykład posłużyło Północnoamerykańskie Porozumienie o Wolnym Handlu - unikalne w skali światowej ze względu na asymetrię rozwoju gospodarek uczestniczących w nim państw. Ocenę skutków integracji dla Meksyku sformułowano na podstawie szerokich studiów literaturowych i empirycznych. Publikacja jest jednym z pierwszych w Polsce opracowań naukowych ukazujących w sposób kompleksowy przebieg procesów integracji gospodarczej na kontynencie północnoamerykańskim."--