Suchergebnisse

The Ottoman administration took European armies as a model in all areas of military modernization. Taking modern armies as a model, both in educational and organizational means, provided the new technology weapons, which were the basic need of these armies, to enter the Ottoman army inventory. Each new weapon brought with it the need for training in the familiarization and use of the weapon. The Ottoman officers trained in modern military schools took part in meeting this need. In addition to playing an active role in weapon purchases, this staff shared their knowledge and experience for the effective use of such weapons. Thus, important works on modern firearms were published. Fenn-i Esliha (The Science of Weapon) books, one of these works offered to the use of military students and officers, contained general information about all firearms used in the Ottoman army. In addition to Fenn-i Esliha books, manuals written specifically for a weapon or a model also played a significant role in familiarizing new weapons. Mahmud Şevket Pasha, who gained serious experience in firearms with his duties and later rose to the position of grand vizier, was also one of the officers who penned his experiences. He had a book called Fenn-i Esliha as well as his three of other works were aimed at introducing Mauser rifles. These works containing detailed information on rifles were also supported by images. These three publications, from which the enthusiasts can access extremely specific and technical information, were among the most comprehensive examples of the firearm training literature of the Ottoman army.

Yüksek Lisans Tezi. YÖK Tez No:407208 ; Sovyetler Birliği'nin geniş bir coğrafyada yaklaşık 75 yıl sürmüş olan hâkimiyeti sonrasında 1991 yılında Sovyetler Birliği'nin dağılmasıyla Orta Asya Cumhuriyetleri bağımsızlıklarını kazanmışlardır. Türkiye, Orta Asya Türk Cumhuriyetlerini tanıyan ve söz konusu ülkelerde büyükelçilik açan ilk ülkedir. 1992 yılından bu yana gerçekleşmiş olan üst düzey ziyaretler ve karşılıklı imzalanan 500 civarında ikili ve çok taraflı anlaşmalar bu ilişkilerin sadece kültürel ve tarihsel alanlarda değil aynı zamanda ekonomik, sosyal ve askeri alanda güçlenmesinde önemli rol oynamıştır. Ancak tarihi ve kültürel bağlarla birbirlerine bağlı olan ve ortak birçok özelliklere sahip olan ülkeler için bu yeterli gelmemektedir. Bundan dolayı Türkiye öncülüğünde askeri bir işbirliğine gidilmesi yönünde niyetler ortaya çıkmıştır. Kurulacak askeri bir yapının uluslararası alanda kurulmuş olan ve Türkiye'nin de üye olduğu FIEP'in örnek alınması düşünülmüş, böylece kurulacak bu yapı Türkiye'nin bölgedeki etkinliğinin artırılmasını, Türkiye ile bahse konu ülkeler arasında mevcut askerî iş birliğinin geliştirilmesini ve kurumsal bir yapıya kavuşmasını sağlayacaktır. Türkiye 25 Ocak 2013'te Azerbaycan, Kırgızistan ve Moğolistan'la birlikte Azerbaycan'ın başkenti Bakü'de TAKM'ın temellerini atmıştır. Sembolünde bir at ve beraberinde dört yıldız bulunan ve kısa adını kurucu üye ülkelerin baş harflerinden alan TAKM, Mart 2014'de Moğolistan'ın askerî statülerini kaybetmelerini gerekçe göstererek Mutabakat Muhtırasını imzalamaması nedeniyle imzalanan anlaşma geçersiz olmuş, kuruluş süreci yeniden başlatılmıştır. Daha önceki çalışmaların tamamında yer alan ancak teşkilatındaki yapısal değişiklik ve iç prosedürlerini yetiştiremedikleri için Mutabakat Muhtırasını imzalayamayan Kazakistan'ın yeniden müracaatı sonucu, TAKM teşkilatının Türkiye, Azerbaycan, Kırgızistan ve Kazakistan arasında yeniden oluşturulması planlanmıştır. ; After Soviet Union's domination which lasted nearly a century in the region,Central ...

ÖZETÜÇÜNCÜ ORDU KOMUTANLIĞININ BÖLGE KALKINMASINA ETKİLERİSosyal ve ekonomik kalkınma faaliyetleri,Türk Silahlı Kuvvetlerinin görevlerini başarmada büyük fayda sağlamaktadır. Çünkü, bir ülkenin ekonomik ve sosyal kaynakları o ülkenin askeri güç kaynaklarını oluşturur. Bu yüzden gelecekteki savaşlar ancak milli ekonomilerin destekleyebilmesi ile kazanılabilecektir.Türkiye gibi gelişmekte olan bir ülkenin ekonomik ve sosyal kalkınma gayretlerinin aleyhine olarak, büyük ölçüde askeri masraflara girişmesi de uygun değildir. Bu sebeple Silahlı Kuvvetler, hem kalkınma faaliyetlerini desteklemek ve hem de kendi harekatı için gerekli tesisleri biran evvel kurmak maksadıyla,bu çalışmaya kendi yönünden aktif olarak katılmak durumundadır. Aksi taktirde barışta tamamlanamayan faaliyetlerin büyük bir kısmı, seferberliğin ilanı ile birlikte,Silahlı Kuvvetlerin asli vazifesi olarak ortaya çıkmış olacak ve savaşa hazırlıksız olarak girilmiş olacaktır.3 ncü Ordu sorumluluk sahası olan Doğu Anadolu Bölgesinin ülkenin diğer bölgelerine göre, coğrafi, sosyal, kültürel yapısı nedeniyle kalkınmışlık ve refah seviyesinin daha geri durumda olduğu bir gerçektir. 3 ncü Ordu, bölgenin kalkınmasının hem askeri açıdan hem ekonomik hem de bölgede sosyal refahın oluşması açısından yakın takipçisi olmuştur.Devletin diğer organlarını da teşvik ederek bölge insanının devletle bütünleşmesini sağlamak, milli birlik ve beraberliği güçlendirmek, 3 ncü Ordu Komutanlığının temel görevlerinden biri olmuştur. Bu bağlamda 3 ncü Ordu bölgede güvenlik faaliyetlerinin yanında mevcut sorunların temelini eğitim olarak belirlemiş ve eğitim konusuna da öncelik vermiştir.GENERAL INFORMATIONName Surname : Derya Levent MiyakMain Branch :Atatürk's Principles and History of RevolutionProgramme:Thesis Consultant :Yrd. Doç.Dr. Ali KaracaThesis Type and Date : Master, June 2005Key words : 3rd Army, ProgressABSTRACTTHE EFFECTS OF THIRD ARMY COMMANDSHİP ON THE REGION'S PROGRESSSocial and economic progresses have an important role in the success of Turkish Armed Forces. It is inevitable that social and economical resources of a country form the source of military power of that country. This is the reason why the wars in the future will be won by the support of the national wealth.Opposed to the try in economic and social fields of a country like Turkey, the mass expense on military things is inappropriate. That is why the armed forces, in order to support improvement activities and to build institutions for its own operations, have to join this activity actively. Otherwise most part of the unfinished business, with the declaration of mobilization, will appear the real duty of the Armed Forces and they will catch unprepared.It is known that East Anatolia region which is in the responsibility zone of 3rd Army is not enough developed compared to other regions of the country from the point of progress and peace due to geographical, social, cultural construction of it.The 3rd Army has been a close follower of the progress in military, economical, and also issues about social ease. By encouraging other organs of the government, bring together the citizens and the government, in accordance with this strengthen the national unity and cooperation. This has always been one of the main functions of the 3rd Army Commandship Headquarters. In this context 3rd Army Commandship, besides the activities on security in the region, has found out that the basis of the existing problems is education so they also consider education important.

Turkey has been member of NATO for more than six decades. Turkey's contributions to NATO's collective defense have evolved in quantity and quality in step with changes in the ends and means of security. In terms of its contributions to the alliance, two elements of continued stand out. The first one is Turkey's location. Its proximity to zones of risks and threats in NATO's assessments has turned Turkey into an asset. The other element is Turkey's ability to raise and maintain a large army at a relatively low cost. This has been considered Turkey's "competitive edge" in NATO. Its real estate value and its large army constituted the two main pillars of Turkey's contribution to NATO during the Cold War. Turkey has shifted its emphasis away from quantity to quality to meet NATO's evolving requirements for post-Cold War out-of-area collective security missions. Nevetheless, Turkey's real estate value has come a full circle for the alliance with Ankara's decision to host an radar site as part of NATO's Anti-Ballistic Missile Defense System.

28 Şubat post-modern darbe, şüphesiz ki Türk demokrasi tarihinin en kara lekelerinden biridir. Türkiye'nin yakın tarihinde yaşanan bu anti demokratik süreç Türk siyasetinin eksen değişikliği yaşamasında son derece etkili olmuştur. "Post-modern darbe" olarak tarihteki yerini alan askeri müdahale, olaydan çok bir sürecin ürünüdür. Bir süreci kavramanın en etkili yöntemi, süreçte rol oynayan aktörleri detaylı olarak incelemekten geçmektedir. Sürecin başat aktörü şüphesiz ki ordu olmuştur. Ordu, irtica ile mücadele etmek maksadıyla demokrasiye balans ayarı vermiştir. Orduya göre birinci iç tehdit "irtica" olup derhal bertaraf edilmeliydi. Bu süreçte "irtica" ve "terör" aynı kefeye konulmuş, hatta zaman zaman irticanın terörden (PKK) daha tehlikeli olduğu yönünde bir dizi söylemler ortaya atılmıştır. 28 Şubat post-modern darbesi, adından da anlaşılacağı üzere, alışılagelenden farklı metotlarla gerçekleştirilmiştir. Asker, sürece doğrudan müdahalede bulunmak yerine medya, sivil toplum kuruluşları, muhalefet partileri, üniversiteler, bürokrasi ve yargı organlarının desteğini alarak darbeyi meşrulaştırmaya çalışmıştır. 28 Şubat sürecinin ne zaman başlayıp ne zaman sona erdiği konusunda uzlaşma sağlanamamıştır. Süreci açıklığa kavuşturmak için iktidar ortağı Refah Partisi'nin faaliyet ve politikalarını gözden geçirmek gerekmektedir. Çalışmada 28 Şubat sürecindeki demokrasi, laiklik ve siyasal İslam tartışmalarına da ayrıca yer verilecektir. Dahası, sürecin öncesi ve sonrasında yaşanan gelişmelere kapsamlı bir şekilde değinilecektir. Bu çalışma, 28 Şubat Post-modern darbesinin arkasındaki dinamikleri ele alarak sürecin karmaşık niteliğini aydınlatmayı amaçlamaktadır. Çalışma, 28 Şubat post-modern darbesinin yaşanmasında rol oynayan tüm resmi ve gayri-resmi aktörleri birlikte ele alması açısından önem arz etmektedir. Anahtar Sözcükler Post-Modern Darbe, Ordu, Medya, Yargı, Sivil Toplum, Refah Partisi. ; February 28 post-modern coup is undoubtedly one of the darkest spots in Turkish democracy history. This anti-democratic ...

Emekli topçu yarbayı Amerikalı askeri tarihçi Edward J. Erickson'ın The Turkish War of Independence: A Military History, 1919-1923 adlı yeni kitabı Mayıs 2021'de California'da Praeger Yayınları tarafından basılmıştır. Erickson, Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa ve Orta Doğu'da sahra topçuluğu ve kurmay hizmetlerinde bulunmuş, İzmir'deki NATO Güneydoğu Avrupa Kara Kuvvetleri Karargâhında görev yapmış, İngiltere'deki Leeds Üniversitesi'nden tarih doktorası almış ve şimdiye kadar on altı kitap ve çok sayıda makale yayınlamıştır. Birinci Dünya Savaşında Orta Doğu konusunda uzmanlığıyla tanınmıştır. Birinci kitabı olan Ordered to Die: A History of the Ottoman Army in the First World War'ın önsözünü zamanın Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hüseyin Kıvrıkoğlu yazmıştır. Halen New York'ta ikamet eden Erickson Antalya Bilim Üniversitesi'nde uluslararası ilişkiler profesörüdür.

The approximately 18,000 imperial troops who arrived in New Zealand with the British regiments between 1840 and 1870 as garrison and combat troops, did not do so by choice. However, for the more than 3,600 non-commissioned officers and rank and file soldiers who subsequently discharged from the army in New Zealand, and the unknown but significant number of officers who retired in the colony, it was their decision to stay and build civilian lives as soldier settlers in the colony. This thesis investigates three key themes in the histories of soldiers who became settlers: land, familial relationships, and livelihood. In doing so, the study develops an important area of settler colonialism in New Zealand history. Discussion covers the period from the first arrival of soldiers in the 1840s through to the early twentieth century – incorporating the span of the soldier settlers' lifetimes. The study focuses on selected aspects of the history of nineteenth-century war and settlement. Land is examined through analysis of government statutes and reports, reminiscences, letters, and newspapers, the thesis showing how and why soldier settlers were assisted on to confiscated and alienated Māori land under the Waste Lands and New Zealand Settlement Acts. Attention is also paid to documenting the soldier settlers' experiences of this process and its problems. Further, it discusses some of the New Zealand settlements in which military land grants were concentrated. It also situates such military settlement practices in the context of the wider British Empire. The place of women, children, and the regimental family in the soldier settlers' New Zealand lives is also considered. This history is explored through journals, reminiscences, biography and newspapers, and contextualised via imperial and military histories. How and where men from the emphatically male sphere of the British Army met and married women during service in New Zealand is examined, as are the contexts in which they lived their married lives. Also discussed are the contrasting military and colonial policies towards women and marriage, and how these were experienced by soldier settlers and their families. Lastly, the livelihood of soldier settlers is explored – the thesis investigating what sort of civilian lives soldier settlers experienced and how they made a living for themselves and their families. Utilising newspapers, reminiscences, biography, and government records the diversity of work army veterans undertook in the colony is uncovered. Notable trends include continued military-style roles and community leadership. The failed farming enterprise is also emphasised. Going further, it offers analysis of the later years of life and the different experiences of soldier settlers in their twilight years, particularly for those with and without family networks in the colony. The thesis challenges the separation between 'war' and 'settlement' by focusing on a group whose history spanned both sides of the nineteenth-century world of colony and empire.

Bu çalışma, Türkiye'nin demokratik gelişimini farklı bir pencereden tartışarak "çıkış güvenceleri" özelinde açıklamayı hedeflemektedir. İlk bölümde demokrasi teorisi ve sivil asker ilişkileri teorileri üzerinde durulmuş, demokratik sistem koruyuculuk ve seçkinci demokrasi modelleri özelinde tartışılmıştır. Demokratik bir sistemde vesayetin temini ise çıkış güvenceleri bağlamında ele alınmıştır. Çalışmanın ikinci bölümünde Osmanlı İmparatorluğu'nda "devlet nasıl kurtulur" sorusuna cevaben hayata geçen "pasif modernleşme" girişimleri ve demokrasi deneyimi özetlenmeye çalışılmıştır. Cumhuriyete miras kalan paternalist seçkinci anlayışın ortaya çıkması merkez-çevre ikilemi ile aydın, ordu ve bürokrasiden oluşan "koruyucu entelijansiya" özelinde tartışılarak ordunun siyasetteki ağırlığına vurgu yapılmıştır. Üçüncü bölümde Türkiye'nin 1950'lerle başlayan çok partili demokrasi hayatına değinilmiş, ordunun "koruyucu bir sıfatla" sisteme müdahalede bulunup vesayeti temin etmesi, darbe sonrasında elde edilen "çıkış güvenceleriyle" açıklanmaya çalışılmıştır. Türkiye'nin son dönemde "çıkış güvencelerinin" bertarafına dönük demokrasi hamleleri de yine bu bölümde ele alınmıştır. Çalışmanın sonucunda Türkiye'nin kendine özgü bir sivil-asker modeline sahip olduğu tespit edilmiştir. Osmanlı modernleşmesinde aktif rol alan aydın, bürokrasi ve ordu üçlüsü sivil asker ilişkilerine yeni bir boyut katmıştır. Ordu, cumhuriyetin kurucu unsuru olarak, koruyucu bir kimlikle sistemdeki vesayetçi ağırlığını devam ettirmiştir. Atatürk ve İnönü dönemlerinde "subjektif kontrol" modeline dayanan bu yaklaşım, 1960 darbesiyle yeni bir boyut kazanarak orduyu "muhafız tipi" bir yapıya büründürmüştür. Bundaki en önemli unsur ise darbelerin arkasından yapılan anayasa değişikliklerinde yer verilen "çıkış güvenceleridir". Söz konusu güvenceler askeri vesayetin teminini sağlamış, Türkiye'nin demokratik gelişiminde olumsuz bir rol oynayarak demokrasinin pekişmesine engel olmuştur. ; This study aims to examine the development of Turkey's democratic development from a different perspective in terms of "exit guaranties". In the first part, democracy and civil-military theories have been focused and the democratic system was discussed with regards to the guardianship and elitist model of democracy. The supply of tutelage in a democratic system is analyzed in the context of "exit guaranties". In the second part of the study, "passive modernization" efforts and experience of democracy have been summarized against searhing for answer the question of "how to survive the state?" in the Ottoman Empire. Emergence of the elitist paternalistic concept inhereted to Turkish Rebuplic were discussed with regards to the center-periphery dichotomy consisting of army and bureaucracy so called "protective intelligentsia". In the third section, multiparty system started from 1950's in Turkey has been mentioned, army's "protective capacity" and the tutelage of the availability of intervention in the system, obtained after military coups with "exit guaranties" were explained. At the end of the study, the unique model of civil-military relations of Turkey has been identified. Active roles of intellectuals, bureacracy and army trio in the modernization of Ottoman have added a new dimension to civil-military relations. Army as a constituent element of the Turkish Republic has continued its protective tutelage guardianship effect. In the eras of Atatürk and İnönü, this approach based on the "subjective control model" with the 1960 military coup, gained a new dimension to the "guard type" structure. The most important reason of all these mentioned circumstances is the "exit guaranties" enacted in the constitutions after military coups. These guaranties have led to the providing of military tutelage and hindered the consolidation of democracy by playing negative role in Turkey's democratic develepment.

Haredi (ultra-orthodox) political parties in Israel, namely Yahadut HaTora and Shas, have been constantly affecting the domestic political agenda. Despite already flourished literature that covers the various roles these parties play; security dimension is yet to be addressed so far. This paper aims to analyse the Haredi politics in Israel in the identity-security nexus by questioning the political reflections of the Haredi parties' persistent attachments to the security language in four core topics which are the Haredi educational autonomy, the exemption of religious school (yeshiva) students from the army service, the conversion to Judaism process (giyur), and the nationwide Shabbat regulations. By analysing the coalition documents that Haredi parties took part in, campaign posters of the 2013 and the 2015 elections, individual and institutional Haredi responses to certain crises regarding these topics, this paper claims that Haredi politics is organized by the articulation of
identity-security concerns at varied levels.

Askeri darbelerin sık rastlandığı Batı Afrika alt bölgesinde, bu darbelerin açıklanmasına dair pek çok iç siyasal faktör öne çıkarılmıştır. Bununla birlikte, eski sömürge ülkelerin siyasi, askeri ve ekonomik olarak dışa bağımlılıkları bu ülkeleri dış nüfuza da açık hale getirmektedir. Nitekim eski sömürgeci güçler veya güçlü devletlerin, gelişmekte olan ülkelerle kurdukları eşitsiz ilişki bilerek veya bilmeyerek istikrarsızlığa neden olabilmektedir. Rejimin durumu, etnik mücadele, pretoryanizm, ordunun iç güvenlik konularında görevlendirilmesi ve kaynakların dengesiz dağılımı gibi sivil-asker ilişkilerini etkileyen faktörlere dış etkenlerin de dahil edilmesi söz konusu ilişki dikkate alındığında elzem görünmektedir. İç dinamiklerin dış etkilere karşı savunmasız hale getirdiği bir ülkede dış aktörler siyasal krizlerde etkili şekilde rol alabilmektedirler. Ordunun eğitimi, yabancı askeri danışmanlar, dış yardımlar, yabancı askeri üs ve yatırım gibi araçlar, ordunun siyasete yönelik müdahalesine destek veya engel teşkil edebilecek bir dış nüfuzu üretmektedir. Dolayısıyla ordu mensuplarının dış sosyalizasyonu, sivil-asker ilişkileri analizlerinde dikkate alınması gereken bir unsur olarak belirmektedir. Bu çalışmada Liberya'da 1980 yılında gerçekleşen askeri darbe örneği üzerinden dış aktör olarak ABD'nin rolü ve etkisi sorgulanacaktır. ; In the sub-region of West Africa, where military coups are common, many domestic political factors have been brought forward to explain these coups. However, the political, military and economic dependence of the former colonial countries on the outside makes them vulnerable to external influence. As a matter of fact, the unequal relationship established by the former colonial powers or powerful states with the developing countries can cause instability deliberately or unknowingly. The inclusion of external factors in the factors affecting civil-military relations, such as the state of the regime, ethnic struggle, preterianism, the deployment of the army on internal security issues and the unbalanced distribution of resources, is essential when considering this relationship. In a country where internal dynamics make it vulnerable to external influences, external actors can play an active role in political crises. The training of the military, foreign military advisers, foreign aid, foreign military base and investment instruments produce an external influence that may constitute support or obstacle to the military's intervention in politics. Therefore, the external socialization of the members of the army appears to be a factor to be considered in the analysis of civil-military relations. In this study, the role and impact of the US as an external actor will be questioned through the example of military coup in 1980 in Liberia.