The paper analyses the problems that have been undermining the US recruitment policy for the last two decades - which is aimed at providing soldiers for imperial disciplining wars waged on the planetary periphery - as a case study to test the validity of theoretical assumptions about the transition to the age of post-heroic warfare. The departing hypothesis is based on stance that the United States, being the only remained superpower, experience a gradual and less visible process of losing popular support for military conscription, which the author employs here as an ideal of national vitality and a pillar of modern citizenship, as well as a feature of masculinity and the realm for self-realisation. The analysis takes place primarily in the field of anthropology and sociology and employs theoretical positions of social constructivism to complement narrow theoretical and methodological approaches of political science which are typically applied in the study of international relations. The analysis focuses on the "cracks" and deformations in the construction of ideals of warfare and heroism, which emerge as a result of the interaction of man - both as an individual and a member of the political community - the public, and the US foreign policy decisions designed to meet the needs and requirements of successful disciplinary imperial warfare. The author concludes that theoretical assumptions about entering the age of post-heroic warfare are valid due to the recruitment crisis in the US military, the unpopularity of the military profession, the commodification of warfare and death, the transformation of war into an industrial process, and misleading media portrayals of dead and wounded soldiers.
Demokratski optimizam devedestih godina prošlog veka zamenjuje osobita forma javnog razočarenja u demokratiju. Kriza demokratije praćena institucionalnim deficitima, konfuzijom, niskim stepenom upravljačke sposobnosti da se rešavaju pitanja siromaštva, nezaposlenosti, imigracije, korupcije, simptomi su ovoga stanja. Globalni val populizma najizoštreniji je izraz ove političke patologije. Početak novoga veka rađa uzlet otvorenog neprijateljstva prema demokratiji. Deskriptivni pristupi oslonjeni na proceduralnu dimenziju režima moći ("hibridni režimi", "ograničena demokratija" "iliberalna demokratija", "kompetitivni autoritarizam" ) pokazuju se nedostatnim. U ovome radu autor se vraća klasičnom konceptu "despotizma" i pokazuje normative i teorisjke prednosti ovoga koncepta ("novi despotizam") u analizi novoga režima moći koji izrasta na pretpostvkama sve šireg nepoverenja u demokratske instituciije. ; The democratic optimism of the 1990s has been replaced by a particular form of public disillusionment with democracy. The crisis of democracy, accompanied by institutional deficits, confusion, low levels of management capacity to tackle poverty, unemployment, immigration, corruption, are symptoms of this condition. The global wave of populism is the sharpest expression of this political pathology. The beginning of the new century has given birth to an open hostility to democracy. Descriptive approaches based on the procedural dimension of the regime of power ("hybrid regimes", "limited democracy", "liberal democracy", "competitive authoritarianism") are proving insufficient to capture the new political system. In this paper, the author returns to the classical concept of "despotism" and shows the normative and theoretical advantages of this concept ("new despotism") in the analysis of a new regime of power that grows on the premise of growing distrust of democratic institutions.
Rad razmatra problem zastoja u procesu pridruživanja, odnosno pristupanja zemalja Zapadnog Balkana Evropskoj uniji. Osnovne uzroke ovog problema autorka vidi u samoj prirodi asimetričnog odnosa Evropske unije i pomenutih zemalja u čijem središtu se nalazi Proces stabilizacije i pridruživanja, odnosno pristupanja. Njemu su doprinele obe strane: Evropska unija preambiciozno postavljenom politikom prema regionu, nedovoljno definisanim i stalno promenljivim kriterijumima, ali i zemlje u procesu svojim nekritičkim odnosom prema mogućem članstvu, nejasno definisanim interesima i ciljevima, sporim reformama i slabom demokratskom tradicijom. Kako bi proces mogao uspešno da se nastavi, autorka tvrdi da je potrebno njegovo suštinsko preoblikovanje ka fleksibilnom procesu. U svetlu sve češćih rasprava o mogućem kretanju evropske integracije ka većoj diferencijaciji, proces fleksibilnog pristupanja bi omogućio članstvo samo u odabranim oblastima delovanja Evropske unije, koje bi bile odabrane shodno prethodno jasno definisanim i analiziranim interesima i mogućnostima zemalja kandidata i potencijalnih kandidata. Autorka zaključuje da je potrebno proces što više odvojiti od uslovljavanja u političkim oblastima kako bi se umanjila mogućnost arbitrarnog odlučivanja o napretku ovih zemalja u procesu. Osim što bi za države kandidate i potencijalne kandidate ovakav manje zahtevan proces bio jednostavniji i omogućio veću autonomiju u izboru oblasti integracije i tempu prilagođavanja, za države članice EU bi predstavljao način da se vrati kredibilitet jednoj od svojih nekada najuspešnijih spoljopolitičkih aktivnosti. Ključne reči: pristupanje, zastoj, Evropska unija, Zapadni Balkan, fleksibilnost, diferencirana integracija. ; The article deals with the problem of the Western Balkans countries' accession and association process impasse. The author finds the key causes of this problem in the very nature of an asymmetric relationship between the EU and these countries with the Stabilization and Association Process laying in its core. ...
U članku autorka ispituje uticaj velike krize Evropske unije na proces politizacije antikriznih mera usvajanih tokom 2010. i 2011. godine. Praćenjem procesa usvajanja "paketa šest mera", kao i analizom reagovanja različitih nacionalnih i transnacionalnih političkih aktera, autorka pokazuje da je uobičajena pretpostavka o krizi kao podsticajnom faktoru za politizaciju samo delimično ispravna. Šest mera čiji je cilj bio da se unapredi nekadašnji Pakt stabilnosti i rasta i nadzor nad ekonomskim i fiskalnim politikama država članica EU, značajno je ograničio ovlašćenja nacionalnih organa da se bave ovim pitanjima ali i povezanim politikama. I pored velikog značaja i ozbiljnih posledica ovih šest antikriznih mera, one nisu izazvale intenzivnu politizaciju, bar ne onakvu koja bi omogućila da suprotstavljeni zahtevi različitih političkih aktera utiču na konačan ishod odlučivanja i da se politizacija iz nacionalnih okvira prenese na nadnacionalni nivo. Naprotiv, kriza suverenog duga u EU upravo je poslužila političkim elitama da eventualna sporna pitanja izoluju od širih političkih konflikata i da ih drže mahom unutar nacionalnih granica. Osim krize, i drugi faktori doprineli su umirivanju politizacije. Autorka nalazi da su to način oblikovanja (predstavljanja) politizovanog pitanja, ustrojstvo ekonomske i monetarne unije kao decentralizovanog i policentričnog sistema upravljanja i konačno, složena i konsocijativna priroda Evropske unije. ; The article examines how the great crisis in the European Union influenced the politicization of the anti-crisis measures taken during 2010 and 2011. By tracing the process of adoption of the so-called "Six-Pack" measures as well as by analyzing the reactions of different national and transnational political actors, the author shows that the usual hypothesis about the crisis as a factor giving impetus to politicization is only partially right. The six measures adopted with the aim of reinforcing the Stability and Growth Pact and the surveillance of the member states' economic and ...
Imajući na umu da je Strategijom razvoja obrazovanja u Srbiji primećeno da u obrazovanju u Srbiji postoji "problem sa pravednošću" i da je kao jedan od ciljeva razvoja obrazovanja navedeno stvaranje "socijalno pravičnog društva", u ovom radu se preispituje u kojoj meri su donošenje Zakona o dualnom obrazovanju i javno insistiranje na ekspanziji ovog vida obrazovanja koraci usmereni ka smanjenju nejednakosti. Oslanjajući se na ideje različitih francuskih sociologa obrazovanja (Burdije, Budon, Bodlo i Estable), kroz rad se ispituje u kojoj meri dualno obrazovanje otvara prostor za izjednačavanje obrazovnih šansi i uspostavljanje pravičnijeg društva. Iz teorijskih uvida spomenutih autora koji se tiču povezanosti klasnih struktura sa obrazovnim šansama, može se zaključiti da svako "grananje" unutar obrazovnog sistema doprinosi većim nejednakostima, o čemu eksplicitno govori Rejmon Budon. Odlike dualnog obrazovanja podsećaju na "primarno zanatsko" obrazovanje o kojem govore Bodlo i Estable koji pokazuju da je ovakvo obrazovanje predviđeno za učenike iz neprivilegovanih društvenih slojeva kojima se kroz ovaj vid obrazovanja ograničava mogućnost vertikalne društvene pokretljivosti. Analizirajući različite interesne optike aktera, Burdije smatra da opšte obrazovanje, nasuprot obuci u firmi, radnicima daje određeni vid slobode, jer ih čini manje vezanim za jedno preduzeće. Školski sistem povezan sa industrijom, prema mišljenju ovog autora, oblikovan je interesima poslodavaca i suprotan je interesima radnika, jer čini društvo manje pravičnim umanjujući šanse za vertikalnu i horizontalnu društvenu pokretljivost. Na osnovu navedenog se može zaključiti da dualno obrazovanje ne doprinosi smanjenju društvenih nejednakosti, te da bi u cilju stvaranja pravičnijeg društva od ovakvih obrazovnih politika trebalo odustati. ; Bearing in mind that the Strategy for Education Development in Serbia perceives the existence of a "justice issue" in education in Serbia, and that one of the stated goals of education development is creating a "socially just society", this paper explores to which extent adopting the Law on Dual Education and public insistence on expansion of this mode of education are the steps towards reducing injustice. Relying on the ideas of different French sociologists of education (Bourdieu, Boudon, Baudelot and Establet), the paper examines to which extent dual education opens up the space for balancing educational opportunities and establishing a more just society. From theoretical insights of the aforementioned authors regarding the relation between class structures and educational opportunities, it can be concluded that any "branching" within an educational system contributes to greater inequalities, as explicitly asserted by Raymond Boudon. The characteristics of dual education correlate to the "primary professional" education mentioned by Baudelot and Establet, illustrating that such education is intended for students from underprivileged social strata, who have limited opportunities for vertical social mobility due to this kind of education. By analysing various interest optics of the actors, Bourdieu finds that general education, as opposed to company training, provides workers with a certain form of freedom because it makes them less attached to a single company. The school system associated with industry, in the opinion of this author, is shaped by the interests of employers and contrary to the interests of workers, as it makes society less fair by reducing the chances of vertical and horizontal social mobility. Based on the above, it can be concluded that dual education does not contribute to reducing social inequalities, and that in order to create a fairer society, such educational policies should be abandoned. ; Zbornik rezimea / 24. Međunarodna naučna konferencija "Pedagoška istraživanja i školska praksa ; Book of abstracts / 24th International Scientific Conference "Educational Research and School Practice"
