Search results

The topic of this doctoral dissertation is the problem of constitution of the body politic in democratic theories. In contemporary analytic political theory this problem has been most commonly dealt with as the boundary problem that asks how to delimit the demos democratically, but in continental political theory it is rather considered as an issue of constitution of the demos and as one of the political and democratic paradoxes. This study has embraced the second methodological approach in tackling this issue. I contend that the original constitution of the demos by democratic means is logically impossible so instead of a quest for a permanent solution of this problem, the paradoxes of the stories of founding as well as chronic legitimacy deficit of any bounded bodies politic should be exposed. It is more productive to rethink the ways to remedy or mitigate the initial injustices committed toward the excluded from the demos and to legitimize the recomposition of the body politic (demos) via subsequent democratic reconstitution. It is argued that political body can be democratically reconstituted not just during extraordinary but also during ordinary, everyday political moments, when relations between popular sovereignty and human rights are negotiated and contested. The opportunities for these contestations and negotiations are situations of restoration of membership for the old members and recognition of membership to the new members, usually understood as situations addressing the compositional dimension of demos that responds to the question who is the passive member, and where should the external boundaries of the demos be drawn. But there are also situations when political identity can be redefined, especially when collective action is initiated, opportunities when performative dimension of the demos is activated, and which informs us about struggles concerning the internal boundaries of the demos - who can be an active member and how deep is the gap between the demos and the body politic. Performative account of the demos focus on the ways in which the demos demands recognition as the demos and at the same time enacts itself as an emerging body politic. ; Predmet doktorske disertacije je problem konstituisanja političkog tela u demokratskim teorijama. Ovaj se problem u savremenoj analitičkoj političkoj teoriji uobičajeno razmatra kao problem ograničenja demosa, odnosno pitanje kako je moguće demokratski ograničiti demos, dok se u kontinentalnoj političkoj teoriji pre razmatra kao pitanje konstituisanja demosa odnosno kao jedan od paradoksa politike i demokratije. Metodološki se rad priklanja drugom načinu razmatranja ovog pitanja. Zastupam stanovište da je demokratsko konstituisanje demosa logički nerešiv problem te da, umesto pokušaja da se on trajno reši, treba razotkriti paradokse utemeljivačkih priča i hronični nedostatak legitimnosti na ma koji način ograničenog političkog tela. Produktivnije je misliti o načinima da se početne nepravde prema isključenima isprave ili ublaže i da se sastav političkog tela (demosa) naknadno legitimiše demokratskim rekonstituisanjem. Tvrdi se da se političko telo može demokratski rekonstituisati putem ne samo izvanrednih već i svakodnevnih političkih momenata tokom kojih se pregovaraju i osporavaju veze između narodnog suvereniteta i ljudskih prava. Takve situacije osporavanja i pregovaranja su one kada se obnavlja članstvo starim članovima ili priznaje članstvo novim članovima, o čemu se obično misli kao o kompozicionoj dimenziji demosa koja odgovara na pitanje ko je pasivni član, odnosno gde su spoljašnje granice političkog tela. Postoje takođe i situacije redefinisanja političkog identiteta i pokretanja kolektivne akcije što je način da se razmotri performativna dimenzija demosa odnosno unutrašnje granice političkog tela - ko može biti aktivni član i koliki je jaz između demosa i političkog tela. Performativna dimenzija demosa fokusira se na načine na koje demos zahteva priznanje da je demos i istovremeno proizvodi, otelotvoruje sebe, kao političko telo u nastajanju.

In this paper I want to compare rare theoretical justifications of border walls with discourses on boundaries and walls by Central and Eastern European political actors in dealing with refugee crisis in 2015. I analyze three such discourses: consequentiality, discourse of responsibility for fair distribution of cosmopolitan duties, and nationalistic discourse. This comparison allows me to question applicability of Wendy Brown's argument that the states with waning sovereignty display symbols of force in building border walls aimed at defending fragile egos built around national and religious identities. Finally, I want to elucidate what type of political subjectivity is produced and legitimated by these acts of fortification within and around CEE 'walled' states. ; U ovom članku želim da uporedim retka teorijska tumačenja i opravdanja zidova na granicama sa diskursima o granicama i zidovima centralnoevropskih i istočnoevropskih političkih aktera koji se tiču izbegličke krize iz 2015. godine. Analiziram tri diskursa: konsekvencijalistički, diskurs odgovornosti za pravednu raspodelu kosmopolitskih dužnosti i nacionalistički diskurs. To poređenje treba da mi pomogne u preispitivanju primenjivosti argumenta Vendi Braun da države čiji su suvereniteti na izmaku pokazuju simbole moći i snage izgradnjom zidova koji treba da odbrane njihov krhki ego sagrađen oko nacionalnog ili religijskog identiteta. Najzad, želim da ocrtam političke subjektivitete koji bivaju proizvedeni i legitimisani činovima fortifikacije unutar i izvan zazidanih zemalja Centralne i Istočne Evrope.

In this article I argue that there are grounds for considering agonistic democracy and participatory democracy complementarity in order to institutionalize agonism which has thus far lacked an elaborate articulation of its institutional dimension. The two democratic theories share a commitment toward widening the scope of the political as a way of inclusion of citizens and their subsequent political subjectivation and empowerment. Furthermore, there are authors on both sides who think democracy does not need foundations. Agonistic participation and contestation, on the one hand, and the broadening and strengthening of various sectors of political participation, on the other, both open up new possibilities for critique and change, but also create new risks. Building on a redefinition of agonisitic participation, I aim to attenuate an objection that agonism is normatively weak in terms of lacking resources to motivate citizens and justify their critique of practices of domination and oppression. The article concludes that we need to embrace agonistic participation as a means towards the development of democratic political judgement, as there are no other guarantees, i.e. secure foundations, for our ability to distinguish between democratic and non-democratic agon. ; U članku se tvrdi da postoje osnovi komplementarnosti agonističke demokratije i participativne demokratije u pogledu mogućnosti institucionalizacije agonizma koji dosad nije imao razrađenu institucionalnu dimenziju. Dve demokratske teorije dele težnju za širenjem političkog kao načina uključivanja građana i njihove političke subjektivizacije i osnaživanja. Takođe, ima autora na obe strane koji dele shvatanje da demokratiji nisu potrebni temelji. Agonističkom participacijom kao osporavanjem, s jedne strane, i širenjem i jačanjem različitih oblasti političke participacije, s druge, otvaraju se mogućnosti za kritiku i promenu, ali se prostor otvara i za rizike. Oslanjajući se na redefinisanu agonističku participaciju, želim da ublažim prigovor da agonizam nema normativnu snagu u smislu neposedovanja resursa za motivisanje građana i opravdanje njihove kritike praksi dominacije i ugnjetavanja. Zaključak je da je potrebno prihvatiti agonističku participaciju kao sredstvo razvijanja demokratskog političkog rasuđivanja jer nema drugih garancija, tj. nema sigurnosti temelja, koji bi nam omogućili da razlikujemo demokratski od nedemokratskog agona.

Globalization proved to be a strong challenge to sovereignty but the state still does not waive its competences in the field of immigration control. This essay aims to present early works of political theoreticians in the field of ethics of immigration - most of all Michael Waltzer who speaks in favour of collective right of states to control the entry of people and Joseph Carens who defends the open borders principle. Even without challenging the general right of state to immigration control, one can speak about moral obligation of admitting certain categories of non-citizens which liberal-democratic states should meet. On the other hand, no strategy of membership control can be consistent with central liberal principles according to which every person have equal moral value. At the end, the essay considers potential world of migration without borders and some of positive implications of such scenario. . ; Globalizacija se pokazala kao jak izazov suverenitetu, ali država još uvek ne daje svoje ingerencije u oblasti kontrole imigracije. Ovaj esej ima za cilj predstavljanje prvih radova političkih teoretičara u oblasti etike imigracije - ponajviše Majka Volcera, koji govori u prilog kolektivnog prava država da kontrolišu ulazak ljudi, i Džozefa Karensa, koji brani princip otvorenih granica. Čak i bez dovođenja u pitanje generalnog prava države na kontrolu imigracije može se govoriti o moralnoj obavezi primanja određenih kategorija nedržavljana koju bi trebalo da ispune liberalno-demokratske države. S druge strane, nijedna strategija kontrole članstva ne može biti konzistentna sa centralnim liberalnim principima po kojima svaka osoba ima jednaku moralnu vrednost. Na kraju, u eseju se razmatra potencijalni svet migracija bez granica i neke od pozitivnih implikacija jednog takvog scenarija. .