Suchergebnisse

W ostatnim czasie w studiach europejskich coraz intensywniej poszukuje się nowych podejść badawczych w myśl hasła "inna teoria jest możliwa". Jednym z nich może być zwrot praktyczny (practice turn). Niniejszy artykuł prezentuje ten zwrot jako ruch teoretyczny i metodologiczny daleko wykraczający poza podkreślenie znaczenia badań terenowych w studiach nad UE. Pokaże on, co wyróżnia badania skupione na praktykach i co oferują one badającym UE. W szczególności, na przykładzie badań dotyczących podejmowania decyzji w Radzie Unii Europejskiej, artykuł wskazuje rozwiązania, jakich zwrot praktyczny dostarcza dla niektórych problemów, jak również wyjścia ze ślepych uliczek, charakteryzujących obecnie ten obszar.

Most issues that come before the Council of the European Union are decided without any recorded opposition. Constructivist literature explains that informal norms encourage state officials to conduct negotiations according to the standards of compromise and restraint. I argue that another mechanism may help explain consensus: state representatives must convince their ministerial superiors to support the agreements they reach. Effectively, rather than just representing their capitals in one of the Council's bodies, they speak to their political principals on behalf of their colleagues. This article presents the results of theory-oriented process-tracing research. It describes how the causal mechanisms leading to consensus can be conceptualized and operationalized. It shows the results of testing the existence of their observable implications in a material gathered through in-depth interviews with Council officials from Poland, who can be seen as a "least likely" case of informal norms socialization but who, at the same time, are rarely the focus of analysis in the existing literature.

Zarówno Rada, jak i Rada Europejska działają zgodnie z "kulturą konsensusu", co oznacza, że nawet jeśli formalnie mogą decydować o niektórych sprawach większością kwalifikowaną, w praktyce rzadko to robią. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Rady Europejskiej i dlatego dla wielu obserwatorów było zaskoczeniem, gdy 9 marca 2017 roku Donald Tusk został wybrany na drugą kadencję jako przewodniczący Rady Europejskiej, pomimo przeciwnego głosu jednego państwa członkowskiego (Polski). Wydarzenie to oznaczało, że Rada Europejska po raz pierwszy skorzystała z możliwości wyboru swojego przewodniczącego większością kwalifikowaną, a nie jednogłośnie.
W niniejszym artykule argumentuję, że stosowanie w takich sytuacjach formalnych przepisów pozwalających na głosowanie większością kwalifikowaną nie tylko nie podważa kultury konsensusu, ale wręcz jest niezbędne do jej utrzymania. Argument ten jest osadzony we wkładzie zwrotu praktycznego do badań politologicznych. Ten nurt umieszcza praktyki społeczne w centrum zainteresowania i podkreśla fakt, że mogą być one wykonywane mniej lub bardziej kompetentnie. Dlatego też, jeśli państwo członkowskie wykonuje "praktykę konsensusu" niepoprawnie, nie może oczekiwać, że normy, które tworzą kulturę konsensusu, pomogą mu narzucić swoje stanowisko innym państwom członkowskim. Ponieważ sposób funkcjonowania Rady Europejskiej jest trudno dostępny bezpośrednio, artykuł rozwija swoją argumentację, czerpiąc z dorobku badań nad procesem podejmowania decyzji w Radzie (w tym badań prowadzonych przez autora). Następnie przeprowadzona zostaje analiza dostępnych źródeł odnoszących się do wydarzeń z 2017 r., związanych z reelekcją Donalda Tuska.

Zarówno Rada, jak i Rada Europejska działają zgodnie z "kulturą konsensusu", co oznacza, że nawet jeśli formalnie mogą decydować o niektórych sprawach większością kwalifikowaną, w praktyce rzadko to robią. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Rady Europejskiej i dlatego dla wielu obserwatorów było zaskoczeniem, gdy 9 marca 2017 roku Donald Tusk został wybrany na drugą kadencję jako przewodniczący Rady Europejskiej, pomimo przeciwnego głosu jednego państwa członkowskiego (Polski). Wydarzenie to oznaczało, że Rada Europejska po raz pierwszy skorzystała z możliwości wyboru swojego przewodniczącego większością kwalifikowaną, a nie jednogłośnie. W niniejszym artykule argumentuję, że stosowanie w takich sytuacjach formalnych przepisów pozwalających na głosowanie większością kwalifikowaną nie tylko nie podważa kultury konsensusu, ale wręcz jest niezbędne do jej utrzymania. Argument ten jest osadzony we wkładzie zwrotu praktycznego do badań politologicznych. Ten nurt umieszcza praktyki społeczne w centrum zainteresowania i podkreśla fakt, że mogą być one wykonywane mniej lub bardziej kompetentnie. Dlatego też, jeśli państwo członkowskie wykonuje "praktykę konsensusu" niepoprawnie, nie może oczekiwać, że normy, które tworzą kulturę konsensusu, pomogą mu narzucić swoje stanowisko innym państwom członkowskim. Ponieważ sposób funkcjonowania Rady Europejskiej jest trudno dostępny bezpośrednio, artykuł rozwija swoją argumentację, czerpiąc z dorobku badań nad procesem podejmowania decyzji w Radzie (w tym badań prowadzonych przez autora). Następnie przeprowadzona zostaje analiza dostępnych źródeł odnoszących się do wydarzeń z 2017 r., związanych z reelekcją Donalda Tuska. ; Both the Council and the European Council are said to operate under "the culture of consensus", which means that even if they formally can decide on some issues by qualified majority, in practice they rarely do so. This is particularly true of the European Council and so it was surprising to many observers when on 9 March 2017 Donald Tusk was re-elected for a second term as the European Council's president despite the explicit negative vote of one member state (Poland). This event marked the first time the European Council used the possibility of electing its president by qualified majority rather than unanimously. In this paper I argue that using formal provisions allowing for qualified majority voting in such situations is, far from undermining the culture of consensus, in fact necessary to maintain it. The argument is embedded in the practice turn contribution to political research. Practice turn moves social practices to the centre of researchers' interest and emphasises the fact that they can be performed more or less competently. Therefore, if a member state performs the "practice of consensus" incorrectly, it cannot expect the norms which constitute the culture of consensus to help it impose its position on other member states. Because the way in which the European Council operates is difficult to access directly, the paper develops its argument by drawing from the ongoing qualitative research on decision-making in the Council (including author's own field research). It also uses available publicly-available sources relevant to the events of 2017 Donald Tusk re-election to substantiate the argument.

Zarówno Rada, jak i Rada Europejska działają zgodnie z "kulturą konsensusu", co oznacza, że nawet jeśli formalnie mogą decydować o niektórych sprawach większością kwalifikowaną, w praktyce rzadko to robią. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Rady Europejskiej i dlatego dla wielu obserwatorów było zaskoczeniem, gdy 9 marca 2017 roku Donald Tusk został wybrany na drugą kadencję jako przewodniczący Rady Europejskiej, pomimo przeciwnego głosu jednego państwa członkowskiego (Polski). Wydarzenie to oznaczało, że Rada Europejska po raz pierwszy skorzystała z możliwości wyboru swojego przewodniczącego większością kwalifikowaną, a nie jednogłośnie. W niniejszym artykule argumentuję, że stosowanie w takich sytuacjach formalnych przepisów pozwalających na głosowanie większością kwalifikowaną nie tylko nie podważa kultury konsensusu, ale wręcz jest niezbędne do jej utrzymania. Argument ten jest osadzony we wkładzie zwrotu praktycznego do badań politologicznych. Ten nurt umieszcza praktyki społeczne w centrum zainteresowania i podkreśla fakt, że mogą być one wykonywane mniej lub bardziej kompetentnie. Dlatego też, jeśli państwo członkowskie wykonuje "praktykę konsensusu" niepoprawnie, nie może oczekiwać, że normy, które tworzą kulturę konsensusu, pomogą mu narzucić swoje stanowisko innym państwom członkowskim. Ponieważ sposób funkcjonowania Rady Europejskiej jest trudno dostępny bezpośrednio, artykuł rozwija swoją argumentację, czerpiąc z dorobku badań nad procesem podejmowania decyzji w Radzie (w tym badań prowadzonych przez autora). Następnie przeprowadzona zostaje analiza dostępnych źródeł odnoszących się do wydarzeń z 2017 r., związanych z reelekcją Donalda Tuska. ; Both the Council and the European Council are said to operate under "the culture of consensus", which means that even if they formally can decide on some issues by qualified majority, in practice they rarely do so. This is particularly true of the European Council and so it was surprising to many observers when on 9 March 2017 Donald Tusk was re-elected for a second term as the European Council's president despite the explicit negative vote of one member state (Poland). This event marked the first time the European Council used the possibility of electing its president by qualified majority rather than unanimously. In this paper I argue that using formal provisions allowing for qualified majority voting in such situations is, far from undermining the culture of consensus, in fact necessary to maintain it. The argument is embedded in the practice turn contribution to political research. Practice turn moves social practices to the centre of researchers' interest and emphasises the fact that they can be performed more or less competently. Therefore, if a member state performs the "practice of consensus" incorrectly, it cannot expect the norms which constitute the culture of consensus to help it impose its position on other member states. Because the way in which the European Council operates is difficult to access directly, the paper develops its argument by drawing from the ongoing qualitative research on decision-making in the Council (including author's own field research). It also uses available publicly-available sources relevant to the events of 2017 Donald Tusk re-election to substantiate the argument.

Rada Unii Europejskiej jest jedną z najważniejszych instytucji Unii Europejskiej. Ma złożoną strukturę i odgrywa kluczową rolę zarówno w stanowieniu prawa UE jak i jego wykonywaniu. Rada jest również forum, na którym państwa członkowskie mogą wyrażać i uzgadniać swoje interesy. Mimo to przyciąga mniejsze zainteresowanie ze strony badaczy niż na to zasługuje. Ostatnia monografia na temat Rady w języku angielskim ukazała się w 2006 roku. Od tego czasu prowadzono wiele badań nad różnymi aspektami działania Rady, a traktat z Lizbony wprowadził istotne dla tej instytucji zmiany. Choć w podręcznikach można znaleźć zaktualizowane rozdziały dotyczące Rady, brakuje szerszego przeglądu spraw, które powinna mieć na uwadze osoba chcąca badać tę instytucję. Niniejsza książka stara się wypełnić tę lukę, proponując szeroki choć zwięzły przegląd tematów dotyczących organizacji i działania Rady. Książka podzielona jest na pięć rozdziałów. W pierwszym rozdziale przedstawiono treść książki i omówiono metody i podejścia do badania Rady. Drugi rozdział przybliża złożoną strukturę Rady: jej liczne warstwy i aktorów instytucjonalnych, którzy je przekraczają. W trzecim rozdziale przeanalizowano rolę Rady w systemie politycznym UE, zwłaszcza jej relacje z innymi instytucjami. W czwartym rozdziale wprowadza elementy teorii negocjacji, które mają znaczenie dla Rady i podkreśla szczególne cechy podejmowania decyzji w tej instytucji. Ostatni, piąty rozdział podkreśla znaczenie czynników społecznych i personalnych dla funkcjonowania Rady – opisano w nim warunki i mechanizmy socjalizacji, która ma miejsce w Radzie. ; The Council of the European Union is one of the most important institutions of the European Union. It has a complex, multi-layered and multi-sectorial structure. It plays a crucial role in both legislative and executive policies of the Union and serves the Member States as a forum to express and negotiate their interests. However, it seems to draw less interest from the academic community than it deserves. The most recent monograph on the Council in English was published in 2006. Since then much research has been conducted on different facets of the organisation and functioning of this institution, and the Treaty of Lisbon introduced several important changes that affected the Council, especially its relationship with the European Parliament and the European Council. While there are some up-to-date introductory publications (mostly chapters in textbooks), what is lacking is a more extensive survey of the issues that should be the focus of attention to anyone wishing to study the Council. This book attempts to fill this gap, offering broad, yet concise overview of both the organisation and functioning of the Council. The book is divided into five chapters. The first chapter introduces the content of the book and surveys the methods and approaches that might be applied in the study of the Council. The second chapter takes a closer look at the Council's complex structure – its many layers and institutional actors who cross them. The third chapter analyses the role of the Council within the political system of the EU, especially its relationship with other main institutions. The fourth chapter introduces elements of negotiation theory relevant to the Council and emphasises the specific features of the decision-making process in this institution. The final, fifth chapter stresses the importance of the social and the personal for the functioning of the Council by describing the conditions and mechanisms of socialisation that takes place within the Council's structure.

Abstract
The Council is a crucial intergovernmental institution of the European Union. However, the complex, opaque and consensual character of the decision-making process in the Council puts its legitimacy into question. Intergovernmentalist theory posits that it is sufficiently legitimised, indirectly, by the member state governments. Constructivist research, on the other hand, suggests that socialisation might disturb the relaying of positions from the national to the supranational level, as the former approach implies. This paper aims to explore these issues, in particular related to representation and consensus. It contains an analysis of material generated in in-depth interviews and concludes that more effort is invested into reaching a more inclusive compromise in the Council than one would expect if it were to decide by qualified majority. Socialisation is weakening the input legitimacy of decisions made in the Council, while at the same time enhancing their output legitimacy by favouring genuine consensus.

This article analyses European studies in Poland a quarter-century after the fall of communism. Based on the quantitative and qualitative examination of research articles and PhD dissertations, as well as the results of the latest Teaching, Research and International Policy survey, it concludes that ES in Poland is a multi-disciplinary field of research. There is a great variety of topics, the most popular being the EU political system, the EU external relations and member-state policy towards the EU. Most of the texts are descriptive or focused solely on policy analysis. This lack of explanatory ambitions is usually accompanied by an atheoretical approach to research. It must be noted, however, that there are valuable papers, often written by representatives of the younger generation of Polish researchers, that embrace clearly defined theoretical approaches and use advanced research methods.

In 2014, Poland was the first Central and Eastern European (CEE) country to be included in the Teaching, Research, and International Policy (TRIP) project. This article characterizes the Polish International Relations (IR) scholarly community and compares it with other IR scholarly communities throughout the world that also participated in the 2014 TRIP project. The 2014 TRIP survey, the Survey of International Relations Scholars (SIRS) asked Polish participants to identify: the strengths and weaknesses of the Polish IR discipline, influential Polish scholars and books published in Poland, and useful divergent study areas for practical policy purposes. Polish SIRS participants were also asked to share their research interests in both substantive areas and geographical regions, their opinions on economic and social issues, and their predictions concerning important developments in international policy. We concluded that while Polish scholars have much in common with their counterparts around the world, there are also significant differences. For example, Polish scholars identify themselves as more conservative than their international peers in social and ideological matters, more liberal in the economic sphere, and were more pessimistic about relations between the US and Russia in the near future.