Suchergebnisse

AbstractThis review paper offers a critique of the discourse of loneliness both in the popular and academic imagination. It questions the stance and approach of much loneliness research and the headlines that have been extracted from it. These position loneliness as an epidemic, framing it as a global public health problem, its aetiology and management located in the individual. The paper draws attention to overlooked alternative framings of loneliness as well as to the risks of maintaining our current levels of alarm regarding it. Finally, the work of Hannah Arendt is turned to, as part of a wider academic reappreciation of her work on loneliness. The paper ends by suggesting what can be learned by loneliness researchers in the medical humanities from such political analyses.

The aim of the study is to draw attention to new forms of democracy that are decomposing modern parliamentarism. They break the link between the election of representative bodies (parliaments) and general elections. The introduced forms of citizen representation are based on the sampling method. It is a return to the roots of Athenian democracy and the political practice of national sovereignty. These innovative forms include deliberative democracy and participatory democracy. The most famous form of deliberative democracy are citizens' assemblies. The aim of citizens' assemblies is to develop a consensus and restore confidence in the non-party way of making political decisions. They try to solve important social and political problems. In Ireland, they led to a constitutional amendment. It was not only the media success of this new form of citizen representation. The use of the latest information and communication technologies is also reflected in contemporary parliamentarism. They contribute to the accumulation of information in the hands of the government. This increases its informal position. Against this background, the concepts of media democracy and smartphone democracy appear. These new phenomena also contribute to the decomposition of the parliamentarism of our time. ; Celem opracowania jest zwrócenie uwagi na nowe formy demokracji, które dekomponują współczesny parlamentaryzm. Rozrywają one związek pomiędzy wyłanianiem ciał przedstawicielskich (parlamentów) z wyborami powszechnymi. Wprowadzane formy reprezentacji obywateli opierają się na metodzie losowania. Jest to powrót do korzeni demokracji ateńskiej i politycznej praktyki suwerenności narodu. Do tych nowatorskich form należy zaliczyć demokrację deliberatywną i demokrację uczestniczącą. Najbardziej znaną formą demokracji deliberatywnej są panele obywatelskie. Celem paneli obywatelskich jest wypracowanie konsensusu oraz przywrócenie zaufania do pozapartyjnego sposobu podejmowania decyzji politycznych. Starają się one rozwiązywać ważne problemy społeczne i polityczne. W Irlandii doprowadziły do zmiany konstytucji. Był to, nie tylko medialny, sukces tej nowej formy reprezentacji obywateli. Stosowanie najnowszych technologii informatycznych i komunikacyjnych znajduje swoje odzwierciedlenie także we współczesnym parlamentaryzmie. Przyczyniają się one do kumulowania informacji w rękach rządu, co zwiększa jego nieformalną pozycję. Pojawiają się tu pojęcia demokracji medialnej i demokracji smartfonowej. Te nowe zjawiska przyczyniają się także do dekompozycji parlamentaryzmu naszych czasów.

Instytucje odgrywają coraz większe znaczenie w tworzeniu polityki zrównoważonego rozwoju, zarówno na szczeblu makro- i mikroekonomicznym. Kształtują zasady związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstw, rozwojem społecznym oraz ochroną środowiska. Celem artykułu jest analiza związków pomiędzy wybranymi instytucjonalnymi uwarunkowaniami funkcjonowania firm, a zdolnością przedsiębiorstw do adaptacji/współtworzenia wymogów zrównoważonego rozwoju oraz kreowania swoich strategii biznesowych w oparciu o omawianą koncepcję. Na podstawie prowadzonych rozważań należy stwierdzić, iż proces dostosowywania się biznesu do Agendy 2030 i wyznaczonych celów zrównoważonego rozwoju, ma charakter w zdecydowanej większości adaptacyjnego przyjmowania narzuconego ładu instytucjonalnego: międzynarodowego i krajowego. Proces ten jest rozciągnięty w czasie i charakteryzuje się różną dynamiką, w zależności od stopnia rozwoju systemów społeczno-gospodarczych w poszczególnych krajach i regionach oraz standaryzacji norm międzynarodowych.