The relevance of the research topic of this article lies in the fact that the transformations and market relations of the post-Soviet countries constantly give rise to various threats of an economic, social and political nature in relation to political parties, CSOs and individuals. At the same time, public policy as a system of reasonable measures to limit the negative consequences of transformation and market activity is designated as political security, because its actor is mainly public authority, which defines all its actions as political actions using political tools. However, comparative analysis in post-Soviet studies is more focused not on political security, but on national security, as a system for protecting the vital interests of the individual, society and the state, while in the theoretical aspect it is more correct to talk about political security as a set of various measures of public authorities aimed at producing relations that do not threaten the individual, society and the state. On the other hand, the relevance of the study also lies in the fact that national security is presented in political studies as a system of civiliarchic protection, which has a biopolitical character and comes from an effective system of checks and balances. Whereas security is also dynamic in nature, that is, it depends on the state of the actor, on his position in the political system of existing institutions, relations, consciousness, culture, values, norms, traditions, etc. At the same time, security in post-Soviet studies is considered one-sided, ideas about it are formed mainly from expert assessments that do not take into account the social, economic, political and cultural position of the actors. Comparative analysis of political security is carried out with less intensity than other spheres of biopolitics. The circle of post-Soviet researchers involved in political security in recent years is not as wide as required
The relevance of the research topic of this article lies in the fact that the transformations and market relations of the post-Soviet countries constantly give rise to various threats of an economic, social and political nature in relation to political parties, CSOs and individuals. At the same time, public policy as a system of reasonable measures to limit the negative consequences of transformation and market activity is designated as political security, because its actor is mainly public authority, which defines all its actions as political actions using political tools. However, comparative analysis in post-Soviet studies is more focused not on political security, but on national security, as a system for protecting the vital interests of the individual, society and the state, while in the theoretical aspect it is more correct to talk about political security as a set of various measures of public authorities aimed at producing relations that do not threaten the individual, society and the state. On the other hand, the relevance of the study also lies in the fact that national security is presented in political studies as a system of civiliarchic protection, which has a biopolitical character and comes from an effective system of checks and balances. Whereas security is also dynamic in nature, that is, it depends on the state of the actor, on his position in the political system of existing institutions, relations, consciousness, culture, values, norms, traditions, etc. At the same time, security in post-Soviet studies is considered one-sided, ideas about it are formed mainly from expert assessments that do not take into account the social, economic, political and cultural position of the actors. Comparative analysis of political security is carried out with less intensity than other spheres of biopolitics. The circle of post-Soviet researchers involved in political security in recent years is not as wide as required ; Այս հոդվածի հետազոտական թեմայի արդիականությունը կայանում է նրանում, որ հետխորհրդային երկրներում փոխակերպումները և շուկայական հարաբերություններն անընդհատ առաջացնում են տնտեսական, սոցիալական և քաղաքական բնույթի տարբեր սպառնալիքներ կուսակցությունների, ՔՀԿ-ների և անհատների նկատմամբ: Միևնույն ժամանակ, պետական քաղաքականությունը՝ որպես փոխակերպման և շուկայական գործունեության բացասական հետևանքները սահմանափակող ողջամիտ միջոցառումների համակարգ, համարվում է քաղաքական անվտանգություն, քանի որ դրա դերակատարը հիմնականում պետական իշխանությունն է, որն իր բոլոր գործողությունները սահմանում է որպես քաղաքական գործողություններ՝ օգտագործելով քաղաքական գործիքներ: Այնուամենայնիվ, հետխորհրդային ուսումնասիրություններում համեմատական վերլուծությունն առավելապես կենտրոնացած է ոչ թե քաղաքական անվտանգության, այլ ազգային անվտանգության վրա՝ որպես անհատի, հասարակության և պետության կենսական շահերը պաշտպանելու համակարգ, մինչդեռ տեսական առումով ավելի ճիշտ է խոսել քաղաքական անվտանգության մասին, որպես պետության տարբեր միջոցառումների ամբողջություն, որոնք ուղղված են անհատի, հասարակության և պետության համար չսպառնացող հարաբերությունների արտադրությանը: Մյուս կողմից, ուսումնասիրության կարևորությունը նաև այն է, որ ազգային անվտանգությունը քաղաքագիտական ուսումնասիրություններում ներկայացված է որպես քաղաքացիավարական պաշտպանության համակարգ, որն ունի կենսաքաղաքական բնույթ՝ բխելով զսպումների և հաշվեկշիռների արդյունավետ համակարգից: Մինչդեռ անվտանգությունը նույնպես դինամիկ է, այսինքն՝ կախված է դերակատարների վիճակից և քաղաքական համակարգում նրանց զբաղեցրած դիրքից, ինստիտուտների հարաբերություններից, գիտակցությունից, մշակույթից, արժեքներից, նորմերից, ավանդույթներից և այլն: Միևնույն ժամանակ, հետխորհրդային ուսումնասիրություններում անվտանգությունը դիտարկված է միակողմանի, քանի որ դրա վերաբերյալ գաղափարները ձևավորվում են հիմնականում փորձագիտական գնահատականներից, որոնցում հաշվի չեն առնում դերակատարների սոցիալական, տնտեսական, քաղաքական և մշակութային դիրքը: Քաղաքական անվտանգության համեմատական վերլուծությունն իրականացվում է ավելի քիչ ինտենսիվությամբ, քան կենսաքաղաքականության մյուս ոլորտները: Վերջին տարիներին քաղաքական անվտանգության մեջ ներգրավված հետխորհրդային հետազոտողների շրջանակն այնքան էլ լայն չէ, որքան պահանջվում է: ; Այս հոդվածի հետազոտական թեմայի արդիականությունը կայանում է նրանում, որ հետխորհրդային երկրներում փոխակերպումները և շուկայական հարաբերություններն անընդհատ առաջացնում են տնտեսական, սոցիալական և քաղաքական բնույթի տարբեր սպառնալիքներ կուսակցությունների, ՔՀԿ-ների և անհատների նկատմամբ: Միևնույն ժամանակ, պետական քաղաքականությունը՝ որպես փոխակերպման և շուկայական գործունեության բացասական հետևանքները սահմանափակող ողջամիտ միջոցառումների համակարգ, համարվում է քաղաքական անվտանգություն, քանի որ դրա դերակատարը հիմնականում պետական իշխանությունն է, որն իր բոլոր գործողությունները սահմանում է որպես քաղաքական գործողություններ՝ օգտագործելով քաղաքական գործիքներ: Այնուամենայնիվ, հետխորհրդային ուսումնասիրություններում համեմատական վերլուծությունն առավելապես կենտրոնացած է ոչ թե քաղաքական անվտանգության, այլ ազգային անվտանգության վրա՝ որպես անհատի, հասարակության և պետության կենսական շահերը պաշտպանելու համակարգ, մինչդեռ տեսական առումով ավելի ճիշտ է խոսել քաղաքական անվտանգության մասին, որպես պետության տարբեր միջոցառումների ամբողջություն, որոնք ուղղված են անհատի, հասարակության և պետության համար չսպառնացող հարաբերությունների արտադրությանը: Մյուս կողմից, ուսումնասիրության կարևորությունը նաև այն է, որ ազգային անվտանգությունը քաղաքագիտական ուսումնասիրություններում ներկայացված է որպես քաղաքացիավարական պաշտպանության համակարգ, որն ունի կենսաքաղաքական բնույթ՝ բխելով զսպումների և հաշվեկշիռների արդյունավետ համակարգից: Մինչդեռ անվտանգությունը նույնպես դինամիկ է, այսինքն՝ կախված է դերակատարների վիճակից և քաղաքական համակարգում նրանց զբաղեցրած դիրքից, ինստիտուտների հարաբերություններից, գիտակցությունից, մշակույթից, արժեքներից, նորմերից, ավանդույթներից և այլն: Միևնույն ժամանակ, հետխորհրդային ուսումնասիրություններում անվտանգությունը դիտարկված է միակողմանի, քանի որ դրա վերաբերյալ գաղափարները ձևավորվում են հիմնականում փորձագիտական գնահատականներից, որոնցում հաշվի չեն առնում դերակատարների սոցիալական, տնտեսական, քաղաքական և մշակութային դիրքը: Քաղաքական անվտանգության համեմատական վերլուծությունն իրականացվում է ավելի քիչ ինտենսիվությամբ, քան կենսաքաղաքականության մյուս ոլորտները: Վերջին տարիներին քաղաքական անվտանգության մեջ ներգրավված հետխորհրդային հետազոտողների շրջանակն այնքան էլ լայն չէ, որքան պահանջվում է: ; В статье исследуется проблема трехмерной политической безопасности политических систем постсоветских обществ. Сравнительный анализ показывает, как обеспечить эффективное функционирование политических институтов, процессов и норм, а также как справиться с социально-политической изоляцией, продвигаясь к социальной интеграции на национальном уровне. Сохраняющийся низкий уровень политической безопасности, стабильность постсоветских политических систем и институциональная изоляция указывают на то, что они являются постоянной проблемой для политических элит и лидерства трансформационных обществ. В результате данное исследование является своевременным исследованием политической безопасности, которая за более чем тридцать лет на постсоветском пространстве оказалась противоречивой и широко обсуждаемой областью государственной политики.
The article examines the issues of the civiliarchic dimension of democracy, identifies the features of the civiliological approach, as well as the importance of regime and power resources for the rational design of the dialogue and partnership between the state and civil society organizations. Based on the concept of modern democracy, important factors of human rights and freedoms, individualism, the rule of law, constitutionalism and liberalism are analyzed, a new definition of the concept of "civiliarchic democracy" is given, its specific features and values are explained. It is argued that the effectiveness, constructiveness and civilicentricity of democracy as the power of the people and as a political regime is realizable based on a civiliarchical mechanism and institutions. ; Հոդվածում բացահայտված է ցիվիլիոլոգիական մոտեցման առանձնահատկությունները, ինչպես նաև ռեժիմի և իշխանության ռեսուրսների կարևորությունը՝ պետության և քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունների երկխոսության և գործընկերության ռացիոնալ կառուցակցման հարցերում: Ժամանակակից ժողովրդավարության հայեցակարգի հիման վրա վերլուծված են մարդու իրավունքների և ազատությունների, ինդիվիդուալիզմի, օրենքի գերակայության, սահմանադրականության և լիբերալիզմի կարևոր գործոնները: «Ցիվիլիարխիկ դեմոկրատիա» հասկացությունը սահմանվում է նորովի, բացատրվում են դրա առանձնահատկությունները և արժեքները: Պնդվում է, որ դեմոկրատիայի արդյունավետությունը, կառուցողականությունը և քաղաքացիակենտրոնությունը՝ որպես ժողովրդի իշխանություն և քաղաքական ռեժիմ, աճում է ցիվիլիարխիայի ընթացակարգերից և ինստիտուտներից: ; В статье выявляются особенности цивилиологического подхода, а также значение режимных и властных ресурсов для рационального конструирования диалога и партнёрства между госудатством и организациями гражданского общества. На основе концепции современной демократии анализируются важные факторы прав и свобод человека, индивидуализма, верховенства закона, конституционализма и либерализма. По-новому определено понятие "цивилиархическая демократия", объяснены её специфические черты и ценности. Утверждается, что эффективность, конструктивность и цивилицентричность демократиии как власти народа и политического режима вырастает из цивилиархических механизмов и институтов.
This article analyzes the non-resilience nature of the social partnership of labor relations in Armenia after the Velvet Revolution and the legitimate change of public authority in 2018. Reimagining the agenda of European integration, democratization and anti-corruption policies implies strengthening the social dimension of trade unions and effectively protecting the social rights and freedoms of workers and their labor interests. The civiliarchic significance of social partnership in post-revolutionary Armenia should help reduce social inequality among social groups and strata, as well as develop a dialogue between business and labor. The result of social dialogue should be a gradual improvement in the quality of life and humanization of labor relations, as well as a civilized resolution of social conflicts. Particular attention in the article is paid to the legal and legitimate dimensions of social partnership in labor relations of the post-revolutionary Armenian society. In this sense, the article analyzes the Constitution, legal norms, national legislation, public authorities, European and international governmental organizations and their conventions and resolutions, through the effective implementation of which the new government has tried to ensure the rule of law since 2018, thereby minimizing informal norms of labor behavior, shadow economy and employment.
Modern political science, comparative political studies, as well as all other scientific disciplines, is the result of a fairly long and complex civilizational, cultural, value, economic, social and historical development. During the successive change of different stages, specific paradigms of political science research were formed, bearing the imprint of the periods of development of political science that created them. The main task of finding the optimal ratio of different political science paradigms, finding the possibility of their effective interaction is relevant primarily because the political science community has changed the idea of what the relationship between different understandings and descriptions of political reality should be in the system of comparative research of social sciences and humanities. Political globalization, the logic of economic and technological convergence of states and regions of the world, not only geographically distant from each other, but also separated due to historical reasons, differences in cultural and political traditions, such as power, ideology, forms a universal pattern of interaction of heterogeneous principles, ideological tolerance, constructive cooperation. The growing complexity of the tasks facing countries and ruling elites in the 21st century, the need to combine in political reality seemingly opposite and contradictory goals. This implies the strengthening of political and economic sovereignty and successful integration into the global economic space, maintaining their own political tradition and bringing political institutions in line with the model of political regimes. This, in turn, requires a level of political science reflection corresponding to this complexity, which can no longer remain within the limits of an alternative approach in the field of methodology, but, on the contrary, needs to move to a higher level associated with the achievement of an effective synthesis of the established research paradigms.
This article seeks to explore whether and to what extent the 'resilience turn' in the European Union's (EU) foreign policy-making affected the EU's (lack of) actorness in the South Caucasus region in security-related areas such as conflict and crisis management and geopolitical rivalries. While Brussels has intensified its policies in most policy sectors, the EU and its member states continue turning a blind eye to geopolitical dynamics in the region. Yet, recent empirical evidence from Armenia and Georgia shows that decoupling of sectoral cooperation from security-related issues is not sustainable in the long term since, if left unchecked, geopolitical risks can easily thwart the progress achieved in sectoral policy areas and lead to a lower degree of state and societal resilience. Therefore, the key question remains whether the EU and its member states can sustainably promote state and societal resilience if they continue ignoring geopolitical risks and other security-related issues.
