Suchergebnisse

W artykule zasugerowano, że porównanie różnych modeli behawioralnych i podejścia post-behawioralnego (rozumianego przede wszystkim jako "powrót państwa" i pojęcie reżimu politycznego, będące wynikiem tego powrotu) w celu porównania systemów politycznych prowadzi do wniosku, że arystotelesowska nauka o reżimie jest nadrzędnym punktem odniesienia dla rozmaitych modeli większości koncepcji reżimu opracowanych w ramach współczesnej politologii porównawczej. Badając wszystkie te próby zmierzające do odrodzenia koncepcji reżimu jako instrumentu analizy zachowań politycznych człowieka dostrzega się, że podejście przyjęte przez Arystotelesa pozwala na celniejsze i dokładniejsze przedstawienie zachowań politycznych występujących w strukturze określonych społeczności politycznych kształtowanych według danego reżimu. ; This paper suggests that upon comparing the various behavioural models and post-behavioural approaches (mostly understood as "the return of the state" and the concept of the political regime that emerges from that return) to compare political systems, we discover that Aristotle's science of regimes is a superior framework to various models advanced by the majority of regime frameworks of contemporary comparative political science. In examining that whole attempt to recover the regime as a means to analyze human political behaviour one finally comes to see that Aristotle's approach allows a more accurate and precise presentation of human political behaviour found within the structure of given political communities that are shaped by the given form of a particular regime.

Political theorists today are addressing issues of global concern confronting state systems and in so doing are often forced to confront the concept of Homo sapiens as a 'political animal'. Thus theorists considering Aristotle's Politics attempt to transcend his polis-centric focus and make the case that Aristotle offers ways to address these global concerns by focusing on Empire. This article, contra Dietz et al., argues that Aristotle's political science is first and foremost a science of politeia and that this approach to the operation and working of political systems is far superior to recent attempts at regime analysis in comparative politics. Thus Aristotle's mode of examining political systems offers much fruit for those interested in approaching political phenomena with precision and depth as diverse manifestations of the political communities formed by the species Aristotle called the 'political animal'. From this perspective, focusing on the politeia constituting each political community permits an analysis of contemporary transformations of political life without distorting what is being analyzed.