Suchergebnisse

From 1904 to 1914, the British debate on women's suffrage was at its height. Suffragism has been the subject of numerous studies, however, few have paid attention to its opponent, "antisuffragism". This article focuses on antisuffragists' speeches, pamphlets and books to examine their uses of "democracy" and grasp the conceptual struggles at play. Most "Antis" painted women's suffrage as a step towards a degenerate democratic society. However, more surprisingly, some also mobilised the democratic vocabulary positively, as a reason to disallow women the vote. Several authors considered that "democracy" rested on the capacity of the majority to impose its decisions through physical force–thus rendering a government elected by women impotent. Politicians also opposed granting women suffrage on a censorial basis since it went against the "democratic spirit of the time". These findings demonstrate the increased importance of "democracy" in Britain and how a "conservative subversion" of the concept was attempted.

From 1904 to 1914, the British debate on women's suffrage was at its height. Suffragism has been the subject of numerous studies, however, few have paid attention to its opponent, "antisuffragism". This article focuses on antisuffragists' speeches, pamphlets and books to examine their uses of "democracy" and grasp the conceptual struggles at play. Most "Antis" painted women's suffrage as a step towards a degenerate democratic society. However, more surprisingly, some also mobilised the democratic vocabulary positively, as a reason to disallow women the vote. Several authors considered that "democracy" rested on the capacity of the majority to impose its decisions through physical force–thus rendering a government elected by women impotent. Politicians also opposed granting women suffrage on a censorial basis since it went against the "democratic spirit of the time". These findings demonstrate the increased importance of "democracy" in Britain and how a "conservative subversion" of the concept was attempted. ; Między 1904 a 1914 rokiem brytyjska debata na temat prawa wyborczego kobiet osiągnęła szczyt intensywności. Tymczasem, choć sufrażyzm był jak dotąd przedmiotem licznych badań, niewiele uwagi poświęcono przeciwnikom praw wyborczych kobiet ‒ antysufrażystom. Artykuł koncentruje się na przemówieniach, broszurach i książkach, publikowanych przez antysufrażystów, i ma na celu prześledzenie ich intelektualnych zmagań z pojęciem demokracji. Jak się okazuje, większość z nich przedstawiała nadanie kobietom praw wyborczych jako krok w kierunku degeneracji społeczeństwa demokratycznego. Jednak, co bardziej zaskakujące, niektórzy antysufrażyści używali również demokratycznego języka w sposób pozytywny, wskazując za jego pomocą powody, dla których kobiety nie powinny głosować. Kilku z analizowanych w tekście autorów uważało, że "demokracja" opiera się na zdolności do narzucania woli większości siłą, co czyniłoby bezsilnymi rządy, wybrane przez kobiety. Sprzeciwiano się również sufrażyzmowi dlatego, że był on postrzegany jako nurt, rozwijający się wbrew "demokratycznemu duchowi" tamtych czasów. Poszczególne przykłady, zgromadzone w tekście, wskazują na rosnące znaczenie pojęcia demokracji w Wielkiej Brytanii w początkach XX wieku, oraz odkrywają próby zdefiniowania go jako kategorii konserwatywnej.

Pasi Ihalainen, The Springs of Democracy: National and Transnational Debates on Constitutional Reform in the British, German, Swedish and Finnish Parliaments, 1917–1919 (Helsinki: Finnish Literature Society, 2017), 586 pp.

Abstract
Following a summary of M. Breaugh's book The Plebeian Experience, the question of the relationship of plebs and class is addressed. Drawing on N. Thoburn's discussion of the 'lumpenproletariat' as well as E.P. Thompson's conception of class, the case is made for keeping 'plebeian' and 'class' experiences in conceptual tension.

Le débat contemporain entourant l'utilisation du sort en politique tend parfois à oublier que celui-ci s'inscrit dans un contexte institutionnel précis. En effet, la discussion tente généralement de révéler une nature immanente au tirage au sort. Parmi les auteurs ayant abordé cette question, deux pôles peuvent être dégagés : ceux qui mettent l'accent sur le caractère neutralisateur du hasard en politique et ceux qui insistent sur sa dimension égalitaire. Or, de telles positions obscurcissent le fait que c'est en fonction de certains arrangements institutionnels spécifiques que les potentiels neutralisateurs ou égalitaires du tirage au sort sont mis de l'avant. Adoptant à la fois une perspective philosophique, historique et sociologique, cet article analyse le tirage au sort en politique selon l'angle de son essence et de ses effets. Un survol de différentes expériences historiques aide à illustrer le fait que le potentiel du tirage au sort en politique dépend principalement de la pratique politique dans laquelle il s'inscrit. Par la suite, une comparaison de l'élection et du tirage permet de démontrer le caractère problématique de l'idée d'une essence de ces processus et de démontrer l'importance d'une réflexion en termes de potentialité et non de nature.

In 2012, the province of Quebec witnessed the largest and longest student strike in North America of the last fifty years. The objective of this article is twofold: first, present an account of the events as they unraveled, by relying on both first and second‐hand sources, in order to lay the ground for future comparative studies. Second, on a more theoretical level, to assess the class character of the 2012 movement, using the concepts of class relations and class recomposition. While the Printemps Érable might not be at first sight a "classed‐based movement," a study of more recent mobilizations in Québec helps to shed light on its effect on class relations. By doing so, I hope to engage the conversation on the question of class in contemporary social movements.

Book review

En 2021, le Conseil économique, social et environnemental (Cese) a formalisé la participation à ses travaux de citoyens tirés au sort. Aujourd'hui, des frustrations s'expriment. De quoi interroger la capacité du système représentatif à s'ouvrir à de nouveaux visages.