Suchergebnisse

Türkiye sosyal bilimler
yazınında mekân ve suçluluk arasındaki ilişki, sosyolojik pozitivist temelde,
nedenselliğe dayalı ve indirgemeci bir tarzda kurulmaktadır. Bu yazının amacı
mekân ve suçluluk arasındaki ilişkiyi psikososyal süreçleri de dışlamaksızın
sosyal, ekonomik ve kültürel olmak üzere çok boyutlu bir tarzda inşa etmektir.
Ankara'nın Altındağ ilçesi örneğinde, Loïc Wacquant'ın eğilimsel eylem teorisi
ve ileri marjinalite sosyolojisinin argümanları suçlu failliğin/aktörlüğün
oluşum koşullarını anlamak için ileri sürülmektedir. Neoliberal küresel
kapitalizmin etkisiyle, çöküntü mekanlarında ücretli emeğin sosyal vasfının
yitimi, makroekonomik bölgesel süreçlerden kopuş, bölgenin kamusal/sosyal
damgalanması, mekâna yabancılaşma, hinterland kaybı ve sosyo-sembolik
parçalanma gibi unsurlar yoksulluk ve yoksunluğu derinleştirirken enformel ve
kriminal sektörleri tek alternatif olarak öne çıkarmaktadır. Öte yandan, ileri
marjinalleşmeyle çöküntüleşen ve gettolaşan semtlerde suçlu sosyal tiplerin
mevcudiyeti önemlidir; damgalı mahallerin gençleri ile suçlu figürler
arasındaki psikososyal etkileşim ve karşılaşmalar, suçlu alt kültürünün kendine
özgü bedensel ve zihinsel eğilimler kümesinin edinim ve aktarımını mümkün kılan
önemli momentlerdir. Kısaca, çöküntüleşmiş mekanlardaki yoğunlaşmış suçluluk
hallerini anlama ve açıklamaya çalışırken lenslerimiz çok boyutlu olmak
durumundadır.

AbstractThis paper problematises the 2007 amendments to Article 5 of the Police Powers and Duties Law (PPDL) in Turkey that categorises all citizens as 'potential suspects' through fingerprinting technology. The amended article requires everyone to submit fingerprint samples when applying for certain official documents such as driver's licences, passports, and ID cards. Consequently, the result has been dramatic: the police have so far proactively recorded more than 60 million people's fingerprints in the process of issuing these documents. Yet, there has been no research into this phenomenon. This paper suggests that this sort of biometric police surveillance is not a recent development, rather part of a long tradition within policing 'Turkish' national interests. Following Foucault's genealogical methodology, the paper argues that the governability of a large heterogeneous population across a vast territory has always demanded biometric policing technologies, addressing biopolitical proximity between the capacity building of modern security apparatus and identifying the unknown masses. Studying the historical data comparatively reveals that fingerprinting first started with recording exceptional groups such as criminals and convicts in Europe, while from the late Ottoman Empire to modern Turkey, large sections of the population have always persistently been targeted by police regulations.

Many studies have identified the rise of the drug trade in the inner-city slums of Ankara's Altindag district in the wake of post-urban transformation projects (UTPs). However, none of them has thus far discussed the surge of such organized criminal activity in relation to the wider urban policy regime of Turkey. This paper offers the concept of advanced marginality to understand the complex relations between neoliberal urban governmentality and its repercussions in local areas, which results in UTPs, the disintegration of communality, the emergence of slums, and the rise of illicit enterprises. The paper argues that the formation of organized drug trade in Altindag following the development of UTPs is an outcome of the advanced marginality resulting from the changing urban governmentality and its deliberate neoliberal political preferences.