Suchergebnisse

The common good is a category from the area of political philosophy, underestimated by liberalism, and very important for the republican tradition. This category is problematic because there are difficulties with defining it and setting the scope. The author puts forward the thesis that the common good – regardless of the controversy that arouses in political philosophy –is a category important for pedagogical reflection, and at the same time is an absent category. The rationale behind this thesis focuses on two issues: 1) the aims of education are neoliberally oriented and the category of the common good is almost absent in them, which is very undesirable in the context of shaping the citizens of a democratic community; 2) processes taking place inside the education are also not conducive to thinking in terms of the common good, mainly due to the advantage of rivalry over cooperation and faulty interpersonal communication. ; Dobro wspólne jest kategorią z obszaru filozofii politycznej, niedocenianą przez liberalizm, bardzo ważną zaś dla tradycji republikańskiej. Ta kategoria jest problematyczna, ponieważ są trudności z jej zdefiniowaniem i ustaleniem zakresu. Autor stawia tezę, że dobro wspólne – niezależnie od kontrowersji, jakie wzbudza w filozofii politycznej – jest kategorią ważną dla refleksji pedagogicznej, a jednocześnie kategorią nieobecną. Uzasadnienia tej tezy skupiają się na dwu zagadnieniach: 1) cele edukacji są zorientowane neoliberalnie i kategoria dobra wspólnego jest w nich prawie nieobecna, co jest bardzo niepożądane w kontekście kształtowania obywateli demokratycznej wspólnoty; 2) procesy zachodzące we wnętrzu edukacji również nie sprzyjają myśleniu w kategoriach dobra wspólnego, głównie z powodu przewagi rywalizacji nad kooperacją oraz wadliwej komunikacji międzyludzkiej.

Liczne badania nad funkcjonowaniem demokracji w Polsce wskazują na jej słabość, polegającą między innymi na niskich wskaźnikach społecznego uczestnictwa, których przyczyną jest niski poziom ważnych dla demokracji cech osobowych i więzi prospołecznych. Według Piotra Sztompki najważniejsze z tych więzi to: zaufanie, lojalność i solidarność. Podczas prac nad konstrukcją autorskiej skali do pomiaru ich poziomu prze-prowadzono ten pomiar między innymi wśród próby liczącej 265 studentów. Wstępne wyniki wskazują, że studenci nie odróżniają się w tej kwestii od populacji dorosłych Polaków, wykazując zwłaszcza niski poziom zaufania. Zdaniem autora różne aspekty edukacji akademickiej stwarzają możliwość pożądanego oddziaływania na te więzi, zwłaszcza zaufanie i lojalność. Namysłem objęto wybrane wymiary życia akademickiego, zarówno wynikające z interakcji nauczycieli akademickich ze studentami, jak i organizacyjno-instytucjonalne. W pierwszej grupie omówiono: komunikację, sprawiedliwość, promowanie współpracy oraz aktywność badawczą studentów, zaś w drugiej – sprawę demokratycznych procedur, aktywność stowarzyszeniową w uczelni oraz kwestię wpływu studentów na przebieg studiów.